خانواده برتر

سلام

آقای نجفی سلام یه پست بذارین در مورد این که چرا میگن اطلاعات عمومی مون بیشتر باشه خوبه 

مهران مدیری تو برنامه دورهمی از مهمون ها سوالاتی می پرسی به نظر شما دونستن این چیزها مهمه و چه تاثیری تو زندگی ما داره ؟

مثلا دونستن این که فلان کارگردان کدوم فیلم و ساخته 

یا فلان بازیگر کدوم فیلم و بازی کرده  ،

من فکر میکنم دونستن سوالاتی که مهران مدیری می پرسه وقت تلف کردنه

اینا چه تاثیری تو زندگیه ما داره 

به نظر خودم ما باید چیزهایی رو بدونیم که تو زندگی مون به درد بخوره  ، مهارت های زندگی 

طرز برخورد با اعضای خانواده 

راه های کسب در آمد 

مهارت تصمیم گیری و پس انداز 

خودشناسی و شناخت دیگران 

و چیز هایی بدونیم به درد این دنیا و اون دنیامون بخوره ، خدا رو بیشتر بشناسیم و در مورد زندگی ائمه مطالعه کنیم و زندگی نامه افراد موفق رو بخونیم و کتاب های روانشناسی بخونیم 

چیزهایی که کمک کنه هدف هامون رو پیدا کنیم  

چیز هایی که کمک کنه زندگی خوبی داشته باشیم و به آرزو هامون برسیم  ، به نظر شما دونستن بعضی چیزها وقت تلف کردن نیست ؟ منظورم رو متوجه شدین ؟ 

عنوان : اطلاعات عمومی که مهران مدیری تو برنامه دورهمی میپرسه به چه درد میخوره 

یا چرا باید اطلاعات عمومی داشته باشیم 

آقای نجفی من بلد نیستم عنوان انتخاب کنم

دغدغه تناسب سن کلافم کرده

با سلام من یه دختر 20 ساله و دانشجو هستم. خواستگارای خوبی دارم بخصوص که اکثرا خونه و ماشین و شغل با درامد خوب دارند ولی سنشون اصلااا به من نمیخوره و بخاطر همین ردشون میکنم. من خودم واقعا دلم میخاد ازدواج کنم اما کسایی که خواستگار منن 32، 33 و... سالشونه. من دلم نمیخاد انقدر اختلاف سنی داشته باشم با همسرم. از طرفی هم همه دوستای متاهلم اختلاف سنیشون 12،13 ساله با همسراشون. ولی من اصلااا مث اونا نیستم حاضرم با یکی ازدواج کنم که سنش به من نزدیک باشه مثلا 24، 25 و هیچی هم نداشته باشه فقط یه شغل با درامد حلال کافیه بقیه چیزا رومثل خونه و ماشین خودم پشتش هستم خونواده ها هم حمایت کنن باهم بدست میاریم شده حتی دو سه سال نامزد بمونیم. واقعا از پسرااا خواهش میکنم زودتر ازدواج کنید نگید برا ما زوده هنوز تا 30 وقت داریم. باور کنید الان وقتشه چون من فک میکنم بعد بیست سالگی و پشت سر گذاشتن دوران نوجوانی هممون تا حدی به ثبات فکری و بلوغ عقلی میرسیم. از طرفی من دارم تو اقواممون میبینم هر چی سن بالاتر میره ادم تو انتخاباش وسواسی تر میشه. دایی من نزدیک 35 سالشه و الان هر کیو بهش معرفی میکنن یا میگه به دلم نمیشینه گاهی هم میگه از من گذشته دیگه! من نمیخوام ما هم اونجوری بشیم الان واقعا حس میکنم تو بهترین سنی ام که ادم میتونه کنار همدم زندگیش بگذرونه حس میکنم این روزا رو تلف میکنم!

سلام

بررسی معیارهای ازواج من که دختر هستم 

اینو مینویسم که هم خودم بهتر معیارامو بفهمم هم بدونم معقوله یا نه

1 مهمترین معیارم اینه که آدم با درک و فهم و شعوری باشه بتونه درست با آدما معاشرت کنه بتونه درست صحبت کنه درست احساساتشو و منظورشو بیان کنه شاید ساده باشه ولی برای من خیلی مهمه اصلا نمیتونم با این آدمایی که خشک و یخن جور بشم دوست ندارم با یکی زندگی کنم که فقط نگاه میکنه و میخوره و میخوابه و از احساسات آدم بودن بویی نبرده همسر من باید بلد باشه باهام شوخی کنه با هم بگیم و بخندیم خونگرم باشه درک کنه درک کنه این خیلی مهمه برای من خودم خیلی وقته از نوجوونی روی این موضوع تمرکز کردم روی روانشناسی و درک آدم ها برام خیلی مهمه همسرم بتونه باهام ارتباط کلامی و قلبی برقرار کنه رابطه اش با خانواده خودش خوب باشه معمولی نه خوب

2 مستقل باشه وابسته به خانواده نباشه بچه ننه و بی عرضه نباشه خودمم همیشه متکی به خودم بودم و فقط خودم حامی خودم بودم از خانوادش پول تو جیبی نگیره که خیلی اینو زشت میدونم شغلشو با پارتی و لطف باباش به دست نیوورده باشه هرچی داره نون بازوی خودش باشه نه باباش هر چی شد سریع نره از خانوادش کمک بخواد و اینکه مسائل شخصی من و به خانوادش نگه

3 برای من احترام و شخصیت قائل باشه مثل کالا به من نگاه نکنه نگه این کارو بکن اون کارو نکن چون من خوشم نمیاد بفهمه و درک کنه که من یه آدمم و علایقی دارم و خودم میتونم صلاحمو تشخیص بدم مانع من نباشه برای علایقم حق تحصیل حق اشتغال و حق طلاق رو میخوام نه برای اینکه ازشون سو استفاده کنم چون منم یه آدمم و حق زندگی و تصمیم گیری برای خودمو باید داشته باشم

4 در مورد مهریه و عروسی و اینا بگم که مهریه از نظر من یه هدیه است مثل هر هدیه دیگه ای پس من نمیگم اینو برام هدیه بگیر اینو مهریه ام بزار چون دوست ندارم کسی رو مجبور کنم بهم چیزی بده مگه هدیه زوری هم میشه! پس هر چی خودش دوست داشت من میپذیرم حتی اگه ارزش مادی نداشته باشه در مورد عروسی من دختری نیستم که آرزوم لباس عروس باشه یا تک دختر باشمو خانوادم آرزوشون این باشه که منو تو لباس عروس ببینن دوست دارم جشن داشته باشیم ولی چون هزینه ها خیلی غیر معقوله ترجیح میدم پولمونو واسه چیزای به صرفه تر خرج کنیم نه واسه یه شب بزن و برقص کل سرمایه زحمت جوونیمونو بدیم بره این نظر منه اصلا حاضر نیستم با خانواده همسرم زندگی کنم ولی خونه اجاره ای کافیه چون میدونم قیمتا چطوره. جهیزیه تهیه میکنم ولی به صورت کم کم چون معلمم و درآمدم زیاد نیست و از طرفی اصلا نمیخوام از پدرم پول بخوام پس نمیتونم اول زندگی یه جهیزیه کامل اشرافی بیارم. طلا زیر لفظی و اینا هم برام مثله همون هدیه است من زور نمیکنم هرچی خودش دوست داشت بده نخواست نده کاسبی راه ننداختم که میخوام زندگی کنم منم دوست دارم برای کسی که دوستش دارم هدیه بخرم

5 من اونقدر انرژی ندارم که هم سر کار برم هم کار خونه بکنم پس باید بخشی از کارهای خونه رو هم قبول کنه و غر زدن و منتم توش نباشه چون زندگی خودش هم هست منم در حد توانم پول میزارم وسط برای خرج و مخارج ابایی هم ندارم ولی نباید شاکی باشه و کل حقوقمو بخواد خرج و مخارج زندگی یک زن خیلی بیشتر از مردهاست پس باید اینارو هم بفهمه

همین.... نظرتون؟ 

سلام اقای نجفی ممنونم..شما اولین نفری هستید تو محازی تبریک میگید واقعا ممنونم ولی نمیدونم فعلا خوشحال باشم یا ناراحت....عنوان رو لطفا بنویسید ناخاسته باردار شدم و غافلگیرم یا هرچی خودتون صلاح میدونید ...ممنونم.

سلام آقای نجفی

ممنونم که پستش میکنید

عنوان پست رو بزارید: چه خاطرات طنزی از مادران تون در ایام سحر و ماه رمضون و به طور کلی اتفاقات روز مره دارید؟

عنوان: لزوم ایجاد یک وبسایت کارآمد ویژه همسریابی در ایران

(دوستان مطلب طولانی هست اما به خوندش می ارزه)

 این سالها اگر از کسی بپرسن پسر ها چرا ازدواج نمی کنن همه بدون لحظه ای تفکر می گن به خاطر مشکلات مالی! در حالی که به نظر من مشکل مالی مختص به 80 درصد پسر هاست. 10 درصد دنبال عشق و حال هستن و 10 درصد هم به دلایلی نمی تونن همسر پیدا کنن! هدف من هم از نوشتن این مطلب پرداختن به اون 10 درصد آخر هست که از قضا خودم هم جزوشون هستم. شاید برای دختر ها عجیب باشه که بشنون مردی که پول داره. کار داره. خونه و ماشین هم داره، قد و هیکل و ظاهر خوبی هم داره، دلش هم میخواد ازدواج کنه اما نتونه ازدواج کنه. من خودم مدرک دانشگاهیم ارشد هست. کارمند هستم و کار جانبی هم دارم و درآمد امسالم به ماهانه حدود 20 میلیون میرسه. در یکی از مناطق شمال تهران هم خونه دارم و ماشین مناسبی هم دارم. 35 ساله هستم و 3 ساله که به طور جدی تصمیم به ازدواج دارم ولی هنوز موفق نشدم! شاید بگید خب با یکی آشنا شو تهران به این بزرگی. اما باید بگم من علی رغم اینکه روابط عمومی بسیار بالایی دارم اما مخ زدن و برقراری رابطه احساسی با یک دختر اصلا در توانم نیست. من تو جلساتی پرزنت می کنم که 20 نفر کارشناس و مدیر سطح بالا توش حاضر هست. با هر نوع دختری که بگید از با حجاب چادری تا بی حجاب برهنه شوخی و بگو بخند دارم. اما اعتماد به نفس اینکه رابطه احساسی برقرار کنم ندارم هر چقدر هم که از اون دختر خوشم بیاد و حتی عاشقش باشم! شاید بگید از طریق سنتی اقدام کن. اما باید بدونید که مادر و خواهر من هیچ به فکر من نیستن و میگن که خودش بخواد پیدا می کنه، من هم طوری بزرگ نشدم که بتونم برم بگم زن می خام. بارها تلاش کردم اما نتونستم. شاید بگید به همکاران خانم سر کار بگو بهت دختری مناسب معرفی کنن. اما باید بدونید سر کار خانم های متاهل فقط میگن تو باید ازدواج کنی و دیر شده  اما هیچ کدوم هیچ وقت هیچ دختری رو به من معرفی نکردن. این مشکل فکر نکنید فقط مخصوص من هست. هر پسر بالای 30 سالی که اطراف خودتون می بیند که همه شرایط ازدواج رو داره و اما ازدواج نمی کنه شاید مثل منه و زندگیش طوری شده که علی رغم حضور در اجتماع اما نمی تونه همسر مناسب پیدا کنه. همه اینها به کنار من اگر از طریق آشنایان با دختری هم آشنا بشم حاضر به ورود به رابطه آشنایی در جهت ازدواج نیستم! چون من یک بیماری دارم که کسی ازش خبر نداره و فکر هم نمی کنم دختری حاضر به پذیرشش باشه و برای همین نمی خام در بین اطرافیان خودم کسی مطلع بشه. برای همین تنها راهم اینه که از بین غریبه ها اقدام کنم که اگر نپذیرفت آشنایان خودم از بیماریم مطلع نشن. قطعا خیلی از پسرهای مجرد هم از این مشکلات دارن و به خاطر مخفی کردنش از اطرافیان اقدام به مطرح کردن پیشنهاد ازدواج به آشنایان نمی کنن. همه توضیحات بالا نشون میده کشور ایران که انقدر با بحران ازدواج مواجه هست چقدر نیاز به یک سایت همسریابی کارآمد داره. خواهشا نگید به سایت هایی که الان هست مراجعه کن که سایت هایی مثل تبیان، آدم و حوا و طوبی کارایی در حد صفر دارن. زمان اون رسیده که کشور دارای یه سایت همسریابی بسیار کارا بشه که تو اون افرادی که میخان عکس و مشخصاتشون رو بزارن، معیار هاشون رو بزارن و هر کس هم که نمی خواد عکس و مشخصاتش رو نزاره و فقط از بین گزینه ها بررسی کنه و هر کی رو که پسندید بهش پیام بده.  لطفا نگید که از این سایت سو استفاده خواهد شد. مگه الان شبکه های اجتماعی برای دوست شدن کمه که افراد محتاج باشن که تو سایت همسریابی دوست پیدا کنن؟ اینستاگرام و تلگرام و توئیتر و... مگه وجود ندارن؟ تازه گیرم که 90 درصد خروجی سایت دوست شدن باشه. خب این چی رو تو جامعه تغییر میده؟ جامعه ما الان هم هر کی دنبال دوستی باشه به راحتی جنس مخالفش رو پیدا می کنه ولی اگر همون 10 درصد هم خروجی ازدواج داشته باشه می دونید که چند تا دختر پسر ناامید و سن بالا بالاخره ازدواج می کنن؟ می دونید این سایت چند درصد آمار ازدواج و بچه دار شدن رو بالا می بره؟ تازه این بماند که خیلی از اون دوستی ها هم بعد چند سال ممکنه به ازدواج برسه. آقای نجفی به نظر من این مطلب خیلی مهمه و اگر شما هم همین نظر رو دارید لینک مطلب رو در جایی که همیشه در دید مراجعین باشه قرار بدید شاید یه نفر یه حرکتی زد و موضوع رو به گوش مسئولین همیشه خواب رسوند.

"اهمیت گذشته طرف مقابل"

سلام به همه اعضای خانواده برتر و مدیر سایت. میخواستم نظر شما رو راجع به یه موضوغی که در حال حاضر دغدغه بزرگی شده برام بدونم .

من 24 سالمه و به صورت سنتی قصد ازدواج دارم . چندین جا هم خواستگاری رفتم که هر کدوم به یه دلیلی نشد 

تازگی یه جا رفتیم خواستگاری که این مورد خوب بود همه چی  و واقعا تو همه زمینه ها هم سطح بودیم .

ولی من از گذشته ایشون و اینکه آیا قبلا با کسی دوست بوده یا نه چیزی نپرسیدم . راستش میترسم بگه اره قبلا دوست پسر داشته که من مجبورم به هم بزنم همه چی رو . ولی در حال حاضر همه معیار های منو داره

چون خودم نه تو  دانشگاه نه قبلش اصلا با هیچ دختری نبودم و دستم به هیچ دختری نخورده 

ولی خب با اینکه قبلا چت کرده باشه یا مثلا تماس تلفنی ، مشکلی ندارم چون هم خودم این موارد داشتم و هم اینکه دیگه واقعا خیلی سخت پیدا میشه کسی که با جنس مخالف چت نکرده باشه...منظورم همون رابطه حضوری و واقعی هست نه مجازی

و اینکه میدونم اولین ها همیشه یاد آدم میمونه و اصلا نمیتونم قبول کنم مثلا بوسه یا بغلی  که واسه من اولین هست و یه حس به خصوص داره ، واسه طرف مقابل عادی هست و حتی ممکنه یه سری خاطرات گذشته رو یادش بیاره و اینجور حس میکنم سرم کلاه رفته

به نظر شما طرز فکر من درسته ؟ یا کاری با گذشته نداشته باشم و الان ایشون رو ببینم ؟ 

چون دیدم که دوست دختر های رفیقام بعد از ازدواج هم باز پیام میدن به رفیقام . به خاطر همین خیلی حساس شدم روی این مورد .

مهاجرت غیرقانونی بدون اعلام قبلی به خانواده

سلام

من یه پسر ۲۰ ساله هستم که تقریباً از ۲ سال پیش به سرم خورد مهاجرت کنم به سمت اروپا ولی مشکلی که وجود داره خانواده من هستش.

خانواده من به شدت مذهبی هستن و سفر من رو به یک کشور غیر مسلمان رو اصلا خوب نمیدونن.پدر مادرم میگن میری اونجا کافر میشی، بی دین میشی،خوک خور میشی ولی خب واسه من اهمیتی نداره.به این توجه ندارن که من در اون کشور میتونم پیشرفت کنم و به درس و شغلی که بهش علاقه دارم برسم

به نظر شما من چطور میتونم خانواده خودمو راضی کنم؟

اون هم با همچین عقایدی؟

یک راه پیش روی من هستش.بدون اینکه اطلاعی بدم خودمو از مرز رد کنم و از اونجا به خانواده م خبر بدم ولی خب از شرایط سختی که واسشون درست میشه اضطراب دارم.ولی اگر راه چاره دیگه ای نباشه مجبور میشم

از اونجایی که هزینه مهاجرت به صورت قانونی رو ندارم مجبورم به صورت غیرقانونی از مرز کشور خارج بشم (آشنا های زیادی داشتیم که به همین روش رد شدن)

نظر خودتون رو راجع به این موضوع برای من ارسال کنید.

گذشته چقدر مهمه؟

سلام به همگی.مطمینا خیلیاتون این سوال رو شنیدید که مهمه یا نه؟من خودم یه پسرم که قبلا برام مهم نبود اما الان برام یه کم مهم شده.از وقتی تو نی نی سایت میدیدم که خیلی از خانما با وجود داشتن همسر و فرزند به عشق قدیمیشون فکر میکنن.

اینارو از نی نی سایت کپی کردم:

<<من بزرگترین کابوس زندگیم  ازدواجش بود با اینکه خودم ازدواج کردم

وقتی فهمیدم نامزد کرده عکسشو‌کنار اون دختره دیدم فقط اشک میریختم>>

<<فکر میکنم یه خواب بوده حواسمو پرت میکنم. ولی همیشه حسرته. هیچوقت به همسری که الان دارم نمیتونم حسی پیدا کنم بعد از این همه سال>>

خب شاید پسرا از این که جای شوهرای این افراد باشن بترسن..اما تو همین سایت خیلیا هم هستن که فراموش کردن.تو این سایت اکثر کاربرا زن و دختر هستن.و معمولا راست میگن چون ناشناس هستن.یه نظر سنجی تو این سایت بود در مورد این که کیا دوست پسر دارن یا داشتن و 52 درصد اصلا سابقه عشق و عاشقی نداشتن.اگه 8 درصد هم توبه کار واقعی باشن میشه 60 درصد که خیلی امیدوارکننده تر از اون چیزیه که فکرش رو بکنید.پس هنوزم دختر پاک پیدا میشه.خیلیم زیاده..در کل همه چی بستگی به طرف مقابلتون داره و واقعیت تلخ اینه که نباید عشق دوم باشید.عشق دوم بودن بده.سخته.عذابه.پس گذشته مهمه و شما حث دارید تا فیهاخالدون طرف تحقیق کنید.

و  یه حرفم با سه گروه از پسرها و دخترهاست:

1-پسران ل.ا.ش.ی که به دخترای مردم قول میدن بعد میزنند زیرش و دختر بدبخت رو نابوود میکنن.آه خیلیا پشتتونه.

2-پسران بچه ننه که به دختر قول میدن بعد به خاطر اینکه مادرشون دختر رو نپسندید ولش میکنن.یا قول نده یا تا تهش وایس.

3-دخترایی که با یه پسر عشق و حال میکنن بعدش به خاطر خواستگاز بهتر کات میکنن.این دخترها معمولا بعد چند ماه فیلشون یاد هندوستان میکنه و زندگی 3 یا حتی 4 نفر رو به گه میکشن.من اگه به جای شوهرتون باشم از گیس آویزونتون میکنم و اگه به جای دوست پسرتون باشم آبروتون رو میبرم.قیامتی هم وجود داره.

حق الناس بخشیده نمیشه حواستون باشه.

حرف آخر.اگه به کسی قول دادید تا تهش بمونید.هم خودتون ضرر میکنید هم اون.اگه پسری به دختری قول داده باید زمین و زمان رو به هم بیاره تا به هم برسن.و اگه دختری قول داده حتی اگه جانی دپ هم اومد خواستگاریشون باید بگن نه.

سلام دوستان من علی ۱۹ سالمه یک سوال داشتم با توجه به شیوع کرونا و گسترش کار تو فضای مجازی تصمیم گرفتم که تو شبکه اجتماعی اینستاگرام فعالیت کنم و درآمد کسب کنم و خب خودتون هم میدونید که تو این اوضاع اقتصاد از هم پاشیده مملکت فعلا راه درآمد بالا و داشتن زندگی خوب کار تو مجازی مخصوصا اینستاگرام هست که فوق العاده ثروت و پول کلانی داره توش ولی یه مشکلی هست اینجا

تصاویر اینستاگرام واقعا شهوانی و تحریک امیزه   موندم چه کنم از طرفی نمیخام به گناه بیفتم چون خیلی از محتواهاش و تصاویر ناجورن و از طرف دیگه مخاطب زیاد داره و ثروت و درآمد واقعی اونجاست   واقعا بین این دو قضیه موندم چه کنم  راهنمایی کنید       

جناب نجفی پست رو با عنوان( کار در اینستاگرام   اره یا نه؟)     بفرستید ممنون

با سلام مجدد خدمت مدیریت با اخلاق و لایق خانواده برتر . مادر جان سوالی ارسال کردم برا نظرخواهی از اعضا سایت دیشب تایید کردید فرمودید عنوان چی باشه . عنوانش و بزنید  :   هذیان و توهم در افسردگی شدید یک بانو

سلام نماز روزه های همگان قبول درگاه حق

لطفا قبل از پاسخ به سوالات نام شهرتون و سنتون رو ذکر کنید

هنوزم از پسرا کسی هست که دنبال برگه سلامت بکارت باشه؟؟

در دهه نود میزان دوستی ها به شدت زیاد بود به طوری که بیشتر افراد جامعه این احتمال رو برای همسرشون خواهند داد( چه درست چه غلط)

سوال من اینه که آیا پسری هنوز هست که دنبال اون برگه باشه (منظورم از دختر ناپاک نیست ، حتی برای دختری که مورد بدی ازش ندیدن )؟؟

آیا پسرانی که دوست دختر دارند خودشون برای ازدواج به دنبال دختر باکره هستند؟؟اگر جواب بله هست برگه سلامت رو هم از عروس خواهند خواست ؟؟

خانواده ی داماد چطور ؟؟ دختران حاضر در سایت برای برادر یا پسر خود همچین در خواستی میکنید ؟

جناب نجفی من هجده سالمه اگه میشه این رو پست کنید میخوام دیدگاه پسران به روز تر رو هم بدونم چون قبلی ها دهه شصتی بودن و به عنوان یک دختر دهه هشتادی دنبال نظرات افراد همسن خودم هستم (که فهمیدم این رنج تو سایت زیاد هست ) ممنون

جناب خواهشا به این مورد توجه کنید که یک نتیجه گیری لازم دارم و خواهشا نظرسنجی محسوب نکنید چون من یک نتیجه کلی میخوام، ترسم از اینه که فردا خواستگارام خواستن بخاطر همین ردشون نکنم و از همین حالا ردشون کنم که دلیلش معلوم نباشه

اگرم نظر سنجیه به قول جناب فامیل دور چه عیبی داره بذارید نمیتونم که بین پسرای دانشگاه و محل نظرسنجی بذارم به اینجا اعتماد دارم که کسی من و نمیشناسه ممنونم

سلام

چند وقتی هستش با دختر خانمی چت میکنم. راستش حتی ایشون رو از نزدیک هم ندیدم. ایشون به شدت دختر فهمیده و عاقلی به نظر میرسن. من هم دوست ندارم به ایشون این حس رو منتقل کنم که به دنبال سواستفاده از ایشون هستم. ولی الان متوجه شدم که به ایشون به شدت علاقه دارم. نمیتونم حسم رو به ایشون بگم. چون الان شرایط ازدواج رو ندارم. ولی حتی یه روز هم نمیتونم بدون حرف زدن با ایشون سپری کنم. اگه به مادرم بگم احتمالا میگن هنوز برات زوده. ولی من عاشق این خانم هستم. و چون عاشق هستم دوست ندارم باعث ناراحتی یا آزار ایشون بشم. اصلا به خودم به چشم دوست پسر ایشون نگاه نکردم و تو این مدت فقط سعی کردم بیشتر بشناسمش که به حسم مطمئن بشم.

به نظرتون باید چیکار کنم؟! یعنی باید بگم که دوسش دارم؟! خواهش میکنم کمک کنید

من 23 سالمه و دانشجوی یه رشته خوب هستم که بازار کار خوبی داره..

این دختر خانم موزیسین هم هستن در کنار درسی که میخونن. نمیدونم این موضوع روی خانواده من که کمی مذهبی هستن تاثیر خواهد گذاشت یا خیر.

چطوری دختر مورد علاقه خودم رو بدست بیارم؟

آقای نجفی پیرو پست "آقایون برای ازدواج جذب چجور دختری میشن"، ازتون درخواست دارم یه پست هم بزارین با عنوان:

خانمها برای ازدواج جذب چجور پسری میشن؟

متن هم این باشه لطفا:

سلام

یک سوال داشتم ، ممنون میشم اگه خانمها با دقت جواب بدن

اینکه خانمها برای ازدواج جذب چه جور پسری میشن؟

و بین پسرا که هر کدوم یه جورن ، چه جور پسری رو واسه ازدواج و عاشق شدن انتخاب می کنن؟ و یه جورایی احساس می کنن که مزه ی عشق رو در کنار چنین پسری خواهند چشید.

سلام. پسری هستم ۲۰ ساله. امسال میخوام کنکور بدم و یه رشته ای رو بخونم که قبول شدنش سخت نیست.

سوالم اینه که بنظرتون کدومیک از اینا بهتره:

۱- دانشگاه آزاد شهر خودم (یک شهر کوچک)

۲- دانشگاه سراسری شهر بزرگی که ۳ ساعت فاصله داره با شهرمون

دانشگاه آزاد شهرمون شهریه داره. بالاخره داشگاه آزاده دیگه و همچنین سطح علمیش پایین تره. ولی عوضش سختی های رفت و آمد و هزینه های زندگی مجردی و دردسر های خوابگاه و... رو نداره و همچنین میتونم تو شهر خودمون مغازه ای هم باز کنم

اما دانشگاه سراسری اون شهر سطح علمی بالایی داره و شهریه نداره و همچنین میتونم برخلاف شهر خودمون با آدمای با سوادی روبه رو بشم. و همچنین بیزنسم رو که تقریبا میشه گفت قطعیه تو اون شهر راحت تر راه بندازم. ولی از طرفی اگه بخوام در اون شهر تحصیل کنم هزینه های اقامت و خوابگاه و رفت و آمد و همچنین دردسر های رفت و آمد و... رو خواهم داشت.

عزیزانی که در این موقعیت قرار گرفتن خواهشا تجربه خودشون رو بفرمایند که محتاج تجارب ارزشمندتون هستیم.

تجارب رفت و آمد و خوابگاه رو هم هرکی میدونه بگه.

بنظرتون هزینه های کدومیک بیشتره؟

لطفا در محدوده موارد خواسته شده بحث کنید و به داشگاه ها و رشته های دیگه و همچنین درس نخوندن اشاره نکنید. مرسی

سلام و عرض ادب خدمت همگی عباداتتون قبول

https://www.roshangari.ir/video/59471

دختران این فیلم رو حتما ببینید

قطعا تمامی پسران بدین صورت نیستند اما اگر درصد خیلی قابل توجهی این هدف رو داشته باشند چه تضمینی هست برای شما که با حداقل ها برخورد داشته باشید ؟؟

در همین بلاگ پسرانی بودند که از بی وفایی دختران شکایت کردند اما این تعداد شاید به انگشتهای دست هم نرسد پس لطفا به این جمله توجه داشته باشید:

«احتیاط شرط عقل است.»

و قطعا تمامی دخترها نیز اینگونه نیستند اما اکثریت به این صورتند!!

آقای نجفی اگر صلاح دونستید عنوان پست رو بذارید :

«بدن و ببین جون بابا»

الان که دارم این مطلب رو می نویسم حالم خیلی بده. من اولین سالی هست که ماه رمضون سر کار هستم. محل ما اصلا نمیشه روزه نداشت! یعنی جو دولتی هست و رسمی. از شدت گرسنگی دارم و تشنگی دارم بی هوش می شم. من صبح ها اصلا نمی تونم صبحانه بخورم برای همین ناهار خیلی برام واجبه. خواستم بگم چرا ما باید تاوان بدیم تا شما بتونی بری بهشت؟ شما اگر می خاهی پاداشی بگیری چرا ما باید هزینه بدیم؟ چرا مسمانان انقدر تمامیت خواه هستن و اگر زورشون برسه همه رو مجبور می کنن مثل اونها زندگی کنن؟ کدوم دین و مذهبی هست که دیگران رو مجبور می کنه مثل اونها باشن با زور و تهدید؟ یعنی انقدر دین و ایمان شما سست و بدون پشتوانه هست که اگر کسی جلوتون غذا بخوره دین و ایمان و همه چیزتون رو فراموش می کنید و روزه رو می شکنید؟ همچنین دین و ایمانی که به لقمه نانی از بین میره چه ارزشی داره؟

سلام جناب آقای نجفی

عنوان باشه

روش های نوین معرفی خواستگار و رویکرد خانواده ها

سپاس از شما 

ممنون بابت زحماتی که میکشید

من نمیخوام برم سربازی     این عنوان باشه آقای نجفی

سلام دوستان اومدم کلاسه و شکوه کنم

من حدود ۲۰ سالمه دانشجو ام ولی اروم و قرار ندارم بخاطر این سربازی    تمام ذهنمو درگیر کرده   خواهشا نیاید نگید که فعلا دانشجویی و اینا   چیزی اخرشو میدونی سخته خب سخته که از ذهن بیرون بره     نمیخوام برم سربازی به پیر به پیغمبر خسته شدیم بسه دیگه چرا دست از سر کچل ما بر نمیدارن اخه   چرا دوسال باید وقتم به باد فنا بره وقتی کلی کار میتونم بکنم کلی دستاورد کلی جلو افتادن    این خدمت آدمو هم پیر میکنه هم عقب افتاده و بدور از تکنولوژی     واقعا نمیفهمم تو این کشور مشکل حاکمیت و ا.پ و قانون خدمت با موبایل و تکنولوژی چیه اخه   تمام زندگیم و دستاوردامو نابود میکنه   منم میدونم که بعد این دوسال واقعا نمیتونم از جام بلند شم و دوباره شروع کنم اخه به چه قیمتی واسه این دولت کارگری کنیم برای چی اخه   خدا خونه ظلم مصوب این قانون رو بخشکونه    خسته شدیم  تا کی بیگاری بسه دیگه    همه چیمونو دارن ازمون میگیرن    تحقیر توهین بیگاری و حمالی واسه یک مشت نظامی    خداایا نمیخوام خسته شدم به دادمون برس از این ظلم و جور   ما هم زندگی میخوایم  چه کنم دوستان دارم دیوونه میشم     نگید دوسال مرد میشی و کسری بگیر و ازین چیزا خواهشا تحویل من ندید گوشم پر ازین حرفا     حاضر نیستم ۱دقیقه با اینها باشم چه برسه دوسال    امان از ستم الامان

عنوان : مقصر احساسات به بازی گرفته شده من چه کسی هستش؟

مطلب ؛ سلام ، من عاشق یه پسری بودم بهش پیام دادم اونم گفت منو دوست داره و خواست که باهم دوست بشیم و گفت که شرایط ازدواج رو نداره ، من قبول نکردم به خاطر دلایل مذهبی ولی همینجوری قضیه کش پیدا کرد و دو سال تموم با هم چت میکردیم اونم میگفت واقعا منو دوست داره و هربار که من بهش پیام میدادم خیلی خوب باهام برخورد میکرد و اصلا ناراحتم نمیکرد من تو زمینه های مختلف بهش کمک میکردم و دیگه یواش یواش دیدم وابسته اش شدم و ازش خواستم که باهم  دوست بشیم حالا ورق روزگاره برگشته بود و اینبار اون مخالفت میکرد و نقش مشاور رو برام بازی میکرد میگفت نه و نمیخوام لطمه ببینی و اینا، 

ولی وقتی هم من تصمیم میگرفتم دیگه تمومش کنم و سراغشو نمیگرفتم خودش پیام میداد و میگفت دلش برام تنگ شده

خلاصه کار به جایی رسید که ما همدیگر رو دیدیم وبعدش من ازش خواستم قول ازدواج بهم بده گفتم من این مدل دوستی رو نمیخوام اونم گفت شرایطش رو نداره(البته راست میگفت هنوز دانشجوعه سربازی نرفته ، شغل ماشین خونه هیچی نداره )و بیشتر که حرف زدم تهش گفت که آخرش هم اگه شرایطشو داشته باشه با یه دختر دیگه ازدواج میکنه من رابطه رو باهاش تموم کردم و بهش گفتم دیگه همه چی تمومه و گفتم وقتی کسی رو نمیخوای الکی نگو دوستت دارم.

بعد یه ماه برگشت و گفت بیا باز هم دوست باشیم ولی من گفتم نه دیگه نمیخوام با شوهر آینده یه دختر دیگه دوستی عاطفی داشته باشم 

اونم میگفت دوستیم دیگه مگه چشه

چرا نمیتونی مثل یه آدم دوست باشی

میگفت دوستی میتونه دائمی هم باشه

اون چن بار پیام داد

آخرسر من عصبانی شدم و بهش گفتم که امیدوارم عاشق یه دختری بشی دقیقا مدل خودت باهات رفتار کنه بهت بگه دوستت دارم و از احساساتت سوء استفاده کنه 

بعد تهش هم بگه دوستیم دیگه مگه چشه 

بعد آخرش هم بره با یه پسر دیگه ازدواج کنه

گفتم امیدوارم خدا جوابتو بده

و گفتم چطور یه ماه پیش دل من شکست و گذاشتی رفتی حالا که حوصلت سر رفته من یادت افتادم

گفتم مگه من زنگ تفریح توام که هروقت حوصلت سر رفت بیای پیش من

گفتم همیشگی نمیخوای ولی برای تفریح میخوای و اینا

خلاصه چنتا از این حرفا بهش گفتم

اونم ناراحت شد و گفت حالم از هرچی دختره بهم خورد گفت تو نفرینم کردی 

گفت این کار زشته و اینا

گفت خدا جواب خودتو بده که بد دیگری رو میخوای

گفت تو ظرفیت دوستی رو نداری 

و خودخواهی که نمیتونی ببینی من تهش با یه دختر دیگه ازدواج کنم

گفت من باهات خوب رفتار کردم حسن رفتارم باعث شد اینجوری باهام حرف بزنی و بدرفتاری کنی 

منم طاقت نیاوردم ازش معذرت خواهی کردم 

ولی اون بهم محل‌نداد 

و تهش منم حرفای دلمو زدم گفتم خیلی دوستت داشتم و میخاستم همیشه با هم باشیم و با هم ازدواج کنیم این کجاش خودخواهیه و همه چی تموم شد

من الان یه چیزی آزارم میده اونم اینکه حس میکنم پسره با احساسات من بازی کرد و چون من تو یه سری مسایل کمکش میکردم حس میکنم ازم سوء استفاده شده چون من خودم از لحاظ روحی وابسته اون پسر شده بودم و نمیتونستم رابطه رو باهاش تموم کنم وگرنه  خیلی زودتر اون رابطه رو تموم میکردم 

همش میگم اون پسره که منو نمیخواست چرا از همون اول باهام حرف زد یه بارم اینو بهش گفتم تازه بهش برخورد گفت عوض تشکرته من باهات خوب برخورد کردم و اینا

هدفم از گذاشتن این پست اینه که دوستان کمکم کنن و با حرفاشون مسئله رو یجوری برام حل کنن که دیگه ذهنم درگیرش نباشه

عنوان:چرا همیشه درجا میزنم؟

من یه دبیرستانی هستم محصل که چه عرض کنم من هیچ توانایی ندارم هر چقدر هم درس بخونم باز نمره امتحاناتم بیشتر از پنچ نمیشه تو یه ورزش هم همین هست البته من بدن ضعیفی دارم . راه موفقیت مگه چیه که من پیداش نمیکنم من فقط میخوام یه بار پیشرفت کنم چند وقت دیگه باید کنکور بدم که من بدون شک قبول نمیشم باید برم تو بازار آزاد که مطمنم تو اون کار هم پیشرفت نمی کنم . کمکی که از شما میخواهم این هستش که کسانی که الآن شاغل هستند بگویند شغل شان چیست چگونه شروع کردند ،شاید من هم انگیزی برای ادامه پیدا کردم حس میکنم یه موجود اضافی هستم که بود و نبودم فرقی ندارم . 

 عنوان معیار تحصیلی اقتصادی برای پسران 

ببخشید  من میخواستم  از اعضای  این وبلاگ یه نظر خواهی  انجام بدم سطح تحصیلات  یه پسر چقدر براتون  مهمه   مثلا لیسانس  فوق  لیسانس  دکتری  

من دوسال دیگه  درسم تموم میشه  و مشغول  به کار  میشم یعنی  مدرک از اشتغال  برای  خانما  خیلی  مهمه  حقیقتا  من نمیتونم نصف عمرمو تو دانشگاه   بگذرونم  برای یه تیکه  کاغذ  میخوام  آموزشگاه هم بزنم  یه پولی قرار هست به دستم برسه  فرضا من نوعی بخوام برم  جایی با این شرایط   ردم  یا پذیرفته میشم در ضمن خونه ندارم  ولی یه مسکن ثبت نام کردم  فعلا دارم قسط میدم   یه آموزشگاه  هم کار میکردم که به خاطر کرونا  دیگه قراردادم تموم  که شد نرفتم   سه ماهه دیگه هم میشه ۲۰ سالم ولی به نسبت همسنام  جلو هستم  فکر کنم خونواده هم کمکم میکنه  ولی خوش ندارم  برم زیر بلیط  کسی دوست دارم خودم بدست بیارم  هرچند هنوز دانشجو  ام دوسال از درسمم مونده   یه حقوق  بخور نمیری هم از دانشگاه  میگیرم  که خرج  قسط وام میشه   با این  شرایط بمونم خودمو  ببرم بالاتر یا نه خونواده که داره فشار میاره  یه دختری هم هست  مورد خوبیه مثل خودمه از نظر شغلی  وخونواده گی تقریبا   ولی میترسم بپره   چه کنیم جماعت  بالاخره   جای من بودید چیکار  میکردید  از آشنا ها هم هست  ولی خب من نمی شناسمش به اون صورت  از شاگردان دور دبیرستان  مادرم بوده تو قرار اول  کلا ده دقیقه مفید هم حرف نزدیم قضیه مال همین امروز صبح بود  پدرم و مادرم  بخوام  همین  حالا برام فرآهم میکنند شرایط و از نظر مسکن  و بقیه شرایط حتی  اگر دست من تو جیب خودم نبود در ضمن ماشین  داشتم به خاطر  پیش خرید خونه  فروختم که بعد حسابی ماشینم  کشید  بالا  چقدرم حسرت خوردم به نظر تون لگد  به بخت خودم بزنم  مزاح کردم نریزید سرم  ولی جدی جای من بودید چیکار  میکردید    

با سلام

من پدری دارم که عزت نفسش خیلی پایینه. 50 سالشه و به گفته خودش زندگی سختی داشته. 25 ساله که ازدواج کرده و من و برادرم بچه هاش هستیم. اما هیچوقت نشده که ما اعضای خانوادش بتونیم باهاش راحت صحبت کنیم. وضع مالی متوسط رو به بالا داره. الحمدلله دستش به دهنش میرسه. سالم هست. ولی مشکل عصبی داره. نمیتونیم باهاش حرف بزنیم. زود جوش میاره. زود از کوره در میره. تو این 23سالی که پسرشم یکبار هم نشده که عین دوتا انسان بالغ بتونیم با هم صحبت کنیم. همش دادوبیداد راه میندازه. همش صداشو بلند میکنه. دربرابر ابراز علاقه های مادرم جوابهای دلشکننده‌ای میده. مثلا تو منو دوست نداری، من باورت ندارم و اینا. دیگه نمیگه که این زنه 25 ساله که داره با من تو هر شرایطی میسازه. ما خانواذه آرومی داریم. اهل حاشیه نیستیم. ساده زندگی میکنیم. اهل بریز و بپاش نیستیم اصلا. پدرم هم ماشاالله وضعش خوبه.

به همه بدبینه. گاهی احساس میکنم که لیاقت دوست داشته شدنو نداره. هیچوقت من و برادرم نتونستیم راحت باهاش حرف بزنیم. چون همیشه سرمون داد میکشه. با کوچکترین موضوعی ما رو تو خونه اضافه قلمداد میکنه و میگه برید گمشید از خونه بیرون! درحالیکه تو هیچ خانواده ای همیشه اتفاق نظر وجود نداره. بچه ها وقتی بزرگتر میشن مسائل و مشکلاتشون هم بزرگتر میشه. اما پدر من همچنان با مشکلات ما مثل زمانیکه 2 ساله بودیم برخورد میکنه. ظرفیت پایینی داره.

بهش میگیم بیا بریم پیش مشاور میگه من مشکلی ندارم شماها باید برید. درحالیکه همه فامیل میدونن پدرمون عصبیه.

شما میشه راهنماییم کنید که چطور باید برخورد کنیم باهاش که راضی بشه مشکل خودشو بپذیره و به مشاور مراجعه کنیم؟

آقای نجفی عنوانو بذار این

چطور پدرمو راضی کنیم که پیش مشاور بریم

سلام عنوان: چرا آزمون mbti گاها نتایج متفاوتی میده؟

ابتداً عرض کنم ضعیف بودن این آزمون مورد قبوله ولی کاملا قابل رد نیست 

یه سوال که برام جالبه، چطوری افراد چیزی که هستن با گزینه هایی که انتخاب میکنن متفاوته. نمیدونم میشه بهش چی گفت. یعنی بین چیزی که هستن و چیزی که میخان باشن تفاوته.

مثلا طرف توی زندگیش، غالب رفتارش آدم منظمی نیست اما موقع آزمون، گزینه هایی که روی نظم تاکید داره انتخاب میکنه . اینم قبول دارم بعضی آدمها در حد مرزی بعضی کارکردها هستن. برای آدمی که سالها میشناسی میتونی این تفاوت تشخیص بدی. اما برای یه آدم جدید نمیشه از روی شتابزدگی چنین نظری داد. آیا شمام چنین چیزی دیدین؟

اگه دیدین چرا این اتفاق میفته؟

چه دلایلی میتونین براش وجود داشته باشه؟

واقعا میشه این خطا فهمید؟ اگه میشه چطور میشه فهمید؟ 

مثلا در مورد یه فرد ناشناس در مصاحبه کاری یا زندگی چطوری میشه که خودشو ناخواسته سانسور میکنه یا خودشو غلط شرح میده یا گاها دروغ میگه.

عنوان : بدبینی به ازدواج به دلیل مشکلات اخلاقی جامعه

دانشجوی ترم 4 پزشکی هستم. من مشکلی درباره موضوع خواستگاری دارم. خوشبختانه یا متاسفانه به دلیل چهره ظاهری من که به گفته خیلی از اقوام معصوم و دلنشین پیشنهاد ازدواج به خانواده زیاد شده اما چون تو خانواده ما رسم نیست دختر زیر 25 سال ازدواج کنه خوب خواستگار راه ندادن. اما موضوعی وجود داره که خیلی نگرانم کرده. من با وجود این که مانتویی هستم ( ولی از مدلای مانتو جلو باز یا مانتو خیلی کوتاه یا شلوار تنگ نه ) و خیلی کم درحد کرم ضد آفتاب و یک رز خیلی ملیح هم آرایش دارم خواستگار هام هم نه مذهبی اند نه خیلی آزاد. اما یه مشکلی هست. شاید از نظر ظاهری نه ولی اخلاقی فوقالعاده پایبندم. دبیرستان ما با اینکه بچه های خوبی از نظر تحصیلی داشت اما متاسفانه مثلا از 25 دانش آموز 20 تا دوست پسر داشتن. پس به همین تعداد پسر هم با این دخترا دوست بودن. من با اینکه گرم مزاجم حتی تا الان به خودم اجازه یک چت ساده با اقوامی مثل پسرعمو هم ندادم و حتی وقتی دوستام منو تو گروه های مختلط عضو میکرم فورا بیرون میومدم چون واقعا از اینجور روابط بدم میاد. شاید تو جامعه الان زیاد باشه اما من نمیتونم. به خاطر همین دلم میخواد طرف مقابلم هم اینحوری باشه. اما میخوام بدونم به جز آدمای فوق الاده مذهبی که معمولا ( البته نه همیشه ) سمت این کارا نمیرن آدمایی که از نظر مذهبی متوسط اند و پسرن  هم میتونن سالم باشن و دوست دختر نداشته باشن؟ چجوری بفهمم این موضوع رو؟ اصلا به نظر شما با این عقاید میتونم ازدواج کنم؟ چون میترسم اگر از طرف مقابلم بپرسم بهش بر بخوره.

پیشاپیش ممنون از پاسخ هاتون

اقای نجفی سلام 

من یه سوال مطرح کردم بالا و شما گفتین بگم عنوان چی باشه 

بنظرم  این باشه بهتره با این حال هر چی شما صلاح بدونین

«پزشکان و قضات محترمی که حضور دارید لطفا سوالمو جواب بدین»

یا

« راهنمایی درباره سردرگمی زیاد برای شغل اینده»

ممنونم از شما

سلام به همه دوستان و کاربران سایت

احتمالا همه تا حدودی این موضوع رو توی این یک سال حس کردید که تفریح خونمون کم شده متاسفانه

ولی من خیلی بیشتر این رو احساس میکنم اصلا احساس میکنم دلمرده و بی حوصله شدم حس و حالمو از دست دادم سوالم اینه که تفریح خوب برای دوران کرونا سراغ دارین؟ تو این مدت خودتون چطور تفریح کردین؟ چه پیشنهادی دارین؟ 

آخه دیگه نمیشه سراغ کافه و دورهمی دوستانه و سالن و باشگاه و گردش و مسافرت و... رفت من واقعا موندم چطور تفریح کنم دلم میخواد برم طبیعت خوشگل ببینم دلم باز شه دوست دارم یه روز فقط طبیعت ببینم اصلا دیوار و خونه نبینم

شماها چه تفریحی دارین؟ چی پیشنهاد میکنید؟ البته اینکه میگم تفریح حالا نیاین بگید که کتاب بخون فیلم ببین اینا برای من تفریح نمیشه من تفریحی میخوام که توش هیجان باشه تحرک باشه تفریح هیجانی بهم پیشنهاد کنید اگه ایده خوبی دارین مطرح کنید که ما هم بتونیم استفاده کنیم ممنون دمتون گرم 🌷🌷🌷🌷🌷💜

عنوان پیشنهادی : تفریح خوب برای دوران کرونا

دیدگاهتون راجب تامبوی ها؟؟؟ 

سلام داداشای گلم🌹

چه نظری راجب دخترای تامبوی دارین؟ اصن از اینکه یه دختر مدل موی پسرونه داشته باشه خوشتون میاد؟ 

چنین دخترایی آیا جذابن؟ 

پیشاپیش از نظراتتون سپاسگزارم🌹

موضوع:علاقه خانمها به خانه داری

سلام خدمت تمام خانواده برتریها

سوالی که مدتیه ذهنمو مشغول کرده اینه که خانمها چقدر به خانه داری علاقه مند هستن؟ منظورم ازدواج یا بچه دار شدن نیست. منظورم صرف خود کارهای منزله. خانمهای متاهل لطفا بگین دیدتون نسبت به قبل ازدواج تغییری کرده؟ یعنی ممکنه قبل ازدواج به این مسائل علاقه ای نداشته باشین و بعد ازدواج نظرتون عوض شده باشه یا برعکس؟ و اینکه خودتون دوست دارین همسرتون تو امور منزل هم مشارکت کنه یا ترجیح میدین کل کارا رو خودتون انجام بدین؟

خانمهای مجردم بگن اگه کاملا حق انتخاب داشته باشند چه سیستمی رو برای زندگی می پسندن؟ فرض کنید عرفی وجود نداره و انتخاب سبک زندگی دست خود شماست

سلام خدمت دوستان و اقای نجفی 

موضوع: خاطرات خنده دار خواستگاری

من توی چندسالی که اینجا میومدم گاهی نظر میزاشتم و گاهی پست.امروز یه سری حوادث پیش اومد که دلم 

میخاست یه پست بزارم و همه بیاین تعریف کنید تا یکم به مشکلات بخندیم و ببینیم که میشه ازین زاویه هم

بهشون نگاه کرد.

هر تجربه ای از خواستگاری رفتن یا خواستگار داشتن که دارین حتی داغون ترین خواستگار هاتونم بگین تا یکم بخندیم.

اول خودم شروع میکنم. یادم هست که چند سال پیش با دختری اشنا شدم که برای ازدواج بیشتر همو

بشناسیم بعد از دو هفته از اشناییمون گفت باید بیاین خواستگاری ماهم رفتیم دختر خانم از یه خانواده متوسط 

و با چهره معمولی بود و خونشون هم توی یکی از شهرک های نچندان با ارزش اطراف شهر بود 

 اقایی که شما باشین ما با خانوادشون چندبار ملاقات کردیم توی یکی ازین جلسات دراومد گفت من خیلی

خواستگار از بالا شهر داشتم که فامیلمون بودن اما چون پسر شما بچه ی سالمی هست طوری نیست که

خونتون پایین شهره یعنی من اون لحظه دو نفر باید زیر بغلمو میگرفتن میبردم .😁 اینقدر توی تنهایی میخندم😁

وقتی یادش می افتم.دیگه سرهمین پیزا خانواده نزاشتن کار پیش بره.

یه پسر همسایه داشتیم که خیلی وضع ظاهری خودش و پدر و مادرش ساده بود ازون دسته ادمایی بودن که 

پول نمیدادن برای تیپ ظاهر و اینکه ماشین هم نمیخریدن ولی بجاش خیلی توی کار خونه و زمین خریدن بودن

.مادرش اینقدر اصرار کرد به مادربزرگم که یه دختر برا پسرم پیدا کن مادربزرگمم یه دختر پیدا کرد و از قضا

کاراشون خوب پیشرفت تا روز ازمایش خون دیگه بعدش خانواده دختر جواب تلفن خانواده پسرو نمیدادن 

مادربزرگ من زنگ زد که قضیه چیه اونام گفتن دیگه برای ما خواستگار اینطوری پیدا نکنین  با ما قرار گذاشتن

جلوی ازمایشگاه بعد که ازمایش دادیم تا ظهر طول کشیده مارو بردن تو ایستگاه اتوبوس یه دسته بلیت برامون

خریدن گفتن بفرمایین این بلیت میخاین برین خونه پیاده نرین😁😁😁😁😁😁

یه دفه هم برای خواهر من خواستگار اومد قرار شد یه مدت باهم اشنا بشن یه شب این اقا داماد برای شام

اومد خونمون برنج براش کشیدیم و گذاشتیم اقا چشمتون روز بد نبینه یدونه ازون سوسک متوسطا که مثل

قهرمانای

دوی صد متر میدون اومد رفت تو ظرف برنج این اقا پسر اونم سوپر من شد و گفت اشکالی نداره من حالا

میگیرمش اقا این شروع کرد به حفاری ظرف برنجش هرچقدر میکند این سوسکه بیشتر میرفت تو خلاصه پیداش

کرد و مثل یک شوالیه قهرمان انداختش بیرون و اجازه نداد که برنجشو عوض کنیم و میخاست مردونگی خودش

رو ثابت کنه همون برنجو تا ته خورد البته قسمت نشد که داماد ما بشه اما فک کنم دیگه تا جایی قطعی نشده

ازدواجش برنج سوسکی نخوره😁😁😁😁😁😁😁

عنوان سوال : نباختن خود بعد از شنیدن جواب نه در خواستگاری

سلام به همه.  یه سوالی از با تجربه تر های سایت داشتم...

من ۲۴ سالمه و خداروشکر تازه شرایط ازدواج رو پیدا کردم . 

تازگی برای اولین بار به صورت سنتی رفتم خواستگاری که خب همین مورد اول من کاملا خوشم اومد از خودش خانواده ش !! 

ولی چون محل کار من یه شهر دیگه هست  گفتن نه .

میدونم تو خواستگاری هر کسی حق داره اگه با چیزی مشکل داشت بگه نه ، ولی خب چطور میشه اون مورد رو فراموش کرد کلا؟

دو سه روزی هست که کلا قیافه ایشون جلو چشممه و همه ش با خودم میگم کاش محل کارم همین شهر خودمون بود

حس میکنم دیگه خواستگاری نمیتونم برم و فقط از همین یکی خوشم میاد.

الان طبیعیه ؟

تا چند روز اینجوریه معمولا؟

اینم بگم که قبلا دوست دختر نداشتم و دانشگاه هم تک جنسیتی بود مال ما و به طور کلی هیچ گونه اصطکاکی با جنس مخالف نداشتم 

فکر میکنم بخاطر همین بوده که همین مورد اول اینجور شدم ...

الان اونایی که سنتی ازدواج میکنن و شاید ۲۰ جا میرن خواستگاری ، اگه از یه موردی شما خوشتون اومد و گفتن نه ، چیکار میکنین ؟

 چقد طول میکشه تا طرف رو فراموش کنین و برین مورد بعدی!؟

سلام

من میخواستم از کسانی که دانشگاه رفته اند وبه اصطلاح تحصیکرده هستند سوالی بپرسم آیا از علمی که در دانشگاه کسب کرده اید استفاده میکنید؟ شغل تان چیست؟ و سن و جنسیت تان چیست؟ اگر به گذشته برگردید در دبیرستان چه رشته ای را انتخاب میکنید؟ 

دلیل اینکه دانشگاه رفتید چه بود؟ 

و چرا نتوانستید کار پیدا کنید؟

و دانشگاه رفتن به شما برای ازدواج کردن تان کمکی کرد؟

عنوان:دانشگاه باعث پیشرفت هست یا نه؟

عنوان:تمام دغدغه ام آینده و پول هست 

متن :سلام به همگی .دختری ۲۳ ساله ام و متاسفانه رشته تاپی درس نمی خونم و رشتم کاملا معمولیه و قراره بعد از اتمام درسم تو شهرداری یا بانک به عنوان حسابدار مشغول به کار بشم ولی از کار زیاد خوشم نمیاد و میخوام نیمه وقت برم و تمرکزمو بزارم روی شغل دوم 

پدرم یه زمین ۲۰۰ متری تو جای خوب کرج داره و میخوام اونارو بسازم و بفروشم .آشنا هم دارم.

به نظرتون این کار سود خوبی داره ؟مثلا من ۴ تا واحد ۷۰ متری بسازم نزدیک ۴ ۵ میلیارد سود میکنم و برای شروع کار به نظرم خوبه 

سرمایه لازم برای اینکار رو پدرم فراهم میکنه به نظرتون چه قدر سرمایه لازمه؟

به نظرتون بهتره واحد ها رو بفروشم یا اجاره بدم ؟

ممنون میشم کمک کنید اگر اطلاعاتی دارید

عنوان:پسرا چجوری میرید سر کار؟

سلام دوستان علی هستم از شمال ۲۰ساله

   میخاستم بپرسم چجوری میرید سرکار و کارگری و پیش یه نفر کار میکنید     بخدا کمک کنید چون برا من یجوری هستش خیلی سخته   وقتی میرم اگهی کار و اینارو نگاه میکنم و میگن با فلان حقوق استخدام میکنیم یجورایی حالم بد میشه   که ادم بره پیششون مثلا کار کنه   چجوری واقعا با پررویی میرید پیش یه نفر کار کنید؟     واقعا یه حس بدی به آدم دست میده     میخاد آدم پول در بیاره ها   ولی واقعا سنگین و رو اعصابه   همه مثلا بشناسنت و بار پیش یه نفر کار کنی   بخدا خیلی سنگینه    از تجربیات بگید که چجوری میرید سرکار و چجوری خودتونو قانع میکنید برای رفتن سر یک کار؟ اگه میشه بگید و راهنمایی کنید     

آقای نجفی تو رو خدا این پستو بزار   والله ما نمیدونیم دیگه چجوری بنویسیم که مورد تایید شما باشه  خیلی سخت میگیرید بخدا  بزارید حتما

یه سوال کلیشه ای دارم از عزیزان

البته خودم تا به حال این سوال رو نپرسیدم که بدونم نظرات دیگران در موردش چیه.

همیشه از بچگی بهمون گفتن مرد که گریه نمیکنه. البته اینو بیشتر واسه اینکه پسربچه ها گریه نکنن میگن؛ ولی اونقدر این جمله رو تکرار کردن که تبدیل شده به باور عمومی. انقدر این جمله تکرار شده که عده ای که کم هم نیستن تا ببینن یه مرد گریه میکنه میگن "وا..."

انقدر این جمله تکرار شده که مرد برای عده ای تبدیل شده به نماد صد در صدی غرور و منطق، و به دور از احساسات!

حتی اون قدر این جمله تکرار شده که تو صدا و سیما اگه مرد فیلم دلش گرفته باشه میره جایی گریه میکنه که هیچکس جز خدا نبینش.

به طور کلی به نظرم این جمله کلیشه ای، به قول خارجیا ضد جنسیت مرد هست (یا همون سکسیسم)

اما قطعا مرد هم احساس داره و گاهی اوقات (هر چند کم) گریه هم می کنه.

میخوام نظر دوستان (خصوصا خواهران) رو بدونم. آیا با اون جمله هم عقیده اید یا باهاش مخالفید؟

«آقایون لطفا سریع خودمونی نشید»

چند تا تجربه از خودم میگم:
من وقتی سنم کمتر بود بدون اینکه بدونم بعضی کارهایی رو انجام میدادم که برخلاف عرف بود، مثلا یکبار یک آقایی از اقوام همش شوخی میکردن و من هم که نوجوون بودم، بلند بلند (به طرز کاملا دخترانه) میخندیدم و اصلا متوجه نبودم که باید بعضی حد و حدود رو باید رعایت کرد، این شد که از اون لحظه به بعد به طور معذب کننده ای همش چشمشون دنبال من بود.

من همیشه سعی می کنم مهربون باشم اما چون قبلا خیلی آدم روان رنجور و کم عزت نفسی بودم بیش از حد مهربون میشدم،
معلمی داشتیم که آقا بودن (کلاس کنکور) و بعضا وسط تدریس مکالمه های حاشیه ای صورت می گرفت، و من هم خیلی با تن صدای آروم و لبخند جوابشون رو میدادم، و این شد که توجهشون به من چندبرابر شد در حدی که بقیه ی همکلاسی ها هم میگفتن و وقتی باهاشون تنهایی صحبت میکردم رفتارشون خاص بود (البته این مورد ظاهرا آدم سالم و محترمی بودن ولی خب نوشتم که بگم با غریبه ها زود مهربون نشید چون هر آدم سالمی هم ممکنه خطا کنه)
واقعا خیلی روابط اجتماعیم ضعیف بود که گاهی ناخواسته باعث میشدم دیگران درموردم فکر بدی کنن.

نفر سوم هم یکی از دوستان خانوادگی بود که به طور اتفاقی بهشون تنه زدم و از همون لحظه به بعد ایشونم دائما منو نگا میکردن، با یه لبخند نه چندان خوشایند (یقینا با نگاه کثیف) و رفتارشون یهو باهام عوض شده بود، حتی بابام وقتی اونا میومدن خونه ی ما میگفت لازم نیس بیای اینجا برو تو اتاقت درس بخون.

میخوام بگم که بیشتر مواقع وقتی یه دختر نوجوون یا حتی جوون کارهایی رو انجام میده که ممکنه جلف و تحریک آمیز باشن در واقع تو فکرش چیز بدی نیست و این کارا اشتباهاتی هستن که دخترا توی یه سنی مرتکب میشن و یاد میگیرن که بعله فلان کار بده.
لطفا این چیزا رو به معنای چراغ سبز برداشت نکنین و زود خودمونی نشین که آره حتما از من خوشش میاد. پرستیژتون رو حفظ کنید چون حتی اگه خوشش بیاد هم وقتی ببینه نگاه سالمی ندارید ازتون زده میشه. 
البته من زیبا نیستم و به خصوص تو اون سن و سال ... اما در هر سه موردی که گفتم مقصر من بودم چون کلا بیش از حد دخترم و یکجورهایی رفتارام بانمکه اما شما لطفا بدونید که این کارای دخترای مثل من از روی ناآگاهی ماست و ما نمی دونیم تو ذهن آقایون چی میگذره.

و یه سؤال درمورد نفر آخر: به نظرتون آقایی که چهل سالشه چرا باید به یه دختر ۱۷_۱۸ ساله که جای دخترشه نگاه جنسی داشته باشه؟
و فرضا اگه داشته باشه هم چرا باید نشون بده؟؟
یعنی صرفا میخواد احساساتش رو بروز بده یا اینکه فکر میکنه اون دختریه که میشه بازیش داد؟!!
****لطفا بگید به نظرتون تو فکر همچین آدمی دقیقا چی میگذره؟؟؟؟؟****
اول از نظر خودتون، بعد طبق برداشتی که از جامعه دارید.

آقایون چه رفتارهای غیر اخلاقی تو آشنایی دیدید؟

به نظرم اینجا فرصت خوبی است تا مسئله آشنایی از زاویه آقایون دیده بشود و رفتارهای نامعقولی که در آشنایی های بیشتر جهت ازدواج تجربه کردید بیان کنید. از رفتارهای بچگانه و نگاه منفعت طلبانه بگید چه باید کرد؟ چرا نظرتون نسبت به ازدواج تغییر کرد؟ تا این معضل در جامعه کامل تر بررسی بشود. شما فرصت دارین سهم خود را در قبال جامعه جهت تنویر افکار به منصه ظهور بگزارید

اگر رفتار عاقلانه و خوبی از دختران در آشنایی دیدید بگید تا در گسترش اون سهمی هرچند اندک داشته باشیم.

سلام آقای نجفی، عنوان پست رو بزارید: دخترم، چجوری به پدرم بفهمونم از دوستش خوشم اومده . 

سلام،سوالی که پرسیدم شاید بنظر طنز بیاد اما واقعا درگیرم کرده و درپی راه چاره ام و از شما هم میخوام که لطفا خواهرانه/برادرانه راهنماییم کنید و نظرات خوبتون رو دریغ نکنید و همچنین بعضیاتونم لطفااا علیه من جبهه نگیرید که این چه سوالی بود.

خببب، راستش بابام یه دوستی داره که چندسالی ازمن بزرگتره و اگه اشتباه نکنم 28 یا 29 سالشه،بنا بر تعاریف پدرم، پسر صاف و ساده و خوبیه و برخلاف بعضی از پسرای این دوره زمونه پسر سربه راهیه و شرایط زندگیشم نسبت به بقیه خوبتره.منم عکسشو دیدم، از نظر ظاهر هم فیس ساده ای داره و آنچنان بردپیتم نیست که بگم بخاطر ظاهرشه نه...بلکه ویژگیای اخلاقی که بابام ازش گفته بیشتر تحت تاثیرم قرار داده. اما مشکلی که این وسط وجود اینه که ایشون اصلا تمیدونه منی وجود دارم و اصلا روحشم خبردار نیست از وجود من چه برسه به دیدن من ، باهمه ی این حرفا فکر هم نمیکنم کسی تو زندگیش باشه اینکه گفتم ازش خوشم اومده هم ابدا بدین معنی نیست که دوستدارشم و اینا...بلکه منظورم اینه که مشتاقم بیشتر باهم آشنا بشیم؛ تو این دوره زمونه که پسرای خوب کمن یا حداقل اینجاها سخت پیدا میشن وقتی که یه پسر خوب تو مسیر دوستی با بابام اومده نمیدونم چرا هیچ حرکتی نمیکنه خب یه کاری بکنه دیگه،وضعیت جامعه رو هم که میدونه و  بااینکه پدر ماشاا.. سخنور خطیری هم هست اما باز هیچوقت هیچ پالس مثبتی دراین زمینه نفرستاده به ایشون، من میگم حداقل یه بار یه کاری کنه زمینه آشنایی ما رو فراهم کنه مثلا یه افطار دعوتش کنه خونمون یا یه راه دیگه. اما واقعا نمیفهمم چرا و نمیدونم چجوری پدر رو متوجه این موضوع کنم. یه بار قصدداشتم به مادرم بگم اما ترسیدم. والا چندین تن از دوستا و آشناهام هم پدرو مادرشون واسطه ازدواج شدن،نمیدونم واقعا بعضی پدرمادرا من جمله والدین من چرا اینجوری شدن؟آخه غروز کاذب برای چی؟فقط ازترس حرف مردم و اون پسره؟؟!یا عیب گذاشتن رو من که دخترتون مشکل داره که پیشنهاددادین؟!!واقعا که بهانه های مضحکین! آفرین به اون پدرمادرای زرنگی که خوب خوبا رو واسه پسردختراشون بردن :)) من اگه خدا بخواد یه روزی مادر بشم و یه پسر خوب ببینم حداقل کم زمینه ی آشنایی و دیدارشون رو فراهم میکردم حالا خوششون اومد که فبها اگه نیومدم که نیومد . یادمه چندسال پیش یکی از دوستای نه چندان صمیمی مادرم،من و مادر رو تو خیابون دید و رو به مادر گفت: دختر به این دسته گلی داشتی و بما نگفته بودی و مادرم که کلا حواسشون یه جا دیگه بود کلا ماجرا رو به یه جا دیگه ربط دادن و سریع فیصله دادن :|| ببخشید واقعا دلم پره ! خیلی حرف زدم،واقعا حرفایی که من زدم نادرست بود بنظرتون ؟!از چه نظر؟ :/.حالا از شما دوستان میخوام که بهم پیشنهاد بدید و راهتماییم کنید که چجوری به پدر بفهمونم همچین موقعیتایی رو از دست نده و یه بار یه زمینه آشنایی باایشون رو فراهم کنه . خیلی ممنون از دوستان خوبی که همفکری میکنن و راه حل های خوبشون رو ارائه میدن . درپناه حق و التماس دعای فراوان🌾

سوال: با لج بازیای مامانم چیکار کنم؟؟

سلام من به تازگی هدفم رو مشخص کردم تا یک ماه پیش هدف خاصی نداشتم! دوستان من می‌خوام تابستون تغییر رشته بدم و برم رسته ریاضی اگه نشد واسه کنکور ریاضی بخونم ولی پدر و مادرم مخصوصا مادرم خیلی اعتماد بنفسم رو تخریب می‌کنه و همش میگه نمی‌تونی ناخواسته به کل روحیم رو از دست میدم!! نه تنها اون بلکه کل خانواده خیلی بد با این هدف من برخورد می‌کنن!! مادرم از وقتی خواهر کوچیکم بدنیا اومده بدون در نظر گرفتن روحیه‌ام تو این دوره از هر کاری واسه تخریبم استفاده می‌کنه و اکثر مواقع باهم در جنگ و ، مادرم زن عصبی و پرخاشگریه نه تنها با من بلکه با پدرمم. بخدا هم من هم پدرم داریم دیوونه میشیم از دستش من خودم به شدت توی این دوسال عصبی و حساس شدم همش تحقیر!!!

رفتار بدش جلوی مردم باعث شده تمام خانواده هم منو دست کم بگیرن. بگین چیکار کنم؟! من چقدر در مقابل این همه انرژی منفی مقاومت کنم اخه؟! بخدا خسته شدم... الان یه دو روزه وایه ارامش اومدم خونه مادربزرگم تنهایی و روحیم عالیه. خونه واسم شده قفس. نه تنها اون موضوع بلکه مادرم با اینکه زن جوانیه مثل خواهرای لج باز رفتار می‌کنه وقتی می‌خوام چیزی بخرم یا انجام بدم.

بخدا دارم خل میشم

تا مخالفت می‌کنی باهاش با خشونت رفتار می‌کنه ، ادم تحملی داره خب منم جوابش رو میدم بدتر میشه... 

《علوم قضا، امام صادق یا امام محمد باقر؟؟》

خوب حتما میدونید دانشگاه علوم قضایی بورسیه شو برداشته من قبلا هدفم علوم قضایی بود ولی مثل اینکه الان نمیصرفه...راسته میگن دانشگاه امام صادق دیگ روغن هست؟؟میدونن خنده داره ولی تو نت میگن و اینکه اگه ۷ سال اونجا بخونی بعدش میتونی یه کار خوب پیدا کنی؟؟؟

اگه اینا نشه محمد باقر یا همون وزرات اطلاعات هست فقط میگن مصاحبش کمی سخته کسی بلده اگه میشه بگه چقدر طول میکشه و میشه قبول شد یا نه...اینم بگم که ۱۷ سالمه و سال یازدهمم و ترازم تو قلم حدود ۶۶۰۰ هست ایشالا سال بعد بیشتر میشه...کمی هم لکنت دارم البته گقتار درمانی میرم و خیلی بهتر شده شاید اصلا تا اون موقع خوب شد :/ خلاصه به یاری سبزتان نیاز مندیم:/ 

سلام به همه

شاید سوالم به ظاهر مسخره بیاد ولی واقعا برام دغدغه ست لطفا نظر خودتون رو بنویسید و بگید اگر جای من بودید چطور مطرح میکردید

راستش من خودم دختری هستم که تا به حال با پسری دوست نبودم ، خانوادم مذهبی نیستن نه اینکه بی ایمان باشن اعتقادات متوسط اعتقادات خودم هم در حد نمازه و الان میخوام راجع به پسرای غیر مذهبی( متوسط و پائین) که میان خواستگاری سوالی ازتون بپرسم....

با توجه به شرایط جامعه و محیط و جو دانشگاه رشته خودم دیدم که ۹۰ درصد پسران غیر مذهبی دوست دختر دارن ؛ از طرفی پسر مذهبی هم به من نمیخوره پس از پسرای متوسط تا این حد حتی شده به صورت چت دوستی داشتن و اصلا نمیخوام اینجا راجع به صحت این موضوع صحبت بشه

فقط خواستم بگم این شرایط رو پذیرفتم و مشکلی ندارم 

اما با شخصیتی که از خودم سراغ دارم حتی اگر بدونم به دختری حسی داشته هر وقت بخواد با منم عاشقانه رفتار کنه یا هر چیزی فکر اون موضوع خرابم میکنه اینکه ببینم با کسی دیگه هم این رفتار رو داشه

چیزی که برام مطرحه اینه که :

"گذشتت به من ربطی نداره اما بعد ازدواج باید بدونی مسئولیت پذیرفتی و متعهد شدی پس باید وفادار بمونی  و به غیر من فرد دیگری تو زندگیت نباشه "

بعد اگر این و بگم اگر نداشته باشه میگه من نداشتم اما اگر نگه و حرفی نزنه باز نشون میده که داشته و من دوباره بی اعتماد میشم

البته قطعا اولویتم پسره پاکه ولی همه حتی بسیار کم در جاهایی از زندگی لغزیدن و شاید برگشته باشن اما دونستنش من رو عذاب میده

حالا این سوال پیش میاد چطور به خواستگارام بفهمونم از گذشتشون برام نگن که این سه شرط توش حضور داشته باشه :

۱) فکر نکنه چون گذشته خودم ناپاک بوده نمیخوام بدونم!

۲) هیچ جوره از واکنشش نفهمم داشته یا نه

۳)به شدت بر نکته وفاداری بعد ازدواج تاکید کنه

خیلی ممنون میشم کمکم کنید 

هر چند مرحله ای به اسم تحقیق این وسط دوباره معلوم میکنه اما اگر طرف فقط در حد یک چت بوده باشه و در همین حدود کسی غیر خودش شاید ندونه و این برای من ایده آل تره

عنوان:چطور میشه بعضی ادما رو بخشید؟؟اصلا مجبوریم همه رو ببخشیم؟؟

سلام من یک‌دختر ۲۰ ساله ام که این اواخر از لحاظ روحی خیلی بهم ریختم.عزت نفسم صفر شده اونم بخاطر حرف یک عده اطرافیان . سوالم اینه اگه شما جای من بودید موضوع اینقدر رنج اور بود و اذیتتون میکرد یا من خیلی حساسم؟؟؟۱۵ساله که بودم دیدم یکی از فامیلا به مامانم گفت که خواهرم خیلی از من قشنگ تره و شب خواستگاری من اون داخل اتاق باشه نیاد بیرون بهتره با حالت خنده و تحقیر گفت اینارو و مامانمم خندید متاسفانه و کوچکترین دفاعی ازم نکرد که دلم خوش باشه من هررررچی که باشم (هرچند از نظر خیلیا زیبام و دوست داشتنی که متاسفانه اصلاااا قبول ندارم )باید همچین حرفی گفته بشه؟؟چرا اون  ادم فقط یک ذره به احساسات من فکر نکرد؟نگفت با دل این دختر دارم چیکار میکنم ؟ من خیلی شب ها بخاطر حرف اون ادم و واکنش مامانم گریه کردم و اشک ریختم حتی میخواستم بخاطر اینکه ادما سر این چیزا ارزش گذاری میکنن منو ، خودکشی کنم و راحت شم از دستشون.مگه ازدواج مثل رفتن به مغازس که ببینی کدوم جنس بهتره همونو بخری اگه ازدواج اینقدر پوچه من هیچوقت نمیخوام ازدواج کنم. و متاسفانه درحال حاضر خودمو لایق هیچ ادم خوبی نمیدونم بخاطر همین موضوع.البته امیدم به خداست و میدونم خدا جای حق نشسته و مواظب دلم هست(قربونش برم)لطفا بهم بگید شما جای من بودید چطور خودتونو اروم میکردین و سغی میکردین اون ادمو ببخشین

«چرا زیبایی مهمه؟»

چرا بیشتر مردم جذب افراد زیبا میشن؟

آیا افراد زیبا بهترن؟

باهوش ترن؟

چه برتری ای دارن؟

درمورد اینکه هرکسی معیارهایی برای زیبایی داره کاری ندارم چون خودم معیارهام به شدت با بقیه فرق داره و ... (حالا بگذریم ... من یه موجود خاصی ام که با هر چهره ای کنار میام و زیاد توجهی ندارم) الان دارم درمورد نظر اکثریت کسایی که نظرشون رو درباره ی زیبایی بروز میدن میگم:

اندام مرد و زن قدرت باروری اونها رو نشون میده و بر اساس انتخاب طبیعی ژن های ما طوری طراحی شدن که مجذوب اندام خاصی بشیم. ( در این مورد فکر می کنم تحریک جنسیه و زیباییش بیشتر به خاطر نظمه، چون ذهن ما نظم رو دوست داره)

همچنین سرخی لب های خانم ها (اینو مطمئن نیستم)(لعل لب یار) و چهره ی مردانه داشتن آقایان.

آقایونی که چهره ی مردانه تری دارن تستسترون (و احتمالا دوپامین) بالاتری دارن و بطبع قدرت باروری و همچنین محافظت از قلمروشون هم بیشتره، معلومه همچین آدمایی احتمال بقای بیشتری هم دارن و پسران بیشتری در نسل بعدی دارن، به خصوص اونایی که میخوان همه چیو به دست بیارن (شایدم بشه اینجوری به قضیه نگاه کرد که اونایی که همه چیزو میخوان و قدرت طلب و ریاست طلبن حضور همدیگرو نمی تونن تحمل کنن و رقباشون رو از میدون به در می کنن، برای همین تعدادشون اونقدرا هم زیاد نمیشه)

مردانی که تستسترون پایین تری دارن احتمالا مهربان تر و خانواده دوست تر باشن ، عزیز دل برخی خانم ها (اینو دیگه اصلا مطمئن نیستم، کلا این مبحث یکم پیچیدس زیاد صفر و صد به قضیه نگاه نکنین، ما انواع هورمون داریم، نمیشه فقط تستسترون رو در نظر گرفت، اصلا این چی بود نوشتم من!)

کم مو بودن بدن خانم ها و بیشتر بودن موی سرشون هم بخاطر هورمون های زنانه است که باز قدرت باروری رو نشون میده. زلف یار و این حرفا

کسایی که پوست شاداب تری دارن ، شادترن و افسردگی باعث از بین رفتن کلاژن ها و سرخی و لطافت پوست میشه ، و احتمالا منجر به مایل شدن اون به سمت زردی و کدری . (افسردگی به غیر از زیبایی برای سیستم ایمنی هم خوب نیست ، افراد افسرده ای که این متن رو میخونن به فکر سلامتیشون باشن، ما میخوایم شما رو خوشحال ببینیم)

چشمای درشت و براق هم یک حس معصومیت به آدم القا می کنه و معمولا آدم های مهربون تر چشمهای درخشان تری دارن ، و چشم درشت ها هم چون شبیه بچه ها هستن معصوم و شادتر به نظر میرسن، همینطور کسایی که بینی کوچیک تری دارن (بیبی فیس بودن)

از اون طرف چشم های ریز تر معمولا نشون دهنده ی جدیت و دقیق و ریزبین بودن شخصه (حالا نمی دونم واقعا هستن یا نه ولی خب به ذهن متبادر می کنه ، به نظر خودم هستن) برای همین ، بعضی ها هم این نوع رو جذاب میدونن.

جایی خوندم بینی متوسط یا بزرگ تر نشان دهنده ی قدرت رهبریه.

ولی خب اکثر چیزایی که معیارهای زیبایی هستن حقیقی نیستن و ضمیر ناخودآگاه انسان سریع فریب می خوره ، مثلا ممکنه کسی ژنتیکا پوست زردی داشته باشه و خیلی هم شاد و خوشحال باشه ، در واقع برای فهمیدن روحیه ی ایشون این آدم رو باید با هم نژاد های خودش مقایسه کرد نه با کسی که ژنتیکا صورتش سرخه، یا ممکنه کسی به طور ژنتیکی چشم بادومی باشه و خیلی هم سرحال و خوش قلب باشه ولی ما چون عادت نداریم ... بعضی ها شاید کره ای هارو چندان زیبا ندونن اما بعضی های دیگه که خوراکشون فیلم و سریال کره ایه عادت کردن. معمولا برخی از دختران نسل جدید علاقه دارن.

لطفا بیش از اندازه در قید و بند زیبایی نباشید. اصلا خوشم نمیاد بعضیا وقتی یکی ازدواج می کنه اول میپرسن طرف (پسر یا دختر) خوشگله؟ یا وقتی بچه دار میشه. درک نمی کنم. هرچند زیاد هم مقصر نیستیم ، انسان ذاتا ناکامله، شاید میخوان اینطوری تصویر اولیه ی ذهنیشون رو بسازن.

مثلا میخواستم از شما نظر بخوام..

* به نظرتون زیبایی مهمه؟ چرا و چگونه *

لطفا نظر بدید ، اگه با بخشی از حرفام مخالف بودید ، موافق بودید ، یا ایده ای داشتین. نظر دادن آزاده حتی بدون ثبت نام در بیان و به صورت ناشناس (دارم وسوسه میشم چیزایی که نوشتمو پاک کنم تا شما بدون پیش فرض بگید🤔 ..... ولی نه....)

پیشاپیش ممنون 🙏

سلام اقای نجفی

امکانش هست یه پستی هم بزارین در مورد دلنشین ترین/تاثیر گذارترین متنی که خوندید یا حرفی که ازکسی شنیدید.

مثلا من خودم بارها شده که خواستم دست به کار اشتباهی بزنم یا زمانی که کلا نا امید بودم از زندگی یه حرفایی از بقیه شنیدم که خیلی به دلم نشسته.

خودم یه مثال میزنم. یه زمانی خیلی گرفتار بودم ودلمم نمیخواست از این و اون کمک بخوام ولی چاره ای هم نمی دیدم. اون زمان یکی از رفیقام گفت: حضرت یوسف وقتی تو زندان بود به هم زندانیش گفته بود وقتی ازاد شدی پیش پادشاه مصر از من یاد کن(شاید اون پادشاه کمک کنه و من ازاد شم) ولی اون فرد یادش میره به پادشاه بگه و حضرت سالها تو زندان میمونه اما بعد ها از خداوند طلب بخشش میکنه که من تو رو نادیده گرفتم و بجای کمک خواستن از تو دست نیاز به سوی بندت دراز کردم...

این حرفاش انقدر رو من تاثیر گذاشت که ازون به بعد توجهم به خدا خیلی بیشتر شده بود. دوست دارم بقیه هم از قشنگ ترین حرفایی که تا حالا شنیدن بگن

سلام اقای نجفی منم میخوام معیارام رو بنویسم بیزحمت ارسال کنید تشکر

سلام

من یک دختر 28 ساله هستم مدرکم کارشناسی ارشد و مشغول به کار در شرکتی با محیط زنانه و درآمد نسبتا خوب هستم. از نظر چهره زیبایی دارم و بیبی فیسم (البته این رو بقیه میگن) اندامم هم متناسبه و ورزش میکنم. آرومم و بیحاشیه و همینطور  گرم و اجتماعی هستم و اینکه تا حالا پسری تو زندگیم نبوده و نمیتونسته هم باشه خخخ چون کلا دانشگاهم دخترانه بود و محیط کارمم همه خانمن اصلا با پسرا مواجه نمیشم فقط در حد پسرای فامیل سالی یه بار که اونم بخاطر کرونا دیگه نیست. مانتویی محجبه ام رنگای شاد میپوشم اما تا حالا یه تار موم بیرون نبوده.به واجبات دینی پایبندم.

معیارهای من برای ازدواج اینهاست:

از نظر اخلاقی خوش اخلاق باشه و اهل معاشرت و اجتماعی باشه و تا حد امکان دختری تو زندگیش نبوده باشه ولی خب اگر بود در حد دوستی ساده اشکالی نداره(به شرط توبه واقعی و ابراز پشیمانی) اما خط قرمزی و رابطه ج ن س ی نداشته باشه.

از نظر اقتصادی یه درآمد معمول متوسط جامعه کافیه و اینکه مقداری پس اندازه برای اجاره یا رهن خونه در محله متوسط تهران داشته باشه البته من هم مقداری پس انداز دارم و روی پول میذارم تا خونه بهتری بگیریم و البته طول زندگی هم حتما در مخارج خانه مشارکت میکنم و نمیذارم سختش باشه و تمام تلاشم رو برای رفاه هر دو و بچه هامون در زندگی خواهم کرد.

جهزیه هم رسم ما اینه اقلام سنگین رو خانواده  پسر بگیره و بقیش به عهده خانواده دختر.

در مورد تجملات و طلا و جشن عروسی اجباری ندارم اگه بود چه  بهتر اما اگر نبود هم اشکالی نداره ترجیح میدم بجای یه شب عروسی یه خونه بهتری اجاره کنیم یا یه ماشین بهتری بخریم.

تحصیلات پسر هم برام مهم نیست دیپلمم باشه میپذیرم اما به شرطی که تو این مدت بیکار نبوده باشه و یه مهارتی یاد گرفته باشه یا حداقل سرمایه ای تو این مدت جمع کرده باشه.

در مورد مهریه من نظری نمیدم بستگی به توان اقتصادی پسر داره دوست ندارم عدد بگم چون برام مهم نیست خودش هرچی بگه با یکم ناز و چک و چونه خخخ قبوله. در مورد حقوق ضمن عقد هم من خودم هیچی نمیخام هرچی خودش خواست بده بده و نخواستم نده مهم نیست چون میخوام زندگی کنم و فقط و فقط آرامش میخوام همین.

و اینکه دین و ایمان پسر هم خیلی برام مهمه و میخوام به واجبات پایبند باشه (همین موضوع باعث رد چندتا از خواستگارا شد) ولی اهل اینکه هر جمعه برم دعای توسل نیستم.

دخانیات و مشروبات الکلی  هم خط قرمزمه.(نصف خواستگارامو بخاطرش رد کردم)

و اینم بگ اصلا آدم خشک رو نمیتونم تحمل کنم چه دختر چه پسر پس حتما باید شاد و شنگول و کمی هم شیطون باشه و اهل سفر و تفریح باشه هر آخر هفته بیرون بریم تو خونه کلافه میشم.

از دروغ متنفرم و اصلا اصلا برام قابل توجیه نیست چون من ادمیم که همه با من راحتن و همچیشونو به من میگن چون ادم با ظرفیت و نرمیم و سختگیر و سخن چین نیستم به شوهرمم آسون میگیرم پس هیچ بهانه ای برای دروغ گفتن نداره هرچی هست به من اطمینان کنه بگه اصلا پشیمون نمیشه. از وانمود کردنم  خوشم نمیاد چون من همیشه خودمم و اصلا اهل فیلم بازی کردن نیستم. خیلی مهمه شوهرم با من روراست باشه.

سلامببه همگی

میخوام بدونم وقتی اعتماد به نفستون رو بابت برخی چیزها از دست میدید چکار میکنید ؟

یکی هست قیافش بده ! یکی اندام و هیکلش ! یکی یک سری مشکلات در بدنش داره و ...

من دختری هستم که رشد قدم متوقف شده با توجه به سنم قدم ۱۵۸ هست .

همیشه احساس بدی بهم دست میده بعد توی لرستانم زندگی میکنم اکثریا بلندن تو مدرسه واقعا بعضی وقتا دیدن بعضیا برام سخته گردنم در حد شکستن میره بالا.

قد پدرم ۱۷۷ و مادرم ۱۵۵ هست. اوایل نسبت به خیلیا قدم بلند تر بود در حالی که بهم میگفتن تو روز دو سانت میری بالا ولی بعدش این از بین رفت .

همه دوستام از خودم بلندترن یا نهایت اونایی که خیلییی ی زمانی ازم کوتاه تر بودن هم قدم شدن. تو فامیل هم قدم کوتاهتره...

چند تا دختر دیگه هم تو کلاسم هم قد من هستن که اونا هم همش از این موضوع ناراحتن.دبیرستانیا که کلا دستمم ببرم بالا بهشون نمیرسم مابقی ی ذره هم که شده بلندترن و من خیلی عذاب میکشم. مادرم هم گاهی اوقات تیکه میندازه بهم ! ولی بابام میگه قدت خوبه ... من به همه میگم ۱۶۰ ولی حتی اینکه ۱۶۰ هم نیستم دوباره اعتماد به نفسم رو میگیره،،، اعتماد به نفسم خیلی داغون شده ! چکار کنم که اصلا این موضوع از ذهنم بره و اعتماد به نفسم دوباره برگرده واقعا قدم برام عذاب آوره.

عنوان ：قد طبیعیم اعتماد به نفسم رو صفر کرده

آیا زن ها میتونن مدیرهای بهتری از مردها باشن؟

سالهاست که غالب سیستم های مدیرتی در دست مردان هست. به نظرتون زن ها میتونن مدیران مدبر و خوبی باشن . اگر اره چه ویژگی ها متمایزی باید داشته باشند و اگر نه چرا نمیتونن. حرفتون با تکیه بر دلایل بیاین کنین. اگر تجربه ای از همکار مدیر خانم داشتین ضعف و قوتش بگین. چه ویژگی های ذاتی زن ها برای یک سازمان بهتره و چه ویژگی هاش ضرر داره. 

از اقایون میپرسم به عنوان یه مرد میتونین زیر دست یه زن کار کنین و چرا؟

جناب نجفی  عنوان  و همین  بزرارید      ((   تله آشنایی برای خانمها  ))

سلام من دختری هستم که حدود ۵سال پیش و قبل تر از اون هم چند بار مورد ازار جنسی یکی از افراد فامیل قرار گرفتم  که متاسفانه جزو محارم هم بود. من خواب بودم که این اتفاق افتاد فرض کنید دختری حدود ۱۶ ساله داخل اتاق خودش یعنی جایی که امنیت طبیعی ترین حقشه و در حال خواب مورد ازار قرار بگیره. اون فرد اون شب مهمون ما بود و حتی حق مهمون بودن رو هم بجا نیاورد.از اون شب ازش متنفر شدم و حتی با شنیدن صداش حالت بدی بهم دست میده و متاسفانه عقاید خانوادگیمون هم طوری نیست که بتونم به کسی بگم و دلداری بهم داده بشه.سوال من از شما اینه که ایا من‌همچنان دختر پاکی ام یا نه؟؟(خداروشکر ازار در حد کامل نبوده). اما حس میکنم چون بهم دست زده با اون نیت من از حالت پاکی خارج شدم . خیلی گریه کردم بابت این موضوع خودمو لایق ازدواج‌ با یک انسان پاک‌نمیدونم.به نظرم اوج کثیفی یک مرده که به خاطر طبیعی ترین نیازش پاکی یک دخترو اون هم بدون رضایت ازش میگیره.جالبه که اون ادم هم زن داره و هم بچه یعنی شرایط رفع میلش رو هم داشته اما همچین کاری کرده. متاسفانه طی این ۵ سال حتی کوچکترین حرکتی به نشانه متاسف بودن از اون ادم‌ندیدم و حتی با سکوت من حس میکنم پررو تر هم شده. چند شب پیش بعد نمازم به گریه افتادم و تصمیم گرفتم همه اونایی که بدی در حقم‌کردن ببخشن اما یهو اسم این ادم اومد به ذهنم و نتونستم ببخشمش. نمیخوام کینه و نفرتی تو دلم باشه میخوام فقط عاشق اونایی باشم که دوستشون دارم به نظرتون باید این ادمو بخشید؟به نظرتون بخشش همیشه خوبه؟اینکه نتونستم ببخشمش کار خداست یا شیطان؟؟ اصلا نمیتونم درست تصمیم بگیرم

عنوان:ایا بخشش همیشه خوبه؟؟

سلام دوستان

من چند ماه دیگه بیست و یساله میشم و دانشجو ام. خلاصه اینکه در مورد ی موضوعی باهاتون میخوام مشورت کنم. اخیرا ی آقایی ابراز تمایل کردن که با من آشنا شن 35 ساله هستن، مهندس برق و شاغل و خانواده فرهنگی دارن و طبق گفته خودشون تابحال عاشق نشدن و حالا خیلی تمایل دارن که ما همو بیشتر بشناسیم و ببینیم به هم میخوریم یا نه! اول برام ی چیزی عجیبه که چطور ی مرد ۳۵ ساله تا این سن دلش نلرزیده باشه و مسئله بعدی برام اختلاف سنی ما هست راستش یکی دوبار که باهاشون صحبت کردم حس کردم حوصلم سر میره و سلایقمون متفاوته و حتی اسم خواننده ها یا سرگرمی های مورد علاقه منو نمیدونستن! و جدای اینا از ی جهت نگرانم چون دوستم میگفت مردایی که سی سالو رد میکنن چون پخته میشن نمیتونی راحت تحت تاثیرشون قرار بدی و اونا خواسته خودشونو به تو میقبولونن! من قبل ایشون به کلاسیم که مثل خودم متولد ۷۹ بود علاقه داشتم ولی رابطمون تموم شد چون نمیتونستیم ازدواج کنیم و واقعا انگار هر چقدم دعوا میکردیم درک بهتری از هم داشتیم! الان طوریه که اکثر پسرای زیر سی سال شرایط ازدواجو ندارن و الان این آقا که اومدن و میگن به من علاقه دارن حس غریبگی با و خودش و دنیاش میکنم راستش! و اینم بگم که منظورشون از آشنایی برای ازدواجه و در جریانن خانواده ها.من در مورد اینکه قبلا به کسی علاقه داشتم بهشون گفتم و گفتن اگه تموم شده مشکلی ندارن ولی راستش گفتم نه نمیخوام رابطه ای رو باهاتون شروع کنم ولی بعد چند روز دوباره گفتن بهشون فرصت بدم! بحثم صرفا اختلاف سنی نیست . برام سواله اولا باید چیکار کنم فرصت بدم یا نه و اینکه من که ی دختر تو سن ازدواجم حتما باید با یکی ی دهه بزرگتر از خودم خواستگارام باشن؟ پسرایی که جوون ترن صرفا برای دوستی میان جلو پس سلایق و نزدیکی فکرا باید در گرو شرایط مالی و غیره فراموش بشه؟

اگه ممکنه راهنماییم کنید ممنون.

عنوان: آقای نجفی خودتون بهتر میدونید چی بذارید ولی اگ چیزی نبود میتونید بذارید؛ ازدواج با عشق یا شرایط؟

سلام.اقای نجفی..همونیم که گفتم ۶ساله پشت کنکورم..عنوان این باشه👈لطفا همه کمکم کنن..۶ساله پشت کنکورم همه چیمو باختم.

"صفحه ی مشاوره ی حقوقی خانواده برتر "

سلام خدمت دوستان محترم
امیدوارم حالتون خوب باشه 🌺

در این صفحه شما عزیزان میتونید هر نوع سوال حقوقی ،کیفری ، خانواده  و.... داشتید مطرح کنید در صورت امکان  تا جایی که مقدور باشه پاسخگوی سوالاتتون هستم 🙏

عنوان: واسه امتحانات نهایی چطوری و با چه منابعی بخونم؟

سلام به همگی خیلی کم به امتحانا مونده، پس  لطف کنید هر چه سریع تر جواب بدید.میخواستم بدونم که واسه گرفتن نمره "قبولی" در امتحانات چه منبعی غیره کتاب درسی مناسبه که هم کم حجم باشه هم بشه باهاش بشه تو امتحان قبول شد که نرم واسه شهریور؟ لطفا کتاب کنکوری یا حجیم معرفی نکنید چون تنها هدفم یه نمره ای بین 10 تا 15 هست و وقتم نمیکنم کتابه حجیم بخونم اصلا کنکورک نمیخوام بدم فقط میخوام یه دیپلم بگیرم،شنیدم که کتابه شبه امتحان خیلی سبز هست ولی میشه باهاش نمره گرفت؟ یه وقت فقط اینو نخونم بیفتم و اینکه پایه ام هم خیلی قوی نیست، فقط کتابایی میخوام که سریع بشه خوندشون و امتحانارو پاس کرد، بیشترم درسایی مثل ریاضی و فیزیک یا شیمی و زیست منظورم هست چون دینی و عمومیا زیاد مشکل ندارم و میتونم تو یه روزم بخونمشون.

ممنون از پاسخ گوییتون

سلام دوستان شرایط دانشگاه تربیت مدرس تهران چجوریه خیلی دربارش تو نت گشتم خیلی مطالب تو نت گنگ و بهم ریخته بود خواستم اینجا کسی از شرایط این دانشگاه خبر داره یا دانشجوش بوده بگه میدونم که برای مقاطع ارشد و دکتراست ولی بقیه چیزاشو نمیدونم؟

استخدام رسمیه دانشگاه هاست؟حقوق ماهانه دانشجویی و معافیت از سربازی داره؟

توضیحاتی بدید ممنون میشم

عنوان:شرایط دانشگاه تربیت مدرس تهران

با سلام خدمت همه دوستان .بنده روانشناس هستم و تخصصم در حوزه روان است خواستم اینجا مطلبی رو با شما به اشتراک بزارم . من طی این سالها با موضوعی برخورد کردم که به کرات بعضی ها مطرح می کنند که کاملا غلط و غیر علمی است . اونم اینه که میگن اشکال نداره ما در آشنایی ها و خواستگاریهای سوالات جنسی بپرسیم و سلیقه های جنسی هم رو بشناسیم و بفهمییم گرم هستیم یا سرد . خواستم بگم اتفاقا این پرسشها کاملا غلط است و منحرف کننده حالا این و هرکسی گفته باشه باز غلطه . ما خیلی روانشناسان غیر حرفه ای داریم که در فضای مجازی برای شهرت دست به ترویج این چرندیات می زنن چون می دونن تابو است و برای جوانان جذابه. متاسفانه این روزها دارن شاخ و برگ بیشتری بهش میدن و متاسفانه در مسابقه شهرت با همکاران دیگرشان چرندیات جدید و غیر علمی خطرناک دیگری به خورد جوانان ما میدن که بسیار آسیب زاست . خواستم این و پست بزارم که شما هم اطلاع رسانی کرده باشم و آسیبهایی که از اینجور راهکارهای غلط دیدید و اطلاع رسانی کنید تا زوجهای جوان آگاهانه انتخاب کنن .

مثلا دوستان میگن سوالات جنسی بپرسید ببینید طرفتون گرم است یا سرد ؟  آخه جناب روان نشناس تو که همین و میگی و مردم و گمراه میکنی مگه نباید سوال کننده مجهز به علم و تخصص در این رابطه باشه تا پی ببره ؟  جناب روان نشناس مگه تو نمی دونی این سوالات در حوزه تخصص من و تو هم نیست در حوزه سکسولوژیست است و پزشک ؟  چرا جوانان و مردم و به بی راهه می بری ! .  دوستان عزیز سرد و گرمی یک فرد تشخیصش حتی حتی یک روانشناس هم نمی تواند بکند چه رسد به شما ها در ضمن سردی و گرمی یک آدم کاملا ربط داره به وضعیت روان اون آدم  ابدا نمیشه با چهار تا سوال بی پایه و اساس و سطحی توسط یک آدم غیر متخصص بهش رسید .مطرح کردن روشها و فانتزی های جنسی جایش بعد ازدواجه و با آموزش بدست میاد و اونم مشخص نمیشه الا بعد از ازدواج شما در عمل متوجه کاستیهاتون میشید . خاهشا دوران آشنایی و حتی نامزدی کاملا متمرکز باشید روی شناخت روح و روان و شخصیت اون آدم - متاسفانه در جامعه ما بعضی مردان خواستگار نما دارن از این موضوع نهایت سواستفاده رو میکنن و در قالب پرسشهای جنسی که میگن حقمونه هدفشون فقط لاس زدن با نوامیس مردم شده و خانمهای بنده خدا رو معذب می کنن و گاهی احساس شرم و گناه بهشون میدن . من در مراجعه کنندگان خانمم چه سواستفادهای کلامی و غیره کلام که ازشون نشده بود و با حال خراب مراجعه کرده بودن . خاهشا آقایون و خانمها سوالات جنسی نپرسید شناخت و منحرف میکنه هرکسی بگه سوالات جنسی جزیی از شناخته کذب محضه  وداره بتون دروغ می فروشه.  من اسم اینها رو میزارم رمال های حوزه روانشناسی . شما حالتون بد میشه میرید پیش پزشکان یا جادوگران و رمال ها ؟ پس عزیزان من شناخت این قسمت متخصص مربوطشو میخاد نه هرکسی از سر گرسنگی جنسی اش دچار وهمیات جنسی بشه و دختر مردم و با سوالات بی ملاحضه اش آزار بده .اتفاقا در این مواقع خانمها احساس نا امنی می کنند و احتمال جواب نه به شما بالا میره و شما رو بیشتر یه آدم .... می بینه

دوستان کسی از وامهای کارآفرینی تجربه ای داره؟ وامهایی که پولت رو به جای اینکه بریزن توی حساب خودت که وام گیرنده هستی میریزنش توی حساب شخصی که بهت کالا فروخته و به عبارتی فروشنده کالا هست اینا چجورین؟ کسی اطلاعاتی در این مورد داره؟ کمک کنید لطفا. نمیدونم چی به چیه واقعا. بانک میگه به جای اینکه وامت رو بریزیم به حساب شخص خودت چک میکشیم به حساب فروشنده ای که خودت معرفی میکنی و ازش کالا میخوای بخری. 

خوب الان سوال اینه که هر فروشنده ای بخوام میتونم انتخاب کنم؟ اصلا فروشنده ها قبول میکنن با چکی که بانک میده بهشون به من کالاشونو بفروشن؟ دردسری نداره اینطور وامی؟ نکنه بانک منو بکنه زیر قسط از اون طرفم یه چک بی محل بده دست یارو. اصلا طرف میتونه اون چک که بانک میده بهش رو نقد کنه؟ در عرض چند وقت میتونه به پول تبدیلش کنه؟ نکنه هی بره و بیاد پولشو ندن از این طرفم من وام گیرنده بیفتم توی دام بانک؟ واقعا هیچی از اینجور وامها نمیدونم. لطف کنید تجربه شخصی تونو بگید. کمکم کنید ثواب داره. 

پی نوشت: از طرفی منم آشنایی کسی ندارم که بخوام الکی به عنوان فروشنده معرفیش کنم و بعد که چک رو گرفت پولو برگردونه به خودم و پول نقدم بیاد دستم. دیدم بعضیا این کارو میکنن. من نمیخوام این کارو بکنم چون آشنا هم ندارم و علاوه بر این خود بانک گفته با بازرس معتبر و فاکتور معتبر و اینجور شرایطی بررسی میکنه.

عنوان: نگران این هستم که وقتی پولدار باشم زندگیم چطور خواهد بود

سلام دوستان

به لطف خدا زندگی من تو چندسال اخیر خیلی سخت بود و خیلی هم با برکت و مفید بود ، رشدی که تعقل و تفکرم داشت ، رشدی که علمم داشت ، رشدی که توانایی هام داشتن و ...خدارو شکر زندگی خوبی دارم و راضی هستم.

من به یه کاری علاقه داشتم و استعداد زیادی هم توش داشتم و به لطف خدا که منو تو این مسیر قرار داد (داستانش مفصله ولی اگر لطف خدا نبود قطعا من تو این مسیر نبودم) و بخشندگی خداوند و البته تلاش خودم در زمینه مالی و شغلی هم به موفقیت هایی رسیدم و روز به روز هم درحال پیشرفت هستم.

درحال حاضر کسی از وضع مالی من خبری نداره و حتی ممکنه فکر کنن که آدم بی پولی هستم ، در ادامه متن متوجه میشید چرا. و البته دوست ندارم این موضوع رو نشون بدم چون بعضی از فامیل های ما افراد حسودی هستند و باعث دشمنی اون ها میشم و حفظ این رابطه خیشاوندی و صله رحم برای من اهمیت داره.

سعی کردم همیشه با طبقه متوسط مردم ارتباط داشته باشم و هرگز خودم رو بالاتر از کسی ندونم ، به دیگران کمک کنم ، برای دیگران وقت بگذارم ، لباسای ساده بپوشم ، کم خرج کنم و خیلی ساده زیست باشم، در حدی که تا مجبور نشم لباس یا چیزی نمیخرم به این دلیل که اصل و ذات خودم رو فراموش نکنم و مغرور نشم،  یا خیلی موارد دیگه ، تقریبا میشه گفت من اگر هیچ شغلی نداشتم هم همین شکلی زندگی میکردم شاید هم بهتر!

من همون آدم قبلی هستم ولی خب دائما وضعم بهتر میشه ، گاهی اوقات کلافه میشم از این که به این فکر کنم که با این وضعیت روزی خیلی پولدار خواهم بود.

ما یه خانواده از لحاظ مالی معمولی هستیم ، و من هم فکر میکنم حتی اگه میلیاردر هم باشم باید همین شکلی زندگی کنم ، نگران این هستم که نکنه غرور باعث بشه خودم رو بهتر از دیگران ببینم ، نکنه که یه وقت حرف زدن با آدمای معمولی رو کسر شان بدونم ، این که برای آدمای عادی حاضر نباشم وقت بذارم ، میترسم آدم بدی بشم یا آدم بی رحمی بشم ، آدمی که هیچ خیری ازش به دیگران نمیرسه ، یه کلیشه ای که تو فیلم ها یا کارتون ها از آدم بد نشون میدن ، یه آدم طماع و خسیس و خودخواه که به هیچ کسی غیر از خودش اهمیتی نمیده!

به نظرم غرور یک سمه که دچار شدن بهش ، اول باعث تکبر در برابر دیگران و حتی خدا میشه ، دوما بزرگترین عامل شکست در هر زمینه ایه،  همچنین باعث مشکلات روانی و درگیری های روانی زیادی میشه و آدم رو از زندگی خوش بی نصیب میکنه.

آدم معتقدی هستم و واجبات مالیم رو پرداخت میکنم و مقدار خیلی کمی هم به دیگران کمک میکنم ، ولی از طرفی واقعا دارم افراط میکنم ، این که کم خرج میکنم ،چون احساس میکنم باعث میشه که من عوض بشم و به سمت لاکچری بازی در آوردن پیش برم!

دوست ندارم توی صف مرغ دولتی وایسم. دوست ندارم توی صف نذری وایسم. دوست ندارم در به در دنبال این باشین که فلان جا یه ذره تخفیف گذاشته و چند تومن ارزون تر خرید کنم  یا خیلی کارهای دیگه ، این کارها یه زمانی برای من صرفه داشت ، هرچند الان هم ممکنه گهگاهی مثل بقیه مردم عادی این کارهارو انجام بدم ، فقط برای این که خودم رو بالاتر از بقیه ندونم.

یا این که از کار مهم و زندگی خودم میزنم و یه کار بی اهمیت رو برای دیگران انجام میدم که برای اون ها هم فرقی نداره انجام شدن یا نشدنش.

و یا این که تواضع بیش از حدی به خرج میدم ، در حدی که دیگران وقت من رو بی ارزش میدونن ، و شاید خودم رو هم یه آدم بی ارزش بدونن! ولی در کل برام اهمیتی نداره که چه فکری درباره ام میکنن تا وقتی که تاثیری توی زندگیم نداشته باشه اما مثلا:

من به ازای هر ساعت از زندگیم میتونم پول خیلی خوبی دربیارم و این زمانم رو برام ارزشمند میکنه و حاضر نیستم به راحتی از دستش بدم ، اما شاید توضیح دادنش به بقیه باعث بشه که فکر کنن من مغرور هستم و رابطشون با من بهم بخوره. ممکنه فردی ساعت ها بیاد و با من حرفای بیخودی بزنه که نه تنها فایده ای نداره بلکه علاقه ای هم به اون بحث نداشته باشم و مجبور به تحمل و گوش دادن بشم و عملا چند ساعت رو از دست بدم.

بیشتر هدفم از نوشتن این مطلب گفتن شرح حال خودم بود و این که نظرات دیگران هم چیزی یاد بگیرم.

ولی یه سوال هم برای کسانی که تا اینجا رو خوندن دارم ، مسئله ازدواج ، با این وضعیت من نمیدونم بهتره که هرچه زودتر تا وضعم بهتر از این نشده با یه خانواده معمولی یا حتی فقیر وصلت کنم یا این که صبر کنم و ختما با دختری از خانواده ای که وضع خوبی دارند ازدواج کنم؟

عنوان :اگه شما جای من بودید حسابداری میخوندید؟

متن:سلام دختر هستم و به رشته حسابداری در حدی علاقه دارم که روزی ۳ ۴ ساعت کار کنم نه بیشتر و نه در حد کارمندی.

حالا پدرم پیشنهاد داده که با هم شرکت حسابداری بزنیم و با توجه به اینکه ایشون مدیر مالی باسابقه و معروفی تو شهرمون هستن ،از لحاظ اینکه بقیه کارای حسابداریشونو به شرکت ما بسپارن مشکلی نداریم 

ولی سوال من اینه که آیا میشه چند کارمند استخدام کرد و اونا کار رو انجام بدن و بنده فقط ارزیابی و بررسی کنم ؟چون فکر نمیکنم روزی ۶ ۷ ساعت بخوام کار کنم 

درآمد شرکت به نظرتون چطوره ؟خوبه؟

لطفا بدون توهین راهنمایی کنید .چندبار سوال پرسیدم اینجا ولی بعضی!!!از دوستان با ادبیات خودشون شخصیت خودشونو نشون دادن و من رو آزرده کردن 

سلام اقا نجفی

سرتیتر رو بنویسید 

چرا فکر میکنین سن ازدواج بقیه به شما مربوطه؟

خب جناب نجفی این عنوان رو برای من لحاظ کنید .

چگونه به پدر و مادر بگیم آمادگی برای ازدواج رو داریم ؟

چرا آدم ها نمیخوان با خودشون مهربون تر باشن؟

خدمتتون عارض بشم میخواستم نظر و راهنمایتون در مورد رفتار آدم هایی بدونم که فقط روی نکات منفی زندگی و وجودشون تمرکز دارن. این آدم ها که روز به روز داره بر تعدادشون در جامعه افزوده میشه و تمام تلاششون صرف پیدا کردن ضعف ها و عیب ها ی مختلف خودشونه. با خود خوری و تکرار این ضعف ها بزرگش میکنن جوری که خودشون هم نمیتونن در مقابلش مقاومت کنن. اگر راهی برای درمانش پیدا میکردن خوب بود نه تنها حلش نمیکنن حتی حاضر نیستند ولش کنن به بقیه زندگیشون برسن. سال های سال اون عیب (حتی ظاهری) با خودشون یدک میکشن غصه میخورن و خودشون باهاش آزار میدن به خودشون سرکوفت میزنن. گاهی لازمه برای حل اونا فقط ولش کنین

چرا این آدم ها نمیخان خودشون ببخشن و با خودشون آشتی کنن و با خودشون مهربون تر باشن

چرا مدام دنبال آزار خویشن با چیزهایی که اگه بهش واقعا فکر کنن ممکنه اینقدر مهم نباشه.

سلام به همه خانواده برتری ها

بی مقدمه بگم،میخوام درباره ارتباط بچه های فامیل با هم ازتون بپرسم.

من یه دختر بیست و خورده ای ساله هستم و دو تا خواهر کوچکتر از خودم دارم. من و خواهرام هیچ وقت رابطه معمولی با پسرهای فامیل درجه یکمون ( منظورم پسر خاله پسر دایی،پسر عمو و پسر عمه هست) نداشتیم و تا جاییکه یادم میاد از اول همینطور بوده. به جز چند خاطره گنگ از حدودای ۶،۷ سالگی و قبلتر چیزی از رابطه معمولی با پسرای فامیلم به خاطر نمیارم و این پسرای فامیل که میگم اکثرا در یک رنج سنی هستن و الان همشون در دهه بیست زندگیشون هستن و چند تا هم در دهه سی.

منظورم از اینکه رابطه معمولی نداشتیم چی هست؟ یعنی به جز سلام و خداحافظی در مهمانی های معدود که بقیه فامیل هم جمع بودند( مثلا خونه مادربزرگم) رابطه ای نداشتیم و خیلی کم همدیگه رو مخاطب قرار دادیم. دیگه به غیر از این مورد هر گونه ارتباطی ممنوع بود.چرا؟

دلیلش پدرم هست.پدرم خوشش نمی اومد و هنوز هم خوشش نمیاد که ما ارتباطی فراتر از اون با پسرای فامیل( خصوصا فامیل مادرم) داشته باشیم. شاید این مساله برای افراد مذهبی قابل پذیرش تر باشه ولی پدر من مذهبی نیست و حتی ساده ترین و پایه ای ترین امور مذهبی( نماز و روزه) رو هم به جا نمیاره. بیشتر آدم سنتی ای هست ولی جالب اینه که با اینکه تربیت پدرم و خواهر برادراش یکسان بوده و پدرم یکی از برادراش رو مثل الگوی زندگیش میبینه، حتی در خانواده پدرم هم رابطه معمولی دختر و پسر مثل حرف زدن معمولی، خندیدن و شوخی کردن خیلی عادی بوده.

راحت بخوام بگم چه در خانواده پدرم چه مادرم فقط ما هستیم که این محدودیت ها برامون وجود داشته و داره چه اون زمانی که دبستانی بودم چه الان. البته منظورم این نیست که بقیه دخترخاله ها و پسر دایی ها و... همه ش تو بغل هم بودن بلکه منظورم این بود که میتونستن راحت با هم حرف بزنن،شماره همو داشته باشن ،موقعی که بچه بودن میتونستن گروهی با هم بازی کنن و... من و خواهرام هیچ وقت کار بدی در رابطه با جنس مخالف ازمون سرنزده. هیچ وقت در بند دوست پسر و رابطه و.. نبودیم. همیشه درسمون عالی بوده ‌و از لحاظ اخلاقی هم جایگاه خوبی در بین کل فامیل داشتیم و داریم. اینو گفتم که بدونید هیچ اتفاقی نبوده که پدرم بعد اون بخواد گیر بده و ... و از اول اول یعنی از همون ۷،۸سالگی ما اینجوری بوده.البته اینم بگم پدر من در کل آدم خوبیه و فکر نکنم بحث شکاکی و پارانویا مطرح باشه مثلا هیچ وقت پدرم گوشی من یا لپ تاپم رو چک نکرده یا اگر پولی بهم داده هیچ وقت نپرسیده چطور خرجش کردم یا هیچ وقت با حساسیت از پسرای هم دانشگاهیم حرف نزده و حتی مشاور و معلم های کنکور من اکثرا مرد بودند.

از اون طرف هم بگم پسرای فامیل ما هم سابقه بدی نداشتن اصلا فرصت نکردن سابقه بدی داشته باشند مثلا من ۸سالم بود دو تا از پسرخاله هام ۹ و ۸ ساله بودن ولی به جز سلام و خداحافظ نمی تونستم رابطه ای باهاشون داشته باشم.

اینم بگم پسرای فامیلمون ( خصوصا فامیل مادرم) هم الان در وضعیت مناسبی هستند همون طور که قبلا بودن قبلا بسیار درسخون بودن و مدارس خاص قبول میشدن الانم یا در رشته های خوب دارن درس میخونن یا مدارج بالا رو طی کردن.

گاهی حسرت گذشته هارو می خورم که ما میتونستیم با پسرای فامیلمون رابطه عادی ای رو داشته باشیم. شما خودتون هم با همه بچه های فامیل هم جنستون یه رفتار رو ندارین با بعضی هاشون صمیمی ترید با بعضی هاشون کاملا عادی هستید و شاید از بعضی هاشون هم حتی خوشتون نیاد یا سال به سال نبینیدشون.  نه من نه خواهرام هیچ وقت نمیخواستیم رابطه عجیب غریب یا عاشقانه ای با پسرای فامیل داشته باشیم فقط میخواستیم باهاشون معمولی رفتار کنیم عین دو تا انسان معمولی.

قسم می خورم که هیچ وقت به هیچ کدومشون دید جنسی نداشتم. با خواهرام صمیمی ام یه بار از اونا هم پرسیدم که بهشون حسی دارن یا نه و اونا هم گفتن نه. ما فقط حسرت کودکی هایی رو می خوریم که میتونستیم با هم داشته باشیم و در نهایت بزرگسالی ای که به کودکی وصل میشد. الان به فرض وقتی رابطه پسر عمه هام رو با دیگر دختردایی هاشون میبینم که چقدر پشت هم ان و مثل خواهر برادر میمونن هم حسودیم میشه. این حساسیت پدرم حتی رابطه های فامیلی رو هم تحت تاثیر قرار داده یعنی مثلا ما با دایی م که فقط دختر داره رابطه مون صمیمی تره ولی با دایی دیگه م که پسر داره به زور رابطه داریم. 

این مساله رو اعتماد به نفس من هم تاثیر گذاشته فامیلامون این اخلاق پدرم رو فهمیدن و نتیجه ش این شده که پسرای فامیل هم سمت ما نمیان و اگر مثلا بریم خونشون عید دیدنی؛ یا از قبل خونه رو ترک میکنن یا نهایتا میان چند دقیقه تو جمع میشینن و به یه بهانه ای جمع رو ترک میکنن مثلا میگن امتحان دارن میرن تو اتاقشون یا یه کاری جور میکنن که فقط برن. این در حالیه که اگر من و خواهرام تو جمع نباشیم بعدا میشنوم که اتفاقا اومدن پیش پدر مادرم و بقیه نشستن و خیلی هم خوش گذشته. نه کسی معذب شده نه کسی اون محل رو ترک کرده نه هیچی و نتیجه ش این شده که من حتی خودمو از اون دیدارهای فامیلی کوتاه با فامیلای پسردار محروم میکنم چون نمیخوام جمعشونو خراب کنم و به قولی ضدحال بزنم. دیگه انقدر کم میبینمشون که قیافه هاشون رو دقیق به یاد نمیارم.

میخواستم ببینم نظر شما در این باره چیه؟ تجربه ش رو داشتین؟ رابطه شما با پسرای فامیل درجه یک چجوریه؟ چرا پدرم این کارا میکنه؟ شما اگر ازدواج کنید و بچه دار بشید چه رویه ای رو برای بچه هاتون در پیش میگیرید؟

فقط خواهشی که ازتون دارم اینه که لطفا لطفا لطفا این مساله رو با دید مذهبی نگاه نکنید درسته که ممکنه مشابه این مورد در افراد مقید و مذهبی بیشتر باشه ولی همون طور که گفتم پدر من آدم مذهبی ای نیست و لطفا کار پدر منو با مسائلی چون محرم نامحرم و.. توجیه نکنید. و مساله دیگه اینکه شاید بعضی از آقایون به قول خودشون دنبال دختر آفتاب مهتاب ندیده باشن و اتفاقا از رفتار پدر من و امثال پدر من استقبال هم بکنن.شما می تونید هر عقیده ای داشته باشید ولی لطفا دلیلش رو بدون تعصب بیان کنید. و نکته دیگه من قبلا حتی تو این سایت هم شنیدم از کسانی که توسط فامیلاشون مورد سواستفاده جنسی قرار گرفتن و برای همه شون متاسف شدم ولی فکر کنم قبول داشته باشید که تعداد بیماران جنسی که به فامیل خودشون تجاوز میکنن خیلی کمتر از افراد عادیه پس اینکه مثل پدر من رفتار کنید چون دختران بیگناهی هستن که توسط پسرخاله و ... مورد آزار جنسی قرار گرفتن،برای من قابل قبول نیست.

از تمام نظراتتون ممنونم 

آقای نجفی لطفا عنوان این باشه:

سخت گیری درباره پسران فامیل

در ضمن آقای نجفی در متن هم تغییراتی رو اعمال کردم که کسی از آشنایان و ... اگر متن رو بخونه من رو نخواهد شناخت پس نگران نباشید برای تایید پست 

سلام بر همه دوستان

بسیار بدیهی و روشن است که تمامی افراد در زندگی خود به یک برنامه کوتاه مدت+بلند مدت نیاز دارند طوری که این برنامه باعث تامین جوانب گوناگون آن ها بشود تا فرد بتواند به سوی آینده بهتر و مطمن تر پیش روی کند.

با این مقدمه چینی بسیار کلی سوالی خواهم پرسید که مخاطب آن بانوان محترم خواهند بود با توجه به این که شیب اشتغال زنان رو به صعود است و اکثر بانوان اشتغال را بر تمامی امور دیگر مهم تر می دارند و برخی دیگر در حسرت آن هستند وتشکیل خانواده در مرتبه های بعد سقوط کرده و میل به آن بسی کم رنگ شده است.

سوال به این نحوه خواهد بود که به نظر شما مهم ترین گام یک زن موفق شاغل (در صورت تجرد) پس از رسیدن به استقرار اقتصادی چه خواهد بود ؟

(اقایان هم مشارکت کنند اما به نظرات کوتاه قناعت کنند)

سلام به همگی

لطیفه ای هست که مضمونش اینه: اگر از یه ایرانی بپرسی ایا ویژگی/ویژگیهای بدی در وجودت هست حتما میگه من زیادی مهربونم، زیادی دلسوزم، زیادی بخشنده ام و... ؛یعنی حتی در ذکر ویژگیهای بد خودمون هم از خودمون تعریف میکنیم.

حالا در این پست قرار نیست درباره ویژگی های بدمون بپردازیم و پاراگراف قبل صرفا یک مقدمه و مثال بود. قطعا از تمام ویژگیهای بد و خوب و زشت و زیبای پایه در تمام انسانها وجود داره ولی سوال من از شما این هست که آیا ویژگی و خصیصه مثبتی وجود داره که ارزو میکردید در شما وجود داشت؟ باز هم عرض میکنم منظور این نیست که اون ویژگی خوب اصلا در شما وجود نداره و شما با اون ویژگی بیگانه هستید.

این ویژگی میتونه هر ویژگی ای باشه اعم از ویژگیهای ظاهری، تحصیلی و.. ولی منظورم بیشتر ویژگیهای اخلاقی هست.

ارزو میکردید جه ویژگی ای در شما وجود داشت؟ جرا چنین ارزویی می کنید؟ چرا این ویژگی خاص رو ارزو می کنید؟

عنوان پیشنهادی:

خصوصیاتی که آرزو می کنیم

خیلی ممنون اقای نجفی

سلام دوستان

این ویدیو ساخته موسسه مصافه

توی این ویدیو از پدر و مادر ها در مورد نیاز جنسی بچشون میپرسن که باید بگم واکنش ها و جواب های به شدت دیدنی دارن 

توصیه میکنم حتما ببینید

اقای نجفی اینم متن

عنوان: دید خانم ها در مورد خواستگاری رفتن زیاد یک پسر چیه؟

سلام دوستان

بنده فردی مذهبی هستم که خدا روشکر تا الان از لحاظ تحصیلات  عالی و اقتصادی به ثبات خوبی رسیدم 

تصمیم گرفتم تا اخر تابستان با یک خانم آشنا شوم برای امر خیر

رابطه با جنس مخالف هم نداشتم چون درگیر مسایل کاری و تحصیلی بودم وقتشم نداشتم البته با خواندن کتاب با روحیه خانم ها و روانشناسی ان ها اشنایی دارم و کارگاه های زیادی برای ازدواج شرکت کردم و بعد از این مراحل یک لیست از معیارهای اصلی و فرعی تهیه کردم و استارت به امید خدا زدم

چند ماه است که مسئله ازدواج دارم پیگیری میکنم و یک لیست از خانم ها مدنظر چه اطرافم چه از طریق واسطه ها تهیه کردم و براساس معیارهام اوناها را دسته بندی کردم و الان چهار ماه است که از  نفر اول شروع کردم و دنبال پیدا کردن ادرس و تلفنشون میروم و سعی میکنم از طریق واسطه نظرشون بدونم بعد اگر اوکی بود یک جلسه میزارم بیرون که شرایط اولیه اوکی بود ادامه میدم وگرنه کنسل میکنم و میروم نفر بعد

البته خانواده خودم مطلع نیستن ولی اون ها هم  منتظر هستن  من گزینه معرفی کنم بهشون و از اینکه اونا برایم انتخاب کنند دوس ندارم و خودشان هم میدانند به همین خاطر تصمیم گرفتم بعد از دوجلسه صحبت با طرف مقابلم اگر شرایط اولیه اوکی بود خانواده در جریان بزارم که مراحل بعدی انجام بدیم

تا الان حدود ۴ نفر را اقدام کردم که اکثرا در یک جلسه صحبت فهمیدم بهم نمیخوریم و خداحافظی کردیم

قصد دارم این روال را ادامه بدهم تا فرد مورد نظرم به دست بیاورم

از خانم ها میپرسم:

۱-آیا این کار من اشتباست؟

۲- دید شما نسبت به همچین فردی چیه؟

۳- اگر فردا من با یکی از این خانم ها ازدواج کردم و بداند که قبلا این روش خواستگاری پیش رفتم چه دیدی ممکنه پیدا کنه؟

۴- اگر بدونه یکی از این افراد لیستم که رفتم دوستش بوده یا نمیدونم یا چند تا از دوستاش بودن آیا این بده؟

سلام 

سوال 

عنوان : کمبود محبت پدر و مادر با ازدواج برطرف میشه؟

دختری که پدرو مادرش جدا شدن و با مادرش زندگی میکنه و کمبود محبت و خلا داشته و داره با ازدواج کمبود محبت برطرف میشه؟

با توجه به اینکه ممکنه بعد از ازدواج همسرش هم اهل محبت کردن نباشه 

علاوه بر این

به نظر میاد جنس محبت پدرومادر با همسر فرق داره آیا میتونن جای هم رو بگیرن ؟ 

کسی این تجربه رو داشته که قبل ازدواج کمبود محبت و توجه داشته و بعد از ازدواج با محبت همسر این مشکل حل شده باشه ؟

عنوان

معرفی روان شناس در تبریز

سلام

لطفا چند روانشناس مجرب تو شهر تبریز معرفی کنید

برای مشکلات شخصی و فردی مثل افسردگی میخوام نه مسائل مربوط به ازدواج و این موارد

آقای نجفی عنوان رو بزنید "آیا حق انتخاب بین ماندن و رفتن، فقط مربوط به چیزاییه که خودمون انتخاب کردیم؟"

از قضاوت مردم خسته شدی؟اینو بخون

سلام دوستان وقتتون بخیر 

امکان داره خیلی هاتون این مشکل رو داشته باشید که مردم زندگیتون رو قضاوت میکنن در صورتی که نه در جریان ماجرا هستن نه میدونن چه اتفاقی افتاده. خیلی راحت پشت سرتون حرف میزنن یا این حرف هارو یک کلاغ چهل کلاغ میکنن.

میخوام بهتون یه راه کار ساده یاد بدم که از حجم عظیمی از این قضیه خلاص بشید! راه حل سادست اطلاعات زندگیتون رو بروز ندید. لازم نیست مردم بدونن شما به چی علاقه دارید لازم نیست دوستاتون بدونن واسه آینده میخواین چیکار کنین یا اینکه چه کسی رو انتخاب کردید که همسر آیندتون بشه هرچقدر که آدم ها نسبت به زندگی شما اطلاعات داشته باشن بیشتر می تونن در موردش حرف بزنن و خب بخشی از این اطلاعات توسط خود ما بروز پیدا میکنه پس هرچقدر کمتر ازت بدونن بهتره

قدیمی ها به این کار ((حفظ آبرو )) میگفتن کار به اسمش ندارم ولی ماهیتش چی بود؟ راز های زندگیشون رو به کسی نمیگفتن خیلی چیزا رو برای مردم مطرح نمیکردن چیزی که مربوط به خودشون بود و مربوط به خونه بود رو توی خونه نگه میداشتن و بیرون نمی بردن حتی شما معماری زمان گذشته رو که نگاه کنین متوجه همین مقوله میشید برای توی خونه های قدیمی مثل در ورودی خونه مستقیم به خود حیاط وصل نمیشد از یک راه رو میگذشت و بعد به حیاط می رسید

در واقع میشه گفت روی حریم خصوصی خیلی تاکید داشتن و مثل الان نبود که ملت از خونشون لایو بزارن تو اینستا همه ی زندگیشون رو بریزن روی دایره

متاسفانه این صفت خوب به مرور زمان توی ما کمتر شده و خب عوارضی به همراه داشته که نتیجه اش قابل مشاهدس

خب شما بگین ببینم چه راه هایی برای افزایش حریم خصوصی و جلوگیری از قصاوت مردم بلدید؟

من پدرم دهه چهلی هست تفکراتش هم با زمان بروز نشده فکر میکنه نوع تفکرش این هست که هر کسی که دانشگاه بره پولداره .یعنی این همه آدم های دانشگاه رفته بیکار رو نمیبینه. من میخواستم برم هنرستان فنی حرفه ای نگذاشت برم حالا هم اصرار میکنه باید پزشکی بخونم .

چرا من ۱۸ سالگی برم دانشگاه بعدش حدود ۷ سال عمومی بعدش حدود ۳ سال تخصصی بعدش دو سال سربازی یعنی من تازه ۳۲ سالگی وارد بازار کار میشم که اگر اون موقع این شغل اشباع نشده باشه.

من اصلا میخوام کنکور ندم برم سراغ شغل آزاد.(شغل آزاد که درآمد ش بیشتر از پزشک هاست) 

جرئت این رو هم ندارم که رو حرفش حرف بزنم یعنی تو خونه ما کسی **** نداره که رو حرفش حرف بزنه.

به سرم زده مخصوصا تست های کنکور رو مخصوصا اشتباه بزنم بعدش عم فوق ش چند سال هر روز کتک میخورم دیگه.

هیچ وقت بهش بی احترامی نکردم ها اما صبر هم حدی داره 

نمی دونم چرا هیچ وقت عبرت نمیگیره چند مدت پیش یکی از آشنا هامون انقدر سخت گیری کردند که بچه رتبه تک رقمی کنکور شد اما ادامه نداد.

خیلی سخت گیر هست انقدر که گاهی وقت ها به خودکشی فکر میکنم.

برای من که راهکار ها کارساز نیست فقط اگر کسی دید همچین بالایی سر بچه ش نیاره 

مدیر سایت هم لطف کنن عنوان سایت رو این بزنن موفقیت پزشکی نیست

عنوان

روزی که تونستم مثل یک سنگ بی احساس باشم

سلام ، یه پستی رو دیدم که همچین مضمونی داشت : چطور احساساتم رو خفه کنم ، احساس کردم همه آدم ها با احساسات سر و کار دارند و ممکنه چه قدر براشون اذیت کننده باشه ، پس تصمیم گرفتم که سرگذشت تقریبا مفصلی از خودم رو به اشتراک بذارم.

توی سن 17 سالگی بود که متوجه شدم دانشگاه قرار نیست شغل آینده من رو بسازه و انتظارات زیادی که از دانشگاه داشتم رو دور ریختم ، به طور حرفه ای ورزش میکردم ، در طول زندگیم هزاران علاقه متفاوت داشتم و توی همشون هم خوب بودم ، ولی خدا کمک کرد و تونستم بفهمم که بیشترین علاقه و استعداد من و هدف زندگی من در چه رشته ایه ، و به لطف خدا دانشگاه خوبی قبول شدم که تاثیرهای اساسی روی من داشت و بابتش تا آخر عمر از خدا ممنونم.

در واقع قبل از رفتن به دانشگاه اولین درآمدم رو کسب کردم و هنوزم سال خمسی من همون روزه ، سال اول دانشگاه خیلی خوب درس میخوندم و توی کل دانشجوهای رشته نفر اول بودم ، آدم خیلی معنوی بودم که ممکن بود تا روزها و هفته ها گناهی ازم سر نزنه ، هنوز ورزش رو به طور حرفه ای ادامه میدادم ، روی مهارت های متفرقه ام کار میکردم ، مسیر و آینده شغلیم رو امتحان و انتخاب و ترسیم میکردم ، و مهم تر از اینا این بود که کار میکردم و سعی میکردم دائم با یادگرفتن بهتر باشم.

و البته زندگی من یه پشت پرده سیاه هم داشت ، یکی از والدینم فوت کرد و اون یکی هم منو تنها گذاشت ، البته من انقدر ضربه خورده بودم و انقدر اتفاقات ناراحت کننده برام افتاده بود که بتونم با این قضیه کنار بیام.

اوایلش سخت بود ولی میتونم بگم سختی های زندگیم من رو خیلی پخته تر کرد و شاید باعث رشد های ناگهانی در من شدند.

اون موقع دوس داشتم همسری داشتم که میتونست بهم امیدواری بده که از پس سختیا بر بیام ، هرچند که الان میدونم که چنین توقعی نابجا بوده و برای یک زن میتونه خرد کننده و سخت باشه ،دو روز در هفته رو فقط به گریه کردن و تلف کردن وقت میپرداختم و 5 روز بقیه رو از 6 صبح تا 12 شب به فعالیت های مفید مشغول بودم در حدی که اجازه فکر کردن به هیچ چیزی رو به خودم نمیدادم، تلاش میکردم تا زندگی رو به هر قیمتی که شده بهتر کنم ، تونستم تو مقاطع کوتاه مدت مثلا یک ماهه حال خوبی داشته باشم ولی این پایدار نمی موند.

هر روز زندگیم بدتر میشد و هرروز غمگین تر میشدم ، تا حدی که به جایی رسیدم که تقریبا 12 ساعت از روز رو به غصه خوردن و گریه میپرداختم! من دیگه خوب درس نمیخوندم ، ورزش نمیکردم  ، معنویت من کامل از بین رفت و آدم خوبی نبودم ، تقریبا هیچی به جز کار ، به این نتیجه رسیده بودم که پول تنها دوست واقعی منه و هیچ چیزی برام اهمیتی نداشت جز پول درآوردن ، حتی سلامتیم ، و البته قسمت هایی از سلامتیم رو از دست دادم تو همین سال ها.

بعد از این همه زجر کشیدن تو زندگیم تونستم یه کاری انجام بدم که حالم رو بهتر کنه از لحاظی، من بعد سال ها تلاش تونستم همه ی احساساتم رو سرکوب کنم و احساساتم رو بکشم ، نه تنها تمایلی به جنس مخالف نداشتم ، بلکه احساساتم نسبت به سایر آدم ها ، حیوانات ، خدا و... رو هم از بین بردم ، همچنین همه ی احساساتی مثل تنفر ، دوست داشتن ، دوست داشته شدن ، وابستگی به هرچیزی ،حتی غمگین شدن !حتی کشتن یه بچه جلوی روی من هم نمیتونست احساسات منو برانگیخته کنه.

این یکی از سخت ترین کارهای عمرم بود که براش صدها ساعت روی نظام تفکر خودم کار کردم و تغییراتی ایجاد کردم ، اما من مجبور بودم و تنها راه بقا برای من همین بود ، من هیچوقت ناراحت نمیشدم ، هیچ وقت کسی رو به خاطر خودش دوست نداشتم ، هیچ وقت گریه نمیکردم ، هیچ وقت عصبانی نمیشدم ، تقریبا خیلی از احساسات رو حذف کردم ، و من دقیقا مثل یک ربات فقط از دستورات مغزم اطاعت میکردم.

البته قبل از این کار من خیلی روی خودم کار کرده بودم و همه مشکلات و همه ویژگی های روانی منفیم رو از بین برده بودم ، اما باز هم این کار طبعاتی داشت.

زمان گذشت و به روزی رسیدم که طبق دستور مغزم باید حداقل حرکتی در جهت ازدواج کردن انجام میدادم ، اما...

هیچ انگیزه ای برای ازدواج نداشتم.

هیچ علاقه ای به دختر ها نداشتم ، این که کسی انقدر دارای احساسات باشه برای من غیر قابل تحمل بود، منی که هیچ حسی به هیچ چیزی نداشتم ، داشتن احساسات در نظرم یک ضعف بزرگ ، نوعی حماقت و غیرعقلانی بودن و همچنین مسخره و لوس و بی ارزش بود.

شاید دلایل دیگه ای بیارید:

چون خدا گفته ازدواج کن : هیچ حسی نسبت به خدا هم نداشتم.

تولید مثل و ادامه پیداکردن نسل : بچه دار شدن هم یک امر بی معنا بی ارزش و بد تلقی میشد برام.

حس هم نوع دوستی ، استقلال و...: undefined! تعریف نشده بود برام!

احساسم اینو به من میگفت بایدتلاش کنم و یک امپراتوری و قصر برای خودم بسازم و تا آخر عمر دور از دیگران زندگی کنم و لذت ببرم و ازدواج کار احمقانه ای بیش نیست.

...

به هر حال زمان گذشت و جدال بسیار شدید عقلم که فرمان میداد به ازدواج و احساسم که مخالف ادامه پیدا کرد و این درگیری فکری من رو از زندگی هم انداخت ، از یک دوره زمانی شروع کردم به شکافتن اعماق وجود خودم ، با پرسیدم سوالات خیلی سخت و عمیق از خودم درباره خودم ، کارهام ، زندگیم ، احساساتم و... ، سوالاتی که جواب دادن بهشون هم بسیار به تفکر نیاز داشت ، به طور مختصر بگم بعد از یه دوره ی سختی دوباره خودم رو پیدا کردم و تبدیل شدم به یه آدم احساساتی مثل قبل و با خوبی و خوشی تا پایان عمر زندگی کردم ، قصه ما به سر رسید کلاغه به خونش نرسید 😁

بعد از مدت ها هنوز به احساساتم افتخار هم میکنم و بهشون میبالم ، چون یه زمانی هیچ حسی نداشتم میتونم الان قدرشون رو بدونم ، احساسات لازمه ی زندگی هستن.

و در نهایت ، نمیدونم که احساسات چه قدر شما رو توی زندگی اذیت میکنه و آیا براتون قابل تحمله یا نه ، برای من غیز قابل تحمل بود ، پیشنهادم اینه اگه زندگی عادی دارید سعی نکنید احساسات رو سرکوب کنید چون با نبودشون مشکلاتی ایجاد میشه و مهم تر این که کار خیلی سخت و زمانبریه.

سعی کنید همواره تو زندگیتون با عشق زندگی کنید ،میدونم که نیاز به یه رابطه عاطفی بین زن و مرد به تنهایی چه قدر زیاده ( هرچند من اون موقع کمبود های دیگه هم داشتم)، و میدونم که این حس رو هم نباید مثل بقیه احساسات سرکوب کنید ، و البته بزرگترین ازدواج برای جوون ها خانواده ها هستن که خوشبختانه من خانواده ای نداشتم D :D :D: ، البته تو همون زمان دوستان و آشنایان تا جایی که توان داشتند تلاش کردن که منو هم منصرف کنن چون خونه نخریده بودم ولی خب به جایی نرسیدند.

شرایط اقتصادی هم برای همه همینه و قرار نیست بهتر بشه!، من که برای صد سال پیش نیستم ، من هم برای همین نسل بودم ، بهتره هرکاری میخواید بکنید به حرفای ناامید کننده دیگران گوش ندید و تصمیم خودتون رو بگیرید ، شما منحصر به فرد و یونیک هستید و هیچ کسی هم بهتر از خودتون نمیتونه برای شما تصمیم بگیره ، هیچ کسی هم در قبال خوشبختی یا بدبختی شما مسئول نیست به جز خودتون.

نمی دونم چیکار کنم؟! چادرم رو بردارم؟

من دختری چادری هستم که از آرایش هم خوشم نمیاد. از 10 سال پیش واسه رفتن به دانشگاه کلی ایده و نوآوری واسه کارم داشتم چون رشتمو دوست داشتم. اما چادری بودنم باعث شده بود که بسیار برام مزاحمت ایجاد می کردن! الان که می بینم تمام اون ایده هایی که داشتم بقیه به انجام رسوندن و حتی درس خوندن که یه چیز عادیه رو بدون دغدغه انجام دادن، خیلی حس بدی بهم دست می ده. خصوصا که دوروبریا مداوم می خوان واسه آدم نسخه بپیچن اینکارو بکن یا برو فلان جا سرکار یا ازدواج کن. ولی من برای خودم برنامه داشتم و اصلا حتی یه درصد به نرسیدن فکر نمی کردم. الان چند ساله واقعا سردرگم شدم. چون هر ایده ای رو خواستم عملی کنم یکی مزاحمم شد. حتی من واسه کتاب گرفتن از کتابخونه هم تو دانشگاه سین جین می شدم که تو چرا میای انقدر کتاب می گیری و از این حرفا... تو چرا اینجایی... تو چرا اونجایی... واقعا احساس می کردم از نظر مردم یه دختر چادری باید خنگ و ساده و احمق باشه و حتی حق حرف زدن هم نداره. من از کودکی فن بیان قوی داشتم و بسیار اجتماعی بودم اما تا تو کلاس کنفرانس می دادم همشون انگار می خواستن منو بخورن! انگار من حق زندگی کردن ندارم! رفتارهای عجیبی تو فضاهای دانشگاه می دیدم که دوست داشتم ارشدمو برم سراسری تا با استادای بهتری کار کنم آخه واقعا برام عجیب بود که یه استادی که من اصلا نمیشناختمش منو زیر نظر داشت تا اینکه خودم از رفتارهای غیر عادیش شوکه شدم. خیلی برام جای سوال بود یعنی جوون 30 ساله ای که اومده دانشگاه تدریس کنه هیچ برنامه ای برای آینده اش نداره که فقط گیر داده با من کل کل کنه!! از بس واسم مزاحمت ایجاد کرد که ارشدمو خراب کردم و نتونستم اون گرایش مد نظرمو قبول شم. یا حتی استادایی داشتم که فقط براساس یه چادر فکر می کردن من سیاسی ام! و می خواست انتخابات شرکت کنه مداوما رفتارهای عجیب و غریب از خودش بروز می داد. خوب می خوای شرکت کنی مستقیما بهم بگو منم جواب رد می دم که سیاسی نیستم. حتی یک کلمه از من سوال نمی کردن خودشون یه ویژگی رو به من نسبت می دادن و بولد می کردن وحتی وقتی متوجه می شدن اشتباه کردن کوتاه نمیومدن. یعنی شاخ در میاوردم. یکی از دانشجوها که سه سال دنبال یه استاد بود و تو خیالات خودش فکر کرده بود من استادرو ازش دزدیم آخه به من چه ربطی داره! من حتی یه بار با اون دختر حرف هم نزده بودم و بعد اون خانم عین سایه هرجا می رفتم باهام میومد تا ببینه من به استادا چی می گم و ول کن هم نبود! حتی یک کلمه سوال هم نمی پرسید از این وضعیت توهمی در بیاد! آخههه سه سااااال؟؟؟؟  حالا همه می گن اگه چادرتو ور می داشتی مشکلی برات پیش نمیومد! به اهدافتم رسیده بودی... چادر تورو محدود کرده. در صورتی که چادر هیچ محدودیتی برای من نداشت آدم ها بودن که با سنگ اندازی و مزاحمت های احمقانه شون محدودم کردن. انگار کسی نمی تونه درک کنه وقتی به خاطر یه عده آدم کم عقل به اهدافت نمی رسی یعنی چی؟ روانشناسام فقط گیردادن که خودت مسئول زندگی خودت هستی! الان اینجا من مسئولم واقعا؟؟؟؟

عنوان: هزینه های یک فرد کهنسال که منبع درآمدی نداره را از کجا باید تامین کرد؟

سلام به همه دوستان

۱. مادربزرگ سالخورده ای دارم که ۹۵ سالشون هست و متاسفانه زمین گیر شدند.

۲. ایشون هیچ منبع درآمدی ندارند.

۳. چون توان حرکت ندارند و متاسفانه نمیتونند از سرویس بهداشتی استفاده کنند محبور شدیم براشون از ایزی لایف استفاده کتیم که ماهی ۹۰۰ تومن هزبنشون میشه. ( قیمت هر بسته ۱۵۰ ت)

۴. پدرم کارمنده و واقعا براشون سخته تامین این مبلغ

۵. عموی من هم گفته هیچ کمکی نمیکنه ...هیچییی

۶. به کمیته امداد مراجعه کردم که مادربزرگم تحت پوشش اونجا بشن...البته ماهیانه ۳۵۰ میدن فقط

۷.  برای تامین این هزینه چکار باید کرد؟؟

ممنون میشم راهنمایی بفرمایید.

متشکرم

نامزدم کم حرفه و نمیدونیم پشت تلفن درباره چی صحبت کنیم؟ 

سلام
من پسری 24 ساله هستم و نامزدم 18 سال داره. 
من الان سربازم و روزهام تکراری شده و حرف جدیدی برای گفتن ندارم
نامزدم هم درس میخونه به صورت انلاین و همش خونه است و قرنطینه اند و اونم حرفی جدید واسه گفتن نداره. 
تماس که میگیرم هم خودم و هم اون حرف کم میاریم و دنبال موضوع خوب برای صحبت میگردیم.
تماس مون همش شده سلام خوبی چه خبر خداحافظ.
به نظرتون چیکار کنم بهتر شیم و رابطه مون صمیمی تر بشه؟
شما درباره چیا صحبت میکنید؟
چه حرفایی در این دوران پیشنهاد میکنید که واقعا مهم باشن 
ما واقعا همدیگه رو دوست داریم و قبل خواستگاری هم میدونستم ایشون کم حرف هستند

سلام به همه

تیتر پیشنهادی: با توجه به خانواده ی مذهبیم چطور فاصله ی دوستی تا ازدواجمون رو بگذرونم؟ 

من یه دخترم که 21 سال و 4 ماهم هست، 

در خانواده ی مذهبی بزرگ شدم که به شدت روی روابط دختر و پسر حساس هستن حتی پدرم در حد سوال پرسیدن از همکلاسی پسر هم مشکل دارن، مادرم مشکلی ندارن اما بخاطر نظر پدرم ایشون هم سخت میگیرن. و برادری دارم که 26 سالشه به شدت ریزبین و حساسه که حتی کلا از بچگی یه حس حسادتی هم به من داشته و تا الانم چند بار سعی کرده مچ منو بگیره از 13 14 سالگی تاالان در حالی که من  اصلا تا 19 سالگیم با هیچ پسری حتی حرفم نمیزدم و خودم علاقه ای نداشتم. ولی این رفتار ها و چک کردنای یواشکیش آزارم میداد.

خلاصه الان 2سال هست که عاشق شدم و 1سالو نیمه که وارد رابطه عاطفی شدیم از لحاظ اعتقادی و مذهبی دقیقا مث هم هستیم و اینم بگم که هم سنیم،

ولی از لحاظ مالی خب تقریبا تفاوت زیادی داریم و وضع مالیشون از ما پایین تر هست با توجه به اینکه در کودکی پدرشون رو از دست دادن پشتیبان خیلی محکمی هم ندارن، برای همین به این زودی ها امکان اینکه بیان خاستگاری رو ندارن. من میخواستم ببینم نظر شما چیه من باید چیکار کنم؟ نمیتونیم یا هم قطع ارتباط کنیم تا 3 4 سال دیگه.. از طرفی هم انقدر خانوادم سختگیر هستن من واقعا هرروز استرس دارم نکنه یه جوری متوجه ارتباط ما بشن، و واقعا دارم اذیت میشم

الانم که بخاطر شرایط کرونا همه ی فعالیت های خارج منزل کنسل شده و بیرون رفتنم حتی با دوستای خودم که خانواده می‌شناسن ام خیلی خیلی سخت شده و به سختی با کلی داستان باید اجازشو بگیرم، دیگه ایشونم بخوام ببینم یه استرس فضایی میگیرم که اصلا نمیدونم باید چیکار کنم

بنظر شما این 3 4 سال تا ایشون شرایطش اوکی شه بتونن بیان رو چجوری باید بگذرونیم؟؟

چون الان مطمئنم پدر مادرم حتی نمی‌ذارن بیان اگه شرایط الانشو بگم از سن گرفته تا شرایط مالی وغیره. ممنون میشم کمکم کنید. 

شما خانمها خیلی  با ما آقایون تفاوت دارید یکی از این تفاوتها که ذهن من و مشغول کرده رو براتون میگم .چرا بعضی از خانمها آشنایی رو قبول میکنید  وقتی از اول می دونن جوابشون نه است پیش خودتون میگید حالا خواستگاره دیگه یه حدودی باش آشنا بشیم مگه چی میشه ؟ فلسفه بعضی خانمها چیه . لطفا خودتون بیاین بعضی همجنسهای خودتون و روانکاوی کنید . کنجکاو شدن؟ تو رودربایستی بودن؟ واسه سرگرمی بوده ؟. جوگیرشدن بودن ؟.  من جایی از خانمی شنیدم گفت کسی پیشنهاد بهم داد یه لحظه خوشم اومد ازش اومدم خونه پشیمون شدم بعد گفتم علت پشیمونیت چی بود گفت نمی دونم و واقعا راست می گفت . اگه شما تو این شرایط بودید هم بگید چرا اینجور شدین . نگید همچی خانمهایی نیستن من بسیار دیدم وشنیدمه که طرف از همون اول واقعا قصد ازدواج نداشته ولی پیشنهاد آشنایی با واسطه دادنش قبول کرده تلفنی یه حرفی بزنن بعدشم دختره به بهانه ای کات کرده . من خانمهای دمدمی مزاجی دیدم این هفته اوکی بودن هفته بعد جواب نه . طرفم اخلاقش همجوره بیست بوده اما دختره یهویی پیچونده .چرا آشنایی برای بعضی ها از همون اول  جدی نیست اما آشنا هم میشن ؟ این پاردوکس ها از کجا میاد . دوستان هرچه ضدونقیضهایی از این دست تو آشنایی دیدین بگید . در آخر با احترام به همه خانمها اینه که بگم همه خانمها اینجور نیستن و اینهایی که اینجورم رفتار کردن و قضاوت نمیکنم فقط میخام علل رفتاراشون بدونم تا پسرها بیشتر جهان خانمها رو بشناسن

سلام وقتتون بخیر

من یه مشکلی،دارم.

میدونم ما آدمها گاهی طرد میشیم مورد تمسخر و تحقیر اطرافیان واقع میشیم.

کسانی رو  دوست داریم ک مارو دوست ندارند.

من دوستی دارم که هر وقت مشکلی براش پیش میاد اولین نفر من اونجام. براش وقت میزارم بهش اهمیت میدم ولی کافیه من بگم حالم بده اون تا دو سه روز پیداش نمیشه.

ازش هم بپرسی بهونه میاره.

این فقط نمونه ای بود.

من نمیتونم از گذشتم دل بکنم. اون آدم هارو با تمام وجودم دوست دارم دلم براشون تنگ میشه. دوست دارم  بدونم حالشون چطوره.

ولی در عوض اینا بر عکسه

جوابمو دیر میدن یا وسط چت رها میکنن.

تنها راهی  ک میتونم جلو خودم رو بگیرم ک سمتشون نرم، پاک کردن شماره هاشونه...

خستم شده از بس دلتنگشون  شدم میخوام بهشون پیام بدم.

بارها رو خودم کار کردم که به خودت احترام بذار تا چند وقت اثر میکنه ولی بازم همونه.

بنظرتون باید چیکار کنم؟

این هم بگم اولش واقعا خوبن از من بخاطر وجودم تشکر میکنن. ولی بعدش...

تو جمع ها و دور همی ها از احترام زیادی برخوردارم بقیه دوست دارن با من همصحبت بشن. در موردم کنجکاو هستن.

ولی من آدم های کمی رو به حریمم راه میدم. بخاطر همینم نمیخوام ک برن چون بهشون وابسته میشم.

۱۹ سالمه و دختر هستم

 عنوان پست

چطور سمت آدم هایی ک طردم کردند نرم؟

احترام گذاشتن  به خود؟

عنوان

درد و دلی مشترک از طرف همه ی پسران ایران زمین

سلام ، سوالی رو از افراد زیادی پرسیدم ، از اساتید دانشگاه ، از مشاوران ، حتی از یک نابغه علمی مطرح که با بزرگترین دانشمندان دنیا در یک زمینه پژوهش کرده ، و جواب همشون این بود که : درس بخون و مدرکتو بگیر فقط همین. و الان اومدم تا با خرد  جمعی به نتیجه ای برسم و یه نفر بیاد یه دلیل منطقی و یه انگیزه ای ایجاد کنه تا من این مسیر رو ادامه بدم.

در ادامه متن به درد و دل های جوانی که دیگر نمیکشد گوش میکنیم:

واقعا دیگه نمیکشم ، همه به خاطر پیدا کردن شغل میرن به دانشگاه و بعد میرن سربازی.

و حالا یه بدبختی هم مثل من اومده و روپای خودش وایساده ، من هزاران هدف و ایده دارم برای پیشرفت کارم که الان میتونم فقط وقت عملی کردن برخی از اون هارو دارم، دانشگاه لعنتی و پشت بندش خدمت مذخرف سربازی مانع زندگی من و همه مردان این سرزمین هستن.

من رشتم رو دوست دارم و مرتب ترین رشته ممکن به کارمه و همچنین واقعا دانشگاه خوبیه و خیلی اساتیدی بودند که درس های بزرگی ازشون گرفتم ،ترم های اول خیلی خوب  درس میخوندم،  خب تا اینجا اوکیه و خیلی هم باعث پیشرفت من بوده ولی...

الان واقعا ادامه دادن این رشته به من کمک زیادی نمیکنه ، یه سری دروس واقعا به درد من نمیخورن و کاربردی برای من نخواهند داشت ، یه سری دروس هم که ممکنه کاربردی داشته باشند که انقدر تئوری و بی کاربرد تدریس میشن که فایده ای ندارن.

اما دید مدرک گرای جامعه و مخصوصا فامیل ما باعث میشه که من اگر درس رو ول کنم از کل خاندان طرد بشم و ممکنه بعدش انقدر تحقیر بشم که دچار افسردگی بشم و اصلا توان کار کردن نداشته باشم.

مورد بعدی هم که سربازیه که معمولا میگن  : حالا دو سال نری سربازی میخوای چه غلطی کنی؟

من همین الان به اندازه چندین کارمندی که بخوام بشم درآمد دارم اونم چند نه بلکه چندین ،اما توی این کشور لعنتی باید چنین اتفاقی برام بیفته ، نمیدونم از بین بردن عمر من چه سودی برای اونا داره؟ و چه سودی برای من داره؟

که اونم اگه نریم باز به سری مشکلات قانونی برمیخوریم مثل ثبت شرکت ، یا حالا موارد دیگه.

من رفتم بکشم(معتادا نیمیگیرن)

پایان

به قول یکی از کابرای قدیمی که اصن یادم نیست کی بود و اصن کجا هست و اصن هیچ چی ازش یادم نیست : و من الله توفیق

خواهرم چند سالی ازم بزرگتره. با هم نمیسازیم. هم من اشتباه داشتم هم اون. اصلا مهم نیست که کی مقصره. مسئله اینه که این عدم سازگاری وقتی مجبوریم کنار هم و توی یک خوته باشیم منو آزار میده.

همیشه دوست داشتم با خواهرم مثل دوست صمیمی باشم..اما متاسفانه رفتارش با من خیلی وقتا از صد تا غریبه بدتره، و در برابر غریبه ها صبور تره

کم پیش میاد با هم به تفاهم برسیم...مخصوصا که اعتقادات خیلی متفاوت از هم داریم. 

گاهی فکر میکنم ای کاش هیچوقت خواهر هم نبودیم. شاید اونوقت اصلا کاری به کار هم نداشتیم.

خیلی غمگینم وقتی میبینن رابطه مون انقدر بده و هیچ تلاشی نمیتونه مارو بهم نزدیک کنه. جایی خوندم که بعضی ها بد نیستند ولی با هم سازگاری ندارند و تو رابطه با همه که بد میشن...

با این غم چیکار کنم؟ هر وقت میبینمش انگار که یک کمبودی دارم...برام زنده میشه و آزارم میده.... ناراحتم از اینکه گاهی ازش متنفر میشم

خیلی مهمه که اعضای خانواده با هم مهربون باشن و هم دیگه رو دوست داشته باشن... خواهش میکنم تمام تلاشتون رو بکنید که قدر همدیگه رو بدونید و همدیکر رو دوست داشته باشید مخصوصا اکر بزرگترید...شما باید به اونایی که ازتون کوچکترن دلگرمی بدید که دوستشون دارید. باور کنید رفتار مهربون شما و حامی بودنتون خیلی حال دلشون رو خوب میکنه

پیشاپیش از کمک تک تک شما عزیزان ممنونم...خیلی برامون دعا کتید

سلام آقای نجفی روزتون به خیر.اقای نجفی این متن رو برای شما می نویسم یعنی در اصل از شما یه سوال دارم در مورد نحوه ختم قرآن.اقای نجفی من از امروز یه برنامه چیدم که شروع میکنم ایشالا به ختم قرآن الان مشکلی که من دارم اینه که میخوام بدونم من به علت شغلم نمیتونم هر روز قرآن رو بخونم یعنی در اصل این جوری بگم که میخوام هر یک روز درمیون مثلا شنبه و دوشنبه و چهارشنبه روزهای زوج قرآن رو بخونم تا کامل ختم بشه میخواستم بدونم این شیوه ختم قرآن قابل قبول هست یا ختم قرآن باید همه روزه و پشت سر هم مثلا هر هفت روز هفته ادامه داشته باشه؟ یا نه ما خودمون این اختیار رو داریم که مثلا در طول هفته فقط روزهای زوج یا فقط روزهای فرد قرآن رو ختم کنیم؟  این طوری حساب کردم اگه فقط روزهای زوج هفته قرآن رو بخونم ختم کاملش(البته فقط ختم متن قرآن نمیکنم، من میخوام هم متن عربی قرآن رو بخونم هم معنی فارسی رو) حدودا هر ۳ ماه یکبار میتونم یه ختم قرآن داشته باشم اما اگه هر روز یک ساعت زمان بزارم حدودا هر یک ماه و نیم میتونم یه ختم کامل قرآن داشته باشم که با توجه به شرایطی که براتون گفتم من نمیتونم هر روز زمان بزارم اما یک روز در میان میتونم زمان بزارم و بخونم میخوام بدونم این طوری خوندن من یعنی فقط ختم قرآن در روزهای زوج هفته قابل قبول هست یا نه ختم قرآن باید همه روزه باشه؟ راستش خیلی دوست دارم به خدا و دینم بیشتر نزدیک بشم اما واقعا شرایطشو رو ندارم که همه روزه قرآن بخونم اما همون طور که براتون گفتم روزهای زوج میتونم یک ساعت از وقتم رو براش بزارم این کار من ختم قرآن حساب میشه یا نه؟ از اون جایی که هیچ کسی رو نمی شناختم که ازش سوال بپرسم از شما میپرسم و لطفا منو راهنمایی کنید و یه خواهش دیگه هم که ازتون دارم اینه که نگید از اساتید دینی بپرسید یا از مرجع تقلید چون من واقعا کسی رو نمی شناسم که بتونم این سوال رو ازش بپرسم اما واقعا به شما اعتماد دارم لطفا منو راهنمایی کنید ممنونم از شما

عنوان:مشاغل غیر از وکالت برای یک حقوقی

سلام و عرض ادب خدمت خانواده برتری ها من فارغ التحصیل رشته حقوق هستم و این سوالی که دارم رو از شما خیلی تو اینترنت گشتم اما چیزی دستگیرم نشد.

راستش اکثر مردم فکر میکنن مشاغل حقوق فقط قضاوت و وکالت و سردفتریه درصورتی که حالا به دلایلی من این سه تا رو اصلا خوشم نمیاد ازشون و دفتر و اینا هم نمیخام بزنم و از قاضی بودن هم بدم میاد. میخواستم بدونم غیر از این سه تا چه کار دیگه ای برای ما حقوق خونده ها هست که نیاز به آزمون هم نداشته باشه و توش آدم آزاد باشه واسه خودش

اگه کسی تجربه داره و میدونه یا مثل حقوق خونده حتما نظر بده ممنون میشم

آقای نجفی حتما بزار  یک ذره با مطالب حقوقی دیگه فرق داره

عنوان : بررسی کاربردی تئوری های مدیریت سرمایه گذاری در رابطه با جنس مخالف و ازدواج

سلام ، در این مقاله به مطالبی پیرامون ارتباط با جنس مخالف و ازدواج با رویکرد مدیریت سرمایه گذاری در بورس اوراق بهادار تهران علی الخصوص بازار سهام میپردازیم.

هشدار : مطالب بیان شده جنبه سرگرمی داشته و به هیچ وجه نشان دهنده نظر واقعی نویسنده نیست! سعی کردم تخصصی و علمی صحبت نکنم و لطفا غلط علمی نگیرید.

مقدمه:

تنها کافیست فرد را یک شرکت پذیرفته شده در بورس تصور کنید ، صنعت فرد همان افرادی هستند که با او در یک طیف فرهنگی یا مذهبی یا شغلی یا... قرار دارند.

ابتدا دوره و دید سرمایه گذاری خود را مشخص کنید :

چند ساله به قضیه نگاه میکنید و انتظار چه قدر بازدهی را از شرکت را دارید؟ آیا هدف شما سرمایه گذاری بلند مدت است ؟ سرمایه گذاری چند ساله ؟ یک ساله و 6 ماهه ؟ یا چند ماهه؟ یا به دنبال نوسانگیری از بین سهام مختلف بازار هستید؟

دید بلند مدت :

در این حالت بهتر است ارزش ذاتی شرکت را با روش هایی مانند dcf یا ارزش جایگزینی یا هر روشی که با توجه به صنعتی که در آن قرار دارد بسنجید ، و حتما شرکت را با شرکت های صنعتش مقایسه کنید.

توصیه بنده به شما این است که شرکتی را انتخاب کنید که مستعد رشد باشد ، زیر ارزش ذاتی خود باشد ،

قطعا به شرایط کلی اقتصاد هم نگاهی داشته باشید.خودرا به جای سهامدار سابق بگذارید و ببینید که چرا او این سهم را فروخته است یا حاضر است به فروش برساند؟این را به یاد داشته باشید که اگر سهمی را اشتباه انتخاب کردید مجبور نیستید آن را تا آخر عمر نگه دارید.

دید میان مدت و کوتاه مدت:

حتما ، حتما ، حتما ، از قبل استراتژی داشته باشید ، و هیچ گاه بنا به احساسات خود خرید و فروش نکنید!

میتوانید سهم را در پایین ترین نقطه ممکن خریداری کنید ، درست در زمانی که سهامدارانی که با سهم زندگی میکنند(مشخصا اعضای خانواده اش) هیچ امیدی به بالا رفتن سهم ندارند ، که البته این کار خطراتی را به همراه دارد و ممکن است شمارا مجبور کند تا مدتی منتظر رشد سهام بمانید ، اما اگر این اتفاق نیفتاد و روند سهم نزولی شد با رعایت حد ضرر از سهم خارج شوید.

اما میتونید وقتی که از شروع روند صعودی سهم مطمئن شدید به آن وارد شوید ،البته در این صورت باید هزینه بیشتری بپردازید ولی ریسک کمتری را متحمل میشوید.

وقتی که سهم رشد خودرا پشت سر گذاشت طبق استراتژی خود آن را بفروشید و سود خود را سیو کنید ، از افراد موفق در این زمینه ملیندا گیتس است که با یک تحلیل مناسب و خرید و فروش به موقع توانست 50 درصد از بیل گیتس سود کند.

دید نوسان گیری :

روش کلاسیک = سعی کنید بر روی روند چند نماد مسلط شوید و به موقع از آن ها نوسان بگیرید ، یعنی همیشه در کف بخرید و در سقف بفروشید ، در این روش در یک لحظه حداکثر یک نماد را خواهید داشت و همواره تک سهم خواهید بود.

روش استفاده از  احتمالات و تشکیل سبد= در این روش با استفاده از فیلتر های مناسب ، مثلا فیلتر حجم ، یا ارزش ، یا قدرت خریدار به فروشنده ! و سپس بررسی سایر شرایط به خرید چندین نماد مختلف میپردازید ، مثلا 5 نماد، دو معامله را با ضرر میبندید و در سه معامله هم سود میکنید.

که البته این دو روش بسته به نوع روحیه شما دارد.

نکته نهایی : تشکیل پورتفوی

هیچ‌گاه تمام سرمایه خود را برای یک سهم خاص نگذارید ، و سعی کنید از بین صنایع مختلف سهام ارزنده را شناسایی و خریداری کنید.

با کمی محاسبات بهینه یابی میتوانید بفهمید که برای هر سهم باید چند درصد سرمایه خود را بگذارید تا کمترین ریسک را نسبت به بازده متحمل شوید.

مثلا سهم یک 30 درصد ، سهم دو 25 درصد ، سهم سه 20 درصد ، سهم چهار 25 درصد.

در حالت نوسان گیری میتوانید همواره بخشی از سرمایه خود را نقد نگه دارید تا در موقعیت مناسب به خرید بپردازید.

یادتان باشد هیچ گاه به سهمتان علاقه یا تعصب نداشته باشید زیرا که ممکن است این تعصب بی جا بدبختتان کند.

نتیجه گیری:

امیدوارم جالب بوده باشه . واقعا این پست هیچ نتیجه ای نداره! داشتن دید اقتصادی به مسائل زندگی اونارو ساده تر میکنه و جواب هایی رو میده شاید خیلی هاشون هم درست باشن . اما به زندگی فقط با دید اقتصادی نگاه نکنید، داشتن این دید همون کاریه که اکثر ما داریم انجام میدیم!

بیشتر قصدم این بود که فان باشه ولی خودمم در تفکر فرو رفتم 😂😂😂

نظر شما چیست؟؟؟

اینم به کامنت قبلیم اضافه کنم که شرایط خانوادگیم کلا خوب هست و مذهبی هم هستیم و خودم هم در دانشگاه درجه یک تهران درس خوندم و دنبال یکی هستم که خیلی بهمون نزدیک باشه مخصوصا عقیدتی و اقتصادی...نمیدونم کجا برم با چنین موقعیت هایی برخورد کنم؟

سلام

خلاصه کنم سوال مو

چطوریه که برای برخی افراد چندتا چندتا کیس هست ولی برای برخی حتی یکدونه هم نیست؟ (برای ازدواج) 

چطوریه که  برخی دختر - پسرها تا چندبار نامزدی و آشنایی وگاهی چندتا  ازدواج  و طلاق رو دارند وبرای فرد دیگر حتی تا پای خواستگاری جدی هم پیش نمیرند

(قیاس در شرایط یکسان رو میگم) 

چطوریه که برخی پسر-دخترها  فاکتورهای آنچنانی ‌(که عامل جذابیت و ازدواج کردن هست) رو ندارند ولی همسران خوب گیرشون میاد؟ 

آیا باید ایمان بیاورم که ازدواج قسمت هست؟ وبخت واقبال هرکس؟ 

دوتا دختر خاله دارم هردو از نظر ظاهری وخانوادگی وتحصیل وشغلی و... هم سطحن 

یکی اونقذ خواستگار داشته که بعد دوبار نامزدی ویک عقد ناموفق در 33 سالگی یک ازدواج خوب کرد واون یکی دیگه  حتی یک خواستگار جدی بعداز 26 سالگی نداره و در همین سن 33ذمجردهدهنوز 

با اینکه از خیلی جهات خیلی تفاوتی نمیکنن

 کلا دوستان 

ان قیاس من در شرایط یکسان هست. و در برخی موارد حتی فردی که هیچ رابطه جدی براش پیش نمیلااد از برخی لحاظ بالاتر هس

این مورد در پسران خم هست مورد داریم پسره اس وپاس و تنبل  دنبال دختر بازی  دختر خوب از یک خانواده سطح بالا  برای ازدواج گیزش اومده تو 27 ازدواج کرده از این رو ب اون رو شده 

و همزمان پسری که چشم پاک تره و سالم تره وکاری تره بدشانسی میاره و تا 34 سالگی نمیتونه دختر دلخواهش پیدا کنه وجواب منفی میشنوه 

من موارد زیادی دیذم

و خیلی از شرایطیه براشون پیش اومده دست خودشون نبوده.

یا مثلا دوتا همکلاسی دختر میشناسم

یکی شون دوبار طلاق گرفت ودفعه سوم ازدواج کرد با یک پسر مجرد

ولی اون یکی هنوز خواستگار نداره

با اینکه نسبت ب همکلاسیش هیچی کمتر نداره

یا یک. دختری میشناختم صورت بسیار کک مکی داشت و پولدار و... نبو د کلا ویژگی خاصی نداشت د ولی سرزبون داشت این امکان نداشت جایی بره وبراش خواستگار پیدا نشه. بعذم. ک. نامزد کرد حتی در حین نامزدی ام براش خواستگار پیدا شد خودش میگفت نمیدونم چرا هرجا میرم برام خواستگار پیدا میشه حتی یکذره ام آرایش نمی‌کرد 

این دختر پسرایی که با این اوضاع اقتصادی وحشتناک کیس های فراوان ازدواج دارند واقعا چکار می‌کنند؟ نگ

کسانی که پدر و مادر ظالم دارن رو درک کنید با نصیحت کردن و با قضاوت کردن آزارشان ندهید به این فکر کنید یه درصد حرف شاشون راست باشه اینقدر که ما رو قضاوت کردن خسته شدیم

کسانی بچه خودشون به پدر و مادر احترام نمیذاشت ما رو نصیحت می کردن 

یه آقایی بود نوه هم داشت زنشو طلاق داده بود مامانم که می خواست طلاق بگیره برادرم رو نصیحت می کرد زشته پدر و مادرت تو این سن طلاق بگیرن

چرا پدر و مادر شدن اینقدر تقدس داره چرا هر کی پدر و مادر میشه، میشه معصوم و بی گناه، چرا مامانم که خودش مادره، این حرف هارو قبول نداره

یعنی همه میخوان بهشت برن؟ آخه بیشتر آدم ها ازدواج می کنند پدر و مادر میشن،  یعنی نمی تونید تصور کنید پدر و مادر ظالم هم وجود داره مگه میشه یعنی باورش اینقدر سخته 

پدربزرگ و مادربزرگم که مادرم رو که به سن نوجوانی نرسیده بود مجبورش کردن با یه کسی که سادیسمی بود ازدواج کنه به نظر شما آدم های خوبی هستن؟  پس ما که نتوانستیم ازدواج کنیم جهنمی هستیم آخه بدون ازدواج کردن که نمی تونیم پدر و مادر بشیم 

یه سریا که اینقدر پدر و مادر و مقدس می دونند قاتلم باشن میگن حق با پدر و مادر هست ببین بچه چه جوری پدر و مادرش رو اذیت کرده که کشتنش، اگه بچه، پدر و مادر و بکشه بازم میگین ببین پدر و مادر چقدر آزارش دادن که بچه اونا رو کشته؟

 چرا مامانم که خودش مادره این همه تقدس پدر و مادر و قبول نداره 

 مامانم افسوس گذشته رو میخوره که چرا عمرش رو هدر داد چرا زود طلاق نگرفت از بین این همه مردم فقط یه خدا بود که از ما حمایت کرد و یه حاج آقا بود به پدرم گفت اینا تو رو نمی خوان دست از سرشون بردار  بقیه فقط بلدن نصیحت کنند هیچ کس از حق طرفداری نمی کنه هر کی زور و قدرتش بیشتره حق با اونه 

یه بار مامانم به بابام گفت چرا طلاقم نمیدی بابام یه جوری با لحن مسخره گفت چرا طلاق بدم لذت می برم از این که زجر می کشید 

سلام وقت همگی بخیر

همه ما میدونیم کار مفید و خوب( خیلی ها ازش به عنوان کار خیر یاد میکنند) طیف وسیعی از اعمال رو در بر میگیره و نه تنها کار های خیر مربوط به دین و مذهب بلکه کارهای مفید و سودمند ورای این ها رو هم در برمیگیره( چنانچه بسیاری از خیرین دنیا اصلا مسلمان یا خداباور نیستند)

هر کس به فراخور باورهای خودش و تعریفش از خوب و بد، یک سری از اعمال رو کار خیر به حساب میاره. قبلا در این سایت هم پست هایی با مضمون "پیشنهاد برای کار خیر" ثبت شده اما تفاوت این پست با پستهای مشابه یک فیلتر قدرتمنده به نام پول.

من از تمامی کاربرانی که در این پست شرکت میکنند(با هر باور و عقیده ای) درخواست دارم کارهای خیری که بر پایه مادیاته و اگر پولش رو داشتن انجام میدادن در این جا ذکر کنند. حتما هم باید پول در این امر خیر دخیل باشه مثلا ممکنه یک عده بیان بگن ما نماز مستحبی، قران و.. میخونیم به عنوان کار خوب یا مثلا خرده های غذا رو پشت پنجره میریزیم برای گنجشک ها؛ بسیار هم عالی اینها کارای خیر و خوبی اند اما پول درش یا اصلا نقشی نداره یا نقش خیلی کمی داره.

من ازتون میخوام که بیاین بگین مثلا اگر پول به میزان کافی داشتم باهاش فلان کار خیر رو میکردم. مقدار این پول هم دیگه به تخیل خودتون بستگی داره ولی خیلی هم رویایی نباشه مثلا همه گرسنه های جهان رو سیر میکردم یا یه میلیون مدرسه می ساختم و...

و دوستان یک بار دیگه تاکید میکنم این پست مربوط به کار خیر بر پایه مادیاته ( یعنی پول درش نقش مهمی باید داشته باشه) و لطفا نیاید بگید لازم نیست حتما برای کار خیر فرد پول خرج کنه یا پولدار باشه و غیره. من هم این امر رو میدونم اما موضوع پست چیز دیگه ای هست.

سپاس از همگی

آقای نجفی عنوان پیشنهادی:

کار خیر بر پایه مادیات

سلام. 

سوال من خیلی کلی هست و ممنون میشم راهنماییم کنید.

من هنوزم متوجه رفتار بعضی از آقایون نمی شم!

دلیل تعریف یک پسر از یک دختر و پیشنهاد برای آشنایی و شناخت بیشتر چیه؟ وقتی هم میگه اهل دوست دختر نیست و هم اینکه اسمی اژ ازدواج نمیاره!یعنی چی دقیقا؟؟؟؟ اینطور مواقع بهترین برخورد چیه به خصوص وقتی دختر هم توی دلش از پسر خوشش میاد.

ممنون از همگی

سلام 

خانمی ۲۳ ساله هستم با ویژگی های ظاهری خوب، خانواده فرهنگی و از نظر مالی هم در سطح متوسط هستیم مذهبی و چادری نیستم ولی مثل باقی دخترهای جامعه لباس میپوشم و رابطه دوست پسری نداشتم تا حالا، وضعیت مالی ما هم متوسط هست و کلا همه مارو به عنوان خانواده ارام و خوب میشناسن 

سوالی که داشتم این بود که من تا به حال تا این سن حتی یک خواستگار هم نداشتم!من لیسانسم در حال اتمام هست و هنوز حتی یک نفر هم به عنوان خواستگار پاشو تو خونه ما نذاشته..بعضی ها منظورشون از نداشتن خواستگار،فرد مناسب هست اما منی که حتی گزینه ای برای انتخاب ندارم باید چیکار کنم؟یا خیلی ها فکر میکنن خانواده دختر ها سخت گیری میکنن من الان اصلا گزینه ای ندارم که بخوام سخت بگیرم یا اسون بگیرم! خانواده من روابط اجتماعی مناسبی دارن من خودم ادم فعالی هستم و خیلی جاها میرم دوست های زیادی دارم وقتی به دوستام میگم تا حالا خواستگار نداشتم واقعا تعجب میکنن چون مشکل خاصی ندارم و حداقل چند نفر همسطح خودم و خانوادم باید میبودن! من هرچقدر فکر کردم نه راه حلی به نظرم میرسه نه واقعا متوجه میشم دلیل این موضوع چیه! میخواستم دوستان راهنمایی کنن

و البته این قضیه که مادرم اجازه نمیدن یا به من اطلاع نمیدن منتفی هست و مورد بعدی اینکه ما اهل رفتن به جلسه یا فعالیت تو بسیج خواهران و مسجد محله و اینجور فعالیت ها نیستیم 

سلام

من پدرم در گذشته قاضی بودند و بازنشسته شدند و کل زندگی یک قاضی و تمام مسائلش رو از نزدیک درک کردم اعم از تهدید، تعقیب، پنهان کردن شغل پدرم بین دوستان و... ولی دوست دارم با یک قاضی ازدواج کنم چون با زیر و بم زندگی قاضی آشنا هستم و دوست دارم آرامش بخش یک قاضی باشم تا بتونه به وظیفه ش در برقراری عدالت به خوبی عمل کنه اما نمی دونم کجا باید قدم بگذارم تا دیده بشم؟مثلا دانشکده علوم قضایی که مرجع رسمی برای جذب قضات هست هیئت در مسجد برگزار می کرد ولی نمی دونم آیا بخش خواهران هم داره؟دانشکده علوم قضایی پدرم سالها پیش درس خونده بودند و اون زمان میگفتند یکی دو تا خانم توی کلاس بودند که دیگه الان خانم هم پذیرش نمیکنند و کل کادر دانشگاه هم آقا هستند

پس قضات از کجا همسر مناسب پیدا می کنند؟

اگر کسی در این سایت قاضی هست لطفا بگید که برای یافتن دختر مناسب که با زندگی یک قاضی آشنایی کاملا ملموسی داشته باشه به کجا مراجعه می کنید یا از کجا پیدا می کنید؟

سلام 

من 17 سالمه و میل شدیددددددددد جنسی دارم و کنترلش خیلی سخته 

حدود 14 سالگی خود ارضایی رو شروع کردم  وتا سال تحویل 1400 هم ادامه داشتن و قبل اون میشه گفت که هزاران بار توبه کردم 

ولی در خود زمان سال تحویل توبه کردم و نمازم رو سر وقت خوندم و اصلا دیگه میل جنسی (شهوت)ندارم . 

ولی باز هم شدیداً احساس میکنم که به یه جنس مخالف و یک زندگی جداگانه نیاز دارم 

به شکل درستش

ولی خب سنم کمه . دیسک کمر دارم . درد مفاسل دارم . خلاصه شغل ازاد بهم نمیسازه 

از نظر دینی الام باید چیکار کنم برم زن بگیرم یا نه 

من وقتی کلاس 7 بودم عاشق یه دختره بودم که فالیله و با این حال خیلی کم میبینمش و الان که 4 سال میگزره هنوز هم با فکر کردن به اون خابم میگیره و اگه بار بعد دیدمش ایا نگاه کردن بهش کار درستیه یعنی از روی عشق و نه شهوت وبرای همون عمر خیر و اتمینان از احساسم برای پا پیش گزاشتن خیلی ممنون میشم که کمک کنید

سلام آقای نجفی من پسری هستم که دیگه درمانده شده لطفا این سوال من رو پست کنید نیازمند  یاری سبز کاربران هستم حقیقتا دوسال هست که دانشگاه میرم  و بعد از اتمام  درسم وارد بازار کار مرتبط با رشته ام میشم و در طول دوره تدریس  هم حقوق میگیرم کم هست ولی خب برای من بسه  ماجرا تقریبا بعد از عروسی پسرخاله من شروع شد  پسر خاله ام  تو سن ۱۹ شاگرد مکانیک بود و ازدواج  کرد اطرافیانم  طعنه های ریزی متاسفانه به من میزدند همین شد که بعد از این قضیه دور فامیل  رو خط قرمز  کشیدم ولی مادرم ولم نمی کنه هر روز عکس یه دختر رو نشون من بدبخت میده  از بخت بد من هم معلم  دبیرستان دخترونه  هست  و هر روز یه  ماجرایی داریم  ولی من سخت روی مواضعم  ایستادم  حقیقتا من آدم ازدواج نیستم   متاهل هارو میبینم خیلی رغبتی ندارم ازدواج کنم حدودا تا دوسال دیگه هم حقوق من کفاف  یه زندگی معمولی رو میده   ولی  من  رغبتی ندارم   تا یه سال پیش  داشتم ولی الان نه معتقدم مسولیت سنگینی هست و من از پسش  بر نمیام  مادرم رفت طلاهاشو و یه کم ارث پدری خودشو فروخت و یه واحد آپارتمان خرید برام  داخل مرکز شهر به امید اینکه  ازدواج کنم  ولی خب من الان  نمیخوام تازه ۲۰ سالم هست فقط نه میتونم ترکش کنم چون جوانیش  رو پای من گذاشت  و منو بزرگ کرد و نه میتونم بهش بی احترامی کنم  فقط سکوت کردم   فعلا  نمیدونم چی درسته چی غلط  چیکار  باید بکنم   حقیقتش رک و راست بگم  شاید تا آخر عمر ازدواج نکنم دلیلش  هم  یه چند تا مورد خانم دیدم  که زیاد وضعیت اخلاقی خوبی نداشتن   پایبند هم نبودند و این منو خیلی به هم  ریخته که شاید در صورت ازدواج این اتفاق برای منم رخ بده( یه اتفاقی هم برای یکی از دوستام افتاد  با همین  مضمون که  متاسفانه رفیقم خودشو کنترل نکرد و الان به جرم قتل زندان هست) به غیر از اینها هم   خرج های کمر شکن عروسی و بعدشم حسابی منو ترسونده  جامعه هم جامعه نرمال نیست  که آدم بخواد  ازدواج  کنه لطفا یه  راهکاری به من بدید تا بتونم مادرم رو فعلا از این قضیه منصرف کنم

 عنوان چالش های یک پسر مجرد 

عنوان : نیازهایی که تنها در ازدواج ممکن است برآورده شود را نام ببرید!

سلام دوستان

نوشتن این پست برام خیلی سخته ، چون که مجبورم احساساتم رو از اعماق وجودم بیرون بکشم و با قلم نه بلکه کیبورد! بر روی صفحه سفید کاغذ نه بلکه مانیتور! بیارمشون.

اول بگم که دوست دارم شما هم احساستون رو در میون بذارید ، دوم این که بابت لحن نوشتار که هی تغییر میکنه شرمنده ام چون فقط با احساس این متن رو مینویسم ، سوم این که ممکنه بعضی احساسات ملموس نباشه و متوجه نشید و درواقع با نوشتن و تایپ کردن نمیشه به راحتی منتقلشون کرد، چهارم این که احساس میکنم این احساسات برای خواننده ها غریبه باشه و حس نکرده باشنشونو حتی مسخره به نظر بیاد.

شاید احساس نیاز به جنس مخالف ، جذابیت داشتن جنس مخالف ، نیازهای عاطفی و نیازهای جنسی و... نیازهایی هستند که بسیار زیاد در این وبلاگ بهشون پرداخته شده ، خیلی از این نیاز ها تو یه رابطه دوستی صمیمی با جنس مخالف تامین میشن.

توی هیچ جای دنیا حتی اگه یه فرد با هزار نفر هم رابطه داشته باشه نمیتونه جای ازدواج رو پر کنه ، پس اصولا این احساساتی که توی ازدواج وجود دارن چی هستند که ما به دنبالشون هستیم؟( شایدم فقط من به دنبالشون هستم)

به نظرم جذابیت داشتن جنس مخالف ، نیاز جنسی ،نیاز عاطفی در رابطه با جنسی مخالف ، از ابتدای تولد تا مرگ وجود داره ، شاید در کسی خیلی کم یا در کسی خیلی بیشتر باشه ولی قطعا وجود داره.

اما از حدود سه سال پیش نیازهای جدیدی برای من تعریف شد ، نیازهایی که تا قبل از این وجود نداشت ، نیاز هایی که اهمیت خیلی بالایی دارند و بسیار حیاتی و ضروری هستند در نظرم ، نیازهایی که در نظرم بسیار اصیل هستند و هیچ جایگزینی براشون ندارم تا حال خودم رو بهتر کنم.

هرچه قدر توی زندگی کاریم پیشرفت کردم ، هرچه قدر بیشتر مطالعه کردم ، هرچه قد بیشتر فکر کردم ،هرچه قدر بیشتر یادگرفتم ، این نیاز ها پررنگ و پررنگتر شد.

شاید ازدواج بار مفهومی زیادی برای برخی ها نداشته باشه ، ولی در عقیده من قطعا از پرمفهوم ترین ، مقدس ترین ، عاقلانه ترین و مفید ترین خصوصیات یک زندگی انسانیه که میشه گفت یک موهبت بزرگ الهی به تمام ما انسان هاست ، البته شاید عقیده شما این نباشه و مشکلی نیست ، فقط خواهش میکنم لطفا عقیده من رو پیش روی خودم لگدمال نکنید!

به خاطر قیافه و هیکل ، یا به خاطر پول ، یا توانایی ، یا دانش من ، دختر های زیادی در اطرافم بودند که میتونستم باهاشون رابطه داشته باشم ، اونم چنتا چنتا ، عده ایشون سعی میکردن خودشون رو به من نزدیک کنن و من همیشه خیلی معمولی و رسمی باهاشون رفتار کردم ، حتی یه عده شون از لحاظ ظاهری خیلی خوب بودن و بقیه خیلی دوست داشتن بهشون نزدیک شن.

خیلی ها فکر میکردن که من با دختر های زیادی در آن واحد رابطه دارم و وقتی که من میگفتم با هیچ کس رابطه ای ندارم این رو باور نمیکردن.

در اصل داشتن رابطه با دخترا برام اهمیتی نداشت ، قطعا جذابیت و کشش وجود داشت(درحد کمی) ، ولی به دلایل بسیار زیادی هیچ وقت دوست نداشتم یه رابطه بدون تعهد و بدون قصد ازدواج داشته باشم و البته هیچ حسی به ازدواج هم نداشتم .

برخی از دلایل:

دوست نداشتم فکرم درگیر هیچکسی باشه و فقط دوس داشتم به فکر پیشرفت خودم تو زندگی باشم ،دوست نداشتم با رفتن کسی آسیب ببینم ،دوست نداشتم به کسی اجازه دسترسی به عمیق ترین احساساتم رو بدم ، دوست نداشتم وابسته بشم به کسی اونم کسی که هیچ نسبتی با من نداره و این رو یک نقطه ضعف میدونستم ، این رابطه رو یک سرمایه گذاری مخاطره آمیز یا یک قمار میدونستم که ممکنه 1000 ساعت از عمرت رو برای کسی صرف کنی و در نهایت هیچ نتیجه ای نداشته باشه تازه اگر ضرر دیگه ای نداشته باشه و هزاران دلیل دیگه که شاید فقط یکیشون هم برای من کافی بود و اصن بحث ما درستی و نادرستی و قضاوت کردن نیست و موضوع پست چیز دیگه ایه.

و خلاصه داشتیم خیلی عادی و شاد و خرم زندگی میکردیم و احساساتم هم اصلا جوری نبود که به هیچ وجه کوچکترین تاثیری تو زندگیمو غم و شادیم بذاره که یه سری احساسات جدیدی پیدا شد ، در ابتدا فکر میکردم که همون نیاز به جنس مخالفه و یا نیاز به حمایت عاطفی خانواده و یه سری شبیه این احساساته و چیز جدیدی نیست.

اما بعد از تلاش و کوشش بسیار و آزمون و خطا و شکست ، متوجه شدم که این نیاز که تمام ذهن من رو مشغول به خودش کرد و حتی مسائل دیگه رو برام کاملا بی اهمیت کرد ، نیاز به خود ازدواجه ، یعنی میل اصیل بشر به مقوله ازدواج حتی فارغ از مسائل جنسی و جذابیت داشتن جنس مخالف.

وای چه قد ســـــــختــــه حرف زدن از احساسات برای یه مرد، عرقم در اومد.

شاید بعدا ادامه دادم ولی یه سری از این نیاز ها عبارت اند از...

خب من حدود 20 مورد نوشتم ولی برای یه پست خیلی زیاد شد و میذارم برای پست های بعد ، اما دوست دارم قبل از این که چیزی بگم نظرتون رو درباره این که چه نیازهایی برای من وجود داشته که یه رابطه دوستی نمیتونه حتی یک درصدش رو برام برآورده کنه ؟ احساساتی که میتونن در یک ازدواج درست با فرد مناسب و تازه با وجود تلاش و کوشش خودتون برآورده بشن.

پایان فصل اول

عنوان پست:تکلیف کسی که نمیخواد به شیوهء دوستی،ازدواج کنه! 

عرض سلام دارم به همه ی کسانی که این متن رو میخونن، هدفم از نوشتن این متن صرفا کمی دردودل کردن توام با راهنمایی گرفتنه!
حقیقتش دلم خیلی از این روزگار و مردماش گرفته...
از آدمایی که به کل اعتقادات و فرهنگ شون تغییر کرده ...
دختریم که چندماه دیگه 23رو تموم میکنم،از وقتی خودمو شناختم و یادمه همیشه سعی کردم تا جاییکه میتونم به آموزه های دینی جامه عمل بپوشونم و عامل به واجبات و تارک محرمات باشم،همیشه و تاحدممکن حریم و حدود روابط با نامحرم رو حفظ کردم،در هر مکانی که بودم مرز بین خودم و نامحرم رو رعایت کردم...چه در مهمونیایی که دخترای فامیل حضور داشتن و با پسرا گرم میگرفتن، چه در دانشگاه و مجالس و جاهای دیگه ، در کل آدمی نیستم که بخوام با نامحرم خوش و بش کنم و راستش احساس خیانت به اعمال نیک و همسرآینده ام بهم دست میده،همه این حرفا رو گفتم که راحت بتونید کنه مطلبی که میخوام بگم رو درک کنید! 
خب تو مکانی که ما زندگی می کنیم شرایط زندگی به نحویه که اگر دختری سنش از 20بالاتر بره و ازدواج نکنه رسما به چشم یه دختری که مونده بهش نگاه میکنن،حالا شما بگو اون دختر فرشته باشه،
کلا رسم اینجوریه که دختررو در سنین نوجوانی میفرستن خونه بخت و دیدگاه خوبی به دختری که سنش بالای 20باشه ندارن.
من هم در سنین پایین تر خواستگارایی داشتم اما چون قصد ادامه تحصیل داشتم قبول نکردم،
این رو هم بگم که من،برعکس باطن مذهبی که دارم،ظاهرا مانتویی هستم البته با رعایت پوشش و کمی هم موهام مشخصه اون هم تنها به خاطر مخالفتیه که نمیزارن چادر بگیرم،بماند...
دوستان،شما که خودتون بهتر درجریان اوضاع جامعه هستید!؟میدونید که اکثر ازدواجای امروزی چگونه صورت میگیره؟! خب تو فامیل و اطرافیان ما هم همینطوره،اکثرا به همین نحو بوی فرند بازی ازدواج کردن، اما من،اصلا و ابدا دوست ندارم به این شیوه ازدواج کنم،دوست ندارم از طریق دوستی و ارتباط پنهانی با نامحرم مزدوج بشم،
 شاید باورش براتون سخت باشه اما..خیلی به خاطر این قضیه که چرا به این دوستی ها تن نمیدم مورد تمسخر قرار گرفتم و میگیرم حتی ازسوی خانواده ام،،میتونین عمق ماجرا رو درک کنین که امّل و بدوی خطاب قرار گرفتن از سوی خانواده یعنی چی؟؟!
 میتونین حس کنین اینکه فامیلات تو جمع درمورد ازدواج فلان دختر فامیل که از این طریق ازدواج کرده با خنده و خوشی بگن و عملا تورو فردی بدونن که عرضهء ازدواج کردن به شیوهء دوستی امروزی رو نداره یعنی چی؟؟!!
 خسته شدم بس که از عقاید و سبک و سیاقم نزد خانواده دفاع کردم و باقاطعیت رو حرفم وایستادم که :"اگه تا آخر عمرمم مجرد بمونم،حاضر نیستم به روش دوستیابی با کسی ازدواج کنم". 
دلم گرفته ازاینکه از بس دخترای مختلف دور و برم با هر شرایط زندگی،با دیگری دوست شدن و کلی خاطره قبل ازدواج هم باهم ساختن و آخرشم یه ازدواج قشنگ کردن و من هنوز درانتظار یه مرد واقعی و یه ازدواج حلال که حق هر دختریه،هستم...
البته من اصلا بهشون حسادت نمیکنم بلکه همیشه آرزوی خوشبختی و شیرین کامی براشون دارم اما خب وقتی فکر میکنم میبینم اونا الان کجان و من کجام !!!
همیشه از خدا خواستم یه همسر طاهر و مومن حقیقی به همه مجردا و من بده،کسی که مکمل هم باشیم و در پرورش خصائل نیک بهم کمک کنیم و زندگیمون رو از عطر خدا سرشار کنیم و باهم یه زندگی که توش معنویات موج بزنه،بسازیم،نه اینکه فقط بدنبال مادیات و پول و ماشینش باشیم، اما در عالم واقع همچین آدمی حتی اون زمان هم جزء خواستگارام نبوده چه برسه به الان که مردم به یه چشم دیگه بهم نگاه میکنن و کسی اقدامی نمیکنه!! 😑
 واقعا نمیدونم تو اینجا و این استان پسرای خوب و مذهبی کمیابن یا اینکه کلا همیچین پسرایی کم پیدا نمیشن!
خنده دارش اینجاست که یه بار خواهر و مادر بنده بسیج شدن پسرای خوب نزدیک رو گلچین کنن ببینن اصلا همچین آدمی هست این دوروبرا؟!.. اما بانهایت خوش باوری به این نتیجه رسیدن که تعدادشون به انگشتان یک دست هم نمیرسه و بنده هم در کمال تعجب و تاسف به حال این جامعه که مذهبیاش انقدر نادرن !!!
با توجه به اینکه 23سال سنی نیست اما برای منی که تو این مکان زندگی میکنم زیاده!!... بعضی وقتا انقدر از حرفا و کنایه های اطرافیانم دلگیر میشم که تصمیم به برقراری یه رابطه میگیرم و با خودم میگم منم میشم یکی از هزاران دختری که به درخواستای دوستیش جواب مثبت میده اما درنهایت با فکرکردن به عواقب دنیوی و اخرویش کلا پشیمون میشم!!
واقعا میترسم...از دستم...نگاهم...قلبم...نفس اماره...و شیاطین رجیم...میترسم یه روزی،یه جایی از دست حرفای دیگران طاقتم طاق شه و اختیار از کف بدم و منحرف بشم!! از طرفی از آینده ام هم خیلی میترسم،میترسم تنها بمونم و اون فرد با اون ویژگی ها نیاد!!
واقعا تکلیف کسی که نمیخواد به این شیوه ی دوستیابی و این کارا ازدواج کنه چیه!؟!!!! 😕 
ببخشید حرفام طولانی شد
به امید عاقبت به خیری و خوشبختی تمام جوانان سرزمین
اللهم عجل لولیک الفرج
التماس دعا دوستان

سلام من یه دختر 26 ساله هستم. وقتی 16 سالم بود به بیماری ام اس مبتلا شدم. مشکل من بحث ازدواجه. من تا حالا هیچ خواستگاری نداشتم. خانواده تحصیل کرده و با ابرویی دارم و وضع مالیمون هم متوسطه.خودمم لیسانس دارم و میخوام برای ارشد اقدام کنم.از نظر ظاهر هم متوسط هستم. به نظر شما یکی مثل من چی کار میتونه بکنه؟ من شاید هیچوقت نتونم ازدواج کنم. اخه این همه دختر سالم کی میاد یکی مثل منو بگیره؟ لطفا نگین به خدا امیدوار باش که اگه امید به خدا میتونست مشکل رو حل کنه این همه دختر مجرد نبودن. به نظر شما من راه حلی دارم؟ یا کلا بیخیال بشم؟

https://khbartar.blog.ir/post/14147/

سلام اقای نجفی تو رو خدا حتما حتما وباره این پستو منتشر کنید

پشیمانی از یک بدحجابی

سلام من ۲۰ سالمه

الان خیلی به حجابم اهمیت میدم ولی وقتی نوجوان بودم اگر میخواستم حجابمو رعایت کنم خانواده میگفتن که تو ۱۳ سالته و لازم نیست ولی من همیشه ته دلم عذاب وجدان داشتم تا اینکه دیگه خودم حجابمو کامل رعایت کردم تا همین یک سال پیش که عروسی دعوت شدم و اونجا عروسی جداگانه نبود کوچیک بود ولی خانن حدا و آقا جدا نبود و فیلمبرداری هم شد من لباس کردی پوشیدم موهامو هم کامل پوشوندم با روسری فقط گردنم و قسمت بالایی قفسه ی سینم مشخص بود الان که بهش فکر میکنم خیلی پشیمونم که چرا گردنم رو هم نپوشندم توبه کردم و عاجزانه امیدوارم که خداوند توبه ی منو قبول کنه شما هم لطفا برام دعا کنید که خداوند توبه ی منو قبول کنه همش نگرانم که با این اشتباهم توبه ی من قبول نشه و خداوند منو نبخشه.

سلام 

دختری 21 ساله هستم که حدود یک سال پیش  با یه گروهی آشنا و  وارد همکاری شدم که به صورت اینترنتی کارامونو انجام میدادیم و حقوقش رو بین خودمون تقسیم می کردیم همه چیز خوب بود تا اینکه یه آقایی که مسئول بخشی که من توش فعالیت داشتم وقت و بی وقت میومد پی وی من و  در مورد مسائل مختلف صحبت میکرد یا اینکه سر هر چیز مسخره ای ما باید جلسه میذاشتیم و ویدیو کال برقرار میکردیم چندین بار بهش تذکر دادم که صرفا برای مسائل کاری باید با هم صحبت کنیم اما اصلا گوشش بدهکار نبود اگر بخوام خیلی خلاصه بگم و وارد جزئیات نشم با وجود اینکه اولش هیچ کششی بهش نداشتم و حتی عاصی شده بودم ولی کم کم حس میکردم دارم بهش عادت میکنم به خاطر همین گفتم دیگه نمی خوام تو گروه شما باشم ولی اون اصرار کرد که اصلا نمیشه چون قرارداد داریم و باید تا اخرش باشی من خودمم راستشو بخاید به اون پول احتیاج داشتم اوضاع به همین منوال می گذشت تا اینکه حس میکردم نمیدونم ولی انگار دوسش داشتم تو همه کارا کلی کمکم میکرد کارای منم اون انجام میداد دیگه کم کم رابطمون شکل عاطفی به خودش گرفته بود وقتی از دختری که قبلا دوسش داشت و بهش جواب منفی داده بود حرف میزد دلم میخاست جای اون دختره باشم کلا خوشم نمیومد از اون دختر صحبت کنه چون حس میکردم خیلی دوسش داره ولی اون انکار میکرد و میگفت نه همه چیز تموم شدس و حسی ندارم بهش 

بعد یه مدت همه چیز عوض شده بود  دیگه حوصله خودم و حرفامو نداشت کوتاه جواب میداد خودش پیام نمیداد  یه وقتایی منو غرق عشق میکرد یه وقتایی بی محلی مطلق  راه و بیراه از کارام ایراد میگرفت راستش دوست داشتم از بلاتکلیفی بیرون بیام انگار بدون اینکه اون پیشنهادی بده یا اینکه من قبول کنم بین ما رابطه عاطفی شکل گرفته بود گفتم این شکلی دوست ندارم این رابطه معلوم نیست چیه و قراره چی بشه ؟ گفت ما داریم با هم آشنا میشیم بزار ببینیم چی میشه 

باز همین روال بود تا اینکه خواستم واقعا از گروه خارج شم چون این تنها راهی بود که میتونستم از دستش راحت شم بازم از من اصرار و از اون انکار تا 3 الی 4 روز ادامه داشت تا اینکه گفتم خیلی جدی ییا تکلیف این رابطه رو مشخص کنیم بعد گفت خب تو تا وقتی من ازدواج کنم هستی چون مامانم مطمئنم هیچ رقمه زیر بار ازدواج من با تو نمیره ولی من خودم خیلی دوست دارم راستش نمیدونم ولی حس کردم تو تمام این مدت  داشته منو بازی میداده خودش گفت من از اول گفته بودم ما فقط دوستیم و همین یا کلی دروغ دیگه که به زور میخاست من باور کنم ولی واقعا این طور نبود  حتی گاهی من به صحت گوشای خودم شک میکردم بعدش کلی قسمم داد کلی اصرار که تنهاش نزارم و حداقل ماهی یک بار پیام بده رسما داشت التماس میکرد من فقط و فقط و فقط از سر دلسوزی گفتم باشه  نمیتونستم ببینم که اینطوری حالش بده با اینکه خیلی سخت بود برام که ادامه بدم ولی اون بعد چند ماه خودش منو از گروه خط زد بی دلیل 

حس میکنم بازی داده شدم نمیدونم همش به خودم شک میکنم که حتما من دختر بدیم حتما من زیاد حرف میزنم حتما من خیلی حساسم حتما من اشتباه کردم کلا حس میکنم احساساتم همش اشتباهه اون اقا رو همه قبولش دارن خیلیم موجهه من فقط به خودم شک میکنم 

پرم از احساس تناقض که اگر از اول میدونست قضیه اینه چرا احساسات منو درگیر کرد؟(خودش گفت از اول میدونسته خانوادش باازدواج دختری شبیه من مخالفن ) و ازش متنفر میشم 

گاهی هم عمیقا دلتنگش میشم 

خواهش میکنم راهنماییم کنید چی کار کنم؟

سلام.

سوالی داشتم که به جواب نرسیدم. اگه کسی در اینجا روانشناسی خونده یا خبر داره بگه. لطفا

کسانی که روانشناسی رو تا ارشد میخونن میتونن بعد از گذراندن دوره های مخصوص مطب روانشناسی بزنن. درآمد روانشناس ها هم که کم نیست. منت کار برای شرکت های خصوصی و ادارات دولتی رو هم که برای استخدام نمیکشن. با اینهمه چرا اینهمه روانشناس بیکار داریم؟ و اونایی که روانشناسی رو خوندن چرا نمیتونن/نمیخوان مطب روانشناسی بزنن؟

از طرفی استخدام ادارات دولتی علل خصوص آموزش و پرورش هم از این رشته بالاست.

در کل مزایا و معایب این رشته چیه؟

عنوان سوال: کار برای روانشناس ها

جناب نجفی این موضوع جدیده و در سایت شما به این سوالات پرداخته نشده. لطفا تایید کنید. ممنون

سلام 

پسرا ترجیح میدن شغل و سربازی و شرایط مالیشون رو  کاملا اوکی کنن بعد برای ازدواج اقدام کنن یا اگه به دختری علاقه مند باشن سعی میکنن قبل از همه این مراحل پا پیش بگذارن و از دختر مورد نظرشون خواستگاری کنن؟

سلام ، عنوان => نیازهای احساسی در ازدواج : حس حمایت شدن

سلام ، در ابتدا قصد داشتم یه لیست بلندبالایی از احساسات رو با کمی توضیحات در چند پست بفرستم ، اما واقعا احساس کردم در حق این احساسات نامردی میشه! خیلی نوشته بودم و قرار بود از جای دیگه ای شروع کنم اما تصمیم گرفتم فقط وقتی درحال تجربه یک حس هستم دربارش بنویسم ، سعی کردم خلاصه بنویسم و مفید باشه و در نهایت فقط توضیحات یک مورد انقدر طولانی بود که برای این پست کافیه!

کاربرد علامت تعجب در ادبیات فارسی با توجه به کتاب دوم دبستان! : بیان احساسات ، بیان تعحب و شگفتی و... ،و در این نوشتار نیز با توجه به حجم زیاد احساسات و همچنین لحن نویسنده از این علامت نوشتاری به وفور استفاده گردیده است!

آنچه گذشت: در سنین نوجوانی ارتباط با جنس مخالف برام اهمیت و جذابیت زیادی داشت مثل بقیه ، اما بعد از یه سنی رفته رفته جذابیت جنس مخالف برام کمتر شد و برام داشتن یه رابطه دوستی هیچ اهمیت و ارزشی نداشت ، فقط به کار و اهدافم و رویاهام فکر میکردم ، پول در آوردن ، یادگرفتن ، و تلاش کردن تبدیل به بزرگترین لذت های اصلی زندگیم شدند.

اما بعد از یه سنی یه سری احساسات جدیدی پیدا کردم و به این نتیجه رسیدم که این دقیقا نیاز به ازدواجه ، نیازهایی که فراتر از صرف مسائل جنسی و عاطفی سطحی بودند ، یعنی حتی نیاز عاطفی که داشتم هم نمیتونست توی یه رابطه حتی یک درصدش برآورده بشه.

با گذشت زمان و هرچه بیشتر پیشرفت کردم در زندگیم  این نیاز ها شدید و شدیدتر شدند و حتی منو به زانو درآوردن ، این احساسات عبارت بودند از...

نیاز به حس حمایت : خب در این باره نظر من عوض شد! هرچند سخته ! حتی آدمی مثل من که همواره تو زندگیش تنها بوده و مسئولیت همه چیز رو پذیرفته و تلاش کرده به هیچ کس و هیچ چیزی نیاز نداشته باشه و هرگز هم به دنبالش نبوده.

اما واقعیت اینه که هیچ انسانی وجود نداره که توی عمرش هرگز تسلیم نشه! همه ما بارها و بارها درزندگیمون تسلیم میشیم ! با اتفاقات کوچیک و بزرگ ، خود من درسته هیچ وقت جلوی مشکلات بزرگ تسلیم نشدم چون به خاطر بزرگیشون دائم به خودم یادآوری میکردم که من نباید تسلیم بشم و بیشتر مراقب بودم و بیشتر هم تلاش کردم ، اما خب در برابر مشکلات کوچیک بارها تو زندگیم تسلیم شدم ، هیچ ابر قهرمانی وجود نداره! همه ما مثل هم هستیم ! ابر قهرمان ها فقط توی افسانه ها هستنن ، همه ی ما به حمایت نیاز داریم ، همه ی ما حق شکست خوردن و تسلیم شدن داریم ، کسایی که تسلیم میشن بازنده ها نیستن! چون اصلا زندگی مسابقه نیست که برنده و بازنده داشته باشه!

ما به یک حریم امن نیاز داریم ، حریم امنی که خارج از فضای ذهن ما باشه مگرنه فضای ذهن ما برای برخی احساسات میتونه مثل یه زندان تاریک باشه که اگه توش بمونن بسیار درد آوره !

واقعا سخته حرفم رو بزنم ولی باشه ، اره ، هممون به این حس حمایت نیاز داریم ، توی دنیایی که آدم های گوناگون با افکار گوناگون وجود دارن و گاهی ممکنه همشون با زندگی ما و خواسته های ما مخالف باشن ما نیاز داریم به یک نفر که از ما حمایت کنه و اگر نباشه خیلی راحت تسلیم جهان میشیم.

زندگی بشر همواره پر از ناعدالتی ، پر از درد ، پر از رنج ، پر از اتفاقات ناخوشایند ، پر از شکست ،حتی پر از احساسات تلخی که حتی دلیل مهمی هم ندارن بوده است. همه ی ما به حریم امنی برای خودمون نیاز داریم که به جز خودمون شخص دیگه ای هم توش وجود داشته باشه ، چرا؟ چون وقت حالمون خرابه شاید نتونیم کمک خیلی زیادی به خودمون بکنیم!

این نیاز حتما لازم نیست در حمایت مالی ، جسمی ، شغلی یا... باشه ، بلکه گاهی اوقات فقط یک جمله یا آغوش محبت آمیز میتونه کاملا حال مارو کاملا دگرگون کنه و انرژی و انگیزه مارو صدها برابر کنه!

اینجاست که ما به کسی نیاز داریم که حالمون رو خوب کنه ، کسی که مارو دوست داره و مشکل ما باعث ناراحتی اون هم میشه ، همچنین به خاطر اهداف و خواسته های مشترکمون در واقع عضو یک تیم هستیم و منافعمون هم مشترکه ، پس اون فرد با تمام توانش مارو به حرکت به سمت موفقیت تشویق میکنه. حال بد ما باعث حال بد اون هم میشه و تمام تلاشش رو برای خوب کردن حال ما انجام میده.

شاید بهتر بشه گفت : "حال خوب" در واقع اکسیژن فضای زندگی مشترکه که با تلاش و خواست هردو طرف به وجود میاد ، اگر هرکدوم از طرفین به دلایلی مثل عصبانیت ، افسردگی ، نا امیدی و... از تولید این اکسیژن دست بکشه ، دیگه هوایی برای تنفس وجود نداره ! اول رابطه سرد میشه و بعد هم طرفین به طور تدریجی بر اثر نبود اکسیژن میمیرن!

ما ذاتا به حمایت شدن نیاز داریم! و این نیاز قابل انکار نیست! اصلا چرا باید انکار بشه؟ چون نیازمند بودن علامت ضعیف بودنه؟ خب ضعیف بودن چه اشکالی داره؟ آیا باید از ضعیف بودن ناراحت بود و احساس شرم داشت؟ اگر اینطوره که انسان هم مثل همه موجودات خیلی خیلی ضعیفه ، موجودی که اگر چند دقیقه نفس نکشه میمیره ضعیف نیست؟ موجودی که با چند روز بی آبی میمیره ضعیف نیست؟

فقط کافیه یه نگاهی به کامنت ها در پست های مختلف بندازید تا افرادی که این نیازها رو انکار میکنن ، بی ارزش میخوننش ، افرادی که با فطرت اصیل خودشون با دلایل مختلفی جنگیدن یا حتی شکستش دادن! افرادی که یا فمنیست هستن یا ضد زن هستند و یا کلا مخالف مقوله ازدواج هستند و سعی میکنن تا با هر روش و اسلوبی که شده ازدواج رو که یک پدیده ماورا بشری هست رد کنن ، متاسفانه من هم جزء این آدم ها بودم!

هنوز داریم توی دعوای فکری برتر بودن مرد یا زن هرروزه با هم درگیر میشیم ، کمی صادقانه نگاه کنیم : ما با این اتحاد و پیوند زوجیت حال بهتری داریم ، فقط کافیه که  تمام این سدهایی که جلوی احساساتمون ساختیم رو بشکنیم و این احساسات طبیعی رو با تمام وجود حس کنیم ، این احساسات به ما انگیزه زندگی کردن رو میدن.

البته این درگیری به یه چیزی کمک میکنه و اون چیزی نیست جز "نابودی باور به عشق" در جامعه.

به شخصه نظرم اینه که نیازهایی که در چارچوب ازدواج برآورده میشن و تجربه های حسی جدید هستن (یعنی احساساتی که تا قبل از ازدواج هرگز تجربشون نکردیم) حتی از نیاز جنسی هم مهم تر هستن (یا حداقل برای من اینطوره!).

سلام 

وقت آقای نجفی و همه ی دوستان بخیر.

من یک سوال داشتم. ممنون میشم از همگی دوستان که نظرشون رو بگن.

من در رابطه ی آشنایی با یک آقایی هستم که همسن و هم رشته هستیم.

من از ظاهر و و رفتار و شرایط ایشون خیلی خوشم اومده و ایشون هم اونطور که میگن از من خیلی خوششون اومده.

فقط من این وسط یک مشکلی دارم. اون هم اینه که من اینستاگرام ایشون رو فالو کردم و متوجه شدم که ایشون حدود دو سال یا یک سال و نیم پیش خیلی پست ها و جملات عاشقانه مینوشتن. برام سوال شد و ازشون پرسیدم، گفتن عاشق دخترخالشون بودن که به هم نرسیدن و دخترخاله ازدواج کرده.

این موضوع خیلی منو ناراحت و دو دل کرد که آیا به این رابطه آشنایی ادامه بدم یا نه؟ البته قصد هر دوی ما ازدواج هست و این ثابت شده. فقط قصد داریم کمی بیشتر با روحیات و شخصیت همدیگه آشنا بشیم.

سوالی که دارم از خانم ها و آقایون اینه که درست هست که آدم ها عشق اولشون رو فراموش نمیکنن؟ با این که ایشون میگن خدارو شکر نشده و تفاهم نداشتیم و اینا، میگن اولش سخت بود ولی الان فراموش کردم اما من حس می کنم این که عشقشون توی فامیل هست ممکنه دردسرساز بشه و حس خوبی ندارم. نمیدونم چکار کنم و چه تصمیمی بگیرم!

ممنون از نظراتتون.

سلام امیدوارم حال دلتون خوب باشه یااگرم نیست توآینده نه چندان دور همین روزا خبرای خوب بشنوید

میخواستم ازتون بپرسم تواطرافتون پدر بداخلاق دیدید؟کسی که در خانواده فحاشی کنه بی احترامی کنه .

ما درخانواده تمام تلاش من وخواهرم و.. کلا درخانواده براینه که هیچ بی احترامی صورت نگیره به ایشون وحتی مواقعی که برسر مسائل بسیار ساده و کم اهمیت به شدت عصبانی میشن و بی احترامی میکنن ازشون فاصله بگیریم که تنشی ایجاد نشه و بی احترامی نکنیم

اگرهم گاهی نقدی بوده بسیار محترمانه صورت گرفته اما باتمسخر پاسخ گرفتیم

تاجایی که درتوانمون هست میتونم بگم اصلا مقابله به مثل نکردیم و مثل ایشون رفتار نکردیم اما ایشون خیر.اکثر اوقات درمنزل عصبی هستن وفحاشی میکنند.نمیدونم بجز گریه کردن و خودخوری و حفظ احترام چکار باید کنیم

برعکس رفتارشون باافراد فامیل بسیار خوب ومحترمانه ومحبت آمیزه.اما در محیط های غیر فامیلی هم  زیاد عصبانی میشوند.خیلی ناراحت هستم.طبق توصیه های افراد باتجربه خیلی سعی کردیم محبت بیشتری کنیم هدیه بخریم گفت وگو کنیم وانواع واقسام محبت ها .اما متاسفانه انگار فایده نداشته واین چندسال تلاش های ما بی ثمر بوده.برای مشاوره هم متقاعد نمیشن که مراجعه کنیم 

میخواستم بدونم کسی هست اطرافتون مثل من که سرانجام حداقل ازدواج خوبی داشته بااین شرایط؟من دیگه ازتمام مردهامیترسم.حس میکنم همه دعوا دارن همه عصبی ان همه فحش میدهند و... .

اگر کسی رو اطرافتون دیدید که ازدواج خیلی خوب وهمسر مهربان وآرام وصبور نصیبش شده تعریف کنید.بیست وسه ساله هستم.

خواهش میکنم درباره تجربیاتتون بگید

سالم وتندرست

آقای نجفی سلام 

نظر قبلی رو تایید نکنید 

عنوان: با چه خانواده ای وصلت می کنیم خیلی مهمه 

شما به خانواده ای که باهاشون وصلت می کنید به تمیزی و کثیف بودنشون اهمیت می دین؟ براتون مهم هست موقع غذا پختن بهداشت رو رعایت کنند؟

ما قبلا خونه فامیل هامون می رفتیم اینقدر که کثیف بودن نمی تونستم غذا بخوریم 

فامیل های ما خودشون بهداشت رو رعایت نمی کردن، ما رو مسخره می کردن که بهداشت رو رعایت می کردیم حالا فکر نکنید ما وسواس داریم نمی خوام بگم چقدر کثیف هستن موقع غذا خوردن یادتون می افته حالت تهوع می گیرید منو فحش می دین.

ازدواج مثل هندونه ی سر بسته هست آدم نمی دونه قراره با چه خانواده ای وصلت کنه غذا پختن و غذا خوردنشون به چه صورت هست 

مادربزرگ و پدربزرگم علاوه بر اینکه بهداشت رو رعایت نمی کنند خیلی هم آدم های جلف و بی بند و باری هستن 

پدربزرگم و مادربزرگم به جای عبادت و نماز و روزه تو ماهواره فیلم های مستهجن نگاه می کنند حتی پیش من نگاه می کردن

بچه ای که اینا تربیت کنند چی میشه  اگه پدر و مادر جایی کار داشته باشن بچه رو بذارن پیش اینا، چی به بچه یاد می دن؟

مثلا خالم و داییم ما رو عقب مونده می دونند به بچه هاشون از نوزادی اجازه میدن فیلم های پورن و سکسی ببیند 

مامانم یادش می افتد وحشت می کنه  میگه اون موقع که عقل الان رو نداشتم  بچه رو گذاشتم پیش اینا خدا رحم کرده بلایی سرش نیاوردن، منظورش پسرهای فامیله،  پدرم که براش مهم نیست می گفت موقع ازدواج کردن به دکتر پول می دیم برگه سلامت میده 

اگه مامانم نبود اینا معلوم نبود سر ما چه بلایی می آوردن 

آقای نجفی من سوال کننده پست **** *** * **** **** اگه صلاح می دونید ارسالش کنید

عنوان: داماد خانواده ای که فرزند پسری ندارند چقدر حق دخالت در امور را دارد؟

با سلام و عرض ادب خدمت همه ی اعضای محترم. فکر کنم اصل سوال من داخل عنوان خلاصه شده باشه. در حقیقت بنده قراره به یاری خدا به خواستگاری دختر خانمی با ویژگی فوق الذکر برم. منتهی ایشون بارها از مثل برادر دونستن دامادهاشون به من گفتن. تا جایی که میگن ممکنه از من سوال و جواب هایی هم از سمت دامادهاشون بشه و روی خواهر زنشون حساس هستن.

من هم گفتم که متوجه صمیمیت خانواده شما با دامادهاتون میشم اما قطعا مخاطب من پدر و مادر شما هستن و نه داماد شما.

البته من نسبت به هیچ موضوعی نسبت به خودم شکی ندارم و مشکلی با پاسخ دادن سوال ها ندارم اما نمیخوام حالتی باشه که احساس کنم کسی بیش از جایگاهش بخواد با من رفتار کنه.

نظر شما چی هست دوستان؟ آیا این داماد سالاری که توی این خانواده به چشم میخوره، میتونه در آینده هم مشکل ساز بشه؟

عنوان چطور خودم رو درمان کنم؟

سلام  من هفت ساله  به‌شدت به رمان و فیلم کره ای معتادم و نمی‌تونم که رهاش کنم. بارها و بارها به خدا قول دادم که بگذارم کنار ولی دوباره هی میرم سمتش و دیگه حالم از خودم بهم می‌خوره حس می‌کنم یه معتاد و آدم بی‌اراده و بی‌فایده‌ی به تمام معنا هستم.  من وقتی مثلاً اعصابم خورده از مشکلی که پیش اومده میرم سریع سمت رمان  و اون سکانس‌هارو ک به‌شدت غمگین اشک آدم‌ رو در میاره مثلاً به شکل شخصیتی قربانی شده.  وقتایی که دلم می‌گیره حالم خرابه یا در شرایط متفاوت رمان‌هایی که خوندم مدام صحنه هاش از جلوی چشمم رد می‌شه و سریع میرم می‌خونم توی موقعیت‌های مختلف سکانس‌های رمان هی توی ذهنم میاد و نمی‌تونم جلوش رو بگیرم چون ذهنم خیلی تجسم خلاقی داره(این چرخه توی این چندسال مدام داره تکرار میشه صدها باار..)  یک چیزی که عجیبه برام اینه که عاشق اون رمان‌هایی ام که انتقامی ان و یا شخصیت داستان قربانی شده و بعد انتقامشو می‌گیره خودم هم توی زندگی‌ام مدام تجسم می‌کنم ازدواج کردم دارم دعوا  می‌کنیم با همسرم و اذیتم می‌کنه یا ناراحتم می‌کنه منم ازش طلاق می‌گیرم . مدام تجسم قربانی شدن  و این مسائل رو دارم یک جورهایی از این اتفاق هم لذت می برم. و اینکه بشدددت ادم زودرنجی هستم  رفتم پیش یک روانشناس و گفتن  چون بشدت استرس داری و وسواس همین باعث شده برای اروم کردن خودت بری سراغ این ها،در واقع عاشق اینا نیستی! میشه لطفا راهنماییم بکنید چطور این استرس شدیدم و وسواسم رو درمان بکنم ؟ بنظر شما چطور میشه اسن اعتیاد رو درمان کرد؟   اگر راه حلی می دونید بگید ، اگر هم کتابی مطلبی یا..  می شناسید معرفی کنید ممنونم.

سلام آقای نجفی، عنوان سوالم رو بذارید «آیا حاضرید با کسی که قبلا عاشق کسی از اقوام نزدیک بوده، ازدواج کنید؟» لطفا.

مرسیییی از لطفتون

عنوان: بنظرتون زندگیم درست میشه ؟

سلام خدمت همه دوستان امیدوارم که در سلامت بسر ببرین .... 

نمیدونم از کجا شروع کنم راستش تو زندگیم خیلی چیزای عجیبی دارن اتفاق میفتن که هر لحظه احساس میکنم دارم به سمت بدی و نابودی کشیده میشم .

انقد تو خودم خوردم و همه ی دردامو چال کردم دلم شده یه گورستان که دیگه ظرفیتش تموم شده و داره لبریز میشه ... من یه انسانم 18 سالمه و کنکور دارم  امسال . ولی متاسفانه روز به روز که میگذره بیشتر و بیشتر بی انگیزه میشم ذهنم سست تر میشه و بی اراده تر . با وجود اینکه همیشه شاگرد اول بودم ولی نمیدونم الان چم شده ... کاش همین مشکل بود ولی بدتر از اون اینکه من متاسفانه به خ.ا مبتلا هستم هرکاریم میکنم نمیتونم ترکش کنم انقد از خودم بدم میاد و بیزارم که خیلی وقتا فکرهای خیلی بدی (مثل خودکشی و..) به سرم میزنه . احساس میکنم افسردگی گرفتم و اکثر اوقات ناراحتم و ناامید ! من هیچ گونه سرگرمی خاصی تو زندگیم ندارم و نداشتم ! میدونید تنها سرگرمیم چی بوده ؟ اینکه درس بخونم )): 

نه که حالا بهش علاقه نداشته باشما ولی دیگه واقن خسته شدم همه ازم انتظارات بالایی دارن با توجه به اینکه همه منو یه ادم خیلی خوب و پاک و سربزیر و مهربون تصور میکنن باعث میشه هر روز بیشتر از خودم متنفر باشم .

همیشه و 24 ساعته من توو اتاقم با درودیوارا زندگی میکنم خیلی کم بیرون میرم بازم بخاطر درس !! و البته اینکه یه کم منزوی هستم . حتی گوشیم ندارم و از دار دنیا یه لبتاب دارم که همه کارامو با اون میکنم . کلا تو خانواده ما اینجوریه که تا نری دانشگاه نباید گوشی داشته باشی و فقط درس بخونی و به هیچ چی دیگه فکر نکنی ): 

بخدا وقتی دوستامو میبینم و با خودم مقایسه میکنم دلم واسه خودم میسوزه تازه شم چه دوستی اصن من تو عمرم دوست صمیمی نداشتم نه دختر نه پسر اونایی م که به ظاهر دوستم اند فقط بخاطر اینه که توو درساشون میتونم کمکشون کنم و دیگه هیچ !

و تا حالا تو عمرمم با هیچ جنس مخالفی رابطه دوستی و.. نداشتم( و فکر کنم در اینده هم نتونم داشته باشم و یا حتی ازدواج کنم  و این موضوعم مثه خوره افتاده به جونم و که من نمیتونم ازدواج کنم  اونم بخاطر یه اشتباه از سر نادونی و نااگاهیی توو زندگیم !! با وجود اینکه هیچ نامحرمی حتی دستش بهم نخورده و..) و تو این موارد خیلی خجالتی ام و بی تجربه . 

ینی اصن تو زندگیم اونقد حس تنهایی دارم که دارم دیوونه میشم میفهمین دییوونههه! 

با هیچ کسی نمیتونم درد و دل کنم و نمیتونم با مشاور و اینا هم حرف بزنم چون اصن شرایطشو ندارم اصن اگه به خونوادم بگم میخوام برم مشاوره حمایتم نمیکنن چون اونا از هیچی من خبر ندارن و همیشه منو یه ادم بی مشکل میبینن...

خلاصه بگم فقط شمارو دارم که بهم کمک کنید . 

اکثر وقتا که توو اتاقمم و همه فکر میکنن دارم درس میخونم ولی نه نه نه! من همیشه درس نمیخونم و اینروزا که به کنکورم نزدیک میشم اصن نمیتونم لای کتابمو باز کنم انقد ناامید و بی انگیزه شدم . 

تازه ازینا گذشته جدیدا کرونام گرفتم ): اخه توروخدا من از کجا کرونا گرفتم؟! من که از اتاقم بیرون نیومدم! فکر کنم همه بدبختیا رو سر من خراب شدن . 

حالا میشه لطف کنید بگید من چیکار باید بکنم ؟چه خاکی تو سرم بریزم؟ اینده من چی میشه اخه؟ نه میتونم ازدواج کنم نه واسه کنکور خوب خوندم ! انقد سردرگمم که نمیتونم فکر کنم . 

ببخشید که خیلی طولانی شد ولی دردام اونقدر زیادن که اینا نصف خلاصه ش نبودن  .

( اینم بگم من دخترم )): لطفا اقای نجفی این پستو بزارید چون واقعن ضروریه و مهمه واسم . ممنون از شما

خواهش میکنم

همه کاربرانی که  روزی روزگاری مشکل (ازدواج- بیکاری و..)داشتند وناامید بودند  و اومدند تواین وبلاگ دردل کردن پست گذاشتند و...

ولی الان در حال حاضر  مشکل شون حل شده  مثلا ازواج خوب کردن- شغل خوب پیدا کردن و... 

 اکر هنوزم  میان این وبلاگ

بیان وبگن  از زندگی حال شون...  از ئجربه شون  و ...

و حال هوای این وبلاگ رو بهتر کنن  کمی نور امید بیاد

خسته شدیم از اینهمه ناامیدی وناله ومشکلات

ممنون.

سلام 

به کاربر

خدا خودش تفضل کرد ما بعد ازدواج خونه و ماشین خریدیم یه دختر زیبا و باهوش بهمون داد

الان هم داریم از یه مسافرت لاکچری شمال به مناسبت تولد دخترم برمی گردیم

همه کمابیش مشکلات دارن ولی نگاه  ها متفاوت ه

اخیرا همسرم می گفت اگه می دونستم اینقدر به آرامش می رسم و استرس م کم می شه و زندگی م هدفمند می شه زودتر ازدواج می کردم

ان شاالله همه عاقبت به خیر بشن

((رمز گشایی از جملات خانم ها )).

خانمها بیاین اینجا جملاتی از خودتون بگید و رمز گشایش کنید . بگید ما وقتی این جملات و میگم منظورم اینه دقیقا . می دونید گاهی رمز گشایی از سخنان خانمها سخته .می بینی چیزی میگن و می بینید منظورشون چیز دیگه ای بوده . واقعا خانمها چرا اینجورن .شما گاهی ما را در فهماندن منظور دقیقتان گمراه می کنید .

حالا براتون مثال می زنم :   مثلا این جمله ((  فلانی برام بامزه بود ))  ما پسرها با مزه بود و اینجور معنی میکنیم یعنی طرف لحظه ای واسمون سرگرم کننده بود  همین! . ولی واسه  بعضی دخترها . تاکید میکنم میگم برا بعضی دخترها گاهی معنی جذابیت یا حتی ازدواجم میده.  ((  یا میگن پسره ژیگول بود ))  من پسر میگم ژیگول معنی دقیقش چیه ؟  می دونید من احساس میکنم شما دخترها واژگان و جملاتی بکار می برید گاهی معنی دور از اون جمله گفته شده  دارن یا اصلا اتفاقا معنی برعکس دارن.  مثلا ما پسرها جمله ((خوشم میاد ازش )) وقتی بگیم کاملا معنیش مشخصه پیگیر جدی دختره میشیم . ولی دخترها همین جمله رو بگن تازه میگن ما انواع خوش اومدن داریم با معانی مختص خودشون . مثلا می تونن از بین خواستگارهاشون از 4 تاشون خوششون بیاد ولی ازدواجم باشون نکنه .   اینجا هم تاکید میکنم منظورم همه دختران نیست و ما تو پسرها احتمالا هم پیچیدگیهایی تو جملاتشون هم هست ولی الان من فقط بحث راجب خانمهاست . لطفا با نگاه باز و گارد باز این موضوع رو توضیح بدید .  اصلا بیان تفاوت جملات خودتون با پسرها رو شرح بدید

عنوان: از وجود طلاق زیاد در فامیل های نزدیک یک دختر باید ترسید

سلام دوستان وقت بخیر

ببخشید ممنون میشم دوستان تجربیات مشابه دارند در مورد مسئله زیر به اشتراک بزارند

من  برای ازدواج یک خانم بهم معرفی شدن که در خانواده ایشان مانند مادر و خاله ها و دایی ها چندین طلاق وجود دارد چیزی حدود ۵ طلاق که ماله چند سال اخیر  است البته مادرشان ماله ۲۰ سال پیش است

به گفته خود این خانواده این طلاق های از بدشانسی اونها بوده که در مقابل ادم های نادرست قرار گرفتند  و همچنین مشکلات دیگه که اینجا جای گفتنش نیست حقیقت این موضوع منو نگران کرده

آیا دختر این خانواده دیدش به طلاق عادی شده؟ ایشون برای ازدواج باید با چه کسی ازدواج کنند کسی که مثل خانواده اون شرایط یکسان دارد در خانواده. البته باید بگم این خانواده چندتا پسر و دختر هم عروس و داماد کردن که همگی زندگی خوبی دارند و این خانم که به من معرفی شده دختر اخر خانواده است.

در این موارد آیا خانواده خود دختر خانم باید روشون حساس بود؟ یا خاله و دایی و عمه و.. هم مهم هستند؟ 

سلام ،بهترین عنوانایی که به ذهنم رسید این بود :

لطفا شلوار بپوشید!

یا : علت اصلی تنوع طلبی در مردان ( این خوبه فکر کنم)

یا : نقش پوشش و رفتار زنان در سلامت روانی جامعه

سلام دوستان

این مدت و مخصوصا امروز فوق‌العاده سرم شلوغه ولی این موضوع اونقدر برام اهمیت داشت که احساس کردم باید از کارهام بزنم و اول این کار رو بکنم.

نمیخوام مثل بقیه یه بحث تکراری با موضوع حجاب که آخرش هم نتیجه و فایده ای به حال هیچ کسی نداره رو دوباره باز کنم ، بلکه صرفا میخوام به دید یک انسان یه مسئله رو تعریف کنم، این دیدگاه کاملا شخصیه .

من یه مرد هستم ، و خب تقریبا همه میدونیم که مردها بصری هستند ، به طور واضح تر میشه گفت که بیشتر از طریق نگاه کردن جذب یک زن میشن ، حالا چه از نظر عاطفی و چه جنسی ، و دیدن یک زن که پوشش تحریک کننده ای داره میتونه روی مرد تاثیر بذاره ، این تاثیر لزوما به این معنی نیست که مرد از لحاظ جنسی برانگیخته بشه ، بلکه این تحریک یا تاثیر میتونه روی احساسات هم باشه ، یا این که فکر فرد رو مشغول خودش کنه و اگر هیچ اتفاق بدی (مثل خیانت) رخ نده حداقلش اینه که زمان و عمر فرد به این شکل هدر میره.

این که جامعه یا فضای کار به شکلی باشه که مسائل روابط عاطفی و مسائل جنسی کمتر در بسترش وجود داشته باشه و زندگی عاطفی و جنسی افراد در یک حریم خصوصی برای خودشون و بین خودشون باشه ، باعث میشه که بهره وری نیروی کار افزایش پیدا کنه ، افراد آرامش بیشتری داشته باشن ،حس امنیت بیشتری وجود داشته باشه هم برای مرد و هم زن و تاثیرات مثبت دیگری که در این بحث مجالش نیست.( واقعا خیلی دوست دارم من و نسل های آینده ام تو چنین فضایی بتونیم زندگی کنیم )

من درباره تاثیر پوشش و رفتار روی سلامت روان زنان نمیتونم نظری بدم اما درباره ی مردان میتونم این رو بگم که دیدن زنان متعدد با پوشش های جذاب و متفاوت میتونه تاثیر فاجعه باری روی روان و روی تمام زندگی یه مرد بذاره ، و یکی از این تاثیرات تنوع طلب شدن مردهاست ، که با چند تا توصیه اخلاقی نمیشه جلوش رو گرفت!

بعضی از مردان با تنوع طلبی مشکلی ندارند و محدودیتی( حالا چه فرهنگی چه اخلاقی و چه دینی ) در این زمینه ندارند و به دنبال برآوردن این نیازشون یعنی تنوع طلبی برمیان و ازش لذت هم میبرن!

و بعضی دیگه از مردان هم با این مسئله به شدت مشکل دارن ، دوست ندارن که این میل افسار و کنترل زندگیشون رو به دستش بگیره ، دوست ندارن وقتشون رو برای چنین مسئله ای هدر بدن ، دوست ندارن با زنان متعدد رابطه داشته باشن ، دوست ندارن خیانت کنن یا ...

اما در این عده هم حس تنوع طلبی وجود داره و علی رغم میل باطنیشون به سادگی میتونه زندگیشون رو به فنا بده! این مسئله مجرد و متاهل هم نداره و هردوشون به یک اندازه در معرض این مشکل هستند.

- خب تقصیر همسر خودشه که انقدر به خودش نمیرسه که شوهرش جذب دخترای دیگه نشه !

این حرف برام به شدت خنده داره! یعنی میخوام زمین رو گاز بگیرم! فکر میکنید یه زن ، حتی اگر زیباترین زن دنیا هم باشه ، چطور میتونه با تمام زن های بیرون از خونه رقابت کنه؟ آیا قراره که هر ساعت تغییر قیافه بده ؟ یا به صورت ناگهانی هر روز توی اندامش تغییر شکل اساسی ایجاد کنه؟!! اگر زن تمام فعالیت های زندگیش از جمله فعالیت های حیاتیش رو هم متوقف کنه و فقط روی ظاهرش وقت بذاره باز هم نمیتونه تو این رقابت پیروز بشه و صد درصد بازنده است!

- خب تقصیر اون مرد هست که به زن ها و دخترهای دیگه نگاه میکنه و نمیتونه نگاهش رو کنترل کنه!

شاید در مناطقی با توجه به نوع پوشش یا رفتار و آداب و رسوم و فرهنگ مردم این بحث بیشتر صحیح باشه ، اما حداقل درجایی که من زندگی میکنم امکان نداره ! در اینجا پوشیدن شلوارک و تیشرت برای دخترا و زنا چیز عجیبی نیست ، احتمالا محل زندگی شما کمی فرق داشته باشه ،ولی در اینجا شاید بشه گفت تنها راه برای مرد اینه که چشم بسته راه بره !

به شخصه یه بار اومدم امتحان کنم و خیلی سر به زیر راه برم ، دو سه بار شاخه درخت رفت تو چشم و چالم! و چندبار هم نزدیک بود ماشین بهم بزنه ،و تصمیم گرفتم دیگه غلط بکنم بخوام خودمو اذیت بکنم تو نگاه کردن!

- خب اون مردی که با دیدن چنتا تار مو تحریک میشه مریض روانیه و باید بره و درمان بشه!

خب اولا ذهن زنانه با ذهن مردانه کاملا متفاوته و شما نمیتونید چون خودتون هیچ حسی با دیدن یه مرد بهتون دست نمیده این رو تعمیم بدید.

ثانیا حالا اون مرد روانیه شما که نمیخواید موجب اذیت و آزار خودتون یا دیگران بشید!

ثالثا چنتا تار مو؟؟؟ دیگه عملا تو این دوره و زمونه مقاومت کردن در برابر چنتا تار مو آسونه ، ولی بحث من سر پوشیدن شلوارک یا شورت یا لباس هایی که بالاتنه خیلی بازی دارند هست! شاید هم ما مردها بیماریم که انقد حساس هستیم! ولی من برعکس فکر میکنم ، قطعا اون مردی که با این وضعی که گفتم از هیچ جنبه ای تحریک نمیشه و هیچ حسی پیدا نمیکنه مشکل داره!

- خب اصلا به من چه ، این مشکل مرداس ، خودشون برن یه فکری به حالشون بکنن!

اره این دیدگاه فمنیسیتی که زیاد هم شنیدم در چارچوب فکری خودشون درسته ولی در این حالت هم مشکلی هست! اون مرد میتونه پدر شما باشه ، میتونه برادر شما باشه ، میتونه همسر شما باشه یا... به هرحال روی زندگی شما هم تاثیر مستقیمی میذاره.

 پیشنهاد نویسنده:

من نظرم اینه که حالا ما اصن بحث حجاب اسلامی رو هم نکنیم ، یه عده ممکنه بگن که قانون حجاب اجباری زوره و ما حاضر به رعایتش نیستیم و یا ما اصلا مسلمون نیستیم ، ولی حداقل دیگه بیایم و یه حد و حدودی رو برای فرهنگ خودمون مشخص کنیم ، اگر به گذشته ایران هم نگاه کنیم در همه دوره ها زنان یه پوششی داشتند ، چه در شهر چه در روستا ، چه در فقرا چه در اشراف ، چه در زمان هخامنشایان و چه ساسانیان و چه دوره معاصر.

مثلا این که زنان هم مثل مردان موظف به پوشیدن شلوار باشند و همچنین پوشیدن یه لباس مناسب ، و روی این پوشش به توافق برسیم که حداقل همه این پوشش رو داشته باشند.

به امید روزی که همه شلوار بپوشیم.

بدرود

سلام وقت به خیر. عنوان این باشه : چطور ذهنمو کنترل کنم؟

سلام. می خواستم مشکل آزار دهنده‌ای که فکرمو مشغول کرده بگم؛ درگیری دائمی من با ذهنم!

داستان از این قراره که به نظر میاد به جای این که من کنترل ذهنمو داشته باشم، کاملا در اختیار و تحت سلطه ذهنمم و اون کل زندگی منو گرفته دستش و داره بدبختم می کنه.

مثال می زنم؛ اگر من یه سوالی تو ذهنم پیش بیاد و این سوال برام نسبتا هم مهم باشه (هر چند به نظر اکثر افراد بی اهمیته چون تاثیری تو زندگیم نداره) در هر شرایطی باشم تا جوابشو نگیرم آروم نمی شم و نمی تونم به زندگیم برسم. مثلا سال کنکور وقتی یکی دو هفته به روز کنکور مونده بود و همه اون تایمو حسابی می خونن من یه سوال روانشناسی (رشته‌م ربطی به روانشناسی نداره ریاضیم) برام پیش اومد و ۳،۴ روز بی وقفه روش فکر و تحقیق می کردم در حدی که تا یکی دو شب به زور می خوابیدم، تازه وقتی به جواب قابل قبولی می رسم باز شک به جونم میفته. دینی رو که به شدت سختم بود بخونم.

کلا این مدل سوالا اگه برام پیش بیان اولش میرم تو یه حالت دیوانه وار بعدم اگر چند ماه و سال هم روش تحقیق کنم باز شک دارم؛ یه جور رفتار وسواسی.

علاوه بر این کلا منزوی بودم منزوی تر شدم. به خودم زیاد سخت می گیرم و فرصت اشتباه به خودم نمیدم.

خلاصه اینارو گفتم اگه تجربه‌ی مشابهی داشتید که خلاص شدید یا کلا توصیه‌ای داشتید در میون بگذارید.

با تشکر

سلام عزیزان دل خانواده برتری ، امیدوارم که حالتون خوب خوب باشه .
میخوام درباره یه حسی ‌که از دوران طفولیت همراه من بوده و الان هم همچنان دستش دور گردنمه و رهام نمیکنه ولی اخیرا یه مقدار باهم به تعارض برخوردیم بگم .
داستان از این قراره که من از بچگی نسبت به آدما حس خوبی داشتم . یعنی هیچ وقت باور نمیکردم که از طرف آدما ممکنه گزندی به من وارد بشه . تقریبا همه اطرافیان از بزرگ گرفته تا کوچیک ، مرد گرفته تازن ، دختر و پسر ،جایی در قلب من داشتند . از دیدن فامیلامون _گرچه شاید هیچ اشتراکی هم باهم نداشته باشیم _ ذوق میکردم . از معاشرت و حتی دیدن انسان های دیگه به هیجان میومدم ، طوریکه دوستدار خاص مهمونی رفتن و میزبانی کردن بودم .
از فامیل ها گذشته ، نسبت به غریبه ها هم چنین حسی داشتم . مثلا وقتی یه بیسکوییت میخوردم ،اطرافمو نگاه میکردم که ببینم کی هست ،تا بهش تعارف کنم ، برامم فرقی نمیکرد که دختر باشه یا پسر ،جوجه باشه یا سن عصای حضرت موسی رو داشته باشه .
این حس ادامه داشت تا وقتی که دیدم ،چرا ،بعضی از آدما اتفاقا خیلی راحت بهم آسیب میزنن و اصلا براشون اهمیت نداره . اندکی گذشت و دیدم برداشت افراد عام در جامعه ،شاید سمت و سویی جدای از حس من داشته باشه .
زیاده گویی نکنم . فعل هایی در بالا استفاده کردمو ،تماما زمان حالش هم در نظر بگیرید ،اما با چندتا تفاوت : یکی این که الان این رو مطمئنم که اگر حسم از اون عواطفی که در کودکی داشتم عدول کنه یعنی دارم یه جایی رو اشتباه میرم ، اگر معنای کلی انسان در نظرم زیبا و ارزشمند جلوه نکنه ، اگر آدما رو دوست نداشته باشم ، دارم خلاف جهت آبادانی و رشد خودم قدم میذارم .
و خب تفاوت های بسیاری دیگر ، درحالی که شاکله اصلی همان است که عرض کردم .
داستان بالاهم گفتم ، که نشون بدم این یه حس واقعیه و صرفا بازیچه الفاظ و زبان نیست .
دوتا سوال از شما عزیزان دارم:
یکی اینکه آیا شما هم در بچگی همچین حسی داشتید ؟ اصلا بهش توجه کردید ؟ اگر داشتید ،الان ازش چه خبر ؟
دوم اینکه خیلی مشتاقم نظرتون رو درباره مواجه این حس با افعالی و رفتاری که در جامعه سر میزنه بدونم . مثلا برداشت های غلط از نیات خیر ، نگاه های متوقعانه و زننده ، حرف های ناسازگار با دهان و روح آدم و از این قبیل . آیا با وجود همه این ها ،اون حس به قوت خودش باقی می مونه یا اصلا منطقی که باقی بمونه ؟
آسمان نیمه ابری هستم ، دوست و برادر شما . 

سلام جناب نجفی  

عنوان :دوست داشتن، ضرورت یا حماقت؟

عنوانش رو مثلا بذارید : درخواست ارث از پدر

سلام

امیدوارم حال دلتون خوب باشه.

من سال دومی هست که کنکور میدم.

وقتی وارد کلاس دهم شدم از آبان ماه شروع کردم واسه کنکور ۹۹

اونقدر خوندم خوندم و تلاش کردم که برسم به رویام،

ولی ۹۹ به بدترین شکل ممکن خراب شد.

رتبم هم شد ۳۰ هزار منطقه.

من از قبلش میگفتم،من توان پشت کنکور موندن رو ندارم

ولی بیخیال دانشگاه‌ شدم و موندم پشت کنکور

خیلی گشتم دنبال اشتباهم که این کل سال رو تحت تاثیر قرار داد.

هی روش هامو عوض میکردم.

هی با مشاورای مختلف صحبت می‌کردم

ولی الان که یه ماه قبل کنکوره بیخیال شدم

منی ک همه ازم انگیزه میگرفتن الگو بودم تو مدرسه کسی درس نمیخوندم من کمکش میکردم ولی الان...

بنظرم کسی ک میگه من امسال نمیخونم و سال بعد کنکور میدم

حداقل شرایطش بهتر از منی هست ک بیخیال شدم و نمیخوام هم پشت کنکور بمونم

در عین بیخیال اونقدر استرس و اضطراب دارم ک نمیتونم درس بخونم بدنم قفل میشه

تلاش هم میکنم نمیشه

پول قرض کردم یه مشاور گرون قیمت گرفتم ک شاید اوضاع بهتر شه ولی بازم من همونم

از خودم خستم شده

الان درصد هام همش بین ۰ تا ۱۰ هست

خیلی سعی کردم رتبم رو بیارم پایین توقعم رو بیارم پایین

ولی خب رویام بود اون آینده درخشانم کدر شده

لطفا نگید از الان بخون میشه پزشکی میاری و اینا چون کسی ک ۳ سال خونده نتونسته

بعد تو این یه ماه با این درصد ها بنظرم فقط امید واهی هست

شما از من بزرگترین لطفا تجربه ای از کنکورتون یا اطدافیانتون

یا حتی اگه حس حال مشابه من رو تجربه کردین بگین

ممنون میشم

 موضوع تاپیک:

با نابود شدن رویام چیکار کنم؟

وقتی از همه جا می‌برید چیکار میکنین؟

سلام ، عنوان :حس نیاز به مشکلات و غم

سلام به همه

میخوام درباره دو تا حس حرف بزنم ، یکی حس نیاز به مشکلات ، و یکی حس نیاز به غم

من آدمی هستم که مشکلات رو سریع حل میکنم ، و باز کارهای جدیدی برای انجام دادن پیدا میشه و باز اونارو هم انجام میدم و...

1:

میخوام درباره یه حس خاص حرف بزنم ، حسی که کم و بیش هممون تجربش کردیم ، حسی که وقتی همه ی مشکلات و دغدغه هامون رفع شدن به سراغمون میاد ، نمیدونم اسمش رو چی میشه گذاشت ، از یه طرف خوبه در اول ، و از طرفی هم میتونه یکم سخت و آزار دهنده باشه ، کنکاش کردن در این حس برام کمی سخته ولی فکر کنم مفهوم رو رسونده باشم.

وقتی همه مشکلات حل میشن و همه چیز زندگی و آینده هم به طور دقیقی برنامه ریزی شده ، یه حالت یکنواختی به آدم دست میده و زندگی هیجانش رو از دست میده ، واقعا مشکلات هیجان زندگی هستند ، زندگی یه جورایی کسل کننده میشه ، هرچند من راه هایی برای این طور مواقع پیدا کردم مثلا:

انجام دادن کارهای سخت و کمی بالاتر از توان خودمون

کمک کردن و حل مشکلات دیگران هم وقتی مشکلات خودمون  حل شده خیلی حس خوبی میده.

یا این که ساختن یه مشکل جدید ، مثلا میتونید موبایلتون رو پرت کنید تو دیوار و یه مشکل ایجاد کنید ، البته اگر nokia 1100 نباشه چون در اون حالت مشکل بزرگی ایجاد میکنید چون باعث تخریب دیوار میشه، که البته این راه حل رو به طور کلی پیشنهاد نمیدم.

2:

و اما حس نیاز به غم ، این حس هم در نوع خودش جالبه ، چون اکثرا مشکلات زیادی داریم و افسرده هستیم این حس رو خیلی احساس نمیکنیم ، اما مدتیه که حال خیلی خوبی داریم و تقریبا هیچ دلیلی برای ناراحت بودن ندارم و هزاران دلیل برای شاد بودن دارم ، هرچند روز یکبار احساس میکنم واقعا نیاز دارم که چند ساعتی رو غمگین باشم و گریه کنم و بعد دوباره با انگیزه به زندگی ادامه بدم.

در عمل راحته انجام دادنش ، ولی پس از ساعت ها تلاش نتونستم دلیلی برای ناراحت بودن پیدا کنم و به این احساس نیازم پاسخ بدم ، برای پاسخ دادن بهش میتونید به سختی های گذشته زندگیتون فکر کنید و گریه کنید ، هرچند خودم این کار رو عقلانی نمیدونم.

و البته یه سری جاها ما آدم ها به نوعی به عمد گریه میکنیم ، مثلا خوندن زیارت عاشورا ، دیدن یه فیلم درام ، یه موسیقی و آهنگی که بهش گوش میدیم و یا... و شاید ما این کارارو میکنیم چون بهشون نیاز داریم.

نتیجه گیری نویسنده :

شاید نکته ای که فهمیدم این بود که ما زندگیمون ترکیبی از غم ها و شادی  هاست و این خودش یه نعمته ، اگر غمی وجود نداشت شادی ارزشش کمتر میشد و زندگیمون هم یکنواخت میشد.

فکر کنم نتیجه همه ی حرف هام این بود که نباید لزوما دنبال شاد زندگی کردن و دور بودن از غم و گریه باشیم ، باید قدر غصه خوردن و گریه کردن و همچنین قدر مشکلاتمون رو هم بدونیم ، غم و ناراحتی لزوما چیز بدی نیست ، بلکه یه نظرم حتی یه نیاز طبیعیه.

این نتیجه گیری بیشتر برای خودم مفید بود ، امیدوارم برای شما هم مفید بوده باشه.

سلام گفتید که متن رو یکبار ویرایش کنم چشم ،فقط باز هم ازتون خواهش میکنم  توروخدا آقای نجفی تایید کنید چون دسترسی به مشاور ندارم لطف میکنید

عنوان :هم رشته بودن تو ازدواج مهم هست؟

خب من یه مدتی هست که به یک آقای به شدت علاقه مندم ،ایشون از یک خانواده معمولی و عادی هستند

اما خودشون دانشجو  پزشکی هستند ،جدای از پزشک بودن ،ایشون از لحاظ موقعیت اجتماعی  هم از یجایی به بعد جایگاه خوبی پیدا کردند و میشه گفت آدم سرشناسی هستند  ،البته علاقه من به قبل از اینکه موقعیتی کسب کنن بهشون شروع شد

من سال دیگ کنکور دارم و احساس میکنم اگر پزشکی قبول نشم ایشون تمایلی ندارند که ارتباطی شکل بگیره

استرس زیادی دارم از اینکه پزشکی قبول نشم و همین باعث شده نتونم درست درسم رو بخونم و یک سره دلم میخواد بشینم و پست های اینستای ایشون رو چک کنم ،ایشون تو شهر ما نیستند و همه تلاشم رو میکنم که شهر ایشون قبول‌بشم اما میترسم پزشکی نیارم

من از لحاظ ظاهری خیلی‌بهترم یعنی این رو بقیه بهم گفتن و اینکه واقعا از ظاهر چیزی کم ندارم ،از لحاظ خانواده و مالی هم در حد خوبی هستیم ،الان یک سری فکر میکنید  که چون پزشک هستن من بهشون علاقه دارم اما واقعا اینطر نیست و من حتی یک لحظه به موقیتشون فکر نکردم ،فقط اخلاق و انسانیت اون آقا باعث شدن که جذب ایشون بشم

،حالا نمیدونم ایشون اینو باور میکنن یا خیر

الان دغدغه اصلی من این هست که بنظرتون هم رشته بودن مهم هست ؟؟یعنی من اگر پزشکی قبول نشم قبول نمیکنن ک ارتباطی شکل بگیره؟؟

سلام عنوانش مثلا علت خواستگار نداشتن بنده از نظر شما

باسلام.

سوالی داشتم میخواستم واسطه گری ازدواج انجام بدم اما دو دلم...

نظر شما چیه؟

آیا واسطه ازدواج بودن یک پسر با طبقه اجتماعی متوسط با  دختری که در خانواده ای با طبقه اجتماعی متوسط و معمولی قرار داره  ، «  اما خواهر های بزرگتر دختر خانم  با افراد ثروتمند ازدواج کردن باشند »  ،  کار درستیه؟؟؟!!

می‌خوام به آقا پسری که وضعیت معمولی داره این دختر خانم رو « که شرایطش رو گفتم بهتون » پیشنهاد بدم برای ازدواج...اما دو دل هستم از این جهت که نکنه فردا روز با مشکل بربخورند و ناله و نفرینش برای من باشه.

و کدورتی بین باجناق ها از جهت فاصله طبقاتی پیش بیاد و یا این که فردا روز بچه این آقا و خانم خواسته ای  داشته باشه و برآورده نشه درصورتی که برای پسر/دختر خاله اش با توجه به رفاهی که دارند برآورده بشه.

نظرتون چیه در رابطه با این که کسی که دوماد اولش مرفه بود دیگه باید دخترهای دیگه اش رو هم به کسایی متناسب با همون قشر و مرفه بده؟!  در یک کلام دوماد های دیگه اش هم پولدار باشه ؟

چون به نظر من این طوری خواهر ها و باجناق ها  بهتر می‌تونند با هم کنار بیایند و اختلافی هم پیش نمیاد و حسرت تو دل کسی هم نیست.

و همه هم تراز  هم هستند.

به نظر شما چیکار کنم؟ معرفی کنم یا نه؟!

عنوان پست، اگر دوماد اول پولدار بود باید دوماد های دیگه مون هم پولدار باشند؟!

ممنون.

سلام اقای نجفی لطفا این متن رو پست کنید خیلی نیاز به کمک دارم

(( ترس از دانشگاه نرفتن و بیکاری در اینده))

سلام من دختری 20 ساله هستم و امسال سال دومم هست که کنکور تجربی میدم

از بچگی علاقه به شغل های بیمارستانی داشتم .یعنی از بچگی علاقه داشتم که وقتی بزرگ شدم شاغل باشم مخصوصا شغل های بیمارستانی مثل پرستاری مامایی پزشکی و از این قبیل شغل ها.

بخاطر همین به رشته ی تجربی وارد شدم دوران دبستان و راهنمایی ( متوسطه ی اول) هم درسم عالی بود و رتبه برتر بودم ولی دوران دبیرستان افت شدیدی کردم بخاطر یه سری مسائل.

خلاصه سال کنکورم یعنی پارسال تصمیم گرفتم بشینم و کامل بخونم واسه کنکور . خیلی هم تلاش کردم ولی بازم به دلایلی در کنکور قبول نشدم و از اونجایی که خانوادم اعتقاد دارن که یا باید بری یه رشته ای که درامد داشته باشه یا اصلا دانشگاه نری. یعنی خانوادم اجازه نمیدن که یه رشته ای رو انتخاب کنم که پیدا کردن شغلش کم باشه یا اصلا شغلی نداشته باشه. امسال سال دوم کنکورم هست و ترس اینو دارم که امسالم قبول نشم. و خانوادم بهم گفتن که اگر قبول نشدی حق دانشگاه رفتن رو نداری و باید بشینی خونه تا خواستگار بیاد برات.

این فکر عین خوره داره مغزمو میخوره. نمیدونم چیکار کنم اگر رشته های پیرا پزشکی قبول نشدم چه رشته ای برم که احتمال شغلش بیشتر باشه.؟

یا چجوری به خانوادم بگم که بزارن برم دانشگاه ؟

اقای نجفی لطفا این متن رو پست کنید خواهش میکنم

سلام 

امیدوارم تندرست وشاد باشید

درباره رشته های ارشد سوال دارم ازتون.رشته خودم آموزش ریاضی بوده درمقطع کارشناسی وبرای ارشد قصد دارم دریکی از رشته های مهندسی کامپیوتر ویا ریاضی ادامه تحصیل بدم .اگر شما دریکی از این رشته ها ادامه تحصیل دادید ویا بطور کلی اطلاعاتی دارید لطفا تجربیات خودتون رو همرا با ذکر گرایش ارشد وهم چنین نوع دانشگاهتون اعمم از آزاد،پیام نور،روزانه و... بفرمایید.درباره هزینه هاشون و سطح کیفی وعلمی دانشگاه ومیزان رضایتتون از دانشگاهتون (نقاط ضعف وقوت)اطلاعاتی دارید بفرمایید.

عنوان:تجربه هاتون از ادامه تحصیل درمقطع ارشد 

سلام ، عنوان : چطور با وجود شرایط سخت زندگی خودم رو خوشبخت میدونم

سلام

همیشه و در تمام لحظات زندگیم دنبال این بودم که چطور میشه در تمام طول عمر و درتک تک لحظات خوشبخت بود و از زندگی راضی بود و لذت برد.

و در همین حین رفته رفته زندگی بد من بدتر و بدتر شد ، مشکلاتی که فراتر از مشکلات عادی و معمول همه بودند و در نهایت باعث افسردگی حاد در من شد ، بهتره بگم که در تمام طول عمرم به جز دوره ی کوتاهی افسردگی داشتم و هرگز یک زندگی معمولی نداشتم.

و در نهایتش بریدن از زندگی و خودکشیه دیگه ، اما خب من تنها چیزی که داشتم عقل و توانایی تفکر بود ، و سال ها به دنبال این بودم که چطور میتونم خوشبخت باشم اون هم درشرایطی که فقط به زور داشتم زنده میموندم خخ

بگذریم

اگه قرار به غر زدن باشه من میتونم خیلی بیشتر از شما به خاطر مشکلات فراوانی که دارم و اصن تقصیری توشون نداشتم فریاد بزنم و داد و بیداد کنم.

همه بلدیم که از شرایط سخت زندگی و مشکلات و دردها و رنج ها حرف بزنیم ولی تنها فایده ای که داره اینه که برای چند ثانیه آروممون میکنه ولی در عوض هم در خودمون و هم در دیگران تاثیر منفی میذاره ، پس لطفا شما هم این دید منفی رو برای خودتون نگه دارید و توی نظراتتون مطرح نکنید.

و اما من چطور زندگی میکنم و چطور در زندگیم هیچ مشکلی ندارم؟

اول این که همه مشکلات رو یا باید تبدیل به مسئله کنیم و برای حلشون برنامه بریزیم و یا این که در موارد خیلی خیلی کمی مشکل غیرقابل حل هست که باید به سادگی پذیرفت.

ما خیلی مشکلاتی داریم که اصلا توشون تقصیری نداشتیم و یا حتی توان حل کرنشون رو نداریم ، اما نمیتونیم اون هارو بپذیریم ، درعوض یا تو سر خودمون میزنیم یا به خدا و دیگران و زمین و زمان بد و بیراه میگیم.

ما یک دید رقابتی به زندگی داریم ما از داشته های خودمون راضی نیستیم ، ما هممون تفکرات سرمایه داری توی ذهنمونه و این طی سال ها این تفکر اون قدر در ذهن همه ما نهادینه شده که به هیچ وجه نمیتونیم خارج از این چارچوب فکر کنیم!

به طور خلاصه بگم :

در گذشته طبقه ثروتمند نمادی از انسان های ظالم و ستمگر و زورگو بودند و کارگران نمادی انسان های زحمتکش ، تلاشگر و جوانمرد ، در اون زمان هیچ کس از این که در بین طبقه کارگر بوده اظهار شرم نمیکرده و کسی هم که در طبقه ثروتمند بوده هرگز به خاطر طبقش احساس غرور نمیکرده.

اما بعد از رواج تفکرات سرمایه داری چطور؟

در اصل سرمایه داری از تفکر کالوینیسم در پروتستان ها به وجود اومده که در این باره میتونید کتاب "اخلاق پروتستانی و روح سرمایه داری" رو بخونید ، باور اساسی کالوینیسم این بوده:

انسان ها در زندگی آیندشون همانطوری زندگی خوهند کرد که در این دنیا زندگی میکنند ، افرادی که در این دنیا بدبخت و فقیر هستند در زندگی بعدی هم فقیر خواهند بود و افراد ثروتمند در زندگی بعد هم ثروتمند و خوشبخت خواهند بود.

این نوع تفکر باعث شد که داشتن ثروت و ثروتمند بودن تبدیل به یک فضلیت بشه! و افراد به واسطه ثروتمند بودن دارای فضیلت باشند و تحسین شوند و افراد فقیر هم خودشون رو پست و بی ارزش بدونند.

اینگونه بود که این تفکر باعث شد که فقرا احساس شرم و ثروتمندان احساس غرور داشته باشند ،این احساس شرم به مراتب آزاردهنده تر از خود فقر برای این طبقه بود ، این تفکر باعث شد فقرا این دروغ رو بپذیرند که فقر اون ها فقط تقصیر خودشونه و این خودشون هستند که بی فضلیت هستند و دیگه علیه اختلاف طبقاتی اعتراض یا شورش نکنند ، و ثروتمندان باهم زندگی کردند ، قصه ما به سر رسید.

همونطور که بیل گیتس گفته : "اگر کسی فقیر به دنیا بیاد تقصیر خودش نیست ولی اگر فقیر از دنیا بره تقصیر خودشه"!! این یعنی ما تمام عوامل ژنتیکی ، محیطی ، میزان ثروت ، میزان دسترسی ، عدالت آموزشی و... رو نادیده میگیریم و میگیم تو فقط و فقط به خاطر تنبلی خودته که بدبخت هستی و همه اش تقصیر خودته!

این کتاب های روانشناسی زرد هم دقیقا برای پیاده کردن همین مفاهیم در ذهن ماست که نوشته میشن و البته سود خوبی هم میکنند!

مثلا یک پسر روستایی که پدرش کشاورز بوده و فوت کرده و پسر مجبور به ترک تحصیل شده تا شکم خانواده اش گشنه نمونه ، در کنارش تمام تلاشش رو کرده اما به جای خیلی خوبی نرسیده و نهایتا یک فرد معمولی شده.

و یک پسر هم که پدرش یک تاجر فرش بوده و با استفاده از کیفیت خوب آموزش که به واسطه ثروت داشته و همچنین کمک پدر و داشتن آشنایان و دوستان زیاد به جای خوبی برسه .

اون فرد روستایی یک آدم تنبل و احمق بوده که نتونسته به جایی برسه؟؟

خب خیلی مفصل شد به طور خلاصه بگم: ما در این دنیا با شرایط متفاوتی به دنیا میایم و زندگی میکنیم ، شرایطی که خیلی اوقات خودمون هم توش تاثیر گذار نبودیم ، و گاهی هم شرایطی که خودمون هم مقداری درش تاثیر داشتیم ، ما از تمام این عوامل فقط یک چیز در دست خودمونه و اون "تلاش و کوشش" هست ، ممکن است ما تمام تلاشمون رو برای چیزی انجام بدیم و بهش نرسیم ولی نباید خودمون رو سرزنش کنیم و مقصر بدونیم ، حتی اگر جایی فکر میکنیم که کم کاری کردیم باز باید این رو بدونیم که تلاش ما بخشی از دلیل شکست بوده.

یه کسی برای اولین بار گفت : "خواستن توانستن است" و با این جمله سعی کرد که روحیه الکی بده!

ما باید از تلاش و کوشش خودمون خوشحال باشیم و نه از نتیجه ای که میگیریم!

ممکنه بگیم که ادیسون با وجود این که هوش کمی داشت تونست موفق بشه ، اما ما به میلیون ها فرد کندذهن که به هیچ جایی نرسیدند توجهی نمیکنیم! و خب این یک خطای شناختیه.

از نظر من زندگی یک امتحانه ، امتحانی که سوالاتش برای هرکس تفاوت داره ، امتحانی که توش نمیشه تقلب کرد ، امتحانی که لازم نیست قبلش درسی خونده باشیم فقط کافیه در امتحان شرکت کنیم و به اندازه توانمون تلاش کنیم! اما این خودمون هستیم که به خودمون سخت میگیریم.

اگر بدبختیم اگر شرایط زندگیمون بده اگر شب تا صب داریم سختی میکشیم ، باز هم میتونیم خوشبخت باشیم ، فقط کافیه که انتظار ایده آل بودن همه چیز رو نداشته باشیم ! خودمون رو با دیگران مقایسه نکنیم( با این تکنیک که یک جهان ذهنی برای خودمون بسازیم که اصلا کسی به جز ما درش نیست که بخوایم مقایسه کنیم)!،  از داشتن کمبود ها یا مشکلات شرمی نداشته باشیم!

فقط و فقط در توان خودمون تلاش کنیم.

عنوان: در خواستگاری که دختر و پسر از قبل در ارتباط بوده اند، چقدر باید از جزئیات زندگی گفت؟

عرض سلام و ادب خدمت اعضای محترم خانواده برتر؛

پسری هستم که مدتیه با دختر خانومی به قصد ازدواج در حال آشنایی هستم. تا الان مشکل خاصی نبوده فقط اینکه بنده همواره به دلیل داشتن صداقت زیاد، درباره وضعیت مالی و خصوصیات زندگی خودم و خانوادم اطلاعاتی را دادم.

از اونجایی که میگن یکسری موارد را نباید تا قبل از به نتیجه رسیدن نهایی خانواده ها به شخص مورد نظر و خانوادش گفت، الان من دچار تردید شدم که نکنه این قضایا بخواد روی نحوه برخورد و یا تصمیم گیری دختر و خانوادش تاثیری بذاره. به نظرم مقداری خامی کردم و باید خیلی از موارد اینچنینی را مبهم میذاشتم تا ببینم معیار انتخاب ایشون چه خواهد بود. 

ممنون میشم دوستان صاحب نظر، بنده را در این باره راهنمایی کنند تا بدونم بهتره از الان به بعد چه رفتاری داشته باشم تا از نیت اصلی دختر و خانوادشون با خبر بشم. چون مشخصا دوست ندارم در دید اول به دلیل وضعیت مالی و خصوصیات مادی مورد توجه بقیه قرار بگیرم.

سلام

امیدوارم سالم و شاد باشید

عنوان

چطور اطرافیانتون درک میکنید

یه مشکل در تعاملات اجتماعی دارم مشکلم اینه از درک دیگران عاجزم. درک احساست درونی و افکارشون تا زمانی که حرف نزدن برام خیلی سخت هست بارها و بارها این اتفاق افتاده. بعدا وقتی در خلوت قرار گرفتم متوجه منظور و احساساتشون شدم از طرفی به عنوان یه ادم چیزی که ذهنم مشغول کرده بی تفاوت نسبت به عواطف شادی و غم بقیه ادمها است. میئله اصلی اینجاست این مشکل باعث شده نتونم ارتباط درستی با اطرافیان برقرار کنم حتی نتونم به کسی نزدیک بشم. چطور اطرافیانتون درک میکنید؟ چطور وقتی احساسات بروز نمیدن و ساکتن متوجه منظورشون میشید؟

عنوان:بخاطر مشکل دندونام دلم میخواد بمیرم

سلام بی مقدمه میخوام برم سر اصل مطلب

راستش از وقتی یادم میاد مشکل دندون داشتم و دندونام خراب بودن و ما هم چون خانواده‌ی فقیری هستیم هیچ و قت هزینه درست کردنش رو نداشتم و مجبور بودم تحمل کنم.

ما الان یه چند ماهی میشه دندونام شروع کردن به ریختن و همینطوری دارن پشت سر هم از بین میرن و طوری شده که رسیده به دندونای جلوییم این درحالیه که من ۲۰ سالمه فقط اونقدر از این وضعیت ناراحتم که دلم میخواد بمیرم چون خانوادا‌م پول درست کردنش رو ندارن بدن منم نمیدونم چیکار باید بکنم فقط کارم شده گریه و دارم از این وضعیت نابود میشم.

اینم بگم که من دانشجوی پرستاری هستم ولی با این وضع ریختن دندونام و اینکه یه قرون ندارم که خرج درست کردنشون کنم مجبورم دیگه قید دانشگاه رو هم بزنم.

کاش خدا منو تو یه خانواده پولدار می‌آفرید که تو این سن بخاطر فقر دندونام مثل پیرزنا نباشن(اینو بگم که از بچگی همیشه مسواک میزدم ولی جنس دندونام بده).

حالم خیلی بده تو رو خدا بگید چی کار کنم

عنوان .  ثبات در زمینه های مختلف چه مقدار برای ازدواج اهمیت دارد

سلام دوستان پیشاپیش از وقتی که میذارین متشکرم

بمده پسری 30 ساله  ام و در حال حاضر در مقطع تخصص پزشکی تحصیل میکنم . 

میخواستم با نظر دختر خانم های بالای 25 سال و تحصیل کرده بیشتر آشنا بشم

بنده تمایل دارم در طی امسال تشکیل خانواده بدم ولی چندین موضوع هست که مقداری منو نگران کرده و از طرفی میزان بالای نارضایتی از ازدواج و طلاق در میان همکارانم که شرایط مشابه من رو دارن زنگ هشدار رو برای من روشن کرده . 

موضوعات به صورت فهرست وار خدمت دوستان بیان میکنم

1.بنده در حال حاضر در تایم 178 ساعتی در یک هفته حدود 90 ساعت رو در بیمارستان هستم  ( البته این شرایط تا حدود 3 سال آینده هستش و هر سال حدود 8 ساعت در هفته از زمانش کم میشه ) و از اون تایم باقی مانده هم مقداریشو کمبود خوابی که در کشیک روز قبل دارم رو تامین میکنم و همچنین به علت اینکه قصد دارم در مقطع بالاتر در یکی دانشگاه های کشورای پیشرفته ادامه تحصیل بدم مقداری از تایمم رو برای مطالعه و تقویت سطح علمی میذارم در حال حاضر با خانوادم زندگی میکنم و متاسفانه فرصت اندکی برای حتی دیدارهام معمول خانوادگی دارم پدر مادر من درک خیلی بالایی دارن و همیشه مشوق بنده بودن ولی نمیدونم آیا یگ دختر خانم که بخواد تشکیل زندگی بده هم حاضر هست این لود کار و زمانی رو تحمل کنه یا خیر

2.میزان درآمد بنده به صورت ماهی 2 نیم میلیون تحت عنوان ( کمک هزینه تحصیل که خدای نکرده شامل حداقل قانون کار نشه  ) از طرف بیمارستان پرداخت میشه با حدود 380 ساعت کار و مریض دیدن برای بیمارستان که معادل ساعت 6 هزارو 570 تومن هستش :) البته من در سالهای قبل مقداری پس انداز جمع کردم که در این 4 سال کمک خرجم باشه ( بهتون حق میدم با توجه به جوی که در جامعه نسبت به رشته پزشکی وجود داره باورش براتون سخت باشه  پیشنهاد میکنم در اینترنت در مورد حقوق رزیدنتی پزشکی در ایران و ساعات کاری اون در سرچ بفرمایین )

3.پس از اتمام دوره تخصص باااااید 2 سال رو در یکی از شهرستان های مناطق محروم به صورت تمام وقت خدمت کنم که البته حقوق و مزایای مناسبی نداره 

4.پس از این مدت تمایل دارم حتما برای مقطع بالاتر یا دوره های فلوشیپ در کشورهای پیشرفته تر دوره هایی رو بگذرونم حالا با توجه به شرایط پس از اتمام به کشور بازگردم یا همونجا ساکن بشم.

خواهشم از دوستان مخصوصا خانم های محترم این بود با توجه به اینکه تا مدت ها از نظر اقتصادی . زمان و آرامش و طراوت زندگی . زندگی در مناطق محروم و زندگی در غربت و سختی های روبروشدن با یک فرهنگ و جامعه غریبه به صورت صادقانه چه مقدار میتونن برای اهداف همسرشون ( من واقعا طبابت و عمر رو طی کسب عمل کردن رو دوست دارم )  ارزش قایل باشن در سختی ها همراهش باشن 

ممنون میشم دوستانیکه زحمت میکشن پاسخ میدن اندکی در مورد خودشون اطلاعات بدن 

درود به همه خانواده برتری های گل امیدوارم حال دلتون توی این روزا خوب باشه؛

عزیزای دل سوال من در رابطه با نحوه تحقیق مؤثر از دختر و خانوادش هست به منظور ازدواج. اگر تجربه ای داشتید ممنون میشم در اختیارم بگذارید. چرا که این روزا حتی اگر با کسی مدت زیادی در ارتباط باشی باز هم به دست آوردن شناخت کافی و واقعی از افراد کار سختیه. پس به نظر شما عزیزان برای آگاهی از موارد مختلف مثل داشتن روابط قبلی، اخلاقیات، خصوصیت های خانوادگی و شخصی و... چطور میشه تحقیق درست و مؤثری داشت؟ به نظرم روش های قدیمی کمی منسوخ شدن چون امروزه مثلا همسایه ها کمتر از همدیگه اطلاع دقیق دارن.

سپاس از همه ی شما

 سلام وقتتون بخیر
اول اینکه تشکر میکنم ازتون که پیامم رو گذاشتید
و در مورد عنوان که فرمودید این باشه که "بچه ی کوچیک خانواده بودن این دردسرها رو هم داره" 

سلام اقای نجفی امکان داره یک صفحه بزارید که با کاربرا در مورد تست های شخصیت شناسی صحبت کنیم؟

توی لیست صفحات شخصی باشه بهتره که دم دست همه مون باشه و راحت پیدا بشه چون وقتی پست باشه بعد از یک مدت از دسترس خارج میشه و پیدا کردنش کار حضرت فیله بخدا

اسمش هم فکر کنم این خوبه :

تبادل نظر در مورد تست های شخصیت شناسی

متنی که اولش میزارید هم این باشه :

سلام به خانواده برتری ها

این صفحه ایجاد شده تا باهمدیگر تبادل نظر کنیم و اطلاعاتمون در مورد تست های شخصیت شناسی و هرچه که به آن مربوط است را باهم بررسی کنیم

هر کاربر عزیزی که موضوع جدیدی داشت بیان کند و اگر سوالی در این حیطه بود از یکدیگر بپرسیم

✅✅عزیزان بیایید باهم بند های زیر رو مطالعه کنیم و سعی کنیم به قوانین صفحه احترام بگذاریم تا لحظات خوب و خوشی باهم داشته باشیم🙏🙏

💚هدف این صفحه تبادل نظر و افزایش آگاهی و اطلاعات عمومی است پس خبری از کل کل و قلدر بودن و فخر فروشی به نتایج تست های شخصی و بی احترامی به عقاید و دانسته های یکدیگر و ... نیست

💚با یکدیگر کل کل و بحث نکنیم و با یکدیگر با محبت و احترام و دوستانه صحبت کنیم . همیشه جواب بی احترامی را با بی احترامی نمیدهند . اگر خدایی نکرده حس کردید به شما در این صفحه بی احترامی شده میتوانید با صبر و آرامش و بزرگواری نشان دادن سکوت کنید . 

💚مباحث متفرقه و بی ربط ، عاجزانه درخواست دارم که اینجا مطرح نشود

💚کامنت های کاربران بی مورد ریپلای نشود مگر آنکه شخص سوال عمومی پرسیده باشد

💚اگر کاربری از کاربری دیگر سوال پرسید یا بحث بین دو نفر مشخص بود بقیه عزیزان بی مورد ریپلای نکنند و در بحث آن دو کاربر وارد نشوند

💚بعضا پیش می اید دو کاربر به دلیل قضاوت یا عدم درک متقابل اندکی مشاجره میکنند . بنده به عنوان صاحب صفحه عاجزانه و دوستانه درخواست دارم که هر بحثو مشاجره ولو جزئی را در صفحه های شخصی یا در صفحه ارتباط کاربران ادامه دهید

💚در مورد تایپ های کاربران دیگر و خصوصیات کاربران بحث نکنید و از هیچ کاربری اسم اورده نشود چه مستقیم چه غیر مستقیم . مگر خود آن شخص در بحث حضور داشته باشد و  بصورت عمومی بخواهد در مورد تایپ و اطلاعاتی که از خود داده اظهار نظر کنید

💚نقد کاربران و قضاوت یکدیگر و بیان خصوصیات مثبت و منفی کاربران اکییییییییدا ممنوع 😑🙏🙏🙏ما در جایگاه نقد و قضاوت یکدیگر نیستیم .

💚اطلاعات و خصوصیات یکدیگر را مورد نقد و قضاوت قرار ندهید و همدیگر را مقایسه نکنید 😑🙏🙏🙏

مثلا : تو abcd نیستی داری الکی میگی!

من اینم تو چرا اون شدی !

وای همونه ازت بدم میاد !

فلان تایپ چقدر بد اخلاقن 

فلان تایپ چقدر جذابن

چقدر فلان تایپ ها x y z v g m p r , .... هستن!!

و .....!!!!!!😑

💚همدیگر را با واژه های غیرمستقیم و زیرپووستی نچزانید چون به اندازه کافی زندگی همه را می چزاند! حداقل ما دست از سر یکدیگر برداریم .

مثلا میدانیم فلان کاربرها زود نارحت میشود یا برایشان زود سوتفاهم ایجاد میشود . پس چرا عمدا به آن شخص حرفی بزنیم و بحثی ایجاد کنیم تا دعوا درست کنیم؟؟این به دور از انسانیت است .

امیدوارم این صفحه باغث بشود که بتوانیم اطلاعات خود را در این مباحث افزایش دهیم و زندگی شخصی خود را ارتقا دهیم و بتوانیم بهتر و دقیق تر به خودشناسی و همینطور شناخت اطرافیان برسیم .🙏🙏

جدی همکاری و همراهی کنید که اینجا خاک نخوره 😑

حتی شما دوست عزیزی که داری میخونی و میگی بعدا میام یه چی میگم!😐

«آیا کسی تجربه درس خوندن هنگام سربازی رو داره؟»

سلام دوستان.من دانشجوی کارشناسی علوم پزشکی هستم و درسم تازه تموم شده.قصد داشتم که برای کنکور ارشد 1400 شرکت کنم ولی متاسفانه نتونستم درس بخونم و حدودا 40 روز بیشتر به کنکور نمونده و احتمال قبولیم خیلی پایینه. از اونطرف هم سربازی دارم و باید برم خدمت.ولی چون 8 ترمه تموم کردم،یکسال معافیت تحصیلی دارم.

میخواستم یه سال پشت کنکور بمونم ولی میترسم تو این یه سال هم درس نخونم و الکی از هم سن و سال هام عقب بیفتم.به نظرتون میشه موقع سربازی درس خوند؟اگه کسی تجربه شو داشته ممنون میشم که کمکم کنه...

سلام 

اگر ممکنه سوال من را با این عنوان ارسال کنید 

چه کاری را برای شغل دوم معلم پیشنهاد می کنید ؟

من دانشجوی سال آخر رشته آموزش ابتدایی هستم و از ابتدای مهر ماه کار رسمی خودم را به عنوان معلم شروع می کنم 

حقوق معلمین کم سابقه را که دیدم تا حد زیادی ناامید شدم ولی تصمیم گرفتم تا حتما طی دوسال آینده شرایط زندگی خودم را تغییر بدم و صرفا متکی به حقوق معلمی نباشم 

با شرایط فعلی احتمالا  تا چند سال اول دریافتی کمتر از ۴ میلیون تومان داشته باشم و مصمم تا حداقل درآمد خودم را تا ۱۰ میلیون برسونم 

مجموعا ۲۰۰ میلیون هم پس انداز دارم که برای ازدواجم گذاشته بودم اما الان دیگه در اولویتم نیست و تصمیم گرفتم تا شرایطم بهتر نشه فعلا دست نگه دارم

شرایط امروزم هم به شکلی نیست که دنبال آزمون و خطا باشم به همین خاطر ممنون میشم اگر تجربه ای در این رابطه دارید یا در اطرافیانتون کسی با شرایط مشابه را می‌شناسید راهنمایی کنید

شرایط آموزش ابتدایی هم برخلاف دبیری به شکلی نیست که فرصت درآمدزایی از کار آموزشی و کلاس خصوصی و ... را داشته باشم 

یک مقطع زمانی با پس اندازی که داشتم وارد بورس و بازار های مالی شدم اما خب شرایط این بازار و سود و ضررشان پایدار نیست و این نوسانات خیلی با روحیات من جور در نمیاد 

راستی ، من برای شروع کار خیلی عجله ای ندارم  ، اگر لازم باشه میتونم برای یادگیری وقت بگذارم و هزینه کنم و تا حد معقولی هم روی همین سرمایه  که دارم ریسک کنم ولس داخل خانواده  ای بزرگ شدم که ۹۹ درصد کارمندان و خیلی شناختی نسبت به کار و بازار آزاد ندارم 

عنوان   درباره اصلاح سربازی اجباری

سلام به دوستان خانواده برتری 

نظرتون درباره وعده اصلاح سربازی اجباری کاندیداها چیه بیاین نظراتتونو بگین و باهم در این مورد صحبت کنیم  چون رهبر هم بهش چراغ سبز داده   بنظرتون عملی میشه و دیر یا زود این افت اجتماعی برداشته میشه یا نه؟  اون سختی هایی که دهه هفتاد و شصتی ها کشیدن و از اونا گذشت و ما دهه هشتادیا و بعدش نودیا که بزرگ شن تن به این آفت و افکار پوسیده نمیدیم چون عاقبت قبلی ها رو دیدیم.خدا کنه پیروز این داستان مردم باشن             

 اقای نجفی خواهشا این پستو بزار لطفا

سلام خدمت همیی خانواده برتریها

بنده که دقت کردم ، وقتی بحث جواب منفی توسط خانم ها و گله مندی آقایان از توقعات بالای آنها میشد خانم ها ذکر می کردند که باید هم سطح خود از نظر اقتصادی و فرهنگی و... را انتخاب کنید و به خواستگاری بروید. اما سئوال اینجاست از نظر شما (چه آقایان و چه خانم ها)هم سطح از نظر اقتصادی برچه اساس و ملاکی تعیین می شود ؟ 

برای بنده مهم هست که به این علل در خواستگاری رد نشوم. 

 بنده 35  سال سن دارم قد 175 و زیبایی متوسط و مذهبی .با تیپ شخصیتی entj  و ارشد شریف و  مدرک دکترای خود را از معتبرترین دانشگاه  سوئد (lund) اخذ کرده ام و  3 سالی  را هم پس از آن در همانجا مشغول به کار بودم و در حال حاضر 2 سالی است  به ایران برگشتم و از یک موقعیت اجتماعی مناسبی  برخوردارم و از دوران ارشد هم در کنار تحصیل مشغول به کار بوده ام.و یک خانه در شمال تهران و یک ماشین دارم. (فقط برای درک بهتر . بالای 15 میلیارد)

الان به نظر شما  بنده در خواستگاری خانمی با اختلاف 3 سال به خواستگاری خانمی بروم که خودش جدای از پدرش به اندازه ی 1 سال پیش بنده دارایی داشته باشد ؟ (باتوجه به دوسال سربازی)  . وضعیت مالی خانواده ام هم متوسط روبه بالاست.با موقعیت اجتماعی بالا.

با پیشفرض یکسان بودن دارایی و موقعیت اجتماعی خانواده ها؟

 در ضمن بنده  به برابری حقوق زن و مرد اعتقا  دارم و اعتقاد دارم زن و مرد باید پابه پای هم برای موفقیت در زندگی و برقراری آرامش در زندگی مشترک تلاش کنن.  حق طلاق و اشتغال و خروج از کشور راهم به ایشان میدهم و مهریه هم 10 سکه همان ابتدا به عنوان هدیه.

به طور کلی یک آقا باید به خواستگاری خانمی هم سطح خود از نظر اقتصادی و اجتماعی (با احتساب اختلاف سن) برود یا همسطح خانواده ی آن شخص. 

برای مثال فقط برای شرح بهتر(  به شکلی دیگر شخصی که تازه در شرکتی استخدام شده و با 26 سال 300 میلیون دارایی(بدون خانه و ماشین ) دارد می تواند به خواستگاری دختری(با 200 میلیون دارایی) برود که خانواده اش برای مثال 5 میلیارد دارایی دارد و خانواده ی پسر هم 5 میلیارد. و با موقعیت اجتماعی یکسان برود .)

و یا خود بنده می توانم به خواستگاری دختری که خودش یک دهم بنده هم دارایی نداشته( خیلی پایین تر از سطح خودم.) باشد ولی خانواده اش 5 برابر بنده دارایی داشته باشد بروم.

خانم ها هم لطف کنند علاوه بر اینکه پاسخ اول را  راهنمایی می کنند ، بفرمایند اگر خواستگاری با شرایط بنده داشتند جوابشان با توجه به اطلاعاتی که دادم چیست ؟بافرض مناسب بودن شخصیت و تفاهم.

چون برایم مهم است تا جای امکان در خواستگاری از طرف مقابل رد نشوم و خودم تصمیم گیرنده باشم.

سپاس

  موضوع:

برچه اساسی همسطح خود را برای خواستگاری  مشخص کنم؟

و یا خانم ها شما چه خواستگاری را همسطح خود می دانید.؟

سپاس فراوان آقای نجفی

"حساس بودن نسبت به کلمه مجرد بودن"

 با سلام خدمت تمام دوستان عزیزم

مدتی است به خاطر کرونا و در خانه بودن باعث شده که نسبت به مجرد بودن خودم بسیار حساس بشم و به شدت با اعضای خانواده به خصوص مادرم بدرفتاری میکنم و دلیل مجرد بودن خودمو از چشم مادرم میبینم چرا که نسبت به من بی توجه بود و حتی همیشه مرا تشویق به مجرد بودن میکرد و میگفت مجردی بهتر از ازدواج ناموفق هست...و این باعث میشد که به ازدواج به صورت جدی فکر نکنم و به خدا بسپارم و همیشه سرگرم پیشرفت خودم باشم برخلاف سایر دوستانم که همه جوره فعال بودن و همشون متاهل شدن من با این سن 33 ساله هنوز موفق به ازدواج نشدم.

البته دیدگاهم این بود که ازدواج قسمت هست و به وقتش سرراهم قرار میگیرد اما گاهی افکار شیطانی به سراغم می آید و با کوچکترین صحبت مادرم واکنش بسیار بدی نشان میدهم و یک کینه ای عجیب نسبت به مادرم پیدا کردم...

دوستان عزیزم خواهش میکنم به من کمک کنید که از این گناه بی احترامی به مادرم و عذاب وجدان همیشگی که به سراغم می آید نجات پیدا کنم. من همچنان معتقدم که ازدواج قسمت است و دوس دارم اگر خدا صلاح میداند سرراهم قرار دهد و به حکمتش راضیم اما با این رفتار دوگانه ای که پیدا کردم باعث شده که از خودم بیزار شدم و حتی کتاب های به من معرفی کنید که بتونم به حکمت خدا راضی باشم و اینگونه شیطان به من مسلط نشود چون این نقطه ضعف من روی این مسئله رو تمام کارهای من اثر منفی گذاشته

مخصوصا از وقتی چن روز پیش در مناظره تلویزیونی ، کاندیدای محترم فرمودن که میخان برای جوان ها که دهه 70 و 80 هستن فلان کار کنن یه لحظه احساس کردم منی که دهه ی 60 هستم دیگر جوان محسوب نمیشم و این مثله تیر اخر به مغزم بود که دیگه کنترل رفتار خودمو از دست دادم...

ممنون میشم راهنماییم کنید

آفای نجفی عزیز  عنوان    ((   بیاین از خواستگارها پر رو تون بگین از سمجها . از هیزها از مزاحمتهاشون بگید))

سلام مجدد

article.tebyan.net

soorpress.com

سلام جناب نجفی برای پست عنوان رو برای پست بی زحمت بزنید

۲۰ روز دیگه کنکور دارم سردگمم کمک کنید

سلام دوستان 

من پسری ۱۹ ساله هستم در مقطع دبیرستان و راهنمایی فوق العاده درسخون بودم در حدی که همه واقعا فک میکردن پزشکی قبول میشم اما به دلایل زیاده نتونستم سال کنکور خوب درس بخونم و کنکور ۹۹ که اولین کنکورم بود رتبم خیلی بد شد 

از آخر آبان برای کنکور ۱۴۰۰ شروع کردم به خوندن تقریبا خوب خوندم ولی بازم خیلی حاشیه داشتم 

الان ۲۰ روز مونده میخوام این ۲۰ روز رو بخونم با جون و دل ولی یه سوال داشتم به نظرتون اگه قبول نشدم یه سال دیگه هم بخونم؟

من واقعا به پزشکی علاقه دارم همیشه تو رشته های دیگه سختمه بخونم میخوام اگه قبول نشدم دانشگاه یه رشته شبانه یا آزاد انتخاب رشته کنم بعد مرخصی بگیرم بخونم

درضمن فقط این قضیه رو به مادر و پدرم میخوام بگم چون حوصله طعنه های مزخرف فامیل رو ندارم

به نظرتون کارم درسته ارزش داره قبول نشدم بازم بمونم؟

آقای نجفی لطف کنید عنوان رو این درج کنید :

سومین کنکور برای پزشکی

عنوان   بخاطر قبول نشدن تو فرهنگیان یکساله افسرده شدم                                                                     

سلام خانواده برتریهای عزیز  تو رو خدا کمک کنید دوستان من باید چیکار کنم واقعا   یکساله که افسرده شدم   شکست خورده شدید کنکور 99 هستم  بدجور خوردم زمین از این کنکور لعنتی       فرهنگیان منو مصاحبه دعوت نکردن  گرفتار شدم بقران از زندگی افتادم  افتادم یه دانشگاه روزانه دره پیت تو شهرمون با یه رشته دره پیت  انصرافم نمیتونم بدم  چون دیگه فرهنگیان 50 50 است ریسک خیلی بد و بزرگیه انصراف و دوباره کنکور دادن میفهمید که چی میگم  از اونور مجبور شدم 5سال معافیت تحصیلی بگیرم  یعنی همه جوره تو منگنه هستم  از اینور نه رشتم بازارکار داره و فوق العاده شدید شدید دربه داغونه   جوری که برا مدرکش تف هم کف دست ادم نمیندازن و بخاطر فرار از سربازی مزخرف هم مجبور به ماندن تو دانشگاه روزانه شدم   وای نمیدونید چه حالی دارم الان  با  ررشتم هم که کار پیدا نمیشه و مجبوریم بعد فارغ التحصیلی بریم کارهای سطح پایین و کارگری و اینا کنیم و بله قربانگوی دیگران باشیم و پیش یه نفر کار کنیم واای نه خیلی بده اینجوری   هر روز و هر شب بخاطر این وضعیتم گریه میکنم خدااایا چرا اینجوری شد اخه چرااااا    در صورتی فرهنگیان کار داشت معافیت داشت تضمین شده بود پول بهمون میداد حتی تو دوره دانشجویی  واقعا دیگه نمیکشم این دنیا دیگه بدرد نمیخوره خستم خسته 

سلام

با اجازه از آقای نجفی

به تمام دختران گل سرزمین م روزشون رو تبریک می گم

ان شالله به زودی خبرهای خوبی از گل دخترهای وبلاگ بخوونیم 

همسر مناسب و شایسته برای مجردان و زندگی عاشقانه برای متاهل های سایت آرزو می کنم

آقای نجفی برای اون مطلب دختری که دچار کمبود محبت هست عنوان رو بنویسید

راهکار صحیح برای جبران کمبود محبت دختر محجوب 

آقای نجفی میخواستم ازشما ضمن تشکر از زحماتتون خواهش کنم کامنت هایی که ارتباطی با سوال ومتن اصلی ندارند و حاوی مطالب منفی و تحقیر کننده هستنند درج نکنید به اندازه کافی طعمش  چشیده شده متاسفانه 

تشکر فراوان

عنوان: من آمادگی ازدواج رو دارم؟ میشه آقایون لطف کنین و به سوالام جواب بدین؟

سلام. راستش دلم نمیخواد این پست رو بذارم اما دیدم اینجا (دنیای خودمون) که نمیتونم از کسی این سوالا رو بپرسم پس بهتره از آدمای این وبلاگ نظر بخوام. من درباره شخصیتم، ظاهرم، تفکرم یا هرچیزی که دارم مینویسم نمیخوام از کسی به طور کلی نظرخواهی کنم. بیشتر میخوام بدونم کسی مثل من برای یه مرد چطور به نظر میاد. شناخت زیادی از آقایون ندارم و میخوام زمانی که قصد آشنایی با شخصی رو داشتم، بتونم تا حدودی جنس و روحیات اون شخص رو درک کنم. تا حدود یه سال پیش دچار افسردگی بودم و اصلا قید زندگی رو زده بودم اما بالاخره تونستم به خودم کمک کنم و روبه راه شم. از اون موقع یا کمی قبلترش، درگیر مطالعه این چیزا شدم و به نظرم جالب اومد. تا پیش از اون برام سخت بود درک کردن مردا. اما با اون ویدیوها و مطالب، به تدریج چشمم به حقیقت باز شد و دیگه تک بعدی به زندگی و رابطه مشترک نگاه نکردم. فهمیدم باید از دید اون مرد هم به زندگی و رابطه فکر کنم. واقعا مسخره ست که قبلا ماجرا رو اونطور خودخواهانه میدیدم. ولی از وقتی تو این چیزا دقیق شدم، طرز فکرم زمین تا آسمون فرق کرده. گرچه قبلا هم در اظهار نظر کردن زیاده روی نمیکردم اما از ازدواج میترسیدم. الان دیگه اونطوری نیست و فقط دارم سعی میکنم روی شخصیتم کار کنم و مهارتام رو بالا ببرم. دارم یاد میگیرم باید قدردانی کنم و حتی بتونم با کمال میل دست مردم رو ببوسم و براش به زبون بیارم که چقدر خاطرشو میخوام. که چقدر ممنونم ازش برای همه زحمتا و تلاشش. دارم یاد میگیرم باید با واژه های قشنگ صداش کنم و بهش بگم قهرمانم اونه. دلم میخواد بدونه من نمیترسم بهش چشم بگم. حتی برام شیرین و بامزه ست. دلم میخواد این توانایی رو داشته باشم که اون مرد رو رهبر خودم بدونم بدون ترس و نگرانی از دیده نشدن. نمیخوام روی مردسالاری اصرار کنم. قبلا هم اصراری به زن سالاری نداشتم. فقط اصلا احساس نمیکنم شان و مرتبه خودم پایین میاد و غرورم لکه دار میشه. پس اگه کسانی از مردا و زنا اینجا هستن که متفاوت از من فکر میکنن به خودشون مربوطه. اما اگر دلتون میخواد، نظر بدید. من دلم میخواد بیشتر بدونم آقایون درباره م چه فکری میکنن. میخوام بدونم از جنبه یک مرد، کدوم تفکر و برخورد من اشتباه یا درست دونسته میشه تا بهم کمک بشه بهتر روی خودم کار کنم. من خودم رو قبول دارم اما بی عیب نیستم و با اینکه قرار نیست یه انسان بی عیب باشم، میخوام از عقل و احساسم استفاده کنم تا آدم بهتری بشم. نمیدونم توقع آقایون از خانومشون چیه؛ هنوز همه چی رو نخوندم. کار کردن با موبایل یا اینترنت حوصله سربره (من شبیه قدیمیام. با کتاب کاغذی راحتترم تا این دم و دستگاه ها)، زیادم فرصت پیدا نمیکنم پای اینترنت باشم و اگر اون مطالب رو بخونم هم بازم احساس میکنم باید درباره خودم بگم تا بهتر متوجه نظر آقایون بشم. الان که تقریبا سی سالمه انگار توقعم از زندگی مشترک ساده تر شده. با اینکه شاغل نیستم، وقتی سختی کار و وضع اقتصاد رو میبینم، تعجب میکنم از خانومایی که با بی توجهی از مردشون توقع دارن. حقیقتش من همیشه شبیه آدمایی بودم که چیزی ندارن چون واقعا هم همینطور بود. وقتی شغلی نداشته باشی و از خونواده ت هم چیزی نخوای، یعنی هیچی نداری. همیشه هشتم گرو نهم بوده اما همینکه جلوی کسی دستم دراز نیست احساس رضایت میکنم. و واقعا معنی توقعات مالی داشتن از مرد رو نمیدونم. ازدواج کردن درحالی که استقلال مالی (استقلال حتی در کمترین حدش منظورمه) ندارم، برام عجیبه اما میبینم دارم توی جامعه ای زندگی میکنم که خونه دار بودن زن عادیه. فقط گاهی تصور میکنم که چطور میشه مثل بقیه زنا با خیال راحت از مردم پول درخواست کنم. اما چون تقریبا هیچوقت اینکار رو نکردم، برام عجیبه. من خیلی زود خسته میشم. یعنی قدرتم اونقدر زیاد نیست. البته گاهی کارای سنگین هم انجام دادم یا زمان زیادی رو بدون استراحت مشغول بودم اما انرژیم کم میشه و احساس میکنم دیگه برام مشکله که سرپا بایستم. شاید هنوز شوخی کنم و خودم رو سرحال نشون بدم اما تنم خسته میشه. برای همین ترجیح میدم اگر قراره کاری کنم، تو خونه باشه. ضمنا همیشه یه کاری برای انجام دادن و سرگرم شدن میتونم برای خودم پیدا کنم و مشکلی با فضای خونه ندارم و افسرده نمیشم. به نظرتون این عادیه یا فکر میکنین من مشکل و ییماری دارم؟ و واقعا یه مرد درمورد مسائل مالی چه توقعی از زنش داره یا از زنش میخواد چه توقعی ازش داشته باشه؟ من خیلی ساده تر از اونم که بخوام چشم و همچشمی کنم. خونه کوچیک رو دوست دارم و میخوام معمولی زندگی کنم. بعضی وقتا فکر میکنم اگه مردم بخواد من ازش توقع چیزای بزرگ و پرزرق و برق رو داشته باشم باید چیکار کنم؟ میبینین هر آدمی یه جوریه. منم اونطوری زندگی نکردم که متوقع باشم. همیشه معمولی بودم و تا حدودی معنی نداری رو میدونم. برای همین، هم توقعم زیاد نیست، هم با سادگی و کم داشتن کنار میام. اصلا همیشه بنظرم میرسید که زیاد داشتن آدمو درگیر میکنه. برعکس وقتی کمتر داشته باشی، وقت و انرژیت رو واسه چیزای باارزش میذاری. من تحصیل کرده نیستم. هرچیزی که میدونم از دیده هام یا مطالعه تجربه دیگرانه. آدم آرومیم، متواضعم (واقعا از سر خودشیفتگی اینو نمیگم)، خجالتیم. حتی با اعتمادبه نفس تو چشمای آدما نگاه میکنم اما خجالتیم و این اخلاقم رو دوست دارم که با وجود سرخ شدن لپام، از اعتمادبه نفسم نمیگذرم و حرفم رو میزنم. از سادگی خوشم نمیاد (مگر اینکه ساده زندگی کردن باشه که بهم آرامش میده) اما بی احترامی هم نمیکنم. به هیچ عنوان نمیتونم به بی احترامی به شریک زندگیم فکر کنم، چه در خلوت چه در جمع. اونقدر این برخوردای زشت رو دیدم که حسابی برام تجربه شده و فهمیدم نباید هرگز بذارم این اتفاق بد بیفته. ولی عیبایی هم دارم. مثلا اینکه زیاد با مردم معاشرت نمیکنم. میدونم این خوب نیست مخصوصا وقتی مهمان یا میزبان باشی. عادت ندارم از دیگران درباره زندگیشون سوال کنم. و زیاد هم بلد نیستم اینکارو. کم حرف بودنم اذیتم نمیکنه اما فکر کنم درست نیست وقتی توی خونه خودت مهمون داری، انقدر ساکت باشی. این کارو باید یاد بگیرم و از همین الان احساس خستگی و کوفتگی میکنم :/ :))

من لاغرم. دیگران بخاطر چهره م گاهی خیال میکنن سنم کمتره. آرایشم کمه. با ظاهر دخترونه و معمولیم راحتم. مانتوی تنگ نمیپوشم و بلندش رو میپسندم. موهام کوتاهه و روی پیشونیم میریزم که اونم تقریبا کوتاهه. ابروهام رو هم دخترونه برمیدارم و گاهی اصلا کاریش ندارم. کلا با ظاهر عادی و همیشگیم مشکلی ندارم اما جدیدا یه چیزایی ذهنم رو مشغول کرده. اینکه اگه خواستم با یه پسر مذهبی آشنا بشم چی؟ اون منو اینطوری قبول میکنه؟ ازم نمیخواد موهام رو بپوشونم؟ نمیخواد چادر سرم کنم؟ بهم نمیگه چرا پاچه شلوارت رو لا میزنی؟ با اینکه من رعایت میکنم و حواسم به لباسام و رفتارم هست و از برخورد سنگینم با دیگران راضیم، اون من رو اینطوری میپذیره؟ نمیدونم چرا اینقدر این موضوع ذهنم رو درگیر کرده. اصلا یه آدم مذهبی هم نه، پسری که مثل خودم معمولیه. اینا براش زننده نیست؟ من تو برخوردم با دیگران بی احترامی ازشون ندیدم. گرچه مردای زیادی رو نمیبینم چون زیاد تو جامعهء بیرون نیستم اما کسی به خاطر ظاهرم بهم چه توهین آمیز و چه هیز نگاه نکرده. شایدم من متوجه نشدم. یعنی یه نگاه هایی بوده. توجه کردم گاهی بهم طوری نگاه میکنن که انگار یه چیزی براشون سواله. یه نگاه خیره و تو فکر که معنی بدی برام نداشته. نمیخوام تعریف کنم ولی شاید چیزی جذبشون کرده. چنین نگاهی بوده انگار. اما شاید من دارم اشتباه میکنم چون شناخت زیادی از مردا ندارم. فقط هنوز حسرت یه دفعه رو میخورم که یه پسری اینطوری بهم نگاه کرد و من چشمام رو ازش برداشتم و چون ماشین رو فقط چندثانیه نگه داشته بودم، دوباره راه افتادم و رفتم و عین چی به اون چشمای سبز روانی نگاه نکردم :( چون یک آن به ذهنم رسیده بود چقدر ترسناکن اما چی میشد بهش لبخند میزدم و آشنا درمیومدیم؟ شاید اون الان پیشم بود و من داشتم اینا رو از خودش یاد میگرفتم :((
شوخی کردم. جدا ظاهر من از نظر پسرا بده؟ فقط برای اینه که نگاه کنن یا بخوان شماره بدن؟ چون من به عمرم با کسی رابطه نداشتم حتی تو اینترنت هم تمایلی به این کار نداشتم و من بعد هم دلم نمیخواد غیر از این باشه.

یه چیز دیگه هم باید بپرسم. من اهل شوخی و تو سرو کله زدنم. البته با همین روحیه زنونه خودم. اگه مردی رو دوست داشته باشم، میدونم حتما باید باهاش شوخی کنم و سربه سرش بذارم. یا فیزیکی آزارم رو بهش برسونم. شاید اونقدر شوخی کنم که مجبور شه یا منو بزنه یا محکم نگهم داره تا آروم بگیرم :دی یا هر ترفند دیگه ای که خودش میدونه و من بیچاره بلد نیستم چطور باهاش مقابله به مثل کنم. بالاخره من که زور بازوی اونو ندارم. حتی وقتی افسرده هم بودم احساس میکردم آدم گرمی هستم و الان فکر میکنم اگه با کسی باشم، احتمالا حدسم درباره خودم درسته و خیلی گرمم. یعنی کافیه خودمو رها کنم تا دیوونه بشم. بیتعارف من این غریزه م رو دوست دارم و اصلا ازش فراری نیستم. خدایا من از این میترسم اگه بخوام با یه آدم مذهبی باشم، اون نخواد تجربه کنه. من تو اینجور موارد خیلی شیطون میشم و حتی اگه ازش خجالت بکشم، اخلاقم اینطوریه که احتمالا از خواسته م نمیگذرم و سرخی گونه هام رو نادیده میگیرم و راحت درباره ش حرف میزنم. اما اگه اون دوست نداشته باشه چیزای مختلف رو تجربه کنه چی؟ یعنی ممکنه؟؟ تروخدا نگین پسرای مذهبی بدشون میاد از این چیزا -___-

اینو درمورد خودم کاملا مطمئنم که اگه کسی رو دوست داشته باشم از طریق لمس کردن باهاش ارتباط برقرار میکنم. مطمئن مطمئنم. پس ممکنه اون مرد ناراحت بشه از اینکه من تو خیابون بغلش کنم، ببوسمش، نوازشش کنم؟ (نه به منظور خاصی که! فقط برای اینکه اینطوری احساسم رو بهش راحتتر نشون میدم. یعنی خود واقعیم رو) یعنی اگه مرد من وقتی بیرونیم نخواد بذاره محکم بغلش کنم، مجبورم میکنه با همین قد کوتاهم ازش آویزون شم و یه گاز دراکولایی از گلوش بگیرم همونجا تو خیابون :| والا. معنی میده اصن آدم طرفشو اینهمه محدود کنه؟ التماس میکنم :((( نگین این چیزایی که من میخوام محاله. التماس.. التماس :((
من با خودم خیلی راحتم. با جسمم با روحیات و علایقم، با ایرادا و تک تک خطها و نقطه های روی تنم. من همه چی رو در خودم قبول کردم. برجستگیهایی که خانوما دنبال برطرف کردنشون تو باشگاهن رو من در خودم پذیرفتم و مشکلی باهاشون ندارم. درسته تو خونه و غیرحرفه ای یوگا کار میکنم اما فقط برای اینه که بهم آرامش میده و کیف میکنم. یه مشکلی هست که نمیدونم کسی باهاش کنار میاد یا نه. از چندسال پیش موهام شروع به ریزش کرد و بخاطر مسائل مالی نتونستم راههای زیادی رو برای درمانش امتحان کنم. البته خیلی از مردم و دکترا میگن درمان مو کار سختیه. منم در توانم نبود کاری براش کنم. ممکنه تا چندسال آینده خیلی خیلی کمتر بشه. برای همین مجبورم موهام رو همیشه کوتاه کنم. نمیدونم چرا مردا اینهمه به موی بلند اهمیت میدن. اشکالی هم نداره اما من از پسش برنمیام و دلم هم نمیخواد با موی مصنوعی بزک کنم. از اینکار ایراد نمیگیرم اما حس میکنم اینطوری دیگه خودم نیستم. دلم میخواد اون آدم بذاره من خودم باشم. شیطنت کردنم واسه خودم و خودش رو بد ندونه و قدغن نکنه. من عادت دارم گاهی میدوئم و بالاپایین میپرم. از شکل دامنم و مانتوم خوشم میاد وقتی چرخ میزنم و تو باد رها میشه. شاید کودکانه به نظر بیاد اما من با خودم خیلی راحتم و از چیزای ساده واقعا لذت میبرم و احساس آرامش میکنم. حتی از راه رفتن خودم خوشم میاد. بخدا خودشیفته نیستم. فقط با وجود خودم راحتم. اما اگه بهم بگه "نکن! آروم بگیر! این کارا چه معنی میده!"، شک ندارم بغض میکنم و این موضوع اذیتم میکنه حتی اگه بهش بگم باشه نمیکنم. و مطمئنم بعدا ازش میخوام باهم درباره ش حرف بزنیم اما اگه قبول نکنه چی؟ اگه اصلا منو اینطوری نپذیره چی؟ اگه بخواد تغییرم بده احساس میکنم دارم میشکنم. چون دیگه خودم نیستم. واقعا میخوام گاهی وقتا مراقبم باشه و بهم یه چیزایی رو تذکر بده چون حواس پرتم و بعضی اوقات خودمو رها میکنم و انگار تو اون وضعیت غرق میشم. فکرکنم آدم مذهبی معمولا باید صبور باشه و فرصت میده تا یاد بگیرم. اما عصبانی شدنش اشکالی نداره. درک میکنم :( فقط اجازه بده من وقتی عصبانیه بپرم تو بغلش دیگه عیبی نداره اگه میخواد به غر زدن یا دعوا کردن ادامه بده (ایموجی قورت دادن آب دهن). مثلا پوششم جلوی بقیه اصلا بد و باز نیست. لباس تنگ هم جلوی دیگران نمیپوشم. برای اینکه معذب میشم و دیگه راحت نیستم اما چون گاهی به جای دامن و پیراهن، شلوار میپوشم یا آسین لباسم رو لا میزنم، مدتیه دارم فکر میکنم نکنه از نظر اون آدم بد باشه!
یه آدم مذهبی ممکنه تو خونه به لباسای من ایراد بگیره؟ اینکه دلش نخواد باز بپوشم؟ یا بگه چرا تو حیاط دامن بلند نپوشیدی؟ من تو خونه خودمون از دست مامانم اجازه ندارم لباس اونقدر کوتاه و باز بپوشم. عقده ای نشدم چون الانم این لباسام رو دوست دارم اما دلم میخواد با خودم دیگه راحت و آزاد باشم. تازه، عاشق پابرهنه قدم زدنم. مخصوصا روی خاک خونه که میدونم کسی قرار نیست با تعجب بهم زل بزنه. اون موقع حتی خاری که توی پام میره هم دوست دارم. واقعا آدمی نیستم که دعوا راه بندازم یا قهر کنم. فوقش واسش ناز کنم که بذاره خودم باشم یا چون احساسیم شاید بغض و خواهش کنم. من هیچی درباره مردا نمیدونم مگه نه؟ :(( حتی یه دفعه قرآن رو برداشتم و بعضی معنیای چندتا سوره رو خوندم. درسته از یه چیزایی سردرنیاوردم و خوشم هم نیومد اما گذاشتم پای تفسیر بلدنبودن و کم سوادی خودم. بعضی وقتا از اینکه میبینم به کارای خودم انقدر توجه میکنم، خسته میشم و میگم بیخیال اصلا من به هیچ آدم مذهبی نزدیک نمیشم. اما بلافاصله پشیمون میشم. آخه من با مردا نبودم و نمیدونم دقیقا چطور برخورد میکنن. حتی بلد نیستم درباره شون حدس بزنم. بیشترش از مطالعه ست.

میخواین بگین من منطق ندارم و امروزی نیستم ولی من فکر میکنم بیشتر از همه به اخلاق اون آدم نیاز دارم. از مهریه و این رسم و رسومات سردرنمیارم اما اگه اصراره، یکی دوتا قبوله. فکر میکنم اگه میتونه اخلاقیات رو رعایت کنه و رازدار باشه، اگه میخواد مثل کوه پشت هم باشیم و کنار هم بزرگ شیم، اگه تربیت درست بچه براش مهمه، اگه درگیر به دست آوردن پول بیشتر و بیشتر و بیشتر و کم کردن روی دیگران نیست (چون این رو رقابت واقعی نمیدونم) و بقول معروف حلال و حروم سرش میشه، اگه خودشیفته و دو رو نیست و مرده، اونوقت من بد میخوامش. یکی از دلایلی که به آدم مذهبی فکر میکنم، همیناست. من مملکتم رو با همه وجودم دوست دارم و با آدمای خارج از این خاک هم دشمنی و مشکلی ندارم. راستش به حکومت اینجا اعتقاد ندارم و نماز نمیخونم و روزه هم نمیگیرم. آدمی نیستم که حرف دین و این چیزا رو بزنم اما از اون روشن فکرایی هم نیستم که غرب غرب میکنن و دین دارا رو نامحترم میدونن. ابدا! مصالحه رو دوست دارم. نمیدونم معنی ایمان دقیقا چیه اما مگه باید غیر از اعتقاد به خوبی باشه؟ درسته درباره خدا و وجودش نظر نمیدم اما توی قلبم بهش اعتقاد دارم و حقیقتش ازش گله نمیکنم که چرا فلان مشکلات توی زندگیمه. باهاش بد نیستم. دوسش دارم و شکرگزاری میکنم. میدونم انسان فوق العاده ای نیستم اما یه مرد مذهبی واقعا منو نمیتونه دوست داشته باشه؟ نه، منظورم فقط دوست داشتن نیست. منو همین آدمی که هستم قبول نمیکنه؟ نمیدونم چرا این فکرم رو درباره یه مرد مذهبی دوست دارم که واسم قرآن بخونه. حس خوبی بهم میده. فکر کن برات بخونه. منم که بلد نیستم مثل خودش بخونم پس براش هرچی تونستم میخونم و قربون صدقه ش میرم یا لبا و گلوش رو میبوسم. خدایا نگو مردت منو جوری که هستم نمیخواد. چون من اونو همونطوری که هست دوست خواهم داشت. نماز خوندن و روزه گرفتن و اعتقادات و ایمانش رو. من دینش رو قبول میکنم اونم دین نداشتن و آزاده بودن منو. مگه خود مسلمونا معتقد نیستن که حسین گفته اگه دین ندارین آزاده باشین؟ من واقعا باهاشون مشکلی ندارم حتی بارها شده از شنیدن اتفاقاتی که برای اون آدما افتاده به گریه افتادم و غصه خوردم. خب برام بی ارزش نیستن :(

گفتم غصه، یاد این افتادم که آرزو میکنم اون آدم از من عاقلتر باشه. چون من آدم احساسی هستم و شاید گاهی درست تصمیم نگیرم و به کمک احتیاج داشته باشم. یه سوال مهم دیگه. خواهش میکنم خانوما و آقایون جبهه نگیرین و نگین طرز فکر من صددرصد اشتباهه. سوالم اینه که مردا وقتی دست روی زنشون بلند میکنن، واقعا به چی فکر میکنن؟ منظورم این نیست که مرد و زن حق دارن همدیگه رو بزنن. فقط میخوام بگم شاید اون مرد اون لحظه داره به چیزی فکر میکنه که بیش از حد آزاردهنده ست. مثلا وقتی یه مرد میگه دلش نمیخواد کسی به جز خودش بدن زنش رو ببینه (حتی خارج از ایرانم همچین مردایی هستن) مقصودش سلطه جویی نیست. من فقط میخوام بتونم بهتر درک کنم. میخوام واقع بینانه زندگی کنم. این رو در نظر بگیرم که گاهی هممون حوصله نداریم، خسته ایم، کلافه ایم، درب و داغونیم، و قدرت قضاوت و انصافمون تحلیل میره و ممکنه بزنیم به سیم آخر. دلم نمیخواد اگه اینطور شد، از اون آدم فاصله بگیرم و به جای اینکه بهش زمان بدم تا آروم شه و به کارش فکر کنه، ولش کنم یا تصمیم بگیرم ازش جدا بشم. واقعا مردا گاهی اینطوری فکر میکنن که باید با زدن، به طرفشون حالی کنن که چی درست یا اشتباهه؟ اگه چیزی میخواین بگین بگین لطفا. دلم میخواد نظراتی رو بدونم که صادقانه گفته میشن. اگه فکر میکنین این کار درسته، خب برای چی؟ اگه فکر میکنین اینکار تو اون لحظه درسته و باید آدم خالی بشه، بگین. موضوع فقط خالی شدن از عصبانیت نیست. من فکر میکنم بعضیا میخوان اینطوری به طرفشون بفهمونن که کارش درست نبوده و اون آدم باید بدونه که مردش چقدر دوسش داره و چقدر براش مهمه. برای همین حاضر میشن قضیه رو از این راه به زنشون حالی کنن. من دارم اشتباه فکر میکنم؟ چون مشخصه همه مردایی که زنشون رو زدن، سادیست نیستن. وقتی به کتک خوردن از روی خشم و عصبانیت فکر میکنم بدنم درد میگیره. دردناکه، لذتی نداره، غم انگیزه. اما میخوام درک کنم این فاجعه رو. میشه نظرتونو بگین؟

لطفا اگه مثل خودم مذهبی نیستین هم حرفتون رو بگین. من فقط فکر کردم شاید کسی که خیلی شبیه خودمه رو برای آشنایی نبینم وگرنه نمیخواستم بگم که غیرمذهبیا قابل اعتماد نیستن. فکر میکنین من با این روحیه و طرز فکر برای ازدواج کردن مناسبم یا اصلا شخصی مثل من برای ازدواج قابل قبول هست؟

سلام حال  همگی انشالله خوب باشه ویا خوب بشه وخبرای خوب بشنوید 

همه ما مشکلات زیادی داریم بعضی هاشون رو میتونیم باتلاش خودمون درست کنیم بعضی هاشون روهم خیر .بعضی از مشکلات هم  هستند که اصلابافکر  خودمون و.. هم نمیتونیم حلش کنیم ودرکنار تلاش هامون فقط خداوند میتونه چاره گشا باشه.

همه ما مشکلاتی ازقبیل شغل، زخم های عاطفی و جسمی ومالی و.. داریم .میخواستم ازتون خواهش کنم هر کدوم از شما اگر در بازه ای از زندگیتون دچار مشکلات فراوان بودید ولی درعین حال دست رو دست نذاشتید وباوجود تمام سختی ها،شکست ها،ناامیدی ها وحتی تحقیر هاو.. بلند شدید وادامه دادید بیایید از تجربه هاتون بگید.

حالتون چطور بود؟چکار کردید که خورد نشید؟چطوری ادامه دادید؟امید وانگیزه خودتون رو چطور حفظ کردید؟

ودرنهایت هرکدوم از شما بزرگواران اگر به موفقیتی رسیدید درباره فراز ونشیب هاتون بگید.

چطور سعی کردید به خداوند توکل داشته باشید و ناامید نشید 

(اگر دعا یا ذکری حال شمارو بهتر میکرد بفرمایید)

تلاشم اینکه مجموعه کامنت هایی ایجاد بشه دراین پست که همه افراد با مشکلات مختلفی که دارن که با خوندنش حالشون بهتر شه،امیدوار شن، از گوشه نشینی ودست روی دست گذاشتن منصرف شن ودرنهایت یه محیط مفید باشه.

همه ما فارغ از موقعیت هامون وسن وشرایطمون گره های زیادی داریم که تو اکثر پست ها محسوسه مهم اینکه چطور خودمون رو نبازیم و تلاش کنیم

عنوان:تجربه هاتون از قوی بودن درشرایط سخت ومشکلات زندگی

سلام آقای نجفی فقط ازتون خواهش میکنم ،بازم میگم خواااااهش میکنم ثبت کنید خیلییی ممنونم

عنوان :دختر سطح بالا

بنظرتون یک دختری که دانشجو دندان پزشکی باشه و به علت اینکه قوه تخیل خوبی هم داشته باشه نویسنده هم باشه یعنی یکم دیگ رمان نویس عالی بشه و یکی دو مورد هم از طرف شرکت هایی برای فیس مدل شدن پیشنهاد داشته باشه چون چهره طبیعی و بامزه و خوبی داره سطحش چقدر بالا؟؟

یعنی موقیت های ازدواجش چظور میتونه باشه ؟ادم معروف و پولدار؟؟؟؟

با سلام و احترام خدمت تمام دوستان

دوستان من قصد دارم با همشهری خودم به قصد ازدواج اشنا شوم ولی محل زندگی و کار من و ایشان به خاطر شرایط تحصیلی مان و آینده شغلی خوب در شهر تهران خواهد بود که حدود 1000 کیلومتر با شهر خودمان فاصله دارد البته فعلا هر دو در تهران دانشجو هستیم وبرنامه ریزی ما سر خانه زندگی رفتن اگر  خدا خواست اوکی  شد برای دو تا سه سال دیگه است.

میخواستم بدانم دوستان عزیزی که این تجربه را دارند و یا در اطرافیان خود از این موارد دیدن در این مواقع چه نکات مهمی را باید در نظر بگیریم که لازم است و باید قبل از ازدواج در موردش صحبت شود؟ چه اتفاقاتی ممکن است پیش بیاید و نیاز به برنامه ریزی از قبل دارد؟ اصلا این شرایط چه مزیت ها و چه عیب هایی دارد؟

ممنون از تمام شماها که هستید

سلام و عرض خسته نباشید، آقای نجفی خوشحال میشم اگر این سوال رو پست کنید تا از نظرات دوستان استفاده کنم.

من یه پسر ۱۸ ساله هستم که امسال (۱۴۰۰) باید کنکور بدم، رشته ام تجربی هست و درسم هم متوسط رو به بالا است. حدود ۱۷_۱۸ روز دیگه کنکور سراسری تجربی برگذار میشه و من میدونم که رشته هایی مثل پزشکی، دندانپزشکی یا دارو قبول نمیشم. راستش به این سه تا رشته علاقه قلبی ای هم ندارم(بین این سه پزشکی رو ترجیح میدم).

موضوعی که اینجا مطرح هست، این هستش که من درسم تقریبا خوبه و احتمالا میتونم بعضی رشته های پیراپزشکی مثل تغذیه یا پرستاری آزاد رو امسال قبول بشم اما هیچ علاقه ای به این رشته ها ندارم!

از ابتدای سال یازدهم تقریبا این فکر توی سرم بود که تغییر رشته بدم و رشته انسانی رو ادامه بدم، به این دلیل که من توی درس های حفظی_مفهمومی و همچنین درس های تحلیلی خیلی خیلی خوب عمل میکنم اما توی درس های محاسباتی واقعا مشکل دارم. از طرف دیگه علاقه ای که از همون اول به دروسی مثل روانشناسی، تاریخ، جامعه شناسی و... داشتم خیلی خیلی بیشتر از علاقه ام به شیمی، فیزیک یا ریاضی بوده و هست.

اما هیچ وقت جرات رها کردن تجربی و رفتن به سمت انسانی رو نداشتم، از بچگی فامیل، دوست و آشنا از من انتظار پزشک شدن رو داشت و داره و همین باعث شده که تا الان شجاعت کافی برای رفتن به سمت علاقه ام رو بدست نیارم و خب امسال دیپلم تجربی رو احتمالا با نمره های خوب دریافت میکنم.

فکری که چندین هفته است توی سرم می‌چرخه پشت کنکور موندن و تغییر رشته به انسانی هست. هدف ام هم نهایتا رشته روانشناسی هست(میدونم از طریق رشته تجربی هم حتی  میتونم همین امسال روانشناسی بخونم، اما نمیخوام دانشگاه آزاد یا پیام نور برم، چون رشته بسیار با ارزشی برام و دوست دارم در صورت وارد شدن توی بهترین دانشگاه دنبالش کنم.)

اما قاعدتاً این تصمیم چالش های زیادی رو برای من به همراه داره:

۱) باید سه پایه رو تو یه سال بخونم.

۲) اطلاع چندانی از منابع و روش مطالعه دروس انسانی ندارم.

۳) نمی‌دونم اطرافیان و خانواده چطور برخوردی نسبت این تصمیم خواهند داشت.

تمام این موارد باعث شده من توی گیج ترین حالت ممکن باشم و هیچ تصوری نسبت به آینده نداشته باشم، از طرفی به همه سختی ها و چالش های پیش رو در صورت تغییر رشته واقف هستم و از طرف دیگه دلم نمی‌خواد رشته ای رو بخونم که بهش علاقه ای ندارم.

خیلی بهم لطف میکنید اگر نظرات و تجربیات خودتون رو در اختیارم بزارید، ممنون.

عنوان پیشنهادی:

رفتن دنبال علاقه یا دنبال کردن مسیر مطمئن تر؟

به چالش کشیدن خود، یا دست کشیدن از علاقه؟

اقای نجفی سلام عنوان پست رو بنویسید برای معافیت دانشگاه بورسیه برم؟

باشه جناب نجفی می خاید بخشهایش و حذف کنید ولی زیاد حذف نکنید که تاپیک نامفهوم بشه و چالشش و از دست بده . چون اینها واقعیات جامعه هستن زیادم چیز خاصی نیستن ولی بهر حال هرچی شما صلاح می دونید . پس لطفا ارسالش کنید . مرسی

جناب آقای نجفی بنده سوالم رو مجدد تغییر میدم تا شاید منتشر کنید و من نظر دوستان رو بدونم. 

من دختری هستم که در شرف ازدواج با خواستگاری هستم که از هر نظر عالی هستن و همونی هستن که من آرزوش رو داشتم. اما ایشون معتقدن که فرزندان تا سن 18 سالگی نباید هیچگونه آموزش مذهبی ببینن و نماز و نه حجاب و نه حرم و نه مسجد. چون این کار رو شست و شوی مغزی کودکان می دونن و می گن که بچه ها بعد از سن 18 سال باید خودشون دین و مذهبشون رو بر اساس تحقیقات انتخاب کنن. من هم تا حالا نماز و روزه م ترک نشده و مسلمان معمولی هستم. با حجاب معمولی هم هستم که کمی از موهام فقط پیداست. حالا به نظر شما این حرف درسته که آموزش مذهبی کودکان شست و شوی مغزی اونهاست. آیا من باید اجازه بدم بچه هام تا سن 18 سالگی هیچ آموزش مذهبی نبینن و بعد از 18 سالگی خودشون برن تحقیق کنن و دین رو انتخاب کنن؟

باشه جناب نجفی هرچی شما بگید . من که گفتم هر جور که خودتون تشخیص می دید تاپیک و بزارید توی سایت . شما درست میفرماید

سلام،دچار تردید شدم که چی درسته و چی غلط!

تا ۱۸ سالگی کلا با پسری هم کلام نشده بودم . البته یک عشق یک طرفه و هم دو طرفه رو تجربه کردم اما هیچکدوم به شروع ی رابطه منجر نشد مخصوصا دومی که متاسفانه امکانش نبود!

بعد اونهم هر آقایی که پیشنهاد اشنایی میدادن چه برای دوستی یا ازدواج تا الانی که ۲۱ سالمه من با هیچکدوم وارد رابطه نشدم یعنی ناخوداگاه اونا رو با اون شخصی که بهش علاقه داشتم مقایسه میکردم ‌!

در حال حاضر پذیرفتم که اون دیگه رفته! و من خودم موردایی که بودنو رد کردم اما واقعیت اینه مگه نباید کسی باشه که واقعا دلت براش بلرزه و ذهن و قلبت تاییدش کنه؟ آیا این بدون شناخت اولیه امکان پذیره یا حتما باید وارد رابطه با اون شخص شد؟ بین دوستای خودم که میبینم جزو معدود کساییکه تابحال دست ی پسرو نگرفته منم! همشون یا رابطه دارن و حالا با ی حد و حدودایی باهم خوشحالن یا ازدواج کردن!

من متاسفانه یا خوشبختانه آدم صفر و صدی هستم . در حالیکه با دوستام صحبت میکنم میگن دیگه اون زمانی نیست که تو با پسری دوست باشی فقط از عشق و علاقه باهم حرف بزنین. از طرفیم الان واقعا آماده ازدواج نیستم و کسیم که واقعا توجهمو جلب کنه با توجه به اینکه قبلا عاشق شدم نبوده! هر چند شاید دلیلش فرصت ندادن به اون افراد برای نشون دادن خودشون باشه!

در کل نمیدونم من دارم زیاد سخت میگیرم؟ از ی طرف آدم واقعا به ی همدم احتیاج داره. ازدواج به اون شکل سنتی یا ازدواج کاملا مدرن نمیخوام اما از طرفیم میترسم که باز عاشق بشم و به اون شخص نرسم . و یا بعد مدتی اون شخص عوض بشه!

کلا حس میکنم سخت گرفتپ بخودم اونایی که همه چیزو راحت میگیرن راحت از ی رابطه خارج میشن و با ادمای دیگ اشنا میشن حس بهتری دارن . نمیدونم نظر شما راجب این موضوع چیه چطور میشه تعادلو پیدا کرد؟

عنوان پست: تعامل سازنده دختر و پسر چطور باید باشه

فقط دختران نظرشون راجب پاراگراف زیر بگین :

((  چرا دختران با موقعیت و خوش ظاهر که خواستگار زیاد دارن می توانند چند خواستگار همزمانشان را آشنا شوند و بررسی کنن و از بین آنها بهترین را برای خوشون انتخاب کنن؟ چرا؟  و اصلا نباید دلباختگانی که خواستگارشن ناراحت شوند وحسودی نکنن  که چرا دیگران را بررسی میکنی من که خوبم مگه من چمه من با تمام عشق جلو اومدم و دختره بگن من حقمه  باید گزینهای دیگه هم بررسی کنم.  حالا بالعکس همین داستان  اگر پسری با موقعیت خوب باشه و ظاهر خوب دخترانی باشن که بخان دلشو بدست بیارن  و برن سراغش  اونم به دخترانی که ابراز علاقه پاک و معصومانه کردن بهش برا امر خیر برگرده بگه شما دختر خوبی هستید من دارم 2 دختر دیگه رو هم بررسی میکنم و آشنا میشم شما هم باتون آشنا میشم ببینم چه میشه قول نمیدم جوابم مثبت باشه  همه رو بررسی میکنم هرکدومتون خوب بودید خبرتون میکنم.  آیا به این آقا پسر حق می دید . چرا؟ ))      

عنوان: آخرین باری که دلتون خوش بوده کی بوده؟

یه سوالی دارم از شما جوونای همسن خودم یا حتی بزرگترها. شما آخرین بار که دلتون خوش بوده کی بوده؟ آخرین باری که از ته دل خندید چه زمانی بوده؟ من الان 30 ساله هستم وقتی فکر می کنم می بینم آخرین باری که دلم خوش بوده زمان دانشجویی بود. اون موقع که هنوز وارد زندگی نشده بودیم و فکر می کردیم زندگی همش رفاقته. اما بعد از دانشجویی که افتادیم دنبال کار دیگه رنگ خوشی و دل شاد رو ندیدیم. اولش که بیکاری بود. بعد هم که کار پیدا کردیم با کمترین حقوق که جای هیچ پیشرفتی به آدم نمی داد. سالها گذشت و دیدم عمرم و جوونیم داره تموم میشه و من با این درآمد جای هیچ رشدی ندارم حتی نمی تونم خوب برای خودم خرج کنم و گوشی مناسبی ندارم. بعد افزایش تحریم ها هم که دیگه حتی خرید یه پراید برامون شده آرزو خونه اجاره کردن و ازدواج کردنهم که دیگه هیچ حتی بهش فکر هم نمی کنیم. پارسال هم که اندک پس اندازی که حاصل 5 سال کارکردنم بود رو تو بورس از دست دادم. دیگه زندگیم شده کار کردن برای هیچ. تفریحی که وجود نداره. شدم عین یه ماشین. هدفم از نوشتن این متن این بود که ببینم فقط من تنها اینجوری هستم یا بقیه هم هم درد من هستن

سلام دوستان..من ی دهه شصتی هستم.. دانشجوی دکترای فنی هستم.ازدواج هم نکردم.خیلی احساس افسردگی  میکنم..همش به گذشتم فکر میکنم و احساس میکنم چوب انتخابای اشتباهامو دارم میخورم.. دارم میبینم همکلاسیام که ضعیفتر بودن دبیرستان رفتن تجربی ..الان  هم وضع مالیشون خیلی بهتر شد هم ازدواج کردن و..اما من همش به مانع برمیخورم..پدرم در اموده همش درس میخونم  و پروژه سنگین انجام میدم و به جایی نمیرسم..خیلی بده نه راه پس دارم و نه پیش..از اونطرف ظرفیت هییت علمی هم اشباع شده همش فکر میکنم تلاشام بیهوده هس..بنظرتون چیکار کنم؟اگه تجربه مشابهی دارین ممنون میشم بگین

سلام. امیدوارم حال همگیتون خوب باشه.

دیروز که رفته بودم بیرون یه اتفاق کوچولویی بین دو نفر افتاد که خب هرچه قدر فکر میکنم نمیدونم دقیقا حق با کدومشون بود و اگر این اتفاق روزی برای من بیوفته چه رفتاری باید نشون بدم. ممنون میشم شما نظرتون و دلیلش رو بگید که در این موقعیت چه کاری انجام خواهی داد؟ 

اتفاق بین دو تا خانم افتاد که داشتند توی پیاده رو راه میرفتند و یکیشون جلوتر بود و یکی عقب تر و فاصلشون حدود دو سه متری بود. خانم جلویی خیلی ناگهانی ایستاد انگار که یاد چیزی افتاده باشه و خانم عقبی به شدت بهش توپید که چرا وسط پیاده رو ایستاده و باید حرکت کنه. خانم جلویی عذرخواهی کرد و کنار کشید تا خانم عقبی رد بشه. این درحالیه که حدود دو متر از پیاده رو خالی بود و خانم عقبی میتونست یه ذره بره اون طرف تر و رد بشه. 

اصولا توی اتیکت میگن اخلاقی نیست که یک دفعه توی پیاده رو بایستیم چون ممکنه که برخورد بین چند نفر رخ بده و دیگران اذیت بشن ولی خب هیچ برخوردی بین این دو نفر و حتی با دیگران رخ نداد و دور و بر خانم جلویی خالی بود. 

از طرفی خب خانم عقبی میتونست در حد چند سانت بره اونطرف تر و رد بشه ولی با این حال خانم جلویی عذر خواهی کرد و البته که خانم عقبی هیچ اعتنایی نکرد. 

خودم به شخصه از این جور عذرخواهی های یک طرفه متفرم. چون حتی اگر تقصیر خانم جلویی هم بوده باشه، اون لحن بد حرف زدن هم باید باعث میشد که خانم عقبی هم عذر خواهی کنه. در کل بذارید از شما بپرسم که؛

1.اگر شما به جای خانم جلویی بودید عذر خواهی میکردید؟ 

2. آیا توقف در پیاده رو اشتباهه واقعا؟ من هم خیلی این کار رو میکنم. نباید این کار روانجام بدم و این باعث از بین رفتن حقوق دیگران میشه؟ 

3. اگه جای خانم عقبی بودید چه عکس العملی نشون میدادید؟ 

راستی من اینجا عضو نیستم و نمیتونم جواب پیام ها رو بدم. پیشاپیش هم ممنون.

چه تجربیات از افرد سریش دارید . افرادی که یکدفعه شما در معرض عشق یک طرفه آنها قرار می گیرید. توی دانشگاه .توی فامیل یا دوستان یا آشنایان یا همکارانتون توی محل کار شماره شخصی شمارو پیدا می کنن و مدتی وقت و بی وقت به شما زنگ می زنن و شما توی معذورات مجبوریت جواب بدید.و هرچه غیرمستقیم رفتار کردید طرف متوجه نشده و ول کن نبوده. خواستگارهایی که قصد آشنایی دارن اما طرف بیخیال نمیشه و برخلاف میل شما سریش شده و روتون نمیشد یا نمی دونستید باید چه کنید. یک سایه سنگین حضور گویی مزاحم روح و روان شما شده . گاهی بحث آبرو میاد وسط مخصوصا برای خانمها که مسعله رو دوچندان پیچیده میکند   . چگونه این بحران رو مدیریت کردید . آدم در این لحظات خیلی مجبوره با احتیاط رفتار کنه تا شخصیت طرف خدای ناکرده آسیب نرسانیم و خودمان هم آسیب نبینیم اما تا کی می توانیم این محترمانه رفتار کردن را ادامه دهیم . تجربیات شما با این افراد برای بقیه می تونه راهگشا باشه . صرفا میخام اینجا انتقال تجربیات کنید . اصلا مرز اینکه کسی آدم سریش تلقی بشه با کسی که عاشق با پشتکار معرفه بشه که داره برا هدفش می جنگه کجاست . آیا عشق دیگران بما مربوطه یا حریم خصوصی ما هم مهم است و کسی نبایم بی اجازه سرشو بندازه پایین بیاد توش .و ما چگونه باید از حریم خصوصی خود مواظب کنیم بدون اینکه به دیگران آسیب رسانده باشیم.               لطفا اول  تجربیاتتون و بگید  بعد نظراتتون را  .    عنوان تاپیک : تجربیات شما از افراد سریش در روابط

سلام

خواهر 19 ساله ای دارم رشته علوم انسانی،امسال کنکور داره اما آماده نیست،علاقه ای هم به درس نداره.

و فکر نمیکنم برای قبولی دانشگاه موفق عمل کنه.

برای شهرمون آگهی جذب نیروی خانم برای درجه داری نیروی انتظامی دادن.خودش دوست داره شرکت کنه و کلا فکر میکنم روحیاتش با این مشاغل هم سازگاری داره .

شرایط استخدامی رو مطالعه کردیم همه شرایط رو داره اما چشمش با نمره 3 و نزدیک بین هست و عینک استفاده میکنه ایا برای گزینش مشکل ساز میشه؟

 و سوال دیگه اینکه میخواستم بدونم شرایط کاریشون به چه صورته؟دقیقا قراره چه کاری انجام بدن؟

 آیا استخدام میشن؟ و حدودا چقدر حقوق دارن؟ 

و آیا در کنارش میتونه دانشگاه آزاد رشته ای رو ثبت نام کنه و ادامه بده؟

در حالت کلی پیشنهاد میکنید پشت کنکور بمونه و بره دانشگاه یا اینکه برای گزینش نیروی انتظامی شرکت کنه؟

سلام اقای نجفی عنوان سوال :

سوال در رابطه با گزینش بانوان برای درجه داری نیروی انتظامی 

سلام، خسته نباشید

عنوان این باشه: آیا به انسانیت اعتقاد دارید؟ 

  سلام. معنی کلمه انسانیت در لغت نامه دهخدا اومده که:( انسانیت . [ اِ نی ی َ ] (ع مص جعلی ، اِ مص ) مردمی . آدمیت . (یادداشت مؤلف ). || تربیت و اخلاق نیک که از مشخصات انسان است . (فرهنگ فارسی معین ). مردمی و مروت و تمدن و تربیت و ملایمت و خوش خلقی و ادب . (ناظم الاطباء).) 

  حالا به نظر شما به همچین چیزی میشه برای داشتن جامعه‌ای خوب یا داشتن روابط سالم اعتماد کرد؟ 

   منظور وجود نیرویی درونی که بتونه انسانو وادار به رفتار درست و اخلاقی بکنه و مانع آسیب رسوندن به دیگران حتی وقتی پای منافع شخصی خود انسان در میون باشه؟ 

  اگر وجود داره چطور میشه پرورشش داد یا به وجود آوردش؟ 

  نظر شخصی خودم اینه که وجود همچین چیزی رو انکار نمی کنم ولی به نظرم سست تر از چیزیه که بشه بهش حتی در موارد پیش پا افتاده اعتماد کرد، چون از نظرم انسان ذاتاً گناهکاره (نه صرفاً در معنای فقهی) و باید با استفاده از ایجاد ترس از مجازات ( مثلا مثل کاری که اعتقادات انجام میدن یا اعمال قوانین شدید) یا با تحریک حس منفعت طلبیش اونو مجبور به درست رفتاری کنیم. 

خوشحال میشم نظراتتونو بخونم.

مسعله به دل نشستن ظاهر خواستگار چقدر می تواند در ادامه روند آشنایی تاثیر داشته باشه. 1. مثلا برا شما خانمها واژه به دل نشستن یک فرد چگونه اتفاق می افتد چه مراحلی را باید طی کند .2. من دیدم دخترانی که میگن ظاهرش به دلم می تشست بد نبود معمولی بود  دقیقا یعنی چه  مگه از دید شما زیبا نبوده که به دل شما نشسته پس معمولیه چیه  3. آیا ما در نزد خانمها با انواع به دل نشستن مواجه هستیم    4. میشه ظاهر کسی خوشمومون بیاد اخلاقشم خوب باشه اما دوست نداشته باش ازدواج کنیم . سوالم دقیقا اینه میشه از قیافه کسی خوشمون بیاد و دلنشین باشه برامون اما دوسش نداشته باشیم 5. دخترا میگن ظاهر طرف اگه خیلی آنچنانی نیست حداقل باید برات دلنشین باشه  یعنی منظورتون اینه بشه باش کنار اومد چی دقیقا 6. شده تو روند آشنایی از قیافه کسی پشیمون بشید اول بنظرتون خوب بود بعد حس کنید نه خوب نیست فقط ظاهر و میگم 7. برا شما خانمها به دل نشستن معمولی گذرا داریم . به دل نشستن کم داریم . متوسط داریم . زیاد داریم   آخه دیدیم دخترانی که خواستگار داشتن مثلا 6 تا گفتن سه تاشون قیافشون به دلمون می نشست این فرق داره با اون که ما عاشق یا شیفته چهره طرف بشیم .  9 . برا شما خانمها واژه به دل نشستن مجموعه ای از چیزهاست یا صرفا همون ظاهره . ممنون میشم کامل این شبهات را برا ما برطرف کنید .    عنوان  ((  به دل نشستن برا خانمها چگونه رخ می دهد ))

میخام از این طریق به تمامی پسران و مردان یه توصیه بکنم. خیلی شنیدم و اینجا خوندم که پسران دنبال دختر کارمند رسمی یا کارمند با درآمد خوب هستن. خواستم بگم همچین اشتباهی نکنید و با دختری که کارمند رسمی هست ازدواج نکنید مگر اینکه خودتون در ماه 20 میلیون به بالا درآمد داشته باشد. شما جدا فکر می کنید دختری که ماهی 12 تومن ماهی 15 تومن حتی بیشتر حقوق می گیره شمایی که ماهی 4 تومن یا 6 تومن درآمد دارید رو  به حساب میاره؟ البته هر کس یه اخلاقی داره شاید بعضی ها پول از شخصیت براشون مهم تره هر چند که امروزه دیگه هیچ زنی پولش رو دست شوهرش نمیده. این رو بدونید شخصیت زن ها طوریه که فقط تسلیم مردایی میشن که  از خودشون برتر باشن و از هر لحاظ بتونن بهش تکیه کنن. از لحاظ جسمی، مالی، هوش و دانش و... شما تصور کن یه زن اگر شوهرش از نظر قدرت بدنی از خودش ضعیف تر باشه یا از نظر هوش از خودش کم هوش تر باشه اون زن چطور شوهرش رو می بینه؟ حالا مسائل مالی که دیگه بماند. من خودم کارمند دولت هستم و روزانه با تعداد زیادی از دختران و زنان کارمند رسمی و شرکتی و قراردادی در ارتباط هستم. همه دختر ها و زن های محل کار من حتی شرکتی های ما که از رسمی ها بسیار کمتر حقوق می گیرن اما از سایر شرکت های بخش خصوصی حقوق بالاتری دارن دچار غرور و احساس قدرت خاصی هستن. خلاصه این رو خاستم به هم جنس های خودم بگم که اگر درآمد کم یا معمولی دارید و دختر کارمند رسمی یا کارمند با درآمد بالا بهتون جواب مثبت داد یا چراغ سبز نشون دادن، بدونید که یا از سر ناچاری هست و به خاطر بالارفتن سن و نداشتن خواستگار یا دوران خوشی موقتی خواهید داشت و پس فروکش کردن احساسات اولیه ازدواج، با واقعیت اختلاف درآمد، زن سرکش، بی احترامی و زمین موندن حرف و نظرتون در زندگی مشترک و تحقیر در دوران تربیت فرزندان مواجه خواهید شد. که به نظر خودم اصلا قابل تحمل نیست و ارزش نداره و خودم هرگز دختری که کارمند باشه نخواهم گرفت.

سلام آقای نجفی

پرسیدید عنوان چی باشه. پست ۱ تیر ۱۴۰۰ ساعت ۱۷:۴۹

عنوان: دخالت اطرافیان در کارهای دیگران چه معنی میدهد؟

ممنون

عنوان : رسیدم به ته خط

سلام ، زندگی من همواره برام عجیب بوده ، علی رغم تلاش فراوان همیشه در همه چیز بدشانسی آوردم ، همیشه در کمبود و رنج و مشکلات بودم ، نمیخوام شروع کنم به نوشتن یه داستان غمناک دیگه تا دیگران دلشون برام بسوزه.

شاید حدود  100 بار واقعا به نقطه ای رسیدم که فکر نمیکردم زندگی ممکنه بدتر از این بشه ،  اما هربار به آرزوهام فکر کردم ، و برای رسیدن به آسایش و آرامش و آرزوهام با زحمت پا شدم و  تلاش کردم و این انگیزم بود برای ادامه دادن زندگی ، و البته هربار بدتر و بدتر شد.

این بار نمیخوام این کار رو انجام بدم ، این بار تصمیم گرفتم که بیام و همه چیز رو فقط با خدا حساب کنم ،همه ی آرزوهام رو که نهایتا هم اهمیت چندانی در خوشبختی من نخواهند داشت فراموش کردم و برام اهمیتی ندارند ، تصمیم گرفتم به شرایط فعلی راضی باشم و بابتش خدارو شکر کنم ، تصمیم گرفتم تمام توکلم به خدا باشه و همه ی تلاشم رو هم در مسیری که خدا هم راضیه به کار بگیرم ، با نتیجه هم هیچ کاری ندارم و به هر چیزی که مصلحت خدا باشه راضی هستم و خدارو بابتش شکر میکنم.

تصمیم گرفتم فقط خدارو ببینم و با این نیت توی تمام لحظات زندگیم قدم بردارم ، تصمیم گرفتم دست از آرزوهای بی پایان مادی ام بردارم و در راه خدا تلاش کنم و در کنارش تا حدی که توانش رو دارم به خلق خدا خدمت و کمک کنم.

من اصلا نه آدم معنوی هستم نه اهل دعا کردن و حتی این که روزی به این حرف ها برسم هم برام غیر قابل تصور بود ، اما زندگی کردن با مصائب و مشکلات غیر قابل تحمل منو به اینجا رسوند و الان فکر میکنم که این تنها راهی هست که برای زندگی کردن وجود داشت و ای کاش زودتر توی این راه میومدم.

دعا کنید که بتونم توی این خط فکری جدیدم استوار بمونم و زندگیم رو تغییر بدم ، ممنون.

سلام دوستان

سوال من اینه که چرا بعضیا بعد ازدواج انقدر غریبه میشن؟

مثلا من رفیقایی دارم که بیشتر از چهار ساله میشناسمشون ولی هر کدومشون که ازدواج میکنه (من خودم مجردم هنوز) کلا یجوری دوستای مجردشو فراموش میکنه که انگار نه انگار همو میشناسیم در حدی که اگه بیرون همو ببینیم حتی سلام علیک نمیکنن، تو اینستا انفالو میکنن و...فک میکنم برای خیلیا این اتفاق افتاده باشه بنظرتون دلیل اینکارا چیه دقیقا؟؟!!! یعنی فکر میکنن ما ممکنه زندگی مشترک اونا رو چشم بزنیم ؟؟ یا مثلا حسودی کنیم؟

سلام. من نظری که درباره ازدواج کردن با دختران کارمند رسمی و یا با درآمد بالا بود رو خوندم و به شدت به فکر فرو رفتم. من یه دختر مجرد هستم با ۳۴ سال سن. ۲۴ سال درس خوندم و در کنارش هر نوع تلاشی لازم بوده انجام دادم. زبان انگلیسی کامل مسلط هستم، دوره های مختلط مربوط به کار و مدیریت رو طی کردم. الان هم تو یه شرکت واردات مسئولیت دارم و حقوق و پورسانتم ۲۰ میلیون و در کنارش از سرمایه گذاری هایی که انجام دادم حدود ۱۰ میلیون درآمد دارم. قبلا هم از دوستان و پدرم شنیده بودم این موقعیت کاری و تحصیلی باعث شده مردها ازم خواستگاری نکنن. الان هم که این کامنت رو دیدم بیشتر به فکر فرو رفتم. واقعا اینطوریه که نتیجه تلاش ها و پیشرفت های یه دختر تنهایی و مجرد موندنه با اینکه هم زیبا هستم و هم قد و اندام خوبی دارم. پارسال یکی از همکارام که بسیار مرد موفقی هست با یک دختر خانمی ازدواج کرد که به گفته خودش یه مدرک لیسانس از دانشگاه آزاد رودهن داره و تو هیچ وقت هم سر کار نرفته و یک ریال هم درآمد نداشته. همونجا من دلم میخاست از اون آقا بپرسم چرا از من خواستگاری نکردی ما که رابطه کاری و دوستانه خوبی با هم داریم. من چی کمتر از این دختر دارم؟ اما حالا میفهمم که مرد های موفق دلشون میخاد زنی داشته باشن که بتونن توانایی هاشون رو بهش اثبات کنن نه زنی که خودش از اون مرد بیشتر توانایی داشته باشه. واقعا این طوره؟ 

سلام من یه دختر ۳۱ ساله و مجردم، به شدت دنبال یه کاری هستم که درامدش خیلی خوب باشه تازگیها دارم به این فکر میکنم که برم پاکسازی پوست یا فیشیال یاد بگیرم ولی هزینه های آموزش و موادش بالاست و میترسم این همه خرج کنم و اون درامدی که میخوام رو نتونم دربیارم. من تهران زندگی میکنم و فکر میکنم در تهران اینکار اشباع شده. میخواستم خواهش کنم اگر خودتون یا آشنایی رو میشناسید که تو این شغل هست بنویسید به نظرتون کار خوبیه انجام بدم اگر میدونید لطفا حقوقشون رو بگید و بگید کدوم شهر هستن

سلام

اغلب در ایران با افزایش تحصیلات دانشگاهی یک مرد و یا کسب جایگاه شغلی برجسته توسط مرد، هنگام ازدواج، مرد سطح تحصیلات یا جایگاه شغلی زن رو جزو فاکتورهای خودش قرار نمی ده (ذکر کردم اغلب) و ارزش شریک زندگیش رو به این موارد خلاصه نمی کنه. بلکه به موارد دیگه اهمیت میده. مثل اخلاق، زیبایی، خانواده همسر و .... . چون هدف مرد فقط کسب یک شرایط ایده آل برای تسهیل زندگی زن و فرزند خودشه. اگر زحمت بشکه لذت میبره چون واسه زن و بچشه و اگر هم جایگاه خوبی رو به دست آورده باشه باز هم براش لذت بخشه چون زن و بچش زندگی خوبی رو به دست میارن. حالا مواردی مثل الان جامعه که مردها دنبال زن شاغل هستند رو فاکتور بگیرید چراکه عامل اقتصادی در این تصمیم گیری دخیله و اگر می تونستیم  به یکباره این گرونی ها و تورم و رکورد رو به 20 یا 30 سال قبل برگردونیم می دیدیم که اهمیت زن شاغل دوباره کم رنگ می شد. به جز موارد معدودی که باز هم این فاکتور رو میخوان. البته انتخاب یک زن با ملاک های مناسب هم میتونه در یک زن غیر شاغل یا شاغل وجود داشته باشه که در اینجا ارزش خود فرد مطرحه نه جایگاه شغلی و تحصیلی اون. برگردیم به بحث خودمون که در ایران به صورت غالب برای مردها ارزش دهی زن ها به این موارد خلاصه نمی شه. یعنی مثلا  به طور غالب نمی گن چون مدرکش دیپلمه  پس یعنی زن مناسبی نیست یا نمی گن مثلا لیسانس فلان رشته خونده پس فرد مطلوب نیست. چیزی که زیاد دارم می شنوم یا می خونم، عبارت "از من سرتر نیست" یا "از من سرتر هست" در مکالمات بعضی خانم هاست که اوایل زیاد به این جمله ها اهمیت نمی دادم. چون برای خودم این چیزها مهم نبود. ولی وقتی یک ماجرای طلاق رو شنیدم ، تعجب کردم. طلاق برای سرتر بودن. آره درسته، طلاق برای یک عنوان و نه برای دیگر مشکلاتی از قبیل اخلاق همسر، مشقت های زندگی و غیره. پسری با دختری دانشجوی پزشکی ازدواج کرده بود و تقریبا دو سه سالی از ازدواجشون گذشته بوده. ظاهرا در بین جو دانشجوهای اون دانشگاه و بین دوستان مجرد همه رشته ای ایشون، ملاکی که رد و بدل می شده و گفته می شده، ازدواج با شوهری بوده که "از من از همه لحاظ بالاتر باشه". خوب از قضا ایشون هم تحت تاثیر این جمله قرار گرفته بوده و تصمیم به جدایی از همسرش گرفته بوده و گفته بوده می خوام با کسی ازدواج کنم که از من از همه لحاظ بالاتر باشه که با ریش سفیدی و پا در میونی هر دو خانواده دختر و پسر، رفع و رجوع شده بوده. خانم های اینجا شاید با خوندن این مطلب مواردی که به ذهنشون برسه این باشه که من دارم یک سمت (دختر) رو مقصر می دونم. در صورتی که چنین چیزی در کار نیست. فقط سوالی ذهنمو درگیر کرده و اون هم اینه که خود دخترهایی که دارند در مقاطع عالی تحصیل می کنند یا دخترانی که در رشته هایی از قبیل پزشکی تحصیل می کنند. آیا چنین مواردی براشون مهمه که با کسب یه درجه عالی، به همون مراتب باید یه حد فاصله ای بین من و همسرم باشه؟ آیا همین طرز فکر میتونه باعث تجرد بشه ؟ یعنی به انتظار نشستن دختر برای فردی با مراتب بالاتر از سطح فعلی با شرایط ذکر شده.

قطب سازی جنسیتی نکنید چراکه می خوام بدونم آیا چنین مطلبی در صورت صحت ریشه در نگاه زنان داره، منظورم به لحاظ روانشاسی یا فیزیولوژی، و یا اینکه ما با موردی مقطعی در دهه فعلی سر و کار داریم؟

عنوان : رابطه بین افزایش تحصیلات/ جایگاه شغلی با طلاق و تجرد

سلام وقتتون بخیر باشه 

یک سوالی داشتم از همه 

چرا انقدر فحش توی جامعه رواج پیدا کرده 

چرا انقدر زشتی فحش از بین رفته ؟ 

تا در کوچه رو باز میکنی یک چیز هایی میشنویم که آدم میمونه

قبلن ها بچه ها حداقل پیش پدر و مادر خودشون به کسی فحش نمیدادن ولی الان مثل نقل و نبات

جدیدا فحش توی موزیک ، فیلم و سینما به شدت رواج پیدا کرده ... 

ینی من بخوام یک موزیک رو داخل ماشین پخش کنم باید از قبل گوش داده باشم که خدایی نکرده ...

بهتر نیست ازین کارم فحش دادن دست بر داریم؟ 

من نمیخوام کسی و تغییر بدم یا شما کس دیگه رو تغییر بدید، همه بیاییم خودمون رو تغییر بدیم و به فرزند هامون درس بدیم این موضوع مهم رو 

توی جامعه ای که انقدر فحش رواج داشته باشه برکت میره 

اصلا یهو چیشد که اینجوری شد ؟ 

 واقعا دلم برای قدیما تنگ شده 

برای روز هایی که بچه ها احترام بزرگ تر هارو داشتن 

خیلی توی همین مدت کم همه چیز عوض شد

اقای نجفی بی زحمت عنوانش رو ( فحش مثل نقل و نبات ) قرار بدید ممنون میشم 

ممنون از زحماتتون

سلام امیدوارم که انشالله حالتون خوب باشه

میخواستم ازتون بپرسم چه مهارتی درزندگی خودتون دارید که خیلی به شما کمک کرده؟

اعمم از مهارت علمی،هنری،روابط اجتماعی،روانشناسی،مالی و....

هرنوع مهارتی که باعث پیشرفت شماشده ویا به شما کمک کرده دربعضی موارد حتی اگر مهارتی دارید که بااستفاده ازآن درآمد زایی کردید بفرمایید

باتوجه به نوع مهارتتون چه مدت زمان طول کشید تا به تبحر درآن برسید ویا چقدر براتون مفیدبوده وچطور فرا گرفتید

توصیتون وتجربتون از شناخت شما درباره مهارت های مختلف چیه؟

سپاس ازهمگی 

باآرزوی توفیق روزافزون 

سلام 

وقت همه ی شما بخیر 

یه سوال درباره خواستگاری ازخانم ها داشتم.خودم دختر هستم و میخواستم بدونم وقتی یه آقا یا واسطه از خانم خواستگاری میکنه همون لحظه چه پاسخی باید داد؟بخصوص درمواقعی که اصلا انتظارش روندارید ویا از فرد کاملا غریبه ای هست.گاهی فکر میکنم اگرهمونجا پیشنهاد آشنایی خانواده ها وخواستگاری ایشون رو قبول کنیم آقا یاواسطه ممکنه فکر کنه این دختر چقدر هوله!یا انقد راحت میشه بهش نزدیک شد!یاپس  خواستگار های احتمالی قبلی هم همینقدر سریع پیشنهادآشنایی خانواده ها و خواستگاری رو قبول کرده پس خیلی سبکه .ازطرفی از خودآقایون شنیدم که میگن از خانمی خوششون میاد که یه مقدار (نه خیلی زیادباغرور)خودش رو بگیره وکم محلی کنه نه که دست یافتنی باشه به راحتی .

عده ای هم میگن شما برای بار اول نباید قبول کنی واگر اون آقا بازهم پیگیر شد پس یعنی واقعا خواستگاره نه کسی که کلی آدم رو همزمان زیر نظر داره ومیاد به هرکسی یه پیشنهاد میده ببینه کی قبول میکنه ...

گاهی خانم یا آقایی درمحیط فامیل یا دانشگاه کم وبیش آشنایی باهم دارن و وقتی خواستگاری میشه آنقدرها غیر منتظره نیست ولی اگر همین افراد آشنا ویا غریبه باشن ولی کاملا غیر منتظره باشه باید چکار کرد؟

تصور کنید در مسجد،جشن ودیگر اماکن مشابه عمومی یه نفر ازشما درخواست یه راه ارتباطی برای آشنایی داره حالا یاخانم هست یاآقا که اینو به شما میگه چکار بایدکرد؟

واکنش دربرابر فردآشناکه بازهم باهم روبرو خواهید شد (مثلا درفامیل،محیط  کار و...)و فرد غریبه که امکان دیدار دوباره ممکنه نباشه چی باید باشه؟

این موارد رو برای یک خانم وآقای مذهبی درنظر بگیرید

انشالله که همه سلامت و شاد باشن وقصد جسارت بهخانم ها یا آقایان رو نداشتم.

سپاس

عنوان :واکنش در برابر خواستگاری غیر منتظره 

سلام 

من دخترم و وسواس دارم ، از اینکه درمان بشم کمی ناامیدم سنم هم زیاد نیست اولش کم بود و به مرور بیشتر شد دیگه خستم و دلم میخواد عادی باشم سعی میکنم درگیر نکنم خودمو و بی تفاوت باشم ولی نمیتونم  ، تا اونجا که اطلاع دارم اطرافم بوده افرادی که وسواس داشتن و خوب نشدن دکتر هم رفتم ولی با دارو پیشرفت زیادی تو درمان نداشتم و از داروشیمیایی بخاطر عوارضش و تجربه ای که داشتم متنفرم ، کسی هست که خودش یا اطرافیانش وسواس داشته و کاملا درمان شده باشه؟ اگه درمان شدن چیکار کردن ؟

لطفا از تجربه هاتون بگید ممنون

عنوان : تجربه های شما یا اطرافیانتون از وسواس و درمانش 

عنوان: سردرگمی و ترس از آینده ای نامعلوم

سلام . دختری ۲۰ ساله هستم . دیپلم تجربی و دیپلم زبان کانون زبان رو دارم . کمی هم اسپانیایی بلدم .نقاشی هم میکنم و به طور حرفه ای و واقع گرایانه نقاشی سیاه قلم و رنگ روغن و بقیه تکنیکا رو کار میکنم. ولی خب از بچگی دلم میخواست معلم شم . معدل دیپلمم ۱۸/۸۰ شد و با وجود اینکه خیلییی خوندم کنکور تجربی رتبه ی خیلی بدی اوردم ولی تو کنکور زبان رتبه م ۱۰۰۳، و تو کنکور هنر رتبه م ۹۵۰ شد و هر ۱۵۰ تا انتخابمو فرهنگیان زدم ولی حتی دعوت به مصاحبه ی فرهنگیانم نشدم این در حالی بود که رتبه ی شیش هزار زبان شهرمون بدون هیچ سهمیه ای فرهنگیان قبول شد ، تو همه ی رشته ها همین شد رتبه ۲۰۰ انسانی دعوت نشد ، ده هزار انسانی قبول شد! اعتراض اون همه دانش اموزو اون همه رتبه های بهتر از من به جایی نرسید !!!

خلاصه بگذریم فهمیدم قضیه از چه قراره و فهمیدم کلا باید قیدشو زد . تصمیم گرفتم راه دیگه ای رو برا زندگیم انتخاب کنم ، یک سال دیگه برا کنکور خوندم ، البته الان دارم دوره ی ttc رو میگذرونم که اگه بشه بعدش معلم زبان آموزشگاه ها بشم . ولی الان که نزدیک کنکوره یه کم دلسرد شدم . یه سری معلمای آموزشگاه ها میگن ساعتی ، ده ، ۱۵ هزار تومن در میارن !! الان یه کارگر افغانی در روز زیر ۲۰۰ تومن کار نمیکنه ، خب واقعا این حقه معلمای کلاس زبانا نیست. ! الان یه کم دلسرد شدم ، با خودم میگم اگه ۴ سال دیگه هم پاشم برم دانشگاه زبان بخونم ، از صبح تا شب روزی ده ساعت کار کنم به خاطر حقوق دو سه تومن؟ پس کی زندگی کنم . معلمای مدرسه اگه ۴  تومن میگیرن اوضاعشون خب فرق میکنه نیمه وقتن کله تابستون تعطیلن و حقوق میگیرن ، پاداش بازنشستگی دارن و کلی مزایای دیگه . واقعا چرا تو کشورمون اینقدر تبعیض هست ؟ :)  مادر دوستم پارسال بهم گفت: تو که طراحیت خوبه و آدم باسلیقه و خلاقی هستی ، رتبه هنرتم که خوب شد  چرا طراحی پارچه نزدی . راجب این رشته تحقیق کردم واقعااا ازش خوشم اومده ولی نمیدونم درآمد یا بازار کاری داشته باشه یا نه . واقعا چرا باید اینجوری باشه ، چرا فقط پزشکا و پرستارا  باید شرایط شغلی و درامد خوب داشته باشن؟ خب من بدم میاد ازین شغلا و علایقم فقط چیزایی مثه زبان و هنر و آموزشه . یعنی این مهارتا هیچ ارزشی نداره ؟ :) پولم ندارم آموزشگاه نقاشی بزنم حداقل :)

حالا دوستان از همه ی اینا بگذریم میخواستم بدونم کسی هست که معلم زبان باشه و شرایطی متفاوت از بقیه معلم زبانایی که گفتم داشته باشه ؟

یا کسی هست که طراحی پارچه خونده باشه و الان تو بازار کار باشه؟

لطفا هم  بهم نگید که قید کار و درسو بزنم و ازدواج کنم چون اولا اینکه خواستگار نیست دوما اینکه باشه هم گناه داره تو این وضع اقتصادی من که نمیتونم همه هزینه های زندگیمو بندازم گردنه اون بنده خدا . توقع خواستگار پولدار که خونه و ماشین داشته باشه و بتونه خرج زنشو دو سه تا بچه رو بده هم نمیشه داشت چون خودم پولدار نیستم که . قطعا یکی مثه خودم میاد خواستگاریم دیگه 

عنوان سوال: 

آیا با این شرایطم باید سطح توقع ام رو بیارم پایین 😔؟

سلام من یه دختر بیست ساله هستم که ظاهر معمولی و مذهبی هستم .یه خانواده تحصیل کرده پدر و خواهرم پزشک و مادرم دکترا دارند .و تقریبا تمام فامیل همینطور هستند 

مشکل من اونجایی شروع میشه که من پس ازناکامی در  دوبار کنکور تجربی مجبور شدم به دانشگاه آزاد یه رشته ی معمولی  که بهش علاقه داشتم بخونم .

توی این یک سال اطرافیان همش بهم گفتن بیچاره با این دانشگاه آزادی که تو رفتی دیگه خواستگار درست و حسابی دکتر برات نمیاد .همه دنبال تحصیلاتن کسی با پایین تر از خودش ازدواج نمیکنه البته اینم بگم که من هر طور شده برای فوق و دکترا تمام تلاشم رو میکنم که دانشگاه تهران قبول بشم ‌.

اصلا حس پوچی بهم دست داده .دیگه حتی درس هام رو هم نمیتونم بخونم همش میگم آخرش که چی 😔چیکار کنم ؟از بس اطرافیان پزشک و دندون پزشک بودن اصا نمیتونم به کسی که رشته اش یه چیز دیگه ای هست فکر کنم می‌دونم خیلی طرز فکرم احمقانه هس 😔🤦🏻‍♀️شما یه چیزی بگید .

سلام

من دختری هستم که سنم حدود ۲۷ هستش

قبل این خواستگار داشتم و تعلق خاطر هایی هم وجود داشته ولی خب جور نشد که ازدواج کنم و الانم از این بابت ناراضی نیستم

راستش

چن وقتی میشه که تصمیم گرفتم توی دانشگاههای خارج از کشور درسمو ادامه بدم و تا حدودی شرایطش رو هم دارم ولی تا زبان بخونم و یه سری شرایط دیگه رو فراهم کنم حدود دو سال طول خواهد کشید خانواده ام هم تو این تصمیمم کمکم می کنند

و برای این هدفم تلاش میکنم و تمرکزم روی هدفم هستش وهمین طور برای مدتی قید ازدواج رو زدم ولی چیزی که اخیرن میاد ذهنم اینه که چجوری و چه زمانی قراره ازدواج کنم!

من هر کجای دنیا که باشم اهل دوستی نیستم فقط یکی رو میخوام که همسر و همدمم باشه

و با کسی ازدواج خواهم کرد ک یکسری معیار های اخلاقی و فهم و درک رو داشته باشه و بعلاوه هم شرایط خودم باشه

یعنی پا به پای هم درسمون رو توی دانشگاههای دیگه ی دنیا ادامه بدیم و بتونیم پیش هم باشیم

و همین طور دوست دارم همسرم اهل کشور خودم باشه.

بخاطر همین موضوع قطعا نمیتونم با کسی که شرایط من رو نداره ازدواج کنم 

من الان دقیقا تو این زمان به هیچ وجه تصمیم ندارم ازدواج کنم و اصلا تمرکزم روی آماده کردن خودم هستش،ولی در آینده دوست دارم ازدواج کنم 

بخاطر همین همیشه برام سواله کسانی که توی دانشگاه های دیگ دنیا ادامه تحصیل میدن و اهل ازدواج کردن و تشکیل خانواده هستن چجوری ازدواج میکنن؟

عنوان: ازدواج به هنگام تحصیل در خارج از کشور

سلام

من مغازه تعمیر خودرو دارم.بارها پیش اومده اول قیمت دادم به مشتری و گفته کار رو انجام بده و وقتی ماشینش اماده شده گفته من پول نمیدم یا مثلا خیلی خیلی کمتر از اون چیزی که من باهاش تموم کردم میخاد پول بده.درسته زیاد نیستن ادمای اینجوری ولی خب هر چن ماه یه مورد اینجوری پیدا میشه حتی یه بار طرف گفت پول نمیده و تنها راه این بود که باهاش دس به یقه بشم که زنگ زدم به پلیس و پلیس هم که اومد گف من نه ماشینشو میتونم نگهدارم نه خودشو من فقط اسمشو مینوسیم و صورت جلسش میکنم تو میری دادگاه و شکایت میکنی!اخه مثلا  برا پونصد تومن یا رقمای پایین کی میره دادگاه و خودشو از کارو زندگی بندازه و تازه بیشتر هم از جیب باید خرج کنه!ولی پررویی اون نفر هست که ادمو اذیت میکنه.. بنظرتون چجوری باید حقمو از اینجور ادما بگیرم؟چه راه حلی داره که به پولم برسم زود؟با این قانونا حتی بنظر خودم بهترین راه اینه که دس به یقه بشم و یه کتک هم بزنم طرفو چون قانون میگه طرف باید برا پزشکی قانونی و اگه اثری باشه گواهیش کنه بعد بره دادگاه و شکایت کنه و خرج کنه تا بتونه مثلا چن تا مشت و لگدی که خورده رو به حقش برسه که هیچ کسی اینکارو نمیکنه اصلا ارزش دردسرشو نداره مگه اینکه اسیب جدی ببینه تو دعوا پس بهترین راه همینه که خود ادم بزور حقشو همونجا بگیره ازطرف بزار اون نفر بره شکایت کنه و بره دنبال حقش!نظرتون چیه؟شما چجوری حقتونو میگیرید؟