خانواده برتر

شما عاشق اون تصورات و تخیلاتی شدی که تو ذهنت با اون شخصیت ساختی

راهش اینه فکر کردن بهش رو به مرور کم کنی

مثلا برای خودت برنامه بذاری یه ربع تو یا زمان مشخص بهش فکر کنی

در طول روز اگه ذهنت سمت این فکرا رفت با خودت بگو الان زمانش نیست توی زمان مشخص بهش فکر میکنم

و بعد به مرور این زمان رو هم کمتر کن

بزرگوار باید به مشاور مراجعه کنید 

اخه شخصیت بازی کامپیوتری که نمی تونه واقعی بشه و باهات ازدواج کنه که بهتره دیکه اون بازی ها رو انجام ندهید و سرتون رو به کار و تحصیل و چیزهای دیگه گرم کنید بعد یه مدت از سرتون می افته 

مشکل شما خیلی حاده.باید به روانشناس مراجعه کنید.

من سه سال پیش ۱۶ سالم بود تو اوج بلوغ.عاشق شخصیتای فیلما میشدم.اونا لااقل واقعی بودن.شما مشکلت جدیه عزیز

دوست خوب اول برو روانشناس بالینی حاذق بعد برو روانپزشک . ولی بنظر میرسه روانپزشک اولویت داره الان احتمالا دارو لازم داشته باشید دچار توهم و مشکلات ذهنی شدین میتونه در صورت درمان نکردن اذیتتون کنه حسابی پس لطفا زودتر مراجعه کن

سلام خب یه اثر هنری این توان رو داره که شما رو به شخصیت هاش علاقه مند کنه و البته که منم به چند تا از این شخصیتها علاقه مند شدم ولی نه دیگه به این شدت. به نظرم یه مدت بچسب به بازی های گیم پلی محور مثل ماریو و زلدا و ... که چندان بعد داستانی و عاطفی ندارن تا عشقت به مرور کمتر بشه

وسواس فکری نداری؟

چطور فکر میکنی درباره اون شخصیت؟

تو ذهنت چی درمورد اون ساختی؟

سلام دوست عزیز

احتمالا شما مبتلا به خیال پردازی ناسازگار یا maladaptive daydreaming هستین که  نرمال نیست و نیاز به درمان داره برای اینکه مطمئن شین به این وبلاگ سر بزنید در وبلاگ پستی هست با عنوان علائم خیالپردازی ناسازگار حتما اونو بخونید

 http://maladaptivedaydreaming.blog.ir/

سلام,با توجه به تجربه خودم میگم,منم به شخصیت های سریال وابسته میشدم به طوری که هر شب باید اونو میدیدم و درد شما رو میفهمم خیلی سخته.اما وقتی سریال تموم میشد به شدت اذیت میشدم,تا چند روز همینطور بودم, در ذهنم مرور میکردم اون شخصیت رو و رنج میکشیدم,خیلی سخته,اما پس از پایان سریال,چون دیگه اون سریال رو نمیدیدم به مرور وخود به خود فراموش میکردم اون شخصیت رو و به حالت عادی بر میگشتم.

شباهت ما در اینه که هر دو به یک شخصیت غیر واقعی وابسته می شیم.

تفاوت ما در اینه که من با اتمام سریال دیگه اون شخصیت رو نمیبینم و به مرور فراموش میشه ولی شما به شخصیت بازی وابسته شدی و هر وقت بخوای میری و بازی میکنی.

میدونم سخته و بسیار رنج میکشی اما باید یکم مدیریت کنی.

راهحل：به طوری که برات سخت نباشه هر دفعه مثلا چند دقه کمتر بازی کن,به مرور کمش کن,انشاالله حل میشه.

شاعر میگه :

از دل برود هرانکه از دیده برفت.

سلام.

وجود خارجی نداره، عاشق شدید؟ 

اگر حتی وجود خارجی هم داشت، اگر هم عاشق شده بودید و تو رویا و ذهنتون بود، به مرکر باید کمرنگ میشد. مثلا جواب منفی داده باشه.

به نظرم عکس و ... از اون شخصیت رو از بین ببرید و از اون جو دور بشین برای مدتی.

من شدیداً درکتون میکنم و میفهمم چی میگید.

منم مثل شما  شدیداً شیفته ی یه کاراکتر داستانی هستم که واقعیت نداره اونم.یعنی از اولین دیالوگی که تو قسمت اول   این کاراکتر گفت من شیفته ی اون شدم تا الان.البته فرق من با شما اینه که من مرز بین واقعیت و تخیل رو درک میکنم و این طوری نیستم که با اون کاراکتر خیال پردازی کنم اما خوب منم واقعا اون کاراکتر رو دوست دارم اما خوب این طوری نیست که تو انسان های واقعی دنبال اون آدم بگردم  چون من این توان رو دارم که واقعیت رو با خیال قاطی نکنم.

حرفم اینه این حس تو اصلا اشکالی نداره‌.به حرف کسایی که سعی دارن تو رو مشکل دار معرفی کنن گوش نده.سمت مشاور و این حرف ها هم نرو.اصلا اجازه نده نه مشاور و نه هیچ کس دیگه تو رو برای دنیای درونیت سرزنش و مسخره کنه و یا بخواد دنیای درونیه تو رو تغییر بده.ازادیه تو دنیای درونیه توئه.

اجازه بده این دنیای درونی در استقلال کامل تو رو با لذت آشنا کنه با غم آشنا کنه و دنبال از بین بردنش نباش.و این دنیا رو با هیچ کس به اشتراک نذار در دنیای واقعی چون مسخرت میکنن و با تحقیر اون زیبایی و خلوص و لذت این دنیا رو ازت میگیرن و بهت حس گناه  و شرمندگی میدن.جذابیت این دنیای درونیه آزاد اینه که دست نخورده و پنهان بمونه.حتی اشتراکش در فضای مجازی هم درست نیست و کار من که دارم تا این حد باز میکنم داستان رو اشتباهه شدیداً.

الان خودم رو برات مثال میزنم شاید بتونی شباهت هایی رو پیدا کنی که کمکت کنه.

حرفم اینه که اصلا و ابدا خودت رو به خاطر این حس سرزنش نکن و حتی دنبال از بین بردنشم نباش بلکه ازش لذت ببر مثل من.من حال میکنم با این خصوصیت خودم.اصلا بد نیست یه هیجان خیلی توپیه واسه خودش.البته به شرطی که دیگران ازش سر در نیارن

بپذیرش.

الان من منتظرم فصل آخر داستان زمستون پخش شه کلی آخر شب ها حال کنم واسه  خودم و نه خجالت میکشم نه اصلا دلم میخواد این حس رو از بین ببرم.حسی که باعث بشه دلم شور بزنه چشمام برق بزنه  قلبم تند بزنه استرس بگیرم خوشحال شم جیغ بزنم دلم ضعف بره عصبی شم غمگین شم بخندم بغض کنم آخر شب ها اوج هیجان رو تجربه کنم پاشم برم یوتیوب ریکشن های بقیه رو نگاه کنم نسبت به همون موضوع و کلی بخندم و همزاد پنداری کنم هم خوشحال باشم و انتظار بکشم واسه زمستون امسال هم ناراحت باشم که زمستون بیاد و پخش بشه تموم میشه و باید خداحافظی کنم و ممکنه حالا حالاها جایگزین پیدا نکنم براش این حس معرکس چرا باید دنبال کشتن اون حس باشم و چرا باید از بین ببرمش؟ چرا باید فرار کنم و سرکوب کنم همچین حسی رو؟ آره حتما و قطعا این حس غمگینم می‌کنه حتما و قطعا فکرم رو درگیر می‌کنه اما نکته اینه من چون این حس رو بپذیرفتم و دوستش دارم پس غم هاش و عیب هاش هم برام جذابه.

بپذیر خودت و حس هاتو.حال کن با خودت و حس هات.باعث میشه گریه کنی؟

مهم نیست اجازه بده این حس تو رو به گریه بندازه اصلا مهم نیست.باعث ناراحتیت میشه؟

اشکال نداره بذار بشه.ناراحتی گریه و هر حسی که توی تو ایجاد میشه نشون میده تو زنده ای تو میتونی حس کنی و میتونی لذت ببری.

پس بپذیر و حال کن.

ببین من شدیداً واقع گرام.وقتی شدیداً واقع گرا باشی دنیای واقعیه خودت شدیداً برات پوچ میشه و جذابیت خودش رو از دست میده.حالا این اتفاق در من دو تا حسن داشت.

حسن اول این بود که تخیل رو به من هدیه داد و باعث شد با زندگی در تخیل ادامه بدم و پوچی حقیقت اذیتم نکنه و ادامه بدم و به ته خط نرسم.

و حسن دوم این بود که منو از انسان بی نیاز کرد.من میتونم هیچ دوستی نداشته باشم و اذیت نشم چون نیازی به انسان واقعی در دنیای واقعی ندارم.من میتونم تنها زندگی کنم و سال ها خانواده ی خودم رو نبینم و دل تنگ هم نشم چون نیازی به انسان واقعی ندارم.میتونم تا آخر عمر مجرد بمونم چون نیازی به مرد واقعی در دنیای واقعی ندارم.زندگی در تخیل منو بی نیاز کرد.اگه تو هم کمی شبیه من باشی نشون میده واقع گرایی شدید تو رو از دنیای واقعی جدا کرده و این هم خوبه هم بد خوبیش اینه از اجتماع و انسان بی نیاز میشی مثل من و پوچی و جذاب نبودن جهان حقیقی زیاد اذیتت نمیکنه پس حس تو و زندگی در تخیل اگه به این حسن هاش اتکا کنی اصلا اشکال نداره چون قوی می‌کنه تو رو و به خاطر تنهایی خودت رو حقیر انسان های واقعی و توجهه اون ها نمیکنی

کار بعدی که باید بکنی اینه که بشینی صادقانه با خودت و حس هات بی رودربایستی رو به رو بشی و ببینی چرا این حس رو داری؟ فکر کنی به اینکه چرا این کاراکتر برای تو خاص شده؟ دلایلش رو در بیاری.

خود من دلیلش رو می‌دونم.من کسی بودم که بیزار بودم از اینکه توان تغییر ندارم و بیزار بودم از اینکه مثل گوسفند مجبورم روسری سرم کنم بدون خواست خودم چون بابام این طور میخواست.کسی بودم که جاه طلب بودم راضی نمی‌شدم اما در عین حال پوچ گرا بودم و توان بدست آوردن نداشتم چون امکان و جغرافیا و خانواده  و البته اراده و پول و تلاش و جرئت و پشتکار و درایت و هوش کافی برای محقق کردن هم نداشتم و روحیه ی قوی هم نداشتم.کسی بودم که نه اونقدر می‌تونستم اجتماعی و برون گرا باشم و نه می‌تونستم اونقدر قوی و درون گرا باشم که بریزم تو خودم.دنبال تغییر و ناتوان از هر گونه تغییری بودم.تو همچین شرایطی کسی مثل من کاراکتری رو دید که اولین دیالوگش این بود: من می‌خوام آزاد باشم.از زندگی گوسفند وار  تو این دیوار ها متنفرم.

طبیعیه کسی مثل من که متنفر بود از نداشتن استقلال فکری و متنفر بود از معمولی بودن و زندگی معمولی شبیه دیگران داشتن با شنیدن این دیالوگ شیفته ی این کاراکتر بشه.

من نمی‌خواستم روسری بپوشم چون بابام میخواست.نمیخواستم کتابی بخونم که تفکری خاص میخواست.نمیخواستم آموزشی رو ببینم که تفکری خاص میخواست.نمیخواستم یه آدم معمولی با زندگی معمولی باشم که بمیرم بدون اینکه کسی منو بشناسه و یا تاثیری در دنیا گذاشته باشم . نمی‌خواستم مطیع و بی قدرت و فرمانبردار باشم پس طبیعی بود که شیفته ی این کاراکتری شم که از زندگی گوسفند وار و معمولی مثل بقیه  تو دیوار ها متنفر بود و می‌خواست دنیای بیرون دیوار رو کشف کنه  چون بخشی از اون کارکتر خود من بود و من خودم رو میدیدم.برده ای آزادی خواه که شدیداً می‌فهمیدم چی میگه و خوبیش این بود اون توان و بستر و قدرت کافی برای  تغییر رو داشت.من در اون بخشی از خودم رو میدیم.کسی که مثل من هدف براش وسیله رو توجیه میکرد.اون وقتی به رویاش رسید نه تنها خوشحال نشد بلکه به پوچی رسید و در جواب رفیق فابش که با ذوق گفت دیدی رویامون حقیقت داشت با نا امیدی محض گفت من فکر کردم تحقق این رویا ازادیه اما اشتباه کردم.اون خوشحال نشد با تحقق رویاش و بعد از تحقق رویاش له شد و دچار تحول و فروپاشی عمیق روحی و شخصیتی شد و به پوچی رسید و دلش بیشتر و بیشتر خواست دقیقا مثل من که به هر چی می‌رسیدم خوشحال نمی‌شدم.

دلیل دومی که من شیفته ی این کاراکتر شدم این بود که بخشی از اون کسی بود که من هیچ وقت نمی‌تونستم باشم.معمولا خیلی وقت ها چیز هایی یا کس هایی که با تو فاصله دارن و تو نمیتونی مثل اون ها باشی  و برات غریب هستن برات جذابیت پیدا میکنن و برای من همین طور بود.من از دوست داشتن خودم و دیگران عاجزم.نمیدونم دوست داشتن دیگران یعنی چی.باور نداشتم و ندارم که کسی بتونه دیگران رو دوست داشته باشه چون به منفعت طلبی معتقدم و از نظرم دوست داشتن دیگران وجود نداره و طبیعتاً کسی مثل من جذب  کاراکتری مثل اون میشد که می‌تونست انقدر خاص و زیبا و شدید و عمیق و عجیب و خالص و بی منت و بی منفعت طلبی دو نفر خاص رو دوست داشته باشه و برای منی که نمیدونم دوست داشتن دیگران یعنی چی اون خالص ترین و عمیق ترین و عجیب ترین و شدید ترین نوع دوست داشتن رو به نمایش می‌ذاشت 

من هیچ دوستی تو زندگیم نداشتم.نمیدونم رفاقت یعنی چی.اصلا حال و حوصله ی اهمیت دادن به کسی رو ندارم و از درک دیگران عاجزم.اون ناب ترین و خاص ترین نوع رفاقت رو به نماش می‌ذاشت برای دوست هاش و برای رفیق فابش و این برای من غریب و جذاب بود.

اون تا لحظه ی آخر می‌جنگید و تسلیم نمیشد و لحظه ای آروم نمی‌گرفت و با اراده خودش رو بهتر و قوی تر میکرد اما من همیشه از پیش باخته بودم.انسان معمولی و رو به خوبی بود که هی بهتر و بهتر میکرد خودش رو و سعی میکرد مرتب یاد بگیره.من اصلا نمیتونم حامی کسی باشم اما اون حامی بود با اینکه از خیلی از دوستاش از نظر فیزیکی اون قدر قوی تر نبود اما حامی بود و روش حساب میکردن.

و دلیل دیگه ای که باعث شد جذبش بشم این بود که تعداد زیادی از خصوصیات انسانی در کاراکتر اون منعکس شده بود و وجود داشت و با دیدن اون درصد زیادی از خصوصیات انسانی رو می‌تونستی ببینی در صورتیکه کم پیش میاد کسی بتونه همزمان اینهمه خصوصیت و صفت رو در خودش داشته باشه حتی خصوصیت هایی که در تضاد با هم هستن.کسی نمیتونه هم درونگرا باشه شدیداً هم برون گرا اما اون به طرز جذابی هم درون گرا بود هم برون گرا.کسی نمیتونه هم مطیع باشه هم سرکش و رام نشدنی اما اون هر دوش بود.کسی نمیتونه هم زمان هم هیولا باشه هم فرشته اما اون بود.کسی نمیتونه هم شدیداً شجاع باشه هم شدیداً بترسه اما اون همین طوری بود.کسی نمیتونه هم احمق و بی فکر باشه هم شدیداً با سیاست و باهوش و مرموز اما اون هر دوش بود.کسی نمیتونه همزمان هم هدف داشته باشه هم پوچ گرا باشه اما اون بود.کسی نمیتونه هم برده باشه هم آزاد اون هر دوش بود.کسی نمیتونه همزمان هم قابل درک و ملموس باشه هم شدیداً غریب و غیر قابل درک و پیچیده.کسی نمیتونه هم بی رحم باشه هم انسان دوست و رئوف و دلرحم اما اون بود.کسی نمیتونه همزمان هم انتقام جو باشه هم اهل بخشش باشه  هم باهوش باشه هم احمق باشه

 اما اون بود.

کمتر کسی میتونه همزمان هم منطقی باشه هم بی منطق اما اون بود.هم قوی باشه هم ضعیف.کسی نمیتونه هم خودخواه باشه هم فداکار اما اون بود.هم جدی و بد اخلاق باشه هم بامزه و شوخ.کسی نمیتونه هم مغرور باشه هم متواضع اما اون بود.کسی نمیتونه هم یک عاشق پاکباز و خالص و بدون ذره ای خودخواهی باشه هم همزمان عاشقی خودخواه و مالکیت گرا و بی رحم اما اون بود.هم اجتماعی بود هم ضد اجتماع.کمتر کسی میتونه هم بی وجدان و کثیف باشه هم با وجدان.کسی نمیتونه هم قاتل باشه هم بشر دوست اما اون بود.کلکسیونی از انواع و اقسام خصوصیات های انسانی بود که توش جمع شده بود(جاه طلبی  عزت نفس استقلال  آزادی خواهی مرتبی و منظمی  طغیان گری  مهربونی تخسی بی کله ای بی فکری  مودبی و بی ادبی  بلند پروازی وطن دوستی حسادت پرخاشگری تند خویی و...) و خیلی وقت ها دو تا خصوصیت متضاد و متناقض رو با هم در خودش داشت.کاراکتری که از شست و شوی مغزی مصون بود پاچه خواری جایی در شخصیتش نداشت و برای فهم و کشف حقیقت تلاش میکرد و اون چیزی که مذهبی ها و سیاسی ها میگفتن براش ارزش نداشت.کاراکتری ک در دنیای واقعی شبیه ناسیونال سوسیالیسم ها بود.کاراکتری که هم زمان هم ازش متنفر می‌شدی هم عاشقش میشدی هم تحسینش میکردی هم ازش میترسیدی.هم تاییدش میکردی هم تکذیب.جنایت کاری که هر کار میکرد بازم نمیتونستی صد در صد ازش بدت بیاد و ترسناک اینکه نمیتونستی بهش حق ندی با وجود کارهای غیر انسانیش و همین باعث وحشت تو میشد از خودت.کاراکتری متفاوت با طرز تفکری خاص که پسری باهوش و متفاوت با مغز برتر اما ضعیف از نظر فیزیکی رو مسخره نکرد بهش زور نگفت مثل باقیه پسرها کتکش نزد و به جرم اندیشه های خاص اون پسر بهش نگفت مرتد و احمق بلکه باهاش رفیق شد در برابر زورگویی های بقیه ی پسرها ازش حمایت کرد و عقاید و اندیشه های متفاوت اون رو رد نکرد بلکه روش فکر کرد و گفت برای تحقق این رویا و اندیشه دو تایی تلاش میکنیم.

و دلیل آخر این بود که کلیشه ای نبود.همه فن حریف نبود.با تلاش هی بهتر و بهتر شد و از همه نظر معمولی رو به خوب بود که با یاد گرفتن و تلاش بهتر شد و هیچ وقت از تلاش دست برنمیداشت. استعداد ذاتیه فوق العاده نداشت و با اراده ی خودش بهتر شد.با وجود اینکه قوی بود اما خیلی وقت ها کم میاورد و نمی‌تونست ادامه بده.ضعف هاش و ترس ها و قمپز در کردن ها و کل کل کردن های بی فکرانش و پرخاشگری ها و بی فکرهاش و شعار دادن هاش و گریه ها و زجرها و کم آوردن هاش و تسلیم شدن ها و جنون های آنی و بی دلیلش و غرغر کردن ها و دائما معترض بودنش  و ناتوانی هاش و نق نق هاش برات ملموس و قابل درک و گاهی خنده دار بود نه لج درار و غیر قابل درک.خیلی وقت ها نیاز به حمایت و کمک دیگران داشت با وجود اینکه قدرتمند بود و همین جالب بود.در جواب اینکه دوست داری بمیری مثل بقیه ی کاراکترهای کلیشه ای نگفت مرگ رو دوست دارم و آماده ام و نمی‌ترسم گفت نمی‌خوام بمیرم.و در جواب اینکه چرا این فاجعه رو رغم زدی توجیه نکرد گفت چون دلم میخواست و برام لذت داشت.واقعی ترین جواب رو داد و گفت شاید اشتباه کردم.همین قدر ملموس و واقعی.و چیزی که اون رو جالب میکرد این بود که با وجود اینکه به کمک دیگران نیاز داشت اما هیچ وقت از دوستاش کمک نمی‌خواست و همیشه می‌گفت خودم تنهایی انجامش میدم و با وجود اینکه دو تا از نزدیک ترین افراد زندگیش یکیش ازش قوی تر بود از نظر فیزیکی و اون یکی ازش باهوش تر بود اما هیچ وقت نه تنها از اون دو تا کمک نمی‌خواست بلکه همیشه بهشون میگفت دنبال من نیاید خطرناکه عقب وایستید من خودم حلش میکنم و جالب این بود که بقیه ی دوست هاش با وجود اینکه اون رو یک روانیه انتحاریه بی فکر میدونستن که بدون فکر میره تو دل خطر و نمیتونه خودش رو کنترل کنه و با بی کله بازی هاش خودش رو به کشتن میده اما ناخوداگاه جذب شخصیت خاص و حرف هاش میشدن و دنبالش میرفتن‌.با وجود اینکه قوی ترین نبود و ضعف ها و کاستی ها و بی فکری ها و حماقت های زیادی داشت اما گیراترین و شجاع ترین و فداکارترین و حامی ترین و پر نفوذترین بود بین دوستاش و تنبل ترین و ترسو ترین و منفعت طلب ترین و احمق ترین و بی خیال ترین دوست هاش به خاطر حرف های اون و تحت تاثیر اون به بهترین ها و قوی ترین ها تبدیل شدن و قوی ترین دوست هاش که ازش برتر بودن هم تحسینش میکردن.تنها ایرادش این بود که تحمل از دست دادن عزیزاش رو نداشت و یاد نگرفت قوی باشه و از دست دادن رو تاب بیاره.

میبینی؟ چه قدر دلیل داشتم واسه علاقه به اون کاراکتر؟ و تمام دلایلم هم منطقی بود.وقتی انقدر دلیل منطقی واسه این حس وجود داره پس دلیلی نداره خودم رو سرزنش کنم چون منطق محکمی داره و دلیل پشتشه صرفا جذابیت ظاهری نیست  پس تو هم باید ببینی دلیل حست به اون کاراکتر چیه و آیا دلیل منطقی داری یا خیر و اگه دلایلت منطقی نیست اون وقته که باید تجدید نظر کنی.

و یک نکته ی مهم یادت باشه هر چقدرم اون کاراکتر برات خاص باشه ممکنه با بالا رفتن سن و پیدا کردن بازی جدیدتر و جذاب تر و کاراکتر بهتر یا دغدغه های جدید تر و سبک زندگی جدید تر این کاراکتر یادت بره و اصلا ممکنه چند سال بعد هر هر به حس الانت بخندی در نتیجه ی تحول شخصیتی که در اثر سن و تجربه بدست میاد خود من نظرات هجده سالگیمو اینجا میخونم هر هر میخندم و گاهی میگم حیف اون اکسیژنی که تو حروم کردی این حرفا چی بود می‌زدی و ممکنه چند سال بعد تو هم نسبت به این حس همین طوری شی  پس خودت رو اذیت نکن با خودت نجنگ  سرزنش نکن خودت رو و هر وقت خواستی بهش فکر کن فقط خودت رو سعی کن سرگرم کنی تا کل زندگیت مختل نشه به خاطر این مسئله.دنبال برقراری  تعادل بین این حس و بقیه ی زندگیت باش و کنار پذیرش این حس و قبول اون و لذت بردن ازش سعی کن کمی منطق هم چاشنی کار کنی تا بتونی به بقیه ی مسائل مهم زندگیت در دنیای واقعی هم برسی و بدون دنیای واقعی همون دنیای کسالت بار و بی رحم و پوچیه که تو میتونی با این دنیای تخیل روی این حقیقت مرهم بذاری و دردش رو کم کنی.

سلام عزیز.

من شخصاً کمکی از دستم بر نمیاد اما خواستم بگم که من هم موردی مشابه شما هستم، و اولین بار عشق رو در یک بازی ویدیویی به اسم **** ****** تجربه کردم که بنده شیفته و مجنون شخصیت اصلی این بازی یعنی خانم **** ***** شدم و بعد از گذر سال های سال هنوزم حس علاقه به **** ***** دارم و به عنوان اولین عشق زندگیم برام بسیار عزیزه. خواستم بگم که تنها نیستی.

☹😭😭

به نویسنده پست:

زندگی شبیه بازیه؟ سازنده ش کیه؟سازنده‌ش چه حرف‌ها و ویژگی‌ها و رفتارایی داره؟

به نظرم توی زندگی، بعضی صحنه‌ها رو ترجیحاً نباید نگاه کرد.

به "اناهید .................":

فارغ از این که من با چی مخالف یا موافقم، خودت هم میتونی رمان یا بازینامه بنویسی؟

کلن نظرت راجع به ساخت داستان و شخصیت، نسبت به این که مصرف کننده داستان و شخصیت دیگری باشی چیه؟

به نظرم اگه با نویسنده پست یه گروه تشکیل بدیم جالب میشه.

سلام

من یه دنیای خیالی دارم که توشم. 

ارتباطی با مامان و بابام ندارم. 

از لحاظ رفتاری شبیه اناهیدم 

نظرات و دیدگاهم شبیه اناهیده 

من فک میکنم افراد تو جهان دو دستن.. یه عده مصرف کننده و تاثیر پذیر و یه عده تولید کننده و اثر گذار. به شدت احساس تاثیر پذیری میکنم. 

من میبینم خواهری با داداشش تو خارج میرن استخر در صورتی ک ضمیر ناخودآگاه من شدیدا رو پوشش بیکنی دختر بچه ها هم حساسه در صورتی ک برای افرادی این مساله عادیه(فارغ از خوب یا بد بودن)

احساس میکنم شدیدا در برابر حکومت منفعلم و تفکری ندارم. 

اجتماع رو من کاملا اثر میزاره و تسلیمم... حس سر خوردگیه... 

من ادم منزوی و زودرنجی ام و رفتار ادما اذیتم میکنه. 

بسیار درسخون هستم 

من احساس میکنم از بچگی تحت کنترلم. عقاید. افکار. 

من احساس میکنم میدونم دیوونم اما خوشم میاد... بیرون یه ادم عادی ام که کسی اصن محل نمیذاره 

اما تو دنیای خودم مشهورم، 

شما دنیای بیرونتون مشکل داره نه درونتون.... برای همین دنیا ساختید

من پسرم و 25 سالمه... کاملا از پا افتادم... الان شرایط زندگیم عادی نیست... نه میتونم وو نه میخوام ازین دنیام جدا شم..

همه ی وجودمه 

من از دید دیگران بد اخلاق و منزوی ام. ولی احساسی ام شدید. 

خصوصا فیلم و چیزای بصری روم اثر عمیق میزاره واسه همین فیلم نمیبینم. 

من نتونستم مرز بینشو کنترل کنم... الان رسما زندگیم مختله... ولی خوبه... یعنی دنیای واقعی چیزی نداره واسم.. از صب کا  کنی تا شب ک چی؟

همه چی پوچه پوچه... 

شدیدا با اناهید موافقم 

اگر دنیا رو از خودت جدا کنی شدیدا افسرده میشی.. شدید

ولش کن 23 سال توی تو بوده حالا یه دفعه بخوای جدا کنی شوک میشی... 

اون کاراکتر چه چیزی داره که تو رو شیفته ی خودش کرده؟ عاشق کدوم بخش از شخصیت شدی؟

به آناهید.. 

میدونم موضوع پست نیست ولی اگه دوست داری تغییر کنی تغییر کن چرا انقدر خودتو اذیت میکنی؟ 

میدونم همه چیز دست ما نیست مثلا شاید روسری یه خط قرمز بزرگ خانوادت باشه

اما حتما مسائلی هست که بتونی تغییرشون بدی

خیلی جوونی برای اینکه بگی همه چیز همینطوریه که هست و دیگه تغییر نمیکنه.

سلام 

میخوام بگم که شما خودتون میگین هیچ شخصیت وجود خارجی نداره 

خوب دلیلی نداره عاشق کسی بشی که اصلا وجود نداره 

و با هزار جور فکر و خیال تصورات اونو توی ذهن خودت بزرگ و بزرگ تر میکنی 

بعضی از آدما نوی دنیای واقعی که زندگی میکنن 

عاشق کسایی میشن که وجود خارجی دارن و اینگار که اصلا نیستن:/ 

از سنگ هستن دل ندارن اصلا به کسی که بهش ابراز علاقه میکنه توجه نمیکنن 

حیف نیست؟؟؟؟؟ 

عمرت پای یه تیکه عکس تلف کنی؟؟؟ 

اصلا چه وجود خارجی داشته باشه چه نداشته باشه 

عاشق شدن از نظر من با این وضعی که میبینم مسخره است !!!!!!!!!!!

عاشق واقعی وجود نداره 

وجود داشته باشه کم یابه 

کم یاب ام که باشه یعنی چی؟؟؟؟

یعنی بیخیال شو 

خودت از فکر و خیال هاش بکش بیرون

توی ذهنت یه فکر هایی میکنی که توی واقعیت اصلا ناممکنه 

حسی که تو داری زود گذره خیلی هارو دیدم که اینجوری عاشق شدن فراموش کردن 

اون بازیگر رو ام که میگی خودش واقعا نیست قیافه اش اونجا اون جوریع 

خود واقعی ببینی تازه میفهمی من چی میگم

اینه فضای مجازیه طرف میبینی عکس یه نفر و که مشهور دیده عاشقش میشه 

بعد از نزدیک که میبینه اون شخص و یه جوری میشه با اون چیزی که خودش فکر میکرد زمین تا آسمون فرق داره  

دکترمون 

روسری مسئله ی خانوادگی نیست.مسئله ی قدرت و حکومته.مسئله ی نسل های ایندس و خیلی مسائل ریشه ای دیگه و فقط یه پوشش ساده نیست.خیر چیزی رو نمیشه تغییر داد بدون دانش بدون پول بدون امکانات  بدون هوش بدون راهکار بدون قدرت بدون زور.

Holy mind

😊😊🙈 

علی خوش شانس 

خلق یک داستان قوی  نیازمند چند تا فاکتور مهمه.

فاکتور اول قدرت خلق چندین شخصیته که هر کدوم خصوصیات خاص خودشون رو داشته باشن و شباهتی به هم نداشته باشن و انقدر اون شخصیت پردازی ها قوی باشه که تو بتونی با همشون ارتباط بگیری با وجود اینکه هر کدوم از اون یکی متمایز هستن و هر کدوم دنیا و جذابیت خاص خودشون رو داشته باشن.من همچین توانی ندارم.نمیتونم شخصیت های پر تعداد و زیادی خلق کنم.مهم تر از اون اصلا نمیتونم شخصیت مرد خلق کنم.من اون ها رو نمی‌شناسم.میتونم در موردشون حدس بزنم اما اصلا نمیتونم دنیا رو از دید اون ها خلق کنم و بنویسم در صورتیکه بیشتر داستان های قوی کاراکترهای مرد خیلی قوی و پردازش شده داشتن از نظر شخصیتی.دیالوگ ها طرز فکر و ارزش ها همه و همه در مورد مردها برام مبهمه پس اصلا نمیتونم خالق شخصیت های مرد باشم از دید اون ها بنویسم با ادبیات اون ها بنویسم و با مغز اون ها دنیا رو در داستان روایت کنم.شخصیت های زن هم نهایتا هر چی خلق کنم شبیه خودم میشن متمایز نمیشن چون همون طور که گفتم توان خلق چندین شخصیت متمایز رو ندارم.برای اینکه بتونی چندین شخصیت خلق کنی باید تعاملات زیاد اجتماعی داشته باشی باید قدرت درک بالایی از آدم ها و احساساتشون داشته باشی و البته خلاقیت زیاد که من این ویژگی ها رو ندارم.

فاکتور مهم دوم برای خلق یک داستان قوی داشتن دانش زیاده نسبت به مسائل سیاسی و فلسفی و جغرافیایی و نظامی  و تاریخی و اقتصادی و روان شناسی و جامعه شناسی و علمیه.هر چی دانش تو نسبت به این مسائل و به خصوص نسبت به سیاست و فلسفه بیشتر باشه داستانی که خلق می‌کنی قوی تر میشه.خلق داستانی که مرد و زن از هم خوششون بیاد و بعد از فراز و نشیب به هم برسن یا نرسن نه ارزشمنده نه توان آنچنانی و خاصی میخواد نه اسم تو رو در اون صورت میشه نویسنده گذاشت ولی خلق داستانی که توش هیجان تاریخ سیاست علم روان شناسی جغرافیا فلسفه فقر و اقتصاد و جامعه رو بتونی ادراک کنی و بتونی درست اون رو توضیح بدی نیازمند دانش بسیار بالاست که من دانش سیاسی و تاریخی و علمی و فلسفی  و روان شناسی و جامعه شناسی و اقتصادی و جغرافیایی ندارم صرفا یه مدرک بی ارزش مهندسی گرفتم با اطلاعات عمومی صفر و مطالعه ی صفر  و اصلا و ابدا نمیتونم خالق اثری باشم با این دانش ضعیف.صلاحیتش رو ندارم.

فاکتور سوم تخیله.حتی اگه رو روابط اجتماعی هم کار کرد برای ادراک انسان و خلق چندین شخصیت داستانی حتی اگه سال های زیادی رو صرف مطالعه ی تاریخ و سیاست و اقتصاد و فلسفه و جغرافیا و جامعه و روان شناسی و اقتصاد کرد برای کسب دانش و خلق اثری ارزشمند بازم عنصر تخیل که به خلاقیت ذهنی ربط پیدا کنه وجود نداره و همین هم کار رو خراب می‌کنه.

خلق یک دنیا و چندین کاراکتر و داستان قوی که هم شروعش هم پایانش و هم عنوانش هدف مند باشه و واقع گرایانه باشه و توش تاریخ و فلسفه  و جغرافیا و سیاست و اقتصاد  و علم و جامعه و ارزش های اخلاقی و تخیل و معما رو ادراک کنی و کمتر نیازی به نگارش صحنه های جنسی برای جذابیت کار داشته باشی و بتونی کاراکترهای خاکستریه پر تعداد و متمایز خلق کنی  کاری سخت پر مسئولیت و عظیمه و نیاز به هوش و دانش و زمان و خلاقیت زیاده من دانش و صلاحیت و خلاقیت کافی ندارم.

نویسندگی یعنی خلق یک جهان پر عظمت برای بیان مفاهیم خودت و برای ایجاد تغییر در دراز مدته.یک رسالت عظیم و پر شکوه و سخته که زمانبره.یک شکوهه حقیقیه و از هر کسی برنمیاد.

در آخر من یک انسان معمولی هستم.انسان معمولی تعریفش اینه

کسی که توان خلق رو نداره توان تغییر رو هم نداره تاثیر زیادی به تنهایی نداره و صرفا مصرف کننده خواهد بود.بد نیست اشکالی هم نداره اما ممکنه برای برخی راضی کننده هم نباشه.

خاتم آناهید عزیز 

ی مدت کوتاه میشد که بلاگ نیومده بودم که یکی از دوستان یک بخش از کامنت شما رو ارسال کرد و برام خیلی جالب اومد و کنجکاو شدم که ادامه نظرتون رو بخونم

در خصوص خیال و خیال پردازی یک مسئله ای وجود داره و اون اینه که خیال به اندازه واقعیت ملموس نیست، مثل اینه که شما بخواید خیال خوردن سیب یا عسل رو با تجربه خوردن سیب و عسل و چشیدن مزه شون مقایسه کنید، بدی خیال در همینه و ما برای زندگی کردن نیاز به واقعیات داریم و نه خیال

مثل اینه که ما تصمیم بگیریم از این به بعد در تخیلات مون آب و غذا بخوریم خب بعد یک مدت زمانی از کمبود آب و غذا تلف میشیم، اثر وضعی و روانی که خیال داره از جهت دیگه موجب گرفتاری میشه

از طرفی در زندگی تنظیم هیجانی نقش تعیین کننده ای در حالات و موفقیت های ما داره

به عنوان مثال یک عاملی بیرونی توجه یک شخص رو به خودش جلب میکنه، اون فرد تعبیر و برداشتی از این عامل اتخاذ میکنه و در نهایت پاسخ درونی نسبت به این عامل ایجاد میشه مثل ضربان قلب، شور و شعف و... که به کل این پروسه هیجان و احساس گفته میشه، در قبال این هیجان خیلی ها سرکوب میکنن که شما درست فرمودید نباید سرکوب کرد اما بعضی ها صورت مسئله رو حذف می‌کنند یعنی به تخیلات شون پنهان می برند و عامل بیرونی که یا امکان حذف شدن نداره و یا تدریجی و به مرور زمان حذف میشه رو دفعی و با ساخت یک خیال درونی حذف می‌کنند، این می تونه موثر باشه اما فرقی در وضعیت و موقعیت واقعی فرد ایجاد نمیکنه

فرمودید تلاش و پشتکار نداشتید در صورتی که پروسه رسیدن به هدف با تلاش و پشتکار نیاز به ایجاد هیجان قوی و بعد "تنظیم هیجانات" داره، خیلی از افرادی که افسرده هستند اون خود انگیزی لازم رو ندارند، به عنوان مثال چیزی که در استمرار تلاش و پشتکار مهمه پیش بینی و انتظار پاداشه به عنوان مثال کودکی که تقاضای خوراکی داره و یا از والدینش می خواد به جایی که براش خوشایند و سرگرم کننده هست بره یک شور و هیجانی داره که به عنوان موتور محرکه در جهت رسیدن به هدفش(خوراکی و مقصد) عمل میکنه و این هیجان و شوقش از بزرگسالان هم بیشتره چون انتظار پاداشی که مدنظرش هست رو میکشه و اون بزرگسال اون انتظار پاداش رو در اون موقعیت نداره، افراد افسرده بطور مشهود و تا حدودی اسکیزوفرنیک این توانایی رو ندارند و... که مفصله

مورد بعدی بحث واقع بینیه، واقعیت پر از اتفاقا بد و تلخه اما تفسیر و "تعبیری" که ما از واقعیت برداشت میکنیم همیشه همخوانی صد درصدی با واقعیت نداره، به عنوان مثال افراد پوچ گرا و یا بعضاً افسرده ای که تعبیری که از دنیا ارائه میدند چون بعضی نکات و مثال ها با واقعیت منطبق هست دلیل بر درستی تفسیرشون از واقعیت نیست، باز تعبیر از واقعیت در حس و هیجانی که نسبت به واقعیات و اتفاقات پیدا می‌کنیم به ما کمک میکنه تا بتونیم تا شاد و یا حداقل بهتر و با آرامش بیشتر زندگی کنیم

به عنوان مثال از بعضی دروس که ربطی به رشته تحصیلیم نداشت بدم میومد که خودتون می دونید منظورم کدوم دروس هست اما با تغییر تعبیری که از موظف بودن خوندن اون درس و پاس شدنش داشتم خیلی راحت و با کنجکاوی و هیجان مثبت بیشتر می تونستم اون درس رو بخونم،  الزاماً تغییری در واقعیت بوجود نمیاد اما تغییر در حس من و عملکرد من بوجود میامد(گاهی اوقات یادم میره از این روش استفاده کنم)

در آخر مخلص کلام من این بود که فرایند های بهتری هست که میشه در جهت رفع مشکلات مون ازشون استفاده ببریم، نمیشه چون درد داریم، دنیا برامون عذاب آوره به دنبال مصرف مواد مخدر باشیم تا حس و حالی کاذب ایجاد کنیم البته برداشت من از شما به صرف این کامنت تون مطمئنن ناقص هست و به تبع نظری هم که نوشتم ناقص خواهد بود

البته شیفتگی نسبت به یک کاراکتر داستانی رو درک میکنم چون خودمم بعضی از شخصیت ها رو دوست دارم به عنوان مثال هانیبال لکتر که کمی برام حالت نوستالژیک داره (دیدن فیلم سکوت بره ها در کودکی و بعد هانیبال مدس میکلسن) و وقتی فهمیدم این شخصیت از نظر روانی امکان پذیر نیست شوک شدم اما بر فرض که همچین شخصیتی امکان پذیر می بود عاقلانه نیست که بخوام خودم رو غرق در شخصیت داستانی کنم که یک جنتلمن آدم خواره!

و یا کاراکتر مدنظر شما خیلی شخصیت خوبیه البته اگه طرح صیانت تصویب بشه بعید می دونم بتونید پارت آخر رو ببینید😬😬 اما همچین شخصیتی بستر واقعی نداره مگر اینکه صرفاً صفات شخصیتی که خودتون هم گفتید مدنظرتون باشه مثل من که جنتلمن و مودب و متشخص بودن هانیبال برام بیشتر از آدم خوار بودنش جلب توجه میکنه

موفق باشید و عذر می خوام از پر حرفیم

منم بچه تر که بودم روی یه شخصیت کارتونی یه چند روز کراش زده بودم😶😂 ولی بعدش به خودم گفتم بیخیال دختر! این اصلا وجود نداره این یه مشت رنگ و خطه که تو کامپیوتر طراحیش کردن

بعدم از سرم افتاد

ولی یکم درکتون میکنم اگه شما از روز اول مثل من به خودتون نهیب میزدین که این هیچی به جز یه مشت رنگ نیست و این اوهام شماست که به این جون داده الان انقدر رویاش براتون شدت نمیگرفت ولی از همین الان شروع کنین مطمئن باشین قدرت آدم خیلی بیشتر از اونه که نتونه از پس چنین چیز کوچیکی بربیاد. آدما بعد یه مدت مرگ عزیزین کسشونم فراموش میکنن اینکه فقط یه نقاشی متحرکه!! فقط باید برین پیش روانشناس، روان پزشک، روانکاو اصلا هرچی! باید برین پیش آدم درستش تا بهتون کمک کنه بتونین این شخصیت خیالی و فراموش کنین و به زندگی واقعی برگردین.

آرزو میکنم موفق بشید.

به "اناهید .................":

من توانایی نویسندگی رو در تو میبینم ، اما به صورت دونه‌ای که نیاز به کاشت و آب و نور و آفت زدایی و خلاصه نگهداری داره تا این توانایی رشد کنه. یعنی قرار نیست که حتما یک روزه رمان بنویسی و شاید حتی قرار نیست از رمان طولانی شروع کنی، میشه از داستان کوتاه شروع کرد و اگر بیارزه شاید یک سال هم روی رمان ها و فیلمنامه ها وقت میشه گذاشت. 

ازین جهت تایید میکنم که رمان خوبه کار شده باشه ، یعنی بخش دانش و فلسفه و منطق و ... قضیه انقدر خوب باشه که بدونی واقعا عمق داره . در عین حال انقدر هنرش خوب باشه که مخاطب ازین نظر هم حال کنه از همراهی با داستان.

این که همه رو از رمان راضی نگه داری هم شاید ممکن نباشه.

فرض کن به قیمت مخاطب حداکثری ، هنر و منطق فدا بشه.

یه قضیه دیگه هم هست که شاید برمیگرده به منطق داستان یا هنر یا هردو . اونم این که داستان ها گاهی ظاهرشون فرق داره با داستان دیگه ، اما منطق کار میشه همون باشه. مثلا داستان یه گروهی توی فضای بسته ،هدف: تلاش برای نجات،

بعد از مدتی یکی از شخصیت های محبوب داستان از مخاطب گرفته میشه و میخواد مخاطب رو به گریه بندازه و ... . یه بار ممکنه توی یه جزیره باشه ، یه بار ممکنه توی فضا باشه و چیزای دیگه.

این که این تکرار خوبه یا بده ، سر جای خود، این که شاید مخاطب دست نویسنده رو بخونه هم قابل توجهه.

اگه درست درک کرده باشم حرفاتو ، رمانی که ایده‌آلت هست همچین چیزیه: یه شخصیت محوری، چندین شخصیت در کنارش ، هدف نویسنده اینه که بسیاری از موضوعات توی اذهان مردم رو به صورت هنری به مخاطب منتقل کنه و نقد کنه ، هدف شخصیت محوری پیدا کردن "معنای زندگی" هست . ضمن این داستان ، یه سری رفتارهای جامعه رو به عنوان کلیشه بی معنی معرفی میکنه ( شاهزاده کوچولو رو فک نکنم کامل خونده باشم و بدونم جریانش چیه ، ولی شاید ازین نظر، یه چیزی توی مایه های اون در نظرته، مثلا یه تیکه هست به مضمون، (اگر توی کتابش باشه) در مورد جشن تولد که میگه آدم بزرگا خودشونو دلخوش به این چیزا میکنن و ... ). نه این که الزاما شبیه شاهزاده کوچولو بنویسی ، احتمالا سبک واقع گرایانه در نظرته. مثلا شخصیت اصلی یه جایی با یه زن خونه دار پر از بچه رو به رو میشه و طی اون قسمت ، به مخاطب منتقل میشه که این همه تولید مثل برای چی؟ برای تولید مثل بیشتر؟ و بیشتر؟ و بیشتر؟...(البته از نظر من میتونه معنی بسیار والایی داشته باشه این تولید مثل) بازم میگم ، فارغ از این که من مخالف یا موافقت باشم.

قبلا گفته بودی به آدما زیاد فکر میکنی؟ شاید این میتونه برای نویسندگی کمک کنه. ویژگی های دیگه هم داری که به نظرم میتونه کمک کنه. فارغ از این که راه درست زندگیت این هست یا نه یا بستگی داره یا هیچ کدام.

 نظرت در مورد پادکست چیه؟ به نظرم در توانت هست به جای یکی ازون تحلیل گرای یوتیوب باشی. (جمله خبری)

من به نوشته هات فکر کردم و یه جورایی انگار میخواستم جمله به جمله گفت و گو تعاملی باشه .

راستی اگه داستان منو نقد کنی به نظرم نقدت جالب میشه. به نسبت کوتاهه. به دلایلی از روی وبلاگم برش داشتم ولی میشه به رایانامه‌ت (Email) بدم، مثل همون رایانامه قبلی.

به اهل تخیل:

نظرتون چیه یه گروه تشکیل بدیم؟ نه این که غرق تخیل بشیماا، ولی خب شاید گفت و گوی مفید داشته باشیم.

به اناهید

من یکی از معدود انیمه های سریالی که تا آخر دیدم همین نبرد با تایتانها بود، تو قرنطینه شروع کردم و وقتی فهمیدم فصل آخرش نیومده خواستم تا موقعی که بیاد مقاومت کنم تا انیمه شو ببینم ولی بعد دو روز گفتم تا چند ماه دیگه کی مرده س کی زنده رفتم مانگاشو خوندم خخخ 

به نویسنده 

راستش برام جالب و جدید بود تا حالا ندیده بودم کسی عاشق یه شخصیت بازی ویدئویی بشه یعنی دیده بودم عاشق یه شخصیت داستانی یا فیلم یا انیمیشن میشن ولی شخصیت بازی تا حالا ندیده بودم( مگه بازی های کامپیوتری و ویدئویی شخصیت هم اون طور که شخصیت رو تعریف میکنیم دارن)

نکته ای که اناهید گفت هم جالب بود، این که شخصیت هایی که در فیلم سریال انیمیشن و.. میبینیم و ازشون خوشمون میاد میتونن چیزهای جالبی درباره ما معلوم کنند. چرا از اون شخصیت خاص خوشمون میاد؟ چه ویژگی هایی از اون شخصیت باعث شده که ازش خوشمون بیاد؟ آیا ما خودمون رو در اون میبینیم؟ آیا اون شخصیت چیزی داره که آرزوی داشتنش رو داشتیم؟آیا اون شخصیت به فردی از اطرافیان ما شباهتی داره؟ و... با بررسی این سوالات و صداقت در محضر خودت شاید بفهمی که چرا دیوانه وار عاشق شخصیتی شدی که وجود خارجی نداره. من خودم عاشق هیچ شخصیت فیلمی سریالی داستانی رمان و.. نشدم ولی الان که فکر میکنم شخصیت های مورد علاقه م بعضا ویژگی های مشترکی دارن

زیارت عاشورا بخون 

با اضطرار بخون امیدوارم از سرت بیافته 

من با نظر آقای یوهان یا حافظ رندانه موافقم.

به آناهید

عزیزم من هم مث آقای علی خوش شانس توانایی و استعداد هنر نویسندگی رو در شما میبینم، سعی کن تواناییهات رو نادیده نگیری و با مطالعه و تمرین نوشتن، باعث رشد و شکوفایی این هنر در خودت بشی.

البته در این زمینه کتابهای آموزش نویسندگی و داستان نویسی مفید و  مؤثره اما این کتابها بیشتر اصول ساختار و چگونگی خلق صحنه و شخصیت پردازی رو آموزش میدن اما شیوه تفکر و نوع نگاه شماست که حرف اصلی و مضمون اصلی داستان رو میسازه که شما در این مورد عالی هستین و به قول خودتون نگاه عمیق به آدمهای اطرافتون دارید. 

موفق باشید

چرا باورمون نشه ؟ 

عجیب نیست. همۀ ما پر از طرح واره های دوران کودکی هستیم و تعداد طرح واره ها معدود و مشخص هست. شخصیت پردازی در انیمیشن های کمپانی های معروف ، متناسب با طرح واره ها و از روی اونها ساخته میشن. 

درواقع این شما نیستی که از اون کاراکتر خوشت میاد. بلکه طرح وارۀ شما با اون کاراکتر حال میکنه. تا زمانیکه طرح وارۀ شما در شما فعال باشه همچنان اون کاراکتر برای شما محبوبه ولی زمانیکه طرح واره تون رو درمان کنید اثری از علاقه به اون کاراکتر نیست. 

من هم قبلا به کاراکتری علاقه داشتم و مدتی اسم اونو روی خودم گذاشته بودم و دوستانم منو با اون اسم صدا میکردند. کاراکتر محبوب من یک ربات بود با ویژگی های فوق العاده و عجیب که دوست ندارم معرفی اش کنم.

به نظر میاد مشکل شما خیلی حاده تاجایی که دائما با طرح واره تون زندگی میکنید و خوندن کتاب صرف رو توصیه نمیکنم فقط یه روان درمانگر میتونه حال شما رو خوب کنه و سه جلسه درمان برای این طرح واره کافیه. برای اینکه طرح واره رو شناسایی کنید راه درمانش رو کشف کنید و شروع کنید به درمان سه جلسه کافی است. 

سلام آقای نجفی وقت تون خوش

من اگه بخوام سوالی بپرسم که مثل سوال بالا بیاد رو صفحه اصلی باید چکار کنم راهنمایی کنید لطفا

تو ژاپن شنیده بودم ازدواج کرد یکی با شخصیت مجازی ... نمیدونم جریان چیه 

ولی اگه میخوای تغییر بدی و از وضعیتت ناراحتی به مشاور مراجعه کن واقعیت این مسائل زیادی تخصصیه

سلام

با یه جنس مخالف وارد رابطه بشی خیلی بهت کمک میکنه

از نظر احساسی واقعاً تأثیر خوبی داره

فک میکنم با این کار کم کم از این حالت بیای بیرون

به آناهید

اتفاقا به نظر من توانایی تغییرو داری. شاید حوصله و انرژی شو الان نداشته باشی که امیدوارم تو آینده پیدا کنی

به "ساناز":

مثل این که شما هم در مورد نویسندگی مطالعه کردین.

راستی خودتون هم نویسندگی کردین؟

سلام.

من که فکر میکنم همه ی انسان ایده ال تو ذهنشون دارن که کامل و بی نقصه و این خاصیت خیاله که اون ادم  ممکنه شبیهش توی دنیای واقعی نباشه چرا که دنیای واقعی همه ی ادم خوبا، حتما ضعف های بزرگی هم دارن که نمیگذاره به اون حدی که اون انسان کامل ذهنتو دوس داری اون بیرونی ها رو دوس نداشته باشی

ولی خوب زیاد پرواز کردن در عالم خیال هیچ ثمری نداره   تاکید میکنم هیچ ثمری،   از زندگی و حقیقت که دور بیوفتید از دنیا به تمام معنی عقب میموند واقعی زندگی کنید تا عشق واقعی سرراهتون قرار بگیره

  شما اگر واقعیات دنیا را نپذیرید  و منطبق بر حقیقت نباشه دنیاتون، دنیا به بی رحم ترین شکل ممکن  میزنه پس کلتون  و پرتتون میکنه بیرون از چرخه ی زندگی شاد و معمولی  رو به رشد، با جدیت کاملا تمام

انسان مخلوطی از عقل و خیال احساسه. هر کدوم کارایی خودشو داره.. تدبیر کننده ی زندگی عقله و جز عقل هیچی نمیتونه مسبر زندگی شما رو درست پیش ببره،  و زیباکننده و لطیف کننده زندگی و قابل تحمل کنندش احساسه اونم به حد خودش تازه

و خیال به معنی واقعی کارایی نداره جز هنر و خلاقیت.. زندگی با خیال پیش نمیره. خیال هر چند شروعش دست خود ادم نیست  ولی قابل کنترله.

دنیا اونقدر ادم ناشناخته داره که ارتباط باهاشون لذت بخشه و میشه باهاشون بهترین لحظات را تجربه کرد، که خیلی حیفه ما دنیامونو محدود کنیم به خیال. چرا در واقعیت لذت نبریم از وجود انسانها؟  هر انسانی ی خوبی هایی داره که اگه ما به این درک برسیم در ارتباط با افراد روی اون خوبی ها تمرکز کنیم  کلی چیز خوب از ارتباط با انسانها به دست میاریم.

. من پیشنهاد میکنم دایره دوستی ها تونو گسترده کنید اونقدر انسان خوب و ارزشمند سرراهتون قرار میگیره که میتونید عشقتونو در دنیای خارجی پیدا کنید. اجازه بدید به ذهنتون رها بشه. تعصب نداشته باشید که نمیتونم از فکر اون دربیام.  اونقدر دنیا بزرگه اونقدر وسیعه اونقدر انسان جذاب توشه که حیفه ما عمرمونو سر خیال بگذرونیم.

دنیاتونو وسیع کنید و ارتباطاتتونو گسترده تر، دغدغه هاتونو بزرگ تر، ذهنتونو بازتر و جهان بینی تونو جهان شمول تر، تا جهان زیباییهاشو به روتون باز کنه.

این به معنی این نیست حال خوب ما وابسته به دیگران باشه نه اصلا. ولی ما برای  رشد سالم شخصیت نیاز به ارتباط به انسانها داریم

همه چیز به جهان بینی و دیدگاه شما به زندگی برمیگرده، دید ایده ال داشتن روز به روز شما رو از رسیدن به عشق حقیقی دور میکنه.

شما به بهترین معشوق هم برسید باز بعد از بروز صفتای بدش از اشتیاق اولیتون کم میشه  این میرسونه که خیالِ یک زندگی عاشقانه مادام العمر ثمری نداشته.

و کافی نبوده و اون چیزی که به درد میخوره عقل و سازش و مدارا و تنظیم احساسات هست

امیدوارم رها بشید

اها اینم یادم رفت بگم   که  دنیا کوتاه تر از اونه که عمر شریفتونو محدود کنید به ی نفر و ی خیال بی ثمر. لحظات مثل برق و باد میرن مثل سرعت نور

. همین الان که اینو مینویسم از غم از دست دادن ی جوان بینظیر  دلم به شدت غمگینه. دور از جون شما همسن شما بوده ولی  اینقدر تو این عمر کوتاهش به دنیا و مردم خدمت کرد که من فکر میکنم با صد سال عمر بیشتر افراد نمیتونن.. من شرمنده ام از خودم و عمر بی‌ثمرم.

دغدغه هاتونو بزرگ کنید چه بسا این خیال شما با رفتن در عالم هنر و خلاقیت بتونه دردی از بشر درمان کنه

حتما از یه متخصص کمک بگیرید. چاره جویی در این مورد تو این سایت شما رو گمراه میکنه.

سلام آقای نجفی لطف کنید این ساعتی میگم پیام یکی از کاربر هارو  حذف کنید 

توی صفحه شخصی بنده 

تاریخ   ۱۴۰۰/۵/۲۰ساعت ۲۲:۳۴

 اسمشون ام خسته بود 

ممنون

بنظرم جذب یا شیفته شدن به یه کاراکتر یا شخصیت سریالی  طبیعیه مثلا من خودم چند روز پیش تو سریال آلمانی **** رو یکی کراش زدم 😂🤦‍♂️باز خوبع مال من واقعیه:)

خب فراموش که نمیکنی با توضیحی ک دادی بهترع تو ذهنت کم رنگتر کنی سریال ببین اما عاشقانه ن تا اع سرت بپره این چیزا 😐🚶‍♂️

سلام مجدد. امیدوارم حالتون خوب بشه. من دیشب حالم خوب نبود هی یادم میرفت چی میخوام بگم

برای فراموشی عشق کوچیک تر باید دل سپرد به ی عشق وسیع تر و بزرگ تر. بعد می بینید چقد  حیف بوده من روانمو نابود کردم سر ی بشر مثل خودم. نه اینکه دوست داشتن بد باشه چرا خیلی هم عالیه ولی متوقف شدن زندگی تو اون ادم بده. عشقی که انسانو رشد بده مفیده نه عشق ناتوان کننده.

میگن گوهرشاد بانو که همسر فک کنم حاکم وقت خراسان بوده قصد کرده مسجد مشهور فعلی گوهرشاد توی حرم امام رضا رو بسازه ایشون محجبه بوده روزانه می‌رفته سر زمین  و دستورات لازمو به کارگرا میده که جر و بحث نکنید موقع کار اثر میگذاره رو مسجد یا حتی حیواناتی که برا کار میارید کاملا اب و دونشون بدید  کتکشون نزنید  که اهشون تاثیر نگذاره.. یکی از اون روزا پوشیه یا روبند گوهرشادو باد میزنه کنار  و ی  کارگر چهره زیبای اونو میبینه و چنان گرفتار عشقش میشه که تا حد مریضی و مرگ میره . مادرش به گوش گوهرشاد میرسونه. گوهرشاد  که زن زیرک و حکیمی بوده میگه چه اشکال داره من زنش میشم منتها دو شرط داره اول اینکه چهل روز تو همین مسجد اعتکاف کنه فقط نماز و عبادت داشته باشه روز چهلم بیاد منو خبر کنه منم طلاق بگیرم که باهاش ازدواج کنم. جوان خوشحال میره اعتکاف میکنه و مشغول عبادت میشه ولی 10 روز اول فقط گوهرشاد رو لبشه، 10 روز دوم بازم هی گوهرشادو صدا میزنه بعدش خدا رو، 10 روز سوم اول خدا رو صدا میزنه بعد گوهرشاد  و ده روز اخر چنان از عشق خدا پر میشه که اصلا گوهرشاد یادش نمیاد. چهل روز تموم میشه گوهرشاد میفرسته دنبال جوون و میگه اگه تو حاضری منم اماده طلاقم.. جوان به واسطه میگه من ازتون ممنونم منو با خدا اشنا کردی من دیگه تمایلی به ازدواج با شما ندارم. من عاشق یکی شدم که عشق شما اصلا یادم رفته

البته این داستانو به این صورت هم میگن که گوهرشاد بهش گفته 40 روز زیارت عاشورا با صد لعن صد سلام بخون

الان ایام امام حسینه  زیارت عاشورا بخونید توسل کنید. از امام زمان هم بخواید  ی جوری  دنیاتون  و دغدغه هاتونو بزرگ میکنه  که باورتون نمیشه.  حتی اگر به اصطلاح مذهبی هم نباشید به سبک زندگی خودتون کمکتون میکنه. یکی از دوستای بسیار خوب غیر مذهبیم گرفتار ی عشقی بود چندسال پیش و فقط توسل به امیرالمومنین و پیدا کردن رفیق شهید رهاش کرد اصلا الان ی ادم دیگس.

امیدوارم بهترین ها براتون پیش بیاد

حالا حداقل‌ میگفتی کدوم کاراکتر بازی کامپیوتری،  یک سرچی بزنیم ببینیم کی بوده

ببین ادم تا یه سنی خیلیی تحت تاثیر ظاهره... یادمه من اینقدر ازین بازیگرای خوشتیپ چشم ابی مو بور خارجی خوشم میومد ... راسش اون احساساییم که تو اون سن داشتم فراموش نشدنیه... اما وقتی سن بالا میره به خصوص وقتی سی رو رد کردم ...اینقدر که اخلاق برام مهمه هیچی برام مهم نیست ... چقدر پشیمونم که اون زمانا ملاکم ظاهر بود و تو رویا سپری میکردم و خیلی فرصتامو از دست دادم ... شما اگر خودتو به دست رویا بسپاری و مهارش نکنی ، یه روز چشماتو باز میکنی میبینی خیلی دیر شده و ادمای خوبی که سرراهت قرار گرفتنو ندیدی و پشیمون میشی

آنی جان امیدوارم در دنیای واقعی یه همچین عشق خالص و نابی رو تجربه کنی، چون تو لایق بهترینی😍😍 

یوهان

سلام‌‌.اکثر حرف هاتون قابل تامل بود و البته خیلی هاش درست.

گفتید نمیشه چون درد هست رو به استفاده از مخدر آورد و حس و حالی کاذب ایجاد کرد.

ببینید خود من از اون دسته انسان هایی هستم که شدیداً از واژه ی امید متنفرم.شدیدا از مسکن های موقتی و دل خوش کنک بدم میاد و جملات انگیزشی باعث چندشم میشه.اگه قدرتی داشتم خدا رو و امید رو از آموزش و تربیت کودکان حذف میکردم و بهشون میگفتم خودتونید و خودتون و باید خودتون خودتون رو نجات بدید.بنابراین این حرف شما رو قبول دارم اما به نظرتون چند درصد از انسان ها میتونن انقدر قوی باشن که از هیچ مخدری استفاده نکنن؟

برای عده ای مخدر و حس کاذب همون جملات انگیزشی و بی مایه ی روان شناسی و مطالب زرده.برای عده ای مخدر و حس کاذب همون امید دادن ها و خرافات ها و انرژی مثبته.برای عده ای مخدر همون مراجعه به مشاور و درد و دل کردنه.برای عده ای مخدر و حس کاذب همون مذهب و خدا و بهشت و جهنمه.برای عده ای مخدر همون صنعت سرگرمی مثل بازی های کامپیوتری و فوتبال و سینماست.برای عده ای هم مخدر اون ماده ایه که مصرف میکنن و می‌نوشن.واسه منم که تخیله.همون طور که می‌بینید تقریبا تمام انسان ها برای ادامه دادن از مخدر های مختلف استفاده میکنن و تمام انسان ها دارن خودشون رو گول می‌زنن و فکر نمیکنم انسانی پیدا بشه که تا این حد قوی باشه که از هیچ مخدری استفاده نکنه و فکر میکنم همه ی انسان ها از مخدر استفاده میکنن فقط نوعش فرق داره.بله نباید رو به استفاده از مخدر آورد اما این نظر نیاز به آموزش برای کودکان در مدارس از اول زندگیشون داره و انسان های بالغ الان اونقدر قوی بار نیومدن و نمیتونن برای فرار از تلخی ها از مخدرها( خرافات تخیل مذهب امید عدالت موادها خدا و..) استفاده نکنن.

گفتید برداشت ما از حقیقت الزاما به معنی حقیقت نیست.بله این حرفتون درسته خودم معتقدم حقیقت وجود نداره اما خوب طبیعتاً هر چی باعث رنج ما بشه و یا برامون ملموس باشه ما به طور ناخودآگاه حقیقت اطلاقش میکنیم حتی اگه حقیقت نباشه.بقیه ی حرف هاتون هم درسته و قبول دارم.در مورد کاراکتر مورد نظر هم همون طور که گفتم مرز بین تخیل و حقیقت رو میدونم و برخلاف سوال کننده این طوری نیستم که شب تا صبح به کاراکتر فکر کنم یا دنبال اون تو واقعیت بگردم اما خوب سوال کننده رو تونستم درک کنم تا حدی.اینم که اون کاراکتر نمیتونه وجود خارجی در دنیای واقعی داشته باشه باید بگم قدرت های تخیلی و فرا طبیعی این کاراکتر رو کنار بذاریم از نظر شخصیتی من شباهت بسیار زیادی بین اون و یک انسان در دنیای واقعی پیدا کردم.من اون رو بسیار شبیه به آدولف هیتلر در دنیای واقعی میدونم و براش دلیل دارم پس از نظر شخصیتی میشه تو انسان های واقعی شباهت هایی پیدا کرد.در مورد طرح صیانت هم بله همین طوره.به هر حال آدمی که توان تغییر نداشته باشه مجبور و محکومه هر چی بهش تحمیل میکنن رو قبول کنه و سرنوشت تلخیه.البته راه هایی مثل ماهواره و مانگا وجود داره و خوب من تا ته این داستان رو تا حد زیادی میدونم اما بازم امیدوارم سرعت اجرای طرح صیانت کند باشه و این روند طول بکشه.هانیبال لکتر هم جذابه و البته ترسناک.

ساناز 

ممنون عزیزم لطف داری به من شما.❤️ سعی میکنم به توصیتون عمل کنم.❤️❤️

فرناز 

ممنون عزیزم از حسن نیتت.لطف داری به من❤️❤️❤️

بهاری که از دوردست ها اومد

من فیلم ها و سریال ها و انیمه های زیادی رو تماشا کردم حتی انیمه های طولانی که خیلی ها سمتش نمیرن اما خوب تو بین تمام اون ها اتک تایتان برام دنیای دیگه ای بود که خوب سلیقه ایه.منم خیلی وقت پیش دیدم اما خوب چون برام خاص بود تو ذهنم موندگار شد و متاسفانه مانگاش برام اسپویل شد به طور اتفاقی 😑😑😑و حیف شد خیلی😕

بیتا 

گفتی من با این حس حماقت ناشی از ساده لوح بودنم و اعتمادی که بهش داشتم چیکار کنم.

ببین انسان ها چند تا شخصیت دارن.

شخصیت اول (صفات ذاتی)

این شخصیت از خصوصیاتی ذاتی تشکیل شده از که بدو تولد در انسان وجود داره از همون اول.مثلا بعضی بچه ها از همون شش ماهگی که قدرت ادراک بقیه رو پیدا میکنن اجتماعی هستن و خوش اخلاق اما بعضی بچه ها به محض اینکه قدرت ادراک بقیه رو پیدا میکنن به شدت پرخاشگر غیر اجتماعی و بداخلاق هستن و غریبی میکنن با دیگران و فقط در بغل پدر و مادر و نهایتا خواهر و برادر بزرگتر آروم میگیرن.یا مثلاً دو بچه در یک سن که تازه قدرت راه رفتن رو پیدا کردن رو میبینی که یکیشون شدیداً پر جنب و جوشه و اون یکی شدیداً تنبله و تکون نمیخوره.اسم این شخصیت همون ذات و هسته ی اولیس.این بخش از شخصیت و سرشت انسانی مستقله و تحت تاثیر تربیت خارجی و خانوادگی نیست و متشکل از  صفاتیه که از بدو تولد بخشی از تو رو شکل داده و اکتسابی و تربیتی نیست.

شخصیت دوم

شخصیت دوم انسان اون شخصیتیه که خانواده از اون انسان میسازه.صفاتی که تحت تاثیر تعالیم خانواده در تو ایجاد میشه و یا حتی ژنتیکه .این شخصیت می‌تونه همسو با ذات اولیه باشه می‌تونه مغایر باشه پس شخصیت دوم انسان اون صفاتیه که خانواده مستقیم و غیر مستقیم در اون بچه پدید میارن که مغایر با ذات یا متناسب با ذات در هر انسانی یک نتیجه میده.

شخصیت سوم 

شخصیت سوم انسان شخصیتیه که اجتماع از انسان میسازه.اجتماع در این تعریف یعنی انسان های دیگه  و جغرافیا و اقتصاد و سیاست و آموزش و پرورش و شغل کنار هم دیگه.گاهی شخصیتی که اجتماع از انسان میسازه مطابق با شخصیتیه که خانواده و ذات اولیه از اون انسان ساخته بودن گاهی شخصیتی که اجتماع از انسان میسازه کاملا مغایر با شخصیتیه که خانواده و ذات اولیه از اون انسان ساخته بودن.گاهی هم اون شخصیتی که دستپخت اجتماعه با یکیش مطابقه با یکیش مغایر که هر کدوم تاثیر مختلفی داره.تو ممکنه ذاتا دلرحم باشی خانواده هم دلرحم بارت آورده باشن و اجتماع هم تو رو به سمت دلرحمی سوق بده یا ممکنه ذاتا دلرحم باشی خانواده بی رحمت کنن اجتماع رحیمت کنه یا ممکنه ذاتا بی رحم باشی خانواده و اجتماع هم این بی رحمی رو تقویت کنن.

شخصیت چهارم

شخصیت چهارم انسان اون شناخت و ادراکیه که خانواده از تو دارن.اگه خانوادت معتقدن تو آرومی یا حسودی حتما هستی چون اون ها دارن باهات زندگی میکنن و تو رو از بیرون نگاه میکنن پس شخصیت چهارم انسان اون ادراکیه که خانواده به عنوان نزدیک ترین انسان ها نسبت به انسانی که باهاشون زندگی میکنه دارن.هر کدوم از اعضای خانواده هم ممکنه ادراک متفاوتی از اون انسان داشته باشن یا ادراک مشترکی از اون انسانی که باهاش هم خون هستن و کل عمر باهاش زندگی کردن داشته باشن.مثلا شناختی که خواهر و برادرم از من دارن یه چیزه شناخت مادرم از من یه چیز دیگه و شناخت پدرم از من یه چیز کاملا متمایزه.بین ادراک خواهر و برادر و مادرم نسبت به من شباهت های بسیار زیادی وجود داره ولی بین ادراک پدرم نسبت به من با ادراکی که مادر و خواهر و برادرم نسبت به من دارن کوچکترین شباهتی وجود نداره.ادراک کدومشون درسته؟ ادراک همشون درسته.من همونی هستم که اونا تو بیست و پنج سال زندگی با من از من دیدن.اما مسلما همش اونی نیست که اونا شناختن.پس این میشه شخصیت چهارم.

شخصیت پنجم 

شخصیت پنجم اون ادراکیه که جامعه از تو هم داره.گاهی ادراک جامعه از تو با ادراکی که خانواده از تو دارن یکیه.گاهی هم برعکس ادراکی که جامعه از تو داره هیچ شباهتی به ادراکی که خانواده از تو داره نداره.ممکنه از نظر جامعه تو فردی آب زیر کاه و حسود و بدطینت باشی از نظر خانواده تو فردی مهربون و ساده باشی.کدوم ادراک در مورد تو درسته؟ ادراک خانواده یا اجتماع؟ هر دو ادراک درسته و تو هر دوی اون ها هستی‌.تو هم همونی که جامعه ازت میبینه هستی هم  همونی که خانواده ازت میبینه هستی‌.حالا ممکنه جامعه هم حتی ادراک های مختلفی از تو داشته باشه.به این معنا که یک جامعه تو رو با یکسری صفات ادراک کنه یک جامعه ی دیگه با یکسری صفات دیگه که کاملا متمایز هستن‌.ادراک کدوم جامعه از تو درسته؟ ادراک همشون درسته و تو همه ی اون ها هستی‌.

شخصیت ششم 

این شخصیت اون ادراکیه که تو نسبت به خودت داری.گاهی ادراکی که تو نسبت به خودت داری کاملا با ادراک جامعه و خانواده مطابقه گاهی برعکس ادراکی که تو نسبت به خودت داری کاملا مغایر و متمایز با ادراکیه که خانواده و جوامع از تو دارن.گاهی هم با یکیش مغایر و با یکیش متمایزه.به این معنا که تو از نظر خانوادت و جامعه درون گرایی اما از نظر خودت شدیداً برون گرایی.

گاهی هم ادراکی که تو از خودت داری فقط و فقط خودت ازش خبر داری و فقط خودت میدونی که تو همچین کسی هستی و نه خانواده و نه اجتماع نه تربیت و نه هیچ چیز دیگه ای از این بخش از وجود تو خبر نداره و جز خودت کسی این بخش از تو رو کشف نکرده.

پس شخصیت ششم انسان میشه اون شناخت و ادراکی که انسان نسبت به خودش داره که ممکنه یکی باشه با ادراک دیگران یا یکی نباشه و فقط خود اون انسان ازش مطلق باشه.کدوم ادراک درسته؟ ادراکی که انسان از خودش داره یا ادراک دیگران؟ هر دو ادراک درسته.

شخصیت هفتم

این بخش بعد پنهانه یک انسانه.بخشیه که در انسان وجود داره و از یک سری صفات تشکیل شده اما هیچ کس حتی خود انسان هم قادر به درک این بخش از خودش نیست.این بخش ترسناک ترین سیاه ترین و تاریک ترین بخش یک انسانه.بخشی که خاموشه دیده نمیشه و نه خانواده و اجتماع قادر به ادراکشه نه خود اون انسان قادر به ادراکشه.دیدی گاهی رفتارهایی می‌کنی که باعث تعجب خودت میشه؟ یا دیدی گاهی خانواده بهت میگن عوض شدی یا خودت میگی من عوض شدم و دیگه اون آدم سابق نیستم؟ حقیقت اینه تو عوض نشده بودی بلکه بعد پنهان و غیر قابل ادراک تو که در تو وجود داشته اما تا الان خاموش بوده حالا ظاهر شده بنا به دلایلی و باعث حیرت تو و دیگران شده.بعد پنهانی که حتی خودتم قادر به ادراک اون نبودی.گاهی بعد پنهان تا ابد پنهان میمونه گاهی هم ظهور پیدا می‌کنه.معمولا پول زیاد  و قدرت و خشم می‌تونه این بعد رو آشکار کنه.

پس آخرین شخصیت انسان اون بخشی از انسانه که حتی خود اون انسان هم قادر به شناخت اون نیست و ازش به عنوان تحول و تغییر انسان یاد میشه در صورتیکه انسان عوض نمیشه بلکه بعد پنهانی که قادر به ادراکش نبود اما درونش وجود داشت از حالت خاموش در اومده و ظهور پیدا کرده و حالا غریبه برای خود اون انسان.

پس انسان هفت بخش داره

ذات 

تربیت خانواده

تربیت اجتماع

ادراک جامعه

ادراک خانواده

خودشناسی

بعد پنهان 

چرا اینا رو بهت گفتم؟

گفتم که بدونی هر انسانی یک جهانه عظیمه.همین قدر گسترده و همین قدر پیچیده.گفتی با این حماقت چیکار کنم؟ گفتم تا بدونی تو حماقتی نکردی.تو بخشی از اون آدم رو ادراک کردی و بخش دیگه ای از اون آدم رو ادراک نکردی و این دلیله حماقت تو نیست و اینکه تو نتونی یک انسان رو کامل و در تمام ابعاد بشناسی کاملا طبیعیه و اشتباه تو نیست و فقطم تو نیستی هیچ کس نمیتونه هیچ کس دیگه ای رو به طور کامل بشناسه چون انسان هفت بعد داره که هر کدوم دنیای خاص خودشو داره و یک جهانه و حتی خود انسان هم نمیتونه خودش رو صد در صد بشناسه پس هیچ کس نمیتونه ادعا کنه انسانی رو کامل می‌شناسه.اون بخش هایی از اون انسان که برات خوشایند بوده بخش هایی از وجود اون بوده که تو تونستی ادراک کنی و حقیقت داشته و تو دچار خطا و اشتباه نشده بودی  و اون بخشی که باعث حیرت و تعجبت شده اون بخش هایی بوده که تو نتونستی بشناسی نه به خاطر حماقت بلکه به خاطر پیچیدگی انسان و البته ادراک متفاوت مغز یک انسان.و هم شناخت تو درسته و حقیقت اون آدمه هم جاهایی که نشناختی.

ایا تو میتونی تو تمام علم ها متخصص بشی؟ خیر چون پیچیده و گستردس.ایا میتونی کل جهان رو ادراک کنی؟ خیر چون پیچیده و گستردست.پس انسان هم یک جهانه گستردست که نمیتونی از خودت انتظار داشته باشی بتونی تمام ابعاد شخصیتی اون رو ادراک کنی پس دلیلی نداره خودخوری کنی و سرزنش کنی خودت رو چون تو صرفا اون رو کم شناختی مثل بقیه.پس دو تا کار بکن اول بدون هیچ کس رو نمیتونی کامل بشناسی فقط میتونی دقتت رو بالاتر ببری تا بیشتر بشناسی و ترجیها بخش های تاریک تر وجود اون رو عمیق تر بشناسی تا دچار خسارت مادی و جسمی نشی و دوم باید بدونی هم خصوصیات خوب و مثبت حقیقت یک آدمه هم خصوصیات بد و شیطانی پس نباید از کسی بت ساخت یا صد در صد به کسی اعتماد داشت و خودخوری کرد‌‌ و ما هر کاری کنیم نهایتا بتونیم یکسری از ابعاد یک انسان رو ادراک کنیم نه همش رو پس تعجب و حیرت و سرزنش خودمون برای اینکه نتونستیم کسی رو کامل ادراک کنیم لزومی نداره اما خوب باید خودمون رو قوی کنیم درس بگیریم دقت رو بالا ببریم چون ادراک کم از انسان ها گاهی باعث از بین رفتن جان و مال میشه که خطرناکه اما یادت باشه شناخت کم انسان توسط انسان دیگه نه فقط مخصوص تو بلکه برای همه ی انسان ها صدق میکنه.

در مورد رابطتت با اون فرد و دیگران.ببین نگران دیگران نباش.دیگران هم مثل تو بخش هایی از اون فرد رو ادراک کردن و بخش هایی رو خیر و چه بسا ادراکشون از تو هم بیشتر باشه منتها پای منفعتی وسطه که باهاش اکی هستن پس نگران دیگران نباش.

در مورد اینکه آیا به رابطتت باید ادامه بدی یا خیر باید بگم باید نگاه کنی ببینی ادامه ی ارتباط با این فرد آیا منفت شخصیه بیشتری برای تو داره یا ضرر بیشتری.اگه ضرر بیشتری داره مسلمه باید فاصله بگیری اما اگه منفعت بیشتری داره پس بهتره احساساتت رو کنترل کنی و ادامه بدی.

منم به همین مشکل مبتلام اوایل از دست خودم عصبی میشدم و گریه می کردم 

ولی الان ازش لذت میبرم معتقدم هر چیز بد و اعصاب خورد کنی توی زندگی با خودش محبت هایی هم داره تنها کاری که کردم این بود که بین ساعت هایی که به اون شخص فکر میکنم و دنیای واقعی تعادل ایجاد کردم همین ،اون اوایل بین دنیای خیالیه من با واقعیت هیچ مرزی وجود نداشت و حتی طوری شده بود که ساعت های اضافه تری توی تختم میموندم تا بیشتر داخل دنیای خیالیه خودم باشم و با اون آدم خاص زندگی کنم ولی الان با مشخص کردن مرز همه چی بهتر شده 

شخصی که من شیفته ی اون شدم یک انسان پر از ویژگی های بد و خوبه ، با دقت کردن بهش جدیدا متوجه شدم اون آدم مجموعه ای از تمام ویژگی هاییه که من می‌خوام داشته باشم ولی نمیتونم هیچ کدوم اونها رو زندگی کنم برای شماهم حتما همین اتفاق افتاده اون شخصیت احتمالا یه تصویر از آدم ایده آل داخل ذهنته و برای همین عاشقش شدی 

بخاطر نرسیدن بهش ناراحت نباش و وقتتو با غصه خوردن حروم نکن این واقعیته که نمیتونی داشته باشیش اینو بپذیر و بعد ازش لذت ببر من الان خودم ۴ ساله که اینطور شدم یکم طول کشید ولی وقتی تونستم خودمو کنترل کنم تونستم از مزایای این مسئله بهرمند شم   

نظرات برخی از دوستان رو خوندم دیدم شاید بهتر باشه اینم بگم  به مشاور ، روانشناس و....مراجعه نکنید من خودم برای همین مسئله رفتم و اصلا فایده ای نداشت این افراد نمیتونن کمکی به شما کنن ولی امتحانش ضرری هم نداره

به آناهید

مطمعنم شخصی که دارید ازش حرف میزنید ارن یگر هست انیمه ی جالبی بود

حرف هایی که به خانم بیتا زدید منو یاده کتاب نیمه ی تاریک وجود انداخت

منم دقیقا مثل شما هستم من سه ساله عاشق شخصیت یک رمان هستم و انقدر بهش فکر میکنم که زندگیم مختل شده 

فکر کردم شاید باید نویسنده اون رمان رو پیدا کنم و باهاش صحبت کنم ببینم آیا این رمان واقعیه یا خیالی ولی آخرش تنها چیزی که از نویسنده پیدا کردم یک اکانت تلگرام بود که بعد مدتی دلیت اکانت شد

بلا بدور 

من عاشق لباسای سیندرلا و مدل موی زیبای خفته شده بودم که الحمدالله بخیر گذشت 

شما ها حالتون خوبه؟

سلام خدمت دوست عزیز و گرامی .

من یه سوال داشتم خیلی ذهنمو درگیر کرده و لطفاً مسخره نکنید خیلی اذیتم .

من یه فرد مشخص تو ذهنم مشخص کردم و واقعا بهش وابسته ام و اصلأ وجود خارجی نداره نه اینکه مرده باشه یا چیزی ..نه فقط ارزوی دارم با اون فرد زندگی کنم . مشکل روانی ندارم شغلم هم پزشکی و کدنویسیه و درآمد زیادی دارم ولی هیچ انسانی رو به اون شخصی که تو ذهنمه ترجیح ندادم کلی سن ازم گذشته و ناراحت هم نیستم از این بابت ...

ایا پس از اگر انسانی باشم که لیاقت بهشت رو داشته باشه میتونم با اون شخص زندگی کنم ؟؟؟؟

فقط اون نه بهتر و نه بدتر ...

توی زندگیم انتظار مرگ هرچه زودتر دیدن اون شخص رو دارم .آیا بهش میرسم یا نه ؟

نابود شدم 😭 ترو خدا کمک کنید😭😭😭

جواب به amr

تو بهشت هیچی غیرممکن نیس

اسم شخصیت خیالی تون چیه؟ 😅

سلام دوست عزیز من درکت میکنم خودم هم می‌دونم چطوری هست البته من قصد هیچ احد و ناشی رو ندارم ***** *** ** **** ***** *** *** ***** *** * *** ****** ***** **** *** **** **** ***** **** ****** **** **** *** ***** ** **** **** ** *** *** **** **** *** *** ** *** **** ** می‌دونم درکت میکنم چون از 8 سالگی تا الآنم همش بکوب نگاه انواع فیلم ها و بخصوص بخصوص ***** و ***** میخونم البته چونکه من علاقه به ******* دارم باید علاقه داشته باشم خلاصه می‌خوام اینو بگم متاسفانه چونکه داخل این دنیا شخصیت های خیالی نیست نه میگم برو پیش روانشناسی چیزی نه میگم برو از ازدواج کن ولی اونو حالت دوست صمیمی که مثلاً از کوچیکی باهاش بزرگ شدی بدون یا مثلاً براش یه اسم انتخاب کن یا یه دفتر خاطرات برای ارتباط باهاش درست کن آدمهایی که الان میبینی بهت میگم برو روانشناس و .... ببخش قصد توهین ندارم ولی از قدیم گفتن آدم سیر هیچوقت آدم  گرسنه رو درک نمیکنه چون یه چیزی میدونید دیگه قرار نیست خراب کنید احساسات این آقا رو منظورم اینه اونها در حالی که از قلب و احساسات بویی نبردن خبر ندارن اینطوریه البته خدایا به بزرگیت ببخش قصد بدی ندارم من فقط جهت تجربه میگم

داداش تو تنها نیستی منم گرفتار یه همچین عشقی شدم و متاسفانه چندین ساله که تو فکرمه و هر چی میگذره بیشتر میشه 

و بدیش به اینه که من عاشق  شخصیت فرعی اون داستان شدم که غم انگیز ترین پایان رو توی داستان داشت

در واقع چه توی داستان چه توی دنیای بیرون خیلی کسی دوسش نداره ولی من خودم خیلی دوسش دارم .خیلی وقته ذهنمو مشغول کرده نمیذاره به هیچ کاری برسم همش انگار یه خنجر تو قلبمه هیچ پسری برام جذابیت نداره هیچ پسری

چند وقت پیش بود میخواستم شیفت کنم و برم پیشش ولی نشد که نشد خلاصه ک خیلی حالم بده ...

به نویسنده

به نظر من این چیزی نیست که بخواید نه به خاطرش به روان پزشک مراجعه کنید نه اینکه خودتونو سرزنش کنید

امم راستش منم مثل خودتون هستم عاشق شخصیت های خیالی شدم و همیسه در حال خیال پردازی با اونام 

و کلا در ذهنم یه دنیای دیگه دارم من یکی دیگم یه شکل دیگم و کلا خووم نیستم و فقط اخلاقم شبیه خودمه مامان و بابام یکی دیگن و....

به نظرم شما نباید اصلا احساساتتونو سرکوفت کنین یا چیز دیگه

من در بچگی هم عاشق این شخصیتا بودم 

همه بهم میگفتن وقتی بزرگ بشی از سرت میپره و اینا ولی من اون موقع۱۱ سالم بود و الان ۱۸ و هنوز که هنوزه عاشق اون شخصیتام به نظرم با چیزیکه هستی کنار بیا یا اگه واقعا میخوای از دستش خلاص شی((که البته من بهت پیشنهاد نمیکنم)) میتونی یه کاری کنی اون بازی پاک کن میدونم برات سخته ولی این کارو بکن عکسشم نابود کن حالا هر جوری که راحتی میخوای پارش کن میخوای بندازش دور و... یه بازی های ۲بعدی به جاش نصب کن مثل ماریو  کراش کلش یا هرچیز دیگه ای و زمان فکر کردن به اون زنو هی کم تر کن تا کم کم تموم بشه و از سرت بپره

البته به نظرم من تو باید باهاش کنار بیای 

البته یه کم احساس تو کنترل کن  نه دیگه اینقدر زیاد

 منم ی زمانی اینه تو بودم خودتو سرزنش نکن بهترین کاری که میتونی بکنی اینه که اون شخصیت فراموشش کنی بهترین کار برای فراموش کردنش اینه که با ادمای تازه ای دوست بشی یا کلاس های مختلف بری که کلا سرت گرم بشه اون شخصیت واقعی نیست و فقط یک سری کد های برنامه نویسی هست من خودم برنامه نویسم اوشخصیتی که تو عاشقش شدی چیزی جز ۷ یا۸ خط کد نیست دیگه اون بازی رو بازی نکن عکسه اون شخصیتو نبین کلا هرچیزی که مربوط به اونرو فراموش کن هر چیزی . بهترین کار اینه که با * **** **** ** که کلا اونو فراموش کنی

به Amr

دوست عزیز سلام

راجع به سوال شما

شخصیتی که تو ذهن شما وجودداره ،

در واقعیت یا وجود داره یا وجود داشته

ممکنه یه زمانی یا اون شخص را دیدین یا عکسشو یا نقاشیشو ،یا صداشو شنیدین یا تعریفی ازش شنیدین یا داستانی ازش خوندیدن یا هرچی 

الان یادت نمیاد اما هنوز هاله ای از اون تو ذهنتون مونده

خودتون پزشکین بهتر میدونین ذهن توانایی اینو داره اطلاعاتی که می گیره رو روش یه کارایی انجام بده و یه خروجی بیرون بده 

اما امکان  داره اون شخص توی ذهنتون یکی از مراجعه کننده هاتون یا همکارتون باشه که در گذشته یه گذرا گیرنده هاتون یه احساسی ازش گرفته با احساساتون درگیر شده در ذهنتون موندگار شده و یه خروجی عاشقانه داده بیرون 

تنها پیشنهاد من به شما 

چون شغلتون ایجاب می کنه منطقی تصمیم بگیرین ،سعی کنید اون هاله رو کمرنگ کنین مثلا با این تفکر یا مثل این ذهنتون و گول بزنین ،اون شخص بداخلاق بوده با روحیات من سازگار نبود ،با این تصور اون هاله رو ازبین می برین

اما در مورد بهشت😊

اعمالمون باعث بهشتی یا جهنمی بودنمون میشه

شما اعمالتون برای خدا خالص کنین خدا هم جایگزین بهتر از چیزی که تو ذهنتونه رو براتون میده که شما هم راضی بشین منظورم حوریهای بهشتی 😉😉😉

به نویسنده ی پست

سلام

دوست عزیز اکه ذهن انسان به چیزهایی که دوراز دسترسه بیشتر تقلا بکنه و نتیجه نگیره ،زود افسرده میشه و کارایی شو کمتر می کنه و گاها دیدیم کارایی شو کاملا از دست داده 

اما در مورد شخصیتهای کارتونی یا بازی های رایانه ای،

همگی از شخصیتهای واقعی ،یا از ترکیب انسان با حیوان،مثلا یه اسبی بود بال داشت یا سرش مثل ادم بود منظورمه

یا انسان با دست سازه ها مثل گاراگاه گجت بود 

یا ترکیب حیوان با حیوان مثل گربه سگ بود به هم وصل بودن 

و الی اخر

خانمی که شما عاشقش شدیدن در واقعیت یا یک شخص هست ،یا چندین شخصیت دیگه 

مثلا چهره از یک زن با ترکیب بدنی زن دیگر یا شخصیت یک زن دیگر 

بنابراین با این توضیحات تکلیف شما معلوم میشه 

می تونین انقدر تو ذهنتون یا خیره به عکسش بهش فکر کنین تا دچار افسردگی بشین تا خدا نا کرده ذهنتون کارایشو از دست بده 

ویا بیرون از ذهنتون دنبالش بگردین (البته باز دوراز ذهنه بشه پیدا کرد اگه ترکیبی از چند شخصیت باشه) 

یا بع مرور فراموش کنین اگه از قدرتتون خارجه 

چطوری فراموش کنین،همانحور که تو ذهنتون بهش شاخ برگ دادین و یه شخصیت قابل قبول درست کردین اینبار برعکس عمل کنین 

ذهنتو گول بزن به همین راحتی 

به اناهید 

سلام دوست عزیز

عزیزم چقدر در نوشته ی نسبتا طولانی تون تناقض زیاده

چندین بار نوشته هاتون و خوندم وحتی یادداشت برداری کردم

حتی لازم نیست همشو خوند همون یه چند  خط اولش و چند خط اخرشو تناقض کاملا واضحه

عزیزم چرا زندانی ذهنت شدی ؟؟؟

در مورد نوشته هات در مورد اون شخصیت

نوشتین ،من از دوست داشتن خودم و دیگران عاجزم،منی که نمی دونم دوست داشتن دیگران یعنی چی

در مورد اون کاراکتر نوشتین ،اون خالص ترین و عمیق ترین و عجیب ترین و شدید ترین نوع دوست داشتن و به نمایش میذاشت

اما جواب من،عزیزم اگه شما معنی دوست داشتن و نمی دونی پس چطور متوجه شدین اون عمیق ترین احساسات دوست داشتن و نمایش داد و این نوع دوست داشتن درسته ؟؟؟

نوشتین من هیچ نوع دوستی نداشتم و نمی دونم رفاقت یعنی چی

امادر مورد اون شخصیت نوشتین ناب ترین نوع رفاقت رو به نمایش میذاشت 

جواب من ،شما که از رفاقت چیزی نمی دونین پس چطور متوجه شدین اون شخصیت ناب ترین نوع رفاقت رو به نمایش میذاشت

و سطر به سطر سوال و جواب 

نوشتین من نیاز به انسان واقعی در دنیای واقعی ندارم 

جواب من ،پس چطوری زندگی نباتی خودتون و ادامه میدین بر اساس هر نیازی که هر انسانی داره محتاج به دیگری هست از کمترین چیزها ،ازخرید گرفته تا درمان ،گفتگو ،همه وهمه نیاز به انسان واقعی در دنیای واقعیه

نوشتین ،من فرق بین واقعیت و تخیل رو درک می کنم و با اون کارکتر خیال پردازی نمی کنم ، اما یه جای دیگه نوشتین من شیفته ی این کارکتر شدم این بود که بخشی از اون کسی بود که من هیچ وقت نمی تونستم باشم

نوشتین ،در مورد اون شخصیت ،کسی نمی تونه همزمان این همه خصوصیت رو در خودش داشته باشه حتی خصوصیتهایی که در تضاد باهم هستند ،کسی نمی تونه همزمان هم درونگرا باشه هم برونگرا

هم هدفدار باشه هم پوچ گرا 

هم برده باشه هم آزاد

اما جواب من ،عزیزم همه انسانهای واقعی !!!انسان های واقعی میگم به این جهته که چیزی که تو ذهن میسازیم نه ،اونی که در دنیای واقعی زندگی واقعی داره منظورمه،

همون انسان واقعی احساسات مختلفی از خود در شرایط مختلف بروز میده مثلا در عبور از خیابان از خط کشی عبور می کنه چون میدونه ماشین به این خط نزدیک میشه باید ارامتر و ایست کامل بگیره،و همزمان هم احساس ترس داره که نکنه حواس راننده نباشه منو نبیه یا ترمز کار نکنه 

یا موقع امتحان، شاگرد خوب خونده کامل ،مطمئن هست که از پس سوالها برمیاد ،اما این ترسم هم داره خواب نمونه دیرش نشه،سوالات خارج از منبع نیاد و ...

در مورد هدفدار بودن یا پوچ گرایی 

همون هدف تابع چندین عوامل مختلفه ،عوامل در دسترس یا دور از دسترس 

هدف مشخصه عوامل در دسترسه اما از عهده برنمیاد تبدیل میشه به پوچ گرایی 

در این مورد یکی از بزرگان دینمون فرمودن ارزو های دور و دراز نکنین 

و همه وهمه تضادهایی که در مورد اون شخصیت نوشتین در همه ی انسان ها ی واقعی وجود داره 

چون انسان در موقعیتهای مختلفی قرار می گیره حتی حیوانات هم استثنا نیستن 

یه جا نوشتین اگه قدرت داشتم خدا و امید را از اموزش به کودکان حذف میکردم!!!

شما چطوری می تونین خدا را حذف کنین وقتی خدا خالق شماست و دلیلتون برای  حذف خدا چیه؟؟؟؟

یا امید رو،همین امیده که انسان را از پوچ گرایی نجات میده امید به ادامه با قدم های محکم

هر کسی از امید تعریفی داره اگه کسی امید نداشته باشه به پوچی مطلق رسیده و ادامه حیات ناممکن

خیلی ها در بعضی از شرایط میگن هیچ امیدی نداریم اما واقعیت اینه ذره ای از امید هم کافیه برای بودن و ادامه دادن

نوشتین واقع گرایی باعث شد از دنیای واقعی جدا بشم!!!!

اخه این چه طور میشه واقع گرا باشین  اما از واقعیت دور بشین 

اینجا باز سوال پیش میاد دنیای واقعی شما چیه ؟؟؟؟

در مورد اون هفت شخصیت که برای یکی از کابران نوشتین مورد یک و دو که یکیه ،مورد اول از طریق ژن از والد به فرزند منتقل میشه 

مورد هفت شخصیت تاریک زمانی بروز میده بقیه ی شخصیتها کار کرد خودشو از دست بدن 

چندتا از شخصیتها درست نیست 

شخصیت هر کسی از کودکی شکل میگیره در واقع همون شخصیتی که بیشتر در رفتارمون بطور واضح به چشم میاد 

باز اینجا از یکی بزرگان دینمون سفارش شده کودکان خود را از دوران جنینی تربیت کنین ،از طریق مراقبت از اعمال و رفتار و تغذیه 

شما در حال فریاد زدن آزادی هستین اما همزمان زندانی ذهنتون شدین

تا از بند ذهنتون رهایی نیابین طعم ازادی را نخواهید چشید 

چند تا راهگار ساده

خودت و با همه ی احساسات که درگیرش هستی دوست داشته باش ،در گیر ذهنت نباش 

ساده ترین راهها پیاده روی کن ،غروب و طلوع خورشید و ببین ،کنار رودخانه قدم بزن 

روی سنگلاغ ها راه برو ،زیر باران توقف کن ،زیر باران گریه کن 

به کودکان لبخند بزن 

به سالمندان دست تکون بده توام لبخند بزن 

بوسه بر پیشانی پدر و مادرت بزن (من نه پدر دارم نه مادر اما تا زنده بودن همه روز کارم این بود بر دست و سرشان بوسه میزدم)

یه ارامشی داره که با هیچ چیزی قابل مقایسه نیست 

گلها رو آب بده 

هنرهای مختلفی رو امتحان کن حتی با وسایل دم دستی هم میشه کار کرد

نقاشی فکر و از درگیری نجات میده 

ودر کل برات ارزوی سلامتی و موفقیت دارم 

واز ادمین محترم هم تشکر می کنم که نظرات منو هم در سایتشون قرار میدن 

دوستان عزیز یه سوال دارم ازتون

کیا به جفت روحی اعتقاد دارن،

یه چیز خنده داری به ذهنم رسید😂😂😂

اوایل کرونا که مجبور شدیم ماسک بزنیم 

چقدر کلیپهایی درست شدن که طرف مرد بود چشم ابروهاش شبیه خانم

بعد که ماسک و میزنه کنار میبینه طرفش مرد بود 

این واضح ترین فرق بین واقعیت و تخیله 

تا اون ماسک بود چقدر تو ذهنش  به به چه چه میکرد تا ماسک کنار رفت خورد به ذوقش

با این مثال خواستم بگم چیزی که تو ذهن هست بسیار اغراق امیزتر از واقعیته

پس تا میتونین از ذهنتون رها بشین 

حتی قضاوتهامون هم ساخته و پرداخته ذهنمونه

خیلی  شنیدیم چهار انگشت فاصله هست مابین چشم و گوش 

گوش،یه جوری میشنوه چشم یع جوره دیگه می بینه 

این وسط امان از این ذهن به هر طرف میره 

ذهن در گیر یه فضای بسته نیست 

اگه انقدر بهش رو بدی انقدر قویتر میشه تا از پا بندازده تون 

یا شنیدیم یکی میگه انقدر خسته ام ،می پرسی چیکار کردی مگه 

میگه کار خاصی نکردم اما چند روز مشغله ی فکری دارم  ذهنم در گیره

یکی از این دوستان درمورد موضوع رمان نوشته بودن ،رمان از جمله واقعی ترین نوشته هایی هست که نوشته میشه،اما بعضی از جاهاش مثل اسم ها یا مکان ها یا  تبدیل شخصیت به دیگری  فرق می کنه 

و بعضی از عناصر جایگزین عناصر دیگه میشه 

در نوشته ها یا فیلم های تخیلی هم بر حسب واقعیت هست منتها عناصر با یکدیگر ترکیب میشن یه چیز جدید بروز  میده