خانواده برتر

من بودم یهفکری بحال درسایی میکردم که مجبورا حفظ میکنی ولی در هیچ جای زندگیت بدردت نمیخوره

بنظر من اموزش باید یجوری باشه که وقت تفریح و استراحت هم بمونه برای دانش اموز نه اینکه وقتی از مدرسه رسید بلافاصله شروع کنه و تا نیمه های شب هم نرسونه تموم کنه

من تو دوره ی دبیرستان پیررر شدم از بس هم کتابای مدرسه هم کتابای تست و کنکور رو خوندم چشام داشت کور میشد دیگه

وای. مسولیت بزرگیه. میترسم از عواقب آخرتش و میترسم گند بزنم و خراب تر کنم اوضاع رو. اگه میخواستم همچین کاری کنم به شدت میرفتم مطالعه میکردم و سیستم های آموزشی مختلف کشور های مختلف رو مطالعه میکردم تا نکات مثبتشو استخراج کنم و سعی کنم یه تغییراتی ایجاد کنم.

البته تغییراتو اول توی چند مدرسه ی کوچیک امتحان میکنم و نتایج رو مقایسه میکنم با مدرسه های عادی دیگه ببینم واقعا چقدر قراره تاثیر داشته باشه.

----

نکته ی دیگه که: شاید اصلا دلیل اینکه وضع آموزشی بهتر نمیشه شاید به خاطر این نیست که کسی نمیدونه باید چه کرد تا سیستم بهتر بشه. شاید به خاطر اینه که مثلا افرادی هستن که سودشون در تغییر نکردن این سیستمه.

من تخصصی در این زمینه ندارم ولی چرا کنکور مثلا هنوز وجود داره در ایران؟ آیا مافیای کنکور هیچ نقشی نداره؟ من این لینکو پیدا کردم شاید نقطه شروع خوبی باشه برای کسایی که علاقه دارن.

----

یه مطلب خیلی جالبم که چند ماهه پیش داشتم میخوندم یه فرد مجارستانی بود به نام Laszlo Polgar.

حالا اگر شما مصلح اجتماعی چیزی هستین فکر کنم خودتون میرین سراغش و تا تهش میخونین در مورد این مرد (مطالب به انگلیسیه) ولی این آقا نظرش این بود که نابغه ها به دنیا نمیان بلکه ساخته میشن!

بعد داستان این آدم خیلی جالبه برای اثبات این نظریش با یه زن داوطلب ازدواج میکنه با این هدف که بچه هاشونو تربیت کنند تا این نظریه هاشو روی اونا امتحان کنه و اون بچه ها رو به نوابغ تبدیل کنه. سه تا دختر به دنیا میارن.. هر سه تاشون تبدیل میشن به نوابغ شطرنج! یکی از دخترانش بهترین زنه شطرنج باز کل تاریخ شناخته شده و یکی دیگه از دختراش دومین بهترین شطرنج باز تاریخ! اون سومی هم نمیدونم زیاد در مورد اون نخوندم.

دختری که بهترین شطرنج باز زن هست: Judit Polgár

دومین دختر: Susan Polgar

خلاصه شو بگم این آقا انگار رفته 400 تا نابغه رو زندگی نامه هاشونو مطالعه کرده و به یه الگو رسیده (ترجمه ی خودمه، شاید دقیق نباشه) آموزش متمرکز و زود هنگام. یعنی مثلا تا قبل از 3 سالگی آموزش در اون مبحث شروع بشه و تا 6 سالگی متخصص بشه در اون رشته. البته این چکیده اش بود دقیق ترش رو میخواید برید بخونین، یا اگه واقعا علاقه دارین بگین من برم بخونم بعد یه پست مستقل بذارم در این مورد.

- خوب حالا میرسیم به نت هایی که برداشتم چند ماه پیش وقتی یکم از کتاب این آقا رو خوندم. نام کتاب: یک نابغه تربیت کنید! (raise a genius!):

(خوب الان نگاه کردم خیلی وقت میبره همشو بخوام ترجمه کنم، تازه تا ته کتاب نخوندم، فقط یکمشو براتون میذارم که مربوط به این بحث ما میشه.)

It is generally known that you are a pedagogy fanatic; however, you did not put your daughters in school; they did their studies as private students. Why?

The fact that I did not send my daughters to school is of course connected to the fact that I hold an unfavorable opinion of it. I criticize contemporary schools because they do not educate for life, they equalize everyone to a very low level, and in addition they do not tolerate the talented and those who diverge from the average.

(ترجمه من) [اون کسی که داره با لاسزلو مصاحبه میکنه] به صورت کلی شما رو میشناسند به اینکه بسیار به تربیت و آموزش تعصب دارید. ولی شما فرزندان خودتونو به مدرسه نفرستادید، اونا درساشونو خصوصی یاد گرفتن [در خانه] چرا؟

[لاسزلو] اینکه من دخترانم رو نفرستادم به مدرسه البته مربوطه به دیدگاه منفی من نسبت به مدرسه هست. من مدرسه های کنونی رو نقد میکنم چون اونا برای زندگی آموزش نمیدن، اونا همه [دانش آموزان] رو در یک سطح قرار میدن اونم یک سطح پایین، و به علاوه اونا استعداد و اونایی که از نرم خارج هستن رو تحمل نمیکنن [از لحاظ هوشی و مدل یادگیری فکر کنم منظورشه از نرم خارج بودن]

Let us take this step by step, and start with your first remark: schools do not educate for life.

[مصاحبه گر]خوب بگذارید قدم به قدم جلو بریم: مدارس برای زندگی تربیت نمیکنند [درس زندگی نمیدن

Is the old Latin saying “One learns not for the sake of school, but of life” pointless?

[مصاحبه گر] آیا این جمله ی لاتین که میگه: «فرد برای مدرسه یادنمیگیره، بلکه برای زندگی یاد میگیره» بیخوده؟

Contemporary schools are separate from real life in that they function sort of as laboratories. There is no link with domestic or political or local public life, or the everyday cares of living one’s life on the one hand, and school on the other. My daughters, who have never visited a school, grew up much more in the context of real life. Contemporary schools do not promote a love of learning. They do not inspire to great achievements; they raise neither autonomous people nor communally-oriented ones. Schools do not manifest or develop potential capabilities in people, at least as much as they could.

[لوزانس]: مدارس کنونی جدا هستند از زندگی روزمره طوری که انگار یک آزمایش گاه هستند. هیچ ارتباطی بین زندگی سیاسی و اجتماعی خارج از مدرسه ندارن. چیز هایی که اهمیت میدیم بهشون در طول روز یه طرفن و مسایل مدرسه یه طرفه دیگه هست. دختران من، که هیچ وقت به مدرسه نرفتن، خیلی بیشتر در محیط زندگی واقعی بزرگ شدن. مدارس کنونی اصلا عشق به یادگری رو ایجاد نمیکنند. اونا انگیزه نمیدند برای به دستاورد های برزگ رسیدن، همچنین نه افراد مستقل ایجاد میکنند و نه افرادی که جامعه براشون مهمه. مدارس اون پتانسیل ها و استعداد هایی که درون افراد هست رو پرورش نمیدن، یا حداقل اونقدری که میتونن اونا رو بالفعل نمیکنن. [یاد حدیث مردم مانند معادن طلا و نقره هستند ِ پیامبر (ص) افتادم!]

-------------------

اه خسته شدم! بابا مترجمی هم کار سختیه ها! حالا مهم نیست بقیشو کپی میکنم اگه بلد بودین انگلیسی بخونین لذت ببرین اگرم نه یا بعدا خودم ترجمه میکنم یا اینکه یه دوست عزیز دیگه ای ایشالا ترجمه میکنه:

Mosahebegar: It seems to me that the second point of your critique of schools is related to this. That is, they equalize everyone to a very low level. How would you clarify this?

Laszlo: It’s a simple matter. If all the schools in the country are of only one type, the model is like this: in each school there are, besides a few outstanding people, many mediocre and weak people. The mediocre are closer to the weak than to the outstanding. Of course a teacher cannot adapt to those few outstanding people, so the teacher presents material that is appropriate for the majority. Thus for the outstanding, class time becomes tedious. Even if the teacher wished to, the teacher cannot “tailor” the study material for most of the students’ individual needs. So they cannot make each child work to their potential. Too often they must make the whole class mechanically repeat more or less identical tasks. In the current organization structure they only speak about instruction providing problem-solving skills, but in practice this is unrealizable. Thus both pedagogues and students suffer in school.

خلاصه: میگه چرا میگین مدرسه همه دانش آموزا رو در یه سطح پایین میاره؟ میگه چون معلم مجبوره یجوری توضیح بده که کم هوش ترین بچه هم بفهمه، و این برای دانش آموزای باهوش تر خسته کنندست. و اینکه در مدرسه ها فقط حرفه یاد دهیه حل مسأله زده میشه و در عمل حل مسأله یاد نمیدن به دانش آموز [خودمم یادمه مثلا دو مدل سوال فیزیک باید یاد میگرفتی و همون مدل میومد توی امتحان فقط باید اعدادو عوض میکردی]

----

Moshebe: Let us move on to your third criticism. How much do contemporary schools disrupt the

development of talented children?

حالا میرسیم به سومین نقدتون، گفتید که مدارس کنونی باعث اخلال در رشد دانش آموزانه با استعداد میشن؟

Laszlo: They hinder the development of talented children in that school instruction is tedious for them.

It has been proven that a too-easy load is more tiring than an optimum load.

[لازسلو] اونا باعث اخلال در رشد دانش آموزان میشن به طوری که دستور العمل های مدرسه [فکر کنم تکالیف هست منظورش] خیلی خسته کننده و حوصله سر بر هستن. و تحقیقات ثابت کرده که کاری [تکلیفی] که بیش از حد آسونه خسته کننده تر از تکلیفی هست نسبت به یه مقدار مطلوب

As well, contemporary schools do not tolerate psychologically atypical children, and the group discriminates against everyone who differs from the average. The Hungarian poet Dezso Kosztolanyi did not write without cause, when saying goodbye to his son going to school for the first time, “My hand still fumbles at his hair; I let him leave, although I feel I am throwing him into a tiger cage.” The specialist literature also attests to this, that contemporary schools are disadvantageous for unusually capable children.

اینجا کلا میگه دانش آموزانی که مدل یادگیری و فکر کردنشون عادی نیست [از لحاظ روانشناسی متفاوتن] بهشون ظلم میشه

Symptoms of ill health appear in many talented children because of damage from school (insomnia, various kinds of cardiac problems, headaches, abdominal pains, neuroses and psychoses). It is most worrying that children take them from their community. Permit me to mention as a curiosity that famous people often failed in school. Thomas Mann failed three times during his school studies. Albert Einstein was considered a very bad student by his instructors. In his school reports they noted, “He thinks slowly, is agitated, obsessed with stupid dreams.” Robert Roentgen they determined to be “extremely untalented.” James Watt was considered “heavy and dim,” etc.

مثال هایی میزنه که چقدر مدارس اثرات مخربی روی دانش آموزانه با استعداد دارن. و بعد چند تا مثال میاره از نوابغی که از نظر سیستم مدرسه خنگ بودن. مثل جیمز وات و انیشتین.

Clement Lanny and his colleagues, who studied aggression in school, collected numerous examples showing how neglected, sometimes extremely neglected, were students in school groups.

School groups are also very unstable; peripheral children are susceptible to the influence of mass opinion. It is sufficient for the leader of some group or other, even for a trivial reason, to incite antipathy towards any member of the group. As well, the famous American pediatrician Benjamin Spock says that one easily brands unusually capable children as “keeners” or “nerds”etc. And the unfortunate student immediately becomes a punching bag for the group, often for many months. The Hungarian psychologists Imre and Alice Hermann warn about the cruel conduct of children, emphasizing that, “The cruelty is not intentional, but is no less wounding to the target.” To that I can add what Plutarch wrote: “Boys throw frogs in jest, but the frogs die in earnest.”

مشکلات اجتماعی توی مدارس مثلا اگه رییس یه گروه بچه ها با یکی از اعضای گروه چپ بیوفته ممکنه مدرسه رو برای اون بچه زهر مار و یک کابوس کنه. و مشکلات اجتماعی دیگه مدرسه مثل اذیت کردن و مسخره کردن بعضی بچه ها

----

Laszlo: The renowned geneticist Endre Czeizel writes, “Paradoxically, mentally challenged children enjoy advantages, as there is a separate school system for them, while no solution is seen for the talented.

In America, by contrast, they have worked on a talent-nurturing program, even including training on educating extraordinarily capable children in pedagogical instruction. The Society for Helping Extraordinarily Capable Children was founded in Hamburg in 1978. And in the Soviet Union they do a lot in the instruction of the talented in special schools. For example, there are this kind of school in Novosibirsk, there are sport schools in Tashkent, and the Lomonosov University in Moscow.

سیستم آموزش و پرورش آمریکا رو مقایسه میکنه با سیستم کشور خودشون فکر کنم. و میگه که اینجا ما برای کودکان با هوش کم کلاس های مخصوص داریم ولی نه برای کودکان باهوش. بعد میگه ولی مثلا در آمریکا و شوروی ما کلاس هایی برای کودکان با توانایی ذهنی بالا داریم در شهر فلان و فلان.

---

---

یه چیزه دیگه که پیشنهاد میدم بخونین (همش انگلیسیه) یه مدله آموزشیه برای کمتر کردن اختلافات و ذهنیت های بد گروه های مختلف نسبت به همه (گروه های مختلف مثلا کودکانه سیاه پوست و سفید پوست، و کودکانی که از خانواده پولدار میان و اونایی که از خانواده فقیر میان) اینم لینک سایتش

و این لینک ویکیپدیا

----

اگه اشکال ویرایشی داشت به بزرگی خودتون ببخشین، بازنشر و کپی این متن صد درصد حلاله!

باشد که رستگار شوید!

سلام

به اقای رامین

خیلی عالی بود، حالا معلم ها اگه بتونن به شیوه اون فرد و تمام راهکارهای زوانشناسی شده ی آموزش بچه ها رو در مدارس تربیت کنند، ما خیلی خوشبخت خواهیم بود.

به دخترم

بله با حرفاتون موافقم ممنون از توضیحاتتون

به رامین

اول تشکر میکنم از وقت و زمانی که گذاشتید برای توضیحات و ترجمه. بسیار مفید بود

نه من هم مثل شما کاره ای نیستم:) و بعید میدونم همون مصلح اجتماعی هم اگر این پست رو بخونه در تغییر نظام آموزشی کاری از دستش بر بیاد. ولی قطعا نظرات و پیشنهادات همه با ارزشن حالا شاید بعد ها به یه کاری اومد و گرنه بعید میدونم از کاربران کسی صاحب نظر در امر آموزش باشه

درباره پولگار و دخترانش مطالبی که معرفی کردید خوندم ممنون جالب بودند من هم به قدرت خارق العاده ذهن کودکان معتقدم و این یادگیری مناسب و مستمر که از ۳ تا ۶ سالگی ذکر کرده بی راه نگفته اما کودکان این سنی در ایران یا در خونه پیش مادربزرگ و اینا هستن یا در مهدکودک در حال انجام هیچ کار. البته یک سری انتقادات و نکات هم به این شیوه تربیت و ساختن نابغه از هر کودکی هم وارده. 

مثلا پولگار مدعی شد که با آموزش مستمر و مناسب از سن پایین ( شروع ۳ سالگی) هر کودک سالمی رو میتونه در هر زمینه ای به یک نابغه تبدیل کنه‌. خودش و زنش به دخترانشون ریاضیات و چند زبان خارجی هم یاد دادن اما هر دو اون زمینه خاص رو "شطرنج" انتخاب کردند و گفتن میتونستند مثلا در ریاضیات هم دخترانشون رو بهترین ریاضی دانان جهان تبدیل کنن ولی به هر حال انتخابشون شطرنج بود.

یک نقد که ممکنه به این کار پولگار وارد بشه اینه که به کودکان سخت گرفته میشه و سالهای کودکی و بیخیالی که هیچ وقت بر نمیگردن ازشون گرفته میشه. البته پولگار هیچ وقت ذکر نکرد که چند ساعت در هفته رو به یاددهی شطرنج به دختران خردسالش اختصاص میداده و شیوه یاددهی ش چی بوده.چه بسا اجبار و سخت گیری ای در کار نبوده و شطرنج برای دخترانش به یک سرگرمی مبدل شده.

یک نقد دیگه ‌که ممکنه وارد بشه به دروس انتخابی پولگار هست. من همین منابعی که گذاشتید رو یه نگاه انداختم به نظر میرسه دختران پولگار کلا home school بودن و مدرسه نرفتن و درسهایی که پولگار و زنش برای یاددهی به اونها انتخاب کردن رو اینترنت فقط شطرنج،ریاضیات پیشرفته، انگلیسی،روسی، آلمانی و اسپرانتو ذکر کرده. یعنی دختران بولگار که از ۳ سالگی تا ۱۸ سالگی ( ۱۵ سال) تحت تعلیم بودند هیچ چیز از علومی مثل زیست، شیمی، فیزیک، هنر و.. یاد نگرفته بودند؟ حقیقتش من نظام آموزشی ایران رو تایید نمیکنم اما به این فکر فرورفتم که دانش شده خیلی ابتدایی و معمولی از علومی مثل زیست که شاخه های مختلف گیاهی حیوانی انسانی و.. داره برای یک انسان هر چند نابغه لازم نیست؟ چون تنها علمی که دختران بولگار عملا یاد گرفتند، ریاضیات بود و شطرنج که عملا یک ورزش محسوب میشه و ۴ زبان طی ۱۵ سال. صد البته که استاد بزرگ شطرنج شدن کار هر کسی نیست. از جمله خود من که فرق شطرنج و مار پله رو نمیدونم 

یک نقد دیگه که میتونه وارد بشه اینه که مدرسه فقط جایی برای یادگیری دروس نیست و یکی از اولین اجتماعاتیه که بچه وارد میشه و نحوه برخورد و سازش با هم سالان و دوستی و ارتباطات اجتماعی رو یاد میگیره که دختران پولگار عملا ازش محروم بودن.

در مورد پست گذاشتن هم به نظرم خیلی خوب میشه که شما درباره همین موضوع یا هر موضوع دیگه ای که صلاح دونستید مطلب بذارید قطعا جالب خواهند بود.

I look forward to it!

خیلی کارا می شه کرد .
در حال حاضر سیستم آموزشی ما خیلی تئوری و معلم محوره ، این حجم سنگین از درس های تئوری و حفظ کردنی که هیچ کدوم هم به یاد نداریم و هیچ وقت هم به دردمون نخورده باید کم بشه .

در عوض این همه درس تئوری باید به سلامت جسمی و روانی بچه ها بیشتر اهمیت داده بشه . مثلا یه زنگ ورزش در هفته خیلی خیلی کمه ، کلا برای همه پایه ها . بچه ها نیاز به فعالیت فیزیکی خیلی بیشتری دارن تو خونه هم همش پای تلوزیون نشستن حداقل تو مدرسه باید فضایی بهشون داده بشه که تحرک کافی داشته باشن .

همه مدارس باید سالن ورزشی داشته باشن ، امکاناتش هم نباید محدود به یه رشته خاص باشه تا جایی که من یادمه همیشه مجبور بودیم والیبال بازی کنیم و این خیلی کسل کننده بود . هر سال یه چیز جدید باید به بچه ها آموزش داده بشه و مخصوصا ژیمناستیک و بدنسازی بدون وزنه باید برای همه سنی بذارن .

درس های هنری کلا جایی تو سیستم آموزشی ما نداره که قطعا برای روحیه بچه ها خیلی خوبه .
همش یه زنگ در هفته هنر داریم که اون هم فقط محدود به نقاشی و طراحیه ، موسیقی و نمایش هم همیشه نادیده گرفته می شه .

یا مثلا یه درسی مثل حرفه فن که خیلی جالب و به درد بخوره و بیشتر مدارس امکانات کارگاهی براش ندارن ، به نظرم از مقطع راهنمایی یا همون پنجم ششم هر سال باید به بچه ها آموزش داده بشه و بین دختر و پسر هم تفاوت قائل نشن .
مثلا تو خیلی از مدارس فقط دوخت و دوز یاد دخترها می دادن ، خوشبختانه ما کارگاه داشتیم و چیزهای دیگه هم بهمون یاد دادن که برای من جالب تر بود .

آزمایشگاه هم که گفتن نداره سالی یک بار مارو می بردن آزمایشگاه قبلش هم صد دفعه تهدیدمون می کردن که به هیچ چیز نباید دست بزنید .

من مخالف زیاد شدن تایم مدرسه هستم شاید بعضی مدارس این چیزها رو فوق برنامه یاد بدن ولی بچه خیلی خسته می شه ، پس همین ها جایگزین تایم درس های تئوری بشن مشکل حل میشه چون بخوان نخوان مجبور می شن حجم کتابارو کم کنن .

به سوال کننده و دان:

ممنون که خوندین مطالبو. خستگیم رفت!

به سوال کننده:

این نقد هاتونو منم بعضی هاشو داشتم. توی اون کتاب هم مصاحبه کننده از پولگار میپرسه اینارو. مثلا اینکه خوب چرا حالا شطرنج؟ یا اینکه چطور اصلا دو تا بچه ی 4-5 ساله رو اونطور تعلیم دادین که در 6 سالگی به اون درجه برسن؟

این یک بخش از کتابو میارم. پولگار میگه که اصلا سخت نمیگیرم به بچه هام با اینکه روزانه 6 ساعت اینا تمرین میکنن شطرنج. بعد:

I am inclined to believe this, because I once asked some second-grade elementary students, where I teach chess, if they felt sorry for the Polgar sisters, because they played chess 5-6 hours a day. They answered, No, why would we feel sorry for someone who played so much?!

مصاحبه گر (آندره) میگه: من هم متمایل به اینم که این حرف شما رو باور کنم چون من خودم یکبار که به بچه های کلاس دومی که بهشون شطرنج یاد میدادم، پرسیدم ازشون شما دلتون به حاله خواهرانه پولگار نمیسوزه؟ چون اونا 5-6 ساعت هر روز تمرین میکنن. اونا جواب دادن نه! چرا احساس دلسوزی کنیم برای کسی که این همه بازی میکنه؟! (بازی و عشق و حال میکنه)

We see that children often understand better, or sense things better than adults. Many times people have asked us, full of concern: are we not damaging our daughters, are we not depriving them of their childhoods, do they play enough? These questioners do not understand that our daughters like chess, and for them it is also a game.

پولگار: میبینیم که بچه ها این چیزا رو اغلب اوقات بهتر از بزرگسالان میبینن و حس میکنن. خیلی اوقات شده که کسانی اومدن از من با کلی نگرانی پرسیدن شما بچگی کودکانتونو بهش صدمه نمیزنید آیا؟ آیا بچگیشونو ازشون نمیگرید با این کار؟ این سوال کنندگان متوجه نیستند که دختران ما به شطرنج علاقه دارن، و براشون این یک بازیه! [جالبه، انگار هر کاری هر چقدر هم خسته کننده به نظر بیاد ولی توش که خوب میشی به خاطر اون حس پیروزی ای که میگیری خوشحال میشی و میخوای که باز هم اون کارو بکنی. به خاطر همون دوپامینی که مغزت ترشح میکنه. شاید به همین دلیله که میگن وقتی توی شغلت یکم که میمونی بعد کم کم خوشت میاد از اون کار.]

--

حالا اگه خواستین بیشتر بخونین میتونین کتابشو دانلود کنید. من رفتم دنبالش که دانلودش کنم اولین نسخه ی این کتاب به نظر میاد به زبانه اسپرانتو نوشته شده، بعد یک فرد به زبان انگلیسی اونو ترجمه کرده. این تنها نسخه ای بود که تونستم گیر بیارم: برید به سایت libgen.rs بعد جستجو کنید: raise a genius دو تا میاد و من خودم بالایی رو انتخاب کردم.

برای اینکه چرا شطرنج انتخاب کردن برید صفحه 44.

---

مطلب کلا زیاد هست ولی الان وقت ندارم من زیاد برای همین برای شما کل اینو کپی میکنم اینجا اگه خواستین بخونین. مطلب در مورد این صحبت میکنه که چطور به کودکان کار درست رو طوری یاد بدیم که حتی وقتی که نیستیم هم اونا کار درست رو بکنن؟ حالا چطور این کارو بکنیم؟ اینکه یه کاری کنیم که اونا خودشون انتخاب کنن و اون کار درست رو انجام بدن، به طوری که باور کنن که هیچ فشاری از بیرون نقشی در اون تصمیمشون نداشته. وقتی در این حالت تصمیمی میگیرن، اون زمانه که تمام مسولیت اون تصمیم رو قبول میکنن. قسمت مهم قضیه اینه که اونا فکر کنن که هیچ فرد و چیزی اونا رو به گرفتن این تصمیم هدایت نکرده. حالا اگه حال داشتین این رو بخونین:

Social scientists have determined that we accept inner responsibility for a behavior when we think we have chosen to perform it in the absence of strong outside pressures. A large reward is one such external pressure. It may get us to perform a certain action, but it won’t get us to accept inner responsibility for the act. Consequently, we won’t feel committed to it. The same is true of a strong threat; it may motivate immediate compliance, but it is unlikely to produce long-term commitment.

All this has important implications for rearing children. It suggests that we should never heavily bribe or threaten our children to do the things we want them truly to believe in. Such pressures will probably produce temporary compliance with our wishes. However, if we want more than just that, if we want the children to believe in the correctness of what they have done, if we want them to continue to perform the desired behavior when we are not present to apply those outside pressures, then we must somehow arrange for them to accept inner responsibility for the actions we want them to take. An experiment by Jonathan Freedman gives us some hints about what to do and what not to do in this regard.

Freedman wanted to see if he could prevent second- to fourth-grade boys from playing with a fascinating toy, just because he had said that it was wrong to do so some six weeks earlier. Anyone familiar with seven-to-nine-year-old boys must realize the enormity of the task. But Freedman had a plan. If he could first get the boys to convince themselves that it was wrong to play with the forbidden toy, perhaps that belief would keep them

from playing with it thereafter. The difficult thing was making the boys believe that it was wrong to amuse themselves with the toy—an extremely expensive, battery-controlled robot.

Freedman knew it would be easy enough to have a boy obey temporarily. All he had to do was threaten the boy with severe consequences should he be caught playing with the toy. As long as he was nearby to deal out stiff punishment, Freedman figured that few boys would risk operating the robot. He was right. After showing a boy an array of five toys and warning him, “It is wrong to play with the robot. If you play with the robot, I’ll be very angry and will have to do something about it,” Freedman left the room for a few minutes. During that time, the boy was observed secretly through a one-way mirror. Freedman tried this threat procedure on twenty-two different boys, and twenty-one of them never touched the robot while he was gone.

So a strong threat was successful while the boys thought they might be caught and punished. But Freedman had already guessed that. He was really interested in the effectiveness of the threat in guiding the boys’ behavior later on, when he was no longer around. To find out what would happen then, he sent a young woman back to the boys’ school about six weeks after he had been there. She took the boys out of the class one at a time to participate in an experiment. Without ever mentioning any connection with Freedman, she escorted each boy back to the room with the five toys and gave him a drawing test. While she was scoring the test, she told the boy that he was free to play with any toy in the room. Of course, almost all the boys played with a toy. The interesting result was that, of the boys playing with a toy, 77 percent chose to play with the robot that had been forbidden to them earlier. Freedman’s severe threat, which had been so successful six weeks before, was almost totally unsuccessful when he was no longer able to back it up with punishment.

But Freedman wasn’t finished yet. He changed his procedure slightly with a second sample of boys. These boys, too, were initially shown the array of five toys by Freedman and warned not to play with the robot while he was briefly out of the room because “It is wrong to play with the robot.” But this time, Freedman provided no strong threat to frighten a boy into obedience. He simply left the room and observed through the one-way mirror to see if his instruction against playing with the forbidden toy was enough. It was. Just as with the other sample, only one of the twenty-two boys touched the robot during the short time Freedman was gone.

The real difference between the two samples of boys came six weeks later, when they had a chance to play with the toys while Freedman was no longer around. An astonishing thing happened with the boys who had earlier been given no strong threat against playing with the robot: When given the freedom to play with any toy they wished, most avoided the robot, even though it was by far the most attractive of the five toys available (the others were a cheap plastic submarine, a child’s baseball glove without a ball, an unloaded toy rifle, and a toy tractor). When these boys played with one of the five toys, only 33 percent chose the robot.

Something dramatic had happened to both groups of boys. For the first group, it was the severe threat they heard from Freedman to back up his statement that playing with the robot was “wrong.” It had been quite effective at first when Freedman could catch them should they violate his rule. Later, though, when he was no longer present to observe the boys’ behavior, his threat was impotent and his rule was, consequently, ignored. It seems clear that the threat had not taught the boys that operating the robot was wrong, only that it was unwise to do so when the possibility of punishment existed.

For the other boys, the dramatic event had come from the inside, not the outside. Freedman had instructed them, too, that playing with the robot was wrong, but he had added no threat of punishment should they disobey him. There were two important results. First, Freedman’s instruction alone was enough to prevent the boys from operating the robot while he was briefly out of the room. Second, the boys took personal responsibility for their choice to stay away from the robot during that time. They decided that they hadn’t played with it because they didn’t want to. After all, there were no strong punishments associated with the toy to explain their behavior otherwise. Thus, weeks later, when Freedman was nowhere around, they still ignored the robot because they had been changed inside to believe that they did not want to play with it.¹⁷

از کتال influence اثر Robert B. Cialdini فصل سوم بخشِ The Inner Choice

به نیکی

بله ممنون از مشارکتتون

به رامین

جالب بودند ممنونم

به نظر من مدرسه خوب مدرسه سوخته اس 

یعنی بیزارم از معلما و مدرسه 

مدرسه خوب مدرسه آیی که معلمش مشکل سادیسم نداشته باشه 

شعور و فهم اینو داشته باشه که مشکلات یه نفر نباید بره به دانش آموز ا بگه

بفهمه اگه دخترش دانشگاه سراسری قبول نشده مقصر اون دانش آموزی نیس اوضاع مالیش معمولیه که تحقیرش کنه جلوی همه که طرف دیگه نتونه درس بخونه

آموزش پروشم فک می کنه معلماش هرکاری کنن نباید رسیدگی کنه

امیدوارم یه روزی مدرسه جای امنی باشه از نظر تحقیر و توهین برا من که فاجعه بود خدا لعنتشون کنه خدا لعنتشون کنه