خانواده برتر

سلام به همه دوستان

خب این بار توی یک حس بد هستم و قراره اون رو به اشتراک بذارم ، من با رنج و سختی همه ی مشکلاتم رو حل کردم  مسیر زندگیم مشخصه، اهدافم، خواسته هام، خودم رو میشناسم ، الآن دیگه بعد از کلی سختی و عذاب کشیدن احساس می کنم به جاده خوشبختی رسیدم امّا ...

چیزی رو همراهم دارم که به تنهایی همه چیز رو به شدت خراب می کنه، کمالگرایی یا بهتر بگم کمال پرستی.

از دوران کودکی همواره مقایسه شدم، همواره باید کامل و بی نقص بودم معدل 19.99 هم بد بود ، خانواده آدم رو به سمت کمال پرستی سوق میده (پرت می کنه!) ، سیستم آموزشی و مدارس آدم ها رو به کمال پرستی سوق میده، دانشگاه هم همین طور ، ازدواج و توقعات بالایی که دیگران یا خودمون از خود داریم ، سینما خصوصا هالیوود که کمال پرستی مطلقه، تمام تبلیغات ها اعم از تبلیغات تلویزیونی ، بنر های توی خیابون ، دائم از همه ی رسانه ها از شبکه های اجتماعی گرفته تا... برترین ها رو دائم در معرض ما قرار میدن ، کلاس های به اصطلاح موفقیّت که دقیقا کمالپرستی رو رواج میدن ، چیزهایی که به هیچ وجه معمولی نیستن ، حتی رشته ای که درش تحصیل کردم هم روی این قضیه تاثیر زیادی داشته.

خلاصه این که همه جا نشونه ای از بی نقص بودن و کامل بودن وجود داره و کمتر کسی پیدا میشه که به این مرض در یک درجه ای مبتلا نباشه یکی کم و یکی زیاد ، شاید بشه گفت کمالپرستی بزرگترین بیماری مسری بشر در دهه های اخیر باشه.

در درجه اول باید از همه خواهش کنم که هر کسی و هرکس کجای دنیا که هستی سطح انتظاراتت رو پایین بیار هم از خودت و هم از دیگران ، این یک خیانت در حق خودمون ، خانواده مون ، دوستامون و تمام افرادیه که باهاشون در ارتباط هستیم.

یه نکته ی جالب وجود داره ، حتی در اقتصاد هم دو عامل با هم هستند که باعث تورم میشن

1- حجم نقدینگی

2- انتظارات مردم از قیمت ، در آمریکا حجم نقدینگی هرساله در حال اقزایشه امّا تورم همچنان زیر 4 درصد باقی می مونه، چرا ؟ چون مردم آمریکا انتظار افزایش قیمت رو ندارند! به همین سادگی !

کمال پرستی انسان رو به اوج فلاکت و بدبختی میرسونه ، اگر همه چیز رو داشته باشم باز هم راضی نخواهم بود و بیشتر می خوام ، باز هم شاد نیستم ، اگر فقط یک نفر و فقط در یک زمینه از من بهتر باشه به شدت عصبی و ناراحت میشم و اصلاً برام قابل تحمل نیست حتی یه ذره! حتی وقتی در تمام زمینه های دیگه از اون آدم بهتر هستم ، پس چه اتفاقی میفته؟ دائم تلاش می کنم که در همه چیز بهترین باشم ، دائم در حال یادگیری باشم ، دائم در حال کار و کوشش باشم و نهایتا هم هر چه قدر تلاش می کنم و اگه هزاران بار هم بهترین باشم بالاخره یه جایی شکست می خورم ، اگر هزاران سال هم زندگی کنم باز با نارضایتی ، ناراحتی ، احساس شکست خورده بودن و سر افکندگی ، احساس بی ارزشی و به درد نخور بودن از دنیا میرم.

خیلی اوقات حسرت می خورم ، حسرت زندگی آدم هایی که هیچ چیزی ندارن ، نه شغل خوبی ، نه کسی ، نه هیچ برنامه و هدف مادی دقیق و حساب شده ای ، نه هیچ پولی ، نه هیچ امکاناتی ، ولی خدا رو شکر می کنن و از زندگی شون راضی هستن ، اگر می خواید راضی و خوشبخت باشید این آدم ها باید الگوی زندگی شما باشند نه آدم هایی مثل من که در نگاه دیگران ویترین فوق العاده ای دارند ، آدم هایی که همه چیز دارند ولی راضی نیستند ، خوش‌حال نیستند و اصلاً حال خوبی ندارند.

دوست داشتم حس اون کشاورز پیر و زحمت کش که برای یه لقمه نون عرق می ریزه ولی شکرگزار و راضیه رو داشته باشم ، حس اون کارگر روزمزدی که اول صبح به امید خدا از خونه میاد بیرون ، حس اون نونوا ، حس اون بنا ، حس اون تعمیرکار و...

باید اعتراف کنم بعد این همه رفتن مسیر اشتباه تازه فهمیدم هیچ راه دیگه ای برای خوشبختی وجود نداره که از مسیر شکرگزاری، رضایت، توکل نگذره ، درسته که تلاش و نظم و برنامه و هدف هر چه قدر دقیق تر باشه کمک می کنه امّا هیچ کدوم بدون موارد بالا کوچکترین کمکی در خوشبختی نمی کنه.

و البته یه تکنیک هم دارم برای کنترل کردن این مشکل اون هم ساختن یک دنیا درون ذهنمونه ، دنیایی که فقط و فقط من درونش وجود دارم ، هیچ چیز و هیچ کسی در دنیا وجود نداره ، هیچ استاندارد یا عرفی وجود نداره ، فقط و فقط من وجود دارم و باورهای من ، واقعیت هم همینه ، همه ی ما فقط برای خودمون وجود داریم ، اصلاً دیگرانی وجود ندارند! اصلاً چیزی به اسم عرف یا استاندارد وجود نداره ! دیگران یا عرف فقط روشی هستن که برای فرار از خودمون ازش استفاده می کنیم ، چرا؟ چون شجاعت زندگی کردن به نحوی که فکر می کنیم درسته رو نداریم.

و در نهایت از همه خواهش می کنم توی آموزش هامون به دیگران به جای خیلی چیزهای غلط مثل انتظار و توقع داشتن ، سخت گرفتن زندگی ، ناراضی و شاکی بودن بیایم و راضی بودن ، شکرگزار بودن ، قانع بودن رو بهم دیگه یاد بدیم.

کسی که تا این جا رو خوندی واقعاً خسته نباشی ، بیا این هم جایزه ت !

اگر خوبان عالم جمع باشند

یقینا نزد من ؛ تو بهترینی

اگر از خوبترها حلقه سازند

تو در ان حلقه ؛ می‌دانم نگینی

منتظر حضور پرشور شما در کامنت ها هستیم!