می خواستم بگم که لطفاً اگر آدم کم حرف و آرومی دور و برتون وجود داره بی خود هزار تا فکر درباره ش نکنید خیال نکنید خودش رو می گیره و از دماغ فیل افتاده، خیال نکنید آب زیر کاه و رنده، خیال نکنید افسرده و منزویه، چون احتمالا هیچ کدوم این ها نیست.
من یکی از همین افراد کم حرف و ساکتم، همیشه در طول زندگیم مشکل برقراری ارتباط با دیگران رو داشتم، تازگی ها فهمیدم که احتمالا اوتیسم خفیف دارم یا شایدم سندروم آسپرگر نمی دونم.
همیشه برام سخت بود قاطی دیگران شدن شاهد این بودم که بی دلیل خاصی یه سری افراد ازم متنفر میشن و بی دلیل باهام بد رفتار میشه بسیار پس زده شدم بسیار طرد شدم. همیشه میگن کسی که خوب باشه مردم هم باهاش خوبن ولی این حرف درباره امثال من که مشکل برقراری ارتباط داریم صدق نمی کنه.
مردم چون ما رو نمیفهمن درباره مون برداشت های غیر واقعی می کنن و خیلی اوقات بدون اینکه کار بدی کرده باشیم یه عده ای باهامون خوب رفتار نمی کنن. خیلی ناراحتم از اینکه فهمیدم عامل تمام مشکلات و تنهایی ها و دردام این بود که اوتیسم خفیف دارم و نمی تونم عین یه آدم عادی و بی مشکل تو جامعه زندگی کنم با اینکه یادگیری درسیم خوب بود تو بحث های جدی و علمی و استدلالی خوبم امّا ترجیح می دادم هیچ کدوم این ها رو نداشتم به جاش این اختلال مزخرف نبود. اگه درباره امثال من بیشتر فرهنگ سازی و اطلاع رسانی می شد مردم این قدر درباره ما دچار سوء تفاهم نمیشدن و این همه مشکل و درد برامون به وجود نمی اومد.
← مسائل درونگراها (۳۵ مطلب مشابه)
- ۹۵۳ بازدید توسط ۷۲۷ نفر
- شنبه ۶ شهریور ۰۰ - ۲۲:۴۵
