خانواده برتر

اینطوری شدم اما نمیدونم درمانش چیه

سلام

اولا عمر دست خداست و دوم اینکه اگر خدا رو باور داشته باشیم این فکر ها تو سرمون اینقدر اذیت نمیکنه.

براتون از خدای بزرگ و مهربون آرامش می خواهم.

یا حق التماس دعای فرج

سلام ذکر استغفرالله درمان این مسئله هست ما یکی از نزدیکان مون رو از دست دادیم همین چند روز پیش من داشتم از ترس اینکه نکنه برای خانواده من هم پیش بیاد میمردم استرس شدید و داشتم مریض میشدم این ذکر  زیاد گفتم وخیلی تأثیر داشت الان ارومم

بله متاسفانه  منم زیاد اینطوری میشم. حتی بعد از فکر کردنش گریه ام هم میگره ! قشنگ میرم توحس. :/

راه حلی نداره جز کنترل ذهن وافکار و لذت بردن از لحظه .که اونم سخته.

بعذم

ترس های ذهنی همیشه وجود داره فقط شکلش متفاوته.

ترس از دست دادن نزدیکان. ترس از دست دادن سلامتی ترس از خیانت ترس از خواب موندن صبح کنکور

 ترس از جنگ بیماری سوانخ و  خیلی چیزا که هنور اتفاق نیفتاده ولی ذهن ما رو درگیر میکنه

بهتره یکبار برای همیشه خودتو در اون اوضاع تصور کنی و ببه این باور برسی مرگ یک واقعیت هست که سراغ همه میاد و هیچ کاری  از دست هیچکس ساخته نیست

مگه اینا که پدراشون از دست دادن چکا کرذن؟ مگه کاری ازدستشون براومد؟

خوب نهایتش ما هم عین اونا دیگهه

بیخیال تا نعمت هست باید قدرشو دونست مثل نغمت پدرومادر.

سلام

کتاب روان درمانی اگزیستانسیال ،نوشته دکتر یالوم . اگر هم کتاب خوندن با حجم زیاد براتون سخته (اگر در پی درمانید ، لازمه که کمی سختی بکشید) فقط فصل اول کتاب که مربوط به مرگ هست رو مطالعه کنید .

راه دوم هم اینه که جدا از راه اول نیست اینه که بینشتونو درباره مرگ بیشتر کنید و سعی کنید که بینشتون بر احوالاتتون غلبه کنه کنه . برای مطالعه هم حکمت ها و خطبه های نهج البلاغه که مربوط به مرگ میشوند ،به علاوه جست و جو در آیاتی از قرآن که درباره مرگ اند .

اگه خیلی اذیت میشی و استرس و اضطراب و ترس و افکار آزاردهنده‌ای که موجب اختلال در زندگیت شده باعث تپش قلب و هیجانات منفیه زیادی واست شده، به نظر من با مراجعه به پزشک و توضیح کامل علائمت داروهایی مصرف خواهی کرد که حالت خیلی بهتر خواهد شد

بسته به میزان فوبیاها دارو تجویز خواهد شد

نظرات دوستان کاملا درسته ولی اگه خودت فکر میکنی با خوردن یکی دوتا قرص آرامبخش (زیر نظر پزشک) حالت بهتر میشه این رو هم امتحان کن

بعضی‌وقتا دلایل جسمی باعث ناراحتی‌های روان میشه

و امیدوارم حال همه خوب باشه

همیشه دوست دارم وقتی مُردم 

دورترین پدربزرگ مادر بزرگامو ببینم همونایی که بهشون میگن جدو آباد 

آدمایی که هرگز ندیدمشون 

بهشون بگم

آره ، من نوه نوه نوت هستم 

از زندگیم بگم از زندگیشون بگن 

آره دوست دارم ببینمشون

...

گفت: وقتی بمیرم چِ میکنی 

گفتم : آنقدر در کابوس نبودنت جان میدهم تا بیدار بمیرم ، و ببینمت 

آره 

ما آدما وقت اینو به زبون میگیم که زندگی مثل ی خوابه 

اما هنو از تَه دل اینو قبول نکردیم 

چون اگه قبول میکردیم 

اینم قبول می کردیم  که بعضیامون زودتر از این خواب بیدار میشن 

و کاریش نمیشه کرد ...

سلام 

 یک دوره از زندگیم به این موارد خیلی فکر میکردیم و حتی ساعت ها گریه میکردم. 

 حتی محیط که  بوجود این بود که هر صبح با خبر مرگ یکی از آشنایان مواجه می شدیم که اکثریت ناگهانی بود . و این مسائل  را تشدید میکرد. استرس کنکور و امتحانات و... همه به هم دست به دست داده بودند  برای این افکار و شخصی که بیشتر  از همه میترسیدم از دستش بدهم  را در آخر  از دست دادم .

 درد داشت و هنوز ام از نظر روحی درگیرم . ولی خداراشکر آنکه درد را میدهد درمان هم میدهد. شاید باورتان نشه ولی هم من میدانستم و هم خودشان میدانستند که ان سال آخره و حرف های که میزدند بوی رفتن میداد .  چند شب کابوس رفتنش دیدیم و شب قبل از رفتن هم  خواب دیدیم . میدونستم که ان سال، سال آخره ولی افسوس با اینکه هر لحظه حواسم بود که  حسرت دیدنشان به دلم نماند ، ولی درآخر ماند . 

 امید به خدا . خدا چنان همه چیز را کنار هم میچیند   و اتفاق های می افتد که  درد از دست دادن کم بشود . 

 الان دیگر به این چیزها فکر نمی کنم بعد از این اتفاق به خودم قول دادم .شما هم   این افکار کنار بگذار . بعضی وقت ها احساس میکنم ما ادم های خود خواهیم و این خودخواهی که باعث میشه درد از دست دادن زیاد باشه . تا زمانی که سایه شان بالا سرتان هست از حضورشان  استفاده کنید . آینده نا معلوم است 

زندگی برای جر و بحث و دعوا و کینه و دشمنی خیلی طولانی ه ولی برای خوبی و مهربونی به بندگان و مخلوقات خدا خیلی کوتاه ه . 

من م  این افکار مربوط به مرگ عزیزان و نزدیکان مون رو گاهی دارم و به اندازه شما نگران و مضطرب هم می شم ولی چاره چیه باید صبر و تسلیم و رضا و توکل کرد اگر تقدیر بر این باشه پیمانه عمر کسی پر بشه یک ثانیه عقب و جلو نمی شه .

خانم یکی از دوستان همسرم که اتفاقا ما رو هم پاگشا کرده بود و خیلی هم بنده خدا به زحمت افتاده بود و سه چهار مدل غذا و دسر درست کرده بود سه ماه بعد از تولد دخترش در خواب ایست قلبی تنفسی کرد و تمام .

قرار بود برای تبریک تولد دخترش بریم خونه شون حتی لباس بچه و هدیه هم خریده بودم که متاسفانه روز قبل مهمانی میزبان فوت کرد و تمام .

تا حالا در عمرم برای یه خانم غیرفامیل اینقدر گریه نکرده بودم متاسفانه همسرشون همیشه افسوس می خورد که قدر این زن و زندگی رو ندونست .

بله زندگی برای دعوا و کل کل و دشمنی و کینه خیلی طولانی ه ولی برای خوبی و مهربونی نسبت به هم و عزیزامون خیلی کوتاه ه . تا هستند قدرشون رو بدونیم .

نذاریم حسرت و افسوسی به دل مون بمونه .

سلام

فکر کنید، دارید یک لیوان شربت خوش طعم یا غذای مورد علاقه تون رو می‌خورید، اگه از خوردنش لذت ببرید بهتره یا مدام با نگرانی نگاه کنید که کی تموم میشه؟ 

همین طور وقتی دارید کتابی که دوست دارید، رو میخونید، یا فیلم مورد علاقه تون رو می‌بیند، یا آهنگ مورد علاقه تون رو گوش میدید یا مسافرت رفتین،

بهتر نیست از لحظه های خوشی دارید استفاده کنید و لذت ببرید تا اینکه همش با نگرانی ودلهره چک کنید که، کی این لحظات  تموم میشه؟ 

زندگی  همینه، برای هممون دیر یا زود اتفاق می افته و مجبوریم از پدرومادرها و خانواده مون دل بکنیم، بعضیامون بعد اونا میریم، بعضیام قبل اونا... 

بهتره قدر لحظه هایی که با عزیزانمون هستیم رو بدونیم، هر دفعه که میبینمشون فکر کنیم آخرین باره، 

هر دفعه که میخوایید پدرتون رو بغل کنید و ببوسید، جوری بغلش کنید که، انگار دفعه بعدی وجود نداره، 

هر دفعه که براتون از گذشته و خاطراتش میگه طوری گوش بدید که، انگار آخرین صحبت هاشونه، 

هر دفعه که کاری به ذهنتون میاد که میخواید واسش انجام بدین، هرچند کوچیک و جزئی، به بعد، حتی به فردا موکول نکنید، 

بهترین دختر دنیا هم که باشید، حتی اگه تموم تلاشتون رو هم واسه رضایت پدرتون انجام داده باشید، باز می‌بینید یه عالمه کار هست که باید براش انجام می‌دادید و رو دلتون مونده و میگید، کاش اون لحظه که به ذهنم رسید انجام می‌دادم... 😔