سلام
بهترین فرد یه نفری که برای شما مهمه ... مثلا پدر دوست صمیمی تون ... فوت شده و اون شخص افسردگی بدی گرفته.
شما به عنوان همدردی بهش چه حرف منطقی و خوبی می زنید که احساس ناراحتی اون نفر کمی کم بشه؟
سلام دوستان امیدوارم حال تون خوب باشه
من یه چند وقتیه یه فکری ذهنم رو مشغول خودش کرده اینکه می‌ترسم اتفاقی برای مادرم بیفته (حالا جدای از اینکه خیلی تجربه‌ی غم انگیزی هست ولی بالاخره فامیل ها میان و باید ازشون پذیرایی کرد) و من باید مراسم تشییع رو مدیریت کنم از اون جایی که خیلی خجالتی و تک فرزندم هستم (پسرم ۲۲ سالمه)، می‌ترسم کسی در فامیل پیدا نشه که به من کمک کنه و من نتونم همه ی کارها (رزرو رستوران و مسجد و...) رو هماهنگ کنم.
کاش تک فرزند نبودم و کارها تقسیم می شد از اینکه مرکز توجه باشم بیزارم، ممنون میشم تجربه هاتون رو بهم بگید، این هم بگم که من کلاً در بیشتر ارتباطات اجتماعی این‌جوری میشم حالا فرقی که داره اون جا مرکز توجه من نیستم و راحتم ولی اینجا من میزبانم باید برخورد خیلی بهتری داشته باشم.
فکر کنم فقط توی ایرانه که کسی که عزیزش رو از دست میده باید چند برابر یک روتین معمولی روزانه باید به دنیا سرویس بده، غذا به ملت بده، موقع تشییع حلوا و خرما تهیه کنه ختم برگزار کنه و ...
اگر کسی فوت کنه همه ش فکرهای بیهوده میاد که وای نکنه خدایی نکرده برای پدرم هم مثلاً این اتفاق بیفته، بعدش وقتی این فکر میاد اضطراب و استرس دیگه منو بر می داره و آروم قرار ندارم یا همه ش نگران آینده هستم، وای نکنه این اتفاق بیافته، نکنه اون اتفاق بیافته.
راستش فعلاً شرایط مشاوره هم ندارم. شما تا حالا این طوری شدید که بدونید درمانش چیه؟
سلام به کاربران خانواده ی برتر
من یه دختر۲۱ ساله ای هستم که با وجود هشت سال هنوز نتونستم فوت پدرم رو فراموش کنم، اوایل داغ بودم و تو شوک، ولی این روزها حسرت پدر داشتن رو میخورم، از بس که دوستانم از پدران شون توی دانشگاه میگن حساس شدم.
از طرفی چند ساله نذاشتم کسی بفهمه پدر ندارم، انگیزه م کم شده برای زندگی، تو درس هام موفقم ولی به شدت نیاز به یک مرد دارم که بالا سرم باشه، مادرم هم اصلا ازدواج نمیکنه و نمیتونه کسی رو به جای پدرم قبول کنه و خودش شاغله و تا دیر وقت کار میکنه.
چند بار گفتم نیاز به وجود مردی نه به جای بابا بلکه به نماد پدر دارم به خدا عقده ای شدم دیگه نگید دل سنگم و چطور به مادرم گفتم ولی بارها مستقیم و غیرمستقیم فهموندم. راهکار بدید چیکار کنم ؟
میدونم البته مرگ چاره نداره گاهی فکر میکنم ازدواج کنم و پدر شوهرم پدر من هم باشه ...
سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه...
راستش من خانمی هستم که دقیقا ۵ ماه پیش (۵ خرداد ۹۸) خواهر ۲۲ ساله ی گُلم رو که خیلی خیلی دوستش داشتم و خیلی دختر دوست داشتنی و ماهی بود رو از دست دادم، یعنی یه فاجعه ی واقعی بود برای ما و یه کابوس وحشتناک.
کاش برای هیچ کس همچین اتفاقی نمی افتاد. خیلی خیلی خیلی سخت بود، من اول که خواهرم فوت کرد خیلی ناراحت شدم، مثل بقیه اعضای خانواده. این ناراحتی و گریه و زاری یه ماه طول کشید و بعد تموم شد.
من حتی لباس سیاه رو دیگه بعد از اون ماه در آوردم و دیگه گریه نکردم، تو خونه با شوهرم و پسرهام میگم و میخندم، آرایش میکنم و آهنگ شاد گوش میدم و حتی بعضی وقت ها میرقصم، میرم تو شبکه های مجازی مثل قبل فعالیت میکنم، حتی تو گروه ها چت میکنم و میگم و میخندم ولی هر روز یادش میافتم بعد از نماز براش فاتحه میخونم و براش دعا میکنم و وقتی یادش میافتم اون لحظه خیلی ناراحت میشم، ولی ناراحتیه من فقط برا اون لحظه س و دوباره برمیگردم به حالت عادیم.
با سلام
سوالی دارم که ممنون میشم پسران وبلاگ جواب بدن؛
آقا پسرها، آیا شما حاضرید با دختری که پدرش فوت شده ازدواج کنید؟ آیا احتمالا نمیگید شاید توان تهیه جهیزیه را ندارند ؟ با فوت پدرم احساس خلاء میکنم ، احساس میکنم نسبت به بقیه دختران کمبود دارم، آقایون متاهل چند نفرتون وقتی ازدواج کردید خانوم تون پدرشون فوت شده بود ؟
مرتبط:
از چه راه هایی بفهمم خواستگارم شکاک هست یا نه؟
چه جوری میشه از سالم بودن یه پسر مطمئن شد؟
چطور بفهمم که پسر مورد علاقه م خلق و خوی دخترونه داره یا نه؟
چرا رفتار پسر مورد علاقه م نسبت به من سرد شده؟
سلام
من چهارده سال پیش مادرم در اثر سرطان فوت شد ، اون موقع من یازده سالم بود . خیلی برام سخت بود ، هر چند پدرم سعی کردن سختی نکشم اما من دختر بودم و واقعا به مادرم نیاز داشتم . توی خانوادمون هم دختری یا خانمی نبود که باهاش صمیمی باشم و ارتباط داشته باشم ، از اولین قاعدگی تا امروز حتی یک بارم به خونوادم چیزی نگفتم ، خیلی اذیت میشم هنوز .
با فوت مادرم بعد چهارده سال کنار نیومدم ، همیشه میگم چرا من ، وقتی میبینم بچه ها توی دانشگاه میگن مامانشون براشون غذا گذاشته یا فلان عذا را براشون درست کرده ، هر چند اون موقع نشون نمیدم ناراحتم، ولی بعدش توی تنهاییم گریه میکنم .
شاید بعد از این همه سال به نظر بیاد دارم بزرگ نمایی میکنم ، ولی هر روز داغون تر از روز قبلم و هر روز به مادرم نیاز بیشتری حس میکنم ، چیکار کنم با این قضیه کنار بیام ؟