چرا این عشق این قدر مظلوم واقع شده که هر احساسی رو فورا می گیم عشق؟
حالا این عشق که حد اعلای دوست داشتنه کاری باهاش ندارم، اما این دوست داشتن سطحی رو یه کم معنا کنیم، واقعا دوست داشتن، همان تپش قلبیه که خود به خود با دیدن یکی دیگه رو می گیم دوست داشتن.
سلام
اولش خواهشم از دوستان اینه که با آرامش کامل به این سوال جواب بدن و لطفاً به قضاوت اشتباه همدیگه نپردازند هدف از این پست اینه که ما به تفاوت های دیدگاه مرد و زن پی ببریم تا زندگی بهتری با هم داشته باشیم.
و برسیم به سوال اصلی...
راستش فکر می کنم که خدا چقدر آفرینش جالبی داره.
مرد و زن را با ویژگی های متفاوت آفریده بعد گفته شما در کنار هم زندگی کنید و شما مکمل هم هستید.
بنده دختری ۲۵ ساله در خانواده ای متوسط رو به پایین هستم از لحاظ مالی. تحصیلاتم کاردانی کامپیوتر هست.
روانپزشک‌ها پارسال برای بنده تشخیص دو قطبی دادن. علائم دو قطبی رو از سال آخر دبیرستان داشتم. نیمسال دوم پیش دانشگاهی هم به زور پاس شدم با وجود اینکه نیمسال اول جزو شاگردان برتر بودم (کل ۱۲ سال تحصیلم جزو شاگردان برتر و باهوش بودم).
بگذریم، بنده یک سال پشت کنکور موندم و دو سال در یک رشته تحصیل کردم و یک سال در خانه مشغول یادگیری مهارتی بودم و باز هم دو سال در رشته دیگری مشعول به تحصیل شدم. در طول سال های زندگیم هر کاری که شروع کرده بودم رو نصفه رها کردم.
سلام
یه سوالی چند وقته ذهنم رو به خودش مشغول کرده. گفتم اینجا مطرح کنم بلکه دوستان راهنمایی کنند
می خواستم بدونم از نظر دوستان بهتره آدم علایق خودشو دنبال کنه یا به چیزی که تو جامعه رایجه توجه کنه؟
ببینید یه مثال میزنم .مثلا من به شخصه از اندام لاغر خیلی خوشم میاد. یعنی یه شخص لاغر رو که می بینم ناخوداگاه خوشم میاد. ولی عرف جامعه ای که توش زندگی میکنم جوریه که ادم تپل رو بیشتر میپسندن. حالا من بیام به دل خودم توجه کنم و لاغر بمونم یا به عرف توجه کنم و چاق بشم. یا مثلا ممکنه یه چیز مد بشه ولی من دوسش نداشته باشم.
سلام
مثلاً کلاه سر هم گذاشتن، به فکر هم نوع نبودن، به فکر پول بودن به هر قیمتی، تخطی از قوانین ترافیکی اونم به مقدار زیاد.
بعضی‌ها می گن این چیزها تو ژن ایرانی هاست، بعضی‌ها می گن از اول فرهنگ سازی نشده، بعضی‌ها هم می گن اگر از اول مثل غرب بودیم و مالیات سنگین وضع می‌کردیم و سود بانکی زیاد نبود و دلالی تو هر چیزی وجود نداشت مردم هم این قدر پول دوست نمی‌شدن.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
اگه به گذشته بر میگشتی ... ، به 20 سالگی ، یا نوجوانی ، چه کارهایی رو انجام میدادی ؟ چه کار هایی که انجام نمیدادی ؟ ، چه تصمیم هایی برای آینده ات میگرفتی؟ ، چه عادت هایی رو ترک میکردی ؟ ، چه مهارت هایی یاد میگرفتی ؟ ، اگه زمان به عقب برگرده چه کار میکنی که روزی افسوس گذشته رو نخوری ؟
درسته که زمان به عقب برنمیگرده ولی ما هنوز زنده ایم خیلی چیز ها شاید درست نشه، جبران نشه ولی میشه از این جا به بعد بهتر زندگی کرد جلوی اشتباه های آینده رو گرفت میشه بیشتر از زندگی لذت برد .
برای پاسخ به این سوال باید به نکته ی مهم زیر توجه داشت؛
آیا ماهیت انسان، اصول ذاتی و بالفطره ی انسان نسبت به گذشته تغییر کرده است؟ ...
من دقت کردم هر زمان هر نوع ابرویی که مد میشه مثلاً می خواد باریک باشه یا پهن و طبیعی باشه یا حالا هر مدلی، بعضی ایرانی‌ها توش خیلی اغراق می کنن.
مثلاً چند سال پیش که ابروی باریک و کمانی مد بود بعضی ایرانی‌ها ابروهاشون رو مثل شمشیر درست می‌کردن خیلی باریک و بلند و کشیده تا شقیقه امتدادش می‌دادن
جاهای دیگه دنیا هم ابروی باریک مد بود اما دیگه این قدر آب و تابش نمی‌دادن که حالت اسطوره‌ای و افسانه‌ای پیدا کنه
الآن هم که ابروی پهن و سبک نچرال مده باز عده ای از ایرانی‌ها توش زیاده روی می کنن، نمونه کار آرایشگاه‌های مختلف رو که می‌بینی ابرو‌های همه به شدت پهن و مستطیلی هست
انگار پیشونی عروس رو موکت کرده باشی، حالا باز بعضی ها رنگ ابرو رو روشن می کنن یه کم قابل هضم تر میشه
سلام
پیغمبر می فرماید: دخترت را تو خونه آنقدر تحویلش بگیر، آنقدر قربون صدقش برو، آنقدر فدات شم فدات شم بگو، که وقتی تو کوچه و خیابان یه صیادی به دخترت رسید گفت قربونت برم، این قربونت برم برایش تازگی نداشته باشد گول بخورد.
سلام
ببخشید من یه مدتیه افکاری به سمتم اومده که زندگیم رو بهم زده. من خودم تو محرومیت بزرگ شدم یادمه حسرت یه دوچرخه رو داشتم که پدرم برام نخرید. حالا اگه بخوام ازدواج کنم و بچه دار شم برعکس دوران کودکی خودم، بچه م از همون روز اول میتونه تو ناز نعمت باشه و براش دوچرخه بخرم میتونه از ماشین خودم استفاده کنه در صورتیکه من خودم پدرم حتی ماشین نداشت و خودم زور زدم ماشین خریدم. من خودم باید خرج عروسیم رو بدم چون پدرم نداره ولی فردا بچه م بزرگ شد من خودم خرج عروسیش رو میدم. یعنی واقعیتش به بچه م حسودیم خواهد شد.
سلام
دختر حدود ۲۵ تا ۳۰ ساله هستم، مجردم. خیلی آدم با احساسی هستم همه ش دوست دارم محبت و خوبی کنم علی الخصوص به بچه ها، موقعیت ازدواج ندارم، نمی دونم چه کار کنم، دوست دارم ازدواج کنم و خانواده داشته باشم و از صمیم قلب بهشون محبت کنم ولی نمی شه.
موندم محبتی رو که داره لبریز میشه چه کار کنم؟ نثار کی کنم؟ خانواده با محبتی هم ندارم و باهام خوب نیستن هر چند من دوست شون دارم ولی فقط به فکر مسائل شخصی خودشونن.موندم چه کار کنم این اوضاع اذیتم می کنه.
سلام
با درد بی کاری چه کار کنیم؟
دخترم، ارشد از دانشگاه دولتی دارم. نمی دونم چرا اوضاع کار این طوره؟ پس کشورهای دیگه چه کار می کنن؟ اونجاهام همه باید پرستاری و پیراپزشکی خونده باشن تا شغل داشته باشن؟ بقیه رشته ها کشکن؟ اگه رشته به درد نخوره و شغل نیست برای چی دانشجو می گیرن؟
چه کار کنیم با این اوضاع بیکاری واقعاً کلافم کرده، حیف اون همه زحمتی که دوران مدرسه و دانشگاه کشیدیم.
سلام
من دختری هستم که یه ترم دیگه مونده تا درسم تموم بشه و مدرک لیسانس بگیرم, برای ادامه تحصیل خیلی ها بهم میگن برو ارشد بخون هر رشته ای دوست داری ولی من یه مدتیه فقط و فقط به کنکور تجربی فکر می کنم و احساس می کنم اگه کنکور تجربی ندم یه بازنده ام و شب و روز بهش فکر می کنم.
همه ش با خودم می جنگم که باید کنکور تجربی با هر سختی که هست شرکت کنم فقط هم به خاطر یه دلیل اون هم آقایی هست که من دوستش دارم و به خاطرش می خوام تجربی برم. بهم گفته برو دنبال علاقه ت ولی من لج کردم نمی خوام رشته ی دیگه ای رو برم حتی از خون و این جور موارد هم می ترسم ولی با خودم گفتم خیلی ها اولش دل نداشتن بعدا عادت می کنی هی به خودم دلداری میدم.
سلام
راستش من یه حرف هایی راجع به عشق و عاشقی داشتم که دلم می خواد بگم، شاید کمک کنه به یک سری مسائل که حل بشن، نگرانی هایی که از بین برن و در واقع ماجراهایی که تموم بشن با توجه به پست های اخیر که خوندم اینجا.
یه آقایی پست گذاشته که خانمی عاشقش شده و ول کن نیست و پای آبرو وسطه، ببینید من خودم زخم خورده این موضوعم، یعنی عاشق شدن.
می خوام تجربه ی خودم رو بگم و دیگه توی این وبلاگ نمیام، هر چند اینجا رو خیلی دوست داشتم ولی دیگه نمیام، من حدود دو سه سال پیش عاشق یه فرد نسبتا موقعیت داری شدم، از طریق اینستاگرام و این عشق این شکلی که میگم اتفاق افتاد؛
ابتدا اصلا تصور نمیکردم این جوری بشه، یعنی عاشق بشم، میشناختمش اما عاشق نبودم، خیلی غرور داشتم و دلبری های دخترانه خودم، وقتی پستها و عکس های این فرد رو میدیدم شدیدا احساسی می شدم، تمام ذهنم به هم می ریخت، تمام تمرکزم رو میگرفت، این حس کم کم شدت گرفت به حدی که احساس کردم اونم غیر مستقیم بهم ابراز علاقه میکنه.
اولش سعی کردم انکار کنم حس خودم رو، و بگم اصلا اینجوری نیست این علاقه از طرف اون نیست اما عشق اینقدر عجیبه که اصلا منطق نداره، خلاصه من حس کردم اون تمام قد عاشق من شده و منو دوست داره، و منم که خودم عاشق شده بودم، منم براش کامنت های عاشقانه گذاشتم و بشدت ابراز احساسات از انواع مختلفش، و هر رفتار و حرکت این آدم مبنی بر علاقه مندی نسبت به خودم می ذاشتم.
اینجا لازمه بگم که فرآیند عشق جوریه که همون طور که از قدیم گفتن عشق از در که وارد میشه عقل و منطق از در دیگه میره بیرون، عشق همش هیجانه، احساسه، تو معشوقت رو اینقدر دوست داری که از هر لحاظ بهش فکر میکنی، هم فیزیکی، هم هیجانی و عاطفی و هم حس برای خودت بودن.
خلاصه منم بشدت دچار هیجان شدم و بی محابا ابرازش کردم، تا این که فرد مورد نظر بشدت بهش برخورد و عصبانی و آشفته شد و گرفت منو به فحاشی و تحقیر و توهین و تمسخر و تهدید، که چرا به قول خودش خیال کردم اون عاشقمه و با آبروش بازی کردم و الفاظ بسیار زشت و رکیک که بهم نسبت داد.
من کم کم تونستم بفهمم قضیه چیه، اوایل که هیجان عشق هم چنان تو وجودم موج میزد و از طرفی ناراحتی از این رفتار، من دو سه سال تو این عشق درگیر بودم دو سه سال هر حرفی شنیدم ولی حسم از بین نرفت، دلتنگی داشتم، ناراحتی داشتم همه چیز خلاصه ...
حتی تا مرز خودکشی رفتم، ولی زمان گذشت و من این عشق رو حس کردم که داره کم میشه، حتی از خدا خواستم از دلم بیرون بره چون فرد مقابلم بشدت ازم متنفر بود و از آبروش می ترسید، البته من هیچ کاری به آبروش نداشتم اما اون بخاطر موقعیتش میترسید.
خلاصه خیلی از خدا خواستم و دعا کردم که بتونم این فرد و فراموش کنم، الحمدالله خدای مهربان به من لطف کرد و این اتفاق افتاد و مهر این فرد از دلم رفت، حالا با وجود این که، علاقه از بین رفته ولی هنوز اون فرد مطمئن نیست و نگرانه.
من مجردم، حتی نگرانه که اگه ازدواج کنم فراموش نکنم و برم سمتش، من اینجا دلم میخواد بگم که قسم می خورم به همون خدایی که دعای منو اجابت کرد، من به طور کل هیچ وقت سمت این فرد نمیرم و نخواهم رفت. خدا میدونه که دروغ نمیگم، من چند بار رفت و برگشت داشتم تو این مدت اما این بار کاملا متفاوته و به هیچ وجه برگشتی در کار نیست.
حالا هدفم این بود که بگم عشق خیلی تلخه، آدم رو تا مرز رسوایی پیش میبره، اگه با آدم عاشقی رو به رو شدید، مهربانانه تر برخورد کنید، چون یه عاشق ضعیف میشه، مثل یه آدم بیمار، مثل یه ناتوان، اگه دوستش هم ندارید حرمت نگه دارید، این روز و شب ها مال امام حسینه، یادمون نره امام حسین گفت اگر دین ندارید آزاده باشید، شرف و وجدان و آزادگی کلمات بزرگی هستند بیاین شرافت مون رو زیر سوال نبریم.
خدا هر کسی رو یه جوری امتحان میکنه، یکی با قدرت، یکی با ضعف، اگه قدرت دستمونه خیلی به خودمون نبالیم، اگه ضعیفی می بینیم هم ظلم نکنیم، بالاخره شاید همه چیز رو به تمسخر بگیریم، اما دنیا به مسخره کردن مون نگاه نمیکنه، دنیا درسته جنگ داره، برد و باخت داره، اما ورقش هم برمیگرده.
حرمت نشکنیم ... همین
مرتبط با عشق یک طرفه :
نمی دونم چطور به پسر مورد علاقم بفهمونم که عاشقشم
فقط می خوام بدونه که عاشقش هستم، می دونم بهش نمیرسم
چرا عاشق یه نفر شدم که میدونستم هم کفو من نیست
به صورت یک طرفه عاشق پسرهای جذاب میشم اما ...
به صورت یک طرفه عاشق یه مدل شدم
اگه قرار نبود بهش برسم، پس چرا عاشقش شدم؟
خیلی سخته آدم عاشق کسی باشه و نتونه اقدامی بکنه
عاشق یکی از زن های بازیگر سینمای ایران شدم
سلام
من یک دختر ۲۱ ساله هستم . که متاسفانه مشکل زیاد دارم . و یکی از اون ها هم خجالتی بودنمه.
من برادر ندارم ، با پسری هم دوست نبودم ، در رابطه نبودم ، و حتی گفتگو هم نکردم . فامیل هم که سالی یک بار شاید ببینم . حالا پسرهای فامیل یا ببینم یا نه ...
کلا ارتباطی با پسرها نداشتم. نمی دونم ، این موضوع ربطی داره یا نه ، امّا به شدت خجالت می کشم . اصلاً نمی تونم ، تو چشم پسری نگاه کنم . این هم اضافه کنم که آدم مذهبی هم نیستم.(البته میشه گفت تقریبا فامیل و پدر و مادرم تا حدودی مذهبی هستن )
هیچ وقت هم تو فاز دوستی نبودم ، چون یک رابطه بی هدف برام معنا نداشته.
در حدی خجالتی هستم که تو دانشگاه پسرهای کلاس مون پشت کلاس منتظر باشن تا کلاس تموم بشه ، من راهم کج می کنم می رم. اصلاً سلام هم نمی کنم . نگاه شون هم نمی کنم . اگه هم کلاسی و دوستانم با جمع پسرها ببینم یا با پسری ببینم شون اصلاً سمت شون نمی رم. تا پسره بره .