سلام
آیا شما آقا پسرهای به سبک غربی ولی متولد ایران، ممکنه با یک دختری خیلی راحت باشید با هم بیرون برید و به هم کمک کنید و ... ولی دل تون با یکی دیگه باشه ؟ به اصطلاح روی کس دیگری کراش باشید. این دختر خانمی هم که الآن با هم هستید حکم آبجی و رفیق داشته باشه فقط.
آیا اگر به همون کراشتون برسید حاضرید به خاطرش دور همین دوست اجتماعی تون خط بکشید و بگذاریدش کنار؟
من با آقایی ۵ ساله برای ازدواج در ارتباطم.
خیلی تو این پنج سال تلاش کردم و سختی کشیدم برای رابطه مون. دوستش دارم و با تمام وجودم بهش وابسته هستم ایشون هم قصدشان ازدواج هست.
من دیابت دارم وقتی ایشون رفت در مورد مریضی من با دکتر مشورت کرد کلاً از ازدواج باهام پشیمون شد و گفت ممکنه بچه‌ی ما معلول بشه یا سالم بدنیا نیاد.
می گه درست نیست ازدواج کنیم چون دکتر بهش گفته خانم دیابتی ممکنه برای بچه دار شدن به مشکل بخوره و کلیت ذهنیتش رو خراب کرده.
در یک پژوهش، سه گروه از افراد مورد بررسی قرار گرفتند:
1 - دوست جنس مخالف داشتند و الان هم دارند
2 - دوست جنس مخالف داشتند و الان ندارند
3 - دوست جنس مخالف نداشتند و الان هم ندارند.
نتایج به دست آماده بر خلاف انتظار بود!
سلام
راستش من یه حرف هایی راجع به عشق و عاشقی داشتم که دلم می خواد بگم، شاید کمک کنه به یک سری مسائل که حل بشن، نگرانی هایی که از بین برن و در واقع ماجراهایی که تموم بشن با توجه به پست های اخیر که خوندم اینجا.
یه آقایی پست گذاشته که خانمی عاشقش شده و ول کن نیست و پای آبرو وسطه، ببینید من خودم زخم خورده این موضوعم، یعنی عاشق شدن.
می خوام تجربه ی خودم رو بگم و دیگه توی این وبلاگ نمیام، هر چند اینجا رو خیلی دوست داشتم ولی دیگه نمیام، من حدود دو سه سال پیش عاشق یه فرد نسبتا موقعیت داری شدم، از طریق اینستاگرام و این عشق این شکلی که میگم اتفاق افتاد؛
ابتدا اصلا تصور نمیکردم این جوری بشه، یعنی عاشق بشم، میشناختمش اما عاشق نبودم، خیلی غرور داشتم و دلبری های دخترانه خودم، وقتی پستها و عکس های این فرد رو میدیدم شدیدا احساسی می شدم، تمام ذهنم به هم می ریخت، تمام تمرکزم رو میگرفت، این حس کم کم شدت گرفت به حدی که احساس کردم اونم غیر مستقیم بهم ابراز علاقه میکنه.
اولش سعی کردم انکار کنم حس خودم رو، و بگم اصلا اینجوری نیست این علاقه از طرف اون نیست اما عشق اینقدر عجیبه که اصلا منطق نداره، خلاصه من حس کردم اون تمام قد عاشق من شده و منو دوست داره، و منم که خودم عاشق شده بودم، منم براش کامنت های عاشقانه گذاشتم و بشدت ابراز احساسات از انواع مختلفش، و هر رفتار و حرکت این آدم مبنی بر علاقه مندی نسبت به خودم می ذاشتم.
اینجا لازمه بگم که فرآیند عشق جوریه که همون طور که از قدیم گفتن عشق از در که وارد میشه عقل و منطق از در دیگه میره بیرون، عشق همش هیجانه، احساسه، تو معشوقت رو اینقدر دوست داری که از هر لحاظ بهش فکر میکنی، هم فیزیکی، هم هیجانی و عاطفی و هم حس برای خودت بودن.
خلاصه منم بشدت دچار هیجان شدم و بی محابا ابرازش کردم، تا این که فرد مورد نظر بشدت بهش برخورد و عصبانی و آشفته شد و گرفت منو به فحاشی و تحقیر و توهین و تمسخر و تهدید، که چرا به قول خودش خیال کردم اون عاشقمه و با آبروش بازی کردم و الفاظ بسیار زشت و رکیک که بهم نسبت داد.
من کم کم تونستم بفهمم قضیه چیه، اوایل که هیجان عشق هم چنان تو وجودم موج میزد و از طرفی ناراحتی از این رفتار، من دو سه سال تو این عشق درگیر بودم دو سه سال هر حرفی شنیدم ولی حسم از بین نرفت، دلتنگی داشتم، ناراحتی داشتم همه چیز خلاصه ...
حتی تا مرز خودکشی رفتم، ولی زمان گذشت و من این عشق رو حس کردم که داره کم میشه، حتی از خدا خواستم از دلم بیرون بره چون فرد مقابلم بشدت ازم متنفر بود و از آبروش می ترسید، البته من هیچ کاری به آبروش نداشتم اما اون بخاطر موقعیتش میترسید.
خلاصه خیلی از خدا خواستم و دعا کردم که بتونم این فرد و فراموش کنم، الحمدالله خدای مهربان به من لطف کرد و این اتفاق افتاد و مهر این فرد از دلم رفت، حالا با وجود این که، علاقه از بین رفته ولی هنوز اون فرد مطمئن نیست و نگرانه.
من مجردم، حتی نگرانه که اگه ازدواج کنم فراموش نکنم و برم سمتش، من اینجا دلم میخواد بگم که قسم می خورم به همون خدایی که دعای منو اجابت کرد، من به طور کل هیچ وقت سمت این فرد نمیرم و نخواهم رفت. خدا میدونه که دروغ نمیگم، من چند بار رفت و برگشت داشتم تو این مدت اما این بار کاملا متفاوته و به هیچ وجه برگشتی در کار نیست.
حالا هدفم این بود که بگم عشق خیلی تلخه، آدم رو تا مرز رسوایی پیش میبره، اگه با آدم عاشقی رو به رو شدید، مهربانانه تر برخورد کنید، چون یه عاشق ضعیف میشه، مثل یه آدم بیمار، مثل یه ناتوان، اگه دوستش هم ندارید حرمت نگه دارید، این روز و شب ها مال امام حسینه، یادمون نره امام حسین گفت اگر دین ندارید آزاده باشید، شرف و وجدان و آزادگی کلمات بزرگی هستند بیاین شرافت مون رو زیر سوال نبریم.
خدا هر کسی رو یه جوری امتحان میکنه، یکی با قدرت، یکی با ضعف، اگه قدرت دستمونه خیلی به خودمون نبالیم، اگه ضعیفی می بینیم هم ظلم نکنیم، بالاخره شاید همه چیز رو به تمسخر بگیریم، اما دنیا به مسخره کردن مون نگاه نمیکنه، دنیا درسته جنگ داره، برد و باخت داره، اما ورقش هم برمیگرده.
حرمت نشکنیم ... همین
مرتبط با عشق یک طرفه :
نمی دونم چطور به پسر مورد علاقم بفهمونم که عاشقشم
فقط می خوام بدونه که عاشقش هستم، می دونم بهش نمیرسم
چرا عاشق یه نفر شدم که میدونستم هم کفو من نیست
به صورت یک طرفه عاشق پسرهای جذاب میشم اما ...
به صورت یک طرفه عاشق یه مدل شدم
اگه قرار نبود بهش برسم، پس چرا عاشقش شدم؟
خیلی سخته آدم عاشق کسی باشه و نتونه اقدامی بکنه
عاشق یکی از زن های بازیگر سینمای ایران شدم
سلام وقت تون بخیر
من با یه آقایی در ارتباط بودم که بعد خانواده فهمیدن و کتک کاری کردن و پدرم بهشون یه حرفی زدن که خیلی ببخشید ناموسی بود و خیلی بهشون برخورد، ایشون بعد چند وقت اومدن گفتن می مونم، بعد گفتن نه میرم، بعد اومد گفت دیگه نمی رم که نمی رم و فوق العاده عوض شده بودن، عصبی شده بودن ،من دست ایشون عکس هم دارم.
سلام
چند وقتیه که سری چیزها ذهنم رو درگیر کرده و اون هم افرادی هستن که فکر می کنن اکه رل نزنن عقب مونده محسوب میشن. البته نظرشون برای خودشون محترمه و هر کس حق داره هر جور که دوست داره زندگی کنه و این تا جایی می تونه ادامه پیدا کنه که به دیگران آسیب نرسه. جایی که یه نفر به بقیه آسیب برسونه باید به زور جلوش رو گرفت.
بریم سر اصل مطلب...
چند وقت پیش دختر همسایه روبروییم که متاهل بود و یه بچه هم داشت طلاق گرفت و اون هم به شکل بسیار ناجور. دوست پسر دوران مجردیش عکس های دوتایی شون و پخش کرد و آبروش رو برد.
شوهرش هم تا مرز خودکشی رفت که به خیر گذشت. امّا این وسط یه مرد قربانی شد، یه زن مطلقه شد، و یه آینده نامعلوم و گنگ در انتظار یه طفل معصوم دو ساله خواهد بود و این بچه بالاخره یه روزی حقیقت ماجرا رو خواهد فهمید. این جاست که فرهنگ ما ایرانی ها یه سری چیزها رو نمی پذیره. به مذهبی بودن و کافر بودن و ناحیه جغرافیایی و قومیت هم ربطی نداره.
خیلی اوقات که میگن بهتره نرید سراغ رل زدن و زید بازی یه سری ها همین طوری رو هوا جبهه می گیرن و به آدم میگن اسکل، امل، عقب افتاده و ... .
سلام
دچار تردید شدم که چی درسته و چی غلط! تا ۱۸ سالگی کلا با پسری هم کلام نشده بودم . البته یک عشق یک طرفه و هم دو طرفه رو تجربه کردم امّا هیچ کدوم به شروع ی رابطه منجر نشد مخصوصاً دومی که متأسفانه امکانش نبود!
بعد اون هم هر آقایی که پیشنهاد آشنایی میدادن چه برای دوستی یا ازدواج تا الانی که ۲۱ سالمه من با هیچ کدوم وارد رابطه نشدم یعنی ناخودآگاه اون ها رو با اون شخصی که بهش علاقه داشتم مقایسه می کردم !
در حال حاضر پذیرفتم که اون دیگه رفته! و من خودم مواردی که بودن رو رد کردم امّا واقعیت اینه مگه نباید کسی باشه که واقعاً دلت براش بلرزه و ذهن و قلبت تاییدش کنه؟ آیا این بدون شناخت اولیه امکان پذیره یا حتما باید وارد رابطه با اون شخص شد؟ بین دوستان خودم که می بینم جزء معدود کسانی که تا به حال دست یه پسر رو نگرفته منم! همه شون یا رابطه دارن و حالا با یه حد و حدود هایی با هم خوشحالن یا ازدواج کردن!
سلام به همه خواهر و برادرهای گلم
یه قضیه ای یه مدته ذهنم رو درگیر کرده و مطمئناً این سوال خیلی از دخترهای هم سن و سال منم هست که متأسفانه تو جامعه ما خیلی رواج پیدا کرده. صد البته با راهنمایی های شما داداش های مهربون، خیلی از دخترهایی که این موردها داره براشون پیش میاد، و می خوان از اصل قضیه سر در بیارن، تاثیر می گیرن، می فهمن، درک می کنن از ته دل، و پاک میمونن. و چون دنیا تمام آینه ایست از اعمال و کردار خودمون، شما پسرها هم ناموس خودتون حفظ میشن از خطرات.
من واقعاً دوست دارم از پسرها بپرسم (خواهش میکنم برای جواب دادن اول فکر کنین خواهر خودتون پرسیده، با صداقت جواب بدین و راهنمایی مون کنین)
ببینید منه دختر حتی اگه ادعا هم داشته باشم به هیچ عنوان نمی تونم کاملاً بگم یک پسر رو کامل می‌شناسم و هیچ وقت نمی تونم به قضایا و اتفاقات، تمام و کمال از دید یک پسر نگاه کنم. این قضیه برای خودم اتفاق نیافتاده خدا رو شکر.
گاهی تصمیمات بسیار کوچک عواقب بزرگ دارد. یه آشنایی ساده بر اساس کنجکاوی یا رودربایستی یا برای اینکه کلاس بذاریم یا دلسوزی و ... می تونه آسیب های جدی بزنن .
نگاه کنید همین رودربایستی برای جامعه زنان ما خیلی پر رنگه !!! من اینجا داستان خودم رو میگم که تجربه بشه برای همه دخترها، شما هم تجربه ای دارید بگید همه پند بگیریم.
خود من دختر 24 ساله چه گناهی کردم این جوری شد من تو رودربایستی آشنایی کسی رو قبول کردم برادر دوستم بود، چند بار بهم گفت پیش خودم گفتم حالا داره میگه مگه چیه فقط یه آشنایه سخت نگیر قبول کردم .
حالا آنقدر هم پسر خوبی است که روم نمی شه تمومش کنم موندم چه کنم واسطه میگه زشته یه جلسه دیگه حرف بزن ولی ابدا انتخابم برای زندگی نیست حالا مثل چی گیر کردم بابامم فهمید ناراحت شد کلا نگاهش به من عوض شد، مردم و زنده شدم تا از دلش در آوردم .
خواهشا دوستان قبل هر کاری خیلی به عواقب تصمیمات خیلی ریزتان فکر کنید شاید عواقب عجیبی داشته باشه که فکرشم نمی کنید و بدجور غافلگیرتون کنه.
سلام و عرض ادب خدمت همگی عبادات تون قبول
دختران این فیلم رو حتما ببینید:
قطعا تمامی پسران بدین صورت نیستند امّا اگر درصد خیلی قابل توجهی این هدف رو داشته باشند چه تضمینی هست برای شما که با حداقل ها برخورد داشته باشید؟
سلام
می‌خواستم تجربه خودم رو از یک رابطه مجازی باهاتون به اشتراک بذارم؛
دور اطرافم رو میدیدم همه چیز از دور قشنگ بود، منم دلم خواست ولی وارد یک رابطه واقعی نشدم، بلکه وارد یک رابطه مجازی شدم با پسری که تو شهر دیگه ای زندگی می‌کرد و دورادور می شناختمش.
هر دو نفرمون دانشجو بودیم و همه چیز همون اولش خوب بود، اون اوایل حسی هم درگیر نبود و دوست هم بودیم ولی راست میگن که رابطه مجازیه ولی دل شکستن واقعی! نه یه حس عمیق ولی یه حس بیشتر خواستن به وجود اومد، موقعیتش نبود که با هم باشیم و من بارها عقب کشیدم از رابطه ولی باز هم خودم پالس‌هایی فرستادم یا خودش برگشت و منم ادامه دادم!
نتیجه ش شد ۹ ماه رابطه‌ای که یک ماه برقرار بود دو ماه نه! از اون حس خوب اولیه هیچ خبری نبود چون رابطه‌ای که بی سرانجام باشه طرفین رو سرد می کنه. کم کم فقط اگه کمک یا چیزی می‌خواست مثلاً مشورت سراغم می اومد و من براش وقت میذاشتم، حس بی ارزش بودن میکردم، حس میکردم این لیاقت من نیست که همچنین چیزی رو تحمل کنم وقتی عشق‌های واقعی هنوز هم وجود دارن!
سلام
دختری ام ۱۹ ساله. سال دوم دانشگاه. چادری ولی خب امروزی نه اینکه مذهبی نباشم اما خیلی هم شدید نیستم. از سال اول از یکی از پسر های ترم بالاتر خوشم اومد. به خودم تلقین میکردم که من دارم بزرگش میکنم اصلا علاقه ندارم بهش، این یه حس الکیه و میگذره ...
وقتی میدیدمش تو راهرو ها یا کلاس های مشترک عمومی استرس تمام وجودم رو برمیداشت. خیلی سعی میکردم که به خودم بقبولانم که این استرس رو من در مواجهه با همه پسرها دارم، چون بالاخره سال اولمه و... ، ولی اینطوری نبود. دوست داشتم ببینمش اما خیلی کم پیدا بود. این قضیه تو دلم موند تا نزدیک تابستون.
به دوست صمیمی ام گفتم. البته اون موقع هم نمیدونستم چقدر جدیه، محض شوخی که هر کس یه کراش برای خودش انتخاب کرده بود و با اون میخندیدیم و این ها، اون کراشش رو لو داد منم بهش گفتم. از همون موقع انگار حس ام شدت گرفت.
توی تابستون داشتم دیوونه میشدم احساس میکردم واقعا دوسش دارم. یه کم هم رفته بودم تو این فاز که خب چرا من چون دخترم چون چادری ام نباید عاشق بشم... میدونستم دختری تو زندگیش نیست، یه تجربه ی شکست هم داشته قبل ورودش به دانشگاه. اون یه سال از من بالاتره.
سلام
می‌خواستم به دختران بگم وقتی به شما میگن وارد رابطه دوستی نشین فکر نکنین از لج تونه یا از دمده بودنه، خیلی کم پیش میاد دوستی‌هایی که چارچوبش درست باشه و واسه سرگرمی نباشه.
من دلم شکسته، همیشه دلم می‌خواست یکی هم منو دوست داشته باشه تا اینکه با یه پسری وارد رابطه شدم، حکم یه زنگ تفریح ذو براش داشتم؛ یه رابطه ی طرفه با ی عالمه دوستت دارم‌های الکی...
ولی در رفتار دور از علاقه!؛ میگن مشکلات تون رو بگین با طرف تا حل بشه ولی اینجا انگار برعکسه وقتی می خوای صادق باشی و حرف از احساست بزنی آدم‌ها سه گروه میشن یا یه چک سفید امضا ازت می‌گیرند با حرف هات یا گفتاری و رفتاری پشیمونت می کنن یا کمکت می کنن که چقدر دسته سوم کم شده تو این دوره زمونه!
تا از احساساتم حرف زدم؛ از دلخوری هام گفتم؛ تا گفتم فلانی ما این مشکلات رو داریم، رابطه مون درست پیش نمیره، آینده نداره سرد شد، اون که می‌گفت دوستم داره بهم فهموند چرا قلبم هیچ وقت حرف هاش رو باور نکرد.