خانواده برتر

با سلام و عرض ادب خدمت شما

چقدر خوبه که آدمایی مثل شما هستن که بی توقع خوبن و ادعایی ندارن و دنیا رو جای بهتری میکنن

شما یه مسئله که شاید چند دهه طول بکشه تا در افراد یه جامعه شکل بگیره(اگر شکل بگیره) رو ذاتن دارا هستید خوشبحال شما و آدمایی که با شما در تعامل هستن حتی به اندازه یک دقیقه

درباره سوالتون که گفتید آیا تو بچگی اینطور بودید یا نه باید بگم نه به اندازه شما اما تا حدودی مثل شما بودم که رفته رفته متاسفانه بخاطر رفتارهای ناپسند اطرافیان و مسائل این چنینی ذوق من در ارتباط با دیگران حتی اقوام نزدیک کور شد و تبدیل به یه آدم درونگرای کم حرف شدم که تنهاست بخصوص که خواهر و برادری هم ندارم اما خدا رو شکر امیدوارم که یه روزی این قفل تاریکی هم باز بشه و همه مثل شما نسبت به هم حس خوب داشته باشن

از شما واقعاً ممنونم که به من فهموندید هنوز چنین افرادی هستند 

یاعلی

من هم همین جوری بودم و هستم من آدم خیلی جدی هستم و تا حالا آسیبی ندیدم.

من هم همجنس شما هستم.

انتخاب میکنم که با چه کسانی مراوده داشته باشم.

فکر میکنم اکثریت ادما بنا به همون سرشت پاک خدا، عادت های خوب و قشنگ و البته دید مثبت داشتن ب همه چی

بعد ها که بزرگتر میشن، میفهمن که نه بابا، اینجا قضیه بمیر برای کسی که تب کنه واست،  واسه کسی صدق نمیکنه

زیادی خوب نباش...با همه ادما مهربون نباش که از ضربه زدنشون ناراحت شی

ی سری ادمای دور و بر ما هستن که از خوبای روزگارن..اونقدر ک میگی من چی داشتم که خدا اینو بهم نزدیک کرد

داداش به اینا سفت بچسب

بیشتر ما مهر طلبیم و این یه نقطه ضعفه.یعنی محبت میکنیم که محبت ببینیم.هر وقت بی توقع مهربون شدیم راهو داریم درست میریم.وگرنه بقیش ارضای نیاز خودمونه

سلام به آسمان نیمه ابری عزیز

چقدر خوبه که نسبت به انسان ها حس خوبی دارین و همه ی آدم ها در قلب شما جای دارند و از دیدن فامیل ها به ذوق میاین حتی اگه هیچ اشتراکی با شما نداشته باشن و چه عالیه که این حستون واقعیه.

تحسین برانگیزه که وقتی میخواین چیزی رو میل کنین میگردین ببینین کسی هست که بهش تعارف کنین یا نه.

من هم با شما موافقم که اگر معنای انسانی در نظر آدم زیبا و ارزشمند نباشه و آدم ها رو دوست نداشته باشیم، نه تنها برای رشد خودمون کاری نکردیم بلکه خلافش داریم حرکت میکنیم و این حس نه تنها باید در بچگی وجود داشته باشه، بلکه در تمام عمر هم لازمه.

به نظرم این که نسبت به آدم ها حس خوبی داشته باشیم، به این معنا نیست که از طرف اون ها به ما گزندی وارد نشه بلکه اتفاقا می بینیم بعضی ها خیلی هم راحت بهمون آسیب میزنن و براشون اهمیتی نداره. پس حس خوب ما ملازمه ای نداره با این که بقیه هم باید همچین حسی رو داشته باشن.

و همچنین قرار نیست این حس خوب ما و محبت درونی ما به همه ی آدم ها باعث بشه که رفتارمون هم تحت هر شرایطی باهاشون مساوی باشه.  اگر منشأ رفتار ما همیشه حس خوب مون باشه، لزوما نتیجه ی خوبی نداره. مثلا اگر همون بیسکوئیت رو که داریم میخوریم، بی جهت به یک خانم جوان و متأهل تعارف کنیم، خوب به احتمال خیلی زیاد از نیت خیر ما برداشت غلط میشه. درسته؟

یا مثلا وقتی به کسی پیوسته محبت میکنیم و می بینیم که رفتارش با ما طوریه که همیشه نگاه های متوقعانه داره، میتونیم بدون این که حس خوب مون نسبت به اون شخص از بین بره، محبت بی دریغ مون رو برای مدتی نثارش نکنیم تا بفهمه که این کارهای خیرخواهانه ی ما، از روی وظیفه نیست که بخواد توقعی داشته باشه.

این کار حتی برای طرف مقابل هم خوبه چون اگه مدام از ما انتظار محبت و خوبی کردن داشته باشه، خودش هم در عذابه ولی اگه انتظار و توقعی نداشته باشه، با کوچکترین محبت ما هم خوشحال میشه ولی در غیر اینصورت با خودش میگه این کمه و باید بیشتر به من خوبی کنه و حرص هم میخوره. این طور نیست؟

پس نباید حس خوب و محبت قلبی مون همیشه کنترل رفتارمون رو داشته باشن بلکه بعضی وقت ها لازمه حس احتیاط، فرمان رفتارمون رو به دست بگیره تا برداشت غلطی پیش نیاد یا بعضی وقت ها برای گوشزد کردن یک باور اشتباه به طرف مقابل، رفتارمون باید تغییر کنه.

با این اوصاف عشقی که در ما نسبت به مردم وجود داره و طرز رفتارمون با دیگران، این دو با هم تمایز دارن و اگر اونها رو یکسان بدونیم، ممکنه این سؤال برامون پیش بیاد که نکنه این حس خوب غلطه؟ آیا منطقیه که همیشه این حس رو داشته باشیم؟ یا ممکنه احساس کنیم که با این حس خوب به تعارض برخوردیم و دستش دور گردنمونه و رهامون نمیکنه.

به نظرم چیزی که میتونه ما رو اذیت کنه و دستش رو بندازه دور گردن ما اینه که فکر کنیم باید در همه ی شرایط حتی وقتی جامعه واکنش خوبی نسبت به رفتار ما نمیده، فکر کنیم ما باید رفتارمون برخاسته از محبت بی قید و شرط باشه ولی به راحتی میتونیم خودمون رو از این باور رها کنیم و بگیم عشق من به مردم جدا، رفتار من هم نسبت به اون ها جدا و همیشه عشقم پابرجاست ولی رفتارم تحت تأثیر عوامل مختلف، میتونه تغییر کنه. نظرتون چیه؟

به محمد عزیز 

چه کلام پخته و سخنان زیبایی  ، از این رو پخته که معلومه شما به احساسات خود و ورود آن به حوزه عمل توجه کردید و از این رو زیبا که انسان به صورت عام در ذهن شما زیباست .

درباره برداشت های غلط همیشه مثالی جلوی چشمم جلوه گری میکنه : من در ده سالگی به خانمی چیزی تعارف کردم ، خانمی حداقل ۱۰ سال بزرگتر از خودم و شاید هم متاهل ، ایشان بسیار از این رفتا من خرسند شدند ،ولی آیا اگر در این به همان خانم  در همان موقعیت ،چیزی تعارف کنم ،بازهم خرسند خواهند شد ؟

چه چیزی از آن وقت تا حال در من تغییر کرده ؟ اضافه شدن قوه ج 

من همواره سودای وجود انسانی را در سر میپرورانم که به گفته به اصطلاح، انسان شناسان  برخی از جوامع ،که شور بختانه ،صداشان از آن سر دنیا برجان مردم ما نشسته ، مجبور نیست بلکه مختار است ، و نیروی ج مهمترین عامل تایین کننده رفتار ،افکار و احساسات آن نیست ؛ بلکه اجمالا انسان را به صورت و سیرت انسان و غرق در انسانیت است . 

اما اینکه در حیطه رفتار چگونه باید عمل کرد :آیا واقعا میشود طوری حس کرد و جور دیگری عمل کرد و نفاق ساحت وجود آدمی را در بر نگیرد و انسان را به خاک سیاه نکشاند ؟

تجربه چندی زندگانیم نشان میدهد که رفتار ،همانند حس باشد (چرا که اگر این طور نباشد به انسان خدشه وارد میشود) ولی در مواجه با کسانی که دون شان آدمی رفتار میکنند ،یا اگر میشود دوری گزینی کرد یا اگر نمیشود از دوز خوش رویی کم و به جدیت اضافه کرد .

این هم فکر میکنم در طول نظر شما و مطابقت نسبی با آن داشته باشد . 

و در آخر اشاره به این که رفتار مبنی بر حس انسانیت ،فقط منجر به مهربانی نمیشود ،به ویژه در امروز که ظلم در کوچه پس کوچه های شهرمان بیداد میکند .

به مابقی عزیزان : 

اینکه  تجربیاتتونو به اشتراک گذاشتید خیلی ارزشمنده ، ممنون از تک تکتون . 

آسمان نیمه ابری عزیز!

دوست داشتن خوبه اما وابستگی خوب نیست!

اینکه دیگران را دوست داشته باشیم خوبه اما اینکه از دیگران هم انتظار داشته باشیم ما رو دوست داشته باشن یا با معیارهای ما خوب باشن اشتباهه !

به نظر من آدم ها هم جزئی از طبیعت هستند و چون طبیعت زیباست آدم ها هم زیبا هستند. 

شیر زیباست اما خب ممکنه آدم رو بخوره!! 

به نظرم نکته این جاست که نباید دوست داشتن رو با وابستگی و اعتماد کردن و محق بودن و ... اشتباه گرفت 

موفق باشین

من تا قبل از دانشگاه همیشه میخندیدم و شاد بودم و سعی میکردم با سادگی درونی خودم با همه راحت برخورد کنم 

همون روز اول دانشگاه به خاطر اینکه همیشه اول سلام میکردم مورد توهین یکی از دوستام قرار گرفتم . بهم گفت تو چته سلام میکنی کشتی مارو. اصلن نیازی نیست سلاممون کنی ... که ناگهان همه برگشتن و نگام کردن و کسی نبود که از من حمایت کنه ... انگارکه همه دلشون نمیخاست مهربون باشن و دوست دارن یه دیواری بین خودشون و ما همیشه  داشته باشن که شاید مجبور به امیتاز دادن نباشن. 

یه هفته گریه میکردم و نمیتونسم این موضوع رو درک کنم که خدایا کجای کاره من اشتباه بوده.. 

تا اینکه کم کم اینو به خودم قبولوندم که این جزیی از شخصیت بعضی افراد هست و نباید ازشون ناراحت بشم و جز در مواردی که قراره صحبتی یا کاری باهاشون داشته باشم در بقیه موارد لازم نیست که به کسی نزدیک و صمیمی بشم ... 

مطمنن این بی عاطفه شدن و سرد شدن آدما یه دلیلی پشتشه که ما ازش خبر ندارم و تنها وظیفه ما اینه که خودمونو درشرایطی قرار ندیم که مورد برخورد بد و لحن خشن اطرافیانمون قراربگیریم که خدای نکرده واکنش بدی نشون بدیم و بعدا دچار عذاب روحی بشیم