خانواده برتر

من که تازه دبیرستان رو تموم کردم.

فقط اومدم کامنت بخونم.

فقط نگاه

رتبه کنکورم به پزشکی نمیخورد موندم پشت کنکور بعد دیدم من واقعا پزشکی نمیخوام خیلی سخت بود هم قبول شدن هم ۸ سال درس خوندن . پرستار شدیمو الان خیلی هم راضیم . البته هنوز دانشجو هستم 

من رسیدم 

من اگه برگردم به  دبیرستان   

به هیچ پسری  فکر نمی‌کنم و وقتمو با پسری  پر نمیکنم 

حتی یک ثانیه 

همه همه وقتمو میزارم واسه تلاش و درس 

ولی حیف دیر به این نتیجه رسیدم  ک فقط اومدم  بنویسم   حتی  اگه  یه دبیرستانی بخونه و بهش عمل کنه 

منم قراره سال دیگه دبیرستان که چه عرض کنم هنرستان ام تموم کنم خخخ😂😂

خوب یکی از دلایلی که به نظر من دوستای خودم نشد به آرزو شون برسن ازدواج بوده 

فکر میکردن ازدواج کنن به خیلی چیز ها میرسن🙄🤦‍♀️

ولی به نظر من اصلا ربطی نداره :/

چی آدم ازدواج کنه به آرزو هاش میرسع البته دخترا بیشتر توی این سن فکر و خیال میکنن به نظر من یکی از دلایلش همینه 

من شناخت زیادی از خودم نداشتم.هنوزم ندارم.نمیدونستم نقاط ضعف و قوتم چیه.نمیدونستم به چی علاقه دارم به چی علاقه ندارم.حتی نمی‌دونستم هر رشته ای رو بخونی بعدش باید چیکار کنی سر کار مرتبط با اون رشته.

هیچ تصوری از اینکه کی باشم و چه شغلی داشته باشم نداشتم.تنها چیزی که از خودم میدونستم این بود که من از قدرت خوشم میاد.هر چیزی که نمودی از قدرت داشت من رو به وجد میاورد.ورزش هم برام مقدس بود رقابت های مختلف ورزشی رو تماشا می‌کردم  چون نمادی از قدرت بود و منم تشنه ی قدرت.هر چی ورزش خشن تر بود ذوق و شوق منم بالاتر بود.عطش من نسبت به قدرت دلیل واضحی داشت.دلیلش این بود که من پنج سالگی خودم رو شدیداً به یاد میاوردم.تو اون سن یادمه واسه خطاهایی که اون قدر بزرگ نبود کتک های شدیدی می‌خوردم.یادمه حتی تو اون سن با اون بچگی وقتی زیر دست و پای بابام غرورم از بین می‌رفت و اون با دست سنگینیش هی میزد و میزد و میزد من نه گریه میکردم نه اعتراض فقط اون لحظه هی این  جملات تو ذهنم پلی میشد.اونم این بود اگه قدرت داشتم الان می‌تونستم از خودم دفاع کنم.اگه الان داره این اتفاق برام میوفته به خاطر نداشتن قدرته.اگه زور داشتم الان انقدر حقارت نمیکشیدم.ادمی که قدرت نداره لایق زنده بودن و زندگی نیست و اصلا ارزش نداره زندگی کردن.از همون لحظه علاقه به قدرت و ورزش تو من کلید خورد.فقط وقتی ورزش میکردم تو سن نوجوانی آروم بودم و خبری از تلخی نبود.اما تحت تاثیر جو بودم.جو اون زمان این بود.پدر و مادری که همه چیز رو تو درس میدید و حمایت زیادی از ورزش نمیکرد.جامعه ای که همه چیز رو در چ.. کلاسی میدید.مشاوران نا آگاهی که فقط مهندسی و پزشکی رو ارزش میدیدن کوچکترین دانشی از وضعیت روز جامعه نداشتن و به ما میگفتن بالاترین معدل ها میرن ریاضی فیزیک و تجربی و به صراحت میگفتن خنگ ها میرن انسانی.

کنار مشاوران نا آگاه که چرت و پرت میگفتن و واسه مملکتی که مبتنی بر تولید نبود فاز مهندسی تجویز میکردن اونم با اون آموزش های تئوریه افتضاح و بی کیفیت   فامیل هایی بودن که از مشاور بدتر بودن اونا هم همه چیز رو تو درس می‌دیدن و رشته هم فقط ریاضی و تجربی و هنرستانم که اصلا محل فحشا حساب میشد از نظرشون.

کنار این فامیل های سمی 

مشاوران و معلم های بی دانش و متوهم که ذره ای دانش نداشتن نسبت به کشور و فقط از منظر کلاس داشتن مشاوره میدادن و دکتر مهندس میکردن

مادری بود که سیزده سالگی ازدواج کرده بود حسرت درس و دانشگاه داشت و دانشگاه براش بهشت برین بود پس حتما و قطعا بچه هاش باید دانشگاه میرفتن تا کمتر ناکامی رو حس کنه.

و پدری متوهم  بود که انتظار داشت بچه ای که ژن ها و میزان هوش اون رو به ارث برده بود صنعتی شریف قبول شه. و فشار میاورد.

و فامیل هایی که پز ریاضی فیزیک میدادن.

وسط این جو فکری من مونده بودم.کسی که بلند پرواز بود فکر میکرد باید خیلی کس خیلی خاصی باشه و اون زمان پزشکی و مهندسی اوج آدم حسابی بودن محسوب میشد  و پدر و مادر و مشاور هم با مهندس مهندس کردن و فامیل با اخ و پیف کردن نسبت به رشته های دیگه آتش این بلند پروازی رو شعله ورتر میکرد.من نمی‌دونستم چیه مهندسی من حتی از درس خوندم هم خوشم نمیومد و شب امتحانی بودم فقط دلم میخواست ورزش کنم کلاس زبان برم خیلی از نظر فیزیکی قدرتمند بشم و آدم مهمی هم بشم که همه برام با تلقینات خودشون مهندسی رو ترسیم کردن.

نتیجه ی مهندسی مهندسی کردن مشاورها توهمات پدر و مادرم فخر فروشی های کورکورانه ی فامیل نسبت به رشته ی ریاضی فیزیک و بلند پروازی و حماقت خود من باعث شد برم این رشته و نتیجش این شد که ورزشی که آرومم میکرد منو از دیونه شدن نجات میداد رو ول کنم برای کنکور زبان رو ول کنم برای کنکور و پشت کنکور بمونم و آخرشم مهندسی بشم بدون کوچکترین علاقه ای و بدون کوچکترین سایشتگی و صلاحیت در اون زمینه و حروم شدن عمر.

حقیقتا جامعه ای احمق

پدر و مادری احمق 

مشاوران و معلم هایی احمق 

فامیل هایی احمق 

آموزش و پرورشی بیمار

داشتم.خودمم سلطان احمق ها بودم.

احمق اینجا فحش نیست حقیقته.

تنها کسی که تو سال های مدرسه حرفی زد که کمی به حقیقت نزدیک تر بود یکی از دبیرهای شیمی بود.یادمه سال پیش دانشگاهی داشت درسی رو توضیح میداد و می‌گفت این مبحث رو یاد بگیرید در آینده این میشه شغلتون.یکی از بچه ها گفت درآمد هم داره این شغل؟ دبیر گفت اگه دنبال درآمدی همین الان ترک تحصیل کن این پولی که پای این کلاس میدی رو بردار برو آموزش آرایشگری ببین صد برابر درآمد داشته باش.

درود به روان پاکش شرف داشت به مشاوران دهن پرکن و اسم و رسم دار و شیاد.

پرسیدی چی شد که به آرزوهای نوجوانی خودتون نرسیدید؟ 

جوابت اینه 

من تباه شدم چون آموزش پرورشی بیمار داشتم. 

معلم ها و مشاورانی نالایق داشتم 

پدر و مادری متوهم داشتم که از من میخواستن کسی باشم بسیار فراتر از اون چیزی که اون ها با اون ژن شدن.

فامیل هایی که جو رو مسموم میکردن و بقیه ی رشته ها رو حقیر میدونستن.

و مهم تر از همه خودم که احمق بودم بلند پروازی های بی منطق داشتم و به جای اینکه بپذیرم یک انسان معمولی هستم و نهایتا میتونم ورزش کنم و کلاس زبان برم و قرار نیست دانشمند و آدم خاصی باشم بی دلیل در دام جاه طلبی خودم افتادم و اجازه دادم بدون ذره ای استقلال فکری جو جامعه و خانواده و تفکرات مشاوران ذهن من رو هدایت کنه.

راستش یه جورایی دلم برای دوستام خیلی تنگ میشه هییییی اره دیگه دبیرستان تموم میشه

میری دانشگاه تجربه های

 جدید اتفاق های جدید 😂😂😂

بعد دیگه سوتی های جدید

تقلب های جدید 

دید زدن های جدید خخخ 

درخواست نمره از استاد های جدید 

والا تا حالا نشده استاد یه آقای جووون باشه همشون پیر بودن فکر کنم منم  برم دانشگاه یا همشون پیر هستن یا خانم:/

باور کنید  اگه توی دبیرستان یا هنرستان توی مدرسه دخترونه یه معلم آقا میومد شاید همه دانش آموز ها نمره هاشون ۲۰ میشد😂😂😂

نه شوخی کردم 

ولی از نظر من آدم شاید نتونه به آرزو ها ش برسع نمیشع :/

آرزوی بزرگ کل نوجوونیم این بود که در ۱۶ سالگی کتاب شعرم رو چاپ کنم

کتابی که عاشقش بودم و برام همه ی عشقم بود

هنوزم دیر نشده ولی این اتفاق باید در ۱۶ سالگی میفتاد بعد از اون چندان برام مهم نیست بیفته یا نیفته یا حداقل اگه بیفته به شیرینی اون زمان برام نخواهد شد

حالا چرا ۱۶ سالگی؟؟

بماند..

این آرزو خیلی برام مهم بود اما از یه جایی به بعد خودم دیگه بهش بها ندادم، مشغول چیزای مهم تری از نظر خودم شدم،(حیف)

ولی هنوزم شعر روحمو آروم میکنه و منو از هرچی حس شیرینه سرشار میکنه

"من پری کوچک غمگینی را
می‌شناسم که در اقیانوس مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می‌نوازد آرام، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می‌میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد."

"فروغ"

آرزوی بزرگ کل نوجوونیم این بود که در ۱۶ سالگی کتاب شعرم رو چاپ کنم

کتابی که عاشقش بودم و برام همه ی عشقم بود

هنوزم دیر نشده ولی این اتفاق باید در ۱۶ سالگی میفتاد بعد از اون چندان برام مهم نیست بیفته یا نیفته یا حداقل اگه بیفته به شیرینی اون زمان برام نخواهد شد

حالا چرا ۱۶ سالگی؟؟

بماند..

این آرزو خیلی برام مهم بود اما از یه جایی به بعد خودم دیگه بهش بها ندادم، مشغول چیزای مهم تری از نظر خودم شدم،(حیف)

ولی هنوزم شعر روحمو آروم میکنه و منو از هرچی حس شیرینه سرشار میکنه

"من پری کوچک غمگینی را
می‌شناسم که در اقیانوس مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می‌نوازد آرام، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می‌میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد."

"فروغ"

لطفا حدود سنی خودتون رو مشخص کنید

هر چی آرزو داشتیم و هرچقدر برای رسیدن بهش تلاش کردیم به خاطر ماجراجویی هسته ای و منطقه ای سران مملکت دود شد رفت به هوا. جوانی و عمرمان سوخت چون سران مملکت دنبال سرکشی بودن جلوی آمریکا. تحریم ها همه چیز ما رو بر باد داد. درآمد ناچیز. تورم بالا. گرانی خانه و خودرو و اجاره خونه. دیگه امیدی هم نیست. حاصل چندین سال پس اندازم تو تورم دو ساله گذشته انقدر ناچیز شده که حتی یه پراید هم نمیتونم باهش بخرم. یه روزی آرزو داشتم با دختر مورد علاقه ام که از آشنایان خانوادگی هست ازدواج کنم و دوتا بچه داشته باشم. امروز حتی به ازدواج فکر هم نمیکنم با اینکه اون دختر هنوز هم مجرده

من تقریبا به آرزوهای دوران دبیرستانم رسیدم، ولی متاسفانه چیزایی که دوران دبیرستان برام آرزو بود دیگه برام آرزو نیست. این ذات انسانه که با گذر زمان و شرایط خواسته‌هاش تغییر میکنه و یا اینکه وقتی به خواسته‌ت رسیدی، دنبال یه چیز دیگه میری

با این اوصاف تو بی نظیری و من هربار که کامنتات رو میخونم به شخصیتت غبطه میخورم کاش میتونستم باهات کلی ساعت ها حرف بزنم و ازت یاد بگیرم کاش خواهرم مثل تو بود کاش یه خواهر دقیقا مثل تو بود کنارم. خوش به حالت. شخصیت انسان خیلی مهمه و تو به بهترین شکل ممکن هستی. من یه دخترم هم سن خودت ولی حالم از خودم بهم میخوره به خصوص وقتی کامنتای تو رو میخونم باعث میشه بفهمم چقدر حال خودمو بهم میزنم و چقدر نابالغ و نپخته و بی عقلم. خوش به حالت..

ببخشید پاسخ سوالت رو ندادنم

جواب تیتر رو فقط میدم :

غرور بی جا

خریت

افسردگی

توهم

فشار زیاد روحی از جانب فامیل با فضولی ها و تمسخر

مقایسه و توسری خوردن فراوان از خانواده

مشکلاتی که اون موقع فکر میکردم خیلی مهمن و ذهن خودمو درگیر میکردم و ساعت ها و روزها غصه میخوردم و اشک میریختم درحالی که اونقد تنها بودم که کسی نبود بگه الاغ اینا چیه واست دغدغه شدن اصلا تاثیری رو زندگیت ندارن اصلا ربطی به تو ندارن احمق

مدرسه

دوست های اشتباهی که از تنهایی بهشون پناه بردم(خوشبختانه همه دختر)

کمبود اعتماد بنفس بدلیل تو سری خوردن های مکرر از جانب خانواده

بیخیال و نفهم بودن خودم

«دختر بودن »

خیلی حرف پشتشه خیلی

خدا بخواد کسی رو عذاب الهی بده اونو دختر به این دنیا میاره!

والسلام

سلام داداش. منم 20 ام. اتفاقا تازگی داشتم به همین موضوع فکر می کردم.

من درسم عالی بود، سمپاد درس می خوندم. عاشق ریاضی و کامپیوتر بودم. ریاضی که درسمون بود، کامپیوترم از بچگی کلی تحقیق می کردم و کتاب و مقاله می خوندم. کامپیوتر یک علم کاملا وابسته به ریاضیات هست. واسه همین آرزو و رویا دبیرستانیم این بود که وارد رشته مهندسی کامپیوتر تو یکی از دانشگاه های تاپ کشور بشم و اونجا بچسبم به کارای علمی و پژوهشی و خلاصه بترکونم. یادمه خودمو تصور می کردم از فرط علاقه همیشه اولین دانشجو وارد کلاس دانشگاه می شم.

من تو همون دبیرستان سمپاد جزو شاگرد ممتازا بودم. توقع خانواده هم ازم بالا بود. اما دقیقا تو اوج سقوط کردم و معدلم 3 نمره اومد پایین. دو سال آخر دبیرستان و به تبع کنکورو خراب کردم و رفتم دانشگاه یه شهر کوچیک که بچه هاش چه می دونن تحقیق چیه پژوهش چیه. اومدن مدرک بگیرن و برن سر کار. اما 60 70 درصد همکلاسیام دانشگاه های درجه 1 قبول شدن.

ولی هنوز امید دارم. نمی خوام آرزومو خاک کنم. به یاری خدا و امام حسین دو سال دیگه برا ارشدم باید بجنگم. امیدوارم.. امیدوارم..

البته شرایط سخت شده. چون خیییلی وقته از درس فاصله گرفتم. ریاضی از ذهنم رفته. سخت کوشی رو فراموش کردم. خانواده ام بخاطر این شکستای اخیر یه جورایی ازم قطع امید کردن و می گن منم مثل همکلاسیام برم دنبال کار. به همین خاطر پولم بهم نمی دن می گن برو کار کن خرجتو خودت در بیار(خرج لباس و...). خانواده اصلا درکم نمی کنه. مامانم که همیشه بهم روحیه می داد می گه تو کارشناسیتو 8 ساله تموم می کنی :|

اما به یاری خدا هم کار می کنم، هم درسمو می خونم. البته که خودم هیچم و تنها به لطف خودش و وساطت اهل بیت می تونم به اهدافم برسم. همونطور که هر چیزی به دست آوردم از برکت توجه این عزیزان بوده.

سال 1403 ازم خبر بگیریم ببینین کجام. اگه اینجا نبودم تو وبلاگم بپرسید.

با آرزوی موفقت برای همتون.

مشکل این آموزش و پرورش هست 

مشکل مغزهای زنگ زده ی ماست

مشکل جهان سومی بودن ماست

مشکل معیشت و اختلاف درامدهاست 

مشکل...

مشکل...

مشکل...

حیف جوونی ما رفت 

آرزوهامون رفت 

هدف هامون رنگ باخت 

سر هیچ و پوچ 

تا حرف زدیم گفتن تو برو زیستت رو بخون 

درد زیاداست درمان کو؟؟؟

گفتند خدا رو شکر درمان پیدا شد 

اما چه سود؟؟؟

جوانی رفت

شور و شوق و امید و انگیزه رفت...

همه تنها 

همه افسرده 

همه پوچ 

ای کاش بدانیم به راستی تاوان کدامین گناهیم؟؟؟

چون تو اون سن اکثرا آرزوهاتم مثل کلت باد داره😂

حالا کاری به انتخاب رشتتون و اینکه چی دوست داشتید و نرسیدید ندارم . از الان به بعدتون رو کار دارم.

چیزی که خودم بهش رسیدم اینه که تا زمانی که انتظار بالاتری از خودتون نداشته باشید و جاه طلب هم نباشید به هیچ جا نمی رسید و فقط یا میاید می گید آرزوم این بود یا اینکه می تونستم ولی انجام ندادم. اگه آرزوت بود پس به صورت برنامه ریزی شده واسش تلاش می کردی. اگر می تونستی خوب سعی می کردی. 

یه ورودی دانشگاه داریم که 4 سال کنکور داده بود تا دندان پزشکی قبول شد.

برای انجام ندادن یک کار هزار بهانه وجود داره. که انجامش ندی ولی در عین حال برای انجام دادن همون کار فقط به یک دلیل و نمونه موفق احتیاج دارید.

به اندازه کافی درس نخوندم

سلام 

 🙂 نمیدونم شاید روزی نظرم تغییر کند (امیدوارم تغییر نکنم )

 ولی مهم نیست که به آرزوهایم رسیدم یا نه . همین که تلاش کردم و در آن راه قدم برداشتم همین که در آن لحظه حالم خوب بوده برایم کافیه . سختی های که کشیدم پختگی که بدست آوردم تجربه  ، ادم هایی که  در زندگی ام بودم و اتفاقات  بدی و خوبی که رخ داد همگی مرا ساختند . 

 به جای افسوس خوردن برای آرزوهای از دست رفته ترجیح میدهم در این موقعیتی که هستم  تلاشم کنم که فردا حسرت امروز و این ثانیه ها نخورم 

 یاعلی .

دوست داشتم یه نوازنده یا خواننده دوره گرد با یه گروه خیلی بزرگ باشم به همه جای دنیا سفر کنم و مردم شاد کنم . 💃💃💃🎵🎶🎷🎤🎸🎻🎺🥁

اما الان شغلم یه چیز دیگه است زمین تا آسمون با اون چیزی که هست فرق دارم اینم دوست دارم. 

با این سنم هنورزم آتیش پاره م 😅

 .

اگه به عقب برگردم با یه سریا دوست نمی‌شدم درگیر فضای مجازی نمی‌شدم که الان چند سال از عمرم رو حذر بدم هنوز هم دیر نشده و دارم جبرانش می کنم الان ۲۰سالمه اما دوست دارم ۳سال آخر رو حذف کنم نمیشه پس جبرانش می کنم 

چه علاقه هایس داشتم اول دبیرستان یه رمان می نوشتم با یه ناشر هم صحبت کردم همه چیز اوکی اوکی بود چقدر استقبال کردن از داستانم مامانم  مخالفت کرد منم دودل بودم اگه یه ذره حمایتم میکردن صد درصد منم بی خیالش نمی‌شدم گفتن درست رو بخون 

تجربی بودم و درسم به شدت خوب بود 

عاشق رشتم بودم از دهم برای کنکور می خوندم سال آخر دوستم یه چند تا فیلم معرفی کرد رفتم دیدم دیگه در نیومدم از فیلم شدم یه فیلم باز همه فکر می کردن درس می خونم اما نمی خوندم جواب کنکور اومد افتضاح شدم اما نه خیلی باز هم می تونستم خیلی از رشته ها برم ۱۲هزار تجربی بودم ه

به هوای اینکه سال دیگه بخونم رفتم دانشگاه آزاد ثبت نام کردم واقعااا ناراضیم چون باز هم نخوندم و....

الان دارم رو رشته خودم کار می کنم تا موفق بشم کتابخوانی رو شروع کردم دارم سعی می کنم از فضای مجازی کلا فاصله بگیرم خداروشکر راضیم خیلی از آدمای دورم رو دور ریختم و جایگزین بهتری براشون پیدا کردم 

انشالله خدا هم کمکم کنه 

انتخاب رشته ی اشتباه هم دبیرستان وهم دانشگاه

تخیل نوجوان بی درنگ از آن، چیزی فراتر و به مراتب بیشتر از آنی میسازد که جهان قادر است به او عطا کند. از این رو نوجوان سرشار از آزمندی و اشتیاق به دستیابی به امر نامعلوم و ناشناخته است. شوپنهاور

اگه می شد برگردم عقب ورزش، تغذیه خوب، سلامت روانیم، مطالعه فلسفه، زبان و موسیقی رو به جای درس، کنکور و نگرانی درباره ی آینده رو در اولویت قرار میدادم و همیشه به خودم یادآوری میکردم که دنیا دور من نمیچرخه و در نهایت هیچی اونقدر ها مهم نیست؛ در کل خودمو جدی نمیگرفتم.
خوشحالم حداقل زود فهمیدم آرزو ها اصلا در خور آرزو کردن و خواستن نیستن

به آناهید
متاسفم بابت درد هایی که کشیدی؛ اما این شخصیتی هم که الان داری مدیون همون سختی هاست؛ امیدوارم قدر این شخصیتی که داری رو بدونی و به خودت افتخار کنی.

من ۱۹سالمه.

خیلی دوس داشتم که داروساز بشم

اولین کنکورم۹۹بود که یه رتبه افتضاح گرفتم دلیل‌ش هم این بود که افسردگی گرفته بودم و اصلا به خودم باور نداشتم

۱۴۰۰هم کنکور دادم از پارسالم خیلی بهتر شدم ولی بازم به دارو نرسیدم:)

لطفا خودتونم جواب بدید سوالارو . ممنون.

بیتا 

خیر.

به به آناهید 

اشتباه میکنی عزیزم.من نه بی نظیرم نه عاقل و نه هیچ چیز دیگه.خودتو بیخود اذیت نکن.

دوست داشتم پزشکی قبول بشم نشد 

دوست داشتم برم افسری بخونم نشد 

دوست داشتم پلیس بشم نشد 

دوست داشتم زود ازدواج کنم نشد 

دوست داشتم رفیق زیاد داشته باشم نشد 

البته همیشه شاکر خداوند بودم چون اشتباهات زیادی داشتم تو زندگیم و خدا واقعا نجاتم داده اگه به چیزی نرسیدم تقصیر خودمه

حدودا ۲۰ سالمه در حال حاضر بیکار و بی عار 

اگه برمیگشتم گذشته افسار زندگیمو دست بقیه نمیدادم خودم قاطعانه تصمیم میگرفتم واسه زندگیم

به رفیق هم دل نمیبستم رفیق بامعرفت بزرگترین دروغی بود که شنیدم رفیق با معرفت خیلی کمه ولی من ......

بگذریم بع همه خواهرا و برادرا میگم رفیق خوب خیلی کمه به هرکسی اعتماد نکنید دل نبندید ولی اگه رفیق بامعرفت پیدا کردید از دست ندید ما که خیییییییلی کم دیدیم 

سلام خدمت شما
عزیز اگه از بچه های دهه شصتی بپرسی عمدتا جوابها تو یه رنج مشخصیه. بحث رسیدن به آرزوی دبیرستان یطرف بحث چگونه رسیدنش یطرفه دیگس. من شاید ازون چیزی که تو ذهنم میخواستم بیشتر رسیدم اما خسته ام وقتی با اون همه تلاش که انگار یه ماشین سنگین با دنده یک تو سربالایی داره میره اما وقتی به مقصد میرسی میبینی یه عده با سواری پرسرعت که چه عرض کنم، با هلی کوپتر رسیدن. وقتی به مسیر دلخواهت میرسیو بزرگ میشی میبینی تو گذشته چه عقاید و افکار اشتباهی رو تو مخت کردن حالت بهم میخوره. وقتی میبینی تو کشورای دیگه با چه شادی و نشاطی و چه امکاناتی فرد رو وارد دانشگاه و بازارکار و اجتماع میکنن میبینی تو در هرحالت بازنده ای چرا که بهترین دوران زندگیتو با استرس بیخود، ارزشهای بیخود، راه و روش بیخود گذروندی و تهش میرسه که میبینی ناعدالتی و رابطه بازی بیداد میکنه. من خسته ام از این همه خرافات، افراط و تفریط و عقاید نادرست. از این همه تلاشی که کردم که اگه تو یه کشور درست و حسابی بودم خیلی خیلی موفقتر بودم. دردناکتر اونه که من بعضی چیزارو تو همون دوران راهنمایی و دبیرستان فهمیده بودم اما وقتی سوال میکردم که روشنتر بشه سوالمو با سوال جواب میدادنو بدتر گمراهم میکردن. یه آدمی که از کودکی شاد بود تحت تاثیر اقوام و مدارس و آموزشای اشتباه به یه آدم نگران و مضطرب تبدیل کردن کافیه تو این راه دوسه تا دوست بیخودم بهت بخوره که قشنگ تیر خلاصی بشه به نوجوونیت. من تو دبیرستان ورزش رفتمو کارهای معمولی که اون دوران همه انجام میدادنو دادم اما اگه به اون دوران برگردم سعی میکنم خوشحالترین آدم باشم‌، سعی میکنم مغزمو دست هرگوسفندی نسپرم که هر آشغال و چرت و پرتی رو بریزه توش. هدفمو طوری انتخاب میکنم که هرچه سریعتر از این ایرانه جهمنمی ای که درست کردن برم که الان به دلایلی برامن نمیشه رفت. درسته که بخاطر هوش مالی ای که ۳سال روش کار کردم میتونم از همین شرایط بد استفاده کنمو زندگیمو بگذرونم اما وقتی این شرایط رو میبینم میگم فقط کاش زمان برمیگشت به عقب تا اون موقع طور دیگه ای انتخاب میکردم. دوست عزیز از من جوون فقط یه خستگی مونده درسته انقدر رو خودم کار کردم که نذاشتم حسرتی تو دلم بمونه که اگه همین الان بمیرم چیزی تو دلم نمونده و سعی کردم یه آدم سالم باشم. اما فضای کشور انقدر خراب و اسیدی هست و انقدر عقب مونده هستیم که فقط شما تلگرامو اخبار و هرکوفت و زهر ماری رو میبینی جز خبر بد چیزی مخابره نمیشه. اگه برگردم به دبیرستان طوری برناممو میچینم که به کشوری برم که مردمش نرمال و شاد و با رفتار انسانیت وار زندگی کنن. ببخشید ازینکه بخشی از مطلب به حاشیه رفت اما شاید کمی دردودلم چاشنی صحبتا بود که امیدوارم بتونی یه نتیجه گیری درست کنی

سلام

ممنونم از همه کسانی که نوشتند

اما چرا حدود سنی خودتون رو ننوشتید؟

خودم حدود بیست سالمه 

بنده هم به ارزو های دوران دبیرستانم نرسیدم

دوست داشتم دانشگاه هم بتوانم برم

اما نشد 

دلیلش هم این بود که با خودم میگفتم تهش که چی ؟ 

و وقت خودم رو زمانی هدر میدادم

به آناهید

سرنوشت شما برایم مقداری آشناست کسی رو میشناسم که اینگونه از پدرش اذیت میدید

شما فرزند اول هستید؟

قبلا هام که نظر شما رو میخوندم احساس مرد ستیزی رو میکردم آیا این دو بنظر خودتان مرتبط هست؟

به armi

یادش بخیر منم شعر میگفتم توی دوران ۱۵ سالگی اون موقع میخوستم چاپ کنم اما وقت خودم رو هدر دادم

حیف

البته اونی که اخر نوشتید شعر نیست و فروغ معاصر هست ؟ من نمیشناسم.

تنها ایرادی که داری اینه خودتو قبول نداری وگرنه دختر قوی و خودساخته ای هستی.شخصیتت بطرز عجیبی منحصربفرد و قویه.باهوش و با سیاستی. متاسفم که اینجا حرفتو قبول ندارم ولی کاش خودتو رها نکنی و نسبت به خودت بی تفاوت نشی.آدما خودشون به داد خودشون میرسن به خصوص ادمایی توو شرایط ماها
واقعا مثل خواهرم دوستت دارم البته تو کجا و خواهر من کجا کاش تو جای اون بودی.قرار نیست دکتر یا دانشمند باشی یا یه چی کشف کنی و دنیا رو تغییر بدی. تو همینجوری ادم قوی ای هستی.قدرت بیان و قدرت نویسندگی خیلی بالایی داری و میتونی ادما رو با دلیل مجاب کنی که حق باتوعه و ادم از خوندن حرفات خسته نمیشه و دلش میخواد بارها حرفات رو بخونه حتی اگه باهاشون موافق نباشه چون ادمو به فکر فرو میبری که ذهنیت من درسته یا حرفای تو؟ همینطور نترس و بی پروایی.و نقد بقیه رو با حوصله جواب میدی بدون نارحتی یا عصبانیت و پرخاش،این نشون میده ادم اروم و باسیاستی هستی هیچوقت ندیدم با کسی بحث کنی یا بد برخورد کنی و ارامش خودتو همیشه حفظ میکنی مطمئنم نویسنده ی عالی ای خواهی شد.از اونا که خیلی معروف میشن و بارها کتاباشون پرفروش میشه و حتی منتقدانش هم بارها کتاباش رو میخونن و به فکر فرو میرن...کارگردان فیلم نامه نویس روانشناس روزنامه نگار یا خبرنگار یا سیاست مدار یا استاددانشگاه یا هرچی که خودت میدونی هرچی غیر از رشته ای که خوندی،فقط نشین تو خونه و خودتو درگیر خانواده نکن. همیشه دلم میخواست اینو بهت بگم الان فرصتش شد،شاید سالی یبار پیش بیاد ادمی ببینم که لایق تعریف باشه و ارزش تعریف داشته باشه
من اکثرکامنتات رو خوندم و الان مطمئن مطمئنم که مثل تو تک و توک پیدا میشه .من یه غریبم که اینو فهمیدم مطمئنم خانوادت هم اینارو فهمیدن که ازت انتظار داشتن به اون چیزایی که گفتی برسی فقط بعضی خانواده ها نمیگن اینارو و به جاش ادمو زده میکنن از همه چیز انگار غرورشون اجازه نمیدع که از بچگی به دختراشون اعتمادبنفس بدنوواقعیت های وجودیشون رو بهشون بگن،فکر میکنن اون دختر خودش باید بفهمه حالا اگه پسر بود کند هوش و عقب مونده هم بود به زور تو مغزش فرو میکردن که تیزهوشه و قراره در اینده ریس جمهور امریکا بشه اگه نشد اشکال نداره چون میتونه چندتا عنصر جدید کشف کنه. اگه خودتو قبول داشتی میتونستی بازم شروع کنی چون هنوزم سنی نداری.میتونستی هرکاری که الان بی هدف میکنیو بزاری کنار و شروع به کاری کنی که توش استعداد و علاقه داری حتی اگه زبان خوندن یا ورزش باشه . هرچی باشه فقط ادامه بدی و پیشرفت کنی و از خانواده بزنی بیرون و مستقل و ازاد بری دنبال تجربه های خوب و اونجاست که کسی نمیتونه چیزی بهت بگه حتی خانواده چون بهشون نیاز نداری .خیلی حیفی خیلی زیاد.اناهید به خودت ظلم نکن و یکاری کن واس خودت

به حرفام نخندی من مثل خواهرم دوستت دارم و قصد نصیحت ندارمم چون خودم چک خورده عالمم😒ولی تا روزی که زندم هیچوقت فراموشت نمیکنم و اناهید رو اینطور بیاد میارم دختری که میتونه به روش خودش بدون دکتر مهندس بودن روی ادما تاثیر بزاره و واقع بینشون کنه و از جهل و نادونی نجاتشون بده.

زن های ضعیف و بی اعتماد بنفس که خوشبختی رو فقط و فقط توی ازدواج و وجود یک مرد میبینن و از روزی که به دنیا میان به جای فکر کردن به اینکه خودشون یک انسان قوی و توانا هستن و خیلی کارا باید توی زندگیشون برای خودشون انجام بدن و خیلی توانایی ها و استعدادهادارن و باید از هوششون توی جاهایی بغیر از فضولی و غیبت و چشم و همچشمی استفاده کنن  به جاش منتظر میمونن و دعا و نذر و نیاز میکنن تا یکی بیاد و خوشبختشون کنه و خوشبختی رو توی وجود یه موجود فانی و دیگه میبینن و توسری خوردن و دستور شنیدن و سوختن و ساختن به پای یه مرد و موسفید کردن به پای یه بچه بی چشم و روی طلبکار و قدرت نمایی و سواستفاده یه مرد رو از شیرینی های زندگی مشترک میبینن. اخه توی کدوم قانون نانوشته ای گفته برای بدست اوردن خوشبختی باید بخاطر یک موجود فانی دیگه از خودگذشتگی کنی و خودتو جر بدی و نیست و نابود کنی تا بهت نگن مجرد! این زن ها زیادن و حتی شاید هیچوقت نفهمن که چقدر اشتباه میکردن و تعریفشون از خوشبختی اشتباه بوده چون توی جامعه ای بزرگ شدن که از وقتی که نطفه ای بیش نبودن تو گوششون فرو رفته زن یه سری وظایف مشخص و محدود داره و همونا رو درست انجام بده کافیه زن باید سعی کنه مورد قبول مردش باشه وگرنه حقشه تا اخر عمرش حس حقارت و خود کم بینی رو به دوش بکشه و بهش بگن حتما مشکلی داشته که طلاقش دادن حقشه خیانت ببینه مرده حق داشته همیشه زن باید بگه چشم چون مرد عقل کله نشان شده پروردگاره اون تشخیص خوب و بدمیده .هنوزم میگن زنه رو گرفت زنه رو طلاق داد انگار زن یه دست لباسه!که باید گرفته بشه و بعد طلاق داده بشه.و هزار تا کوفت و زهرمار دیگه که تو مغزمون نسل اندر نسل فرو رفته و به ماهم توصیه میکنن این چرخه مسموم و معیوب رو با فرزند اوری به نسل های بعدی انتقال بدیم تا این فرهنگ گندیده پابرجا بمونه و لعنت به این فرهنگ مسموم و متعفن و جامعه ی از اون سمی تر که الان میان میگن همه جای دنیا وضع همینه ولی هیچ جای دنیا اندازه این سرزمین گندیده و نحس، فرهنگ و تفکرات مردمانش بوی کپک زدگی و گندیدگی نمیده و مغزهای توخالی ومسموم و کپک زده نداره.متاسفانه هر نسل بی مغز نر و کم هوش تر و بی سواد تر و ساده لوح تر از نسل قبل! کاش همه زن ها هوش و واقع بینی و قدرت تو رو داشتن. حیف..و کاش خودت بفهمی خیلی حیفی...

سلام

ممنونم از همه کسانی که نوشتند

اما چرا حدود سنی خودتون رو ننوشتید؟

خودم حدود بیست سالمه 

بخوام از کامنت ها نتیجه بگیریم

در انتخاب کسانی که مراودات با آنها دارم بیشتر دقت میکنم

بلند پروازی نکنم

وقتم رو هدر ندم

خودم رو بشناسمو متناسب یا خودم خواسته داشته باشم

همیشه در مسیر رودخانه نباشم لزومی ندارد من از بقیه تقلید کنم 

همه بود دیگه چیزی رو که از قلم ننداختم؟

بنده هم به ارزو های دوران دبیرستانم نرسیدم

دوست داشتم دانشگاه هم بتوانم برم

اما نشد 

دلیلش هم این بود که با خودم میگفتم تهش که چی ؟ 

و وقت خودم رو زمانی هدر میدادم

به آناهید

سرنوشت شما برایم مقداری آشناست کسی رو میشناسم که اینگونه از پدرش اذیت میدید

شما فرزند اول هستید؟

قبلا هام که نظر شما رو میخوندم احساس مرد ستیزی رو میکردم آیا این دو بنظر خودتان مرتبط هست؟

به armi

یادش بخیر منم شعر میگفتم توی دوران ۱۵ سالگی اون موقع میخوستم چاپ کنم اما وقت خودم رو هدر دادم

حیف

البته اونی که اخر نوشتید شعر نیست و فروغ معاصر هست ؟ من نمیشناسم.

به حمید

من جای شما بودم لجبازی میکردم و بهتر درس میخوندم

و خودم رو ثابت میکردم

ادیسون از مدرسه اخراج شده بود و انشیتین دانشگاه نرفته بود شاید تو دل خودتون بگید اینها ادم های خاص بودن اما چرا تو خاص نباشی؟ مگه چه فرقی با اونا داری؟ تازه شاید شرایط بهتری هم داشته باشی.

به بیدار بیدار

الان میگم کاش ۱۵ سالم بود پنچ سال دیگه میگم کاش بیست سالم بود 

کمتر کسی کمک میکنه که برای امروزم چه کار کنم؟

سعی کنیم امروز رو از دست ندیم چون جبرانش سخت تر خواهد بود

به پایدار ۲۰۰۰

شما دهه شصتی هستید؟

و خطاب به کسانی که گله داشتند از وضیعت موجود

ببنید شرایط هر کسی با کس دیگر متفاوت هست الان منی که ساکن  منطقه سردسیری هستم شاید با کسی که در یک منطقه گرمسیری زندگی میکند تفاوت کند شاید من پسر با شرایط یک دختر فرق کند شاید کشورم تاثیر داشته باشد با یک هندی یا یک سویسسی یا قزاقستانی(یه کشور کم جمعیت)

پس من رقبای خاص خودم رو دارم 

یا خودتون رو تغییر بدید یا محیط اطراف تون رو تغییر بدید 

سعی کنید اهل پیشنهاد باشید تا اهل انتقاد 

و سعی کنید ایردات و اشکلات کار را بهمید تا انتقاد

من ۳۳ سالمه یه زمانی  عاشق خلبانی، چتربازی بودم وایی براش میمردم...

مشکل قد، و از همه مهمتر دختر بودنم باعث شد به این خواستم نرسم....

اما خب الان از مسیری که دراون هسم خداروشاکرم چون این انتخابمم خوب بود.. 

من شخصیتی دارم که اگر تمام تلاشمو انجام بدم و مطمن باشم حدکثر تلاشمو کردم ولی وارد مسیری بشم که انتخاب اولم نبوده، اینو به حکمت و قسمت ربط میدم و عاشقانه تا اخر در اون مسیر جدیدادامه میدم  و به گذشته فکر نمیکنم... چون عمره ادم خیلی سریع میگذره و بهتره سخت نگیریم

خواسم یه چیزی بگم در مورد خودم...
یادمه وقتی دانشگاه قبول شدم  اکثر دوستام نق میزدن که اخه این چه رشته ایه فلانه چنان یکسریا انصراف میدادن و رشته های دیگه میرفتن یکسریا با بی میلی ادامه میدادن، و بعضیام که نق میزدن ولی سعی میکردن رتبه اول بشن و شبانه روز درس میخوندن و اصلا لذتی از دوران دانشجویی نمییبردن...
اما من همیشه شعارم این بوده و هست که حداکثر تلاشمو میکنم ولی اصلا به بقیش فکر نمیکنم و راستش هر لحظه دانشگاه میگفتم چقدر خوبه چه لذتی داره چقدر رشتمو دوس دارم و اصلا به نمره فکر نمیکردم بعضی وقتام لب مرزی پاس میشدم خخخ یجوریی که برا همه عجیب بود میگفتن این دیگه چه دلش خوشه. اما بین اونهمه دانشجو خدارو شاکرم که در زمینه درس پای حرفم موندمو و تا اخرش رفتم جوری که دوستام بهم میگن تو چجوری با این نمره های شیکت و با این اخلاق شادو شنگولت تا اینجا خودتو رسوندی دلیلش فقط این بود که راضی بودم.
اما خب درس یه طرف ازدواج یه طرف .
اگر یه نفر بخواد شادیشو حفظ کنه و یه ادم نرمالی باشه باید بتونه ازدواج خوبی هم داشته باشه. مثلا هر چقدرم فرد پیشرفت کنه به هر جایی هم که برسه ... اصلا شما تجسم کن بهترین پست و مقام هم داشته باشید ولی ازدواج نکنید و یا ازدواج اشتباهی داشته باشید یجورایی اون دستاورداتون دیگه ارزشی براتون نداره و دچار یاس و ناامیدی میشین.

اگر بخوام به عنوان کسی که هیچ وقت این حرفو هیچ کس بهش نزد و همیشه میگم که ای کاش این حرفو زودتر متوجه میشدم این هست که ازدواج رو جداگانه به عنوان یه مسیر جدید بهش نگاه کنید و هیچ وقتی نگید که خودش به وقتش پیش میاد و مثلا یهویی از یکی خوشم میاد عاشق میشم و ولش کن روش وقت نمیزارم و ازین قبیل حرفای اشتباه.... به همون اندازه که مثلا ۱۲ سال برای دانشگاه درس خوندین تا بتونید بعدا کنکور قبول بشید به همون اندازه هم باید برای انتخاب و ازدواج مطالعه کنید تا سریعتر در زمان خودش ازدواج کنید. وقتی بدونید چی میخواین افرادی که سرراهتون قرار میگیرن رو به راحتی پس نمیزنید و عمیقا فکر میکنید . من عقیده دارم که ازدواج قسمته ولی اگر امادگی رو در خودمون ایجاد نکنیم، مواردی هم که سرراهمون قرار میگیرن رو به راحتی نادیده میگیریم.

من از ۹ سالگی شعر میگفتم، کلی انجمن و شب شعر شرکت میرفتم، کلی مسابقه شعر نویسی و شعر خوانی شرکت میکردم و جایزه و تقدیر نامه و فلان و فلان میگرفتم، کلا زندگیم حول محور شعر و شاعری میچرخید

اما وارد دبیرستان که شدم دقیقا زمانی که باید کارمو به اوج میرسوندم و کتابمو چاپ میکردم بیخیال شدم

دیگه مشغول چیزای دیگه شدم که به نظرم برای آیندم مهم تر بودن

ولی خب اشتباه کردم، 

اما خب شعر و هیچوقت ول نکردم شاید کمتر دنبالش رفتم ولی هنوزم تیکه گمشده وجودم شعره و هر وقت حالم بده شعره که حالمو دگرگون میکنه

اونی هم که نوشتم شعر بود 

شاعرشم فروغ فرخزاد هستن

سبک شعرهای فروغ اغلب نیمایی هستن

بله ایشون از شعرای معاصر و معرکه ما بودن

 من به ایشون و سهراب خان سپهری ارادت خیلی ویژه ای دارم

چه جالب، شما بیشتر تو چه سبکی شعر میگفتین؟؟

شما چرا ادامه ندادین؟

حدود سنمم؛ امسال سال آخر دبیرستانو میخونم.

به پسر خیلی مجرد 

من فرزند دومم.وسطی حساب میشم.

من نه‌ مرد ستیزم نه زن ستیزم نه حامی حقوق زنانم نه حامی حقوق مردان.اینا برداشت های دیگرانه از من وگرنه من از اون جایی که ارتباطی با نه مرد و نه زن ندارم و بدی خاصی از هیچ کدوم از جنسیت ها ندیدم هیچ ستیزی هم باهاشون ندارم.من فقط با خودم ستیز دارم نه دیگران.

سلام از شخصیتت و صحبت هات خوشم میاد 

به armi

نه دیگه من در اون حد نبودم

بنظرم نیمایی شعر نیست

و نظمی میشه که سجع داره

من بیشتر تو مایه ها مثنوی بود و از پروین اعتصامی بیشتر استفاده میکنم

یبار با شعر مست و هوشیار پروین آشنا شدم بعدش رفتم کتاب دیوان پروین رو امانت گرفتم

همینطوری که میخوندم یه چیزایی به ذهنم میرسید مینوشتم 

شعر بود اما نه در حد پروین

برای همین که دیدم خوبه 

رفتم کتاب ش رو خریدم

اون موقع که خریده بودم با خودم میگفتم حالا بعدا بازم میخونم شعر میگم

بعدش دیگه کم کم از شوق افتادم و دیگه ادامه ندادم

به آناهید

شرمنده من نمی خواستم نارحت تان کنم

و شما جسارتا چند سال دارید؟

فکر کنم ۲۶ 

خودم حسابی بحث رو منحرف کردم🤦🏻‍♂️

پسر خیلی مجرد

ناراحت نشدم.من متولد بهمن هفتاد ‌‌‌و چهارم.  

به جناب پسر خیلی مجرد 

نیمایی قالب جدیدی از شعر در ادبیات ایران محسوب میشه ولی طرفداران زیادی داره

و اینکه گفتین شعر نیست!

ولی شعر هست و این نظر شماست که شعر نیست؛

شاید از قالب های موزون گذشته پیروی نکنه ولی خب همه چیز همواره در حال تغییر و دگرگونیه و طبیعتا این اتفاق در دنیای شعر هم میفته و لزوما چون این سبک شعر شبیه قالب های شعری گذشته نیست دلیل نمیشه که بگیم اصلا شعر نیست،

یه جورایی مثل تفاوت نقاشی کلاسیک و مدرن.

من والا شاعری نبودم و نیستم که خودمو به یه سبک محدود کنم، همه جور شعری گفتم؛ غزل، قصیده، مثنوی، سپید، دو بیتی.

ولی خب خودم بیشتر با شعر سپید و نو حالم خوب میشه.

پروین اعتصامی اولین شاعری بود که دیوانش رو خریدم و شعرهاشم خیلی دوست داشتم خصوصا شعر گوهر و سنگ و نخود و لوبیا. کلا اشعار پروین اعتصامی همه مناظره ای و نصحیت گونه هستن و حول گفتگوی دو شی یا دو نفر میچرخن و شیرینی خاصی دارن.

اینکه از شوق افتادین فک کنم دلیلش این بوده که حستون مقطعی بوده و ذوق شاعری نداشتین، شاعر بدون شعر نمیتونه زندگی کنه و همه احساساتشو تو شعرهاش بیان میکنه، غم و ناراحتی هاش، شادی ها و لذت هاش، امید و ناامیدی،حسرت و اندوه، آرزو و خیال، همه و همه رو با شعرهاش ابراز میکنه. شعر یه جورایی زاییده ی طغیان احساسات یه شاعره که با قالب کلمات و اوزان خودشو ابراز میکنه؛ احساساتی که در لباس شعر متولد میشن و خودشونو از بند خیال آزاد میکنن و موجودیتی مزین به واژه و آهنگ پیدا میکنن.

شاعرا عمدتا نگاه ظریف و عمیقی دارن و معمولا پدیده ها و اتفاقات رو با زاویه ای متفاوت از نگاه دیگران میبینن، این تفاوت نگاه زمانی که با احساسات و قریحه شاعری ترکیب بشه نتیجش میشه شعر که یه مخلوق عمیق و ظریف و شگفت انگیز و آهنگین و پر از پیچیدگی و جذابیته.

برای همینم شعر انقدر طرفدار داره چون مستقیما با احساسات عمیق و ذاتی آدما سر و کار داره و اونارو قلقلک میده.

کلا رفتم تو یه دنیای دیگه😍😅

پایدار و پیروز باشید جناب‌‌.

مرد ستیز هستی و همچنین حامی حقوق زنان. البته با بدی هایی که دیدی چیز عجیبی هم نیست. منتهی نمی خوای اینجا بگی. اینها برداشت شخصی ما نیست. اینها چیزهاییه که ازت دیدیم. ولی تو سعی داری با دروغ کتمان کنی.  و تزت اینه که خودتو سمت کسی نشون ندی که دروغ محضه تا بتونی به شخصیت فیکت ادامه بدی. میگی نه با مرد و نه زن ارتباط نداری که باز دروغه. با جفتش ارتباط داری و از جفتش هم بدی خاصی دیدی. تو همه پست هات موجوده. با مردا مشکل داری به جز برادرت. که الان میای در مورد همونم دروغ میگی.

من بیکار و بی عارم الان

۲۰سال سن  هیچ درآمدی ندارم  اشنباه کنکور خودمم نمیدونستم چه کنم   ۹۹ کنکور دادم افتادم رشته دره پیت روزانه  حالا هم نمیدونم تغییر بدم رشته رو یا نه و برم بدون کنکور    افسردم ناراحت و عصبم هدفی ندارم  نصف کامتان پسر ۲۰ساله بودن  همدردیم همه  نمیدونم تا کی باید تو این کشور خراب شده و این وضع بمونیم

مادربزرگم فوت شده حال ندارم

به علی 80

سنی نداری که الان میتونی جبران کنی

یه ترم مرخصی بگیر و دوباره بخون

اتفاقا اونموقع بچه بودی و ارزش درس رو نمیدونستی. الان با شوق و انگیزه درس میخونی چون یه هدف داری و انشا.. موفق میشی

به حمید 

نگفتم دانشگاه وقت تلف کردنه

گفتم وقتم رو تلف کردم و نتونستم برم دانشگاه

حالا چند مدت دیگع میخوام کنکور بدم اگر قبول شدم که میرم دانشگاه نه اگر قبول نشدم میرم سراغ شغل دیگه

تا چند وقت پیش هم کار میکردم اما بخاطر کرونا  اخیرا بیکار شدم 

امیدوارم دوباره بتونم برم سراغ همون شغل 

به شغل آزاد هم علاقه دارم

شاید هم رفتم سراغ شغل ازاد

بنده خوشحالم از اینکه افتخار اینو داشتم که یکی دیگر از کامنتهای بانو آناهید را در این وبلاگ بخوانم، واقعاً ممنونم

امیدوارم همیشه پایدار و برقرار باشند

😂😂😂😂 الله اکبر از دست رقابت و کل کل خانما 

سلام خسته نباشید

لطفا این پست رو بروز رسانی کنید؟

واقعا اشک توچشمم حلقه زدازدیدن این پست😔من اونقدربرنامه بلندمدت داشتم که نگو😔میخواستم تاریخ یاجغرافیای طبیعی بخونم،خیلی هم به تاریخ مصمم تربودم.هرصبح 5صبح پامیشدم تودبیرستان تاریخ میخوندم ومیگفتم بزارواسه سه شنبه ها اماده باشم😔بعضی شبام بانورچراغ توحیاط پشت یه پنجره خیلی بزرگ مینشستم کتابهای تاریخ بزرگ میخوندم، بعدبه درختای توحیاط نگاه میکردم وخودم رو وسط یه شهرتاریخی تصورمیکردم😔اینقدر اطرافیان بهم فشار اوردن وگفتن بایدبری رشته اینده دار که باهاش بتونی بری سرکارکه جون ب لبم کردن، همش میگفتن پاسخ زحمات خانوادت بارشته اینده دارداده میشه نه تاریخ وجغرافی وامثالهم.😔خلاصه اونقدرگفتن که رفتم رشته ای که هیچ علاقه ای بهش نداشتم صرف اینکه اینده داره،خیلی هم نحس برام از اب دراومد ومن یک ادم استرسی بودم خودم وکلا رشته ام رفت توپاچه ام😔هنوز که هنوزه من پیوسته سریال تاریخی میبینم، عاشق شهرهای تاریخی و مخصوصا خونه های بازمونده ازدل تاربخم. عاشق یزدواراک وکاشانم،خلاصه ک دیوونه خونه های تاریخی ام، وهنوزم هیچی منوسرشوق نمیاره بجز کتاب تاریخی.... 

۱۹ سالمه مثلا پشت کنکورم اما درس نمیخونم روز های تکراری فکرای تکراری از نظر روحی داغون اگه برمیگشتم عقب هنر میخوندم مشکل اینکه خودمو دیر شناختم و دیر فهمیدم از زندگی چی میخوام مقصر اصلی رو هم آموزش و پرورش میدونم آموزشی که به اون درستی نیس چه برسه به پرورش دوس داشتم الان زبان و ساز بلد بودم اما هیچی فقط باخت

یعنی بهش می رسم؟

کاش برسم.چاره ای نیست

یادم نمیاد به شغل خاصی علاقه داشتم

۱_از حل کردن مشکلات خوشم میاد و از مدیریت ادما یا دستکاری جامعه

۲_و از زندگی ساده روستایی یا سفر و تجربه های جدید خوشم میاد

اولی قدرت میخواد

دومی رو دارم

فعلا تنها چیزی که فهمیدم هردو اینارو میتونه باهم داشته باشه تجارته

طول تحصیل هم اروم بودم هم شیطون هم گاهی نمره اول مدرسه میشدم هم گاهی اخراج

پشیمونی خاصی ندارم😅

شُکر😅

یادش بخیر خودم بروز رسانی این رو درخواست کرده بودم

چی شد که به آرزو های دبیرستان نرسیدبم؟ شرایط بی تقصیر نبود یا شرایط مساعد بود خودمون قدرش رو ندونستیم  اما واقعا دوست داشتم که نظرات دیگران رو هم بدونم از تجربه هاشون

من به آرزوهای دبیرستانم رسیدم. دوست داشتم مستقل باشم و دکتر بشم. الان دکتر شدم و دوران دانشجویی هم یک شهر خیلی دور نسبت به خانواده زندگی کردم و راضی بودم. ولی الان هنوز حالم خوب نیست..از زندگیم لذت نمیبرم...نمیدونم شاید به خاطر خانواده ایه که دارم یا شاید هم به خاطر نداشتن یه همراه مناسب تو زندگیمه که هنوز خوشحال نیستم

تقریبا بهشون رسیدم و راضی ام و خداروشکر میکنم

اما انچنان خوشحال نیستم!! انگار شادی و غم مسریه و حال همه باید خوب باشه تا تو هم اون حال خوب ناب رو بچشی

هدف

گمراه کننده ترین واژه ای که تو عمرم شنیدم

همیشه یه هدفی تو زندگیم داشتم و همیشه هم دنبالشون کردم ولی وسط کار فهمیدم که بهش علاقه ندارم و ولش میکردم و درنهایت هیچ چیزی اونقد ارزشمند به نظر نمیومد که براش تلاش کنم

در واقع مشکل از هدف داشتن یا نداشتن نبود مشکل انگیزه هم نبود چون انگیزه نتیجه ی عمله و من حتی با عمل کردن به چیزایی که میخواستم هم انگیزه مو از دست دادم

حس میکنم مشکل همه ما انگیزه نداشتن نیست

نمیدونم مشکل چیه فقط میدونم تو این زندگی هیچ چیز هیچوقت مطلقا به قدرکافی خوش نمیگذره و باحال نیست و هیچ چیز سرجای خودش نیست و این آشفتگی فقط برای بعضی ادما مثل منه که هرچقدم تلاش کنیم به پول برسیم همه باطله

 و اون ژن خوبایی که عشق شونو پیدا میکنن وهمون چیزی که دوست دارن رو تبدیل به حرفه شون میکنن فارغ ازین که بتونن باهاش پولدار بشن یا یه اب باریکه ای داشته باشن خوشبخت ترین انسان های جهانن 

کسایی که به قدر کافی عشق دریافت نمیکنن و درست تربیت نمیشن هیچوقت نمیتونن با هیچ کاری احساس خوشخبتی کنن

*** ***** ******* ** *** ** ** *** ***** **** *** ****** ****** **** * **** ******* * ****** **** *** ****** **** ***** ** *** ***** ****** *** ***** ** ****** ***** * ** ***** ** ****** ******* ***** ** **** **** ***** * ** **** * *** ******** ****** * ****** ** *** *** ** **** * ***** ****** ***** ***

و اون دسته از ادمایی که معتقدن کسایی مثل ما ادمای به اصطلاح ناموفق تلاش خودمونو نکردیم در اشتباه هستین و بدونین که هدف زندگی این نبوده که هرچه زودتر بتونی تو ۱۸ سالگی هدفتو پیدا کنی

و هرچه زودتر بفهمیم خوشبختی یعنی عشق ورزیدن و کمک به انسان های دیگه زودتر به ارامش میرسیم 

هرجا که دیدی تلاش برای انجام کاری تورو پولدار میکنه ولی به انسان های دیگه اسیب میزنه و اون کارو نکردی یعنی هدف والا و واقعیتو به سرانجام رسوندی

و هدف هر انسانی تو زندگی همینه و بس

والسلام

29 سالمه

اول کار یه چیز بگم

فقط و فقط دنبال چیزی که علاقه دارید برید حرف فک و فامیل حتی پدر و مادر رو بذارید کنار...به درس علاقه ندارید نخونید جدی میگم...کسی که مکانیکی رو با علاقه و تجربی یاد گرفته باشه خیلی بهتر از اونیه که هیچ علاقه ای به درس نداشته رشته مکانیک خونده و الان شغلی داره که علاقه نداره و ماهر هم نیست

اگه به درس خووندن هم علاقه دارید رشته ای که علاقه دارید بخونید نه اینکه فلانی گفته این رشته خوبه بازار کار خوبی داره...هر رشته ای که بخونید با علاقه بخونید بازار کار داره...به قول شخصی اگه به کاری که خیلی سطح پایین تو اجتماع هست عشق داشته باشی و نفر اول توش باشی برات سر و دست میشکنن و پول پارو میکنی

تو این زمینه فقط فقط خود شما مهم هستید.چون اگه برید سراغ علایق خانواده تهش افسردگی میگیرید یا بی انرژی و میل زندگی میکنید

ولی به چیزی هم که علاقه دارید تمام کمال علاقه داشته باشید

من همیشه دنبال موسیقی بودم

اولین دلیلش دست تنها بودم حمایتی نشدم که هیچ تو سری هم زدن

دومیش الان که فکر میکنم شل بازی در اوردم میتونستم کارایی انجام بدم تا کمبود های روابطی یا تجهیزاتی یا از لحاظ علم موسیقیایی داشتم رو رفع کنم

سومیش هم دوست داشتم تایید خانواده ام و همینطور خوشحال کردن خانواده پشتم باشه بخاطر همین کارایی کردم که دوست نداشتم رشته ای رفتم که مورد علاقه ام نبود صرفا راضی نگه داشتن خانواده ام از خودم بود

الان واقعا خستم از همه چی از خودم و زندگی

در ضمن بزرگترین مشکل همه ی ما این بوده : >>اموزش پرورش<< که قتلگاه همه ارزوها و بی کیفیت ترین اموزش هاس

سلام 

به نظرم اون زمان اصلا دید درستی درمورد زندگی و خودم نداشتم

چون بقیه میگفتن خوبه و موفق میشی و..... رفتم خداروشکر هم که نشد 

بعضی هاش هم فانتزی وار بود با زندگی حقیقی نمیساخت 

ولی در کل ده تا کار قبل مرگم دوست دارم انجام بدم که چندتاش در حال انجامش هستم و ازش راضی ام 

خداروشکر خیلی شکر 

در یک کلمه در یک جمله همه آنچه را باید گفت میگویم ، من دقیقا میدانستم و میدانم چه کاری صحیح ترین است *** **** ** *

**** **** ***** ** *** ****** **** *** * *** **** * *** *

افسردگی و وسواس فکری گرفتم و شرایط نامساعد و اختلاف پدر و مادر

شاید خیلی از دلایلی که میاریم برای قانع کردن دیگران برای خودمان بهانه هست

من الان دبیرستانیم عاشق پزشکی ام ولی روان پزشک هم میرم درسم خیلی خوبه ولی سال آخر یکم به خاطر تغییر شرایط و تاثیر تستی و تشریحی از نظر روحی بهم ریختم و تست افسرگی هم دادم و یه میزانی افسرده هم هستم حال درونیم خوب نیست ولی انگیزه بالایی دارم ولی در عین حال خیلی خستم کنکوری تیر ۱۴۰۲ هستم * ***** ***** * *** **** **** ***** **** **** ***** *** **** *** * ****** * ** ***** ***** ** ** ** *** ****. مسیر و خودم انتخاب کردم و خیلی انتخابم و راهمو دوست دارم ولی ذهنم آشفته است و از اینکه چی میشه خیلی نگرانم

با آرزوی بهترین ها برای همه ی انسانها