سلام
من یه دختری هستم که توو زندگیم کسی رو ندارم که باهاش درد دل کنم همیشه برای خواهرم برای همه سنگ صبورم همه راحت حرف های دل شون رو بهم میگن خودشون رو خالی می کنن.
ولی من نمی تونم حرف های دلم رو به کسی بگم، آره من سعی کردم که حرف های دلم رو بگم ولی پشیمونم کردن از گفتن، مثلا گفتن تو رو چه به فلان کار و... من هجده نوزده سالمه همه ی حرف هام موندن تووی دلم نمی دونم به کی دردامو بگم نمی دونم چه جوری قفسه سینمو از حرف های نگفته خالی کنم،، جالبش اینجاست که همه فکر می کنن من هیچ فکرو مشغله ذهنی ندارم، تا یه کم اخمام میره توو هم میگن چرا نمیگی نمی خندی؟
بابا به خدا منم غصه های خودم رو دارم چرا یکی نیست چرا کسی نمی فهمه منو. دوستان شما چه پیشنهادی دارید برای کسی که هیچ همدمی نداره؟ چه جوری خودم رو خالی کنم از حرف های ناگفته ..به هیچ وجه نگین برو پیش مشاور چون اصلاً شرایطش رو ندارم، تازه هم مشاور چه گلی به سرم میزنه. درد من فقط اینه که چطور بدون اینکه به کسی حرف هام رو بگم خالی شم، لطفاً از تجربه های مشابه تون رو هم بگین ممنون.
← خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) ← درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)
- ۲۶۳۰ بازدید توسط ۱۶۶۸ نفر
- سه شنبه ۵ مرداد ۰۰ - ۲۲:۲۱
