خانواده برتر

تها راهش مستقل شدن و ازدواجه 

سلام ، معلم فرهنگی  منم معلمم مثلا چی میگن مادر محترمتون و عقاید شما چجوریه که با مادرتون اختلاف دارید؟ 

هیچکس توی دنیا دلسوزتر از خانواده به خصوص مادرت نیست هیچکس

لطفا با مثال بگید سر چه مواردی اختلاف دارین

خداروشکر مجبورت نکرده زن زورکی بگیری😁

سعی کن بهشون بارفتارت ثابت کنی بزرگ شدی 

خوب مادر پدر کارشون همینه... 

مشکل ابنه شمارا بها میدی 

یه روز دو روز سه روز کتک کاری و دعوا میکنین تموم میشه... 

دو حالت داره 

مخالفت های خانوادم برا من یکی اعتقادی بودش برا همین میدونستم راهی ک میرم درسته و ربطی ب تجربه کسب کردن اینا ندارع 

ولی ن اگه سرمایه گذاری و مسائل مالی هست مخالفت میکنن احتمالش زیاده حق باهاشون باشه 

من زیاد دیدم از فامیل نزدیک تا دور از پدر خودم تا ... ادم تو جوونیش سرمایه های خیلی زیادی ب باد داده ک اگه میموند و بی گدار ب آب نمیزد وضعش خیلی بهتر بود

خب دلیلش رفتار خودت بوده دیگه برادر من

از همون اول هرچی گفتن گفتی چشم هر کاری گفتن بی چون و چرا انجام دادی که دیگه حالا تو این سن و سالم بچه میبیننت

آره منم می‌دونم پدر و مادر مقدسن ولی تو باید این رویه رو تغییر بدی و کاری کنی که اونا به حریم شخصیت احترام بزارن

چند بار که تو روشون واستی اجازه ندی که دخالت کنی شاید از دستت ناراحت بشن ولی بالاخره شرایط بهتر میشه 

خوب این یه جورایی به خودت بستگی داره. بعضی مواقع با توضیح دادن مشکلات راست و ریس میشه و بعضی مواقع راهکارهای دیگه رو می طلبه.

واسه والدین سخته که با این مسئله کنار بیان چرا که اونها از اولین ثانیه های زندگیت باهات همراه بودن. درسته که شاید اونها همه چیزو راجع به شما ندونند، ولی اونها شما رو مثل بقیه مردم نمی بینند. اونها شما رو طوری درک می کنند که دیگران شاید نتونند. اونها می دونند که شما آدم بالغی شدی، ولی شما توانایی اینو نداری که بتونی عشق عمیق اونها رو نسبت به خودت بتونی تغییر بدی خوب همین هم باعث میشه که اونها به نقش خودشون به عنوان والد تا آخر عمرتون ادامه بدن حتی اگر خودتون هم صاحب همسر و بچه باشید. چون به هر حال شمای نوعی در هر صورت بچشون هستی. و این هم مسئله ای طبیعیه.

اگرچه از ذکر این نکته نباید  غافل شد که برخی از والدین هیچ مرزی رو برای خودشون قائل نیستند. غرایز مدیریت کننده نقش والدی اونها تا اون حدی پیش میره که شما رو جزوی از وجود خودشون می دونند.

یا اینکه حتی اونها دلایل خودشونو دارند که نگران شما باشند. برای برخی از افراد ممکنه که به ثبات شغلی نرسیده باشند و برای برخی دیگه شاید از اون دسته آدمها باشند که دیگران رو مقصر اشتباهات خودشون می دونند و نمی تونند مسئولیت اشتباهات خودشون رو به عهده بگیرند که این برای والدین یعنی عدم مسئولیت پذیری شما. برای برخی دیگر هم شاید شما از اون دسته آدمها باشید که بارها و بارها از شما اشتباهات مکرری دیده باشند که این خودش یک نشانه ای برای اونها باشه که نشون میده شما فردی قابل اعتماد یا قابل اتکایی نیستی. خوب این ها نمونه ای احتمالات رخ داده است و شما باید ببینی کدوم رفتار از طرف شما جزو دایره ی این "شاید" ها قرار می گیره.

به صورت کلی میگم و امیدوارم که بهتون بر نخوره و اون هم اینه که اول از خودت مطمئن بشو که آیا داری مثل آدم  های بالغ رفتار میکنی یا نه ؟ شاید اونها چنین چیزی رو نمی بینند یعنی اینکه ریز به ریز امور شخصی خودتو شخصا داری انجام میدی، مثلا درست مثل  آدم های بالغ از پس خودت بر میای، کاراتو خودت انجام میدی، رفتارهاتو در تعامل با بقیه وقتی می بینند بتونند به وضوح بلوغ رفتاری شما رو درک کنند. آیا شما با رفتار خودت تونستی بلوغ خودتو ثابت کنی ؟  این خیلی مهمه. هرچند که ممکنه کم کاری های گذشته انسان برای والدین در ذهنشون ثبت شده باشه و  این باعث بشه که جلب اعتماد و اطمینان از سوی شما رو برای اونها کمی طولانی تر بشه. این ها مواردی هستند که خودت باید جواب بدی. آیا ناشی از گذشته است یا مواردی است که در رفتارهای حال حاضر شما وجود داره و در نتیجه والدین هم هیچ نشانه ای از بلوغ و استقلال شما نمی بینند. البته این ها همه جزو "شایدها " و "احتمالات" است.

یک راهکار این می تونه باشه که کارهایی رو که میخوای انجام بده و همچنین عواقبشم بپذیر. به عنوان مثال درگیر یک سرگرمی درستی بشو که ترجیحا اونها دوست نداشته باشند. یا مثلا به خونه آدم درستی برو که باز مورد پسند اونها نباشه. اگه توجه کرده باشی همش می گفتم "درست" چون نشون دادن بلوغ و استقلال به هر قیمتی ارزش نداره چون  این خودش یک معضل دیگه میشه. خلاصه اینکه بیشتر از خودت استقلال رفتاری نشون بده. بی احترامی نه بلکه استقلال رای و همچنین پذیرش نتایج اون.

انسان ها باید برای خودشون یک سری حریم شخصی قائل بشند. قرار نیست که والدین شما ریز به ریز جزییات زندگی شما رو بدونند.  مثلا اینکه چقدر تو حساب بانکیت پول داری، این ماه چقدر پولاتو چرخ کردی یا اگر کار دومی داری چقدر ازش درآمد داشتی. با کیا رفتی بیرون با کیا اومدی (رفقای قابل اعتماد) .البته از صحبت های من برداشت نکن که در همه ی امور این طور رفتار کنی بلکه منظورم اینه که همونطور که شما همه چیز رو به رفیقات نمیگی که نبایدم بگی، نباید والدین هم هر چیزی از اتفاقات شخصی شما رو بدونند چه بسا یک مشکل/ناخوشی از سوی شما مثل کاهی باشه که به کوهی تبدیل بشه. چون اونها طبق غریزه مدیریتی والدی خودشون عمل می کنند. پس با حفظ احترام والدین برای خودت مرز قائل شو. زمانی که شما به بلوغ رفتاری و مسئولیت پذیری میرسی، به دیگران هیچ توضیحی بدهکار نیستی. حواست باشه که یک مرز باریکی بین استقلال رفتاری و گستاخی وجود داره. گستاخ نباش بلکه نشون بده آدمی بالغ با استقلال فکری و رفتاری هستی.

در عمل نشون بده.

سلام 

 یک مدت مستقل بشوید و در شهر دیگری زندگی کنید به دور از خانواده .و اگر امکانش  وجود نداره . با مادرتان  محترمانه بگویید که بزرگ شده اید  و نیاز به این رفتار نیست . 

 به!!!

 اتفاقا بدتر ین گزینه ازدواجه 

 چون مادر ایشان فکر می کنند ایشان نمی تواند همسر خوب پیدا کنند پس براشون دختر پیدا می کنند  و مجبور به ازدواجشون می کنند و این دخالت ام در زندگی زناشویی ایشان ادامه داره تا زمانی که دیگه هر دو طرف خسته بشوند و طلاق بگیرند . 

  هم زندگی ایشان خراب میشه هم دختر مردم . 

سلام.

یک جایی شنیدم یکباره این رو اگر انجام بدید به عواقبش نمی‌ارزه.

اول به مادرتون بیشتر محبت کنید که خلأ احساس نکنه همزمان یه روتین دربیارید. از هر چند بار که خودتون تشخیص می‌دید چند بارش رو قبول کنید و چند بار نه. به مادرتون اثبات کنید که همه چیز اوکیه، حتی دوستش هم دارید اما بعضی جاها قبول نمی‌کنید و خودتون میل و اختیار دارید.

هر چی هم گفتند لبخند بزنید.

و کم کم قبول نکردن ها رو بیشتر کنید.

اگر از مشاور خوب کمک بگیرید هم خوبه. کتاب هم اگر کتاب خوبی پیدا کردید بخونید.

موفق باشید.

به bidar bidar

 بزرگوار خوب مگه قرار نیست مستقل بشه بهتره ازدواج کنه و بره یه شهر دیگه تا از دخالت های مادرش در امان باشه و سالی یه دفعه عید یه سری بزنه دوری دوستی 

البته تو ازدواج مجبور نیست حرف مادرش گوش کنه میتونه با پافشاری با گزینه مورد نظر خودش ازدواج کنه و دور بشه از خانوادش به نظرم با یکی دو ماه دور شدن درست نمیشه باید حداقل یه چند سالی دور باشه تا مادرش به اشتباهات گذشته پی ببره و تصمیم بگیره عوض بشه 

بعضی از نظرات چقدر بی رحمانه بود!

برو یه شهر دیگه! 

ازدواج کن سالی یه بار به مادرت سر بزن! 

باهاش دعوا کن و....

داریم راجع به  مادر حرف میزنیما! مادر!کسی که هیچ جایگزینی تو کل دنیا براش وجود نداره! 

یه جوری با خانوادتون رفتار کنید که اگه خدای نکرده از دستشون دادین یه عمر پشیمون و شرمنده رفتار خودتون نباشین

سوال کننده سر چه موضوعی با مادرت اختلاف داری؟ اگه مساله خیلی مهم و حیاتی ای نیست به خاطر خوشحالی و رضایت مادرتم شده انعطاف به خرج بده. اینم یادت نره اگه کسی کاری به کارت نداره یعنی براش اهمیتی نداری. اون مادری که مثل اسپند رو آتیش برا بچه اش جلزو ولز میکنه از سر محبت و دوست عمیقیه که به بچه اش داره

سلام داداش عزیز. 

در این مورد من با شما کامل موافقم. متأسفانه خیلی از پدر و مادرها (حتی گاهی بیشتر مادرها) با پسرهای بالغ و جوون شون این رفتار رو دارن. من خیلی جاها خیلی نمونه ها دیدم و متأسفم. دلیلشم همه ش نداشتن شناخت کافی اون مادر از جنس مرد و ویژگیهای روحی مرتبط با مردهاست. این مادر نازنین شما متأسفانه از این لحاظ نا آگاه هستن. شک نکنید. جای شک نیست که ایشون خیر شما رو میخوان ولی دلواپس شما هم هستن و این نوع برخوردشون با شما هم از همین دلواپسی های بعضا الکی سرچشمه میگیره. خیلی از مادرهای ایرانی زیاد توی دست و پای پسرهای بزرگ شون میپیچن و فکر نمیکنن که این پسر دیگه اون پسر کوچولوی گذشته نیست واسه خودش مردی شده. تعداد خیلی کمی مادر هم هست و من خودم چند نمونه دیدم که عوض اینکه اینطور برخورد کنن عمدا پسرشون رو میفرستن توی دل شیر و بهشون کارهایی محلو میکنن حتی بزرگتر از سن و تجربه شون. در عوض دورادور حواس شون هست و با پسر دوستانه صحبت میکنن که خودش حواسش جمع باشه. این مادرها کارشون درست تره. اینها عزت نفس پسرشون رو نشونه نمی گیرن. اعتماد به نفس پسرشون رو پایین نمیارن. من با این دسته از مادران موافقم. اگر مادر گرامی شما الان نزدیک من نشسته بود سعی میکردم هر جور شده در عرض چند ساعت از این موضوع با ایشون صحبت کنم و قانعشون کنم. دلواپسی برای پسر جوون خونه کار درستیه اما نباید مستقیم این دلواپسی رو نشون داد و همش توی دست و پاش پیچید. اتفاقا کار درست اینه که حتی مادر شما بیاد از شما در زمینه هایی مشورت هم بگیره(حالا به حرف شما عمل هم نکنه مهم نیست ها. فقط مشورتی بکنه توی تصمیم گیری شرکت تون بده و از این دست رفتارها).

حالا راهش چیه؟

یا از کسی که مادرتون قبولش داره بخواید که بشینه این حرفهای من رو به مادرتون منتقل کنه و منطقی قانعش کنه که مواظب پسر بودن و خیرش رو خواستن کار خوبیه ولی راهی داره شیوه ای داره همینطوری یلخی که نیست).

یا اینکه اگر سواد خواندن و نوشتن داره و حوصله ش زیاده و میتونه با کتاب ارتباط برقرار کنه کتابهای ارزشمند درباره چگونگی رفتار با جوانان و نوجوانان و پسران و دختران و ... براشون بخرید یا امانت بگیرید یا دانلود کنید و بدید بخونن یا خودتون براشون بخونید.

یا اینکه فایلهای روانشناسی مرتبط با این موضوع براشون پخش کنید و حتی شده خودتونم کنارشون بشینید و با هم گوش بدید. انقدر پسر هست زنگ میزنه به روانشناس مشکل شما رو داره و طرف خطاب به همه مادرها در این زمینه صحبت میکنه. خوب این خودش اثرگذاره. حتما براش پخش کنید.

راه چهارم که از همه راهی مهمتره:

برادر گرامی هر انسانی (این رو همیشه گوشه ذهنت داشته باش) هر انسانی میتونه خودش رو اونقدر قوی و جسور کنه که از رفتارهای اشتباه دیگران کمترین اثر رو بگیره. گاهی شما یا من با یک سری آدم نادان یا خیرخواه ولی راه نابلد یا نه اصلا دشمن نفهم یا هر کسی از این دست سر و کار داریم و اونها جزوی از زندگیمون هستن و راهی نداریم و باهاشون زنگی میکنیم (غریبه نیستن که عطاشون رو به لقاشون ببخشیم). خوب اینجا چاره چیه؟ راهش چیه؟

تنها و تنها اینکه بدونی اون انسان (به فرض که اصلاح پذیر نیست) دیگه اینجا روی خودت به جای اون کار کنی. خودت رو قوی و جسور کنی. خودت سعی کنی از رفتار بد یا جاهلانه اون ضرر نکنی. اینجا هم شما اگر می بینی مادرتون از راههای مشابه اون راهها اثرپذیر نبود سعی کن شما جوری باشی که از اعتماد به نفست کم نشه. بحث و دعوا و مقابله به مثل اصلا راهش نیست. فرار از شرایط و اوضاع هم راهش نیست. راهش ساختن و ادامه دادن و متوجه این بودنه که هر انسانی رفتاری داره و خوب من نمیتونم تغییرش بدم. اینم که تغییر نکرد. عیب نداره به جاش من از رفتارهای بد او تجربه می گیرم. حداقلش اینه که اشتباهات اون رو توی سر خودم نمی کوبم بهشون اهمیت نمیدم. خودمو بابت شون اذیت نمیکنم و دنبال حرفهایی که میزنه یا رفتارهایی که مکینه رو نمی گیرم. به عنوان یک مادر احترامش رو دارم. جوری هم برخورد میکنم که نه سیخ بسوزه نه کباب. اتفاقا یک تمرینه. شما تمرین کن ببن چقدرم عالیه. همین شما فردا پسفردا معلم هستی ماشاالله خودت. با کلی دانش آموز با مشکلهای مختلف برخورد میکنی. همونجا تو رو میسازه. همونجا میبینی که روز به روز شخصیت خودت محکمتر میشه. چون میدونی اونها که زیر دست تو درس میخونن باد از تو یاد بگیرن. اینجاست که خودت رو جمع میکنی و به نظر من مشکلی شما نخواهی داشت. شغل شما خودش نکته مثبتی برای شما و شخصیت و آینده شماست.

این رو هم ادت باشه یک نکته طلاییه. با آدمهایی که فکر میکنی قبولت ندارن یا کمتر قبولت دارن یا بچه حسابت میکنن هنوز (بخصوص وقتی مادر شما باشه که خیرخواه شما هم هست قطعا) جوری رفتار کن که بعد چند وقت اصلا خود اونها بیان از شما مشورت بگیرن. نشون بده که مرد شدی و میتونی از پس خیلی کارها بربیای. البته این راه یک شبه نیست. زمان میبره ولی خوب ارزشش رو داره. کارهایی که مادرت احساس کنه تو پشتیبان محکمی براش هستی انجام بده. اون وقته که خودش به خودی خود تغییر رفتار میده در ارتباط با شما

احتمالا مادرت کنترل گره 

وقتی راه خودت رو میری یا به حرفش گوش نمیدی احتمالا خیلی عصبانی بشه و سعی کنا با پرخاشگری تو رو دوباره مطیع خودس کنه

من جای تو بودم میرفتم شهر دیگه زندگی میکردم

اگه نمیتونی بری جای دیگه و مستقل بشی با یه روانشناس صحبت کن کمکت کنه

بنظرم نظرات اینجا رو هم بخون بعضی نظرات برات مفید بعضی نطرات مفید نخواهد بود و بنظرم بهتر بود بیشتر واضح تر میکردی و چن تا مثال میگفتی اما به هر حال فقط به اینجا و سایت های نظر سنجی اکتفا نکن

به سه تا علامت تعجب

بنظرم ازدواج گزینه خوبی نیست اینجا 

نظر دکترمون خیلی عالی بود

اما در کنارش چون بعضی از مادر ها دچار افراط در این دلسوزی میشن و واقعا کنترل گر میشن بهتره با احترام و لبخند بعضی وقتها نظر خودت اجراکنی  تا کم کم بپذیره تو هم برا خودت سلیقه و عقایدی داری

به دکترمون 

حالا اگه بر عکسش بود یه پدری نمی ذاشت دخترش راه خودش بره و  برای صلاحش مجبورش میکرد طبق رفتار اون عمل کنه شما و بقیه خانمهای محترم محکومش نمی کردید واقعا چه عکس العملی داشتید؟ انوخت  بازم هم میگفتید پدربرای دخترش مثل اسپند روی اتیش جلیز ویلز میکنه؟

ببینید هر چیزی حدی داره گاهی محبت بیش از حد هم میتونه ضرر داشته باشه به خاطر همین میگن به خانمها سعی کنید نقش همسر رو داشته باشید نه مادر طرف رو 

وقتی دخالت بی اندازه بشه زندگی طرف مختل میشه شما خودت یک لحظه به جای عروس اون خانواده تصور کن ایا با دخالتهای مادر شوهر و تصمیم گرفتن برای زندگیتون کنار می اومدید؟ معمولا اینگونه مادرها بعد ازدواج هم شاید شما اسمشو دلسوزی بذارید برای فرزندشون تصمیم میگیرن نمی خوان که بفهمن طرف بزرگ شده بذارن راه زندگیشو خودش انتخاب کنه به هر حال بزرگوار وقتی ازدواج کنه و یه مدت دور بشه مادرش می تونه به خودش بیاد و ببینه رفتار گذشتش اشتباه بوده 

شما مهمترین سوالی که از خودت باید بپرسی اینه که چرا در 24 سالگی هنوز تحت تاثیر حرفای دیگرا ولو پدر و مادر هستی؟ سنت کم نیست، از نظر مالی مستقلی، باید بتونی از نظر روانی هم مستقل بشی. منظورم این نیست که دعوا راه بندازی یا تو روی خانواده وایسی یا این مسایل. معنیش اینه در کمال احترام و ارامش، حرفا رو بشنوی ولی در نهایت تصمیمی رو بگیری که خودت میخوای و فکر میکنی درسته. اگر هم مادر اعتراض کردن بگی که مرسی که به من مشورت میدید ، من با توجه به همه جوانبی که دیدم این انتخابو برای زندگیم دارم.

و انجامش بدید.

ضمن اینکه واقعا واقعا واقعا لازمه بچه ها یه مدت از خانواده هاشون مستقل زندگی کنن. به خصوص در این سن و سال! اگر توان مالی اینکه خونه مستقل بگیرید ندارید، بدانشجویی برید شهر دیگه. یه کاری کنید یه مدت مستقل باشید

سلام 

در این شرایط به هیچ عنوان ازدواج گزینه ی مناسبی نیست چه بسا که شرایط رو برای شما پیچیده تر هم می کنه 

از اون جایی که دقیق مسیله اتون رو نگفتید صحبت راجع بهش سخت تر هست ولی چند تا نکته رو مد نطر داشته باشید ان شاءالله به وضعیت مطلوبی برسید 

1_احترام پدر و مادر واجب هست_ درست _دلسوزترین نسبت به فرزندان هستند _درست _اما این نباید مانع استقلال شما بشه و در برابر هر حرفی تسلیم بی چون و چرا باشید 

2_سعی کنید روش مناسب برخورد باهاشون رو پیدا کنید که ضمن حفظ حرمت ها کاری که خودتون می خواید رو انجام بدید 

3_به رفتار های خودتون دقیق بشید و در جهت اصلاح و تقویتش حرکت کنید شاید شما طوری رفتار کردید که رای اعتماد خانواده رو جلب نکردید پس سعی کنید مسیولیت پذیر باشید و از پس خودتون و کارهایی که متناسب با سنتون هست رو و باید بلد باشید رو انجام بدید و رفتاری در خور داشته باشید .

4_صبور باشید و مطالعه کنید و از مطالب و سخنرانی های معتبر جهت رفع مشکل در زندگیتون بهره ببرید 

5_طبعات اعمال و رفتار و گفتارت رو بسنج و در صورت مفید بودن هدف پی همه چیز رو به تنت بمال و قوی و محکم باش.

در پناه حق 

به نظرم توضیحات اقای رامتین براهانی  خیلی خوبه روش فکر کنید .

باید بلوغ فکری را  در  شما ببینن. از اشتباهات رفتاریتون کم کنید گفتگو کنید با آرامش و منطق نه با داد و بیداد. بدخواهتون نیستن دلیل داره نگرانیشون  البته احتمالا روش  تربیتی شون از اول کنترل کننده بوده عادت کردن. اروم اروم و با احترام استقلال فکری  وشخصیتی تون رو نشون بدید تا بتونن اعتماد کنن و کمی ازاد بشید

البته بعدا متوجه میشید چوب پدر مادر گله. شما معلمید مصرع بعدیو میدونید!

یک سریال جواد عزتی معلم بود باباش با لهجه ترکی هی میگفت پسرم شما معلمی(انتظار داشت عقل کل باشه)

اول از همه به نظرم شما باید مشخص می کردید که در چه مواردی اختلاف دارید

دوما از کجا میدونید که شما دارید درست میگید و مادرتون اشتباه میکنن؟ یک لحظه به خودتون اومدید فکر کنید که شاید مادرتون داره درست صحبت میکنه و ممکنه شما اشتباه کنید؟! برای خود من در سن شما زیاد اتفاق افتاده و الان از خیلی رفتارهام تو اون زمان پشیمونم و الان میفهمم که خانودادم داشتن درست میگفتن من نمیفهمیدم!

در نهایت خوشبختی شما برای هیچکس هیچکس تو این دنیا به اندازه مادرتون اهمیت نداره، هر کسی هم غیر این گفت مطمئن باشید داره حرف مفت میزنه

همه حیوونا دارن با غریزشون زندگی می کنن 

آدم تنها حیونیه که  علاوه بر غریزه عقل داره 

عقل چیزیه که غریزه رو کنترل می کنن 

اما عقل ، چیزی نمی تونه باشه که غریزرو انکار کنه 

فقط چیزی باید باشه که کنترلش کنه 

اینِ که 

مرغای کرچ وقتی جوجه دارن 

فوق العاده خشن میشن 

برای حفاظت از جوجه هاشون

به حیونای خیلی بزرگتر از خودشونم حمله می کنن 

اما همون مرغ وقتی جوجه هاش بزرگ بشن 

و این بخواد دوباه تخم بزاره 

جوجه هاشو نوک میگیرهو از خودش دور می کنه 

این غریزست 

اما تو آدما همین غریزه ی نگهداری از فرزندو 

عقل کنترل میکنه یا استفاده ازشو بهتر میکنه 

این میشه  آدم از بچش مراقبت کنه

و ی روز اجازه بده بره دنبال زندگیه خودش 

اما بازم دورادور مراقبش باشه 

ولی اگه عقل بخواد ریتم این غریزرو انکار کنه میشه ی همچین چیزی 

که اجازه نمی ده بره دنبال زندگیش و دائم میخواد مراقب باشه 

...

در مورد این رفیقمونم 

خُب این بی انصافی که ایشون حرف خودشو زد 

و مادر ایشون حرف خودشو نزد 

شاید واقعا رفتار ایشون مشکل داره 

شایدم نه رفتار مادرش مشکل داره 

این ِکه 

ایشونو مادرش  باید پیش ی آدم بی طرف حرف بزنن 

که حرفای هردوتارو بشنوه   مثل ی مشاور

حالا من منظورم این رفیقمون نی 

اما چون من آدمایی رو میشناسم که 30 سالشون

هنوز لباس که هیچ لباس زیرخودشونم خودشون نمی شورن 

غذای خودشونم خودشون عرضه ندارن درست کنن 

بعدش می کن ما مستقلیم 

خُب وقتی یکی ببینه

یکی کارای شخصیه خودشو خودش انجام نمیده 

این آدما میره تو موضع ضعف

و این حسو بوجود میاره که طرف هنو مستقل نی 

...

اما از اون طرفم

ببین برادر 

کاری به پهشت زیرپاری مادران استُ فلان   ندارمو برامم هم نی 

اما اگه واقعا حق باهاته 

همه چیو با وعده بهشت میشه حل کرد 

اما اعصاب و آسیبایی که اعصاب می بینه رو  با وعده بهشت حل نمیشه 

پَ ی فکر جدی در این باره بکن و راه حل پیدا کن

به ‌!!!

چه پدر چه مادر من هیچوقت ترکشون نمیکنم تا به قول شما به خودشون بیان و به کسی هم این کارو توصیه نمیکنم.

درضمن باید صبر کنیم تا ایشون موضوع رو کامل توضیح بدن ببینیم اصلا منظورشون از دخالت چی هست

به دکترمون 

من نگفتم تو دوران مجردی ترک کنه پس واسه چی گفتم ازدواج کنه که بتونه مستقل بشه بحث ترک کردن پدر مادر شما نبود شما جواب سوالات من رو ندادید ایا با دخالت مادر شوهر و پدر شوهر ایندتون و تصمیمگیری برای زندگیتون موافقید یا نه؟ 

وقتی متاهل بشه سر گرم زندگی بشه کمی دور بشه بهتره براش مادرش هم میتونه رفتارشو اصلاح کنه کلا دوری و زمان میتونه مشکلشون حل کنه در حالت کلی گفتم فارغ از مشکل ایشون 

ظاهرا سوال کننده با مامانش آشتی کرد:)