سلام
به نظرتون کسی که تو زندگی نه علاقه به ادامه تحصیل برای فوق لیسانس داره نه برای ازدواج نه برای کار کردن، چه کاری میتونه انجام بده تو زندگی؟
من به هیچ کدوم این چیزها علاقه ندارم، چطوری میتونم آدم مفیدی باشم؟ چیکار کنم که وقتم به بطالت نگذره؟ همه ش عذاب وجدان دارم. کسی هست که مثل من باشه ؟
واقعا جواب هاتون برام خیلی مهمه. من یه دختر ۳۴ سالم
سلام دوستان
پیرو پست چه جوری دختر مورد علاقه مو پیدا کنم مینویسم. نمی دونم درد دله یا هر چی که هست باشه .
دوستان چرا انقدر مسئله سن خانوم ها رو بزرگ میکنید؟ چرا به این فکر نمیکنید با این سال و روزی که معلوم نیست از کجا میاد به کجا میره زندگیه یه دختر باید تحت الشعاع قرار بگیره ؟ اصلا همین پسرهایی که ادعاشون میشه دنبال دختر خوب و پاکن تو دنیای واقعی کجان ؟
پس چرا ما نمی بینیم شون ؟ و هر کسی میبینم دنبال یه سری حاشیه هاست جز پاک و نجیب بودن اون دختر ؟
سلام
به نظر من فرهنگ از اقتصاد مهم تره ... من دلایل خودم رو میگم ...؛
گاهی اقتصاد یک کشور حالا چه در سطح کوچیک یا بزرگ دارای مشکلاتی میشه ولی کل سیستم اجتماعی یک کشور را مختل نمی کنه و یا حداقل با یک مدیریت خوب اثرات بد اون رو حداقل می کنن ... اونم با مشارکت مردم اون کشور ... ، وقتی کارهای کوچیک و یا پر زحمت برای بعضی جوون ها عار هستش ، وقتی زحمت نکشیدن و یک شب همه چیز رو به دست آوردن میشه هنر ، وقتی تجرد و تنبلی که مذموم ترین چیزهاست توی دین ما میشه عادت و قبحش میریزه و ارزش کار میره کنار ، وقتی خودمون رو به اون راه میزنیم همین میشه که جوون ازدواج توی سنین اوایل جوونی رو از بین رفتن خوشی ها تلقی میکنه و تمام هنرش این میشه که از جلوی دبیرستان دخترونه با موتور همراه دوستش رد بشه ... این جوون نیاز داره ... چرا کسی بهش لااقل از این جهت که نیاز داره حق نمیده ؟ ... یا دختر خانما با آرایش های اون جوری و اون سر و وضع ... .
سلام
من خیلی تو زندگی سردرگمم ،نمیدونم چیکار کنم به هیچی علاقه ندارم. نه دوست دارم برم سر کار نه به هنر خاصی علاقه دارم (البته اگر به یه هنری علاقه داشته باشم نهایت دو سه بار بیشتر نمیتونم انجامش بدم و زود خسته میشم) .
یعنی هیچ حرفه ای نیست که من عاشقش باشم و من به تکاپو وادار کنه و بهش برسم. هنوز بعد سی و اندی سن، نمیدونم از زندگی چی میخوام. خیلی عذاب وجدان دارم که همش روزهام به بطالت میگذره. هیچ هدفی ندارم چون به هیچی علاقه ندارم که ادامه دار باشه.
بهم بگید چیکار کنم و چطوری از وقتم استفاده کنم؟
ممنونم
به نام خدا
سلام
دختری ۳۵ ساله و مجرد هستم. از دوران کودکی اضطراب اجتماعی داشتم. همیشه با ترس و اضطراب به مدرسه می رفتم. با هیچ کس در ارتباط نبودم. ما توی یک شهرک محروم و دورافتاده زندگی می کردیم.به خاطر نداشتن ارتباط اجتماعی هیچ چیز بلد نبودم.حتی توی مدرسه نمی تونستم از خودم دفاع کنم.
دختر بسیار ساکت و مظلومی بودم. متاسفانه زندگی پراسترسی داشتم و این شرایط سخت همچنان ادامه داره. مادرم همیشه مریض احوال بود. از طرف فامیل هیچ کمکی به ما نشد. پدر و مادرم هر دو در زندگی خیلی سختی کشیدند و پدر و مادر خوب و خیرخواهی هم نداشتند. پدربزرگ و مادربزرگ ( پدر و مادر مامانم) بیماری روانی دارند و بیماری آنها توسط روان شناس تایید شده.
سلام
میخواستم یه تقاضایی داشته باشم ، لطفا شما آقا پسرها به خصوص آقا پسرهای دهه شصتی لطف کنید اینقدر زخم زبان نزنید . هر بار که حرص تون میگیره از یه سری چیزها ، شروع میکنید به طعنه زدن و تحقیر کردن دخترهایی که سنشون مثلا بالای بیست و هفت هشت ساله .
مثلا اخیرا دخترخانم بیست و نه ساله ای پست گذاشتن ، و گفتن که خواستگار هاشون رو به دلایلی رد میکنن و اینا ، چندین مورد از آقایون که صد در صد جزو پسرای بالای بیست و هفت هشت سال هستن شروع کردن به زخم زبان زدن ، به جای دادن راه حل .
سلام
چرا با وجود 33 سال سن پدر و مادرم فکر میکنند من هنوز بچه ام! نه حق مالی دارم نه حق اشتغال نه تحصیل و ...
برنامه ی زندگی من اینه:
1. از خواب بیدار بشم
2. وب گردی و خواندن کتاب
3. ناهار
4.وب گردی و خواندن کتاب
5. شام
6.وب گردی و خواندن کتاب
7. شام و خواب!
اخه اینم شد زندگی ؟!
سلام دوستان عزیز خانواده برتر
من مدت هاست اینجا خواننده ی خاموش هستم و چون فکر می کنم بعضی از دوستان، تجارب خوبی دارند و عمیق فکر می کنند؛ بنابراین دوست داشتم نظرات شما را بشنوم.
من دختری ۳۲ ساله هستم، کارمند یکی از ارگان های دولتی و دکتری دارم. آقایی به خواستگاری اومدند: ۳۶ ساله، دکتری و کارمند . تقریبا مشترکات فرهنگی و خانوادگی داریم و با آشنایی و شناخت نسبی قبلی تشریف آوردند. فکر می کنم انسان خوبی باشند.
سلام
چیزی که میخوام بگم شاید تکراری باشه اما یه مشکله برای من و شاید هزاران دختر دیگه که هنوز حل نشده و نمیدونم کی قراره حل بشه و شاید هیچ وقت ...
تو رو خدا بگید من باید چکار کنم سرسری رد نشید منم جوون مملکتم دیشب انقدر گریه کردم که با سر درد خوابم برد آخه چرا ؟
من دختر ۲۹ ساله و مجرد با مدرک کارشناسی ارشد رشته مهندسی از دانشگاه دولتی ولی ...
تا یادم میاد من داشتم درس میخوندم به امید نجات زندگیم ، حقم این نیست که الان هستم ، من همیشه سر به راه بودم هیچ وقت با پسرا دوست نبودم و ارتباط نداشتم و تو دانشگاه ارتباط حداقل ولی کاملا جدی داشتم اما الان چیزی که میبینم و تجربه خودم بهم میگه زندگیتو باختی دختر ، تموم بچه های مدرسه که اهل درس نبودن و دنبال پسرا و ... الان ازدواج کردن و بچه هم دارن درس هم به لطف دانشگاه ازاد خوندن و مدرکشون هم مدرک من یعنی کارشناسی ارشده ولی من ... من چی دارم بخدا ؟
سلام
من یه دختر ۳۰ ساله بدون خواستگار هستم. سوالی که مدتی ذهنم رو درگیر کرده که خانواده چقدر در مجرد موندن دختر و پسرا میتونه موثر باشه ؟ من خودم تا این سن هنوز آرایش نکردم. یعنی اصلا بلد نیستم. یعنی کسی نبوده که ازش یاد بگیرم. مادرم تو عمرم یک بار هم ندیدم آرایش کنه و اصلا وسیله آرایشی نداشته تا حالا. خواهرم هم همین طور. تو لباس پوشیدن هم همیشه فقط ساده بودم. تو دوران مدرسه و دانشگاه هم همیشه فقط با دخترهای عین خودم دوست میشدم. دخترهای بی نهایت ساده که هیچ وقت دیده نمیشن.
سلام
دختری٣٠ ساله و شاغلم ، بر خلاف هم دوره ای های خودم نتونستم پس اندازی داشته باشم . همیشه فکر میکردم وقتی بخوام ازدواج کنم همین که خودم شاغلم خودش خیلیه و اصلا لازم نیست پس انداز چندانی داشته باشم و به قول معروف جهیزیه سنگینی بدم.
اما الان با این اوضاع اقتصادی ظاهرا نمیشه با دست خالی زندگی مشترک رو شروع کرد . من موندم و کلی پشیمونی از ولخرجی کردن البته اینم بگم شاید بیشتر خرج هام بخاطر خانواده م بوده ، مثل لوازم خانه و مسافرت بوده تا برای شخص خودم ولی به هر حال میتونستم بهتر مدیریت کنم. الانم نمیدونم واقعا با حقوق ماهیانه م چیکار کنم که ارزشش حفظ شه اقلا ، از این به بعد پس انداز کنم؟
سلام
میدونم مشکل من شاید تکراری باشه، اما از غصه زیاد و از شدت و ناراحتی و نا امیدی خوابم نبرد ، نوشتم تا سبک بشم. ببخشید که پراکنده نوشتم همه ذهنم و روحم درگیر هست بگذارید به حساب درد دل .
دختری 31 ساله هستم .
مثلا درس خون ، لیسانس ، ارشد و دکترا بی وقفه قبول شدم، روزانه دولتی دانشگاه خوب با کلی مقاله و استعداد درخشان و ... . دروان تحصیل با کار دانشجویی و وام و اینا گذر کردم ، رشته ام یک رشته آزمایشگاهی عملی سخت بود با استادهایی سخت گیرتر ، دو ساله با نمره عالی از پایان نامه دفاع کردم ، الان در شرایط سختی هستم سخت تر از گذشته .
سلام
مثل تب می مونه عاشقی ، گاهی می گیره گاهی ولت می کنه. مثل یه بیماریه مثل اعتیاده ... هر روز به دوز بیشتری از حرفا و رفتارهای عاشقانه احتیاج داری وگرنه رعشه بر اندامت میفته و گرنه خماری اما وقتی بهت میرسه تو آسمون ها پرواز می کنی به عاقبتشم فکر نمی کنی ... بیشتر دست و پا میزنی اما بیشتر غرق می شی.
من این طوری نبودم، من به خودم مغرور بودم، به دوستام می خندیدم وقتی از غم عشق گریه می کردن همه رو نصیحت می کردم. بهشون میگفتم مقصر خودت بودی نباید تو راهی که تهش معلوم نیست میفتادی. برای همه نسخه می پیچیدم. همه میومدن با من درد دل میکردن و من بهشون راهکار می دادم... ازشون می خواستم عاقلانه فکر کنن. هر کی میخواست الگوی رفتار عاقلانه و چارچوب مدار رو معرفی کنه به من اشاره میکردن ... ، اما ...
سلام دوستان
میخوام به دور از هر حب و بغضی ، برای لحظاتی خودتون رو با این شرایط من در نظر بگیرید و بگید اگر جای من بودید چه میکردید ؟
من دختر 30 ساله ای هستم و پدر مادرم بسیار بسیار متعصب و سخت گیرند فراتر از چیزی که تصور کنید ، خساست دارند یعنی حق کار ،حق کلاس رفتن، حق اینکه در ماه اندازه ی 30 هزار تومان داشته باشم رو ندارم یعنی حتی حق ندارم تا سر کوچه برم!
خیلی اجتماعی هم هستم و اطرافیانم از ظاهرم تمجید میکنند ولی دریغ از اینکه امیدی به خواستگار و ازدواج مناسب لا اقل بی چشم داشت مالی فردی که بهش حسی داشته باشم حس کنم دوستش دارم حتی کمی . به زحمت سالی یک خواستگار دارم. برخی مواقع اون ها منو نمیخوان بیشتر من نمیخوامشون.
سلام
31 سالمه ، به دلایل و مشکلات زندگی ام نتونستم درسم رو تموم کنم. و با وجود بازار کار و سختی قبول شدن در رشته های پر متقاضی ، سن خودم و به ویژه 90 درصد مشکلات زندگیم ، شرایطم ایجاب میکنه فقط دنبال کسب درآمد باشم. ( بنابراین پیشنهاد رفتن به دانشگاه رو ندید ) .
برای فرد دیپلمه خانمی مثل من هیچ شغل خاصی وجود نداره جز فروشندگی ، البته مشاغل دیگری هم وجود داره ولی من بلد نیستم ، در هر حال چیزی که باب شده خیلی از مشاغل سفته چند میلیونی میخوان ، من این موضوع رو با پدر مادرم در میون گذاشتم .