خانواده برتر

من اومدم مطلبی بنویسم، درد دلی بکنم، شاید به شما هم کمک کنه.

وقتی که بچه هستیم و دوران ابتدایی که فکر بازی و ... هستم، در نوجوانی تغییر صدا و بلوغ و ... هر روزمون شاید با روز بعدمون فرق بکنه، وقتی رفتم دانشگاه باز هم تغییراتی در دیدگاه های من اتفاق افتاد و سربازی هم بعدش  و وقتی از سربازی اومدم ۲۴ ساله بودم.

اوایل فکر میکردم که از این مرحله به بعد هم آدم زیاد تغییر میکنه، حتی خیلی از فعالیت های مختلف رو شروع کردم، که قبلا انجام نمی‌دادم. ظاهراً در کارم داشتم پیشرفت میکردم و ...، اما وقتی که به سن ۳۰ سالگی رسیدم (دقیق نگفتم حدودیه)، یهو نگاهی به خودم انداختم و دیدم که واقعا نه تغییری کردم در این سال ها نه پیشرفتی!، در واقع تقریبا از سن ۲۵ سالگی در حال درجا زدن بودم!

ظاهر امر پیشرفت و تلاش و کار روزانه رو نشون میداد، اما در باطن هیچ اتفاقی نمی افتاد، فقط سنم داشت بیشتر از قبل میشد، الان به این سن رسیدم دیدم که خیلی از پول هام رو ناخواسته خرج میکردم، خب مجرد بودم و خرج های اون هم درست و خوب، نه خرج دختر و سیگار و ... همه مثلا خرید کتاب و مسافرت و ...

همیشه دوست داشتم ازدواج بکنم، اما هر چه تلاش میکردم خانواده ام نمیذاشتن و میگفتن اول برادر و خواهر های بزرگترت باید ازدواج بکنند، بنابراین من شعبه عشق رو در وجودم کشتم، و خیلی از افرادی که دوست داشتم ازدواج کردن.

الان نه افسرده ام نه دچار بحران شدم، بلکه فقط ناراحتم، چون فکر میکنم در همه این سال ها انگار که داشتم با خودم لج میکردم، انگار چون کسی نبود که برای تلاش کنم و پول هام رو براش خرج بکنم، از لج نگهداری شون نمی‌کردم.

حالا هم می‌دونم دیر نشده، اما واقعا هر چند روحیه خوبی دارم و هنوز بانشاطم مثل جوانیم، اما مشکل اینجاست که حالا دیگه کسی من رو در این سن، قبول نمیکنه که وضع مالی خوبی نداشته باشم.

شاید از یک ۱۸ ساله توقع ماشین و خانه و ... نداشته باشن، اما از من دارن!، مقصر هم من نیستم، مقصر دخترها و خانواده های دختر و خانواده خودم و وضع اقتصاد جامعه و هزار چیز دیگر هم هست.

وقتی که سنم کم بود چند بار هم صحبت های برای ازدواجم با وجود مخالفت شدید پدر و مادرم شد، اما دخترهای اون موقع هم و همه پدر مادرها میگفتن میخواد درس بخونن! خیلی از همون هایی که رفتن درس خواندن هم الان مجرد و بیکار هستن و هیچ چی.

ولی خب خانواده خودم خیلی مخالف بودن با ازدواج من، این رسم غلط که اول بچه های بزرگتر و ...، البته من اون موقع هم وضع مالی خوبی نداشتم، ولی اون موقع سنم کمتر بود، یک پسر ۲۴ ساله اگه بخواد با یک دختر ۱۹ ساله ازدواج بکنه، خب اونقدر هم توقع از اینها نمیره ولی الان مرحله سختیه برام.

چه می‌دونم شاید هم کمی افسرده شده باشم به خاطر این شرایط، شاید دیگه حتی انگیزه ای برای تلاش نیست، میگم تا الان که هر روز و هر ساعت در حال تلاش بودم چه نتیجه ای گرفتم؟

من یک همدم کم داشتم، اگه یکی بود پیشرفت میکردم باهاش، پسرها و دخترها باور کنید، باور کنید نه من اومدم به ازدواج تشویق تون کنم نه هیچ چی، ولی خدا شاهده این چرتکه هاتون رو کنار بذارید و اگه سالم و اهل کار و زندگی هستید ازدواج بکنید.

نمی‌دونم در چه سنی هستید، ولی به عنوان کسی که شاید از خیلی هاتون سنش بیشتره اومدم از این حسرت و پشیمانی خودم نوشتم. شاید تلنگری هم بشه برای دیگران.

مطمئن باشید، مطمئن باشید هر چه سن تون بیشتر بشه، اگه چیزهایی رو بدست بیارید، چیزهایی رو هم از دست میدید. یعنی شاید پول تون یه کم بیشتر بشه ولی فرقی نمیکنه هزینه های زندگی و اوضاع مملکت هم بدتر میشه. توقعات دختر هم بیشتر، توقعات خودتون هم بیشتر.

شاید هم سلامتی و شادابی سال های قبل رو نداشته باشید، من الان خودم مشکلی ندارم، اما بینایی و شنیداری و ... قطعا چند سال پیش بهتر از الان بود. هر چقدر بخوام خودم رو راضی کنم سطح انرژی و روحیه ام قبلا قطعا بهتر از الان بوده، ای کاش ازدواج میکردم ...

مرتبط:

قبول کنیم که اکثر ما پسرها در شرایط فعلی توانایی ازدواج کردن رو دیگه نداریم

در حق من که بچه ی آخرم داره ظلم میشه

30 سالمه، چرا دخترها زنم نمیشن و قبولم نمیکنن؟

مشکلات یک پسر در ایران

به نصیحت های والدین، جامعه و دوستان گوش نکنید، هر چه زودتر ازدواج کنید!

از بی همسری خسته شدم

پدر دختر مورد علاقم اعتقاد داره نمی تونم خرج یه زندگی رو بدم

صفحه گفتگوی پسران درک نشده

خسته شدم، هر جا میرم همه میگن چرا زن نمیگیری ؟

یه پسر 30 ساله چه چیزایی باید داشته باشه برای ازدواج؟

پسرهای 35 به بالا معمولا چه معیارهایی واسه ازدواج دارن؟

چرا خواستگارم تا 35 سالگی زن نگرفته؟

پسر 32 ساله ی صفر کیلومتر بی عرضه است ؟

پسر 31 ساله ای که بهترین گزینه ی ممکن رو برای ازدواج می خواد