سلام
من دختری 24 ساله هستم که به کل امیدم رو نسبت به آینده از دست دادم.
دوستان من قصد ازدواج دارم اما خواستگار ندارم در گذشته فقط 2 تا خواستگار داشتم اولیش 17 سالم بود مدرسه می‌رفتم طرف فامیل دورمون بود دلیل رد کردنم اولیش به خاطر نداشتن شغل بود چون اون آقا پسر 28 سالش بود و هیچ شغلی نداشت و اون موقع خب بیشتر دوست داشتم تحصیل کنم و علاقه مند به اون آقا نشدم.
سلام دوستان
من دختری ۴۷ ساله و دانشجوی دکترا و کارمند بانک دولتی هستم. تا حالا به دلیل اشتغال به تحصیل، تمامی خواستگاران را رد کردم (فقط به خاطر ادامه تحصیل بوده وگرنه دختر ایراد گیر‌ی نبودم و تنها دوست داشتم درس بخوانم و با یک انسان تحصیکرده ازدواج کنم).
ظاهر و اندام خوبی دارم و چهره م خیلی کمتر از سنم هست. اهل دوستی هم خدا را شکر نبودم.
با اینکه به دلایل ارثی و ژنتیک با یایسگی چندین سال فاصله دارم ولی خواستگاری سراغ من نمیاد.
یه دختر بیست پنج ساله هستم همه راه ها رو رفتم و دیگه خسته م هم به وقتش درسم رو خوندم بهترین دانشگاه رفتم الانم شاغلم.
خواستگار سنتی زیاد دارم هر کدوم که پسر بیکار یا واقعاً شغل درست حسابی نداره یا واقعاً ظاهر بشدت وحشتناکی داره یا اختلاف سنی بالای ده سال دارن پیگیر خواستگاری میشن و می خوان حتما ً بله رو بگیرن که مورد پسند من نیستن.
خواستگارانی که یه قیافه خوب و شغل طبیعی دارن اونم نه حالا شغل عجیب غریب ها مثلا در حد معلم یا کارمند شرکت هستند میان میبینن و دم شون رو می ذارن رو کول شون رو میرن و این خیلی بر می خوره و دلیلش رو نمی فهمم اصلاً.
سلام
۲۵ سالمه، لیسانس و استخدام تامین اجتماعی، پدر و مادر تحصیل کرده و کارمند، وضعیت مالی تقریباً خوب، از نظر ظاهری هم خوب.
اصلاً تصور نمی کنم شرایط ویژه ای دارم و توقع ازدواج با شخصی با شرایط ویژه هم ندارم. همین که شبیه من باشه برام کافی هست.
اما خواستگارهایی که برای من میاد به عنوان مثال:
من یه دختر ۳۰ ساله هستم. همه میگن از نظر ظاهری خوبم. مذهبی هستم و خانواده مذهبی هم دارم.
سؤالی که برام پیش امومده اینه که چرا ۱۰ الی ۱۵ ساله که پسرهای فامیل خونه ما نمیان. یعنی مادر و پدراشون که میان مهمونی پسرها نمیان. حتی اکثر اوقاتی که ما میریم خونه فامیل پسرها خونه نیستن.
من برادر ندارم و تنها یک خواهر دارم که دو سال از خودم کوچک تره. این موضوع زمانی که ما بچه های فامیل کوچک بودیم وجود نداشت امّا از زمانی که رنج سنی مون ۱۷ -۱۸ سال شد شروع شد.
سلام
یک راست میرم سر اصل مطلب. من دو بار دیگه اینجا پست گذاشتم. نویسنده پست‌های از خواهرم متنفرم همه رو عاجز کرده و از دست خانواده م زندگیم داره نابود میشه هستم.
حقیقتش این هست که به غیر از شما هیچ کسی رو ندارم. لطفاً اگه میشه این دو تا پست رو بخونید که بدونید اوضاع من و خانواده م به چه شکلی هست.
امّا الآن می خوام راجع به موضوع دیگه ای صحبت کنم. اول از همه بگم با توجه به شرایط خیلی سختی که داشتم و از شما خواهش میکنم این دو تا پست رو بخونید که متوجه شرایط من بشید، باید بگم امسال بر خلاف میلم مجبور بودم برم دانشگاه آزاد شهرمون که بیشتر از این تو خونه نمونم. واقعاً دارم تا مرز جنون میرم.
موضوعی که می خوام راجع بهش صحبت کنم و مادر و خواهرم به هزار طریق تو روم کوبوندن، خواستگار نداشتنم هست. الآن من ۲۴ سالم تموم شده. نمی دونم باید چه کار کنم؟
خواهشاً نگید برو پیشرفت کن و از این صحبت‌ها. همه ی اینها رو خودم می دونم. درد من پیشرفت و تحصیل و این چیزها نیست. نگید الآن دیگه دخترها شوهر نمی‌کنند و دوره زمونه عوض شده. مشکل من الآن خواستگار نداشتنه.
مادرم از سنین پایین‌تر بارها و بارها به روم آورده که تو خواستگار نداری. تو به درد نمیخوری. هر کی نگات کنه می دونه به درد نمیخوری. همه از در و همسایه و فامیل و دوست و آشنا خواهرتو می خوان. تو رو هم همه میشناسن ولی حتی یک نفر هم تو رو نمی خواد.
از این حرف‌های مادرم دلم شکسته، غرورم نابود شده. باورم شده که هیچکس منو نمی خواد. البته خب حقیقت رو گفته. مگه غیر اینه؟ خب هیچ کی از من خوشش نمیومده و مطمئنم که نخواهد اومد. هر وقت برای خواهرم خواستگار میاد امکان نداره جفت شون و مخصوصاً مادرم منو نچزونه.
سلام
بی مقدمه برم سر اصل مطلب.....
4 تا خواهریم و من فرزند آخر خونوادم. 23 سالمه و با بقیه خواهرام یک سال در میون فاصله دارم. همگی مجرد و همگی تحصیل کرده، با وجود شرایط بد اقتصادی که داشتیم.
خدا رو شکر همه مون دختران بسازی هستیم و از نظر چهره هم متوسط رو به بالا هستیم. خانواده مقید و مذهبی هم داریم البته پدرم دو ساله که مریض شده و افتاده گوشه خونه. به من بگین که چیکار کنیم که خواستگار بیاد برامون ؟
آخه من که دلم نمیخواد بی حجاب و بی بند و بار برم تو خیابون باید چیکار کنم؟ از خدا میپرسم خدا جون کی قراره نوبت من بشه پس؟ 3 نفر جلوتر از خودم هستن که دغدغه خاصی برای ازدواج ندارن، و به راحتی میگن دلمون میخواد همینطوری باشیم، من چه گناهی کردم؟
آخه این مسئولای مملکت ما دارن چه کار مفیدی برا 11 میلیون جوون مجرد و در آستانه این ازدواج میکنن که اینا امیدوار بشن به آینده؟
با سلام
دوستان میدونم سوالم شاید خیلی کلیشه ای باشه با این حال ممنون میشم تجربه های شخصی تون را در اختیارم بذارید.
من 29 سالمه مشکلی که دارم اینه که هر کی میاد خواستگاری به دلم نمیشینه نگرانی سنمم دارم . اکثرا مشکلم با ظاهرشونه بعضی هام اینقدر خجالتی و بی اعتماد به نفس هستند که همون اول کار دل آدم زو میزنند من معمولا یه جلسه ی دیگه هم با وجود اینکه به دلم نیستند صحبت میکنم ولی تا حالا هیچ وقت حسم تو جلسه دوم هم تغییر نکرده من معمولا وقتی میبینم اون فرد هیچ شور یا هیجان یا انگیزه برای اینکه دوباره بخوام ببینمش بهم وارد نمیکنه رد میکنم .
سلام دوستان
امسال شرایط ازدواج از قبل ضعیف تر شده و زیاد می شنویم دختران خواستگار ندارن بیشتر به ذهن متبادر می شه که از نظر ظاهر مورد قبول واقع نشدن و در نتیجه خواستگار براشون نیامده و یا دلایل دیگه وجود داشته.
همچنین زیاد شنیدم دختری که زیبا باشه همون اوایل دهه سوم زندگی ازدواج می کنه و به قولی پرطرفدار هست، یا پسران برای خواستگاری تلاشی نمی کنن دلیلش اینه که علاوه بر ظاهر، کار، پول، تحصیلات و... مناسب ندارن.
ازدواج موضوع مهمی برای انسان هست و میل به جنس مخالف رو نمی شه کتمان کرد و باید صحیح به آن پاسخ داد، واقعاً این سوال مهمی هست و خانم ها و آقایان دلایل شون رو بابت نداشتن خواستگار و خواستگاری نرفتن رو با صداقت بگن.
سلام و وقت بخیر
دختری هستم ۲۶ ساله، خیلی درون گرا هستم. هیچ دوستی ندارم. همه ش احساس تنهایی میکنم. یکی از دوستان صمیمیم ترکم کرد. یکی دیگه هم داره کنکور می خونه برای ارشد. از شدت تنهایی با خودم بلند حرف می زنم. پدر مادرم فوق العاده بد اخلاق هستند. خواهر هم ندارم.
خواستگار هم ندارم. یکی داشتم که نشد. اصلاً فرهنگ مون به هم نمی‌خورد. خودشون زنگ زدن گفتن نه. اینم بگم کلاً بیرون و این ور اون ور میرم و شاید بالای صد تا عروسی رفتم. دانشجو ارشد هم هستم. فامیل هامون هم همه پسر دارن ولی اصلاً انگار نامرئیم.
خیلی احساس تنهایی میکنم بگید چیکار کنم با خودم حرف نزنم؟
سلام
چه تغییری باید بکنم که خواستگار داشته باشم ؟ من یه دختر 29 ساله ام و ارشد هم خوندم. تو این مدت فقط چند نفر دورادور بهم پیشنهاد ازدواج دادن مثلا یکی از همکلاسی هام برای برادرش . یا یکی از دوستام برای همکار شوهرش فقط گفت شوهرم یه دوست داره که فلان شغل رو داره اصلا اسمش رو هم نمی دونم چی بود و ... .
کل کسانی که اومدن همین بودن نمی دونم چیکار کنم خانوادم هم همه تحصیل کردن و ازدواج کردن فقط من موندم. نمی دونم چرا هیچ کس خواستگاریم نیومده؟ بعضی وقت ها ، وقتی میگن دختر خاله ت یا ... ازدواج کرده من خجالت می کشم انگار به طعنه به من میگن تو چرا ازدواج نمی کنی یا دوستان قدیمم رو می بینم در جا میگن خبری نیست؟! من چیکار کنم؟
سلام دوستان
من یه دختر بیست ساله م، راستش نمی دونم از کجا شروع کنم، من تو محیط خیلی آزاد یا خیلی بسته ای بزرگ نشدم و دوست پسر هم نداشتم ولی الان نمی دونم چرا وقتی دوستان دیگه م که دوست پسر دارن یا دوستانی که اکیپی دختر و پسر دوست هستند (دوست عادی) مثلاً میرن بولینگ یا کافی شاپ رو می بینم به شدت حسودی میکنم، مخصوصاً وقتی استوری های جانم فدایت شوم شون رو می بینم در حالی که تنها کسی که به من پیام عاشقانه می فرسته اپراتور ایرانسل که متن آهنگ پیشواز پیشنهاد می کنه!
دوستانی که دارم منو عاقل میدونن و مدام در حال موعظه کردن و راه حل دادن به اون ها هستم ولی خودم دیگه حرف هام رو قبول ندارم! فکر نکنین دختری هستم که پسند نشدم اتفاقاً کسی که منو نمی شناسه باید بگم طبق گفته اطرافیانم زیبا هستم و همه فکر می کنن من خیلی پاکم در حالی که می دونم نیستم.
اهل آرایش و این مدل چیزها هم نیستم. نگاه‌های پسران رو خودم حس میکنم حتی چند مورد خیره که خجالت کشیدم و جام رو مثلاً عوض کردم که تو دید نباشم و دروغی هم ندارم بگم ولی کلاً خجالتی هستم و کسی هم از من خوشش بیاد ازش فرار میکنم بدتر! یعنی انگار کسی جرات نمی کنه بهم نزدیک بشه با اینکه حس میکنم مثلاً از من خوشش اومده از دانشگاه و اقوام.
سلام
من دختری ۲۸ ساله هستم، ما تو یه شهر کوچیک زندگی می‌کنیم به خاطر مجرد بودنم خیلی تحت فشار روحی خانواده و مخصوصاً مادرم هستم، نگاه مردم هم از طرف دیگه اذیت کننده هست مادرم خیلی ناراحته و همه ش سرم داد می زنه و دعوا می کنه و گفته چون شوهر نمی‌کنی هیچی برات نمی خریم و پول هم نمیدیم و واقعاً فقط ضروریات زندگیم رو به زور تهیه می کنن.
بابام بهتر از مادرمه ولی باهاش رودربایستی دارم و می‌ترسم چیزی بخوام بگه نه اون وقت دیگه نمی تونم تو روش نگاه کنم، از بچگی هر چی خواستم به مامانم گفتم اون هم به بابام گفت تا تهیه کنه. من خواستگار زیاد نداشتم از ۲۳ سالگی تا الان همه ش پنج شش تا خواستگار داشتم که اون هم به دلم نمی نشستن، حالا یا ظاهرشون یا بیسواد بودن و بی نماز و غیره و در کل دل نشین هم نبودن ...
من چون سنم رفته بالا خودم هم نگران و ناراحت این مساله‌ی ازدواجم. من دختر خیلی مثبت و سر به زیر و باحجابی بودم و هستم و هیچ وقت با هیچ پسری سلام ندادم، چه برسه به دوستی و همیشه از خدا خواستم همسر پاکی برام عطا کنه.
سلام دوستان
دختری هستم 32 ساله. فوق لیسانس مهندسی دارم و شکر خدا تو یه شرکت مشغول به کارم. وضعیت شغلی نسبتا خوبی دارم به طوری که چندین پیشنهاد کاری همزمان هم دارم(البته برای رسیدن به این نقطه تلاش خیلی خیلی زیادی کردم). اعتقادات برام مهمه اما خشکه مذهب نیستم.
شاداب و سرزنده و خوش مشرب هستم، ظاهر نسبتا خوبی دارم و بی بی فیس هستم. از لحاظ خانوادگی هم سرشناس هستیم و خانواده موفقی دارم. مساله ای که مدت هاست ذهنم رو به خودش مشغول کرده، اینه که علیرغم اینکه خواستگاران زیادی داشتم متاسفانه هنوز نتوستم کسی رو برای ازدواج انتخاب کنم! اطرافیان به من میگن سخت گیر هستم، اما خودم فکر میکنم این حق منه با کسی که واقعا دلخواهم باشه ازدواج کنم.
من از نظر مادیات و پول یا تیپ و قیافه به طرف مقابلم ایراد نمیگیرم اما دیدگاه و افکار و ایمان و عقل و دانایی و خانوادش برام مهمه. من حتی تحصیلات یا نوع شغل طرف مقابلم رو هم کنار گذاشتم تا راحت تر بتونم انتخاب کنم اما نمیشه که نمیشه....