سلام
یک سؤال داشتم اینکه آیا هرکس احساس تنهایی میکنه، باید بره سراغ ازدواج؟
چه نوع تنهایی رو باید احساس کرد که مطمئن شد آدم برای ازدواج آماده هستش؟
من مطلب از این اینترنت زیاد دیدم که مثلاً میگفتن اگر احساس تنهایی میکنید، اول با تنهایی خودتون کنار بیاین و بعد، ازدواج کنین و من میترسم ازاین که احساس تنهایی، احساس درستی نباشه برای ازدواج. باید چه دلیلی برای ازدواج داشته باشیم که ازدواج کنیم؟
ممنون
سلام عرض شد
نمی دونم این پیام من قراره خونده بشه یا نه 18 ساله هستم
همیشه بچه تو داری بودم
سکوت،گوشه گیر ،قانع، مظلوم
خلاصه...
هیچ وقتم اهل شکایت و نارضایتی و درد و دل و این جور چیزها نبودم
الآن چون حالم خوب نیست این ها رو میگم شاید فرجی حاصل شد
من تا 6 ماه پیش حالم خوب خوب بود
ولی...
سلام
من یه دخترم و هجده نوزده سالمه. آقا رک و پوست کنده بگم من خیلی تنهام، به ظاهر شادم ولی واقعاً از درون خیلی تک و تنهام. هیچ دوستی ندارم به جز گوشیم، بعد خانواده م میگن این قدر نرو توو اون گوشی، بابا آخه چه کار کنم دارم دق می کنم از تنهایی.
مدتیه این جا رو پیدا کردم و یه جورایی وابسته ش شدم، چون تنها جاییه که احساس می کنم می تونم حرف هام رو بگم،، واقعاً هم آنلاین ترین ها، تنها ترین ها هستند، آخه اگه یکی باشه که حرف هامون رو بفهمه چرا باید اون ها رو ول کنیم بریم پی گوشی. من، از تنهایی هست که به گوشی معتاد شدم.
راستش رو بخواید بعضی اوقات میزنه به سرم وارد رابطه دوستی بشم ولی باز جلوی خودم رو می گیرم. با خودم میگم تحمل کن این هم می گذره. نمی دونم چه کار کنم خواهشاً کمکم کنید.
فقط خواهشاً نگید درست رو بخون چون ترکش کردم، نگین برو کتاب بخون که خوشم نمیاد ازش، و اینکه خانواده م هم جوری نیستن که آدم بتونه پیش اون ها خودش باشه.
سلام
من در آستانه 33 سالگی هستم، اما استرس و دلشوره دارم، کاش این سه ماه نگذره، کاش زمان همین جا متوقف بشه.
دلم نمیخواد 33 ساله م بشه یا این وضعیت!، حس میکنم هیچی ندارم!، حس میکنم در یک قدمی 35 و 40 ام. سنی که میترسیدم از تنهاییش، یک دختر عمه 39 ساله مجرد دارم، حس میکنم آینده ام میشه مثل اون! سال ها اون قدر سریع گذشت که خودم هم نفهمیدم!، خدایا مگر من چقدر تا 39 و مثل دختر عمه شدن فاصله دارم!
در همه این سال ها ولی وقتی موردی برای ازدواح نبود، منم بقیه اهدافم رو دنبال کردم!، به این امید که هر وقت موقع و قسمتش باشه خودش میشه و من دنبال ابعاد دیگه زندگیم بودم. از 18 تا 29 سالگی درس خوندم، مقاطع رو گذروندم، موقعیت خوبی پیدا کردم، کارهای چند جانبی، تفریح، ورزش، هنر و ... در کنارش انجام میدادم، اجتماعی بودم و تقریبا راضی ام. از جوانی که بخوبی و سلامت اخلاقی طی شد
فقط چیزی که آزارم میداد علاوه بر تنهایی، بی پولی و استقلال مالی بود که دیر شد نمیدونم، شاید به بالای 40 برسم با کلی دستاورد ولی تنها ...
سلام دوستان
من یه مشکلی دارم که خیلی رنج می کشم به خاطرش، رشته م اتاق عمله، ترم 4 ام، تا یه سال پیش که دانشگاه حضوری بود اولش با یه گروه صمیمی شدم که هم اتاقیم بودن و هم کلاسی، ولی بعدش ازشون جدا شدم نه که خودم بخوام نه، ولی وقتی موقع بیرون رفتن هاشون با اکیپ های چندین نفری پایه نیستم واقعا اگر برم هم بهم خوش نمی گذره، همه ش ساکتم بقیه هم با حقارت نگام می کنن، وقتی که دور هم جمع میشن و بلند بلند میگن میخندن و من زیاد حرف نمی زنم یا اصلا حرف هم که بزنم و باهاشون بخندم ولی باز هم بهم میگن خیلی آرومی واقعا نمی دونم چرا؟
کم کم ناخودآگاه دیگه کسی نخواست که با من باشه، ترم پیش که خود دانشکده برای کارآموزی هامون گروه بندی کرد مشکلی نداشتم رفتم دانشگاه و یه اتاق گرفتم تنهایی توش بودم به خاطر کرونا اتاق ها دو نفرن، کسی نبود باهاش اتاق بگیرم برای همین تنهایی تو یه اتاق بودم، می رفتم کارآموزی و بر می گشتم تو اون یه ماه خیلی احساس تنهایی و غم می کردم.
یادمه شب ها تا صبح نمی خوابیدم و از شدت استرس و اضطراب و غم عمیق تنهایی فقط قدم می زدم تو اتاق، از اتاقم شب ها وحشت داشتم می رفتم تو راه رو خوابگاه و قدم می زدم تا صبح بشه صدای خنده و بگو بخند بعضی اتاق ها رو که می‌شنیدم واقعا احساس غم و بی کسی می کردم.
یه شب این قدر غمم زیاد بود، در یکی از اتاقی هایی که هم کلاسی هام بود رو زدم که مثلا شاید برم پیش شون و از تنهایی در بیام ولی وقتی در زدم دیدم خیلی خشک نگاهم کرد که مثلا کارت چیه و من که تو دلم پشیمون شدم و هول شدم گفتم استاد فردا چه مواردی می پرسه و یکیش جواب داد بعدش رفتم تو اتاق و کلی گریه کردم که چرا من تنهام.
سلام به شمایی که داری این متن رو میخونی
به نظر من انسان‌ها توی احساسات و تجربه‌ای که از یک اتفاق می تونه براشون پیش بیاد تقریباً مشابه هستن، پس به نظرم می تونید من رو درک کنید و بهم کمک کنید.
خب بذارید از خودم براتون بگم؛
من یه دخترم با یه خانواده نسبتاً نرمال با وضع مالی نرمال و همه چی تقریباً نرمال. امّا تنها مشکل ما اینه که ما هیچ فامیلی تو شهرمون نداریم و خیلی احساس تنهایی می‌کنیم. این‌هایی هم که با ما رفت و آمد دارن و تقریباً میشه گفت جامعه کوچک دور و بر ما هستن، همگی خودشون از خودشون فامیل مثل دایی یا عمه و عمو و اینها دارن.
مشکل ما اینه که نمی تونیم به هیچکس اعتماد کنیم همه یا دنبال خراب کردن ما هستن، حالا فکر نکنید توهمی هستم هی فکر میکنم بقیه می خوان علیه ما توطئه کنن یا فکر کنید من پارانویایی چیزی دارم! نه برعکس خیلی هم خوش بین هستم.
امّا همین که گفتم دور و بری های ما و کسانی که باها شون رفت و آمد داریم همه ش دنبال خراب کردن ما هستن یا حسودن یا زور گو اَن یا بالاخره یه جوری مردم آزار هستن، این وسط من خیلی حس تنهایی و بی دوستی و بی کسی میکنم. نه خواهری دارم و نه زیاد با مادرم صمیمی هستم، نه دختر فامیلی هست که باهاش صمیمی باشم.
سلام
من دختری هستم که بیماری جسمی مادرزادی در پا دارم (خفیف هست به طوری که می تونم کارهای خودم رو انجام بدم و مثل همه آدم‌ها بدون کمک کسی راه برم امّا بالاخره یکسری محدودیت‌ها دارم) هر چند خفیف هست امّا تمام زندگیم رو تحت الشعاع خودش قرار داده به طوری که خیلی اوقات مجبور شدم از علایقم بگذرم فقط و فقط به خاطر بیماریم.
مثلاً مجبور به انصراف از دانشگاه دولتی و رشته‌ای که بهش علاقه داشتم شدم (به خاطر فضای نامناسب و ...) و موارد بسیار دیگه ... ، به خواسته‌ی پدرم مجبور شدم توی یک دانشگاه دیگه و رشته‌ای درس بخونم که هیچ علاقه‌ای بهش ندارم.
مشکل علاقه نداشتن به این رشته به کنار، چون سال آخرم و دیگه مهم نیست فقط خواستم یک مثال بزنم که متوجه بشید وگرنه مواردی که بخوام بگم زیاد هست.
این مشکل (بیماری) باعث شده که من هیچ کاری نمی تونم بکنم نه می تونم دنبال علایقم برم نه چیزی، چون هر کاری می خوام انجام بدم پدر گرامی نمی ذارن و مشکلم رو بهونه می کنن برای هر کاری، عملاً هیچ اختیار و استقلالی ندارم نه می تونم برم بیرون نه خیلی کارهای دیگه.
سلام به همه کاربران محترم خانواده برتر
من یه دختر مذهبی ولی اجتماعی به ویژه توی جمع خانم‌ها هستم. ترم آخر کارشناسی هم بودم که کرونا اومد و گریبانگیر ما شد! من خواهر ندارم، با دخترهای فامیل هم رابطه نداریم چون اغلب ازدواج کردن و یا سرشون شلوغه. توی دانشگاه من زیادی به دوستانم وابسته بودم و کلی بحث و درد دل می‌کردیم و تقریباً هر روز کافه و رستوران و جایی برای صحبت می‌رفتیم. امّا کرونا که اومد همه چیز عوض شد...
من الآن توی خونه دارم دیوانه میشم. دوستانم ارتباط شون کم شده حتی دوست های صمیمی هم سرشون به زندگی گرمه و حتی وقتی پیام میدم با بی حوصلگی میگن کار دارن و حال شون خوب نیست و جواب های کوتاه. و اصلاً به تلفن هم راضی نمیشن و منم نمی خوام زیاد اصرار کنم... ملاقات هم که واقعاً امکانش نیست توی کرونا... خودم هم توی خونه نشستم و هر ماه یک بار انگار فقط میرم سر کوچه و بر می‌گردم و هیچ جایی نمی رم...
در نهایت این شد که من موندم و تنهایی و میترسم دچار افسردگی هم بشم. دیگه فیلم و کتاب هم برام جذابیت نداره و حالم رو عوض نمی کنه. حوصله دیدن و خوندن اون ها رو هم ندارم. ادامه تحصیل هم فعلاً برام مقدور نیست...
سلام و وقت بخیر
دختری هستم ۲۶ ساله، خیلی درون گرا هستم. هیچ دوستی ندارم. همه ش احساس تنهایی میکنم. یکی از دوستان صمیمیم ترکم کرد. یکی دیگه هم داره کنکور می خونه برای ارشد. از شدت تنهایی با خودم بلند حرف می زنم. پدر مادرم فوق العاده بد اخلاق هستند. خواهر هم ندارم.
خواستگار هم ندارم. یکی داشتم که نشد. اصلاً فرهنگ مون به هم نمی‌خورد. خودشون زنگ زدن گفتن نه. اینم بگم کلاً بیرون و این ور اون ور میرم و شاید بالای صد تا عروسی رفتم. دانشجو ارشد هم هستم. فامیل هامون هم همه پسر دارن ولی اصلاً انگار نامرئیم.
خیلی احساس تنهایی میکنم بگید چیکار کنم با خودم حرف نزنم؟
سلام به همه
برای رفع تنهایی و حس پوچی یک دختر بین ۳۰ تا ۳۵ در این روزها چه روش‌هایی را پیشنهاد میکنید؟
با این اوضاع بیماری کرونا سفر نمی تونم برم چون صمیمی ترین دوستانم که پایه هستن از شهرهای دیگه هستن، در فامیل و آشنا هم دوست پایه ندارم، اون هایی هم که بودن متاهلن و درگیر. ازدواج هم کلاً کاهش پیدا کرده، یا اصلاً کیس نیست یا اگر هست شرایط ازدواج نداره یا اگر داره من جزء ملاک هاش نیستم.
اصلاً حس میکنم قدرت جذب جنس مخالف رو ندارم یا حوصله اینکه برم دنبالش رو ندارم، دچار دوگانگی هستم، هم می خوام تنها باشم و حوصله کسی رو ندارم و هم از تنهایی رنج می برم.
نمی دونم اصلاً برای چی زنده هستم و زندگی میکنم، حس پوچی دارم، معنویات هم زیاد کمک کننده نبود، دلخوشیم سرکار رفتن بود که اون هم به علت کرونا نیمه تعطیل شده یا دور کاری، باشگاه هم به علت کرونا نمی شه رفت اوضاع شهرمون قرمزه.
یک فرد پایه برای پیاده روی هم نیست، خانواده کم جمعیتی هستیم، خواهر و برادرم دور از ما زندگی می کنن فقط منم تو خونه، نمی دونم واقعاً چه کار کنم؟، آیا پسران و دختران دیگه در این محدوده سنی مثل من هستند؟
سلام
یک سال و نیم پیش یه نامزدی ناموفق داشتم خیلی تاثیر گذاشت روم، یه کار نیمه وقت با حقوق خیلی معمولی و پایین دارم در حد مشغولی، ولی پیش یه آدم معتبر، ورزش می کنم و ...، خانواده کلید کردن که باید ارشد بخونم، واقعاً اعصابم نمی کشه.
من دوره کارشناسی شاگرد اول بودم ولی الان اصلاً حوصله درس و رانندگی ندارم، میگن برو کلاس رانندگی ثبت نام کن برات ماشین می خریم. اصلاً حوصله ندارم. ظاهرم شاده ولی ته دلم داغونه. خسته م. به جای اینها دلم همدم می خواد، از وضعیت مالی پدرم میترسم نکنه دوباره یکی به خاطر پول بیاد جلو.
چرا خانواده در همچین شرایطی سر به سرم میذارن. به مامانم گفتم برای ازدواجم دعا کن نه چیز دیگه. میگه دانشگاه سرت گرم می شه. چه جور قانع کنم خانواده م رو که دست از سرم بردارن؟، اینقدر نگن درس درس.
ای کاش یه آدمی که یه حقوق سطح پایین داشت همدمم بود تا این‌جوری عذاب نمی‌کشیدم. شغلی که دارم منشی معمولی هستم میگن تا آخرش می خوای همین جوری بمونی. من این جوری راحتم. اشتباه فکر میکنم؟، لطفاً راهنمایی بفرمایید.
سلام
اینکه میگن خوشحال باش و از زندگی لذت ببر دقیقا یعنی چی؟، خیلی ها میگن خوشحال باش، از مجردیت لذت ببر ولی من اصلا اصلا تا این ۲۵ سال اصلا از یک روز زندگیم لذت نبردم، از جمع خانواده متنفرم، از این که با یه حرف کوچیک دعوامون میشه متنفرم، از مسافرت با خانواده، از گردش با خانواده متنفرم، از فامیل از بحث های فامیلی مزخرف که میخوان بگن ما خوشبخت تر و پولدار تریم و شما بی عرضه اید که نمیتونید دختر شوهر بدید متنفرم.
من اصلا نمیتونم از زندگیم لذت ببرم، از وقتی یادم میاد همه ش فکر درس بودم و اصلا از زندگیم لذت نبردم، الانم انقدر بهم فشار روحی و تنهایی اومده دانشگاه رو هم ول کردم چون باید خوابگاه میرفتم اون جا همه دوست پسر داشتن و یکی رو تو زندگی شون داشتن ولی من رو خوابگاه واقعا اذیت میکرد از هر نظر الانم رو تخت افتادم و از زندگی نا امید.
روانشناس هم رفتم ولی هیچ کمکی نمیکنه و حالم برتر میشه، من به قدری تنهام که خود تنهایی به اندازه من تنها نیست، هیچ ایده ای برای خودم نمیبینم، دافعه خیلی شدیدی دارم، همه از من متنفرن هیچ پسری تا حالا از من خوشش نیومده، احساس زشتی شدید میکنم.
ممنون میشم یه راه حل برای ادامه زندگی به من بدید.
سلام
من دختر هستم، دانشجوی فوق لیسانس در یکی از دانشگاه های خوب، مسئله ای که همیشه از بچگی برای من وجود داشته اینه که به دلیل یه سری مسائل با فامیل هامون رفت و آمد نداشتیم، در واقع حتی مادر بزرگ پدر بزرگ هم ندارم و سال تا سال هم کسی در خونه مون رو نمیزنه و البته خب ارزش رفت و آمد رو هم نداشتن، این ها به کنار، اینکه هیچ وقت مسافرت نرفتیم و حتی یه گردش ساده هم نمیریم به دلیل فضای بدی که تو خونه مون وجود داره و البته مشکل اصلی هم پدرم هستن که هیچ وقت به فکر ما نبودن.
دوران ابتدایی راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه گذشت ولی هیچ وقت دوستی پیدا نکردم که برام بمونه، بعدِ تموم شدن اون دوره اون ها هم تموم میشدن، حتی کلاس زبان و باشگاه هم رفتم.
بعدش خواستم خوابگاه رو تجربه کنم تا شاید دوستانی که برام بمونن پیدا کنم که متاسفانه تصورم اشتباه بود چون با افرادی هم اتاقی شدم که خیلی خشک بودن کل ترم تو اتاق میمونن و حتی درد و دل هم نمیکنن.
از اون جایی که من دختر کاملا اجتماعی هستم به شدت دوست دارم بین مردم باشم، فامیل داشته باشم، دوست پیدا کنم و با آدم ها حرف بزنم، واقعا این مسئله منو اذیتم میکنه،من همیشه تنهام.
من از هیچ کسی، هیچ توقعی ندارم، درسته من دوست داشتم دوستانی پیدا کنم که گروه تشکیل بدیم بریم گردش یا بازار و با هم باشیم.
خانوم ها و آقایون توصیه های خوب تون رو به منم بگید، خیلی ها اینجا راه حل میخوان واسه روابط شون، دیدم که میگم، با این حوصله ی کم و اعصاب ضعیفم، از هر چند تایی که میخونم از همین چیزها نوشته.
خودم رو بگم کلافه ام، بی حوصله ام، روزهایی هست اون قدر درگیرم که متوجه گذشتن زمان هم نمیشم، در کنارش کمه (خدا رو صد هزار مرتبه شکر)، روزهایی که همه ش با خودم مرور میکنم که من اصلا کی هستم؟، چی میخوام؟، الان کجای زندگیم قرار دارم؟
همین جاهاست که به خودم میگم کاشکی یکی بود، به من گوش میداد آخه دور و بری هام نه فرصتش رو دارن نه حوصله ی شنیدن درد دلم رو، درد دل نیست اما میشه گفت حرف هایی که دوست دارم با یکی در میون بذارم، هر کسی هم میتونه باشه فقط بهش اعتماد داشته باشم کافیه، با غریبه ها هم شانسم رو امتحان کردم اما فرقی نداشت، باز هم توی ذوقم خورد.
همین شد که تصمیم گرفتم توی روابط اجتماعیم زمین تا آسمون با خود واقعیم فرق بکنم، تا بیشتر از این بهم برچسب منزوی نزنن، من منزوی نیستم ولی سختمه تظاهر کنم، برام مهمه کی حق مردم رو خورده، چه فایده بدونی وقتی کاری از دستت بر نمیاد.
سلام
من پسری ۲۳ ساله هستم، خیلی احساس تنهایی میکنم هم در خانواده هم در جامعه، در خانواده اکثرا در اتاق خودم هستم و خیلی کم میام میان خانواده، این جوری نبودم مجبور شدم خودم رو این طوری ازشون جدا کنم، چون حرمت و احترم همدیگه رو نگه نمیدارن.
قبلا زیاد دعوا میکردن پدر و مادرم، دیگه خودم رو کشیدم کنار ازشون، یه برادر دارم ۳ سال از خودم بزرگتره، مجبور شدم با اونم حرف نزنم، همیشه دوست داشتم با هم صمیمی باشیم، ولی انقدر بد دهنی و بی احترامی میکنه دیگه گفتم باش حرف نزنم بهتره. اون ها خودشون به این اخلاق و رفتارشون عادت کردن، میگن میخندن، منم که تنهام تو بین شون.
تو جامعه هم همین طوری هستم پاییز که رفتم دانشگاه چند تا پسر و دختر دوست بودیم، یه کم کذشت دیدم این ها نه درس میخونن نه هیچی و ...، نزدیک های امتحانات بود ازشون فاصله گرفتم، شروع کردم به درس خوندن، معدلم الف شد، اون ها هم به زور پاس کردن.