29 ساله هستم. کارشناسی ارشد و در حوزه مارکتینگ فعالیت دارم. خویش فرمایی کار میکنم. تا الآن 4 خواستگار بیشتر نداشتم. اهل دوستی هم نیستم. حجاب دارم و به دستورات اسلام تا حدودی پایبند هستم. ولی خیلی مذهبی هم نیستم.
لطفاً کمک کنید. جاهایی که پسران درست و حسابی با وضعیت مالی خوب و متدین و چهارچوب دار حضور داشته باشند.
با سلام
دختری هستم ۲۴ ساله، به گفته اطرافیانم ظاهر خوبی دارم، هم چنین اطرافیان منو با عاقل بودن و منطقی بودن توصیف می‌کنند، در چند سال اول دانشگاهم، اعتقادم این بود که نباید دلم درگیر کسی شود و نه باید دل کسی رو درگیر کنم، در عین حال، در دلم از یک نفر خوشم می‌آمد و حتی این باعث ترسم می‌شد و در ارتباط با آن فرد اضطراب می‌گرفتم و حتی از ارتباط گرفتن با او اجتناب می‌کردم، و خلاصه تا به حال، فردی که خوشم می آمده هم مسیر دیگری انتخاب کرد و به افراد دیگری هم که توجه زیادی نشان میدادند، عدم تمایلم را نشان دادم.
امّا مدتیست طرز فکرم را عوض کرده ام، و با خواستگاران سنتی ای که داشته ام، به این نتیجه رسیدم که چه بهتر می‌شد اگر بتوانم خودم با فردی که همفکرم هست آشنا شوم و به ازدواج برسم (چون طرز فکر طرف مقابلم خیلی برایم مهم هست، از لحاظ اعتقادی و اینکه اهل تحلیل و منطقی و فرد سرزنده ای باشد)
سلام
شخص محترمی از طریق سنتی از من خواستگاری کردن. از نظر اخلاق و شخصیت و ادب خوبه و از نظر تحصیلی و شغلی هم کفو هستیم. از نظر سنی هم خوبه و دو سال از من کوچکتره. اهل دخانیات نیست که این برای من خیلی مهمه. از نظر چهره و اندام هم به دلم میشینه. پیش مشاور هم رفتیم. مشاور گفت این ازدواج مناسبه. امّا چون ایشون سابقه طلاق و متارکه داره خانواده‌ام مخالف هستن.
یعنی از اولش هم به این دلیل مخالف بودن و حتی نمی‌خواستن ایشون و خانواده‌شون رو برای خواستگاری در منزل مون بپذیرن. ولی من پافشاری کردم و نذاشتم مادرم پشت تلفن به مادرش جواب منفی بده. خوشبختانه مادر ایشون پیگیر بودن و مجدد چند بار پی در پی با مادرم تماس گرفتن و بالاخره مرحله خواستگاری انجام شد.
بعدش چند جلسه با این آقا حرف زدیم و در نهایت پیش مشاور ازدواج رفتیم. البته ایشون در دوره عقد جدا شده بودن و زیر یک سقف با اون شخص زندگی مشترک شون رو شروع نکرده بودن.
سلام
دختری بین ۳۰ تا ۳۵ ساله و پزشک که امسال سال یک رزیدنتی (تخصص) هستم به تازگی خواستگاری برام اومده که ارشد و استخدام یکی از ادارات دولتی هست و از نظر اخلاق و اعتقادات مطابق معیار من هست.
مشکلی که دارم اینکه با توجه به سختی کار و شیفت های یک در بین سال یک ایشون می تونن منو درک کنن؟، البته ایشون اظهار می کنن که کاملاً با شرایط من کنار میان امّا از این نظر نگرانم.
و مساله بعدی میزان تحصیلات شان هست و همچنین محدودیت‌هایی که شغل شون داره، لطفاً از خوانندگان کسی تجربه مشابه یا نظری داشتن منو راهنمایی کنن اینکه تصمیم درستی می گیرم؟
سلام
حرف هام هم درد و دله هم انتقاد نسبت به پدرها و مادرها.
نمی دونم از کجا شروع کنم ولی تا یادم میاد از بچگی تا الآن که 27 ساله هستم در حال سرکوب نیازهام بودم یا گناه خ ا. هیچ وقت سمت رل و این چیزها نرفتم چون به شدت فکر کار رو درآمدم بودم و منتظر بودم یه روزی ازدواج کنم با اینکه هم از لحاظ اجتماعی شغل خوبی دارم هم تحصیلکردم هم از لحاظ ظاهری و تیپ مشکل ندارم هیچ وقت سمت رابطه با جنس مخالف نرفتم.
خودم از بچگی روی پای خودم بودم و بعد کلی تلاش تونستم ماشین بخرم و یه پول خوبی پس انداز کنم برای ازدواج و خدا را شکر از لحاظ حقوقی هم راضیم. چند جایی رفتم خواستگاری که اولین جا بابای دختر گفت خونه نداری و پشتوانه مالی هم نداری زیاد من دختر نمی‌دم.
دومین جا مادر دختر گفت من خودم یه عمره اجاره نشین بودم نمی خوام دخترم هم اجاره نشین بشه با اینکه مامانم گفت زیر زبون دختره را کشیدم میخوادت ولی پدرش اجازه نداد.
سلام
اول بگم که حالم واقعاً بده، دو سه هفته از قطع ارتباط مون می گذره، یک لحظه حوادث چند ماه پیش از جلو چشمم نمی ره.
دختری حدود سی ساله ام ارشد خوندم پسری دو سه سال بزرگ‌تر بهم معرفی شد با مادرش دیدمش و کلی صحبت کردیم بعد از دو ماه جلسه رسمی تو خونه ما برگزار شد امّا متأسفانه نمی‌دونم به چه علت امّا مادرش از خانواده من خوشش نیومد این فقط یه احساس بود شاید چون خودشون پولدارتر بودن و ده جای قبل از ما که رفته بودن از خانواده‌های اعیان بود. امّا من خانواده متوسط سالم تحصیلکرده و ...
البته اون پدر و مادرش هم تحصیلکرده بودن که پدر و مادر من ساده و سواد پایین، پسر به امید اینکه خانواده به نظرش احترام بذارن منو نگه داشت و قول داد حتی اگه نخوان خودم تنها میام امّا آنقدر تحت سلطه خانواده ش بود که نتونست اقدامی کنه من که روز به روز بهش علاقه بیشتری پیدا کردم خانواده ش بهم زنگ زدن و غیرمستقیم گفتن پسرمون رو ول کن.
طبق آمار ثبت احوال تو سال 1400 حدود 568 هزار ازدواج ثبت شده.
طبق گفته فضای مجازی و اینترنت الآن هزینه‌های ازدواج خیلی رفته بالا باید درآمد زن و مرد رو هم بالای 15 میلیون در ماه باشه یا زن و شوهر برای شروع زندگی باید 500 میلیون پول داشته باشن چون تورم داریم و قیمت‌ها هر سال بالا میره و اقتصاد ثبات نداره تا بتوانن زندگی کنن.
تازه تو خیلی از خانواده‌ها فقط مرد کار می کنه زن خانه دار هست هزینه عروسی و مهریه و جهیزیه و پول پیش خانه هم که زیاده که میشه 500 میلیون برای شروع زندگی.
پس این 560 هزاز نفر چطور ازدواج کردن؟!
قضیه از این قراره که من دختری بودم بسیار معتقد به مسائل دینی و با معیارهای سفت و سخت در مسئله ازدواج، تا حدی که ناراحت بودم با این سخت گیر‌ی که دارم هیچ وقت هیچ پسری را این قدر دوست نخواهم داشت که به عنوان همسر بپذیرم. مجبور به تنهایی باشم. از سخت گیر‌ی هام نمی گم که خودش مفصله...ولی میشه گفت بیشترش مسائل اخلاقی و شخصیتی بود. اندکی هم واجبات دینی و چیزهای ظاهری
حالا ماجرا از آن جا شروع شد که در محیط کارم یه همکار جدید آمدند که چهره‌شون از هر لحاظ مطابقت داشت با ان معیارهایی که من مطلوب و زیبا می دونستم. ولی خب این در ابتدا اصلاً چیز مهمی نبود برام. بالاخره آدم های خوش چهره قبلاً هم دیده بودم.
یه کاری پیش آمد که به مدت حدود دو ماه همکاری من با ایشون بیشتر شد. البته همونم در حد یه سلام و علیک در طول روز بود و هر کس مشغول کار خودش می‌شد. و هیچ حرف اضافی ای رد بدل نشد. به سبب همین همکاری، من از یک راه مجازی به نوشته‌ها و تفکرات ایشون دسترسی پیدا کردم. و مشکل از همین جا شروع شد...
سلام
من می خوام یه مشورتی کنم و اینجا دوستان نظر بدن و منو راهنمایی کنن.
سوال من اینکه من چند ساله با یه آقا پسری همدیگه رو دوست داریم و این رو هر دو نفر مون بهم دیگه گفتیم و ما باهام دیگه ارتباط داریم مادر من و البته تازگی ها برادرمم از این موضوع باخبر شدن.
این آقا به من میگه علاقه منم خیلی به ایشون علاقه دارم الآن نزدیک ده ساله باهام آشنایی داریم و ارتباط مون با وجود همه فراز و نشیب هاش باقی مونده.
امّا مشگل من اینکه این آقا با وجود علاقه به من با اینکه چند بارم برای خواستگاری ازدواج گفتن میان خواستگاری و برنامه ریزی کردن امّا نیومدن.
آخرین باری که باهام در این مورد صحبت کردیم گفتن که براشون قبول مسئولیت زندگی سخته و زیر بار مسئولیت زندگی رفتن براشون مهمه و هم چنان میگن که منو دوست دارن.
این هم بگم که من ایشون رو خیلی دوست دارم و فکر ازدواج با کسی دیگه برام غیر ممکنه.
سلام
بنده دختری هستم 25 ساله، از ویژگی‌های خودم بخوام بگم همیشه از نفرات برتر مدرسه بودم و کنکور هم با رتبه خوب قبول شدم و الآن هم در مقطع ارشد تحصیل میکنم و همزمان مشغول به کار هستم، به گفته اطرافیان چهره خوبی دارم و با وجود ظاهر امروزی پایبند اعتقادات مذهبی هستم و در عین حفظ حیا، شیطنت هم دارم همچنین از خانواده پرجمعیت و با وضع مالی متوسط هستم؛ پدر و مادرم سواد آن‌چنانی ندارند امّا تموم سعی خودشون رو جهت تربیت بچه هاشون کردند و خواهر و برادرهایم همه تحصیل کرده هستند.
مشکل بنده این هست که به تازگی جذب یکی از اساتیدم شدم که ایشون هم مجرد هستند و با وجود خوشرویی ایشون حس میکنم امکان نداره که ایشون هم جذب من بشن چون قطعاً خیلی بهتر از من برای ایشون هست ضمن اینکه اگه می‌خواستن با دانشجوهاشون ازدواج کنن فرصت‌های زیادی داشتن همون طور که می دونم از جانب دخترها پیشنهاداتی هم دریافت می کنن امّا نپذیرفتن. ایشون شخصیت متدینی دارن و با همه دانشجو ها با اخلاق خوب برخورد می کنن با اینکه شوخی‌هایی با من داشتن امّا حس نمی‌کنم که این رفتار مختص بنده باشه.
سلام
دختری بیست و ... ساله هستم، ۳ ساله با آقایی در ارتباطم به قصد ازدواج که بیست و ... سالشه. فامیل دور هستیم شهرمون با هم یکی دو ساعت فاصله داره.
همه چی بین مون خوب بود تا حالا ولی تازگی ها من یه دغدغه‌ای برام ایجاد شده که نمی تونم خانواده م رو ول کنم برم. اون شرایطش جوریه که نمی تونه بیاد شهر ما و حتماً من باید برم.
الآن مثل دو راهی شده برام که یا اون رو ول کنم یا قبول کنم که از خانواده م دور باشم که تا حالا نتونستم با هیچ کدوم کنار بیام؛ البته شاید بگین ۲ ساعت چیزی نیست میری میای؛ ولی تهش ماهی یه بار می تونیم بریم من دلم می خواد هر لحظه من دلم تنگ شد یا خانواده م دل شون تنگ شد بتونیم همدیگه رو ببینیم.
تازه ما تو شهر خودمون هم غریبیم کسی رو نداریم برای همین مامانم نمی تونه تحمل کنه رفتن منو. همه جا با من میره.
سلام به همگی
آقایون بگن چه چیزایی رو از همسر آیندشون می خوان؟
چن وقت پیش یکی از دوستام می گفت یه آقایی بهش گفته اصلا مدرک خانوم واسش اهمیت نداره! یا دوست نداره همسرش بره سر کار! فقط آشپزی واسش مهم بود!!!
اگه واقعا این جوریه من فوق لیسانسمو نگیرم؟
من همیشه فکر می کردم آقایون دوس دارن همسرشون بره سر کار که کمک خرجشون باشه و در کل این جوری درآمد خونواده بره بالا .
بعد یه سوال دیگه آقایونی که در مورد آشپزی خانوما می پرسن، واقعا فک می کنین خیلی سخته یادگیری آشپزی؟! کسی که این همه درس خونده در عرض یه ماه هم می تونه آشپزی یاد بگیره، اگه دختری آشپزی بلد نباشه شما قیدشو می زنین؟
دختری ۳۱ ساله هستم مجرد. از نظر ظاهری زیبا و بیبی فیس هستم و بیشتر از ۲۲ سال به نظر نمیام. پدرم آدم بازاری عمده فروش و تقریباً با وضع مالی خوب و مرفه و ثروتمنده.
خودم هم تو مغازه ش حسابدار و یه ماشین هم برام خریده. لیسانس گرفتم. از دوران نوجوانی دختر قشنگ و تو چشمی بودم و خواستگارهای زیادی داشتم امّا اصلاً تو فاز ازدواج نبودم و به عبارتی بی خیال شوهر بودم. چون موقعیت خوبی داشتم و نیاز نمی‌دیدم دنبال شوهر باشم دختر مغروری هم بودم و به کسی اصلاً نگاه نمی‌کردم امّا بسیار احساساتی بودم و همیشه دلم می‌خواست یه عشق داشته باشم یه عشق رویایی.
من بسیار روحیه لطیف و قوه تخیل و احساس عاشقانه ای دارم مثل نوجوان‌ها و چهره م هم مثل نوجوان هاست امّا در عین حال منطق رو هم در نظر میگیرم.
خلاصه بعد از رد کردن کلی خواستگار دو سال پیش با پسری آشنا شدم که از همه نظر ایده آلمه. و دقیقاً هم تیپ خانواده مونه و مثل پدرم شغلش عمده فروش بازاری وضع مالی خوب. اخلاق و رفتارشم عالی از اون پسرهای با اصالت. خیلی خیلی هم عاشقم شد امّا چون این پسر پدر مادر نداشت این وسط یه سری مشکلاتی پیش اومد که نتونست بیاد خواستگاری و درگیر مشکلات شد البته خودش هم خیلی ثروتمنده امّا مجبور شد یه مغازه بخره.
یه مورد هست که دختر و پسرهای ما باید بیشتر حواس شون رو جمع کنن.
اول خانمها؛
فکر کنید مورد زیر اومده خواستگاری، کدومش رو انتخاب میکنید (در ذهن من کلاً 10 سطح در نظر گرفتم که سطح 10 یعنی عالی از نظر مادی و اخلاقی و هر چه بیاید پایین‌تر یعنی ضعیف تر)
پسر الف در شرایط منفی ۲ بوده از نظر مالی و تونسته به سطح مالی مثبت ۴ در سن ۲7 سالگی دست پیدا کنه، پسر به هم در شرایط مثبت ۷ بوده از نظر مالی و در سن ۲7 سالگی هنوز همون مثبت ۷ هست.
فرض کنید که پسر الف اومده خواستگاری شما و شما هم ۲۴ تا ۲۶ سال سن داری، با خودت میگی خب، میانگین جامعه الآن مثبت ۵ هست از نظر مالی، بعد من بیام با یه این ازدواج کنم که شرایطش مثبت ۴ هست؟؟؟ حواب منفی میدی و تمام.
یا حتی نمی ذاری که بهت پالس مثبت بده که بعداً جرأت کنه بیاد خواستگاری، خیلی اوقات دخترها باید این شجاعت رو به پسر بدن که بیاد خواستگاری، و بهش اطمینان بدن!
سلام دوستان عزیزم
من دختری 29 ساله هستم که به خاطر شغلم (گرافیک و تیز تبلیغاتی) با یه آقای معروف به اصطلاح سبلریتی آشنا شدم از لحاظ فرهنگی و اقتصادی نزدیک بهم هستیم.
ایشون پیشنهاد دادن یه مدتی با هم معاشرت کنیم تا همدیگه رو بیستر بشناسیم تا اگه به توافق رسیدیم،ایشون به طور رسمی اقدام کنند، دختر جشم گوش بسته ای نیستم امّا ارتباط با آدم‌های معروف و شناخته شده شرایط خاص خودشون رو داره، سؤالم اینه ایشون رو چه طوری بشناسم چه طور محک بزنم؟
چون حرف و حدیث درباره شون زیاده، بین راست و دروغ گیر می کنه، از طرفی با در و همسایه هم رفت و آمد ندارن، دوستان محدود دارن که اگه موردی هم باشه به من چیزی نمی گن، فامیل و آشنا هم همین طور.