سلام
وقتی یه دختر در آستانه سی سالگیه و چهره جالبی نداره تازه با آرایش قیافش معمولی و قابل تحمل میشه ، خانواده نابسامانی داره و براش خواستگار بیوه چهل ساله با یه بچه میاد که وضعش خوبه ، اون دختر با چه اعتماد به نفسی بره تو زندگی مردی که زن مرحومش خوشگل بوده ؟ چه جوری برا شوهرش دلبری کنه وقتی میدونه مقایسه میشه و بازنده ست ؟ چکار باید بکنه ؟ کسانی که تجربه دارن لطفا راه حل بدن
ممنون
سلام
من یه دختری هستم که دلم میخواد به حرفم گوش بدین و واقعا بدون شعار جوابمو بدین. 32 سالمه تا ارشد خوندم و هنرای مفیدی دارم. تا بوده همه گفتن مظلومه و بی آزار و ... . سرمو گرم کردم با تدریس و با شاگردام با وجود جدیت رابطه احساسی خوبی رو برقرار کردم .
تو دانشگاه با وجود رعایت حجابم با پسرا هم در ارتباط بودم و اینطور نبود که به همه بی محلی کنم. حتی یکی از همکلاسی های پسرم از حیام تعریف کرد و ...
اما با وجود این ها خواستگار ندارم. تازه دیروز یه خواستگار پنجاه و خورده ساله زنگ زد . اشکم در اومد که چطور تونستن این جسارتو بکنن.
پدرم در مورد رفتار با نامحرم و ... سخت گیرن . من قبول دارم که هر چی مرد و زن با هم برخورد نداشته باشن مفاسد کمتر هست اما آیا من که تا دبیرستان کاملا در منگنه بودم و حالا هم محدودیت هایی رو دارم ،برنده شدن؟ خوبه یه دختری مثل من با تمام نیاز عاطفی تو خونه بمونه و مجرد بمونه؟ نمیدونم خودمم چرا پسرای فامیل هم منو نخواستن ؟
خودم میگم شاید به دلیل سبزه بودنمه. اما مطمئن هستم این دلیل نیست چون دخترای زیادی رو میشناسم که سبزه هستند و ازدواح کردند حتی با شوهر هاس سفید و ... .
چند وقت پیش یه بنده خدا بدون اینکه حواسش باشه من مجردم گفت بعضی پشت سر فلانی که مجردن میگن ترشیده و ... . از چند سال پیش به دو تا واسطه سپردیم اما بی فایده بود .
یعنی میخوام بگم من راه های مختلفو رفتم .دیگه چرا جواب نگرفتم دیگه بچه نیستم اینجا دخترای 18 ساله پیام میذارن که ازدواج میکنن و خواستگار دارن و... اما من هیچ. مدتی از قانون جذب مدتی از دعا... اما ...
در محل کارم نمیتونم اعتراض بکنم نسبت به مسائل چون فورا پشت سرم میگن گند اخلاقه و ... . مونده و ... عقده ای و ...
لطفا قلبا برام یه راه حل مناسب پیشنهاد بدین و حرفاهای تکراری رو نگین.
ممنونم عزیزان
سلام
من دختری 30 ساله، فارغ التحصیل دوره ی دکتری و شاغل در یکی از ارگان های دولتی هستم. مدتی قبل خواستگاری داشتم، 31 ساله، فوق لیسانس و کارمند یکی از ادارات دولتی. شرایط را سنجیدم و چون دیدم تشابهات نسبی ای از لحاظ فرهنگی، خانوادگی و محل زندگی و ... با هم داریم، مراحل آشنایی را با نظارت خانواده ها شروع کردیم. من با همه ی شرایط و خواسته های مالی ایشان کنار آمدم و قبول کردم که با یک مهریه ی معمول و رو به کم ( 110 سکه) و عقد و عروسی و خریدهای مختصر، ازدواج کنیم.
در این مدت وقتی دیدم در بعضی امور جزیی تردید دارد، دو بار خواستم کمی سریعتر تکلیف رابطه را مشخص کنیم ولی ایشان فکر می کرد من فقط دنبال ازدواجم. مدتی بعد ایشان از من خواست که کاری را که مدت ها برای داشتنش تلاش کرده بودم و به صورت پاره وقت بود، رها کنم ( با درآمد خیلی کم و حدود 7 ساعت در هفته وقتم را می گرفت) و فقط به کار اصلیم بپردازم، در حالی که می دانست این کار پاره وقت را از کار اصلیم بیشتر دوست دارم و باعث می شود احساس رضایت از زندگیم داشته باشم.
وقتی به ایشان گفتم با این شرایط من کنار بیاید چون خواسته ی قلبی ای غیر از این ندارم و این دلخوشی، خوشحالم می کند، گفتند بین من و این کار یکی را انتخاب کن. تا اینکه مباحث مالی پیش آمد و ایشون گفتند حقوق هر دو روی هم هر چند شد، خرج زندگی می کنیم و هر چه باقی ماند در حساب من پس انداز می شود و نهایتا خریدی هم داشتیم ( زمین، خونه و ماشین)، شراکتی ثبت می کنیم و خواستند که این توافقات را در عقدنامه ذکر کنیم و تعهد بدهم حتی اگر حقوقم بیشتر هم شد به این شرایط پایبند بمانم.
با سلام و احترام
دختری بالای 30 سال هستم که با پسری مجرد و بالای 40 سال آشنا شدم . اختلاف سنی ما بالای 10 سال هست البته محل اشنایی ما سایت همسریابی بوده . پسند و صحبت های اولیه شده و حتی این اقا به خانواده خودشون نحوه ی اشنایی رو گفتن و معتقدا اصلا نمیتونن دروغ بگن اما من با توجه به اینکه در خانواده سنتی بزرگ شدم و قطعا میدونم خانواده من این روش اشنایی رو نمیپذیرن نمیدونم چکار میتونم بکنم .
چرا که میدونم اطلاع از نحوه اشنایی صرفا پسر میتونه عواقب بدی داشته باشه و نگرانی من هم همین هست و به قدری سر این موضوع استرس و اضطراب دارم که اصلا نمیتونیم به مقوله شناخت بپردازم و حتی ایشون تمایل به دیدار دیگری دارن ( دیدار ما در مکان عمومی هست ) اما من معتقدم ادامه اشنایی باید با اطلاع خانواده من باشه .
خودشون خیلی تمایل دارن و حتی راهکار به من دادن برای گفتن موضوع اما من اشنایی در سایت رو به دلیل نوع فرهنگ خانوادگی نمیتونم مطرح کنم تمنا دارم راهنمایی بفرمایید که من با وجود این مشکل به ارتباط ادامه بدم یا خیر .
بیشتر بخوانید ...
نظر شما در مورد موسسات همسریابی
دلایل عدم استقبال مناسب از سایت های همسریابی
میخوام برای ازدواجم در سایت های همسریابی عضو بشم
با پسری به قصد ازدواج در سایت همسریابی آشنا شدم
معرفی مراکز مشاوره و همسریابی معتبر
سلام
سوال بی جوابی دارم که نمیدونم کی و چطور میتونه حلش کنه. وقتی به خودم و دوستام و عمری که بیهوده از ما گذشته ، نگاه میکنم اشک تو چشام میاد و قلبم درد میگیره. کی میخواد جواب عمر از دست رفته ما و اینده مبهم ما رو بده ؟ گناه ما این وسط چی بوده که باید این همه عذاب و سختی رو تحمل کنیم؟
ماهایی که دوران بچگیمون هر خانواده پنج شش تا بچه قد و نیم قد داشت ، شهرستانی ها معمولا پدرهامون شهر غربت کار میکرد سه چهار ماه یکبار میدیدیمش، با نداری و مشقت بزرگ شدیم، با همون نداری مدرسه مون رو عالی تموم کردیم ، وارد دانشگاه که شدیم میدونستیم عشق و عاشقی مال بچه پولدارهاست سرمونو انداختیم پایین به امید تحصیل و بعد کار و بعد ازدواج تا ارشد و دکتری پیش رفتیم، همه خوشی ها رو رو خودمون بستیم و از نظر عاطفی و حتی جنسی به خودمون بارها و بارها نه گفتیم، الان چی داریم؟
کار؟ ، زندگی؟ ، همسر؟ ، بچه؟ ، خونه و ملک و سرمایه؟
با شغلی که دو ریال ارزش نداره ، قراردادی، امروز هست فردا نیست، درامدی که کفاف ده روز از سی روز رو نمیده.
سلام دوستان
من دختریی هستم که شرایط ازدواج رو ندارم یعنی اینکه سنم رفته بالا حالا من همیشه باید حرفای مردم رو تحمل کنم دختر ... و غیره ... و خسته شدم از حرفای مردم که عادت دارن تو کار ملت فضولی کنن .
منشا اونم فقط زن جماعته . اینایی که گفتم فقط مشکلاتی که بود برام پیش اومد که هر وقت بهم میگن دختر ... عذاب میکشم و تحملش واقعا برام سخته و حالا خونوادم برام نگران شدن که ما تا ابد زنده نیستیم رو سرت .
من راستش تصمیم گرفتم خونه کرایه کنم توش زندگی کنم تا بعدا خیالشون راحت باشه تا اینو به مامانم گفتم وای خاک بر سرم شد برین قرص فشارمو بیارین الان فشار خونم میره بالا من به مادرم گفتم مامان فک کردی این تصمیم گرفتن خونه برام راحته ؟نه راحت نیست . میدونم مردم حرف در میارن ولی من باید به فکر اینده خودم باشم .
سلام
دختری هستم 30 ساله و مجرد ، که مشکل ناامیدی و کمبود اعتماد بنفس دارم . طوری شده که بخاطر این ناامیدی اخیرا دچار مشکلات جسمی هم شدم مثل بی اشتهایی و تپش قلب و اضطراب .
هر روز واسم تکراری و مسخره س. فکر میکنم ادم مفیدی نیستم و روزا و شبای زندگیم به تکرار افتاده . انگیزه زیادی برای بهتر شدن شرایطم دارم اما ته همه چی میخورم به بی پولی و اینکه هر کاری رو میخوام شروع کنم نتیجه میگیرم که پولشو ندارم پس بی خیال.
لیسانس گرفتم اما تا بحال شغلی که به دردم بخوره برام پیدا نشده ، کار هست اما کار سخت با دستمزد ناچیز 100-200 تومن!! مدتی به فکر کسب و کار خونگی افتادم اما اونم برای شروع احتیاج به سرمایه داره که من ندارم. یه مورد رو شروع کردم اونم به شکست خوردم.
فکر ورزش کردن و اسم نویسی تو باشگاه و فلان کلاس هنری کردم اما شهریه ش زیاده و نمیتونم از پسش بربیام. پدر بیچاره م هم یه کارگر ساده س که از بد روزگار کارفرماش حقوق ناچیز ماهیانه مون رو هم یه خط در میون میده. هر چی زحمت میکشه خرج شکممون میشه و چیزی واسمون نمیمونه که من باهاش بخوام به تفریحاتو سرگرمیام برسم تا یه کم از این ناامیدی و پوچی و ... کم بشه.
با سلام
من یه مشکلی دارم خواهش میکنم تا آخر بخونید و بعد جوابمو بدین. و یه نکته اینکه خودم میدونم اشتباه کردم لطفا سرزنشم نکنید خودم داغونم.
من یه دختر 36 ساله ام امسال دی ماه 36 سالم تموم شده و عید که سال جدید بشه دیگه بعنوان یه دختر 37 ساله شناخته میشم. از یه خانواده سطح بالا و خیلی خوب ولی اشتباهات خودم باعث شد تا به این سن ازدواج نکنم و خانواده ام هم با خیلی بابت من زجرها کشیدن.
از لحاظ چهره و زیبایی در سطح خوبی هستم یعنی بودم الان که سنم کمی بالا رفته چروک های ریزی دور چشم و پیشانیم جمع شده که بیشتر هم بابت گریه های فراوانمه. اخه دختری به زیبایی و خانواده داری و کدبانویی ( همه نوع اشپزی، هنر و... دارم ولی بدون استفاده متاسفانه ) چرا باید تا این سن تنها بمونه.
خسته شدم از زندگی گاهی دلم فقط مرگ میخواد. با دیدن پدر و مادر پیرم و خواهر برادرام که همه خانواده دار و بچه دار هستن با دیدن دوستای متاهلم میگم خدایا مگه من چی کم داشتم چرا زندگی من اینجوری شد چرا شدم مایه زجر کشیدن پدر و مادر پیر و برادرام ... ؟
بذارید از اولین خواستگاری براتون بگم تقریبا دوم راهنمایی بودم که شاید هم کوچکتر که زمزمه های زن های همسایه رو برای پسراشون میشنیدم و انقد به خودم مغرور بودم که بعد رفتنشون یه دعوای حسابی با مادرم کردم. نمیخوام از تعداد خواستگارام و غرور بیجای خودم بگم ولی وقتی به گذشته برمیگردم و اونهمه خواستگار خوبی که داشتم و از نظر رد میکنم واقعا حسرت میخورم.
سلام
من یه دختر مجردم ، سی و پنج سالگی را تازه شروع کردم ، نه این که خواستگار نداشتم به خاطر این مجرد موندم که علاقه ای به خواستگارهام نداشتم .
شاید هم تقدیر من بوده که مهر اون بنده خداها به دلم ننشست ، ظاهر معمولی و اندام خیلی خوب و زیبایی حدود شصت درصد . خانواده ای متدین و متوسط ، خودم هم تحصیلات دانشگاهی دارم البته اینو بگم که سه سال پیش یه ازدواج ناموفق داشتم که خدا را شکر تو دوران عقد ختم به خیر شد و جدا شدم .
ولی چند مدته که خیلی ناامید شدم ، احساس میکنم من هم شدم جز مجردهای قطعی جامعه ام .
حالا از شما خواهش میکنم به من بگید ایا کسی بوده که شرایط سنی و زندگی منو داشته ولی با این وجود باز ازدواج کرده ؟ خواهش میکنم با نظرات مفیدتون دید منو به زندگی عوض کنید
27 ساله شدم، دلم می خواد یک مرد کنارم باشه
در 53 سالگی هنوز مجردی رو تجربه می کنم
مدتی هست که دلم عاشقی کردن می خواد
همه چیزمون رو الکی و برای هیچ باختیم
سی و دو سالمه ، آیا شانسی دارم که یه خواستگار هم سطح سراغم بیاد ؟
همیشه درس برام مهمتر از ازدواج بود ولی ...
دختری 37 ساله و مجردم، نمیدونم سرنوشتم چرا اینجوری شد ؟
سلام
الان که دارم این متنو مینویسم ساعت سه نیمه شبه ، فکرم داغونه خوابم نبرد اومدم که از شما کمک بگیرم . من بین سی تا سی و چهار سنمه ، خواستگاری داشتم اوایل هفته گذشته که بوسیله یک رابط معرفی شدن و اومدن خونمون همو دیدیم البته مادر ندارند و با خواهرش اومده بود و چون از همسایمون که خودشونم میشناختن تحقیق کردن و اون شبم گفتن که خیلی تعریف شنیدیم . ایشان قبلا ازدواج کردن و دوران عقد جدا شدن .
از هر نظر من برتری داشتم جز سنم که یک سال ازش بزرگتر بودم ، در ضمن شاغلم و یه ماشین صفر هم دارم . سخت گیری نکردم و ظاهری قبول کردم ایشونم رفتن و به رابط گفتن یک هفته بعد میان که با هم حرفامونو بزنیم . دو روز گذشت و دیروز رابط زنگ زد و گفت اون آقا گفتن که یه نفر دیگه در مورد من گفتن که خیلی بد خلق و لجبازه ، دقیقا ما یک همسایه ( آقای مغازه دار ) داریم که فامیل نزدیک زن داداش سابق بنده هست و همسایه همون رابط .
قبلا هم یکی از خواستگارارو پشیمون کرد. این آقا قبلا هم کارایی کردن و به گوش ما رسیده . تمام اتفاقات منزل مثلا بیماری پدرم و باردار شدن زن داداش جدیدمو به خانواده زن داداش سابقم گزارش داد و خبرش دوباره به ما رسید . خواستگار کوته فکر من هم با شنیدن این حرفا پا پس کشید و به جای اینکه رای به اکثریت بده و سبک سنگین کنه به حرف این آقا توجه کرد. ( احتمالا ادمی بود زود قضاوت میکنه و همچنین دهن بین )
با این اتفاقات ، خواهشا بگید من چیکار کنم ، من چه جوری میتونم ازدواج کنم. ازتون خیلی ممنونم.
سلام
بعد سه ماه دوباره اومدم اینجا در حالیکه گریه امون مو بریده . من بالای سی سال سن دارم. نه کار مناسب و نه درامد انچنانی و در استانه بیکاری هستم.
سالها با رنج و ناراحتی روحی مادرم و جنگ های تو خونه سپری شد با وجود تحصیلات و اینکه دوره ما دوستی و ... عادی نبود هیچ خواستگار رسمی هم نداشتم، ازدواج نکردم. این همه سال با خدا حرف زدم به قول مشاورا تو اجتماع رفتم ورزش ،کلاس ، مسافرت و ... ولی هیچ گشایشی تو ازدواج من نشد.
دیگه از تنهایی خسته شدم واقعا گریه نمیذاره درست بنویسم. دلم خونه ... چرا انقدر دخترها رو بر اساس رفتار پدر مادراشون قضاوت میکنن ؟ چرا انقد به حرف همسایه ها گوش میدن و راحت دختر سختکوش و با خدا رو بخاطر نداشتن ظاهر یا پول یا خانواده مناسب خط میزنن ؟!
چرا آدم ها انقدر بی رحمن! شاید دختری مثل من نتونه با مردی دوست یا اشنا بشه دلیل نداره حالا که بیکار و بی پوله انقدر تو جامعه سرکوفت بشنوه ، انقدر تحقیر یشه. همه دوستانم ازدواج کردن دیگه دوست همسن و سالی ندارم واقعا تو هر جمع و گروهی میرم تنهام .
با سلام
من به راهنمایی دوستان خیلی احتیاج دارم.
دختری هستم 31 ساله خواستگاری دارم 41 ساله. خواستگارم دلیل این که تا حالا ازدواج نکرده را این طور عنوان می کنه که دختری را می خواسته و چون منجر به ازدواج نشده دیگه قید ازدواج را زده. یه سری دغدغه دارم راجع به این ازدواج دارم خواهش می کنم بهم کمک کنید.
من دختری هستم که مسائل جنسی برام مهمه آیا اینقدر اختلاف سن مشکل ساز نمی شه؟
آیا کسی که دختری را می خواسته و منجر به ازدواج نشده دچار مشکلات روحی نشده با توجه به این که سن زیادی از ایشون می گذره.
هر نکته ای که به نظرتون می رسه که من از این آقا بپرسم تا ابهاماتم برطرف بشه بگید .
ممنون می شم راهنمایی ام کنید.
سلام
من با یک مادر افسرده بزرگ شدم 35 سالمه و مجردم . فرزند اول خانواده هستم و مسئولیت های زیادی رو به دوش کشیدم.
سعی کردم با تحصیلات عالیه ایندمو بسازم ولی با وجود درسخون بودن و دولتی خوندن در واقعیت بیکارم .
تمام جوونی من صرف نگهداری و کنترل خانوادم گذشت وقتی اونا بهتر شدن خودم در اوج جوونی زمین خوردمو افسردگی گرفتم.
دوست دارم ازدواج کنم ولی مادرم اجازه خواستگاری کسی رو نمیده از نظرش کسی در شان من نیس چون تحصیلات دارم ...
همینطور بخاطر مشکل روحی مادرم تو در و همسایه انگشت نما هستیم تا جایی که بارها به خود من تذکر دادن بخاطر رفتار مادرت فلان خواستگارت جلو نیومد ( کاملا در جریان بودم ) وقتی از پدرم میخوام از اینجا بریم حرفامو قبول نمیکنه وقتی از مادرم میخوام مراقب رفتارای اجتماعیش باشه واقعا کسی تو همسایه نمونده باهاش یه مدت قهر نبوده باشه میگه دیگران مشکل دارن نه من ...
واقعا از تنهایی رنج میبرم دیگه باورم شده بدبختم همه موقعیت هامو از دست دادم . حتی وساطت بزرگترهای فامیل کمکی بهم نکرد . مشاور هم رفتم ازم خواست جدا از خانواده زندگی کنم ولی شرایط مالی ندارم . بخدا کلافه ام راهی پیش پام نیست .
اینم بگم ارتباط خوبی در گذشته با خدا داشتم که تصمیم گرفتم ازش دور شم..همیشه راه حل مشکلاتم تو قران و نماز میگشتم . وقتی بی عدالتی تو جامعه میبینم وضعیت خودمو با همه زحمت هام دلسوزی کردن هام ... رو میبینم ..حتی پس اندازم پنهانی در اختیارشون میذاشتم وضع مالیشون بهتر شه . باورم نمیشه تو این سن و سال تو این نقطه ایستادم .
در حال حاضر مشکل روحیم رفع شده ولی دچار بیماری شدم که تنها راهش جراحیه باورم نمیشه خدا با من اینکارو میکنه .