خانواده برتر

سلام. من حدس می زنم تو یه شهر پرجمعیت مثل تهران هستید. بهترین پیشنهادی که براتون دارم اینه که به یه شهر کوچیک کوچ کنید.

من چیکار میکنم با تنهاییم ؟ با مشکلاتم ؟ نمیدونم میجنگم نشد دعا میکنم نشد فرار میکنم اکثر مواقع فرار میکنم ببین خیلی ها مثل تو هستن و به خاطر مشکلات خانوادگی تا آخر عمر مجرد میمونن خب مهم نیست عادت میکنیم اما یادت باشه اینجا ایرانه اگه ازدواج نکنیم باید تا آخر عمر متلک بشنویم من به فرار فکر میکنم ی جوری از ایران برم حتی شده غیر قانونی ولی تو مادرت هست باید اونم ببری بشین فکر کن ببین باید چیکار کنی چطور میتونید باهم برید مادرت طبیعت زیاد ببر آرامش میده کنار دریا یا استخر اینا خوبه براش 

سلام
من پسرم،
اتفاقا منم این روزا سی ساله شدم و یه سری اتفاقات و مشکلات مالی و کاری باعث شده فکر کنم دچار این بحران سی سالگی شدم.
من حتی کار هم ندارم و کسب و کاری که خودم درست کرده بودم چندین ماهه که درآمدش تقریبا صفر شده و قسطای بانکم عقب افتاده. دیگه واقعا قفل کردم، هیچوقت فکر نمیکردم روزی برسه که مجبور بشم کاری رو انجام بدم که ازش خوشم نمیاد یا با رشته تحصیلی و مورد علاقم متفاوته، ولی الان دیگه می بینم راهی نمونده انگار...

پاشدم رفتم تهران دنبال کار...تهران هم که میرم بدتر افسرده تر میشم از موقعیتهای بهتر و زندگی بهتری که مردم دارن...و همه چیزهایی که من ندارم...اونم در سن 30 سالگی...یه مدرک لیسانس و یه فوق لیسانس ناتموم کل داشته من در این 30 سال زندگیه! درحد چندصد تومن هم پول ندارم...ماشین ندارم...زندگی و ازدواج و حتی یه رابطه با یه دختر و همدم هم ندارم...حتی نمیدونم چجوری باید برم تهران ساکن بشم، انقدر که شرایط و هزینه هاش سخته، بدون آشنا و دوستی که بشه بهش تیکه کرد...تا لااقل از خونه زده باشم بیرون و مثل برج زهرمار جلوی پدر و مادرم نباشم...

احساس میکنم دیگه سنم گذشته و همه دخترای مناسب من ازدواج کردن و من دیگه نمیتونم کیس مناسب پیدا کنم...آخه اگرم باشه برای چیه من میخواد دل خوش کنه؟ حتی برای دوستی ساده هم پول میخواد خرجش کنی...همه هم از دم باهمه هستن...نمیگم سالم پیدا نمیشه ولی سخته میشه اعتماد کرد...

اگه کار دلخواهمو پیدا نکنم باید برم هرکاری شد بکنم...از نگهبانی گرفته تا کارگری...با این وضعیت مالی هم تا 10 سال دیگه هم نمیتونم به ازدواج فکر کنم...همه عمرم به فنا رفته...الکی...بدون هیچ محصول و دست آوردی...

ولی با همه اینها، به فکر پدر و مادرم هم هستم و نمیخوام اونا غصه بخورن که من اینجوری شدم، مادر منم ممکنه تنها بشه ولی خدارو شکر سالمن و برای این از خدا ممنونم...

به نظر من همین که کار داری، مشغولی، مادرت سالمه و میتونی کمکش کنی جای شکر داره...مواظب آدمای گرگ صفت باش...دعا کن یه راهی جلوت باز بشه...شاید یکی باشه که با تمام این شرایطی که داری بازم بیاد سمتت و حتی دلش نیاد مادرت رو تنها بذاری...انقدر دیدیم از این آدما که همه جوره با همسرشون کنار میان که خوش باشه و دلش رو به دست بیارن...امیدوارم هرچه زودتر پیش بیاد و خوشبخت بشی...
من که بهت حسودی میکنم، کلا به دخترای شاغل که نامردا همه چیم دارن حسودی میکنم، از ماشین و پول و پس انداز بگیر...تا چنتا چنتا دوست پسر و دختر... :))
البته اوناییکه زحمت کشیدن و کار کردن و پس انداز کردن نوش جونشون بشه و حقشونه دیگه :))

عزیزم اگ میتونی و شرایطشو دارید محل زندگیتو تغییر بده.بعضی مواقع میتونه باعث تحول بشه..اگ میتونی بیشتر تو جاهای ک  بیشتردیده بشی قرار بگیر باشگاه استخر مراسمای خانوادگی وکلاسای هنری هر چی ک شرایطشو داری.اگ میتونی از نظر مالی برای مادرت پرستار بگیر مثلن چندساعت در روز.یا اگ میتوتی ببرش مسجد روضه نمیدونم. جلسه قرآن  تا اونم ی دوست پیدا کنه و کمتر وابستت باشه.تغیر هم یکدفه اتفاق نمیفته و کسی غیر خودت هم نمیتونه شرایط و تغییر بده.

اینجا هم هیچ کسی از سر دلخوشی حرفی نمیزنه هر کسی اندازه ظرفیت خودش مشکلات و کمبود و بحران داره.

من هم دختری هستم در بحران چهل سالگی ببین دیگه من چی می کشم من هم مامانم روحیه خوبی نداره دوتایی باهم هستیم نه خواهر نه برادر هیچکس در زندگیم نیست شغل ثابت هم ندارم چون مرد توی زندگیمون نیست با مردم رابطه نداریم اینجا که اروپا نیست این چیزا عادی باشه زن و دختر تنها یعنی متجاوز به حریم خانواده ها و همه مردم ازت فرار می کنن حالا شما پدر و برادر داری ولی باز هم تنها هستی  من همیشه حسرت می خوردم به اونایی که پدر دارن یا اگر پدر فوت کرده باشه برادر دارن نمی دونستم آدم با وجود اونا هم می‌تونه تنها باشه نمی دونم چی بگم که آروم بشی وقتی خودمم مثل شمام مامان من که حتی برای نان خریدن از خونه بیرون نمی ره نشسته توی این آپارتمان پنجاه متری تکون نمی خوره  آخه با این وضعیت کی می خواد عاشق من بشه با هزار سنبل کاری سر و ته برج را به هم می رسونم که پول کم نیارم کار نیمه وقت رفتم اونقدر ازم بیگاری کشیدن از پا در اومدم هیچکس نمیاد ضامن من بشه برم یه جای خوب کار کنم یا ضامن بشه وام بگیرم چی بگم عزیزم ولی روزگار همیشه یه جور نیست خود من الان از بیست سال پیش بهترم اون موقع به نون شب محتاج بودم ولی الان باز بهتره و بعد ها بهتر هم میشه ولی زمان رفته بر نمی گرده و من بیست ساله یا سی ساله نخواهم شد  بهتره از لحظات حال لذت ببری و خوشبختی را به آینده موکول نکنی وقتی سن آدم در سرازیری می افته می فهمه که چه زمانهای گرانبهایی از دست داده امیدوارم مامان شما هم خوب بشه و خودت هم ازدواج کنی و خوشبخت بشی  

سلام من به این فکر کردم اگر به سی و سی و پنج رسیدم مجرد بمونم چی میشه. میترسم که مجبور به ازدواج بشم، هم مجردیش سخته هم متاهلی رو نمیتونم درک کنم. یعنی اونقدر از دوران ازدواج فاصله گرفتم که حس این که بخوام یه روز با یه نفر زندگی رو بسازم و  خودم خونه و زندگی خودمو داشته باشم ، حس ناشناخته توام با ترس داره واسم

سلام دوست عزیز 

سلام دوستان
سوال کننده هستم
ممنونم از پیامهاتون
حرفهای بعضی از کاربران آدمو دلگیر میکنه،فهمیدن مشکل دیگران وقتی نمیتونی براشون کوچکترین کاری بکنی
3 تا مطلب رو میخواستم بگم. دوست نداشتم چیزایی رو بگم که دوستان دیگه هم نارحت بشن ولی خب گفتنش بد هم نیست شاید در بعضیا اثر مثبت داشته باشه.
اول از همه میخوام برای مادرم دعا کنید و برای سلامتی همه مریضها . هرکسی که در هر جای این دنیا از نعمت سلامتی بی بهره س . مادر من بعد از کمتر از 2 سال مجدد نمونه برداری شده،چون آزمایشات کمی مشکوک بودن و فعلا منتظر جواب پاتولوژی هستیم.نمیتونم از درد و رنج خودم بگم که هر 3 ماه که برای تجدید آزمایشات میریم من چی میکشم و تا جوابش بیاد میمیرم و زنده میشم.هنوز یادم نرفته که مادرم رو نشوندیم و موهاشو ماشین کردیم تا با دیدن ریزش موهاش بیشتر درد نکشه یادم نمیره خودم رفتم موهامو پسرونه زدم تا با موهای بلندم جلو مادرم رژه نرم یادم نمیره ابرو ها و مژه هاش ریخته بود دردهای ناشی از شیمی درمانش رو که هنوز عوارض تو بدنشه.قدر پدر مادرهاتون رو بدونید هرطور که هستن فقط شکر کنید که جلو چشماتون عذاب نمیکشن حتی اگه ازشون دلخور میشید ازشون میرنجید.
یکی از دوستان از بی خواهر برادری گفت . از خوندن حرفاتون خیلی ناراحت شدم. ولی باور کنید هر کی خواهر برادر داره خوشبخت نیست . مهم اینه که معرفت داشته باشن. من دو تا برادر دارم ولی دلسوز نیستن، بار بیماری های پدر مادرم رو من بیشتر به دوش میکشم . 80 درصد کارهای خونه با منه خریدهای خونه همینطور، ی برادرم که مجرده به شدت عصبیه. خیلی وقتها با پدر مادرم تندی میکنه، بی دلیل به من حتی بد دهنی میکنه به ماردم همین طور .اگر کوچکترین جر و بحثی پیش بیاد به من میگه پا میشم میزنمت دست و پاتو میشکونم می افتی گوشه خونه.فکر کنید تازه پدرم زنده س و اینجوری میگه.اگر پدرم نباشه معلوم نیست دیگه چطور میخواد خون من و مادرم رو تو شیشه کنه.خیلی وقته بهش کاری ندارم.خیلی وقتها میاد قربون صدقه م میره ولی نمیدونه چقدر ازش دل شکسته شدم. اونوقت  بادوست دخترش با نهایت لطف و محبت رفتار میکنه.نفرینش نمیکنم چون اگه براش اتفاقی بی افته باز هم تو دلم ناراحت میشم و غصه ش رو میخورم.برادر دیگه م فکر زن و زندگی خودشه تو دوران مریضی مادرم خیلی دیر به دیر سر میزد یک بار هم بیمارستان نیومد میگفت طاقت دیدن مامان رو تو اون حالت ندارم بعد فکر کنید من که ی دخترم چقدر از دیدن مادرم عذاب میکشیدم.الان روی صحبتم با برادر هاس. هوای خواهر هاتون رو داشته باشید برادر پناه خواهره آدم برادر داره پشتش به اون گرمه.با خواهراتون مهربونی کنید نذارید آب تو دلشون تکون بخوره نذارید از سر بی محبتی جذب پسری بشن . اگر برادر های من با معرفت بودن الان انقدر احساس تنهایی نمیکردم. کوچکترین جایی من رو نمیبره.مثل ی مهمون میاد و میره.صبح سر کار شب خونه شام و خواب.میگه شما که تو خونه کاری نمیکنید.من فقط اینجا ی شام میخورم.انقدر میرم خرید و بار سنگین بلند میکنم همیشه شونه هام درد میکنه.حتی سطل زباله سنگین سر کوچه گذاشتن هم با منه.
پدرم از لحاظ مالی کم نمیذاره،خدارو شکر که بیمه خوبی داریم وگرنه با این هزینه های سنگین بیماری نمیدونم چه باید میکردیم.ولی زبون پدرم تنده.چون همیشه با مادرم اختلاف داشتن به مادرم زخم زبون میزنه که یعنی تو داری تقاص پس میدی در صورتی که میدونم هر دوشون همیشه مقصر بودن پدرم حتی بیشتر نمیدونم انصافش کجاس که به ی بیمار سرطانی که پر از درده زخم زبون میزنه، حتی باهاش دعوا هم کردم جلوش کلی گریه زاری هم کردم،میدونه من چقدر شکننده شدم و بهم میریزم ولی بازم تو ناراحتی و عصبانیت این حرفهارو میزنه.نه میتونم تو روش وایسم نه بیخیال باشم.فقط خدا میدونه تو دلم چقدر میشکنم چقدر خود خوری میکنم حتی ازش گاهی متنفر میشم. بعد از طرف دیگه براش نذر میکنه دعا میکنه.این جای حرفمم با همسر هاس با همه س البته ، به دیگران تو زمان مریضی تو زمان درگیری تو زمان مشکلات زخم نزنید.فکر کنید شاید شما جای اون طرف بودید سعی کنید اگر کاری از دستتون بر نمیاد باری رو هم به طرف تحمیل نکنید.تحمل اون شرایط رو برای طرف سخت تر نکنید.
و اون آقایی که از شاغل بودن خانمها گفت. من و امثال من مجبوریم کار کنیم اگه نکنیم سربار خانواده هامون میشیم.نگاهمون نمیکنن دست گیرمون نمیشن.من اگه روزی پدر مادرم نباشن میرم خودمو ی جا گم و گور میکنم نمیخوام باشم .الان که هستم بهم بی اعتنا هستن برادرهام.پس مجبورم کار کنم تا گلیم خودمو از آب بیرون بکشم.
از همه معذرت میخوام.همه مشکل دارن اندازه خودشون و هدفم ناراحتی کسی نبود.امیدوارم درد و دل من لا اقل تو یکی دو نفر ی برادری ی همسری کسی اثر کنه.

محسن رهیافت

سلام. من حدس می زنم تو یه شهر پرجمعیت مثل تهران هستید. بهترین پیشنهادی که براتون دارم اینه که به یه شهر کوچیک کوچ کنید.

ﭼﻂﻮﺭ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻬﺘﺮﻩ? ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺸﻜﻼﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮﻩ ﺑﺎ ﻧﺼﻒ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻛﻼﺱ ﺑﻮﺩﻱ ﺟﺎﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮﻱ و ﻫﻤﻜﻼﺳﻲ ﻧﺒﻴﻨﻲ و ﺳﻮاﻝ ﻧﻜﻨﻦ  ﭼﺮا اﺯﺩﻭاﺝ ﻧﻜﺮﺩﻱ? ﺣﺎﻻ ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﮕﻪ اﮔﺮ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﻨﻢ اﻻﻥ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩاﻡ

ﺑﺤﺮاﻥ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺭﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡ اﺻﻼ ﻧﻔﻤﻴﺪﻡ ﭼﻂﻮﺭ ﮔﺬﺷﺖ اﻻﻥ 32 ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻴﻜﺎﺭ .ﻭﻟﻲ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻣﺎﺩﺭﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﺩﺭﻙ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﻳﻀﻪ و اﻻﻥ ﻣﻨﺘﻆﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﻛﺎﻣﻨﺘﺘﻮﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻙ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﺎﺵ ﺧﻮاﻫﺮ ﺩاﺷﺘﻢ ﺭاﺑﻂﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ اﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺩ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﻱ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﻣﻴﮕﺬﺭﻩ ﺧﻼﺻﻪ ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺏ ﺷﻤﺎ ﺟﻮﻥ ﺗﺮﻱ اﻣﻴﺪ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ اﺯ ﺻﻤﻴﻤﻢ ﻗﻠﺒ ﺒﺮا ﻣﺎﺩﺭﺗﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ  

سلام دوست عزیز.

شرایط بعضی دوستانو خوندم

سلام.

از صمیم قلب دعا میکنم مشکلاتتون حل بشه...

سلام.

عزیز دلم بیماری مادرتو من درک میکنم که چقدر سخته چون خودم این دوره رو طی کردم غم من با فوتش به اوجش رسید تا یک سال بعد اون روی زمین نبودم انگار . الانم در بحران سی سالگی مخوف به سر میبرم تنها فرق من با شما اینه که خانواده خوبی دارم که پشتمن نگران نباش خوب یا بد این روزا تموم میشه میره ولی سعی کن به خودت هم خیلی فکر کنی یه زمان هایی بزار با خودت خلوت کن گاهی تنها قدم بزن سینمایی برو و چیزی برای خودت بخر سعی کن با کارهای کوچیک برای خودت خودتو سرپا نگه داری اینو از من بشنو قرار نیس تو هم با بیماری مادرت آب بشی و از بین بری چون من این سختیو کشیدم میدونم چه ضربه ای به روح و جسمت میخوره البته هر کاری میتونی براش بکن و از محبت کم نزار که میدونم اینکارو میکنی ان شالله مادرت خوب میشه ولی سعی کن همین روزا رو به شادی هرچند کم بگذرونی دوست خوبم

عزیزم شرایطت رو درک میکنم. بعضی از افراد به خاطر شرایط خونوادگیشون یا شرایط مشابه این مورد زیادی برای ازدواج ندارن. و گذشته از این مسئله ازدواج یه فرآیند تصادفی شده خب احتمال اینکه فرد مورد علاقه شما سر راهت قرار بگیره خیلی کمه و این برای اونایی که شرایط خوبی ندارن بدتر هم میشه. باید یه فکر اساسی برای موضوع ازدواج کرد. یه صحبت هایی در مورد واسطه های ازدواج بود به نظرم راه خوبی بود...

خانم یه نکته درمورد بیماری مادرتون میخوام بگم که خدا کنه جدی بگیری چون درمان مادرتون شیمی درمانی و نمونه برداری واینا نیس .خگخ رو میدونی چیه؟خام گیاه خواری روشیه که خیلیا باهاش شفا پیدا کردن .یه انجمن هست تو تهران که همه مریضای شفایافته با بیماری هایی مث سرطان سینه  و پروستات وروده و... انواع اقسامش و هزارتا بیماری دیگه (مث دیابت ام اس چربی خون فشارخون و...) اونجا جمع میشن و توضیح میدن که چ جوری شفا یافتن.ببین خانم شیمی درمانی مادرتو خوب نمیکنه  فقط دردشو ساکت میکنه و مریض تر.  ببین من کانالشون رو برات میزارم برو وویسهاشون رو بشنو.هر سه شنبه هم تو سرای محله حشمتیه تهران جمع میشن..(ادمینش اقای مختاریه @De_RM و خود کانالش هم https://t.me/khamgiahkhara)

ممنونم از همه دوستان از دعاهای خیرتون و از ابراز همدردیتون و از آقای نجفی که بزرگواری کردن و صحبت های من رو پست کردن و از آقای علیرضا بابت معرفی کانال.

من قضیه ات رو خوندم.داستانی غمناک داشتی.اما هیچ مشکلی نیست که راه حل نداشته باشد.

به سوال کننده
سلام عزیزم
ببخشید که من دیر متوجه پیام شما شدم.

مریضی مامان واقعا سخته . اونم وقتی که هیچکسی نباشه که یکمی تو بدوش کشیدن بار چنین غمی ، یار آدم باشه. و من که به این شکل اونو تجربه نکردم نمیتونم بگم درکت میکنم ولی یه لحظه تصور رنج کشیدن تنهاترین و عزیزترین پناه زندگیم برام واقعا سخته.
واقعیت اینه که تو جامعه فعلی و ما جوونا ظاهرا خیلی تنهاییم. توقعات بالای هم دخترا و هم پسرا جرات ازدواجو از اغلبمون گرفته. همه هم اینو میدونن ولی هیچ حرکتی صورت نمیگیره. تو فرهنگ ما و البته فطرتمون هم هست که آقایون باید اقدام کنن. به آشناها که نمیشه گفت که بابا بیاید دیگه ولی فقط همین دنیای مجازیه که شاید حرفمون به جایی برسه. اگه بشه که حتی یه پسر مردونگی کنه بازم خیلی خوبه. امید به خدا ما که تلاشمونو میکنیم.
بهتره هرچه بیشتر توی تشکل های کاری و اجتماعی حضور داشته باشی تاهم از تنهایی دربیای و از زندگیت لذت ببری و هم احساس رشد داشته باشی و هم فرصت فکرکردن به مسائل بالا رو نداشته باشی.
اما راستش من شخصا به این نتیجه رسیدم که سر کار رفتنم بعنوان یه خانم در حالتی که نه در حال و نه در آینده نیاز مالی ندارم و بشکلی که یه فرصت شغلی رو پر کنم ،تو بازار کار الان خوب نیست و بهتره که میدون رو برای آقایون باز کنم. برای کسب درآمد سعی میکنم خودم کارآفرین باشم حداقل برای خودم.

حتما توی بعضی جمع ها حضور داشته باش که موارد و مخصوصا خانواده ها شمارو ببینن و بشناسن منظورم اینه که به حضورت یه مداومت هم بده. همیشه سعی کن بدرد دیگران بخوری حتی بایه کار خیلی کوچیک.

مثلا من کلاسهایی که میدونم بدرد زندگیم میخوره و من توی اون زمینه ها نیاز به رشد دارم شرکت میکنم. خوبیش اینه که چون برای هرجلسه باید یه کارایی رو تمرین کنم یا تحویل بدم یه دغدغه فکری برام درست میشه. ولیی میزارم یه دوره که تموم شد بعد دوره بعدو شروع میکنم که همیشه دغدغه داشته باشم.
از قبل مامانم خونه داری و خیاطی و آشپزی و مهارتای ارتباطی خونواده و بچه داری و تربیت فرزندو ... قبلا خیلی یاد گرفتم و الان هم دارم تقویتش میکنم. خیاطی میکنم برای خودم و مامانم و خواهرزاده هام. نصف کارای خونه در روز بامنه .آشپزی رو خیلی دوست دارم. از نظر ظاهری به خودم میرسم. خیلی وقتا بامامان خونه دوستان و فامیل میرم و بعد از ظهرا باهم میریم پارک و پیاده روی. کلاس شنا رفتم و الان ماهی حداقل یه بار برنامه شنا دارم با دوستام و بقیه. با دوستای قدیمی و جدیدم رفت اومد و ارتباط تلفنی دارم. کارهای هنری مثل تابلو نقاشی و کولاژ و خطاطی و .. انجام میدم و برای هدیه به دوستان از اونا استفاده میکنم. مطالعات روانشناسی و تربیتی زیاد دارم. بعضی وقتا مسجد میرم برای نماز. اونجا با خانمای زیادی دوست شدم. تو گروههای خیریه کمک میکنم. اگه کسی از اطرافیان یا دوستان نیاز به کمک کاری داشته باشه کمکش میکنم. یه سرس فعالیتای خود اشتغالی هم دارم که دست خودمه میزانش و بایه سری از دوستانم هم اونجا آشنا شدم و تبادل اطلاعات و همکاری میکنیم که همشون خانمن. یه اندک درآمدی هم دارم.
کلا بخش زیادی از فعالیتایی که وقتی متاهل شدی  باید انجام بدی الانم میتونی انجام بدی.البته جدای از بحث هم صحبتی و عاطفی زن و شوهری که برای ماها یه نیازه ولی با سرگرم شدن کمتر اذیتمون میکنه.
من که اینجوری خیلی وقتم پره حتی یه وقتایی فرصتم به یه سری از چیزایی که دوست دارم نمیرسه.

منم تو سن و سال شمام اما به چیزایی رسیدم که خیلی برام باارزشه دوست دارم به شماهم بگم.یه چیزی رو تاکید میکنم قدر دوتا چیزو خیلی بدون:
1- مامان عزیزت. حتی اگه متاهلم باشی حضورمادر مخصوصا برای دختر خیلی ارزشمنده. مادر برای همه آدما بزرگترین و خالصترین و مطمئن ترین و بهترین تکیه گاهه. از حضورشون نهایت استفاده رو بکن. به هر شکلی بهشون عشق بورز . از تجربیاتشون درس بگیر و هنرهاشونو یاد بگیر. خیلی زیاد بامامانت صحبت کن.
برو توبغل مامان. ببوسش.دست مامانو بگیر نوازشش کن . توی چشماش نگاه کن بهش بگو که چقد دوسش داری. سرتو بزار روسینش که صدای قلبشو بشنوی. توبغلش بمون...
اگرچه داشتن همسر خیلی خوبه اما هیییچکس مثل مامان و بابای ادم نمیشه. هرگز
نکنه بعدا حسرت یه لحظه بودنشونو بخوریم.

2- جوونی یعنی سلامتی و فراغ بال و انرژی و نشاط و شور
تااااااا میتونی از لحظات جوونیت استفاده کن . رشد کن. بزرگ شو. عشقورزی کن حتی به یه بچه توی پارک. لبخندبزن حتی به یه عابر توی خیابون.حرف بزن حتی بایه گل توی باغچه. لذت ببر حتی از یه نفس عمیق اول صبح. گوش بده حتی به صدای گنجشکای روی درخت...
به خودت برس. خودتو نوازش کن. خودتو توی آینه نگاه کن. به خودت لبخند بزن. با خودت اواز بخون. حرف بزن. به زندگیت اتاقت خوراکت رسیدگی کن. ورزش کن. برقص... شااااااد باش
ببین ما چقد چیزایی داریم که ازش لذت ببریم. ببین...
این لحظه های عزیز خیلی زووووووود میگذره.... اما بیا کاری کنیم که یادش تا همیییییییشه بمونه.

شاد و سربلند باشی.

یه لحظه احساس کردم خودم نوشتم