با دیدن افراد متاهل جوان، ناراحت میشم

سلام دوستان

من یه دختر ۱۹ ساله م. راستش ازدواج هیچ وقت هدف برام نبوده تو زندگیم ولی نمیدونم چرا گاهی با دیدن برخی افراد متاهل که جوان هستن یا افرادی که عاشق و معشوق هم هستند ناراحت میشم. 

در خودم آمادگی ازدواج رو در حال حاضر نمی بینم و فعلا مشغول پرورش خودم هستم، در واقع مستقل شدم اما بازم ته دلم حس میکنم نیاز دارم به همچین کسی تو زندگیم. دوست پسر هم تا به حال نداشتم اما خب دوستام رو که میدیدم منم دلم میخواست، مثلا پیش شون که می نشستی به جای اینکه بهت توجه کنن یه سره چت میکنن با رل شون.

منم با خودم گفتم بذار امتحان کنم. تابستون نزدیک دو هفته با یکی از هم کلاسی های پسرم صحبت میکردم تو تلگرام، ولی خب درخواست دوستیش رو قبول نکردم و رابطه رو تموم کردم. یعنی میخوام بگم درخواست دوستی داشتم ولی خودم قبول نکردم.

در مورد خواستگارم بوده ولی معمولا خانوادم منو در جریان نمیذارن و رد میکنن و من بعدا زیر زیرکی میفهمم. البته منم گفتم اول هنوز آماده ازدواج نیستم کلا. آیا این حس ناراحتی بعد دیدن زوج هایی که مخصوصا هم سن و سالم باشن یا حالا کمی بزرگتر یا کوچیکتر طبیعیه؟، یه جور حسادته انگار جوری که گاهی تو رستوران یا کافه یا حتی اینستاگرام هم دیدن این صحنه ها افسرده م میکنه یه مقدار.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

قربانی تصمیمات اشتباه در انتخاب رشته هستم

سلام به همه 

من یه دختر پشت کنکوری تجربی ۱۸ساله م که به رشته م هیچ علاقه ای ندارم و حس میکنم به بن بست خوردم.

دو سال پیش همین موقع ها بود که فهمیدم استعداد و علاقه من این رشته نیست و فقط به خاطر حرف های خانواده، دوستان، و معلمان به این رشته اومدم، من استعداد بالایی در زمینه ادبیات و فلسفه داشتم، از دوران راهنمایی شعر میگفتم قدرت بیان خیلی خوبی داشتم، کتاب های شاهکار ادبی ایران و جهان رو همیشه میخوندم، عاشق جامعه شناسی بودم.

معلمان ادبیات عاشقم بودن، اما در عوض هیچ حسی به زیست، فیزیک و بقیه درس های تجربی نداشتم، وقتی دو سال پیش این موضوع رو به خانواده گفتم و گفتم میخوام به انسانی تغییر رشته بدم برخورد خیلی تندی باهام شد و مادرم به شدت مخالفت کرد چون معتقد بود که خودش انسانی بوده و ناراضی بوده از رشته ش و بازار کار نداره.

سعی کردم بهشون بفهمونم که آدم ها مثل هم نیستن و اگه کسی باسواد و باعرضه باشه کار گیرش میاد ولی نشد و برخورد خوبی با من نشد و من به شدت عصبی بودم و میخواستم هر طور شده از تجربی خلاص بشم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
انتخاب رشته (۱۰۶ مطلب مشابه) پشت کنکوری ها (۱۳۳ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

کلا یه دختر بی هدفم، هیچ هدف و انگیزه ای برای زندگی ندارم

سلام 

من یه دخترم و ۲۰ سالمه، امسال دانشگاه قبول شدم، ترم بهمن رشته پرستاری، تو تابستون و این چهار ماه تعطیلی من هیچ کار مفیدی انجام ندادم، کلا یه دختر بی هدفم، هیچ هدف و انگیزه ای برای زندگی ندارم روزهام همین طوری میگذره، گاهی شروع میکنم به سخنرانی گوش دادن، کتاب خوندن پیاده روی و … ، ولی خیلی زود تمومش میکنم، راستش دلم یه چیزهایی تو زندگی میخواد که هیچ وقت نداشتم و نخواهم داشت، مثل یه پوست صاف.

آخه صورتم پر از جوش و جای جوشه، هر کی نگام میکنه حالش بهم میخوره، خیلی خیلی دنبال درمان رفتم ولی فایده ای نداشت بدتر هم شد، باعث شد صورتم لاغر لاغر بشه، دلم میخواست یه دختر سر زبون دار میبودم، ولی از بچگی به شدت خجالتی و کم حرف بودم، همیشه تو اتاقم هستم،  حتی وقتی خواهر زاده کوچولوم میاد میرم تو اتاق مخفی میشم، همیشه تنهایی غذا میخورم و … ، دلم میخواست یه روزی میتونستم ازدواج کنم، کنار یه مردی حسابی خوشبخت بشم، به آرامش برسم، بچه داشته باشم و شاد باشم، ولی کدوم مردی میاد سراغ دختری با ویژگی های روحی و ظاهری من؟، آخه دلم میخواست با حجاب باشم ولی چون اخلاقم خشکه و اکثرا تو جمع میرم یه گوشه وایمیسم چادر نمیزنم میترسم دید بقیه نسبت به چادری ها بد بشه.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه) مسائل درونگراها (۳۵ مطلب مشابه)

‌از دختر بودنم خجالت می کشم

سلام دوستان

پستی که میذارم زیاد جنبه پرسشی نداره، بیشتر درد و دل هست و اونم اینه که من یه دختریم که در آستانه ۲۲ سالگی از دختر بودن خودم متنفر شدم، واقعا حتی احساس شرمندگی دارم و واقعا دنبال یه مرهمی هستم که کمی آروم بشم، نه این که به جوون هم بیافتین.

حالا بگم دلیل این حس بد من نسبت به دختر بودن چیه، من یه دختری هستم که همیشه استقلال فردی برام مهم بوده، درس خوندم از بچگی، الان هم یه رشته نسبتا خوب دولتی درس می خونم،  خانوادم رفتار خوبی باهام داشتن، منو مقایسه نکردن، ولی اون چیزی که هر روز باهاش تو کوچه خیابون، جمع فامیلی و دوستام مواجه میشم چیزهایی هستن که باعث بشن من به بی ارزش شمردن جنس زن تو جامعه مون بیشتر آگاه بشم.

وقتی یه دختری کلی زحمت میکشه، درس می خونه، شاغل میشه، تا وقتی ازدواج نکرده اونقدرها پذیرفته شده نیست، ولی یه دختری که واقعا تن پرور بوده و حتی خانه داری رو هم بلد نیست، به واسطه یه نیمچه قیافه یا شانس ازدواج کرده، مردم یه جوری باهاش رفتار می کنن انگار مدال برده و به نهایت پیشرفت رسیده، چرا خودمون رو گول می زنیم، تو جامعه ما ارزش یه دختر مجرد واقعا کمه.

 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

در طول زندگیم هیچ وقت حمایت نشدم

سلام و عرض تسلیت بابت شهادت سردار سپهبد قاسم سلیمانی

من یه دختر 19 ساله هستم و دانشجوی ترم یک یکی از رشته های علوم انسانی در دانشگاه دولتی، خانواده شلوغ، سنتی، مذهبی و کم درآمدی دارم، اما فقیر نیستیم (پدر و مادرم مناعت طبع دارن و این رو به ما هم یاد دادن) ولی خب اعتماد به نفس زیادی بهم ندادن. 

همیشه این تلقین در من بوده که دخترهای دیگه بهتر از من هستند، خب مدرسه م هم دولتی بوده و اون جا هم اعتماد به نفسم گرفته میشد. از بچگی کتاب میخوندم، حرفه ای ورزش میکردم، ولی همیشه با دیگران و خواهرم  مقایسه میشدم، مثلا فلانی خوشگل تره، فلانی انقد کنجکاو نیست و ...

من برای جبران اعتماد به نفس نداشته م با وجود موقعیت عالی تو انسانی تصمیم گرفتم تجربی بخونم تا دکتر بشم و خانوادم بهم افتخار کنن، اما هیچ وقت حمایت نشدم چون اولا وضع مالی مناسبی نداشتیم بعد هم درک درستی از جو کنکور نداشتن، خیلی با خواهر کوچیکم مقایسه شدم چون خوشگل تر از من بود و هیچ کدوم از ویژگی های خوب من دیده نشد. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

والدین و بزرگترها خیلی مقصر هستند در بحث ازدواج نکردن ما جوانان

سلام

همیشه وقتی بحث ازدواج نکردن جوان ها پیش میاد بدی ما جوان ها گفته میشه، ولی حقیقت اینکه والدین و بزرگترها خیلی مقصرن اما کمتر بهش اشاره میشه. 

1. مثال میزنم:

خانوم همسایه ما یه پسر داره، همیشه می اومد خونه مون با مامان درد دل میکرد که خسته شدم برای این پسر رفتم خواستگاری سخت گیره و ال و بل، هر بار یه چیزی میشه جور نمیشه، مامان منم راهکار میداد و حرف هاش رو گوش میکرد.

الان یه ساله پسره ازدواج کرده، چند وقت پیش خانوم همسایه به مامانم گفته پسرم خیلی دوست داشت با دختر شما ازدواج کنه!!!، خیلی بهم اصرار کرد که تو بهشون بگو رد هم کردن اشکالی نداره. ولی این خانوم حتی یک بار هم به ما نگفته بود در این مورد!

دلیل این غرورهای الکی چیه؟، اگر  برای پسرتون برید جلو و نه بشنوید، احساس حقارت می کنید؟، حقارت رو باید اون پدر مادری حس کنه که پسرش پیر شده و به خاطر سهل انگاری اون ها زن نگرفته، حقارت رو اون پدر مادری باید حس کنه که پسرش تو هر پارک و کافه ای با یه دختر دوسته و میگرده!، حقیر اون پدریه که از پدری فقط شکم و بچه سیر کردن بلده، به بچه هاش یاد نداده مسئولیت پذیر و متواضع و با فرهنگ باشن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
موانع ازدواج (۴۹ مطلب مشابه) ازدواج فرزندان (۱۸۰ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه) درد دل های پسران (۹۷ مطلب مشابه)

چطوری میشه برای دریافت کمک معیشتی ثبت نام کرد؟

آیا کمک معیشتی برای کسانی که یارانه‌ شون قطع شده بود هم واریز میشه؟، چطوری میشه برای دریافت کمک معیشتی ثبت نام کرد؟

مثلا دختر جوانی که تحت حضانت پدر بوده، در زمان حیات پدر یارانه خانواده قطع شده، منظورم از خانواده یعنی دختر و والدینش، برادرهاش متاهل هستن و هر کدوم خودشون سرپرست خانواده خودشون هستن. پدر فوت شده. دختر بیکاره و درآمدی نداره. پدر شغل آزاد داشته. بیمه و حقوق بازنشستگی نداشته. در نتیجه دختر نمیتونه از مزایای بیمه استفاده کنه و نتیجتا مستمری دریافت نمیکنه. بعد از تقسیم ارث هم مبلغ خیلی کمی برای دختر باقی مونده چون تعداد برادرهاش زیاده. شش تا برادر داره. علاوه بر اینها دختر باید از مادر پیرش هم مراقبت کنه که دائما بیماره و هزینه های درمانی داره.

چنین دختری چطور میتونه برای دریافت کمک معیشتی ثبت نام کنه؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل اجتماعی روز جامعه (۶۳۴ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

زندگی هیچ وقت روی خوشش رو به من نشون نداده

درود و عرض ادب...

دلم میخواست با چند نفر که نمیدونن من کی هستم درد و دل کنم... 

زندگی هیچ وقت روی خوشش رو به من نشون نداده... از وقتی یادم هست توی خونه مون دعوا و گریه و غم بوده... پدرم یه فرد بسیار عصبی، دیکتاتور، ریاکار، خشن و بدون ذره ای محبت... مادرم هم یه زن ساده که بویی از برخورد اجتماعی و سیاست نبرده و نمیتونه توی جمع چهار کلام صحبت درست بکنه و فقط بلده غذا بپزه...

من و برادرم هیچ وقت نه محبتی دیدم نه نوازشی...، هر چی بوده دعوا، آبرو ریزی، خجالت زده شدن بین فامیل و همیسایه و بس، پدرم فقط بلده ما رو تحقیر و خورد و ذلیل کنه...

پدرم اصلا به فکر ما نیست و به خاطر ریاکاری بیشتر درآمدش رو به دیگران میده و همه ازش سوء استفاده میکنن و وقتی ما ازش پولی میخوایم چنان داد و هوار میکنه که از کار خودمون پشیمون میشیم...

برادرم به خاطر همه این ماجراها ناراحتی روحی روانی بدی گرفت، که مشت مشت قرص اعصاب میخورد و پدرم و مادرم اصلا نگرانش نبودن و به خاطر شرایط بدی که داشت یه غروب غم انگیز مرگ و به این زندگی نکبت بار ترجیح داد و من درمانده تر از همیشه شدم...

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران و پسران (۲۰۹ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۸ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۶ مطلب مشابه)

میگن ظاهر زندگی دیگران رو با باطن زندگی خودتون مقایسه نکنید

همیشه میگن ظاهر زندگی دیگران رو با باطن زندگی خودتون مقایسه نکنید، وقتی میبینم هم باطن هم ظاهر زندگیم خرابه چیکار کنم، چرا باید حسرت همه چیز تو دلم باشه؟، چرا بعضی ها اینقدر شادن،  خوشحالن، خوشگلن، پولدارن ... ؟

من هیچی ندارم، مثل زندانی تو قفسم و زندگیم ثابت و یکنواخت، چرا خدا من رو دوست نداره؟

مرتبط:

آیا حس پوچ گرایی بعد از چندین جلسه قابل درمانه ؟

حالم خیلی بده، به پوچی رسیدم

از وقتی ترک تحصیل کردم زندگیم به پوچی میگذره

احساس پوچی داره دیوونه ام میکنه

احساس پوچی میکنم که چرا سمت رشته مورد علاقم نرفتم

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل اعتقادی (۱۲۲۸ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

میخوام برگردم به خود واقعیم، واقعا دلم گرفته ...

سلام

من یه دختر کنکوریم، از ابتدایی درس خون بودم و دانش آموز تاپ، دوران راهنمایی رو تو سمپاد گذروندم و دبیرستان، وقتی رسیدم به سال کنکور به دلیل یه سری مسائل محیطی و تاثیری که روی روحیه من گذاشت من درجا زدم و دو سال اصلا درس نخوندم.

ولی به خانواده میگفتم دارم میخونم، من درگیر حواشی که اکثر دوستام شده بودن (دوست پسر و ...) نشدم و خیلی بچه مثبتم حتی یه بارم با یه پسر حرف نزدم، خلاصه درگیر این جور چیزها نبودم،  اما درس هم نمیخوندم، همه ش ناامیدی و افسردگی و خواب ... .

از همه مهمتر هر بار که به خانوادم دروغ میگفتم که فلان ساعت خوندم قلبم آتیش میگرفت، به خودم میگفتم داری کی رو گول میزنی، خودتو یا  اون ها رو؟،  از سن هشت نه سالگی همه ی دنیای من درس شده بود، اما دو سال هست که از درس فاصله گرفتم، الان هی به این فکر میکنم برم به خانواده م بگم دیگه نمیخوام بخونم، همش دروغ بود.

اما هی رتبه ها و نمره های خوبم یادم میاد، به خودم میگم حیف استعدادت نیست؟، درس نخونی میخوای چیکار کنی؟، شوهر؟، به ولله قسم اگر خانواده م بفهمن نمیخونم تو سه سوت شوهرم دادن ...، خیلی روحم خسته ست، حتی یه نفر نیست که مشکلاتم رو بدونه، یه روح خسته واسم مونده و این وضعیت داغون.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
پشت کنکوری ها (۱۳۳ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

اصلا نمیدونم چی میخوام و هدفم چیه؟

سلام

اجازه بدید از زندگیم بگم براتون، دخترم، دانشجو در یکی از رشته های پیرا پزشکی، در یک خانواده معمولی از نظر مالی، و خوب از نظر تحصیلی و فرهنگی، تک دختر هستم .

از وقتی یادم میاد از همون بچگی احساس ضعف میکنم، حس میکنم یه کمبودی دارم، از ۷-۸ سالگی این حس رو دارم، هیچ وقت اعتماد به نفس نداشتم، همیشه خودم رو کمتر از بقیه میگرفتم و میگیرم، ۱۶ سالم بود پسر عمه م بهم گفت دوستم داره تا اون موقع برام پیش نیومده بود، راستش هیجان زده شدم، ضمن اینکه از قبل هم خودم به ایشون حس خوبی داشتم (نمیدونم چه حسی دوست داشتن، عشق یا چی) قصد جفت مون اون زمان ازدواج بود.

یه مدت با هم ارتباط تلفنی داشتیم، فکر کنم حدود هشت ماه، بعد از این مدت یهو من فکر کردم که اصلا چرا با ایشون باشم،چرا با ایشون ازدواج کنم مگه چی داره! باورش سخته ولی من تو یه روز به این نتیجه رسیدم و به ایشون هم گفتم نمیخوام دیگه ارتباطی داشته باشیم، دیگه باهاش ارتباط نداشتم ولی هر روز عذاب وجدان داشتم که چرا سرکارش گذاشتم، چرا اذیتش کردم و ... ،خیلی گریه میکردم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

تقریبا به هیچ کدوم از چیزهایی که خواستم نرسیدم

از وقتی یادمه بر خلاف تلاش های خیلی زیادی که کردم و مقاومت زیادی که در برابر مشکلات زندگیم داشتم ولی تقریبا به هیچ کدوم از چیزهایی که خواستم نرسیدم.

زندگی خیلی سختی داشتم ولی باز سعی کردم خم به ابرو نیارم و ادامه بدم، تقریبا به پیش دانشگاهی که رسیدم حس کردم افسردگی گرفتم و با ورودم به دانشگاه اونم رشته ای که بهش علاقه نداشتم (سه سال کنکور دادم ولی نشد رشته ای که میخوام قبول بشم)، افسردگیم خیلی زیاد شد، زندگیم اصلا تحت کنترلم نیست.

دلیل افسردگیم علت خاصی نداره یعنی بهتره بگم اینقدر دلیل داره که نمیدونم اصلا چی به چیه، حالا که به سن 22 رسیدم احساس میکنم واقعا دیگه نمیخوام زنده بمونم، به هر کسی که میمیره عمیقا حسودی میکنم، مثلا مادربزرگم در آستانه مرگه ولی براش خوشحالم، در حالی که همه دارند گریه میکنن.

میدونم خیلی عجیبه، میدونم حالم بده ولی باور کنید خودم کلی سعی کردم حالم رو خوب کنم، خیلی حتی بیشتر از اون چیزی که فکرش رو بکنید، ولی کاری از پیش نبردم حتی همون موقع کلی تلاش کردم پیش یه روانشناس یا روانپزشک برم ولی از لحاظ مالی برام ممکن نبود حتی حالا هم ممکن نیست.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) نیاز عاطفی دختران (۲۲ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

از دست این دل لعنتی به کجا فرار کنم؟

سلام 

من یه دختر بین ۲۶ تا ۳۰ سال هستم، یه سال پیش نسبت به یکی حس خیلی مثبت و خوبی داشتم و از رفتارش و نگاه هاش معلوم بود که اونم به من علاقه داره، و همه ش سعی در ارتباط برقرار کردن با من داشتن، بعد فهمیدم ایشون چند سال از من کوچیکتر هستند.

هر وقت ایشون تو فضای مجازی یا واقعی سعی در باز کردن صحبت با من کرد من نخواستم صحبت رو ادامه بدم با اینکه علاقه داشتم، چون به خاطر سن مون و اینکه حس کردم سطح خانواده من از ایشون پایین تر هست و از نظر مالی تو مشکل بودم اعتماد به نفس این رو نداشتم باهاش برم تو رابطه، (البته من تا حالا با هیچ کس رابطه ای نداشتم و نخواستم داشته باشم)، ولی چون به ایشون علاقه داشتم دوست داشتم به خاطر ازدواج بیشتر بشناسمش.

من قیافه م خیلی خیلی کوچکتر از سنم نشون میده و با اینکه خواستگارهای کوچکتر از خودم داشتم و همه جا مورد توجه بودم ولی نسبت به این آقا اعتماد به نفسم پایین بود، نمیدونم شاید به خاطر مسائل مالی و ...، اینکه من نمیتونستم مثل بعضی از دخترها هر روز یه مدل مانتو بپوشم و به خودم برسم و ... .

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج با پسر کوچکتر از خود (۲۱ مطلب مشابه) رد کردن خواستگار (۱۴۳ مطلب مشابه) شکست عشقی (۲۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

سیگاری بودن پدرم، ما رو از هم دور کرده

سلام به همه

میخوام یه کم از مشکلم با پدرم بگم شاید به درد یکی خورد؛

همیشه وقتی میان خونه منم مثه بچه های دیگه خوشحال میشم ولی بعدش که یادش میافتم ناراحت میشم. بیشتر اوقات از بوی بد لباس یا دهن ایشون نمیتونم نزدیک به هم بشینیم یا گاهی بلافاصله بعدش نمیتونم تحمل کنم با هم صحبت کنیم.

وقتی سیگارش روشنه سرم درد میگیره ،شب ها صدای خس خس نفس کشیدن پدرم رو میشنوم همه ش نگرانم دور از جون رگ های قلبش مسدود بشه یا سرطان ریه بگیره...، خودم هم دیگه بعضی شب ها صدای خس خس خفیفی رو میدم که خواهرم بهم گفتن.

اصلا یکی از علت هایی که منو خواهرم از پدرم دوری میکنیم همین سیگارشه!، به خدا خیلی مهربونه دوسش دارم، دلسوزه، همه کار برامون میکنه، ولی ای کاش این ظلم رو در حق خودش و خونواده ش نمیکرد.

الان یکی از معیارامه که با پسری ازدواج کنم سیگاری نیست. خواهش میکنم جوون ها ترکش کنید شاید فکرش رو هم نکنید ولی همین عامل ما رو خیلی از هم دور کرده.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) روابط با پدر (۲۶ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

کشتن احساس آدم ها جنایتی به مراتب بزرگتر از گرفتن جون شون هست

سلام

دختری 28 ساله م که از وقتی به یاد دارم همه ش سرم تو کتاب بوده، اینکه شخصیت درونگرا و آرومم باعث شده تو تنهایی هام خودم رو با درس و کتاب سرگرم کنم، یا اینکه علاقه من به کتاب باعث شده تنهایی رو بیشتر از با جمع بودن دوست داشته باشم، خیلی مهم نیست، مهم اینه که این شخصیت از جانب دیگران همیشه تحت نظره و یه جورایی حس اون ها رو برای کنجکاوی تو افکار و عقایدش زنده میکنه. این دیگرانی که میگم شامل همه میشه منتهی تو این پست بیشتر منظورم جنس مخالف هست.

نه به خاطر غرور بلکه به خاطر نحوه تربیت و اعتقاداتی که در من شکل گرفته روی ارتباط با نامحرم بسیار حساس بوده و هستم. قطعا یکی دیگر از دلایل کنجکاوی آقایون همین مورده.

یه ظاهر معمولی، یه خانواده معمولی ، پوشش ساده و محجبه چیزهایی نیستن که بتونه برای آقایون جاذبه ایجاد کنه، بنابراین علت اصلی این جاذبه فقط ویژگی های رفتاری و اخلاقی من هست.

همه آدم ها یه کشش نسبت به جنس مخالف دارن و منم منکرش نیستم، ولی تصور اینکه بتونم مردی غیر از محارم رو از ته دل دوست داشته باشم همیشه برام دور از ذهن بوده، چون هیچ وقت هیچ پسری توجهم رو به عنوان اینکه همسرم باشه جلب نکرد.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل گوهران کشف نشده (۱۳۳ مطلب مشابه) خواستگاری های بی سرانجام (۶۶ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه) مسائل درونگراها (۳۵ مطلب مشابه)