سلام
یک سؤال داشتم اینکه آیا هرکس احساس تنهایی میکنه، باید بره سراغ ازدواج؟
چه نوع تنهایی رو باید احساس کرد که مطمئن شد آدم برای ازدواج آماده هستش؟
من مطلب از این اینترنت زیاد دیدم که مثلاً میگفتن اگر احساس تنهایی میکنید، اول با تنهایی خودتون کنار بیاین و بعد، ازدواج کنین و من میترسم ازاین که احساس تنهایی، احساس درستی نباشه برای ازدواج. باید چه دلیلی برای ازدواج داشته باشیم که ازدواج کنیم؟
ممنون
سلام دوستان وقت تون بخیر
من یه دختر ۲۵ ساله هستم که عمیقاً احساس تنهایی میکنم و اینکه فکر نکنید صرفاً یک احساسه در واقعیتم همین طوره.
خانواده م به هیچ وجه کنارم نیستن و با زخم زبون زدن های وقت و بی وقت شون آسایش رو ازم گرفتن؛ مثلاً اینکه من اصلاً فعلاً شرایط ازدواج رو ندارم و از همین استفاده می کنن و مدام بهم میگن تو موندی رو دست مون، بقیه رو ببین، تو چرا این طوری شدی؟
فلانی از تو ۵ سال کوچک تره و ازدواج کرده چرا دست از سرمون بر نمی داری؟ واقعاً اینها حس خیلی بدی بهم میده. من فعلاً شرایط سر کار رفتنم ندارم در واقع کار مرتبط با رشته م یا حداقل کاری که برام مناسب باشه رو پیدا نمیکنم و باز هم از همین استفاده می کنن و مدام میگن تو این گرونی تو چرا کاری نداری؟
علاوه بر این همه جوره محدودم کردن و من رسماً حس میکنم تو زندانم.
سلام
درسته الآن زندگی ها سخت شده و هر کس به نوعی گرفتاره. به قول مامانم هر کسی از عهده زندگیش بیاد هنر کرده. ولی هستند آدم های که واقعا تنهان . نه اینکه بی کس باشند بلکه تنهان.
یعنی احساس تنهایی دارن . علاوه بر اینکه تنهان، خیلی ها رو می شناسم تو حسرت یه آغوشن تو حسرت یه گوش شنوا هستند . تو حسرت یه نگاه گرم.
می خواستم بدونم هر کس به عنوان یه انسان چه کار می تونه بکنه. تا این حس تنهایی کمتر بشه. درسته شاید عده ای نظر بدن ما مسئول زندگی هم نیستیم، و وظیفه ای نداریم. ولی به نظر من چه اشکالی داره.
گه گاهی بدون هیچ چشم داشتنی بهم کمک کنیم. مثلا یه زنگی بزنیم به دوست، به فامیل به یه آشنایی که می دونیم حس تنهایی داره. باهاش حرف بزنیم گوش شنوایی باشیم. مگه چقدر وقت می گیره. من نمی گم حتما گره گشایی کنیم، خیلی ها مون این توان رو نداریم. حداقل می تونیم که گوش بدیم. تسکین بدیم .
سلام و وقت بخیر
دختری هستم ۲۶ ساله، خیلی درون گرا هستم. هیچ دوستی ندارم. همه ش احساس تنهایی میکنم. یکی از دوستان صمیمیم ترکم کرد. یکی دیگه هم داره کنکور می خونه برای ارشد. از شدت تنهایی با خودم بلند حرف می زنم. پدر مادرم فوق العاده بد اخلاق هستند. خواهر هم ندارم.
خواستگار هم ندارم. یکی داشتم که نشد. اصلاً فرهنگ مون به هم نمی‌خورد. خودشون زنگ زدن گفتن نه. اینم بگم کلاً بیرون و این ور اون ور میرم و شاید بالای صد تا عروسی رفتم. دانشجو ارشد هم هستم. فامیل هامون هم همه پسر دارن ولی اصلاً انگار نامرئیم.
خیلی احساس تنهایی میکنم بگید چیکار کنم با خودم حرف نزنم؟
سلام به همه
برای رفع تنهایی و حس پوچی یک دختر بین ۳۰ تا ۳۵ در این روزها چه روش‌هایی را پیشنهاد میکنید؟
با این اوضاع بیماری کرونا سفر نمی تونم برم چون صمیمی ترین دوستانم که پایه هستن از شهرهای دیگه هستن، در فامیل و آشنا هم دوست پایه ندارم، اون هایی هم که بودن متاهلن و درگیر. ازدواج هم کلاً کاهش پیدا کرده، یا اصلاً کیس نیست یا اگر هست شرایط ازدواج نداره یا اگر داره من جزء ملاک هاش نیستم.
اصلاً حس میکنم قدرت جذب جنس مخالف رو ندارم یا حوصله اینکه برم دنبالش رو ندارم، دچار دوگانگی هستم، هم می خوام تنها باشم و حوصله کسی رو ندارم و هم از تنهایی رنج می برم.
نمی دونم اصلاً برای چی زنده هستم و زندگی میکنم، حس پوچی دارم، معنویات هم زیاد کمک کننده نبود، دلخوشیم سرکار رفتن بود که اون هم به علت کرونا نیمه تعطیل شده یا دور کاری، باشگاه هم به علت کرونا نمی شه رفت اوضاع شهرمون قرمزه.
یک فرد پایه برای پیاده روی هم نیست، خانواده کم جمعیتی هستیم، خواهر و برادرم دور از ما زندگی می کنن فقط منم تو خونه، نمی دونم واقعاً چه کار کنم؟، آیا پسران و دختران دیگه در این محدوده سنی مثل من هستند؟
سلام
من پسری ۲۳ ساله هستم، خیلی احساس تنهایی میکنم هم در خانواده هم در جامعه، در خانواده اکثرا در اتاق خودم هستم و خیلی کم میام میان خانواده، این جوری نبودم مجبور شدم خودم رو این طوری ازشون جدا کنم، چون حرمت و احترم همدیگه رو نگه نمیدارن.
قبلا زیاد دعوا میکردن پدر و مادرم، دیگه خودم رو کشیدم کنار ازشون، یه برادر دارم ۳ سال از خودم بزرگتره، مجبور شدم با اونم حرف نزنم، همیشه دوست داشتم با هم صمیمی باشیم، ولی انقدر بد دهنی و بی احترامی میکنه دیگه گفتم باش حرف نزنم بهتره. اون ها خودشون به این اخلاق و رفتارشون عادت کردن، میگن میخندن، منم که تنهام تو بین شون.
تو جامعه هم همین طوری هستم پاییز که رفتم دانشگاه چند تا پسر و دختر دوست بودیم، یه کم کذشت دیدم این ها نه درس میخونن نه هیچی و ...، نزدیک های امتحانات بود ازشون فاصله گرفتم، شروع کردم به درس خوندن، معدلم الف شد، اون ها هم به زور پاس کردن.
سلام
پسری 30 ساله هستم، بد جور زندگیم رو باختم، 10 ساله افسردگی دارم، بخاطر افسردگی شدید نتوستم برای زندگیم و آینده م برنامه ریزی کنم، افسردگیم باعت شد، نه بتونم درس بخونم نه بتونم کاری یاد بگیرم چون واقعا افسردگی خیلی شدید داشتم و دارم.
حتی کارهای عادیم رو هم خیلی سخت می‌تونستم انجام بدم، روانشناس و روانپزشک و مشاور خوب هم زیاد رفتم اما هیچ فایده ی نداشت، الان که 30 سالمه هیچی ندارم، نه مدرک نه کار نه حرفه ای بلدم، خیلی احساس پوچی دارم، از زندگیم خسته شدم، هیچ نوری تو زندگیم نیست که زندگیم روشن بشه.
تنهایی خیلی خیلی اذیتم میکنه همه ش با خودم و عشق خیالیم حرف میزنم، آخه با چه امیدی به ازدواج فکر کنم، نه کار دارم، نه مدرک و نه حرفه ای بلدم و نه سلامتی دارم، نمیدونم خدا با چه هدفی منو آفریده، سهمم از زندگی فقط تنهایی، بی پولی ،غصه خوردن ،افسردگی و کنج خونه افتادن بود.
سلام
میخواستم از دوستان یه سوال که جدیدا دیگه خیلی درگیرش شدم بپرسم، آیا شما هم براتون اتفاق افتاده که دل تون برای خودتون بسوزه؟، من که کلاً اینجوری شدم.
یعنی این جوری بهتون بگم، وقتی دغدغه های خودم رو با اطرافیانم مقایسه میکنم که چقدر پیش پا افتاده هستند، دلم به حال خودم میسوزه. وقتی میرم بیرون میبینم که همه (اکثرا) یکی رو دارن که باهاش خوشن، وقتی میبینم که تو جمع خیلی یا بهتره بگم اصلا بهم توجه نمیشه، وقتی میبینم برای کسی مهم نیستم، وقتی میبینم اگه بمیرم هم هیچ کس هیچ احساسی نخواهد داشت، و ... ، دلم به حال خودم میسوزه.
جدیدا تنهایی میرم تو پارک مردم رو نگاه میکنم و حسرت میخورم. اخیرا سیگاری هم شدم. نمیدونم این دیگه چه نوع افسردگیه، حس میکنم به دنیا اومدم که سکوها خالی نباشه. جوری شدم که همه ازم فراری هستند. میگن حرف هام همش بوی غم میده. البته حق دارن چون اصلا شرایط منو نمیفهمن.
نمیدونم تا حالا حس تنهایی تو جمع رو تجربه کردین؟، این که هیچ کس نیست کمک تون کنه یا اقلاً درک تون کنه رو درکش کردین؟
سلام دوستان
ممنون از این که وقت میذارید و این متن رو میخونید، من پسری هستم 21 ساله دانشجو. خانوادم از نظر مالی متوسط یا میشه گفت سطح پایین هست، همچینین سن پدر و مادرم هم بالاست.
کم کم احساس تنهایی اومد سراغم. یه دوست بیشتر ندارم و الان که دارم این متن رو مینویسم کل مخاطبین موبایلم به سه نفر نمیرسه. احساس تنهایی میکنم، ولی نمیتونم برم سمت کسی, از نظر ظاهر و قیافه مشکلی ندارم، خیلی وقت ها پیش میاد که جنس مخالف نسبت بهم جذب میشه یا حتی نظرش رو میگه ولی اون موقع با این که میدونم تنهایی اذیتم میکنه نمیرم سمتش.
بعضی وقت ها بیخودی بدون هیچ دلیلی میزنم زیر گریه, در مورد این که چرا بیشتر تو زندگیم تلاش نکردم احساس گناه میکنم و خودم رو مقصر میدونم. خیلی دوست دارم زودتر این شرایط برطرف بشه نمیدونم چیکار کنم.
خوشحال میشم راهنماییم کنید
سلام
دختری 20 ساله هستم. به شدت احساس تنهایی میکنم. علتش هم اینه که خیلی با هم سن و سال هام تفاوت شخصیتی دارم. اطرافم رو که نگاه میکنم یه نفر رو هم حتی شبیه خودم نمیبینم. یعنی نمیتونن بین تفریح و درس تعادل برقرار کنن. یا به شدت خوش گذرون هستن یا فقط به درس و کار فکر میکنن.
من خیلی آدم راحتی هستم، یعنی راحت حرف میزنم، سخت نمیگیرم، تشریفاتی حرف نمیزنم و عمل نمیکنم. میخوام خودم باشم. شخصیت نمایشی ندارم. اهل اینستاگرام نیستم چون واقعا درک نمیکنم چه معنی داره که به بقیه نشون بدم الان مشغول چه کار یا چه تفریحی هستم.
فکر میکنم بقیه از فضا اومدن این قدر که درک دیگران برام سخت شده. باز سنم کمتر بود راحت تر ارتباط میگرفتم. من باید چیکار کنم؟
سلام
راستش نمیدونم از کجا شروع کنم و یادم نیست که واقعا از کی شروع شد ولی حقیقتا همین چند روز پیش بود که حس عجیب در من به وجود اومد، نسبت به همه ی آدم های دور برم سرد شدم به طوری که در طول روز تنها چند کلمه باهاشون هم کلام میشم، بیشتر دوست دارم تنها باشم و بشینم یه گوشه، حسابی گوشه گیر شدم.
احساس دلتنگی دارم، اونم به صورت غیر ارادی و بی دلیل، احساس تنهایی می کنم، نمیدونم واقعا مشکل از کجاست ولی هر چی که هست مثل یه بغض تو گلوم گیر کرده، حس بدیه اصلا قضیه بحث داشتن دوست و دوستی با جنس مخالف نیست، یه سری علائم داشتم که تو اینترنت که دیدم شبیه افسردگی بود هر چند خودم فکر نمیکنم که افسردگی باشه، آخرین باری که از خونه بیرون رفتم دو هفته پیش بود.
از نظر روحی و روانی تو یه فشارم که واقعا کسی نمیتونه منو درک کنه یا اینکه آروم کنه، راهای زیادی رو امتحان کردم مثل ورزش، ولی جواب عکس دادن واسه م، الان حتی خودم هم نمیدونم دقیقا مشکل چیه، فقط اگه افسردگی باشه راه درمان داره؟، علائم افسردگی چیه؟
سلام
دختری ام بالای 20 سال ، از صبح تا شب تو خونه ام و تک فرزندم ، پدرم همش سرکاره ، مادرم هم همش خوابه، نه دوستی دارم نه کسی . خودمم و خودم ، افسردگی شدید دارم ، قرص چند دوره مصرف کردم خوب نشدم، مشاوره خرج کردم با اینکه نداشتم ، من میگفتم اون فقط نگاه میکرد ، پولمم حروم شد هیچی نگفت بهم. فک فامیل هام به شدت اذیتم میکنن و دوری ازشون بهتره برام، دانشگاه به دلیل وضع مالی انصراف دادم ، سرکار فروشندگی رفتم یکی از فامیل فهمید اومد آنچنان تحقیرم کرد هی میگفت این لباس رو بده نه اینو نمیخوام اونو بده کل مغازه براش ریختم و جمع کردم آخرش نیشخند زد و رفت.
سلام دوستان ، وقتتون بخیر
من یه دختر 26 ساله هستم. راستش مشکل من اینه که خیلی وقتا خانواده بهم میگن دوست داری نظراتت با دیگران فرق داشته باشه، یا جور دیگه رفتار کنی. خواهرم خیلی وقتا به شوخی میگه تو خاصی، تو که مثل ما نیستی.
اما به نظر خودم، این وضعیت بیشتر مواقعی پیش میاد که نظری مخالفشون رو داشته باشم.
مثلا در مورد ازدواج، بچه دار شدن، ادامه تحصیل و ...
اما به این فکر نمی کنن که این تفاوت نظرها، بیشتر باعث میشه که احساس تنهایی کنم.آخه کی واقعا دلش میخواد همیشه احساس تنهایی کنه، حتی تو جمع خانواده و دوستان؟
البته اینم بگم، گاهی هم که دلیل نظرم رو بهشون میگم، قبول می کنند، اما معمولا فراموش می کنن و دوباره همون حرفا رو تکرار می کنن.
با سلام و عرض ادب
بنده یک پسر جوان 27 ساله هستم که فوق العاده احساس تنهایی می کنم و دلیلشم نداشتن یک شریک با وفاست .
بنده تا به حال با هیچ دختری رابطه نداشتم و فقط به این فکر بودم بالاخره خداوند دختری را سر راه بنده قرار میدهد ولی الان واقعا بی انرژی هستم چون انگیزه ی حرکت کردن ندارم .
چون فکر میکنم اگر هر موفقیتی بدست بیارم بدون داشتن عشق و همدم فایده ای نداره، بنده در زمینه های زیادی میتونم موفقیت کسب کنم ولی این افکار مانع بنده شده.
دوستان لطفا بنده را راهنمایی بفرمایید.
با تشکر
مرتبط:
چطوری باید با احساس تنهایی کنار بیام
چه طوری از تنهایی و یکنواختی در بیام ؟
تنهام ، خسته ام ، از تنهایی دلم یه همسر میخواد
تنهایی از همه جهات دیوونم میکنه
چه پاسخی به نیاز های جنسیم و عاطفیم و تنهاییم بدم ؟
چرا یه دختر باید کل تابستونش زل بزنه به دیوار اتاقش از تنهایی ؟
اینرسی ازدواج - شاید عمق تنهایی رو درک نکردی
اینرسی ازدواج - تنهایی رو عشقه!!!
چیکار کنم تنهایی و خیالبافی منو اذیت نکنه؟
من موقع تنهایی هام با یه آدم خیالی حرف می زنم
ایها الناس به چه زبونی بگم که بابا مُردم از تنهایی
کی واقعا دلش میخواد همیشه احساس تنهایی کنه ؟
برای رهایی از تنهایی چه راهکارهایی دارید ؟
افسردگی به خاطر تنهایی و رفت و آمد نکردن با دیگران