سلام
من یک دختر میشه گفت نوجوان البته اگر نوجوان به حساب بیام، هستم.
تک فرزندم و مشکلم هم همینه. من از وقتی خیلی کوچک بودم و چپ و راستم رو تشخیص نمیدادم خواهر و برادر میخواستم و این کمبود یک خواهر یا برادر رو حس میکردم با وجود اینکه مادرم خیلی همراه و با حوصله بود. البته اینکه کلاً بچه‌ای دور و بر ما نبود هم بی تاثیر نیست، ولی خب اون قدر هم تاثیر نداره چون از همون 3 سالگی مهد کودک می رفتم.
تنها تفاوتی که در این 12 سال داشتم این بود که در خردسالی برادر میخواستم و بعدش خواهر و الآن 1 یا 2 ساله که به این نتیجه رسیدم که هر کدوم مزایای خاص خودشون رو دارن و بچه دوم خانواده هر جنسیتی داشته باشه قطعاً از تک فرزندی بهتره!
دوست هام و پدر و مادرم هیچ وقت برام جای خواهر و برادر رو نگرفتن. میگن یه دوست خوب می ارزه به صد تا خواهر برادر، امّا من از شما می پرسم دوست هم خون آدمه؟ خانواده آدمه؟ تو روز عروسیت دوستت نقش خواهر رو ایفا می کنه برات؟ وقتی بچه دار بشه تو خاله یا عمه میشی؟
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل تک فرزندان (۱۵ مطلب مشابه)