سلام
من یه دختر 26 ساله ام و نامزد دارم . تک فرزندم . دوستانم هم شهرهای دیگه هستن و ازم دورن.. من و نامزدم هم از دو شهر متفاوت هستیم و همدیگه رو خیلی کم می بینیم بیشتر ارتباط ما تلگرامیه..
مشکل من اینه که من توی زندگیم مشکلات زیادی دارم از جمله اختلافات خانوادگی و ... .
و کسی رو برای درد و دل ندارم . دو هفته ای میشه جراحی شدم روحیه خوبی هم ندارم . هر وقت می خوام حرفامو به نامزدم بگم یا سکوت می کنه یا میگه دوست ندارم بشنوم . حتی سر این مسئله دعوامون میشه .
صبح زود میره سر کار شب بر میگرده حتی تلگرامی هم رابطه چندانی نداریم . دوست نداره در مورد مشکلات من چیزی بشنوه . من فکر می کنم اهمیتی براش ندارم که گوش نمیده ولی اون میگه که منو دوسم داره!!
وقتایی که من حالم بد بوده مشکلات داشتم مریض بودم تنها بودم نیاز داشتم کسی کنارم باشه راحت تنهام میذاشت و میرفت به برنامه های خودش می رسید.. مهمونی و... نمیتونم این نوع عشق رو درک کنم .
من واقعا دوستش دارم ایشونم کلامی به من ابراز علاقه میکنه ولی تحمل شنیدن حرفام رو نداره!! وقتی هم دعوامون میشه حرفایی بهم میزنه که بعدا نمیتونم فراموشش کنم . مثلا بهم میگه: همیشه فکر می کردم بهترینی ...یعنی نبودی!! یا میگه: فکر می کردم یه زندگی عادی خواهم داشت... . من خیلی براش فداکاری کردم ، اصلا نمی تونم این حرفاش رو هضم کنم . واقعا براش همراه بدی نبودم به خدا من زندگیشو غیر عادی نکردم..
هیچ توقعی ازش نداشتم ..خیلی فداکاری هم کردم.. همیشه سعی کردم هر کاری و هر چی ازم میخواد انجام بدم برای خوشحالیش هر کاری می کنم ولی تا یدونه انتقاد می کنم یا میخوام از مشکلاتم بهش بگم دعوا شروع میشه... . واقعا اینطوری خیلی تنهام. نمیدونم همه آقایون اینطوری هستن یا فقط حساسیت نامزد منه...
لطفا آقایون نظرشونو بنویسن.... من باید چکار کنم؟ نباید درد و دل هامو به همسرم بگم؟ پس کی باید سنگ صبور من باشه؟ چرا ایشون تحمل درد و دل منو نداره؟ مشکلاتمو به کی بگم؟
ممنون از همه دوستان
من یه دختر 26 ساله ام و نامزد دارم . تک فرزندم . دوستانم هم شهرهای دیگه هستن و ازم دورن.. من و نامزدم هم از دو شهر متفاوت هستیم و همدیگه رو خیلی کم می بینیم بیشتر ارتباط ما تلگرامیه..
مشکل من اینه که من توی زندگیم مشکلات زیادی دارم از جمله اختلافات خانوادگی و ... .
و کسی رو برای درد و دل ندارم . دو هفته ای میشه جراحی شدم روحیه خوبی هم ندارم . هر وقت می خوام حرفامو به نامزدم بگم یا سکوت می کنه یا میگه دوست ندارم بشنوم . حتی سر این مسئله دعوامون میشه .
صبح زود میره سر کار شب بر میگرده حتی تلگرامی هم رابطه چندانی نداریم . دوست نداره در مورد مشکلات من چیزی بشنوه . من فکر می کنم اهمیتی براش ندارم که گوش نمیده ولی اون میگه که منو دوسم داره!!
وقتایی که من حالم بد بوده مشکلات داشتم مریض بودم تنها بودم نیاز داشتم کسی کنارم باشه راحت تنهام میذاشت و میرفت به برنامه های خودش می رسید.. مهمونی و... نمیتونم این نوع عشق رو درک کنم .
من واقعا دوستش دارم ایشونم کلامی به من ابراز علاقه میکنه ولی تحمل شنیدن حرفام رو نداره!! وقتی هم دعوامون میشه حرفایی بهم میزنه که بعدا نمیتونم فراموشش کنم . مثلا بهم میگه: همیشه فکر می کردم بهترینی ...یعنی نبودی!! یا میگه: فکر می کردم یه زندگی عادی خواهم داشت... . من خیلی براش فداکاری کردم ، اصلا نمی تونم این حرفاش رو هضم کنم . واقعا براش همراه بدی نبودم به خدا من زندگیشو غیر عادی نکردم..
هیچ توقعی ازش نداشتم ..خیلی فداکاری هم کردم.. همیشه سعی کردم هر کاری و هر چی ازم میخواد انجام بدم برای خوشحالیش هر کاری می کنم ولی تا یدونه انتقاد می کنم یا میخوام از مشکلاتم بهش بگم دعوا شروع میشه... . واقعا اینطوری خیلی تنهام. نمیدونم همه آقایون اینطوری هستن یا فقط حساسیت نامزد منه...
لطفا آقایون نظرشونو بنویسن.... من باید چکار کنم؟ نباید درد و دل هامو به همسرم بگم؟ پس کی باید سنگ صبور من باشه؟ چرا ایشون تحمل درد و دل منو نداره؟ مشکلاتمو به کی بگم؟
ممنون از همه دوستان
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل رفتاری دوران عقد (۴۷۲ مطلب مشابه) مشورت در شوهرداری (۸۱۱ مطلب مشابه) مسائل زناشویی خانم ها (۵۴۹ مطلب مشابه)