سلام
یادمه پارسال یک تایپیک زدم که عنوانش دقیق یادم نیست موضوعش در این مورد بود که ماه شهریور ؛ ماهی پر از اتفاقات بد و ناخوشی بود و کاملا از شرایط اون موقع ناراضی بودم.
الان امسال میخوام از این ماه شهریور که به پایان رسید بگم که چقد خوب بود نه اینکه اتفاق یا خبر بدی نشنیدم یا سختی نبود اتفاقا بود ولی دیدم نسبت به وقایع زندگی تغییر کرده ، حس میکنم تو این یه سال رشد کردم و به خدا اعتمادم بیشتر شده .
سلام به همه ی دوستان
امیدوارم عزاداری هاتون قبول درگاه حق قرار گرفته باشه. سوالی که دارم از آقایون ( متاهل و مجرد ) و خانم ها ( متاهل ) هست. اگه خدا بخواد من بعد از محرم و صفر عقد میکنم و با توجه به تحقیقاتی که داشتم یکی از مهمترین دلایل ازدواج از طرف آقایون رسیدن به آرامش هست چیزی که خداوند به دختر ها و پسرها وعده داده.
میخوام بپرسم چطور میتونم این آرامش رو در همسرم در زندگی مشترک بوجود بیارم ؟ چه کاری رو بیشتر بکنم ؟ چه کاری رو اصلا انجام ندم ؟ چه برخوردی در زندگی داشته باشم ؟ و اینکه کلا توقعات آقایون در این زمینه رو میخواستم بدونم.
سلام بچه ها
امیدوارم حال همگی تون خوب باشه. بچه ها ازتون خواهش میکنم کمکم کنید . به کمک همگی تون شدیدا احتیاج دارم.
من یک دختر هستم که ۲۰ سالمه. دنبال راهی میگردم که قلبم و دلم آروم بشه. از طریق دعا، نماز ، ورزش یا هر چی . امسال کنکور دارم همش استرس و اضطراب دارم یه جور بی قراری دارم .
میخوام اگه کسی بلده ذکری یا دعایی چیزی که تجربه کرده بهم یاد بده . چیزی که وقتی میخونم دلم آروم و ارادم محکم تر بشه.
پیشاپیش ممنونم از همگی تون
سلام
نمیدونم چیکار کنم لطفا و خواهشا کمکم کنید یه جور هم درد دله هم راهنمایی میخوام . 19 سالمه ، در اوایل نوجوانی پدرم فوت کرد. با مادرم و برادرم زندگی میکنم. بعد از فوت پدرم هر روز مشکل پشت مشکل بود جوری که از یازده سالگی من و مادرم سه روز آخر هفته میرفتیم پیش پدر بزرگ و مادربزرگم و هیچ وقت معنی تفریح و اینا رو نفهمیدم.
پدربزرگم کشاورز بود و زمین داشت. پدرم از بچگی تو اون زمین ها زحمت کشیده بود و کار کرد بود. با این وجود درس هام خیلی خوب بود و خیلی میخوندم هر جور که شده بود. وقتی رفتم دبیرستان رشته تجربی رو انتخاب کردم چون پدرم همیشه دوست داشت دکتر بشم همیشه حالم بد بود از بعد پدرم کلا روزایی هم که خونه خودمون بودیم فقط ناراحتی و اعصاب خرابی داشتم به خاطر رفتارای داداشم که سه سال ازم بزرگتره .اگر با خودم بدرفتاری کنه هیچ مشکلی ندارم ولی وقتی با مادرم بد حرف میزنه یا گاها حتی ناسزا میگه شدیدا قاطی میکنم .
سلام به همگی
راستش من یه مدته ی دغدغه ای پیدا کردم که با مراجعه به سایت متوجه شدم دغدغه خیلی ها هم میتونه باشه و اونم آرامش و به کمال رسیدنه .
البته منظورم به آرامش رسیدن از طریق ازدواج نیست اتفاقا دقیقا برعکسه. از همگی میخوام ی راه حل عملی و ی موج مثبت تو نظرات تون بفرستید برای کسانی که به هر دلیل الان مجرد هستن و آرامش ندارن افسرده ان خسته ان، میخوام کمک کنید یه جوونی که مثل من هنوز نتونسته عشقی پایدار تو زندگیش داشته باشه چه جوری حالش خوب باشه؟
سلام
وسواس ، موضوع ما وسواس فکری در مورد نجاست است.
من دوست دارم نظر بقیه رو بدونم تا به من کمک شود . چند ماه است درگیر وسواس فکری شده ام . کدوم چیز نجس است کدوم پاک هست ؟
این چیز قبلا نجس شده است یا پاک ؟ قبلا فلان چیز یا نجس بوده یا نه و الان نجس هست پس تمام چیزهایی که بهش خورده هم نجس میپندارم.
وسواس فکری تمام ذهنم را درگیر کرده است و زندگیم را مختل کرده است. و خانواده ام را خسته کرده است. وسواس آرامش را از من و زندگیم گرفته است.
تو رو خدا من را راهنمایی کنید.
اذیتم
*مرتبط:
به خاطر وسواس هم دنیام رو از دست دادم هم آخرتم رو
درمان وسواس شستشو ، طهارت و نجاست
مبتلا به بیماری اختلال اضطراب، افسردگی و وسواس فکری هستم
نداشتن خواب راحت و داشتن وسواس های عجیب ذهنی
من دچار وسواس فکری و کمال گرایی بیش از اندازه هستم
متاسفانه وسواس فکری دارم طوری که واقعا منو منزوی کرده
نسبت به همه چیز وسواس فکری گرفتم
دختر ۲۰ ساله ای هستم که از وسواس فکری رنج میبرم
فکر میکنم در مسائل مذهبی دچار وسواس هستم
تجربیات شما در مورد درمان وسواس با هیپنوتیزم
تکنیک هایی برای درمان وسواس فکری و جبری
در بعضی از مسائل شرعی وسواس دارم
دوستم بعد از اطلاع در مورد خودارضایی ، وسواس گرفته
وسواس فکری زیادی روی مرتب بودن ظاهرم دارم
درمان وسواس فکری در طهارت و نجاست
سلام
سلام
این جا هم مثل فضای واقعی نیاز به آرامش داره . خطابم فقط به یه عده ی قلیل هستش که فکر می کنن می تونن با پرخاش نظرشون رو به طرف مقابل تحمیل کنن . خطابم کسانی هستند که به خودشون حق میدن دیگران رو تمسخر و تحقیر کنن . کسانی که نظر خودشون رو عالمانه و نظر دیگران رو جاهلانه می دونن .
این پست رو ایجاد کردم که بگم حفظ آرامش وبلاگ برای بنده از اهمیت بالایی برخورداره ، فضای عمومی وبلاگ آرومه ، منتهی در بعضی از پست ها ، متاسفانه برخی از کاربران ، بخش نظرات رو با میدون جنگ اشتباه میگیرن و می خوان هر طور شده نظرشون رو به دیگران تحمیل کنن حتی با توهین و تمسخر و ... .
اگه کاربری در نظراتش چیزی گفته که از نظر شما اشتباهه ، لطفا با آرامش اشتباهش رو متذکر بشید ، اگه نمی تونید لازمه که بگم هیچ مسئولیتی گردن شما نیست . شما می تونید در صفحه ی ارتباط با مدیر ، به بنده تذکر بدید که چرا فلان نظر رو تائید کردید ولی این اجازه رو ندارید که در بخش نظرات وبلاگ پرخاشگری کنید . بنده و کسانی که می تونن روی اعصاب شون مسلط باشن اون نظر اشتباه رو نقد خواهیم کرد .
سلام
حالم خوش نیست، دارم گریه میکنم، 22 سالمه اما مثل بچه ها دارم گریه می کنم نمیدونم خدا کی می خداد به داد ما برسه اما من دیگه خستم شده ...
هم مشکل خود ار... دارم هم تو تلگرام با یه دختری آشنا شده بودم که بد جوری بهش وابسته شدم .. هم افسردگی گرفتم و کارم به قرص کشیده هم ورزش میکنم هم درس میخونم اما سر امتحانا نمیرم، همه چی بهم ریخته، حس و حالم خوب نیست، خدا کنه زود تر تموم بشه، امروز خودم ازش خواستم سیمکارتش رو بشکونه و بره، یه بار اذیتش کردم ازش سک.. تل خواستم بهم داد و رفت تا 17 18 روز بعدش برگشت، خدا حال اون روزامو میدونه، پامو از اتاق بیرون نمیذارم فقط سه روز در هفته که تمرین دارم، تمرینا هم سنگینه خوبه ، خیلی خوب، اما آرمشی که بهم میده برا تا آخر همون شبه، دیگه خسته شدم، بعد 1 روز که بر گشت من هر روز بهش پیام میدادم درد و دل میکردم با اکانتی که هیچ جوابی بهم نمیداد، اونم ازم معذرت خواهی کرد گرچه من مقصر بودم،خیلی هم مهربون بود ، خیلی همش آرومم می کرد، اما آخه یه دختر مجازی که خودش یه ماهه دیگه قرار برنامه عروسی بریزه چقدر میتونه به من کمک کنه؟
توجه :
با توجه به این که برای مدیر صفحه یه مسافرت خارجی پیش اومده ، تا زمان برگشتن ایشون بنده نظرات این صفحه رو تائید خواهم کرد .
با تشکر ، نجفی
------------------------------------------بسم الله الرحمن الرحیم
سلام به همگی
فکر می کنم تقریبا یکسال پیش بود اینقدر درگیر کار و مسائل روزمرگی بودم که شب نمی تونستم بخوام ( بس که ذهنم مشغول بود) تقریبا 2 روز اینجوری بودم ...واسم سئوال بود چه فایده داره پول درآوردن وقتی آرامش نداری!؟ خلاصه داشتم فکر می کردم چیکار کنم آرامش پیدا کنم؟ رفتم استخر،سوناوجکوزی، قهوه خوردم و ریلکسشن کار کردم...
سلام .
اخیرا دچار یکسری مشکلات شدم که ممنون میشم دوستان اگر تجربه ای دارن کمکم کنن .
من از بچگی روحیه حساسی داشتم و بخاطر مشکلاتی که تو خانواده و بین پدر و مادرم وجود داشت و تحمل اضطراب های ریاد و محیط پر تنش خونه به دندون قروچه های شبانه و سندروم روده تحریک پذیر دچار بودم . اون وقت ها خودم چیزی نمیدونستم تو چند سال اخیر با مطالعه و پیگیری های خودم متوجه مشکلات جسمانیم شدم.
سالهاست که با درد فک و ناحیه گیجگاهی مواجه ام، شبها به حدی دندان هام رو روی هم فشار میدم که وقتی صبح از خواب بیدار میشم فک و تمام دندان ها و لثه هام درد میکنن، روی لپ هام از داخل دو شیار عمیق ایجاد شده که بر اثر گاز گرفتن های شبانه به این حالت در اومده ، اکثرا طعم خون رو تو دهانم حس میکنم خصوصا صبح ها و دکتر متخصص فک و صورت هم از روی همین علائم متوجه فشار دندان هام روی هم شدن و علنا بهم گفتن اگر با همین وضعیت پیش بری زمانی میرسه که استخوان های فک شما دچار ساییدگی میشن و باید غذا رو پوره کنی و بخوری.
سلام
من پستی خوندم با موضوع فانتزی های دختر خانوم ها ، خب من تعدادی از نظرات رو خوندم که الحق و الانصاف بعضیاشون برای خود مرد ها هم لذت بخش هست.
حالا این موضوع بماند که چه دختر خانوم ها و چه آقا پسر ها در دنیا دنبال آرامش میگردن در حالی که خود خدا گفته آرامش مطلق در بهشت .
حدیث قدسی : من بهشت براے آرامش انسان ها مهیا ساختم اما آنها در زمین به دنبال آرامش میگردند . ( البته این عین الفاظ نبود ولی همین موضوع با لغاتی دیگر بیان شده بود ) .
دوستان ، یک آیه ای هست که من فانتزی اینو دارم که اون رو روی سقف نصب کنم تا همیشه موقع خواب و بیدار شدن جلو چشمم باشه ،
الملک الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْغَفُورُ
ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪگے ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻣﺘﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺗﺮﻳﺪ ، ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎے ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﻣﺮﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ... (2)
سلام
من پسری ۲۱ ساله هستم از پدر مادرم بدم میاد در حقمون خیلی بد کردن.
۶ خواهر و ۳ برادریم . من فرزند ۸ م . دنیای من با اونا خیلی فرق داره من فکرم کلا
از سایر خواهر و برادرم متفاوته .دوست دارم اعضای خانواده با هم صمیمی بشن ولی
نیستن زباد دعوا میکنن پدر مادرم هم با خودشون هم با ما . امسالم کنکور دادم
. برای سال سوم که کنکور شرکت میکنم و بخاطر اینا نتونستم بخونم . پارسال عاشق یه
دختری شدم که مثل خودم بود بعد هم شهری بودیم و همو دیدیم خیلی بهم نزدیک
بودیم ولی دو ماه که اخلاقش عوض شد خیلی دوسش دارم الانم عاشقشم ولی عشق
زوری رو نمیخوام نه با اون نه با هیچ کس . طرف نخوادم به پاش نمیوفتم که هر چند که
دیونشم .الان وابستشم . منم رابطه یک هفته س که رابطه رو کات کردم . به درک نمیخوادم منم نمیخوامش .
ولی تنهام از بس تنهایی کشیدم با این دوست شدم . من خیلی با محبتم . تعریف نیست اخلاقم اینجوریه بخاطر محبت باهام دوست شدن . خودم حالش و خوب کردم ولم کرد . گفتم دلیل سردشدنت چیه؟ گفت اگه دوستم داشتی قبول میشدی . گفت تو هیچی به هیچی نمیکنی . تنهام گذاشت . دلم آرامش میخواد آرامش نه دعوا نه فحش های پدر مادرم
پیامبر اکرم ص:
* راستگویی، مایه آرامش و دروغگویی مایه تشویش است .
* هر کس در حالی که می تواند خشم خود را عملی کند، آن را فرو برد، خداوند او را سرشار از آرامش و ایمان می کند.
* آنچه تو را به شک و تردید مى اندازد رها کن و به سراغ آنچه تو را به شک و تردیدنمى اندازد برو؛ زیرا خوبى مایه آرامش و بدى مایه تشویش و دودلى است.
* هر که دغدغه اش دنیا باشد ، خداوند فقر را پیش چشمان او مى نهد، و آرامش [خاطر] او را پریشان مى سازد، و از دنیا جز آنچه برایش مقدّر شده ، به او نمى رسد.
* نیکوترین زیور مرد، آرامش همراه ایمان است .
مرتبط :
یه زن می خوام که کنارش آرامش واقعی رو تجربه کنم
حس میکنم با خواستگارم که 11 سال بزرگ تره به آرامش میرسم
چه چیزی باعث آرامش در زندگی میشه
دلم از زندگی آینده آرامش و عشق میخواد
من فقط آرامش میخوام، چیزی که تو خونه ی پدرم ندارم
چطور یک زندگی با آرامش و بدون جنگ اعصاب داشته باشم ؟
چطور میتونم در زندگی مشترک همسرم رو به آرامش برسونم ؟
همه چیز دارم ولی کسی که بهم آرامش بده ندارم
نمیتونم به آدمی که قراره کنارش آرامش داشته باشم اعتماد کنم
دوستان
پسرم ، هیجده سالمه و چند روز دیگه کنکور دارم . پدرم فوت کرده و تو سال کنکورم پدر بزرگ و مادر بزرگم فوت کردن یعنی حدود هفت هشت ماه پیش . وضع روحیم داغون داغون بوده و وقتم هر جور بگید با این مراسمات تلف شده و متاسفانه رسم خونواده و این چیزا خیلی بدترش کرده .
به شدت زود رنج و اعصاب خراب شدم و خیلی زود جوش میارم و به جای اینکه اطرافیان یکم مرهم باشن هر روز دارن زندگیو جهنم تر میکنن . داداش بزرگتر دارم که چون خودش درسش خوب نبوده هی میگه کی تا کنکور همیشه مثل بچه دو ساله ها سر و صدا میکنه سر هر چیزی با مادرم بحث میکنه و اعصاب واسم نمیذاره و اصلا ضد آرامشه .
مادرمم خیلی رو مخم میره یعنی همیشه سرکوفت این که داداشم بد رفتاری میکنه سر من بدبخت دادش و میزنه منم هیچی نمیگم فقط وقتی تنهام تا میتونم مشت میکوبم تو دیوار تا آروم شم معذرت میخوام الان یکمم اعصابم خورده دارم تایپ میکنم . خونمون کوچیکه و گرنه با سر و صدا مشکلی ندارم هیچ وسیله ای هم واسه فرار از خونه ندارم که برم کتابخونه ای جایی درس بخونم .
ولی سوال اصلیم اینه چطور به فامیلامون بگم خونمون نیان حداقل این ده روز؟ متاسفانه فامیلامون اصلا درکی ندارن نسبت به کنکور و این چیزا و هی میان خونمون و بچه کوچیک هم دارن همش سرو صدا و حرررف که اصلا من از پر حرفی و صدای زیاد و شلوغی متنفرم و هی باید اینو تحمل کنم .
مادرم هر جا مهمونمون کردن منو بیچاره رو ول نمیکنه میگه باید بیای باهامون و گرنه هیچ دیگه حلالت نمیکنم و این حرفا ، چی بهشون بگم که سمتم نیان . آیا باید به خونوادم و فامیلامون توهین کنم؟ چی بگم بفهمن بخدا کلافم . خودم همه جوره زندگیم رو هواست خدا هم همجوره میفرسته بدبختی .
با سلام
مردی 48 ساله ام و 18 سال از متاهل شدنم میگذره ... باور نمیکنید وقتی به عقب نگاه میکنم ، میبینم چقدر زمان و انرژی و سلامتیمان را فقط به خاطر پافشاری بر موضوعی یا سوءتفاهم های عادی و پیش پا افتاده از دست دادیم و افسوس و صد افسوس که گذشت قابل برگشت و ترمیم نیست ! سبوی بشکسته و آب ریخته ... بارها دلم شکست و آرزوی مرگ داشتم ! علی ایحال عمراست که میگذرد و خدارا شکر که میگذرد ...
مشکلات عدیده ای از بدو ازدواجم با همسرم داشته ، دارم و خواهم داشت ، از این نظر میگم خواهم داشت چون قرار نیست از تند خویی و بد مزاجیش بکاهد ، در حال حاضر مدتیست من کوتاه میایم و سعی بر آرام نگه داشتن فضای منزل دارم ( بدلیل داشتن یک فرزند دختر و تلاش در درس خواندن های سخت در موسسه سمپاد تیزهوشان) فقط سعی در دل گذاشتن موضوعات بحث و جدل ها دارم ، از روز اول هم بطور سنتی ازدواجمون سر گرفت و همسرم به نظر خانواده اش تن در داد و در ابراز صریح علاقه اش به من ، ابراز داشت علاقه ای به من ندارد ( متاسفانه چند ماه بعد از عقدکنان ) و به دلیل سرشناس بودن خانواده موضوع رو مسکوت گذاشتم و همچنان سرخورده ادامه به زندگی مشترک دادیم و چون اوضاع مالی ام نیز آشفته گردید و درآمدم کم شد به مشکل برخوردم که به قول معروف دست به دهنیم ...!!!
با تمام این مشکلات تنها فرزندم را به مدرسه غیر انتفاعی فرستادم و دو سال قبل نیز به مدارس سمپاد وارد شد . شب و روزی نیست که از اخلاق و کردار و گفتار همسرم حرص نخورم که جای بسیاری بحث دارد و فقط سرکوفت میشنوم . چشمش پی زندگیو تفریح و مسافرت مردمه بخصوص اونایی که از نزدیکترین اقوامن....!!! همون حسادت بگین بهتره .
سلام دوستان
بنده چند روز پیش هم سوالی مطرح کرده بودیم در رابطه با اینکه از کجا بفهمم پسر مورد علاقم شکاک هست یا نه ، مچکرم از نظرات تمامی دوستان هرچند بعضی ها واقعا کم لطفی کرده بودن و ته دلمو خالی کرده بودن.حالا صحبت دیگه ای دارم و خواهشم اینه که هر نظری که به ذهنتون میرسه تایپ نکنید بقول معروف اوول مزه مزه ش کنید.ممنون میشم.
همونطور که گفتم دختر 21 ساله دانشجو هستم.
توی یه خانواده با وضع مالی متوسط ب بالا بزرگ شدم. مشکلم هیچوقت مشکل مالی نبوده الحمدلله... از اولش مادر و پدرم زیاد رابطه صمیمانه ای نداشتن. مادرم زن آروم و تو سر خوریه. اما سرده و من همیشه فکر میکنم علت زیاده روی پدرم ندیدن محبت از سوی مادرمه. گاهی پدرم با نهایت قدرت مادرمو کتک زده. و مادرم مریض شده.میتونم بگم حتی افسردگی خفیف هم داره.
یه برادر هم دارم که حدودا 30 سالشه و ایشون از بدو تولد عصبانی بود و رفته رفته شدتش بیشتر شد و بعد به حالت روانی تبدیل شد به زور دانشگاه آزاد یه لیسانس داره اما نتونست تو هیچ شغلی دووم بیاره. تو خونه همش حالت پرخاشگری داره و داد میزنه و فحش میده... کار به جایی رسید که پدرم زار زار گریه میکنه براش. یه مدت حتی میخواستیم بستریش کنیم اما گفتن صلاح نیست.دارو هم خورد خوب نشد بدتر هم شد.حالا فقط کارش خوردن و خوابیدن توی خونه هست.
سلام
نمیدونم درد دله یا بغضه ، گفتم بیام بگم اگر شما در موقعیت من بودید چیکار میکردید ؟ اسمم علی هست و 22 سالمه ، پدر و مادرم تو سیزده سالگی به خاطر حادثه رانندگی فوت شدن ، بالاجبار با پدر بزرگ و مادر بزرگم زندگی میکنم که پیرن و یک عمو دارم .
پدر بزرگ و مادر بزرگم از هفده هجده سالگیم یعنی سال کنکورم خیلی وضعشون بد شد از لحاظ جسمی و مریضن و من از هفده سالگی تا الان هر روز ثانیه به ثانیه پیششونم و تموم پنج سالم خونه یا داروخانه واسه داروهاشون بودم .
عموم وضع مالیش خوبه ولی رفت شهری دیگه و هیچکس بهم کمک نمیکنه واسه مراقبت از عزیزام . کنکور هم با وجود اینکه رشتم تجربی بود و هیچ وقت تو عمرم معدلم زیر نوزده و نیم نیومده بود به خاطر مراقبت ازشون رفت .
هیچ تفریحی نداشتم تو این پنج سال و به شدت عصبی شدم هم به خاطر اینکه پدری نیست بهش تکیه کنم و هیچکیم نیست کمکم کنه از پدر و مادرش مراقبت کنم چون خیلی دوستشون دارم ولی نمیدونم چیکار کنم چون وضعشون خصوصا یکسال اخیر به شدت خراب شده و من حتی یک ثانیه هم نباید برم بیرون چون هم نفس تنگی دارن و هم دیابتو و ...
بسم الله الرحمن الرحیم
قبل از اینکه در مورد مسائل و روابط جنسی زوجین و ارامش جسم و روان افراد صحبت کنیم لازم این نکته برسی بشه که انسان یک نیاز درونی داره به نام مسائل جنسی که اگر تعطیل بشه این نیاز جنسی ،و یا در راه غیر شرعی و غیر اخلاقی به کار گرفته بشه سبب اختلال در جسم و روح میشه.
اینکه عرض میکنم به خاطر غیر شرعی و غیر اخلاقی به خاطر استرسه و اون ترس ذاتی است که در این نوع گناهان غالبا هست از نظر روحی هم اثبات شده که کسانی که از یک رابطه شرعی بهره میبرند از نظر روحی نسبت به کسانی که دنبال راههای غیر شرعی و غیر اخلاقی هستند خیلی سالم هستند همه جوره بخصوص از نظر روح.
جسم در واقع یک روی سکه هست اون طرفش نیاز به انیس داشتنه نیاز به انسه نیاز به همدرد داشتنه. اگر کسی بعد از مدتی تشکیل خانواده بده و خانواده خودش رو رها کنه در اینجا نیاز به انیس و همدرد و همراه داشتن همسخن زیاد مطرح نیست چون همه اینارو قبلا داشته بلکه نیاز جسمی و جنسی اینجا بارزتره لذا فرد از خانواده جدا میشه تشکیل خانواده میده .
سلام به همه ی خواننده های خانواده برتر
من یه دختر 26 ساله هستم که هم پدر و مادرم کارمند هستن و پدرم بازنشسته اس . 1 برادر و 4 تا خواهریم . فقط یکی از ما ازدواج کرده بقیمون تو خونه هستیم .
دو ساله درسم تموم شده . توی این دو سال بدترین عذابا شامل حالم شده از اینکه پدرم خرج من و به سختی میده و بیشتر خرج روی دوش مادرم هست . البته من حتی سالی یک بار هم لباس نمیخرم که دستمو جلوشون دراز نکنم .
چند جا دنبال کار رفتم توی ازمون های استخدامی شرکت کردم ولی فایده نداشته ، تصمیم گرفتم برای ارشد بخونم و زبانومو قوی کنم از کشور خارج شم ولی نمیتونم حتی کلاس زبان برم چون پولشو ندارم و از خانوادم هم نمیگیرم چون اگه رو بزنم ندارن بدن و مادرم هم دوست نداره به ما نه بگه یه جورای شرمنده میشه .
ولی پدرم تو روم میگه تا 18 سالگی مسئولیت بچه با پدر و مادره بقیش با خودش ، مستقیما میگه برو خودت خرج خودتو بده وظیفه ای من نیست . یه ذره دوسمون نداره ما با هم ارتباطی نداریم مخصوصا با من ! اگه من تو یه اتاقی باشم و اون کار داشته باشه تا ببینه منم راشو برمیگردونه و نمیاد تو اتاق ، من از این رفتارای پدرم دارم خسته میشم احساس میکنم اضافی ام ..
سلام به همه شما دوستان
واقعا اینجا محیط خوبی فراهم شده من خیلی از سوالامو پاسخشونو گرفتم از ساده ترین تا اونایی که روم نمیشد حتی از نزدیکانم بپرسم و ...
حالا مشکل من؛
من یک دختره نوزده ساله ام. تمام تمرکزم رو درسم هست و برای ازدواج سن ۲۴ یا ۲۵ رو در نظر دارم. ( من تا ۴۰ سالگی هم کیس واسه انتخاب ازدواج دارم و خانوادمم با زودتر از اون موافق نیستن بنا به رشتم و ....) مشکل من اینه که از ازدواج میترسم ( منظورم زمانی که وقتش رسید هست).
یه سری از رفتارای مردای اطرافم از فامیل و اشنا و استاد تا حتی پدرم این ترسو ایجاد کرده در من. از همین الان دارم معیارای مورد نظرم رو تعیین میکنم که اولیناش ادم خدایی و معتقد و دیندار و مهربون و خوش اخلاق و تمیز و صبور و منظم و با پشتکار و عاشقه!
خودم هم اینا رو در خودم تقویت میکنم. میدونید پدرم با وجود اینکه منو خیییلی دوست داره . واقعا مرد عاقل و مهربونیه در کنارش مثل همه ما ادما کاستی هاییم داره مثلا حساس و زود رنجه و زود جوش میاره گاهی البته و گاهی تحکمی حرف میزنه یا گاهی ( بدلیل مشکلات تربیتی خودشون در کودکی ) قهر میکنه .
در طی این ۱۹ سال سن ، مادرم اصلا قهر نکرد یعنی من ندیدم ولی پدرم چه مقصر باشه چه نباشه قهر میکنه سر سفره نمیاد یا اصلا در بحث راضی نمیشه قبول کنه اشتباه کرده .
مامانم همیشه کوتاه میاد همیشه گذشت میکنه همیشه به نوعی درک میکنه و صبوری و میگه برای ارامش تو و زندگی و خدا میگذرم و عیب نداره و میگه پدرت اینقدر ویژگی های مثبت و ممتاز داره که اینا برای من قابل گذشت و ناچیزه.
سلام
من 23 سالمه و سه سال و خرده ایه که ازدواج کردم. زندگی بسیار عاشقانه و خوبی داشتیم. بالا پایین هم داشت اما خب چون میخواستیم زندگیمون رو بهتر کنیم و بسازیم خودمون رو ساختیم و زندگیمون روز به روز بهتر و آرام تر شده.
نزدیکه یک ماهه شوهرم میره سر یک کار جدید. البته بعد از سربازی. از دوران سربازی دو دوست هم پیدا کرده که من از لول اجتماعی و از همه لحاظ ازشون خوشم نمیاد اما تا بحال به همسرم نگفتم و چون دوست دارم همیشه پشتیبانش باشم و مثل بقیه خانما سر شوهرم غر نزنم.
از وقتی که با این دوستای جدید میگرده شوخی های زشت جوک های بد و تکیه کلام های ناجور به کار میبره و وقتی تذکر میدم میگه اینا گذراست .و قبول هم نمیکنه که کسی روش تاثیر گذاشته.حالا چند وقته که مثل آدمای افسرده رفتار میکنه و سوالای عجیب غریب میپرسه ، مثلا میگه:
اگه من دیگه مذهبی نباشم باهام میمونی؟ ( ما جفتمون مذهبی هستیم و اصلا پایه ازدواجمون ایمان بود ) اگه بهت خیانت بکنم چه رفتاری نشون میدی؟ ( بهش گفتم که ترکش میکنم ) اگه نظرم نسبت به همه چیز عوض بشه چیکار میکنی؟
حتی تصمیم داشتیم امسال بچه دار شیم و زد زیرش و گفت که یکسال دیگه. بهم ابراز علاقه میکنه دائم ولی مثل قبلا بهم توجه نمیکنه. میگه که چقدر زیبایی ولی تو چشماش اینو نمیبینم. میگه که دوستم داره اما حرفش به دلم نمیشینه. دیگه مثل قبلا به مسائل مذهبی پایبند نیست و علاقه ای نشون نمیده. یه احساس خیلی بدی دارم ... فکر میکنم قراره اتفاق بدی بیفته.
از لحاظ جنسی هم تو این یه ماهه خیلی کم میاد سراغم و این منم که دائم باید شروع کننده باشم و وقتی میپرسم چرا اینقدر بی میل شدی میگه که بخاطر استرسه. در حالیکه تو زندگیمون استرسی وجود نداره و اون هم اصلا از اون آدمایی نیست که با استرس بی میل بشه. همه چیز مثل آرامش قبل از طوفانه .
میشه کسی راهنمایی کنه
سلام دوستان عزیز
خواهش میکنم برای من و امثال من دعا کنید
از خانواده ام متنفرم در حد مرگ
فقط دلم برای مادر بیچاره ام میسوزه که چقد زحمت کشید و سوخت و عین شمع آب شد...
پدرم فوق العاده آدم ساده که با بی تدبیری هاش زندگی هممون را به باد فنا داد، ازش خیلی بدم میاد خیلی و بماند که مادرم همیشه از ظلم هایی که در حقش کرده برام گفته که با کارهایی که ازش دیدم خیلی ازش بدم میاد، نه هیچ وقت خرجمون کرد نه برای زندگی مون مایه ای گذاشت فقط تا تونست پولشو به این و اون قرض داد که یه موقع بقیه نگن بده ...
حرف مردم براش خیلی خیلی اهمیت داره . و با همین حرفا آسایش و آرامش زندگی ما را مختل کرده ، از طرفی تو خونه ی ما دختر بودن یعنی بشینی کنج خونه و بپوسی ، هیچ آزادی ندارم هیچی، بقیه فامیل همش به مسافرت و خوش گذرونی اما هر 100 سال یه بارم بیرون نمیریم ولی اگه چی بشه بریم اینقد زهرمارمون میکنه که خدا بدونه ... شاید باورتون نشه آخرین باری که ماها مسافرت رفتیم خانواده ای مربوط میشه به 12 سال پیش 😔
سلام
دختری 23 ساله هستم و خیلی تنهام .
من همیشه کمبود محبت داشتم چون پدرم به خوبی برای من پدری نکرد اون احترام و محبتی که باید در قبال من میکرد رو نکرد .
من همیشه یه دختر ساده بودم سادگی هم از ظاهر و هم صحبت کردنم مشخص بود. و خیلی هم نجیب بودم . تا 22 سالگی خجالت میکشیدم به چهره مردا نگاه کنم یه جورایی ترجیج میدادم توی خیابون موقع راه رفتم به همه چی نگاه کنم الا مردا .
یکی دو تا دوست بیشتر نداشتم که به واسطه ازدواج و تحصیل ازم دورن و منم که روزانه 9 ساعت کار میکنم و درس هم میخونم دیگه وقتی برای کلاس آموزشی و سفر و ... ندارم .
انگار هیچکی توی این دنیا نیس که منو واسه خودم بخواد . پارسال تصمیم گرفتم شخصیت ساده و نجیبم رو کنار بذارم واسه همیشه . با پسری دوس شدم . دلم میخواست همونطور که بهم قول داد مثل دو تا دوست خوب برای هم بمونیم .
از کارمون از زندگیمون از همه چی بگیم شایدم اگه شرایطش بود با هم به گردش بریم مودب بمونه و ازم نخواد درباره مسائل جنسی حرف بزنیم ولی سر حرفش نموند .
خیلی دلم شکست وقتی ازم خواست باهاش سکس چت کنم و قبول نکردم و بهم گفت "عقب مونده دیگه نمیخوامت ." فکر میکردم فقط این مورد اینجوره و بعد از اون با سه چهار نفر دیگه دوست شدم اما بعد یه هفته دوستی ما بهم میخورد چون نمیتونستم انتظاراتشون رو براورده کنم .غرورم همچین اجازه رو بهم نمیداد .
دیگه قید دوستی با پسرا رو زدم چون فهمیدم اونا هیچ آرامشی برای من ندارن. فهمیدم خیلی از دخترایی که فکر میکردم با دوس پسراشون اونجوری اوقاتشون رو میگذرونن که من دوس دارم واقعا این شرایط رو ندارن و واسه ادامه داشتن رابطشون مجبورن خدماتی رو به دوس پسرشون بدن که غرور من اجازه نداد این کارو کنم . خیلی کمن پسرایی که نجابتشون رو موقع دوستی با جنس مخالف واسه همیشه حفظ کنن .
اگه تا ده سال دیگه مجرد بمونم دیگه با هیچ پسری دوس نمیشم . و متاسفم برای تمام دختر پسرایی که که اینجور حیا و نجابت واسشون بی اهمیت شده و امیدوارم تمام کسایی که توی مجردی نجابتو از جنس مخالفشون میگیرن ( حالا چه جنس مخالفشون راضی باشه چه نباشه ) همه با کسانی ازدواج کنن که مثل خودشون باشن و نه یه آدم پاک.
سلام
مامانم دیابت 2 داره هر روز قرصای زیادی میخوره و انسولین نمیزنه . مریضیش طوریه که روی اعصابش هم تاثیر گذاشته و همش نگرانه . نگران برادرام .
مسائل کوچیک و انقدر بزرگش میکنه ادم نمیدونه چی بگه ؟ یکی سنش کمه و دیابت گرفته و لاغر شده داره درمان میشه. یک هم تازه ازدواج کرده الان کار خاصی نداره. کار دولتی و قبول نداره وگرنه الان موقعیتش اینطوری نبود. کار ازاد و ترجیح میده .
قبلا توی یه شرکت بوده حقوق و موقعیتش خوب بود از اونجا اومد بیرون خودش یه شرکت زد تو دو سال فقط ضرر کردن الانم داره جمعش میکنه . زندگی خودشه ولی مشکل من مادرمه .
مامان دو هفتست مریض شده چون سابقه دیابتم داره دیر تر خوب میشه دو هفتست از صبح تا شب پیششم به درسامم نمیرسم پیش دکترش بردیم فشارش بالا بوده تپش قلب داشته واسش یه سری ازمایش نوشته خدا کنه چیزی نباشه .
همش نگرانه همش تو فکر و خیال برادرامه ، تا قبل ازدواج نگران ازدواجش بود حالا ازدواج کرده نگران کارشه پس فردا هم باید نگران بچه هاش باشه .
خیلی نگرانشم بخدا هر شب دارم گریه میکنم زودتر خوب بشه اصلا حوصله نداره. سر هر چیزی میخواد بحث کنه چیزی نمیگم نمیخوام ناراحت بشه. تا یه جایی میتونم تحمل کنم .
نمیتونم تمرکز داشته باشم ذهنم درگیره . با نظراتتون بگین چطوری ارامشو زندگی بی دغدغه رو به مامانم برگردونم
چطوری بد اخلاقیاشو تحمل کنم این روزا صبرم کم شده .
سلام
من یه دختر 19 ساله ام تا الان همش سرم تو درس و مشق بود اما الان 3/4 سالی میشه که واقعا احساس آرامش نمیکنم.
خیلی خیلی تنهام. دلم میخواد یکی باشه بهم آرامش بده. این آرامشو از خانوادم نمیگیرم متاسفانه. دختر یا پسر بودنشم برام فرقی نداره. فقط میخوام یکی باشه همراهم باشه. هوامو داشته باشه. آروم باهام صحبت کنه. مهربون باشه. تا الان همیشه دختر قوی ای بودم اما الان واقعا احساس خلا میکنم.
مشکلمم اینه خیلی زود به آدما وابسته میشم. بهمن برم دانشگاه میدونم هم پسر هم دختر راحت میتونن با یکم توجه و مهربونی و احترام مخمو بزنن. نگران آیندمم
نمیدونم چکار کنم؟ به ازدواجم اصلا فکر نمیکنم.
بیشتر دخترایی که من میشناسم نامرد و حسودن و به درد دوستی نمیخورن. پسرا هم نمیدونم یه حسی نمیذاره باشون دوست بشم. ولی واقعا دلم میخواد یکی باشه آرومم کنه. خیلی حس پوچی میکنم. شما بگید از کجا آرامش میگیرید؟ خیلی مذهبی و محجبه نیستم اما تا الان همیشه تنهاییامو با خدا حرف میزدم و میدونستم هوامو داره. ولی حالا خیلی داغونم.. واقعا خستم... به نظرتون یه دوست میتونه به آرامش برسونمتم؟
اگر راه حلی به ذهنتون رسید ممنون میشم کمکم کنید.
با عرض سلام و احترام خدمت همه عزیزان.
من پسری 26 ساله هستم توی تهران زندگی میکنم. کلا فکر میکنم آرامش ندارم به آینده هم امیدوار نیستم ولی چندتا آدم دیدم که آرامش عجیبی داشتن. یکیشو مثال میزنم.
یه فامیل دوری داریم که توی شهرستان هستن چند سالی یه بار میان خونمون ما هم خونشون رفتیم. این زن و شوهر چندین ساله با هم ازدواج کردن یه بچه کوچیک هم دارن آدم های مذهبی هستن و مهمترین صفتشون از نظر من آرامش عجیبی دارن و همیشه دلشون قرصه.
وقتی میان خونمون دوست دارم یه هفته پیشمون باشن. با اینکه فامیل دور هستن ولی خیلی صمیمی هستن. انگار وجودشون برکته وقتی هم از پیشمون میرن احساس تنهایی میکنی انگار جاشون خیلی خالیه. تا یه چند روزی هم حرف خوبیهاشون هست.
اومده بودن خونمون برای همه سوغاتی اورده بودن. شوخی هاشون خیلی متین و بامزس. بچشون هم مثل خودشون بانمک و متینه. هیچوقت با تعصب حرف نمیزنن با منطق خیلی راحت آدم رو متقاعد میکنن.
وقتی در مورد دین حرف میزنن انگار حرفاشون تازگی داره دوست داری پای حرفاشون بشینی حرفاشون خیلی به دل آدم میشینه در صورتی که تو تلوزیون ، دانشگاه و جاهای دیگه از آدم های مذهبی حرف هایی میشنوم ولی به دلم نمیشینه ، البته منظورم همشون نیست.
مرده باید یه عملی میکرد که دکتر بهش گفته بود پنجاه پنجاست یعنی شاید فلج شه. وقتی باهاش حرف میزدی دلش قرص بود آرامش داشت میگفت هر چی خدا بخواد همونه. مشکلات زندگی هم قشنگ میبینن. راستش من روم نشده ازشون بپرسم چکار میکنن؟ من دوست دارم مثل اونها باشم چکار باید کنم؟
از دوستان کسی هست به این آرامش رسیده باشه؟ چکار کردید اینطوری شدید؟
با تشکر "رامین"
سلام بچه های خانواده برتری
خیلی علاقه مندم بدونم که چه چیزهایی در وجود زن غیر از زیبایی باعث آرامش یه مرد میشه ؟؟
ممنون میشم توضیح بدید چون دوست دارم یه همسر آرامشگر باشم..
با سلام خدمت دوستان
