به نظر شما بازی های رایانه ای چه تاثیری بر رشد و توسعه ی فکری کودکان امروز جامعه ما دارند و این پدیده در مقایسه با نسل های قبل رو چگونه ارزیابی میکنید؟
و بین استفاده از بازی های کامپیوتری و پورنوگرافی چه شباهت ها یا اختلافاتی میبینید؟، لطفا سعی کنید بدون پیش داوری نظرات شخصی خودتون رو با همدیگه در میون بگذارید.
ممنون از همگی!
سلام علیکم. حال همگی خوبه؟
بعضی پسرها هستن مدام توی پست های اینستاگرام شون شعرهای عاشقانه مینویسن، انگاری مثلا منتظر کسی هستن یا کسی رو میخواستن نشده یا حسرت کسی رو میخورن یا به کسی نتونستن برسن یا یه عشقی رو از دست دادن. خلاصه یه جورایی عاشقانه و چشم انتظاری و حسرت و این چیزها. به نظرتون این ها فازشون چیه؟
دخترها که همجنس های خودم هستند رو میشناسم. معمولا طوری شون نیست و عادت دارن به شعر و شعر عاشقانه و این ها. ولی از آقایون واسم عجیبه. از طرف یه مرد گنده چه معنی داره این کارها؟ این ها واقعا یکی رو از دست دادن؟، دنبال یکی میگردن؟، نگران چیزی هستند؟، مشکل شون چیه؟
سلام و وقت به خیر
میخواستم درباره زبان مادری و بچه های دو زبانه سوال بپرسم و ممنونم که کمک میکنید.
من همیشه برام سوال بوده والدینی که زبان شون فارسی نیست، (فارسی بلدن ولی در خونه به زبان دیگه ای حرف میزنن و زبون مادری شون متفاوته)، چطور بچه هاشون رو بزرگ میکنن از لحاظ زبان؟
اول کدوم زبون رو یاد بچه شون میدن؟، زبون دوم رو چطوری بهش یاد میدن؟، بچه قاطی نمی کنه یا دچار مشکل نمیشه؟، آخه من زیاد از این افراد دیدم که زبون اول شون ترکی یا کردی یا بلوچی یا ... هست و عین بلبل هم فارسی حرف میزنن. در واقع در هر دو زبان کاملا مسلط شدند. از یه طرفی شنیدم در بعضی نقاط کشور همون زبون خودشون رو تو خونواده و فامیل و همسایه و بازار و مهد کودک و فلان استفاده میکنن و تنها راه ارتباط بچه با زبون فارسی همون تلویزیونه.
مثلا شنیدم حتی تو مدرسه هم به زبون خودشون حرف میزنن و حتی مثلا درس ادبیات فارسی رو به زبون خودشون توضیح میدن. خواستم اگه خودتون از این بچه ها بودین یا تو اطرافیان تون دیدید لطف کنید توضیح بدید.
سلام
خانمی هستم سی و چند ساله که دارای دو فرزند، یکی دختر و یکی پسر که از بچگی پیش مادر شوهرم بزرگ شدن. منو شوهرم صبح ها میرفتیم سر کار، مادر شوهرم از بچه هامون مراقبت میکرد.
مشکلی که دارم اینه که بچه هام اصلا از خانواده من خوش شون نمیاد، هر وقت که میخواییم بریم خونه مامانم اینا بچه ها یا نمیان یا به زور و اعصاب خورد کنی میان، چیکار کنم با خانواده منم راحت باشن، یعنی راحت بیان خودشون بگن بریم خونه مادر بزرگ، بیشتر دوست دارن برن خونه مادر شوهرم.
اگه ممکنه کمکم کنید
سلام به همه دوستان
من یه دختر ١٩ساله هستم که یه برادر و خواهر نوجوان دارم، مشکلی که دارم تو خانواده ما کسی حرمت ها رو نگه نمیداره، نمیدونم چیکار کنم، برادرم تو خونه خیلی راحت میگرده پیرهن نمیپوشه و با یه شلوارک میچرخه، بهش هم که چیزی میگیم بدتر لج میکنه به مادرم میگم که تو لااقل چیزی بهش بگو هیچی نمیگه، میگه آخه پسر گلم چی بگم که این همه بزرگ شده یه جورایی هواش رو داره، پدرم هم مثل مادرم که از گل باریک تر بهش نمیگن .
گاهی اوقات از حمام در میاد با همون یه شورت (با عرض معذرت) میچرخه، از برجستگیش میشه فهمید که ...، (من از خواهرم خیلی می ترسم، آخه سنش کمه برادرم هم که اصلا ملاحظه نمیکنه)، به وسایل شخصیم میره دست میزنه هر چقدر که بهش میگم بدتر لج میکنه، نمیدونم چیکار کنم، چطور باهاش برخورد کنم که این کار ها رو نکنه یه کم آدم بشه؟
اگه ممکنه کمکم کنید؟
علت بی حجابی مردهای نسل جدید چیه؟
پوشش آقا پسرها تو خانواده چطور باید باشه؟
هر وقت مردها مثل زمان قدیم لباس پوشیدند منم چادر می پوشم
مضرات پوشیدن شلوار های فاق کوتاه و تنگ برای آقایان
آیا پوشیدن شلوار تنگ برای پسران ایرادی دارد؟
ممنوعیت پوشیدن لباس آستین کوتاه توسط رانندگان تاکسی
پیشنهاد:
چقدر به دخترهام در خونه از لحاظ پوشش آزادی بدم؟
دادن اعتماد به نفس به دختران خردسال در مورد زیبایی ظاهری
از ایده های تربیتی تون برای داشتن فرزند صالح بگید
تو رو خدا یه کم با بچه هاتون مهربون تر باشین
نحوه پوششم تو خونه جلوی دختر چهار ساله ام باید چه جوری باشه ؟
آیا شما بدنبال مطیع بودن فرزندانتان هستید ؟
تلاش کنیم پدر و مادر خوبی باشیم
با سلام خدمت خانم ها و آقایون عزیز
من تازه ازدواج کردم. حدودا 28 سالمه، هیچ علاقه ای به بچه دار شدن ندارم، دلایلی دارم که از نظر خودم بسیار منطقی و قاطعانه هستن. نمیخوام اینجا بیان کنم سرتون رو درد بیارم. یکیش هم اینه که زندگی به شدت مشقت بار و سختی داشتم طوری که از همه چی و همه کس بریدم. با همسرم در بدترین سال های زندکیم آشنا شدم. تنها موفقیت و موهبتی که دارم همسرمه. مرد بسیار مهربون، دست و دلباز، باشعور و ثروتمندیه، هیچ مشکل مالی نداریم، حتی میتونیم تا 5 فرزند رو هم تامین کنیم ولی وقتی فکر میکنم تا مثلا 60 سالگی تنها زندگی میکنم یه جوریه... حس جالبی نیست.
تصمیم گرفتم سال بعد اقدامات قبل بارداری انجام بدم تا حالا خدا چی بخواد. در مورد موضوعی نظرتون رو میخوام بدونم. من تصمیم دارم اگر خدا خواست و لایق بودم و فرزندی بهم عنایت کرد زبان انگلیسی رو بهش یاد بدم. نه زبان مادری خودم رو، منظورم اینه از همون بچگی اولین کلمه ای که بهش یاد میدم از سلام گرفته تا همه چی، کلا انگلیسی زبان تربیتش کنم. نظرتون چیه؟
چ مشکلاتی ممکنه داشته باشه؟، همچین موردی اطراف تون سراغ دارید؟، چون من تصمیم ندارم اینجا بزرگش کنم فوقش بعد دوران ابتدایی قصد دارم راهیش کنم بره کشور اروپایی زندگی کنه. همسرم میگه تو برخورد با اطرافیان خیلی مشکل دار میشه، ولی خب من به این دارم فکر میکنم ماها که فقط یه لیسانس داریم الان تقریبا بیسواد به حساب میایم. دیگه فکر کن 30 سال بعد چه اتفاقاتی می افته؟
سلام
الان که دارم این رو مینویسم چشم هام پر از اشکِ و روحم خسته ست، من یه دختر 22 ساله ام، دانشجوی ترم 6 یه رشته معتبر.
از بچگی تو خانواده ای حساس بزرگ شدم که هم اجبار به عقاید مذهبی درون شون موج میزد، هم اجبار درسی. چون برادر و خواهر بزرگترم هر دو تحصیلات عالیه دارند و پدر مادرم هم همین طور، و رو درس من خیلی حساس بودند و سختگیری داشتند، اضطراب هایی که از اوایل تحصیل بهم وارد شده بود من رو داغون کرده بود.
من بچگیم رو یادمه خیلی آروم و مهربون و حرف گوش کن بودم، اما از پایه چهارم ابتدایی به بعد عوض شدم!، شده بودم یه دختر بچه بد اخلاق غرغروی درس خون که همکلاسی هاش ازش متنفر بودن، چُقُلی بچه ها رو پیش معلم میکردم که آره خانم فلان دانش آموز تقلب کرد، فلان کار رو کرد و ... .
چون تو ذهنم یه قوانینی از طرف خانواده جاساز شده بود که باید بچه مقیدی باشم، نباید تقلب کنم، جر زنی کنم و بقیه رو آزار بدم!، وقتی این رفتارها رو از دور و بری هام میدیدم فورا اعتراض میکردم بهشون، برای همین مدام با همکلاسی هام دعوا داشتم و حقیقت رو میگم اونا از من متنفر بودن که چرا نمیذارم تقلب کنن، درس نخوونن و اصلا چرا درس من خوبه و من هیچ دوستی هم نداشتم.
سلام
پسری هستم بیست و دو ساله، راسش خجالت میکشم این متن ها رو بنویسم، مشکلی که من دارم اینه که برای خودم ارزش و شخصیتی قایل نیستم، شدیدا نظر دیگران برایم اهمیت دارند تا نظر خودم و همین ها فکر کنم بخاطر کمبود محبت و توجه در خانواده هست که باعث شده دنبال محبت و توجه بقیه برم به طوری که با انجام کارهایی بسیار بسیار ضایع لو بروم و پیش بقیه (فک و فامیل و آشنا) شان و ارزشی نداشته باشم و به کمک های من به آنها در هر کار یا مجلسی را بعنوان وظیفه ببینند.
همه ی این ها بخاطر خانوادهم هست، متاسفانه فرزند خانواده ای پر از مشکل و دغدغه هستم که هیچ محبت و توجهی نشده و از همه مهم تر نبود پدر که شاید اگر پدرم بیشتر پیشم می بود شاید تا الان یه شخصیت خوب و با قدرتی درونم شکل میگرفت تا اینکه خودم با نداشتن تجربه در نحوه رفتار با آشنا و فک فامیل باعث بشم یه شخصیت بی ارزش و بی شاَن و گاها اوسکل داشته باشم و این باعث افسردگیم بشه.
اینم بگم به دلایلی بنده چند سالی به تنهایی رفت و آمد دارم با فامیل (فامیل های نه چندان نزدیک)، یعنی بدون وجود پدر در کنار خودم، تنهایی در مجالس شرکت میکردم و هیچی هم از نحوه رفتار و بشین برخاست ها در این مجالس نمیدونستم و هیچ مردی هم نبود بهم یاد بده و این باعث شده مثل لوده ها یا ... رفتار کنم.
سلام عزیزان
میخوام بدونم پدر و مادر،خانه و خانواده چقدر روی موفقیت افراد تاثیر داره؟ مثلا اکثر دکترها و نخبه ها رو ببینید، پدر و مادر فهیمی دارن، دوما هم اوضاع خونه شون آرومه، پس میتونن دکتر بشن، میتونن مهندس بشن، میتونن سمت اهداف شون برن، چون کسی نبوده که فکر و مغزشون رو نابود کنه، ولی اکثرا افراد ناموفق یا داخل خانواده های پرجمعیتی بودن یا پدر و مادر بدی داشتن و همیشه توی جو متشنجی قرار داشتند.
(بعضی پدر و مادر ها بچه ها رو نابود میکنند) یعنی اینکه اصلا بلد نیستند با فرزندشون چه جوری رفتار کنند ، مثلا همیشه بچه شون رو تحقیر میکنند یا فلان بچه اقوام رو تو سرش میزنند یا موفقیت های بقیه رو به رخ بچه شون میکشند، مقایسه میکنند گاهی اوقات مسخره هم میکنند و خیلی کارهای دیگه.
(کتک کاری پدر و مادر) دو تا آدم عصبی و پرخاشگر که هیچ تفاهمی با هم نداشتن و تحمل حرف هم رو ندارند با هم ازدواج کردن و تازه بچه دار هم شدن ! حالا این بچه بیچاره باید همیشه شاهد کتک کاری این دو تا آدم بالغ باشه.
حالا شما با خودتون فکر کنید کسی که تو چنین خانواده ای بزرگ بشه چقدر شانس داره که تو زندگی موفق باشه؟
مرتبط:
چه رابطه اى بین زیبایى و موفقیت فرد در اجتماع وجود دارد؟
در عدم موفقیت ما چه کسانی مقصرند، والدین، جامعه یا خودمان؟
چند نکته ی ساده برای موفقیت در زندگی
کتاب موفقیت نامحدود در بیست و یک روز آنتونی رابیز
معرفی کتاب های روانشناسی و موفقیت
میدونید وقتی یه حرفی رو مدام به کسی بگید براش تبدیل به باور میشه، میدونید وقتی آرزو های یه نفر رو مسخره میکنید روی زندگی آینده اون آدم تاثیر می گذارید، میدونید با سرزنش کردن یه آدم می تونید اراده اونو نابود کنید، من کسی هستم که خانواده ام همیشه این کار را با من میکردند و میکنند.
الان من یه آدم بی اراده هستم که دور خیلی از چیز های که شماها آرزوش رو دارید، مثلآ خوشبختی رو خط کشیدم، همیشه با خودم میگم من لیاقت هیچی رو ندارم، بگذریم ...
فقط میخواستم بگم با فرزندان تان یا برادر و خواهرتان این کارها را نکنید یا اگر همچین رفتاری دارید دست بردارید.
تلاش کنیم پدر و مادر خوبی باشیم
از ایده های تربیتی تون برای داشتن فرزند صالح بگید
دلم نمیخواد پسرم بی تربیت و بد دهن بار بیاد
از پدر و مادر بودن چی می دونید ؟
تربیت فرزندانمون در آینده چه طور باید باشه؟
سلام
بیشتر روی حرفم با خانم هاست، همه مون همیشه خدا مینالیم از ظاهر بینی آقایون توی فرهنگ وجامعه مون، دقت کردین از همون قدیم تا به الان وقتی پسری دختری خوشگل رو انتخاب کنه اطرافیان بهش میگن خوش سلیقه؟
تو فیلم ها هم به طور مکرر این ها رو دیالوگ میگن. پسره از دختری خوشش میاد نشون مامانه میده اگر خوشگل باشه میگه قربون پسرم که چه خوش سلیقه است اگرم خوشگل نباشه میگن خاک تو سرت با این سلیقه ات! اینا یعنی چی؟
یعنی کل هویت یک دختر صرفا بر اساس قیافه ارزیابی کردن. دقیقا مثل خرید کفش و لباس و ...، همه این ها رو ما زن ها از مادرها گرفته تا خانواده و ...، از بچگی تو گوش پسرها کردیم و شده جزو عرف مون .
من خودم یه جوون 31 ساله هستم که بنا به شرایط زمان و مکانی که در اون متولد شدم و رشد کردم از زندگی چیزی نفهمیدم، ولی دوست دارم اگه یه روزی قسمتم شد و تونستم زن بگیرم و خدا بهمون یه پسر داد اینطور تربیتش کنم، یعنی میخوام چیزهایی که هیچ کس بهم یاد نداد رو بهش یاد بدم؛
اول بهش یاد میدم که انسانیت رو سرلوحه کارهاش قرار بده و همیشه بدونه که خدایی هست که همیشه داره نگاهش میکنه، چطور جلوی والدینش خجالت میکشه یه کارایی رو بکنه باید یاد بگیره که از خدا هم خجالت بکشه و همیشه خدا رو ناظر خودش بدونه.
بهش یاد میدم همه زندگی درس و مدرسه نیست و همزمان با درس خوندن اونم رشته مورد علاقه و توانش!، نه چیزی که من فکر کنم خوبه - مهارتهای زندگی کردن، اجتماعی شدن، رفتار با انسانها از هر قشری، توان گفتن حرف حق و گرفتن حقش رو بهش یاد میدادم .
بهش یاد میدادم که از نوجوونی کم کم یاد بگیره رو پای خودش بایسته، و از همون موقع باید مسئولیت پذیری رو یاد بگیره.
دوستان عزیز، قبل از هر چیز باید بگم مطلبم بیشتر یه درد دله، شاید هم یه دغدغه یا حسرت، شاید هم نشونی از خودم در ابهام روزهای پیش رو.
گاهی شب ها قبل خواب به این فکر میکنم که چه موهبت بزرگیه وقتی بدونی کی زندگیت تموم میشه، شاید فرصت جبران داشته باشی، شاید بتونی تغییری در رفتارت و در کارهات بدی، گاهی خیلی خوبه!
اما خوب وقت هایی هم هست که آینده پیش روی تو قدم میزنه و از تو میخواد در ذهنت تصویرش کنی، نمیتونی ازش بگذری حتی وقت هایی که حس میکنی زمان شتابان، تا اون جا همراهیت نمیکنه!
اونجاست که آرزو رخ خودش رو بهت نشون میده ...
امشب به این فکر میکنم که چه چیزی در آینده هست که براستی میخوام ببینم؟ چه چیزی که بدون دیدنش حس میکنم زندگیم ناتموم مونده!؟، اینکه عاشق بشم، اینکه همسر باشم یا مادر باشم و یا تغییری در چیزی بدم؟ به خودم میگم برای چی میجنگم؟ کجا بایستم، حس میکنم زنده بودم؟ من اگر عشقی رو تجربه میکردم، با او تمام لحظات کوتاه رو به ابدیت میسپردم، حتی اگر جسمم از او دور میبود، با روحم برای او آشیانی ابدی از آرامش میساختم، اگر عاشق میشدم...
اما عشق رو نمیتونم امشب به تصویر بکشم، ذهنم امشب با من درگیره، گویی مرد آینده من هم امشب به نظاره من و این ذهن درگیر نشسته، امشب فکر من مال او نیست، مال خودم هم نیست!
امشب به فرزندی فکر میکنم که متولد نشده، حسی از حضور او قویا با منه، گویی آینده تکه ای از خودش رو جدا کرده و به آغوش من سپرده، این کودک از بطن من هست یا نه؟! اجازه ندارم که بدونم، گویی کسی این سوال رو از ذهنم با قدرت میکشه بیرون و فقط اجازه میده با این کودک سخن بگم. تازه میبینم وقتی موجودی این چنین معصوم در آغوش ماست، هم خونی معنی نداره، گویی قلب هر زن و مردی میتونه نسبتی عمیق از هر جا که اومده با خونش پیوند بده و در اعماق قلبش او رو جا بده!
اگر مادر می شدم ...
اگر مادر میشدم، به کودکم یاد میدادم بوی خاک رو به خاطر بسپاره، با او پا برهنه زیر باران میدویدم، او رو از دنیای بی رحمی که قصد کرده کودکیش رو ازش بگیره میدزدیدم و با او به افسانه ارامش باران و شبنم و چشمه سار میرفتم.
با او از آسمان ها میگفتم و قصه پرواز دختران و پسرانی که تصویر شفاف افق در تاریکی بی انتهای ظلمت شدند. آنهایی که از اسارت بی رحم ناباوری ها برگشتند، اما نه به برهوت، به دنیایی که تنها در چشمانشان نمایان بود، به دنیای امید و اراده ...
با کودکم هرگز از افسانه های بی بهای شاه پریان نمیگفتم، با او از استقامت کودکانی میگفتم که پشت دیوارهای بلند زاده شدند، در سرزمین های عریانی که تنها دانه ها می روییدند، از آنان که به قصه عادت تن نسپردند و دریافتند که باید آنقدر به نهال های کوچک آب دهند تا قد بکشند، از آن بالا روند و آن سوی دیوار را ببینند، حتی اگر سال ها زمان برد! همان هایی که روزی آنسوی دشت های هرگز ندیده را دیدند و رها شدند!
با او در دشت هایی قدم می نهادم که هنوز از عطر اقاقی ها خیس و از ترنم احساسی خاک سخن ها میگوید. اگر مادر بودم برای کودکم قصه گویی هزار و یک شب میشدم، به او می آموختم تاریکی جزئی از همان روشنایی ست، اگر نباشد چشمهایش هرگز قادر به دیدن نیست، آنان که همواره روشنی میبنند هم میتوانند کور باشند!
به او می آموختم، در تاریکی ها صبر باید، پشت هر لحظه تلخ شادی خواهد رسید. آن دو خواهر و برادرند.
به او می آموختم آنچه که در پس تلاش نهفته است همواره دیدنی نیست، ارزشی است که قلبش احساس خواهد کرد.
و گاهی آنقدر بین پاسخ و تلاشش فاصله خواهد بود که شاید با خود نجوا کند بی پاسخ ماندم ! اما به او خواهم گفت، هرگز هیچ تلاشی خاموش نخواهد شد مگر اینکه قبل از خاموشی درخشیده باشد. آنچه احساس میکند ندیده است، سال ها بعد در شبی تاریک چونان ستاره های خاموش هزاران ساله بر او میتابند و آن همان پاسخی است که در انتظارش بود!
به او می آموزم که در آغاز راه، انتها پیدا نیست، اما راهها خوب سخن میگویند، با قلبش صدایشان را خواهد شنید اگر رهرو باشد، راهها چونان طبیعت صادقند!
به کودکم می آموزم به قالب جسمش بسنده نکند، فراتر از هرچه دیگران از جنسیت میگویند، آزاد باشد. به او میاموزم که دستانش برای ساختن و چشمانش برای دیدن و افکارش برای رهایی اوست، هرگز آنها را با بندهایی از جنس افکار دیگران نبندد، انکه نتواند خود را دوست داشته باشد هرگز به آسمان نخواهد رسید.
به او میاموزم تنهایی موهبتی است بی بدیع، و اینکه چگونه در خلوتگه خود با خود نجوا کند، بر خود بگرید، بر خود خرده بگیرد و یا مرهم گونه خود را در آغوش کشد، بداند وجدان هر کسی بهترین دوست اوست، اگر گاهی دردمند شد و از او شاکی، هم چاره گر شود و هم شادمان، او بهترین همراه آدمیست، آنگونه با او همراه شود که اگر روزی سرشکسته به خلوتگه خود باز رفت، مایوس و خسته، بر شانه هایس دست کشد و بگوید برخیز، همه چیز را دوباره میسازیم، انگاه خواهد دانست آنان را که وجدانشان همراه است هرگز تنها نخواهند ماند!
تنها کسانی که کالبدی خالی از وجدان دارند در هر کجا که باشند مرده اند! از درد وجدان نباید ترسید، آنها خوب میدانند که چه کسی را چگونه ببخشند! و اجبارش خواهند کرد که او نیز خود را ببخشد! آنکه نتواند در خود آرام بگیرد هرگز به خیچ راهی آرام نخواهد گرفت!
اگر مادر میشدم به کودکم می آموختم هیچ کودکی نخواهد آمد مگر اینکه حلقه ای از زنجیره ای باشد که آدمی را به رهایی خواهد رساند، در این زنجیره برای ماندن باید فولادین بود، بی تالم از جنس و رنگ و نژاد، نظاره گر در زنجیره حلقه ها را جدا نمیبیند و بدیش بسی بی اهمیت است که از کجا آورده شده اند، چرا که هیچ آهنی از ابتدا فولاد نیست، فولادها ساخته میشوند! اینکه ابتدا چه بودی و از کجا هرگز مهم نیست! کجا خواهی ایستاد تو را معنا میکند!!
به کودکم می آموزم جای درختان انار در بیابان نیست، اگر جایی رشد نکردی، متعلق به آنجا نیستی، ریشه هایت را از خاک بیرون آر و انقدر بر سطح خاک قدم بنه تا باغ های انار را ببینی، آنگاه دوباره در خاک ریشه کن!
برای رشد کردن گاهی باید دل از هر چه داری برکنی...
اگر مادر بودم...نمیدانم اگر مادر بودم چقدر حرف ها و چه کارهای دیگر که نمیکردم...
اما نه اگر مادر بودم براستی آغوشم را به وسعت سرزمینی باز میکردم که حتی اگر روزی خود نبودم کودکانی از سراسر دنیا به آن پناه آورند.
شاید اگر زمان اجازه میداد، مدرسی میشدم برای فرزندان سرزمین های که هنوز معنای آسمان را نمیدانند و به پرواز پرندگان نمی نگرند!
اگر زمان اجازه میداد از علمم برای ساختن سدها بهره نمیگرفتم، برای شکستن آنها قدم بر میداشتم، سدهایی که در برابر تمام دنیاهای کوچک قد علم کرده اند. شاید سد شکن میشدم...
آری اگر روزی برسد که بدانم پس از من زندگی ای تغییر کرده، پس از من انسانی در بطن جامعه ای که انسانیت در آن مرده، متولد شده، پس از من کسی پشت دیوارهای بلند، آنسوی دشت ها را نظاره کرده، پس از من نوری در شبی تاریک بخاطر آنچه برایش جنگیده ام بر خسته ای تابیده، پس از من بندی باز شده، و فکری در خاک پوسیده تعصب و پوچی جوانه کرده، آنگاه حس خواهم کرد براستی زنده بوده ام!!
آری سال هاست با خودم عهد بستم که در نهانم با جز چنین دنیایی هم پیمان نباشم، و خود رهرو به سوی دنیای بهتر شوم...
شاید سال ها بعد بتوانم خودم را و سرنوشت دیگری را تغییر داده باشم، شاید سالها بعد یک نفر دیگر از قاب پوسیده چشمانم افق را ببیند و به شوق فراسوها در طلوعی صبحگاه پرواز کند ... حتی اگر یک نفر باشد...
شاید که باید سالها برایش جنگیده باشم، شاید عمرم مرا یاری ندهد، اما می خواهم ببینم چنین لحظاتی را حتی اگر نباشم!
و آنگاه میدانم زنده بوده ام و زندگی کرده ام.
باور دارم در زیر خاک هم ستاره ها میدرخشند، ستاره ای که در زندگی کسی دیگر کاشته ام.
آری اگر زمان با من می ماند.
"شادی"
مرتبط:
تلاش کنیم پدر و مادر خوبی باشیم
از ایده های تربیتی تون برای داشتن فرزند صالح بگید
دلم نمیخواد پسرم بی تربیت و بد دهن بار بیاد
از پدر و مادر بودن چی می دونید ؟
تربیت فرزندانمون در آینده چه طور باید باشه؟
سلام
چکار کنم که خواهر 10 ساله م متوجه بشه که باید مسواک بزنه، اصلا حرف گوش نمیکنه ولی از یه طرف با خودم میگم بی خیال شو بذار همه دندون هاش سیاه بشه بعدش مجبوره لثه مصنوعی بذاره!
از طرف دیگه اون روحیه لطیف و مهربانانه در وجودم زیاد میشه که این هنوز بچه هست و خوب و بد رو نمیدونه، من باید هر جور شده این رو راهنمایی کنم تا به خودش لطمه نزنه، من چون بزرگترم عواقب مسواک نزدن و تو اطرافیان خودم متاسفانه زیاد دیدم، طرف رفته بود دو میلیون هزینه کرده برای لثه مصنوعی و شب که میشد میذاشت تو آب نمک .
سلام
آیا شما با خانواده خودتان صمیمی هستید؟ آیا در صورت به وجود آمدن مشکلی و یا ... میتوانید بدون هیچ ترسی و تحقیر شدنی ... با پدر و مادر احساس راحتی بکنید ؟ و حرف های خودتون رو در یک محیط دوستانه و صمیمی به زبان بیاورید ؟
احساس راحتی و صمیمیت به این معنی که فرزندان بتوانند با رعایت ادب و بدون ترس از برخورد والدین ،حرف های خودشون رو به زبان بیاورند .
کاش به کسی برنخورد ولی آمار جرم و بزه و کاهش سن آن نشان میدهد که پدر و مادرها در این زمینه موفق نبودند.