سلام

پسری هستم بیست و دو ساله، راسش خجالت میکشم این متن ها رو بنویسم، مشکلی که من دارم اینه که برای خودم ارزش و شخصیتی قایل نیستم، شدیدا نظر دیگران برایم اهمیت دارند تا نظر خودم و همین ها فکر کنم بخاطر کمبود محبت و توجه در خانواده هست که باعث شده دنبال محبت و توجه بقیه برم به طوری که با انجام کارهایی بسیار بسیار ضایع لو بروم و پیش بقیه (فک و فامیل و آشنا) شان و ارزشی نداشته باشم و به کمک های من به آنها در هر کار یا مجلسی را بعنوان وظیفه ببینند.

همه ی این ها بخاطر خانوادهم هست، متاسفانه فرزند خانواده ای پر از مشکل و دغدغه هستم که هیچ محبت و توجهی نشده و از همه مهم تر نبود پدر که شاید اگر پدرم بیشتر پیشم می بود شاید تا الان یه شخصیت خوب و با قدرتی درونم شکل میگرفت تا اینکه خودم با نداشتن تجربه در نحوه رفتار با آشنا و فک فامیل باعث بشم یه شخصیت بی ارزش و بی شاَن و گاها اوسکل داشته باشم و این باعث افسردگیم بشه.

اینم بگم به دلایلی بنده چند سالی به تنهایی رفت و آمد دارم با فامیل (فامیل های نه چندان نزدیک)، یعنی بدون وجود پدر در کنار خودم، تنهایی در مجالس شرکت میکردم و هیچی هم از نحوه رفتار و بشین برخاست ها در این مجالس نمیدونستم و هیچ مردی هم نبود بهم یاد بده و این باعث شده مثل لوده ها یا ... رفتار کنم.

الان هم که این ها رو مینویسم بخاطر تجربه هایی هست که تنهایی در این سنم کسب کردم و فهمیدم تا الان چقدر ضایع بازی در آوردم و باعث شدم شخصیت بی ارزشی برای خودم در بیارم و همه منو به چشم ... ببینن.

دلم پره، از بزرگان و پدرهای اینجا میخوام که یادم بدن چطور رفتار خودم رو تغییر بدم که شاَن خودم رو بدست بیارم و یه چیزهایی در بشین برخاست ها بهم یاد بدن که ارزش و شاَن خودم رو حفظ کنم.


مرتبط با آداب ارتباط با دیگران:
برای مطالعه نظرات کاربران در این مورد، کمی پایین تر بروید یا اینجا را ← (کلیک-لمس) کنید.
خوشحال خواهیم شد اگر اطلاعات یا تجربیاتی که دارید را با ما در میان بگذارید
↓ کپی لینک این صفحه برای ارسال به دیگران ↓
↓ مطالب مشابه بیشتر در دسته بندی(های) زیر ↓ :
← تربیت رفتاری پسران (۱۲۳ مطلب مشابه) ← تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) ← روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۵ مطلب مشابه) ← جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۸ مطلب مشابه)