سلام، پسری دانشجو هستم ،بین ۲۰ تا ۲۵ سال.
مشکلی که من دارم اینه که موقع صحبت با خانم ها به صورتشان نگاه نمی کنم، علتش هم یکی اینه که به شدت خجالتی هستم و دوم این که گرایش های دینی من رو از این کار منع می کنه. (ولی دلیل اول قوی تره)
سوال من اینه که آیا این کار باعث ناراحت شدن خانم ها می شود و این را بی احترامی و توهین به خودشان تلقی می کنند.
سلام
مشکلی که برام پیش اومده شاید از نظر بعضی ها مسخره به نظر بیاد امّا چند وقته ذهنم رو مشغول کرده اینه که؛
دیگه نمی تونم مثل قبل به چیزهای مختلف بخندم ، قبلا خودم عاشق فیلم های کمدی، استند آپ کمدی و موضوعات فان مختلف بودم و باهاشون واقعاً می خندیدم و بقیه هم راحت می خندوندم.
ولی بعد چند سال با اینکه اصلاً افسردگی نگرفتم و حتی کیفیت زندگیم خدا رو شکر بهتر شده امّا این موضوعات دیگه برام مزه ندارن، اطرافیانم میگن به خاطر اینه که سنت رفته بالا و عاقل تر شدی.
می خواستم از شما بپرسم آیا شما هم با بالا رفتن سن تون موضوعاتی که براتون فان بود دیگه خنده دار نیست و این یه مسئله طبیعیه یا شاید من مشکلی پیدا کردم.
خیلی ممنون
سلام به همه خانواده برتری های گل و عزیز
یک هفته‌ای هست که برای پرسیدن سوالم دو دلم. چون این قدر به نظر خودم غیر عادی و مسخره هست که حتی بهم بخندید.
ولی خوبیش اینه که شما منو در واقعیت نمی‌شناسید و حتی اگر مسخرم کنید!
من یک دختر جوان هستم که کلاً اهل دوست و رفیق و بیرون رفتن از خونه و دور همی های دوستانه و... نبودم از اول. همین جوری تو خونه بزرگ شدم سرم تو درس بود و کتاب و اصلاً رغبتی به رفتن در اجتماع، حتی عروسی و عید دیدنی و... نداشتم.
درونگرا و خجالتی و جامعه گریز نیستم ولی خوشم نمیاد از جمع‌های زنانه و حرف‌های خاله زنکی. از بیشتر دور و وری هام هم خوشم نمیاد چون غالباً یک رفتار بی خود و دور از شانی ازشون دیدم که از چشمم بیوفتن. خلاصه که عوامل زیادی باعث شد من به جمع‌های فامیلی و... علاقه نداشته باشم.
اینکه این مساله خیلی حاد نبود تا قبل از این ولی الآن من بزرگ شدم و تقریباً در سن ازدواجم و مثل بقیه‌ی دخترهای همسنم زیر ذره بین مامانا و خواهرهای جویای عروس. البته الآن حاد نیست برام ولی برای مامانم حاده.
سلام من 20 سالمه و دانشجو هستم خب راستش من آدم مذهبی شدید که نه ولی یه آدمی هستم که به
اسلام و مسلمونی اعتقاد دارم و نمازم رو می خونم و... و کارهام رو همیشه عقلانی انجام میدم وکلا آدم منطقی هستم! بگذریم آقا من به هر حال توی اجتماع زندگی میکنم با رفیق، فامیل، همکار مثل همه ولی یه چیزی داره اذیتم می کنه، اسمش رو می ذارم مخالفت با عقایدم!
آقا من پیش رفیقم میشینم صحبت می‌کنیم اون در مورد دختر بازی و چیز هایی که بهم نمی خوره صبت می کنه که مخالف اسلامه و من از این موضوع ناراحت میشم واذیت میشم یا اصلاً برادر خودم میگه این دختره پسره رو تور کرده بره باهاش ازدواج کنه ولی من از این حرف‌هایی که می زنن ناراحت میشم چون واقعاً زشته مثلاً میگفت این دو نفر عاشق هم شدن چقدر قشنگتره و من هم از این موضوع اذیت نمی شم.
بیایید بیشتر با علاقمندی های رفتاری جنس مخالف مون آشنا بشیم؛
گاهی دل مون می خواد در نظر جنس مخالف مون جذاب به نظر بیایم، امّا نمی دونیم واقعاً چطور باید این کار رو انجام بدیم، در واقع شناخت کافی از طرز تفکرات و علاقمندی های رفتاری جنس مخالف مون نداریم و سعی می کنیم طبق اون چیزی که خودمون از علایق جنس مخالف دستگیرمون شده پیش بریم و بیشتر مواقع متوجه میشیم که سوتی دادیم.
ببینید یه سری اصول وجود داره که میشه گفت تقریباً درباره همه، با همه جور سلیقه‌ای صدق می کنه، مثلاً درباره ما دخترها یه سری اخلاق و رفتارها وجود دارن که اگه یه پسری اون اخلاق و رفتارها رو جلوی ما نشون بده صرف نظر از ظاهر و قیافه ش به نظرمون جذاب میاد، من تا جایی که الآن تو ذهنم باشه براتون لیستش میکنم.
1. شوخ طبع بودن؛
اگه یه پسر شوخ طبع باشه (البته منظور لوده بازی نیست، شوخ طبع و با نمک بودن یه چیز ذاتیه)، در عین حال که ادب رو هم رعایت بکنه فکر میکنم از نظر همه دخترها جذاب به نظر میاد.
2. رعایت رفتار محترمانه با خانمها؛
سلام
با آدم هایی که فکر می کنن خودشون بهتر و بیشتر از بقیه میفهمن و دیگران رو مسخره می کنن چطور باید برخورد کرد؟
پدر من دیپلم هست شغلش هم کارگری هست، از وقتی که یادم میاد همیشه با تمسخر نسبت به صحبت های منو برادرم واکنش نشون می داد بچه هم نیستیم هر دو دانشجو هستیم. علاقه ای نداریم به خاطر نحوه برخوردش باهاش هم کلام بشیم چون می دونم نهایتا مسخره می کنه و می خنده.
پدر من آدم بدون اعتماد به نفسی هست و می دونم منشا تمام این رفتاها این هست که مادرم زن تحصیل کرده و بسیار موفقی هست، اون بنده خدا هم حتی لحظه ای به روی پدرم نیاورده و همیشه به منو برادرم میگه که مبادا پدرمون رو ناراحت کنیم یا جلوی پدرم ازش خیلی تعریف می کنه، ولی پدر من به حدی بی اعتماد به نفس هست که در جمع نمی تونه مثل بقیه صحبت کنه.
اعتماد به نفس نداره حقش رو مطالبه کنه، مثلا از کسی طلب داشته باشه من یا برادرم یا مادرم باید بره بگیره خودش نمی ره، چندین بارهم دیگران سرش کلاه گذاشتن، با این حال همیشه معتقده آدم زرنگی هست، حتی یکسری افکار خیلی ساده داره مثلا فکر می کنه مورچه هایی که اطراف خوارکی ها جمع میشن از خود خوراکی ها به وجود میان یا چیزهایی که اگه بگم تعجب می کنید.
سلام
عنوان پسران درک نشده رو برای اون دسته از پسرانی انتخاب کردم که در سنین زیر 25 سال به دلایل مختلفی مثل عدم اعتماد به اون ها و یا نداشتن امکانات مادی ، توسط خانواده های دختران دست رد به سینه شون زده شده و الان بالای 30 سال سن دارند .
این عزیزان می تونند در این صفحه به تبادل نظر بپردازند .
لطفا لطفا لطفا ...
رویکرد نظرات به این سمت باشه که از جمعیت این عزیزان کمتر بشه نه بیشتر . پس می تونید گله کنید ولی لطفا انتقام نگیرید .
لینک این صفحه رو می تونید در بالای وبلاگ و در لبه " صفحات خاص " پیدا کنید .
30 سالمه، چرا دخترها زنم نمیشن و قبولم نمیکنن؟
به نصیحت های والدین، جامعه و دوستان گوش نکنید، هر چه زودتر ازدواج کنید!
پدر دختر مورد علاقم اعتقاد داره نمی تونم خرج یه زندگی رو بدم
خسته شدم، هر جا میرم همه میگن چرا زن نمیگیری ؟
یه پسر 30 ساله چه چیزایی باید داشته باشه برای ازدواج؟
پسرهای 35 به بالا معمولا چه معیارهایی واسه ازدواج دارن؟
چرا خواستگارم تا 35 سالگی زن نگرفته؟
پسر 32 ساله ی صفر کیلومتر بی عرضه است ؟
پسر 31 ساله ای که بهترین گزینه ی ممکن رو برای ازدواج می خواد
سلام
من پسری ۲۲ ساله هستم.
آدمی هستم که وقتی آشنایی رو بیرون می‌بینم خیلی ساده از کنارش رد میشم ولی بعدش به خودم هزار چیز میگم که چرا من این‌جوری ام! اون الآن چه فکری میکنه! و...، وقتی توی جمعی قرار دارم دعا میکنم از من نخوان حرف بزنم که می دونم به تته پته می‌افتم و تپش شدید قلبم هم اجازه درست ادا شدن جملات رو نمی ده.
دوران دانشجویی رو هم در نهایت اضطراب و تشویش گذروندم. جام همیشه گوشه کلاس بود و کتابی می خوندم. از جمله چیزهایی که خیلی بهم انرژی میده همین کتابه. اخیراً هم کتابی خوندم به نام ایهام. خیلی لذّت بخش بود. می دونم دنیای ما دنیای تعامل کردن با دیگرانه ولی اصلاً نمی تونم این شکلی باشم.
با خدا که حرف می زنم بهش میگم یعنی سرنوشتم رو چطوری رقم میزنی؟ آدم موفقی میشم؟ نمی شم؟ همیشه تنها می مونم یا نه؟ حکمت خلقت من و امثال من چیه؟ این سوال یه مدت ذهنم رو درگیر کرده. نظرتون رو لطفاً بگید می خونم حتماً.
سلام
قبل از هر چیز بگم خدا رو شکر الان تنها و در آرامش زندگی میکنم و خوشحالم، پسری ۲۸ ساله هستم ، پدرم وقتی با مادرم دعوا می کرد می زد شیشه میشکوند ، با چاقو تهدید می کرد و یه بار زد گوش مادرم رو کر کرد ، یه بارم منو تو حموم زندانی کرد و برق رو خاموش کرد ! اعتماد به نفسم خورد شد، بخاطر همین هیچ وقت دوچرخه سواری یاد نگرفتم و دوستی نداشتم ، گذشت و گذشت تا با استاد عزیزی در ۱۵ سالگی آشنا شدم که تفکراتم رو تغییر داد ، گفت فلانی برو دنبال هدفت ، و فکر نکن تحصیلات صرفا موفقیت میاره .
سلام
پیامی راجع به تجربه شخصی به آدمهایی که برای دیگران خودشون رو تغییر میدن.
من بارها دیدم که افرادی سوالاتی می‌پرسند مبنی براین که در محیط‌های مختلف در مقابل افراد مختلف چه طور برخورد کنن تا مورد پسند باشن، من تا قبل نوشتن این متن همچین آدمی بودم.
در نوجوانی من از دخترهای اطرافم بدن پر‌تری داشتم جوری که مجبور می‌شدم حرف های زیادی رو تحمل کنم و گه گاه تیکه‌هایی که می‌گفتن، لابد کارهایی کردم که بدنم این شکلیه، اون موقع من در اوج جوونی و توجه و بی اعتماد به نفس بودم، پس رفتم دنبال لاغری، زیاد ورزش میکردم و غذا هم نمی‌خوردم جوری که گاهی حس میکردم الانه که پخش زمین بشم وقتی لاغر شدم و استایل یک مانکن رو داشتم باز همون آدم‌ها اومدن و شروع کردن به تیکه انداختن.... (الآن بدنم بیماره)
لباس روشن می‌پوشیدم می‌گفتن چه معنی داره دختر لباس روشن بپوشه، پس تیره پوشیدم گفتن چه معنی داره دختر تیره بپوشه، لابد افسرده ست، میگن نخند چون زشته وقتی نخندی میگن چه غده، میگن...
این قدر گفتن و من انجام دادم مثل یک آفتاب پرست، جوری که حتی وقتی آدمی که یک جا منو دیده بود و یک جای دیگه می‌دید تعجب میکرد که آیا من همونم؟!، من حتی خودم هم فراموش کردم حتی اخلاقیاتم رو...
سلام دوستان
من یک مشکلی دارم که خیلی اذیتم می کنه، پسری تقریباً ۲۰ ساله هستم، به خاطر شرایط خانوادگی و تربیتم در عین اینکه خیلی برخوردهای مردانه ای دارم ولی به شدت زود رنج هستم و حرف مردم خیلی واسه م اهمیت داره واقعاً عذاب می کشم خیلی دوست دارم واسه خودم زندگی کنم نه مردم.
اگه کسی می تونه راهنمایی کنه؟، چطور حرف مردم واسه م مهم نباشه؟ البته به دلیل خصوصیات اخلاقی که دارم زیاد مورد قضاوت قرار می گیرم حالا به نظرتون چیکار کنم که واسه خودم زندگی کنم نه حرف مردم؟
مرتبط:
چقدر از سرمایه هاتون رو خرج حرف مردم می کنید؟
دارم از دست بعضی از مردم دچار جنون میشم
اگه قضاوت کردن های مردم وجود نداشت ...
از بی فرهنگی بعضی از مردم خسته شدم
واژه‌ها قدرت تخریب بالایی دارند و قدرت سازندگی بالا. می خوام این تاپیک رو بزنم چون احساس میکنم ما کمتر به بار واژها دقت می‌کنیم می خوام این موضوع رو به بحث بذاریم.
فکر کنم این باعث می شه از قضاوت‌های شتاب زده از انسان‌های پیرامون مان جلوگیری کند. هر واژه دنیای بزرگیست. مثلاً دوستان بیایم واژه ((خوشم اومد)) رو بحث کنیم!!!
مثلاً وقتی کسی می‌گوید از فلان پسر خوشم اومد دقیقاً یعنی چه؟ واقعاً (ازش خوشم اومد) برای دختران چه معنی داره؟، آیا معناهای مختلفی داره؟، یا نه فقط یه معنی داره. برای پسرها چطور؟ تفاوتی بین (خوشم اومد) با (دوستش دارم) هست؟، اگه هست چیه؟، آیا از جنس هم هستن یا از هم فاصله دارن.
آیا می شه گفت ما انواع (خوشم اومدن) داریم؟ مثلاً خوشم اومدن کم. متوسط، زیاد.
آیا داشتیم دختری از پسری که خواستگارشه ازش خوشش اومده باشه و جواب منفی داده باشه. لطفاً تجربیاتی دارید یا در اطرافیان دیده باشید و بگید.
ممنون
سلام دوستان
من پسری ۱۸ ساله هستم یک پسر مذهبی، ساده و آروم. خانواده م غیر مذهبی هستند، فوق العاده احساس تنهایی میکنم، هیچکس منو درک نمی کنه به خاطر اینکه ریش می ذارم همه مسخره ام می کنن، چون با دخترها حرف نمی زنم و زیاد درگیر گوشی و فضای مجازی نیستم بهم میگن امل.
چون درس خون هستم مسخره ام می کنن و فکر می کنن من آدم بی عرضه‌ای هستم، نمی دونم ولی حس میکنم هیچکس توی زندگی من رو قبول نداره، یعنی شاید فکر می کنن من هیچی بلد نیستم.
توی جمع‌های فامیلی منزوی هستم البته این رو هم بگم کسی از من بدش نمیاد و همه دوستم دارن، خلاصه عزیزان هر وقت میرم توی فامیل اذیت می شم و اعتماد به نفسم کم می شه، چند شب پیش پسر عمه م بهم گفت تو با ریش مردم رو تیغ میزنی، خسته شدم از بس حرف شنیدم هیچ وقت هم جواب ندادم ولی همیشه از درون شکستم چون خیلی بده یه جوون غرورش بشکنه فقط به خاطر عقایدش ولی من دست بر نمی دارم.
سلام به همه عزیزان
آقایی ۳۴ ساله هستم٬ گاهی زود رنجم و سریع ناراحت و عصبی می شم، اما در بیشتر زمان‌ها خندان و خوش برخورد و صبورم.
وقتی کسی رو از خودم می رنجونم تا چند روز حال خودم بد هست و احساس بدی پیدا میکنم. لطفاً نظرات تون رو با من به اشتراک بگذارید تا بتونم روی آرامش درونم بیشتر کار کنم.
مرتبط:
چطوری خودم رو خالی کنم وقتی ناراحتم؟
خیلی زود، افتضاح و وحشتناک عصبانی میشم