سلام
من یه دوست قدیمی و خیلی صمیمی دارم که خیلی با هم خوب هستیم از قدیم (پسر بالای بیست و پنج سال هستیم ). ما هر هفته حداقل پنج شب، شب ها با هم بیرون میریم یه گشتی میزنیم و میریم تفریح داخل شهر.
مشکلی که دارم اینه که دوستم هر وقت تماس میگیره فلان ساعت میام دنبالت اکثر اوقات بالای یک ساعت منو الاف و معطل میکنه و دیر میاد، فاصله خونه هامون از هم پانزده دقیقه راه هست و اصلا هم بحث ترافیک نیست!
با سلام خدمت همه دوستان
پسری هستم 24 ساله که درسمم تموم شده. میخواستم یه خورده اینجا باهاتون درد دل کنم. علی الخصوص با دختر خانمها.
من یه پسری هستم که همه منو به پاکی و نجابت و سر به زیر بودن میشناسن. ( البته تعریف از خود نباشه بقیه اینطور میگن) من همیشه روی دخترها تو خانواده و حتی خیابون غیرت داشتم. اون ها رو مثل ناموس خودم میدونستم. دوست نداشتم باهاشون دوست بشم. دوست نداشتم بازی شون بدم چون شرایط ازدواج رو هم نداشتم.دوست نداشتم مثل یه تفاله باهاشون برخورد کنم بعدم پرتشون کنم اونور. کاری که بعضی از پسران دارن میکنن.
سلام
پسری ۳۱ ساله هستم ، تا حالا تو عمرم با هیچ دختری نبودم . الان قصد ازدواج دارم. حقیقتش حس میکنم تو برخورد و رفتار با خانم ها خیلی خیلی ضعیف هستم و مشکل دارم. از دوستان تقاضا دارم راهنماییم کنید چگونه این خصیصه رو در زمان کوتاه خودم تقویت کنم ؟ با این فرض که مشکل اعتماد به نفس ندارم .
اگه کتابی که بتونه بهم کمک کنه معرفی کنید ممنون میشم
به نام آفریدگار یکتا
سلام
در این پست قصد دارم ویژگی های مثبت افراد درون گرا رو بیان کنم و چند سوال مطرح کنم. چون خودم جزء این افراد هستم. درون گراها علاقه ی زیادی به سکوت و تنهایی دارن و در جمع ملاحظه گر هستن. که سوزان کین نویسنده ی پرفروش ترین کتاب راجع به درون گرایی در این باره می گوید :
ما خلاف جامعه نیستیم، ما یک جامعه ی جدا هستیم، من نمی توانم بدون خانواده و بهترین دوستانم زندگی کنم، اما خواستار تنهایی نیز هستم.
با سلام
یه سوال از خانم های خانواده برتر داشتم ، حالا آقایون هم دوست داشتند جواب بدن ، بنده پسری ۳۰ ساله هستم ، چند ماه پیش از دختر خانمی خواستگاری کردم ، ایشون مخالفت کردند ( ایشون ۲۷ ساله هستند ) ، علیرغم مخالفت ایشون من خیلی خیلی اصرار کردم و حتی یکی دو نفر هم به عنوان واسطه فرستادم با ایشون صحبت کنند ، ایشون بازم نظرشون منفی بود ( دلایل شون برای خودشون قانع کننده بود ) .
سلام دوستان
یه سوال از همه تون داشتم ! اونم اینه که چه کسانی حرف دیگران واسه شون مهم نیست و بهش بی اعتنا هستن و نمیگذارن در زندگی و خودشون اثر بگذاره؟ البته منظورم از حرف دیگران، حرف افراد باتجربه و عاقل و دلسوز و واقع بین که خوب و صلاح مون رو میخوان نیست .
افرادی که تو همین وبلاگ میگن:
آدم باید زندگی خودش رو بکنه و نذاره حرف های منفی و بد و یا بیهوده دیگران روی ذهن یا زندگی شون اثر بگذاره ، تا چقدر خودشون رعایت میکنن؟ واقعا عملیش هم میکنین ؟ اگه اینطور هستین، بفرمایین بگین که؛
سلام خدمت کاربران
چه طوری اخلاق ها و عادت های بدتون رو اصلاح کردید ، مثلا کدوم اخلاق ها ورفتارهای ناپسندتون که خیلی رو مخ بود. این طوری بگم راحت تر یادتون بیاد. اصلاح کردین.
یعنی قبلا اون رفتار و عادت های بد مثل عصبانیت و غیبت و دروغ دل شکستن بوده به هم زنی و هر چی که تو ابن حیطه هست با چه شیوه ای و راه حلی اصلاح کردید.
ممنون میشم
خدا خیرتون بده راهنمایی میکنید.
سلام
شاید شما هم خیلی زیاد زیر پست ها دیده باشید که یکی از کاربر ها میاد میگه "مرد ها همه فلان طور هستن" یا یکی دیگه میگه " زن ها همه فلان طور هستن " ، بذارید رک بگم بر اساس تجربه های شخصی خودتون نباید آمار ارائه بدید! چون به یک مرد بد برخورد داشتید نباید بگید همه ی مرد ها "گرگ" هستن یا اگه با یک زن بد برخورد داشتید که عاشق پول توی جیب شما بوده نه خودتون نباید بگید همه ی زن ها "پول پرست" هستن .
شما بر چه اساسی میاید یه صفت بد رو برای جنس مخالف تون به کار می برید؟ ، بر چه اساس این صفت رو برای یک جمعیت به کار میبرید؟! ، رفتین تحقیق آکادمیک و نفر به نفر کردین که میگین همه ی جامعه بد شده؟ یا اینکه صرفا بر اساس تجربیات خودتون و چند نفر در اطراف تون میگید جامعه بد شده !؟
سلام
من با دوستم قراره یه دوره آموزشی رو یه شهر دیگه بگذرونیم. راهش دور هست حدودا سیصد کیلومتر راه هستش، بنا به دلایل زیادی نمیخوایم اونجا ساکن بشیم و قراره هر جلسه کلاس رو با ماشین من بریم و برگردیم ( دوستم ماشین نداره )، کلاس ها یک روز در میون هستش. یعنی هر ماه چهارده جلسه قراره کلاس بریم،به مدت دوماه روزی که کلاس داریم ظهر ناهار رو خونه خودمون میخوریم راه میوفتیم و آخر شب هم خونه هستیم، یه شام فقط باید تو راه برگشتن تو راه بخوریم ...
حالا سوالم اینه:
چون من ماشین میبرم هزینه های سوخت و استهلاک ماشین رو چطور با دوستم حساب کنم که عادلانه باشه ؟
سلام
فکر میکنم رسیدم به آخر خط ولی خط پایان رو رد کردم و زنده ام، از بچگی با بقیه فرق داشتم تو اول ابتدایی دیوارای خونه رو مثل زندان خط زده بودم که کی مدرسه تموم میشه تمام زندگیم فوتبال بود هر جا که تحقیر شدم اون جا قابل احترام تر شدم رسیدم به جنون با توپ حرف میزدم درد دل میکردم از بچگی از آدما متنفر بودم حتی از مهربون ترین شون .
بزرگ شدم و از هر چی لذت آدمیزاده بیزار شدم از رابطه بگیرین تا پول و ماشین ، 25 بار شکست خوردم تو دوران حرفه ای فوتبالم ولی ادامه دادم ، الان 2 سال وقتی بازی میکنم چشمام نمیبینه 2 روز سرم درد میکنه .
سلام دوستان
من یه پسر ۱۸ ساله م که یه مشکلی دارم؛
اونم اینه که وقتی یه جایی یه اتفاق بدی مربوط به خودم باشه مثل جر و بحث و دعوا و نامردی و ... ؛ توی خودم تا مدت ها خودخوری میکنم و فکرم رو مشغول میکنه به حدی که اصلا نمیتونم تمرکز کنم و درس بخونم واسه کنکورم .
مثلا ۴ ماه پیش یه جایی با کسی دهن به دهن شدم، هنوزم که هنوزه فکرم رو درگیر کرده، البته اون اول شروع کرد و منم جواب دادم . یا یه مشکل دیگه که هست اونم اینه که در مورد اتفاقاتی که هنوز رخ نداده فکر میکنم و خودخوری ( منظورم اتفاقات بده )
لطفا کمکم کنین خیلی در عذابم .
ممنون
سلام
من یک مشکل اساسی دارم و اینه که خیلی خودشیفته ام یعنی نه که نارسیسیم باشه ولیکن تو سیستمی که من بزرگ شدم باهاش این طوری بار اومدم ، خب من شرایطم در حد شهرستان خوبه دانشجوی داروسازیم قبلا مهندسی بودم انصراف دادم و سربازی و الان دارو و مادر پدرم فرهنگین و تیپ و قیافمم خودم که خیلی راضیم !
مشکلی دارم اینه که وقتی میرم مثلا خواستگاری پسند هم نمیکنم ولی همه ی تلاشم رو میکنم اون دختره از من خوشش بیاد و چون خیلی در صحبت کردن و سخنرانی مهارت دارم (دستی بر قلم دارم و شعر و نشریه از دوران دانشگاه ) گاهی این احساس بهم دست میده که خیلی پستم و همش از غرورمه ، اصلا همش شدم تظاهر ، انگار یه حرف های رمانتیکی میزنم که دقیقا به دل اون شخص بشینه با توجه به برداشتم ازش بعد پشیمون میشم که تو که نمیخواستی غلط کردی فلان چرت رو گفتی ؟
چیکار کنم درست شه ؟ اصلا میشه حرف نزنم چون عذاب وجدان میگیرم، واقعا خودم نمیدونم کدوم حرفم راسته دیگه .
یاعلی
سلام دوستان
من در دوره لیسانسم فعالیت های دانشجویی خیلی زیادی داشتم، اهل رعایت حد و حدود و مراعات محرم و نامحرم و تو فاز ازدواج و این مسائل نبودم. بخاطر فعالیت هایی که تو دانشگاه داشتم اغلب بچه های تشکلی من رو میشناختند و همین طور مسئولین دانشگاه. رابطه خوب و قوق العاده ای با دوستان اون دورانم داشتم و دارم و تبدیل شدن به بهترین دوستانم. آدم هایی که خیرخواه من بودند و من در صداقت و وفاداری شون هرگز شک نکردم.
اینها مقدمه ای بود برای صحبت اصلیم؛
با سلام به خوانندگان عزیز، عاجزانه از شما می خوام نظر منطقی، علمی، فلسفی، دینی و هر آنچه که به ذهنتون می رسه رو دریغ نفرمایید.
موضوعی که همیشه ذهن منو مشغول می کنه و با گذشت سال ها نه تنها برام بی پاسخ مونده بلکه این اواخر بیشتر از قبل اذیتم می کنه، این هست که :
انسان ها در شرایط و محیط های مختلف فرهنگی، مالی، مذهبی، علمی، متولد میشن و رشد می کنن. بعضی ها در خانواده هایی با سطح علمی بالا به دنیا میان، که طبیعتا هماهنگ با این محیط رشد می کنن ( البته این رو می دونم که عده زیادی هم هستند که در خانواده هایی با سطح علمی پایین و پدر و مادر بی سواد هم به مدارج علمی بالا رسیده و برعکسش هم صادقه )، منتهی منظور من حالت کلی هست، و می خوام نقش محیط رو برجسته کنم، چون همه می دونن که وقتی محیط علمی باشه ( مثلا پدر و مادر تحصیلکرده، پیگیری والدین برای امورات تحصیلی و فرزندان و ... )، در اکثر مواقع وضعیت علمی و تحصیلی بچه ها ثمر بخش خواهد بود. ( باز هم میگم همیشه استثنا وجود داره اما من حالت کلی رو عرض می کنم ).
سلام به همگی
من جدیدا یه چیز جالبی خوندم که فکر کنم توی زندگی همه مون کاربرد داشته باشه. گفتم بد نیست این مطلب رو با شما هم به اشتراک بذارم.
این مطلب در مورد نحوه انتقاد کردن از دیگران هستش . خب بالاخره برای هر کسی ممکنه پیش بیاد که بخواد از یکی انتقاد کنه ولی حالا یا انتقادش رو بد مطرح میکنه و باعث شر میشه یا اینکه صرف نظر میکنه چون میترسه باعث کدورت بشه. البته همین اول کاری بگم خدمت تون که انتقاد باید به جا و به حد باشه. یعنی مثلا جلوی یه جمع که اون فرد هم هست یا موقعی که اون فرد عصبی یا ناراحته نباید انتقاد کردش.
انتقاد کردن سه تا اصل داره: