سلام دوستان
من پسری ۱۸ ساله هستم یک پسر مذهبی، ساده و آروم. خانواده م غیر مذهبی هستند، فوق العاده احساس تنهایی میکنم، هیچکس منو درک نمی کنه به خاطر اینکه ریش می ذارم همه مسخره ام می کنن، چون با دخترها حرف نمی زنم و زیاد درگیر گوشی و فضای مجازی نیستم بهم میگن امل.
چون درس خون هستم مسخره ام می کنن و فکر می کنن من آدم بی عرضه‌ای هستم، نمی دونم ولی حس میکنم هیچکس توی زندگی من رو قبول نداره، یعنی شاید فکر می کنن من هیچی بلد نیستم.
توی جمع‌های فامیلی منزوی هستم البته این رو هم بگم کسی از من بدش نمیاد و همه دوستم دارن، خلاصه عزیزان هر وقت میرم توی فامیل اذیت می شم و اعتماد به نفسم کم می شه، چند شب پیش پسر عمه م بهم گفت تو با ریش مردم رو تیغ میزنی، خسته شدم از بس حرف شنیدم هیچ وقت هم جواب ندادم ولی همیشه از درون شکستم چون خیلی بده یه جوون غرورش بشکنه فقط به خاطر عقایدش ولی من دست بر نمی دارم.
فکر می کنن من ریش و خدا رو به خاطر چاپلوسی می ذارم، جایی نداشتم درد و دل کنم گفتم بیام اینجا شاید کسی شرایطش مثل من باشه کمکم کنه.
پیشنهاد:
تیکه و کنایه از هر فردی شنیدم همون فرد ازم زده جلو
چطور نسبت به رفتار بد دیگران بی خیال باشم؟
بلد نیستم جواب کسانی رو که تیکه میندازن بدم
چطوری جواب متلک های خاله ام رو بدم که بی احترامی نشه؟
با افرادی که بی دلیل از ما بدشون میاد چه برخوردی بکنیم ؟
برای حاضر جواب شدن چیکار میشه کرد؟
بهترین عکس العمل در موقعی که کسی جلو چند نفر خیطت میکنه چیه ؟
مشکلم اینه که در لحظه، واکنش مناسب رو پیدا نمی کنم
از هر چی حسادت و فضولیه حالم به هم می خوره
با حسادت ها و توهین های فامیل چه کنیم ؟
جواب آدم های پر روی فامیل رو چه جوری بدیم ؟
وقتی کسی مسخره مون می کنه باید چکار کنیم ؟
← خودسازی در پسران (۲۳۱ مطلب مشابه) ← روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۵ مطلب مشابه)
- ۱۵۲۴ بازدید توسط ۱۱۰۸ نفر
- دوشنبه ۱۶ تیر ۹۹ - ۱۱:۴۰
