سلام من دخترم و 16 سالمه
حقیقتش من یه مشکل تقریبا بزرگ دارم و اونم اینه که از بابام متنفرم. اصلا اون رو می بینم حالم بد می شه و نمی تونم تو صورتش نگاه کنم چون انرژی منفیش میاد سمتم و کاملا حسش می کنم.
از اخلاقش بگم که این آدم اصلا نمی تونه طبیعی یه جا بشینه و هیچی نگه. مدام به این و اون گیر میده و همه رو کوچیک می کنه و بشدت زن ستیزه و به همه هم سوءظن داره و فکر می کنه همه بر علیهش دارن نقشه می کشند.
سلام
دختری بالای بیست و مجردم, اولین فرزند از دو فرزند خونه و یه برادر کوچیکتر از خودم دارم. توی خانواده سنتی بزرگ شدم و از اول یاد گرفتم احترام بزرگترهام رو داشته باشم، امّا از بچگی رفتارهای تند پدرم منو همیشه آزار میده.
پدرم با اینکه کارگره امّا در حد توانش برام تلاش کرده, از آسایشش زد تا من توی یه شرایط خوب درس بخونم.
دانشگاه برم و هر چیز که خواستم تأکید می کنم نه به اندازه یه دختر مرفه امّا در حد توان برام کم نذاشته، اهل روزی حلاله و هیچ وقت رفتارهایی مثل اعتیاد و... ازش ندیدم، امّا امّا حیف و صد حیف که کنترل خشم نداره و تو عصبانیت گاهی چنان سرم داد می زنه که حس می کنم بدترین گناه دنیا رو انجام دادم.
زخم های روانی که از بچگی روی روانم مونده هنوز یادم هست.
بابام...خب؟ یه آدم مهربونه، از بچگی هر چی نیاز داشتم رو برام فراهم کرده و همیشه بهم محبت کرده و ازش هم ممنونم...
ولی یه اخلاق به شدت بدی که داره اینه که بین دختر و پسرش فرق می ذاره و نسبتا مغروره!
وقتی ۱۳ سالم بود برادرم که ۵ سالش بود اومد توی اتاقم کتابم رو پاره کرد، منم سرش داد زدم، برادرم زد توی صورتم! منم عصبی شدم زدمش یک دفعه بابا اومد سه بار زد توی صورتم...بعدش از کارش پشیمون شد و بوسیدتم، ازم معذرت خواهی کرد و قشنگ مشخص بود که اشتباهش رو قبول کرده.
سلام دوستان خوبم
مخاطب این پستم کسانی هستش که پدرشون رو دوست ندارن و دلایل کافی برای این مساله دارن، بارها دیدم تو همین سایت گله و شکوه شده از پدرها، چند تا نکته به نظرم میرسه که خودم بعد از مدت‌ها کنکاش بهشون رسیدم چون من هم دقیقاً مثه شما رنج دیدم.
# میگن قیامت یوم الحسره هستش، یعنی روز حسرت، حسرت برای اینکه نه می شه گناه‌ها رو جبران کرد و نه می شه خوبی بیشتری کرد تا به درجه بالاتری رسید. بهشت درجات و طبقات متفاوتی داره، من و شما که به خواست خداوند از نعمت پدری مهربان و دلسوز محروم بودیم قطعاً مساوی نیستیم با کسانی که این نعمت رو داشتن، بنابراین طبق قول خداوند جایگاه متفاوتی خواهیم داشت، همون طور که به گذشته نگاه میکنید و گذشت، باز هم میگذره و بالاخره از دنیا میریم و به جایگاه لایق خودمون می رسیم ان شاءلله.
#زمانی که بچه بودیم درگیری هامون توی خوراک پوشاک و گریه‌های شبانه مادرهامون خلاصه می‌شد اما الآن که به سن ازدواج رسیدیم نگرانی هامون چند برابر شده، نگران ازدواج و مراسمات و خونواده طرف مقابل و حرف مردم و یا حتی ترس از ازدواج نکردن هم آزارمون میده.
سلام به همه
میخوام یه کم از مشکلم با پدرم بگم شاید به درد یکی خورد؛
همیشه وقتی میان خونه منم مثه بچه های دیگه خوشحال میشم ولی بعدش که یادش میافتم ناراحت میشم. بیشتر اوقات از بوی بد لباس یا دهن ایشون نمیتونم نزدیک به هم بشینیم یا گاهی بلافاصله بعدش نمیتونم تحمل کنم با هم صحبت کنیم.
وقتی سیگارش روشنه سرم درد میگیره ،شب ها صدای خس خس نفس کشیدن پدرم رو میشنوم همه ش نگرانم دور از جون رگ های قلبش مسدود بشه یا سرطان ریه بگیره...، خودم هم دیگه بعضی شب ها صدای خس خس خفیفی رو میدم که خواهرم بهم گفتن.
اصلا یکی از علت هایی که منو خواهرم از پدرم دوری میکنیم همین سیگارشه!، به خدا خیلی مهربونه دوسش دارم، دلسوزه، همه کار برامون میکنه، ولی ای کاش این ظلم رو در حق خودش و خونواده ش نمیکرد.
الان یکی از معیارامه که با پسری ازدواج کنم سیگاری نیست. خواهش میکنم جوون ها ترکش کنید شاید فکرش رو هم نکنید ولی همین عامل ما رو خیلی از هم دور کرده.
سلام
من به پسر 21 ساله هستم به لطف خدا و نظر اهل بیت فکر می کنم طی بیشتر از 5 سال گذشته کم کم مسیر زندگی مورد رضایت خدا رو پیدا کردم، اما مشکلی که الان دارم پدرم هست. مادرم زن مذهبی و اهل نماز و روزه و شرعیات هست ولی پدرم ... .
دریغ از یک رکعت نماز که من دیده باشم بخونه، آدم خوبیه ولی خیلی با هم فرق داریم، گرایشات سیاسیش هم 180 درجه فرق می کنه با من، تو خونه بحث میشه فقط ساکت میشینم و هیچی نمی گم چون می دونم بی فایده هست و قانع بشو نیست...
منم دلم باهاش بخاطر همین چیزها نمی تونه صاف بشه، دوست دارم دوستش داشته باشم، باهاش حرف بزنم و ... ، ولی هر کاری می کنم نمی تونم خودم رو راضی کنم ...
این مسئله خیلی هم منو نگران کرده چون تو آینده اگه بخوام با یک خانوم مذهبی ازدواج کنم به مشکل می خورم، فامیل های پدری من هم تقریبا توی همین مدل ها هستند زیاد بند دین نیستن ...، می دونم اشتباهه ولی از داشتن این پدر یه جورایی احساس خجالت می کنم ...
سلام
من پسری ۱۸ ساله هستم، مشکلات زیادی با پدر و مادرم دارم، کلا خیلی بد باهام صحبت میکنن، مخصوصا بابام، اصلا احترامی قائل نیست، هر موقع که دلش بخواد بهم میگه تو عقل نداری و اگه آدم بودی ...
این مال حرف زدن عادی ایشونه، وقتی عصبانی بشه هر تحقیر و توهینی به آدم میکنه، مثل تو هیچی نیستی، به هیچ دردی نمیخوری، هیچ ... نمیشی و این ها. بعدش انتظار داره هیچ اعتراضی هم نکنی، در صورتی که من وقتی به هم سن و سال هام نگاه میکنم واقعا پسر بدی براش نبودم، نه اهل رفیقم، نه دود و نه دختر و نه هیچی، درسم هم خوبه و میخوام کنکور بدم، ولی باز هر وقت دلش بخواد آدم رو میشوره میذاره کنار و حتی با بچه سه ساله فامیل هم مقایسه میکنه.
پدرم بیرون از خونه اخلاقش خیلی خوبه همه قبولش دارن، اما تو خونه نه، آدم کلا سختگیر و بد اخلاقیه، الآن که تابستونه و درس ندارم، مثل همیشه میرم تو کارش کمکش (پدرم مغازه داره) و انصافا خوب کار میکنم، طوری که وقتی میام خونه حتی حوصله ندارم غذا بخورم، فقط میرم میخوابم .
خودش هم این ها رو میدونه و من شنیدم به یکی از دوستاش میگفت اگه این کمکم نبود کار هام جفت و جور نمیشد، ولی به خودم میگه بهت هیچ احتیاجی نیست و اون جا و یا مثلا وقتی خسته ام میگه که مگه کوه کندی؟!
به نام خدا
با سلام خدمت خوانندگان محترم خانواده برتر
بنده دختری مجرد هستم و تا مقطع لیسانس در یکی از رشته های علوم انسانی ادامه تحصیل دادم. مدت ها پیش اینجا پست گذاشتم. گفته بودم برادری دارم که مبتلا به بیماری روانی ست. در مورد کار هم عرض کنم که خودم خانه داری رو ترجیح دادم. چون علاقه ای به کار بیرون از منزل نداشتم.
از دوران کودکی زیاد با کسی ارتباط نداشتم. همیشه خودم و برادرهام تو روابط اجتماعی ضعیف بودیم. البته الان نسبت به قبل بهتر شدم. سعی میکنم با مطالعه روی بیانم کار کنم. فامیل که هر کدوم به فکر خویش بودند و هستند. رابطه ی گرم و صمیمانه ای ندارند. یعنی مثل غریبه ها هستند. البته بین شون چند نفر دشمن ما هستند.
من که نه خواهری و نه دوست صمیمی داشتم که بتونه جای خواهر رو برام پر کنه. این رو هم بگم که درون گرا هستم و در جمع های شلوغ دچار اضطراب میشم حتی موقع غذا خوردن. مشکل دیگری که دارم راجع به پدرم هست. او در هیچ موردی با ما تفاهم نداره. من قصد داشتم اموزشگاه رانندگی برم، هر بار که با پدرم صحبت می کردم به شدت مخالفت می کرد، تا اینکه دفعه ی اخر یک دعوای سختی بین مون در گرفت که از اون موقع دیگه در این مورد حرفی نزدم.
به نام خدا
سلام
دختری ۳۵ ساله و مجرد هستم. از دوران کودکی اضطراب اجتماعی داشتم. همیشه با ترس و اضطراب به مدرسه می رفتم. با هیچ کس در ارتباط نبودم. ما توی یک شهرک محروم و دورافتاده زندگی می کردیم.به خاطر نداشتن ارتباط اجتماعی هیچ چیز بلد نبودم.حتی توی مدرسه نمی تونستم از خودم دفاع کنم.
دختر بسیار ساکت و مظلومی بودم. متاسفانه زندگی پراسترسی داشتم و این شرایط سخت همچنان ادامه داره. مادرم همیشه مریض احوال بود. از طرف فامیل هیچ کمکی به ما نشد. پدر و مادرم هر دو در زندگی خیلی سختی کشیدند و پدر و مادر خوب و خیرخواهی هم نداشتند. پدربزرگ و مادربزرگ ( پدر و مادر مامانم) بیماری روانی دارند و بیماری آنها توسط روان شناس تایید شده.
سلام دوستان
من ۱۸ سالمه و یه مشکلی که دارم اینه که اصلا دوست ندارم تو زندگیم متکی به پدرم باشم و میخوام رو پای خودم بایستم، حالا مشکل من اینه که بابام روابط اجتماعیش خیلی خوبه و دوستای زیادی تو جاهای مختلف داره و تا حالا خیلی کم شده که کارش یه جا گیر کنه ، من مشکلم اینه که من اصلا دوست ندارم اگر جایی به مشکل خوردم به بابام رجوع کنم ، من دوست دارم که خودم دوستان زیادی داشته باشم تا خودم بتونم کارم رو حل کنم ، لطفا راهنماییم کنین چیکار کنم ؟
ممنون
27 مرداد 97 :
سلام
سه شنبه بعد از ظهر سر کار پشت سیستمم بودم که به طور اتفاقی با این وبلاگ آشنا شدم. نمیدونم چی شد که دلم رو زدم به دریا و خواستم اگه کسی میتونه راهنماییم کنه با اینکه نوشتن شرح حالم و همچین درخواستی واقعا برام سخت بود. همون طور که توی حرفام نوشته بودم امشب نوبت من بود که شب پیش بابا باشم. از سرکار رفتم بیمارستان پیش بابا ... ، ناراحت تون نکنم همون شب، شب آخر بابام بود و صبح چهارشنبه پدرم فوت کرد ... . من امروز بعد از ده روز اومدم سرکار و پشت سیستممم نشستم و وارد وبلاگ شدم.
خواستم تشکر کنم از همه دوستانی که با راه کارهاشون میخواستند که کمکم کنند. ولی خوندنشون واسه من توی این زمان چیزی نبود جز افسوس و حسرت که نمیدونم چه جوری باید با این قضیه کنار بیام .
سلام دوستان
من 22 سالمه ، دانشجوی ترم آخر لیسانس ، یه دختر چادری و آروم . مشکل من اینه که بابام معروفه به غیرتی بودن بیش از حد، همین کارش باعث شد دچار چیزی بشم که منعش میکرد ازم منظورم اینه که تو دانشگاه با پسری که تحصیلات و شخصیت خوبی داشت و علاقه مند بود وارد رابطه شدم .
بابام همیشه متنفر بود از اینکه من یا مامانم گوشی پیشرفته داشته باشیم چون حساسیت فوق العاده ای به تلگرام و این جور برنامه ها داره. گوشی من لمسی هست اما قدیمی و اندروید به شدت پایین. هیچ وقت جرات نکردم گوشیم رو عوض کنم مخصوصا از وقتی که با این آقا پسر صحبت کردم ترسم صد برابر شد.
سلام
یک راست میرم سر اصل مطلب . فقط خواهش می کنم منو راهنمایی کنید.
پسری با سن بین 20 تا 25 هستم. پدرم بازنشسته یکی از ادارات دولتی هست. علی رغم اینکه از اول کودکی پدرم رو دوست داشتم و هواش رو داشتم، یکی دو سالی میشه که همش باهاش دعوا دارم. علت رو در ادامه میگم.
پدر من اهل فحاشی یا کتک اینا نیست. خشن هم نیست. منم همینطور. اما با رفتار هایی زننده اش همچون کله شقی، عدم مشورت در بیشتر امور خانه و خانواده و ... ، ساده لوحی، عدم توجه به صلاح خانواده و ... حرص من رو در میاره.
من کار می کنم و با زحمت مقداری پول و پس انداز جمع می کنم. اما در بعضی موارد مهم که بهش قرض میدم، تا خودم نگم پول منو پس نمیده و با تاخیر میده و روی قولش نمیده. منم روی پولم بسیار حساسم و در این مملکتی که آرزوهام رو با خودم به گور خواهم برد، پدرم هم به این مشکلات اقتصادی من دامن میزنه. همچنین هیچ پولی بهم نمیده و من تمااام هزینه های خودم رو خودم تامین میکنم به جز خوراک. هیچ پشتوانه مالی هم نداره که بخوام ارث ببرم یا روش حساب کنم.
سلام
دختری ٢٣ ساله هستم. چند وقت پیش یه خواستگاری داشتم تو دانشگاه ، بخاطر پدرم ردشون کردم نمیگم خودم علاقه به شون داشتم، شغلشون مورد پسندم نبود، گفتن حاضرن انصراف بدن و برن باز کنکور بدن با وجود همه این چیزا من حتی نباید به پدرم اطلاع میدادم که خواستگار دارم چون روز اول دانشگاه بهم گفت هر کی اومد جلو بگو نه، به منم نگو اصلا!
منم ایشون رو با وجود اون همه اصرار رد کردم. چند هفته پیش باز یکی دیگه اومد گر چه از من کوچیک تَر بودن ولی بازم جرّأت نکردم که به پدرم بگم، خسته شدم از تنهایی،تا کی باید رد کنم، بابام میگه یکی که خودم میگم رو باید باش ازدواج کنی، تا کی باید تنها باشم؟ یعنی تا آخر عمر باید همین جوری تنها بمونم؟