خانواده برتر

خانمی هستم مجرد ۲۷ ساله به تازگی با آقایی از اینترنت نرم افزار آشنا شدم‌ ایشون از شرایط ازدواج نه خونه نه ماشین نه شغلی که درآمد داشته باشه نداره به تازگی وارد شغل برقکاری شدن اونم با اصرار من حدودا ۳ ماهه ولی هیچ درآمدی نداشته من سطح توقعاتم در حد معقول بود گفتم وارد ی شغل ثابت دولتی بشو گفتن نه یک سال باید صبر کنیم تا من ببینم میتونم تو این شغل پیشرفت کنم یا نه ضمنا ۳۰ سالشونه خانوادشون با ازدواج ما مخالف صدرصدن من امروز ایشون رد کردم ولی اصرار به ادامه دادن داره در صورتی که نه درآمد مشخص داره که بشه ی زندگی اولیه مقدمات اولیه ای که من همه رو در حد معمول گقته بودم انجام بدیم باز اصرار به موندن من داره ضمنا ۵ سال تو نظام بودن که بخاطر علاقه نداشتن به اون شغل استعفا دادن الان من باید چیکار کنم؟؟؟

سلام من یه دخترم مامانم رو آز وقتی  که یادمه دچار بیماری جنون و اسکیزوفرنی یا بیماری روحی اسامی که به این بیماری اطلاق میشه هست و من همیشه در  حسرت سلامتی و محبتش هستم ۲۸سالمه و سعی کردم تو این اوضاع تحصیل و شغل داشته باشم و از پس خود بربیام  استقلال داشته باشم و در طول این سالیان خواستگارانی که داشتم من همیشه موضوع مامان رو مطرح کردم که مناسفانه پا پس میکشیدن حتی اون خانواده ها منو ندیده بودن و اشنایی هم نداشتیم کلا پشت سرشون هم نگاه نمیکردن یا گاها دیدم در مورد درمانش هم سوال میکردن که نمیشه  یه جوری خوب بشن

من خسته شدم از این اوضاع از لینکه به خاطر مادرم اطرافیان کیس هایی رو معرفی میکنن که اصلا به روحیه و شرایط هم نمیخوره یا...

دلم رو میشکونن و انگار من یه عیبی دارم که اگر کسی این شرایط رو بپذیره هرکی باشه  باید من قبول کنم پس نظر من چی من باید به خاطر بیماری مادرم از آرزوهام از امید هام بگذرم 

من از اینکه کسی بگه تو رو به خاطر ویژگی های خودت  نمیخوام راحت تر میپذیرم تا اینکه منو به خاطر مادرم نخواد 

من این شرایط رو تحمل میکنم به امید روزهای روشن نمیخوام یه مدت حسرت آرزوهام به دلم بمونه با اینکه الان هم ارزومه بشینم با مامانم صحبت کنم درددل کنم بگم کمکم کنه ازش محبت بخوام باهم برم بیرون (من همیشه تنها بودم حتی از نوجوانی دیگه رفت و آمد آنچنان نداشتم چون همه با مامانشون بودن اما من تنها و این موقع ها بیشتر حضور مادر رومیخواستم )من ازش مادری بخوام همه اینا شده حسرت من اما او فقط برای من بیماری شو گذاشته و حالا این روزها بیشتر به اهمیت سلامتش پی میبرم که اگر سالم بود من اینقدر تحقیر یا حرف نمیشنیدم  

توروخدا قدر این چیزا رو بدونین 

هر چند همیشه سعی کردم روی خودم کار کنم و تحت تاثیر حرف هاو ...نشم اما آدمی هم تا یه حدی تحمل داره گاهی نمیشه 

سوالم اینم شما اقایون یا خانواده تون چقدر مادر دختر براتون مهمه؟ چه انتظاری ازش دارین ؟