سلام
من هیچ وقت عضو محوری در هیچ جمعی نبودم؛ از جمع دوستان تا فامیل و ... . خلاصه بخوام بگم ارتباطات اجتماعی ضعیفی دارم. نگرانم که در آینده روابط سردی با همسرم داشته باشم، نتونم تاثیرگذاری عاطفی روش داشته باشم. در صورت لزوم متقاعدش کنم، بخندونمش، با خانوادش برم و بیام و مشابه همه‌ی این اتفاقات معمولی .
میشه خانوم‌های محترم بگن انتظارشون از همسرشان چیه تو برقراری ارتباط ؟ و اینکه من آیا راهکاری دارید و یا مشکل من خاص نیست و ... ؟
با سلام
بنده پسری 17 ساله هستم که یه مدته درگیر یه مشکل شدم که واقعا خواب و خوراک رو از من گرفته ، مشکل من اینه :
خیلی دوست دارم با جنس مخالف ارتباط داشته باشم ارتباط در حد دوستی . بعضی از مردم رو می بینم که یه دوست از جنس مونث دارن واقعا مغزم در گیر میشه چون من حتی نمی تونم جواب سلام یه خانوم رو درست بدم .
از شدت خجالت در حدی که عرق میکنم و دستام می لرزه و این واقعا آزاردهندست ، و فقط میتونم خود خوری کنم که چرا نمی تونم با جنس مخالف ارتباط داشته باشم و از این رو دیگه به زندگی بی میل شدم و حتی بی خوابی و کم خوری هم سراغ من اومده البته اینم بگم که من از لحاظ تیپ و قیافه متوسط رو به بالا هستم .
لطفا کمکم کنید واقعا دیگه از خودمو زندگیم بدم میاد
با تشکر
سلام
مشکل من اینه که همش دارم حسرت میخورم مثلا همش بخودم میگم این همه آدم پولدار چرا من یکی از اونا نشدم؟
یا به خودم میگم چرا من تو ایران بدنیا اومدم و چرا توی کشوری مثل آمریکا، کانادا ، آلمان و ... بدنیا نیومدم تا مثل اونا یه زندگی خیلی خوب و فرصت های شغلی عالی داشته باشم؟
البته اینو هم بگم که همیشه بابت سلامتی و سایه پدر و مادرم از خدا تشکر میکنم ولی این دلیل نمیشه که حسرت نخورم این همه آدم خارجی یا پولدار هست که هم سلامته هم سایه پدر و مادر بالا سرشه هم خیلی زندگی خوبی داره چرا من یکی از اونا نشدم؟!
مرتبط :
چرا خدا فقط هوای پولدارها رو داره؟
وقتی خدا هم نمیخواد خوشبخت بشی
سلام
خلاصه و مفید بگم: چه کنم زرنگ‌تر بشم؟ چه در کار خونه چه کار علمی و درسی تنبلیم زیاده. کار خونه منظورم بیشتر نظافت خونه هست و کار علمی هم تحقیق. راهکارهای شما برای تقویت اراده چیه؟
من اهداف علمی و غیرعلمی زیاد دارم. علایق فراوانی دارم. پر از انگیزه زندگی هستم. خیلی خوش فکر و سرشار از ایده ام. نشاط روحی دارم. اصلاً افسرده نیستم. جسمم هم سالمه خدا رو شکر. ولی حال و حوصله پیگیری برنامه ها و اهداف و رویاهام رو چندان ندارم! بیشتر وقتم رو پای اینترنت و موبایل میگذرونم. شایدم اعتیاد دارم به نت!
چه کنم پرانرژی تر و فعال تر باشم؟ بعضی‌ها رو میبینم مثل فرفره از این ور به اون ور می‌چرخن و همه کاری رو با هم میکنن. حتی با وجود دو تا بچه، هم به درس‌شون میرسن هم به کارهای دیگه. من بچه ندارم. شاغل هم نیستم حتی. اما انرژی کم میارم باز. نقطه ضعف اصلی‌ام همینه. از بقیه خصوصیاتم راضی‌ام کم و بیش.
ممنون از لطف دوستان
سلام
لعنت خداوند بر هر کس که حقی رو نادیده بگیره .من امروز و امشب و همیشه از ادمای ظالم بیزار بوده و هستم.
از ادمایی که فک میکنن حقو ناحق کردن فقط دزدی و مال مردم خوریه بیزارم .
از آدمایی که نمی دونن هدر دادن وقت و هزینه ای که خانواده و جامعه براشون میکنه، پایمال کردن حقه
از آدمایی که هر روز حق خواهر و برادراشونو پایمال میکنن بیزارم
از آدمایی که فک میکنن فضای مجازی فقط وسیله سرگرمی و تفریحه بیزارم
از آدمایی که باعث میشن یکی دیگه تا صبح چت کنه و تو فضای مجازی ول بچرخه و علاوه بر نابود کردن روح و روان اون فرد، خانوادشم آسیب ببینن بیزارم
من این روزا فقط دارم ناحقی میبینم . شما تو اطرافتون چه حقایی میبینید که پایمال میشن؟
تو رو به خودتون قسم میدم که بیایید کمی به این زندگی و روشی که انتخاب کردید فکر کنید؟ آیا این روش درسته؟ دیدن این همه عکس و کلیپ تو فضای مجازی و هدر دادن انرژی درسته ؟ چیزی از این روش ها عایدتون میشه؟
من از آینده ی این جوانان مملکتم میترسم . من میترسم چرا که همه سطحی شدن، همه بی اعصاب شدن، همه حال ندارن!!!
اینا عوارض فضای مجازیه که باعث میشه نه کسی کتاب دست بگیره، نه کسی با خودش و خانوادش خلوت کنه و آرامش و از جای درست تغذیه کنه و نه ورزش کنه و سالم باشه!!! نمی دونم چقدر باهام موافقید اما من واقعا از این همه اتلاف انرژی واهمه دارم
....
" مادر نگران "
با سلام و عرض ادب
بنده یک پسر جوان 27 ساله هستم که فوق العاده احساس تنهایی می کنم و دلیلشم نداشتن یک شریک با وفاست .
بنده تا به حال با هیچ دختری رابطه نداشتم و فقط به این فکر بودم بالاخره خداوند دختری را سر راه بنده قرار میدهد ولی الان واقعا بی انرژی هستم چون انگیزه ی حرکت کردن ندارم .
چون فکر میکنم اگر هر موفقیتی بدست بیارم بدون داشتن عشق و همدم فایده ای نداره، بنده در زمینه های زیادی میتونم موفقیت کسب کنم ولی این افکار مانع بنده شده.
دوستان لطفا بنده را راهنمایی بفرمایید.
با تشکر
مرتبط:
چطوری باید با احساس تنهایی کنار بیام
چه طوری از تنهایی و یکنواختی در بیام ؟
تنهام ، خسته ام ، از تنهایی دلم یه همسر میخواد
تنهایی از همه جهات دیوونم میکنه
چه پاسخی به نیاز های جنسیم و عاطفیم و تنهاییم بدم ؟
چرا یه دختر باید کل تابستونش زل بزنه به دیوار اتاقش از تنهایی ؟
اینرسی ازدواج - شاید عمق تنهایی رو درک نکردی
اینرسی ازدواج - تنهایی رو عشقه!!!
چیکار کنم تنهایی و خیالبافی منو اذیت نکنه؟
من موقع تنهایی هام با یه آدم خیالی حرف می زنم
ایها الناس به چه زبونی بگم که بابا مُردم از تنهایی
کی واقعا دلش میخواد همیشه احساس تنهایی کنه ؟
برای رهایی از تنهایی چه راهکارهایی دارید ؟
افسردگی به خاطر تنهایی و رفت و آمد نکردن با دیگران
سلام
از وقتی که یادم میاد به خاطر مشکلاتی که تو زندگیم به وجود اومد ، سکوت کردم. سکوت و سکوت ...
احساس میکنم سنم بالای 40 سال هست. زیادی پخته شدم در حالی که زیر 24 سال سن دارم. وقتی اطرافمو نگاه میکنم میبینم اکثرا تو زندگیشون شادن. از زندگیشون بهترین استفاده رو میکنن ، لذت میبرن و به اطرافیانشون این حس رو هدیه میدن.
اما من همش تو خودمم اون جوری که دلم میخواد هدفام پیش نمیره ،خیلی کم پیش میاد که شاد بشم. مثلا تو دانشگاه بچه ها یه چیزی میگن انقد میخندن واسه اون حرف، در حالی که واسه من یه حرف معمولیه و خندم نمیگیره و یه لبخند میزنم. تو خانوادمم به همین منوال هست که اکثرا تو کارای خودشون هستن خیلی شوخ نیستیم ، میخوام شاد بشم و شادی رو به خانوادم بدم . دلم میخواد اونا هم شاد باشن .. فقط نمیدونم چطوری ؟
سلام
من کسی هستم که تو این 20 و چند سال هیچ رابطه احساسی با کسی نداشتم. یه آدم گوشه گیر و بی احساس!
چند تا خواهر دارم که ازدواج کردن ولی من بعد از اینهمه مدت به این فکر افتادم که باید رابطه ما خیلی بهتر از اینها می بود! و مقصر همه این قضایا رو هم خودم می دونم .
می خوام تمام تلاشمو بکنم که خودمو تغییر بدم. خیلی دوست دارم بهشون بگم "دوستتون دارم" یا دستشون رو تو دستم بگیرم. ولی همش می ترسم که فکر دیگه ای بکنن!
حتی اگر اینها رو هم بذاریم کنار، من براشون هیچ کاری نکردم. بارها شده بود تو این بیست و چند ساله که ازم خواستن مثلا براشون چیزی بخرم یا جایی ببرمشون ولی انجام ندادم. نه خبری از محبت کردن بوده و نه کادو خریدن و ...
سلام
من پسری 22 ساله هستم و دانشجو کارشناسی . مشکلی که من دارم اینه که نمی تونم زیاد جدی باشم و نمیتونم عصبانی بشم. یعنی وقتی کسی کاری میکنه که منو اذیت میکنه با شوخی بهش تذکر می دم و هر چقدر هم که کارش بد باشه نمی تونم عصبانی بشم .
سوال اولم اینه که به نظرتون این خوبه یا بده ؟ سوال دومم اینه که آیا خانم ها اینجور اخلاق رو می پسندند یا نه؟ ( چون من در شرف ازدواجم ). سوال سومم اینه که اگه این اخلاق رو مناسب نمی دونید راه حل برطرف کردنشو بهم یاد بدید .
با تشکر فراوان
سلام
من یه سری مشکلات دارم مثلا با یه آدم جدیدی که میخوام صحبت کنم قلبم تند تند میزنم یعنی قشنگ ضربان قلبم از روی لباسم معلوم میشه بعد یه کوچولو موقع حرف زدن توپوق میزنم پیشونیم سرد میشه .
یه مشکل دیگه ام دیر جوش بودنمه با یه سری افراد سریع رفیق میشم با یه سری نه با یه سری افراد حرف زدنم میاد با یه سری زبونم اصلا قفل میشه حتی اگه مدت طولانی با هم باشیم .
تلگرام و اینستاگرام که داشتم هر چند وقت یه بار خاطرخواه میشدم اونم خاطر خواه دخترای مختلف ... بعد بدون اینکه باهاشون حرف بزنم یا پیام بدم فعالیتاشونو نگاه میکردم از اینکه یه پسر جدیدی رو فالو میکردن یا مثلا زیر پست یه پسر کامنت میذاشتن یا مثلا لایکش میکردن کفری میشدم اعصابم خرد میشد به خاطر همین گوشیمم فروختمو یه گوشیه ساده خریدم ...
من سریع قانع میشم یعنی یه بچه 4 ساله با 4 کلمه حرف میتونه منو قانع کنه . دم دمی مزاجم ، تصمیم به انجام یه کاری میگیرم بعد اینقدر بهش فکر میکنم ( بیشتر منفی بافی میکنم ) که دلمو میزنه و قیدشو میزنم ... من چرا اینجوریم ؟ به خاطر خودارضایی نیست ؟
سلام
من یه پسر 19 ساله ام، دانشجوام و رشته تحصیلیم خوبه. درسخون هم تا حدودی هستم. مشکلی که من دارم علی الظاهر، همه تجربه اش میکنن و باهاش راه میان اما من فکر میکنم شرایطم تا حدودی خاص باشه.
ببینین من آدم مذهبی هستم و شخصیت آروم و کم تنش دارم. بیرون از خونه و مخصوصا دانشگاه دخترهای همسن خودم رو زیاد میبینم. رنگارنگ و از همه مدل و متاسفانه کنجکاوی و جاذبه جنسی و کلا همه چی باعث میشه فکرم متوجهشون باشه و حواسم پرت شه. تا اینجاش روتینه و برای همه آشناس. اما من شرایطی دارم که این مسئله رو برام حادتر میکنه:
1.من کم حرفم. روزانه تو دانشگاه یا بیرون از اون تا وقتی لزومی نباشه تقریبا با هیچ خانومی حرف نمیزنم و این قضیه یه جورایی داره تابو میشه.
2.من پرکاری تیروئید دارم؛ این باعث میشه با کمترین استرس دست و پام شروع به لرزیدن کنن و حالت ناخوشایند و خجالت آوری پیش بیاد. همینطور باعث میشه دائما بیقراری داشته باشم.
3.علیرغم علاقه ظاهری و یه هوس های موقتی، هیچ علاقه ای به اطوارهای هم نسلای خودم علاقه ندارم.
4.ارتباط با جنس مخالف ابدا برام امکان پذیر نیست چون اولا مذهبی ام ثانیا تا حدودی عاقلم! خلاصه که این امکانش نیست.
5. من اطمینان خاطر دارم که هیچ کسی به من علاقه عاطفی نخواهد داشت!! حتی از نوع زودگذرش!! بی تعارف!! اصلا و ابدا هیچ جذابیتی ندارم.
6.من هنوز خامم و جوون و صحیح نیست به این قضایا ورود کنم
7. از همه مهمتر و اصلی ترین دلیلی که بخاطرش به اینجا رو آوردم، من دچار خیالبافی و توهم هستم... متاسفانه خیالبافی ذهنم رو اشغال میکنه و تمرکزم رو بهم میزنه. و این وقتمو تلف میکنه و از واقعیت دورم میکنه.
8. من قوای جنسی سالم و فعالی دارم!!
خلاصه بخوام بگم اینکه من در معرض هوس هایی هستم و امکان دور شدن از این فضاها برام وجود نداره؛ ذهنم درگیر مسائلی میشه که سرانجام ندارن و خودمم میدونم که اشتباهه.
اما شرایطی که دارم باعث میشه این فکرهای بی اساس اذیتم کنن و آرامش و کار و زندگی رو ازم بگیرن. باید به هر نحوی که هست از دست این احساس نیاز کاذب راحت شم.
لطفا کمکم کنین که عاقلانه تر رفتار کنم و با شرایطی که خودم و جامعه ام داره، (خوب یا بد) کنار بیام و سرم رو گرم چیزایی کنم که واسم نون و آب داشته باشه .
ممنونم
سلام خانوده برتری ها کمکم کنید
سن 22 ، انصراف داده از تحصیل ، بی کار و الاف ، دارای خانواده ای که کاملا از لحاظ عاطفی از هم پاشیده ، معتاد به خود ارضایی ، مضطرب و افسرده ، مثبت بودن اچ بی اس انتی ژن در خون و مزمن بودن این مشکل .
هیچ کس رو ندارم حمایتم کنه ، دیگه از همه چی بریدم ، زندگی برام فقط گذر زمان شده ، صبح تا شب کارم شده گشتن توی سایت همسریابی شاید بتونم یکی رو راضی کنم باهام ازدوج کنه ولی هیچ کس و هیچ کس حتی جواب هم نمیده.
حتی به خانم های 40 سال به بالا هم پیشنهاد ازدواج دادم ولی به خاطر سن کمم قبول نمی کنن ، من اگه یکی حمایتم کنه بهم توجه کنه حالم خوب می شه میرم سر کار یا درسم رو میخونم ، پدر و مادرم که اصلا به فکر نیستن ، گریه هم نمی کنم ، مثل یه چوب خشک شدم .
از لحاظ مسایل دینی هم به هیچ رسیدم فکر کنم جام توی داغ ترین جای جهنم باشه ، به خاطر این که افسردگی و گوشه گیری رو از کودکی داشتم دوستی برای خودم انتخاب نکردم و الان کاملا تنهای تنها هستم ، حتی کسی رو ندارم باهاش درد و دل کنم . منظورم یه دوست خوبه .
وضعیت زندگیم مشخص نیست ، انگار دارم روی هوا راه می رم ، بقیه مسائل هم که توی بالا گفتم ، خانواده هم که از لحاظ احساسی صفرن ، خودم حدس می زنم همه این مشکلاتم ارثی باشه ، به شدت نیاز به توجه دیگران دارم ، اصلا این شده برام یه نیاز مثل اب خوردن و غذا خوردن.
هر کاری می کنم تا دیگران توجهشون طرف من جلب بشه ، خدا هم که فکر کنم کلا با من کاری نداره ، هیچ وقت نتونستم توی زندگیم روی یه تصمیم بمونم همیشه نصف و نیمه رها می کنم میرم .
سلام دوستان
دوستان میخواستم ازتون تشکر کنم. من دختریم بیست ساله که امسال وارد دانشگاه میشم . دوستان من تو گرداب هوس ها افتاده بودم و داشتم زندگیم رو نابود میکردم .
فشار بلوغ و فشار جنسی که بی نهایته. من حتی از صدای پسر ها هم لذت میبرم چه برسه بودن در کنارشون . عاشق پسرام . جنس مذکر . اینا همش نیاز عاطفی و جسمیه . تو رو خدا سرزنشم نکنید بخدا دست خودم نیست که انقد به جنس مخالفم علاقمندم.
بچه ها طوری غرق در این افکار هوس الود شده بودم که نزدیک بود خودمو بدبخت کنم و کم بیارم . من تا حالا با هیچ پسری رابطه نداشتم. نزدیک بود کم بیارم. واقعا میخواستم با پسرا ارتباط برقرار کنم که اومدم حرفای شما رو خوندم که چقدر از عواقب و نتایج ناخوشایند دوستی با پسر گفتید و این طوری بود که چشم و گوشم باز شد. بچه ها شما منو نجات دادید.
واقعا ازتون ممنونم .