سلام عرض شد
نمی دونم این پیام من قراره خونده بشه یا نه 18 ساله هستم
همیشه بچه تو داری بودم
سکوت،گوشه گیر ،قانع، مظلوم
خلاصه...
هیچ وقتم اهل شکایت و نارضایتی و درد و دل و این جور چیزها نبودم
الآن چون حالم خوب نیست این ها رو میگم شاید فرجی حاصل شد
من تا 6 ماه پیش حالم خوب خوب بود
ولی...
سلام
درسته الآن زندگی ها سخت شده و هر کس به نوعی گرفتاره. به قول مامانم هر کسی از عهده زندگیش بیاد هنر کرده. ولی هستند آدم های که واقعا تنهان . نه اینکه بی کس باشند بلکه تنهان.
یعنی احساس تنهایی دارن . علاوه بر اینکه تنهان، خیلی ها رو می شناسم تو حسرت یه آغوشن تو حسرت یه گوش شنوا هستند . تو حسرت یه نگاه گرم.
می خواستم بدونم هر کس به عنوان یه انسان چه کار می تونه بکنه. تا این حس تنهایی کمتر بشه. درسته شاید عده ای نظر بدن ما مسئول زندگی هم نیستیم، و وظیفه ای نداریم. ولی به نظر من چه اشکالی داره.
گه گاهی بدون هیچ چشم داشتنی بهم کمک کنیم. مثلا یه زنگی بزنیم به دوست، به فامیل به یه آشنایی که می دونیم حس تنهایی داره. باهاش حرف بزنیم گوش شنوایی باشیم. مگه چقدر وقت می گیره. من نمی گم حتما گره گشایی کنیم، خیلی ها مون این توان رو نداریم. حداقل می تونیم که گوش بدیم. تسکین بدیم .
سلام
من یه دخترم و هجده نوزده سالمه. آقا رک و پوست کنده بگم من خیلی تنهام، به ظاهر شادم ولی واقعاً از درون خیلی تک و تنهام. هیچ دوستی ندارم به جز گوشیم، بعد خانواده م میگن این قدر نرو توو اون گوشی، بابا آخه چه کار کنم دارم دق می کنم از تنهایی.
مدتیه این جا رو پیدا کردم و یه جورایی وابسته ش شدم، چون تنها جاییه که احساس می کنم می تونم حرف هام رو بگم،، واقعاً هم آنلاین ترین ها، تنها ترین ها هستند، آخه اگه یکی باشه که حرف هامون رو بفهمه چرا باید اون ها رو ول کنیم بریم پی گوشی. من، از تنهایی هست که به گوشی معتاد شدم.
راستش رو بخواید بعضی اوقات میزنه به سرم وارد رابطه دوستی بشم ولی باز جلوی خودم رو می گیرم. با خودم میگم تحمل کن این هم می گذره. نمی دونم چه کار کنم خواهشاً کمکم کنید.
فقط خواهشاً نگید درست رو بخون چون ترکش کردم، نگین برو کتاب بخون که خوشم نمیاد ازش، و اینکه خانواده م هم جوری نیستن که آدم بتونه پیش اون ها خودش باشه.
سلام
میخواستم از دوستان یه سوال که جدیدا دیگه خیلی درگیرش شدم بپرسم، آیا شما هم براتون اتفاق افتاده که دل تون برای خودتون بسوزه؟، من که کلاً اینجوری شدم.
یعنی این جوری بهتون بگم، وقتی دغدغه های خودم رو با اطرافیانم مقایسه میکنم که چقدر پیش پا افتاده هستند، دلم به حال خودم میسوزه. وقتی میرم بیرون میبینم که همه (اکثرا) یکی رو دارن که باهاش خوشن، وقتی میبینم که تو جمع خیلی یا بهتره بگم اصلا بهم توجه نمیشه، وقتی میبینم برای کسی مهم نیستم، وقتی میبینم اگه بمیرم هم هیچ کس هیچ احساسی نخواهد داشت، و ... ، دلم به حال خودم میسوزه.
جدیدا تنهایی میرم تو پارک مردم رو نگاه میکنم و حسرت میخورم. اخیرا سیگاری هم شدم. نمیدونم این دیگه چه نوع افسردگیه، حس میکنم به دنیا اومدم که سکوها خالی نباشه. جوری شدم که همه ازم فراری هستند. میگن حرف هام همش بوی غم میده. البته حق دارن چون اصلا شرایط منو نمیفهمن.
نمیدونم تا حالا حس تنهایی تو جمع رو تجربه کردین؟، این که هیچ کس نیست کمک تون کنه یا اقلاً درک تون کنه رو درکش کردین؟
سلام
من یه دختر 17 ساله هستم که یه بیماری قلبی مادرزادی دارم، بیماری که هیچ علائمی نداشت و من به بدترین نحو ممکن متوجه شدم، طوری که تا ایست قلبی هم پیش رفتم در صورتی که من قبل از اون خیلی آدم فعالی بودم، ورزش می کردم و کلاس های جور وا جور شرکت می کردم.
اما این بیماری هیچ علامتی از خودش نشون نداده بود با اینکه من به طور سنگین فعالیت بدنی داشتم، پدر و مادرم هر دو پزشک بودن و من چکاپ منظمی داشتم اما یک دفعه این بیماری عود کرد و من تا ایست قلبی پیش رفتم و بعد از اون یک ماه تموم بیمارستان بودم.
الان حدود سه ماهی میشه که مرخص شدم و اون مشکل قلبی هم به طور کامل رفع و رجوع شده اما دکتر میگه تا دو سال هیچ گونه فعالیت ورزشی نباید بکنم، چون این مشکل در دوران نوجوانی برگشت پذیره و الان من واقعا افسرده شدم وقتی تو مدرسه دوستام رو می بینم که ورزش میکنن واقعا گریم میگیره، وقتی مامان بابام رو میبینم که چقدر بعد از این جریان شکسته شدن، دلم میخواد بمیرم.
سلام
من هیچ وقت پسر هم سن و سال که بخوام باهاش رفیق بشم، بین فامیل و همسایه نداشتیم به اون صورت، الان من دانشجو هستم و کاملا احساس تنهایی میکنم.
تنهایی بیشتر ریشه در گذشته ام داره، من از همان دوران راهنمایی دوستان زیادی نداشتم، دبیرستان اومدم بازم همین طور، یعنی به هر دری میزدم نمیشد، انگار با بقیه خیلی فرق ها داشتم.
نمونه ش یه همکلاسی داشتم توی سوم دبیرستان، مثل داداش ازش خوشم می اومد، ولی اون متوجه نبود من یه بچه متوسط یا شاید هم مثبت بودم، ولی اون یه پسر شر به خاطر همین دوستی مون جدی نشد.
اون ترک تحصیل کرد، ولی هنوز به یادش هستم، شاید سالی یه بار اونم یه لحظه میبینمش، وقتی میبینم روابطم با دوستانم اینطوریه خیلی دلم میگیره، شما راهکار بدید؛
به عنوان مثال با همین یه دونه دوستم چطور رفیق بشم و روابط مون خوب بشه، چطور بهش نزدیکتر بشم و صمیمی‌تر باشیم، خیلی حالم بده از این وضعیت
منم یکه و تنها، منم که چون اشکی به خاک افتاده ام، منم اون پیرمرد تنهایی که یاد خاطرات مادرش افتاده، منم اون بازمانده از کاروان، منم اون بچه ای که بعد از فهمیدن یتیم شدنش بغض گلوش رو فشار میده، آره منم یکه و تنها، منم اون که هیچ کس رو نداره حتی خودش رو، منم اون که همه دردهای عالم تو چشماشه، منم که به خاک افتادم، اشک، اشکی ام که به خاکی سرد و آفتاب ندیده افتاده.
سلام، من یه پسرم 21، 22 ساله ام، آدم خیلی بیخیال، پر هیجان، ماجراجو و سرزنده بودم، آدمی بودم که همیشه مشغول کاری بود که ازش لذت میبرد، قوی و محکم، طوری که از رو به رو شدن با مرگ نمیترسیدم، نه از روی خسته بودن از زندگی، این حس از اعتماد به نفس و سر زندگی من می اومد.
همه کار میکردم، ساز میزدم، میخوندم، ترانه مینوشتم، آهنگ سازی میکردم، هر چی که دلم میخواست رو یاد میگرفتم. اما این روزهای قدرت درونی من با همه شادی و غم هاش زیاد دووم نیاورد.
سلام به تمامی دوستان خوب من
دوستان من الان 19 سالمه ، دانشجو هستم . جدیدا ، شدیدا وسواس فکری بد دارم . خیلی خیلی بد، اون قدر بد که وقتی دارم راه میرم اصلا احساس نمیکنم رو زمینم انگار رو هوام و از زمین جدام .
انگار جسم بی روحم ، همش به فکر اخرتم ، همش نگرانم. نگران خیلی هام ، همش فکرهای مرگ رو قبر رو وووو.... ، خیلی ناامید بودم بیشتر شدم .