سلام
من هیچ وقت پسر هم سن و سال که بخوام باهاش رفیق بشم، بین فامیل و همسایه نداشتیم به اون صورت، الان من دانشجو هستم و کاملا احساس تنهایی میکنم.
تنهایی بیشتر ریشه در گذشته ام داره، من از همان دوران راهنمایی دوستان زیادی نداشتم، دبیرستان اومدم بازم همین طور، یعنی به هر دری میزدم نمیشد، انگار با بقیه خیلی فرق ها داشتم.
نمونه ش یه همکلاسی داشتم توی سوم دبیرستان، مثل داداش ازش خوشم می اومد، ولی اون متوجه نبود من یه بچه متوسط یا شاید هم مثبت بودم، ولی اون یه پسر شر به خاطر همین دوستی مون جدی نشد.
اون ترک تحصیل کرد، ولی هنوز به یادش هستم، شاید سالی یه بار اونم یه لحظه میبینمش، وقتی میبینم روابطم با دوستانم اینطوریه خیلی دلم میگیره، شما راهکار بدید؛
به عنوان مثال با همین یه دونه دوستم چطور رفیق بشم و روابط مون خوب بشه، چطور بهش نزدیکتر بشم و صمیمی‌تر باشیم، خیلی حالم بده از این وضعیت
مرتبط:
مدیریت روابط با دوستان نامناسب بدون قطع ارتباط
صمیمی نشدن با همکار، کاری خلاف اخلاق محسوب میشه؟
با کسی که در دوستی افراط میکنه چطور بایدبرخورد کرد
صمیمی بودن خواستگارم با دخترهای دیگه اعصابم رو به هم ریخته
مدیرم به شدت داره باهام صمیمی میشه و من میترسم
چرا نمی تونم دوستان صمیمی خودم رو نگه دارم ؟
دیگه نمیخوام دوست صمیمی داشته باشم
داشتن یه دوست واقعی و صمیمی برام شده عقده
22 سالمه ولی نتونستم یه دوست صمیمی برای خودم پیدا کنم
هیچ وقت نفهمیدم که چرا دیگران با من صمیمی نمیشن
کسی که بعد از 5 سال تونستم باهاش صمیمی بشم حالا...
در برخورد های اول با کسی نمیتونم صمیمی بشم
خیلی به ندرت دوست صمیمی پیدا میکنم
یه دوست صمیمی داشتیم که اونم تو زرد از آب در اومد
← مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه) ← روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۵ مطلب مشابه)
- ۲۹۶۱ بازدید توسط ۱۱۴۶ نفر
- جمعه ۱۲ مهر ۹۸ - ۱۲:۳۱
