تعریف شما از دوست چیه؟

سلام

تعریف شما از دوست چیه؟، کلاً به چه افرادی میگید دوست؟، یه نفر با هر کی خوش و بش می کنه میگه دوستمه، یا نه، باید کلی با هم وقت بگذرونن تا بهش بگن دوست، تو این وبلاگ در مورد ارتباط و حد و حدود با جنس مخالف بیاین این دفعه در مورد ارتباط با همجنس هامون بگیم.

باید با یه نفر چطور برخورد کنیم که حد و حدود خودش رو بدونه، خیانت نکنه یا فاصله نگیره ...

مرتبط:

مدیریت روابط با دوستان نامناسب بدون قطع ارتباط

صمیمی نشدن با همکار، کاری خلاف اخلاق محسوب میشه؟

با کسی که در دوستی افراط میکنه چطور بایدبرخورد کرد

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تقویت روابط اجتماعی (۷۹ مطلب مشابه)

یکی دو ساله احساس میکنم کسی از من خوشش نمیاد

سلام دوستان

من پسرم، 21 سالمه، نمیدونم چرا یک مدت در حد یکی دو سال، احساس میکنم کسی از من خوشش نمیاد، با هیچ دختری نمیتونم ارتباط بگیرم،  نیتم هم بد نیست در حالی که خیلی خوب برخورد میکنم ولی تحویلم نمیگیرن و بعد یکی دو روز دیگه جوابم رو به زور میدن.

هر کسی چه دختر چه پسر به مشکل میخورن کمک شون میکنم ولی بعدش که کارشون راه افتاد یادشون میرم، یه کم، کم رو هستم و مثل بعضی از پسرهای امروزی اهل قرتی بازی و خیابون گردی نیستم.

لباس پوشیدن و ظاهرم در حد وسطه، زیاد سرگرم کننده نیستم و حتی رفقام هم دیگه ازم سراغی نمیگیرن، با رفقای صمیمی در خلوت خیلی خوبم و پر حرف، ولی توی جمع ساکتم و رفیق جدید سخت میتونم پیدا کنم.

شخصیتم مهربان و دلسوزم، هر کی هر کار داشته باشه براش انجام میدم، نمیدونم چیکار کنم، دارم تنها میشم، قبلا خیلی بهتر بود بعضی وقت ها فکر میکنم جادو شدم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۱۰ مطلب مشابه)

هیچ وقت دوستی پیدا نمیکنم که برام بمونه

سلام

من دختر هستم، دانشجوی فوق لیسانس در یکی از دانشگاه های خوب، مسئله ای که همیشه از بچگی برای من وجود داشته اینه که به دلیل یه سری مسائل با فامیل هامون رفت و آمد نداشتیم، در واقع حتی مادر بزرگ پدر بزرگ هم ندارم و سال تا سال هم کسی در خونه مون رو نمیزنه و البته خب ارزش رفت و آمد رو هم نداشتن، این ها به کنار، اینکه هیچ وقت مسافرت نرفتیم و حتی یه گردش ساده هم نمیریم به دلیل فضای بدی که تو خونه مون وجود داره و البته مشکل اصلی هم پدرم هستن که هیچ وقت به فکر ما نبودن.

دوران ابتدایی راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه گذشت ولی هیچ وقت دوستی پیدا نکردم که برام بمونه، بعدِ تموم شدن اون دوره اون ها هم تموم میشدن، حتی کلاس زبان و باشگاه هم رفتم. 

بعدش خواستم خوابگاه رو تجربه کنم تا شاید دوستانی که برام بمونن پیدا کنم که متاسفانه تصورم اشتباه بود چون با افرادی هم اتاقی شدم که خیلی خشک بودن کل ترم تو اتاق میمونن و حتی درد و دل هم نمیکنن. 

از اون جایی که من دختر کاملا اجتماعی هستم به شدت دوست دارم بین مردم باشم، فامیل داشته باشم، دوست پیدا کنم و با آدم ها حرف بزنم، واقعا این مسئله منو اذیتم میکنه،من همیشه تنهام. 

من از هیچ کسی، هیچ توقعی ندارم، درسته من دوست داشتم دوستانی پیدا کنم که گروه تشکیل بدیم بریم گردش یا بازار و با هم باشیم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۹۴ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۹۶ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۴ مطلب مشابه)

با هر کس که دوست میشم نمیتونم ادامه بدم

خانمی هستم متاهل و ۳۴ ساله، همسر خوبی دارم، دلم گرفته و بغض دارم؛

در نوجوانیم با دختر همکلاسیم دوست شدم که رفته رفته عاشق و وابسته اش شدم. به خاطر ایشون با همه دوستانم قطع رابطه کردم، اما بعد از چند سال یهو رفت و من تنها شدم. شب و روزم به گریه گذشت. 

دانشگاهم رو نتونستم به پایان برسونم و با نمراتی بد انصراف دادم. روحیه ام افتضاح بود. همزمان آزمون استخدام آموزش و پرورش آمد اما شرایط شرکت در آن را نداشتم. روزنامه نگاری میکردم به خاطر کمبود امکانات و فضای بسته خانواده و محله مون مجبور شدم که رها کنم. شب ها دیر میرسیدم. ماشین نداشتیم. پول نبود. برادرم گیر میداد. نمیتونستم یک تیپ معمولی بزنم و خجالت میکشیدم که با اون وضع ظاهری برم به اون سر تهران ...

برادر معتاد داشتم که خیلی بهم گیر میداد، همیشه شکاک بود و مدام نگران بود از اینکه دوست پسر نداشته باشم ولی هیچ موقع اهل این کارها نبودم، چون خیلی خجالتی بودم. برادرم که بعدها ازدواج کرد از خوشحالی دو تا بال در آوردم و هزار بار خدا رو شکر کردم که از دستش هر چند دیر اما بالاخره خلاص شدم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های زنان (۱۹ مطلب مشابه)

در ارتباط و برخورد با دوستانم مشکل دارم

سلام

من هیچ وقت پسر هم سن و سال که بخوام باهاش رفیق بشم، بین فامیل و همسایه نداشتیم به اون صورت، الان من دانشجو هستم و کاملا احساس تنهایی میکنم.

تنهایی بیشتر ریشه در گذشته ام داره، من از همان دوران راهنمایی دوستان زیادی نداشتم، دبیرستان اومدم بازم همین طور، یعنی به هر دری میزدم نمیشد، انگار با بقیه خیلی فرق ها داشتم.

نمونه‌ ش یه همکلاسی داشتم توی سوم دبیرستان، مثل داداش ازش خوشم می اومد، ولی اون متوجه نبود من یه بچه متوسط یا شاید هم مثبت بودم، ولی اون یه پسر شر به خاطر همین دوستی مون جدی نشد.

اون ترک تحصیل کرد، ولی هنوز به یادش هستم، شاید سالی یه بار اونم یه لحظه میبینمش، وقتی میبینم روابطم با دوستانم اینطوریه خیلی دلم میگیره، شما راهکار بدید؛

به عنوان مثال با همین یه دونه دوستم چطور رفیق بشم و روابط مون خوب بشه، چطور بهش نزدیکتر بشم و صمیمی‌تر باشیم، خیلی حالم بده از این وضعیت

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۱۰ مطلب مشابه) روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۳ مطلب مشابه)