رفقای خوب کجا قایم میشن؟

سلام و وقت بخیر اساتید

برای تفهیم کردن بهتر سوالم باید یه بیوگرافی ریز بیام براتون، من تقریباً 20 سالمه و در حال حاضر دانشجوی یه دانشگاه سراسری هستم، تو خانواده ما کلاً رسمه که به جای اینکه دختر رو بعد کنکور شوهرش بدن، مثل پسرهای خانواده بایستی بره سر کار و کم استقلال مالیش رو بدست بیاره، خب تا اینجا چنین خوب و نازه برای من! 

من شخصیت درونگرا، آروم، مستقل و فعالی دارم و خیلی از این طرح خوشم اومد اتفاقاً، کنکور رو که دادم دوران شروع کرونا بود و نتونستم برم تهران برای دانشگاه، از یه طرف دیگه نمی تونستم حضوراً برم سر کار، پس شروع کردم به شرکت در دوره های آموزشی مجازی از صبح تا شب، تو یه سال اول یه عالمه مهارت های مختلف یاد گرفتم 

ولی اتفاقی که افتاد این بود که خیلی دور شدم از آدم‌ها از جمله فامیل و دوستانم، رفت و آمد هام با آدم‌ها خیلی کمتر شده بود البته طبیعیه و برای همه اتفاق افتاد

ولی من حتی در حد پیام هم بعد نتایج کنکور با دوستانم ارتباط نداشتم البته احساس بدی نداشتم در کل، سرم شلوغ بود ولی به هر حال قرار گذاشتیم کافه با چند تا از بهترین دوستان دبیرستانم، شروع به حرف زدن که کردن، مغزم هنگ کرد.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۲۸ مطلب مشابه) مسائل دختران جوان (۲۳۳۸ مطلب مشابه)

با هر کس که دوست میشم نمیتونم ادامه بدم

خانمی هستم متاهل و ۳۴ ساله، همسر خوبی دارم، دلم گرفته و بغض دارم؛

در نوجوانیم با دختر همکلاسیم دوست شدم که رفته رفته عاشق و وابسته اش شدم. به خاطر ایشون با همه دوستانم قطع رابطه کردم، اما بعد از چند سال یهو رفت و من تنها شدم. شب و روزم به گریه گذشت. 

دانشگاهم رو نتونستم به پایان برسونم و با نمراتی بد انصراف دادم. روحیه ام افتضاح بود. همزمان آزمون استخدام آموزش و پرورش آمد اما شرایط شرکت در آن را نداشتم. روزنامه نگاری میکردم به خاطر کمبود امکانات و فضای بسته خانواده و محله مون مجبور شدم که رها کنم. شب ها دیر میرسیدم. ماشین نداشتیم. پول نبود. برادرم گیر میداد. نمیتونستم یک تیپ معمولی بزنم و خجالت میکشیدم که با اون وضع ظاهری برم به اون سر تهران ...

برادر معتاد داشتم که خیلی بهم گیر میداد، همیشه شکاک بود و مدام نگران بود از اینکه دوست پسر نداشته باشم ولی هیچ موقع اهل این کارها نبودم، چون خیلی خجالتی بودم. برادرم که بعدها ازدواج کرد از خوشحالی دو تا بال در آوردم و هزار بار خدا رو شکر کردم که از دستش هر چند دیر اما بالاخره خلاص شدم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های زنان (۱۹ مطلب مشابه)

در ارتباط و برخورد با دوستانم مشکل دارم

سلام

من هیچ وقت پسر هم سن و سال که بخوام باهاش رفیق بشم، بین فامیل و همسایه نداشتیم به اون صورت، الان من دانشجو هستم و کاملا احساس تنهایی میکنم.

تنهایی بیشتر ریشه در گذشته ام داره، من از همان دوران راهنمایی دوستان زیادی نداشتم، دبیرستان اومدم بازم همین طور، یعنی به هر دری میزدم نمیشد، انگار با بقیه خیلی فرق ها داشتم.

نمونه‌ ش یه همکلاسی داشتم توی سوم دبیرستان، مثل داداش ازش خوشم می اومد، ولی اون متوجه نبود من یه بچه متوسط یا شاید هم مثبت بودم، ولی اون یه پسر شر به خاطر همین دوستی مون جدی نشد.

اون ترک تحصیل کرد، ولی هنوز به یادش هستم، شاید سالی یه بار اونم یه لحظه میبینمش، وقتی میبینم روابطم با دوستانم اینطوریه خیلی دلم میگیره، شما راهکار بدید؛

به عنوان مثال با همین یه دونه دوستم چطور رفیق بشم و روابط مون خوب بشه، چطور بهش نزدیکتر بشم و صمیمی‌تر باشیم، خیلی حالم بده از این وضعیت

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۲۸ مطلب مشابه) روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۴ مطلب مشابه)