می‌دونم که زندگی با گذشت زیباست ولی‌ من از حقم نمی‌تونم بگذرم

سلام دوستان

من یه مشکلی‌ دارم اینکه از خود گذشتگی ندارم، جایی که منفعت خودم باشه از اون کوتاه نمیام. البته هیچ وقت به کسی‌ ظلم یا ناحقی نمیکنم ولی‌ از حقم کوتاه نمی‌یام. و این باعث شده که توی خانوادم مشکل داشته باشم من نمی‌خوام کسی‌ را اذیت کنم ولی‌ از حقم کوتاه نمی‌یام و این باعث می‌شه که گاهی افراد خانواده از من ناراحت میشن و میگن تو خیلی‌ مغروری.

همین دیشب سر یه موضوعی من اصلا کوتاه نیومدم در مقابل خواهر کوچیکم و حقم را خواستم و خواهر بزرگم اومد به جای اینکه به کوچیکتره که 15 سالست چیزی بگه میخواست من را وادار کنه که کوتاه بیام و من قبول نکردم و گفتم که ناحق میگی پس عدالت چی‌ شد گفت آره ناحق میگم ولی‌ تو باید کوتاه بیای‌ من هم قبول نکردم و یه مشاجره به وجود اومد بین ۳ خواهر.

من خودم بعدا همیشه ناراحت میشم از اینکه بقیه از دست من ناراحت شن ولی‌ در لحظه کوتاه نمی‌یام البته بعدا هم از اینکه از حقم نگذشتم ناراحت نمی شم فقط از اینکه چرا بقیه ناراحت شدن ناراحت میشم.

می‌خوام کمکم کنید که من بتونم در مقابل اعضای خانوادم کوتاه بیام و از حقم گاهی بگذرم، یه کتابی‌ یه راه حلی‌ یه توصیه ای. چون می‌دونم که زندگی با گذشت زیباست ولی‌ من از حقم نمی‌تونم بگذرم.

ممنون از شما

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

جدیدا احساس میکنم از زندگی که دارم راضی نیستم

سلام

دخترری 15 ساله ام که هم از نظر قیافه خوبم هم از لحاظ درسی . با پدر و مادر و برادرم هم خوبم ولی جدیدا احساس میکنم از زندگی که دارم راضی نیستم. مثلا افکارم با مادرم تفاوت داره و سر همین موضوع با مادرم همیشه بحث میکنم.

احساس میکنم زندگی دوستام ازم بهتره . با اینکه از لحاظ مالی هم خوببم اما جدیدا خیلی درونگرا شدم. من قبلا خیلی شوخ و اجتماعی بودم .

الان تو مدرسه اجتماعی هستم اما با خانواده و فامیلام خیلی رابطم کم رنگ شده و زیاد باهاشون حرف نمیزنم و همش ناامیدم. در واقع افسرده شدم و اهنگای غمگین گوش میدم و زود عصبانی میشم و همش گریه میکنم. به نظرتون مشکل من چیه و باید چی کار کنم؟

ممنونم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

تا میگن طرف پزشکه تو مغزم رنک بندی میشه

سلام

دانشجوی پیراپزشکی هستم که کارم در محیط بیمارستانه ( اتاق عمل بیهوشی مامایی پرستاری ) ... راستش من به تمام حرفایی که از احترام به شخصیت و باور افراد و چه میدونم نه احترام به خاطر شغل و بالا بودن و ایناست فکر کردم و قبول دارم ( مثل پستی که تیترش این بود" چرا خط کش سنجش ادم شغل و ثروت باشه ") حرفای سوال کننده این پست و تمام کامنتاشو باور دارم ولی هنوز ته قلبم نمیتونم مثل اون افراد و سوال کنندش و اینا خالصانه باور کنم .

یعنی همش تا میگن طرف پزشکه تو مغزم رنک بندی میشه و انگار طرف خیلی از من سر تره و من احساس کاستی دارم بدم میاد از این طرز فکر . دلم میخواد اعتماد بنفسمو همیشه حفظ کنم . از این فضای بد در جامعه متنفرم😭

کمکم کنید بتونم کنار بیام و به قول معروف قبول کنم واقعا باورامو ... چند روز دیگه کاراموزیام شروع میشه

کمکم کنید 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

دخترم ولی به دخترا هم علاقه دارم

سلام

دخترم ولی به دخترا هم علاقه دارم . شاید باورتون نشه ولی من از همون بچگی به دخترا علاقه داشتم. البته اینم بگم که  به روز قیامت اعتقاد دارم و همین مانعم میشه ولی میترسم میترسم  که یه روزی شیطون گولم بزنه و دنیا و اخرتم رو نابود کنه. (.میدونم این گناه خیلی بزرگیه و خواهشا از عذابا و ایناش نگین که خودم از همتون اگاه ترم نسبت بهشون)

من واقعا از خودم خجالت میکشم بعضی وقتا که تحریک میشم و حتی به یکی از دوستام علاقه پیدا کردم ، بدون تعریف از خود کمی تا قسمتی جذابم ( هم از نظر اخلاقی هم از نظر ظاهری) و خیلی نامحسوس بهم چراغ سبزم نشون دادن ( از دخترا )

من مشکلمو اینجا مطرح کردم چون انقد از این موضوع شرمم میشه که نمیتونم حتی تصور کنم به یه روانشناس این حرفا رو بزنم . میخوام این حسو از بین ببرم و نابود کنم یا حتی ازش متنفر بشم .  آیا راهی سراغ دارین که بتونم از شرش خلاص بشم؟ قصد ازدواجم فعلا ندارم .

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

من دارم سال به سال مغرور تر یا شاید خجالتی تر میشم

سلام

نمیدونم مشکل من غرورمه یا خجالت اما هر چی که هست خیلی اعصابمو بهم ریخته ، یکی بزرگترین ارزوهامه دستای پدرمو و مادرمو ببوسم شدنی هم هست چون الحمدالله پدر و مادرم در کنار منن ،  اما یه مشکل دارم  ، خجالت میکشم .

ارزو دارم یه بار سرمو رو پا بابام بذارم بغلش کنم بوسش کنم پاهاشو بمالم و و...میدونم خیلیا حسرت این چیزا به دلشون هست ولی چون پدر ومادرشون فوت کرده نمیتونند دیگه فرصتی ندارم منم ترسم از اینه خدایی نکرده خدایی نکرده بعد از ۱۲۰ سال این توفیقو خدا ازم بگیره و بگم ای کاش خجالت نمیکشیدم اون موقع .

و مشکل بعدی اینه که من نمیتونم به خانواده ام بگم معذرت میخوام برای بقیه اینطوری نیستما فقط نسبت به خانواده ام اینطوره وقتی حتی یه اخم به مامانم میکنم تمام بدنم سست میشه پشیمون میشم اما نمیتونم معذرت خواهی کنم شاید بخاطر اینه هر وقت تو خونه معذرت خواهی کردم بهم گفتن معذرت خواهیت بدرد نمیخوره و تو همیشه میگی ببخشید..

الان ۱۸ سالمه و دخترم و من دارم سال به سال مغرور تر یا شاید خجالتی تر میشم خیلی حس بدی دارم  .

از کاربرای خانواده برتر میخوام اگر توصیه ای دارن بهم بگن

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

می خوام کودکیم رو فراموش کنم و خودم رو از نو بسازم

سلام دوستان

دختری هستم که از پدرم میترسم، این ترس ریشه در کودکی من داره، دعواهای مکرر پدرم با مادرم و دونستن در و همسایه. سر و صداهای زیاد پدرم موقع دعوا و فحش هایی که به مادرم و ما میداد ، همه باعث این ترس من شدن.

پدر من صبح میره و شب برمیگرده خونه، هیچ نمازیشون قضا نمیشه متاسفانه فقط ظاهر اسلام رو نگه داشتن و اخلاق ندارن. ما که بزرگ شدیم خوب شده یه کم دیگه مثه سابق دعوا نمی کنه و ساکت میشه.

اما از کودکیم تا الان که 26 سالمه ، هر موقع پدرم در زده، بند دل من میریزه. نه تنها من بلکه مادرم هم، خواهر و برادرم بهتر شدن. شب که پدرم برمی گرده ،قبل اینکه در بزنه،خودش دستگیره در رو تکون میده تا اگه در بازه بیاد داخل ،بعد اگه قفل باشه در میزنه، این استرس زیادی به من میده.

کلا شب که میاد خونه ما هممون بدون اینکه ببینیمش میریم توی اتاق هامون ،و فقط مادرم با پدرم صحبت میکنه و شام رو هم تنها توی اتاقش میخوره. دوس نداره سر سفره جمعی بنشینه، همیشه تنهایی رو انتخاب میکنه.

صبح زودم که میره ما خوابیم، و گاها حتی هفته ای پدرم رو من نمیبینم. هنوز وقتی سر هر چیزی صداش یکم حتی توی بحث عادی،با مادرم بلند میشه،من دلم میلرزه و استرس زیادی بهم منتقل میشه.

خیلی این مشکل اذیتم میکنه،به بدی سابق نمونده پدرم میدونم،ولی چی کار کنم تا خودم رو کنترل کنم و برام عادی بشه این چیزا؟

واقعا میترسم،حس میکنم بالاخره سر این استرس ها بلایی سر من میاد. پدر بالای 60 سال سن داره .

لطفا کمکم کنید کودکیم رو فراموش کنم و خودم رو از نو بسازم

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
روابط با پدر (۲۳ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

من در تمام زندگیم تحقیر شدم

سلام به دوستای مجازی عزیز و ناشناخته ام

اگه بخوام در یک جمله تمام زندگیم رو خلاصه کنم ، باید بگم من تو تمام زندگیم تحقیر شدم. هر چند در ظاهر زندگیم همه چی سر جاشه ولی به خاطر شرایط خاصی که داشتم کل عمرم رو تحقیر شدم.

الآن درباره یه موردش میخوام نظر شماها رو بدونم. من با اینکه مذهبی نبودم ولی از همون اول یه حس فطری داشتم که میخواستم روسری داشته باشم جلو نامحرم ولی خانوادم اجازه نمیدادن. و بعد از بلوغ هم جلو مردای فامیل اجازه نمیدادن روسری داشته باشم و بیرون هم تا جایی که امکان داشت نمیذاشتن حجاب داشته باشم.

من از اینکه بدون روسری بودم خیلی احساس حقارت میکردم. همه ی زندگیمو احساس شکنجه شدن داشتم اما اطرافیانم متوجه این احساس نبودن. حتی یه بار یه جایی بودیم و یه چادر سرم کردم، بابام با عصبانیت خیلی شدید چادرو از سرم کشید خیلی خاطره ی فجیعی بود و یادمه خیلی وقتا به خاطر اینکه نذاشتن با احساسات دینیم زندگی کنم فقط گریه میکردم . 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

دوستم داره تشویقم میکنه که در جشن تولدش با یکی دوست بشم ؟

سلام

من یه دختر 16 ساله ام که از روزی که به سن تکلیف رسیدم تا این چند ماه اخیر هم حجاب خوبی داشتم و هم نمازم را میخواندم اما چند وقتی میشه که اصلا حوصله نماز خوندن ندارم و احساس میکنم که خدا من رو دوست ندارد.

یکی از دوستام هم مدام بهم میگه نماز خوندن فایده ای نداره و همش ریا هست و ... من درسم خوبه و معدل پارسالم 20 شده بود و چند تا از دوستام هم بعد اینکه معدلشون از من پایین تر شد باهام بد شدن و میگن بهم خرخون خود شیرین.

یکی از دوستام هم تولدش منو دعوت کرده و گفته که قاطین و فامیلا و دوست پسرای دیگشون هم هستن. بهم گفته یه نفرم هست که خیلی اخلاقاش شبیه تو هست و بیا مهمونی و باهاش اشنا شو و دوست شو. بعد بهم گفت برای اینکه مادرت نفهمه الکی بگو میرم خونه فلانی درس بخونم.

اخه من تک فرزندم و پدر و مادرم هم شاغلن و کلا بیشتر اوقات روز رو تنها ام. حالا نمیدونم برم به مهمونی و به حرفای دوستام گوش بدم یا نه ؟

خواهش میکنم کمکم کنین.

ممنونم

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

مشکلم اینه که از همه چی مینالم و شاکیم

سلام

دوستان من 25 به بالا سنمه و مشکلم اینه که از همه چی مینالم و شاکیم. همش استرس دارم. از زمان مدرسه تا الان که دانشجو ام همین حسو داشتم. جاذب انرژی منفیم و بارها به چیزای بدی که فکر کردم اتفاق افتاده. همه هم اخلاقمو فهمیدن. هیچ جوره هم اصلاح نمیشم.

حتی برا کار هم استرس دارم در صورتی که کار من استرس زا نیس! همش غر میزنم و با خودم میگم بعد از فلان کار از زندگی لذت میبرم ولی ای داد. بعد از مدرسه، بعد دانشگاه، آخر هفته ... 

البته شاکر خدا هستم ولی از لحظات زندگیم خوب استفاده نمیکنم. زمان تفریحم استرس دست از سرم بر نمیداره. ضمنا کلی اهمال کارم و کارامو میندازم دقیقه نود . همش فکر میکنم نمیتونم پایان نامه بنویسم و با اینکه استرس دارم بیخیالش میشم. پیش یه روانپزشک عالیم رفتم گفته مشکل نداری و ورزش و این چیزا رو تجویز کرد اما من واقعا از دست خودم عصبانیم که همش روزای عمرم سر این استرسای بیخود درس و کار میگذره.

جدیدنا خیلی میخوابم و کلا برا زندگیم برنامه ندارم و مسئولیت گریزم. لطفا اگه راه حلی مد نظرتونه بگین.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

به خیلی چیزها می خوام برسم ولی اراده ندارم

سلام و خدا قوت

دوستان من امکان حضور به مشاور رو ندارم نمیدونم چیکار کنم ؟ دو ساله پشت کنکورم ولی نمیدونم چرا عین بقیه که ارزوی رسیدن به هدفی رو دارند من ندارم . دوست دارم ادم تحصیلکرده و موفقی بشم دوست دارم وظایف بندگیمو انجام بدم و باعث افتخار خانوادم بشم دوست دارم کار ابرومند و درامد خوبی داشته باشم ولی در عمل ... !

در خانوداه مادرم دو تا دندونپزشک هست مادرم هم دوست داشت منم عین اونا دندونپزشک بشم من هم سال اول هر چی کلاس که لازم داشتم رفتم ولی خودم تلاش نکردم به مادرم گفتم من دندون دوست ندارم مادرم هم قبول کرد گفت برو هر رشته ای که دوست داری جایگاه اجتماعی واسه خودت داشته باش ولی من گاهی وقتا مطب دندونپزشکی رو تو ذهنم میارم توی اینترنت عکس انواع مطب ها رو میارم و دوست ارم که مطبم اون شکلی باشه ولی بعدا با خودم میگم نکنه این علاقه منم بخاطر مادرمه و علاقه قلبی نداشته باشم و بعدا پشیمون بشم .

خیلی چیزا رو دوست دارم که بهشون برسم ولی چیکار کنم که اراده ام قوی بشه ؟ انگاری خودمو نمیشناسم نمیدونم از چه رشته ای خوشم میاد ولی خب دوندون رو هم میخوام

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

دید آقایون نسبت به دختری که همیشه میگه و میخنده چطوره؟

سلام

من معمولا شادم و میخندم همیشه چیزای خنده دار به ذهنم میرسه چه تو خونه چه بیرون مخصوصا اگه اون روز خوشحال باشم که معمولا هم خوشحالم.

تنها وقتایی که ناراحتم یا احساس خطر میکنم مثلا حس میکنم یه مرد چش چرون تو محیط اطرافه شوخی نمیکنم تو خونه که اشکالی نداره ولی بیرون می ترسم بقیه فکرای بد راجع به من کنند و اینکه من اعتماد به نفسم بالاست همیشه میگم میخندم به همه احترام میذارم .

مردا مثل برادرای من هستند و زن ها مثل خواهرای من ، چند روز پیش استادم بعد از جلسه دوم درس بهم پیام داد و گفت از من خوشش میاد مرد خوب و واقعا جنتلمن هستند ایشون ولی ۱۶ سال از من بزرگترند و الان اصلا شرایط ازدواج را ندارند .

نمیدونم چی پیش خودش فکر کرده که یه همچین درخواستی داده ؟ می خواستم بدونم آقایون شما اگه یه دختری مثل من ببینید چه فکری میکنید چرا من هر جا میرم چند تا درخواست آشنایی دارم نکنه راجع به من فکر بد میکنند ؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

کسی رو سرزنش کردم، الان می ترسم سر خودم بیاد

سلام به همگی

یه مشکلی برام پیش اومده و واقعا نمیدونم چیکار کنم؟

من چند روز پیش با کسی دعوام شد و توی اون دعوا حق با من بود واقعا حق من بود بالاخره هر چی شد یه سری افراد اومدن ما رو جدا کردن و من بعد از اون ماجرا نشستم به گریه کردن و چون دل پری داشتم سر یکی دو موضوع اون شخص رو سرزنش کردم ولی بعدش که اروم شدن فهمیدم کارم واقعا غلط بوده .

حالا هم خودم عذاب وجدان دارم هم طبق این حدیث که میگن هر مومنی فردی رو بخاطر کاری سرزنش کنه نمیرد مگرا انکه به ان گرفتار شود .

حالا سوالم از شما اینه که چیکار کنم؟ برم ازش حلالیت بطلبم؟ الان که نمیشه رفت اگرم بشه حدودا یک ماه دیگه میرم بهش میگم. ولی اگرم برم فکر میکنه حق با اون بوده ... چیکار کنم دوستان؟ لطفا کمک کنید .

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

نمیدونم به فکر مامان بابام باشم یا پرواز خودم ؟

سلام

من ۱۹ سالمه.  یه دختر پشت کنکور رشته تجربی . تک فرزندم و مامان بابام از بچگی خیلی باهام مهربون و خوب بودن. تمام زندگیشونو صرف بزرگ کردن من کردن.

ولی مشکلی که من دارم اینه که از بودن کنارشون  لذت نمیبرم و ترجیح میدم تو اتاقم و تنها با موبایلم مشغول باشم. کتاب بخونم یا فیلم ببینم.  دوست پسر ندارم و نداشتم. بیشتر دوستام هم الان دانشگاه قبول شدن و دیگه با هم ارتباطی نداریم.

اعضای فامیل هم سالی یه بار شاید همو ببینیم. من هر روز ۸ ساعت درس میخونم ولی مشکل من در حقیقت مامان بابام هستن. دلم نمیخواد تنها باشن خصوصا که مامانم تازگیا بازنشسته شده و می ترسم افسرده بشه ولی نمیدونم باید چیکار کنم از طرفی نگرانم که احساس تنهایی کنن و از طرفی خلوت خودمو و آرامش خودمو دوس دارم.

نگرانیم زمانی زیاد تر میشه که دلم میخواد یه شهر دیگه دانشگاه برم و اونا تنهاتر میشن. این منو خیلی دچار عذاب وجدان میکنه. نمیدونم به فکر مامان بابام باشم یا پرواز خودم ؟

لطفا کمکم کنین

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

تا چند وقت پیش فکر میکردم خیلی خوشگلم

سلام

بچه ها من تا چند وقت پیش فکر میکردم خیلی خوشگلم . ولی الان فهمیدم خیلی خیلی خیلی زشتم زشت تر از من تو دنیا نیست . یه نرم افزار بود میگفت چقدر زشته آدم بین یک تا ده هر چی به ده نزدیک تر بود یعنی زشت تری . من شیش بودم ، یکی دیگه هم بود که میگفت کلا زشتم .

اینا به کنار من قبلا فکر میکردم بد عکسم الان فهمیدم اون چیزی که تو عکس میبینیم درسته و اون قیافه ی اصلیمه آیینه اشتباه نشون میده . یعنی من اون دختر خوشگلی که تو آیینه میبینم نیستم و تا حالا اشتباه فکر میکردم که خوشگلم . من افسردگی گرفتم همش میشینم گریه میکنم .
یعنی تا حالا اشتباه فکر میکردم ؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

اعصابم خورد میشه که چرا نتونستم اونو یا خانودمو قانع کنم

با سلام
یه دختر 21 سالمه ام از سال دوم دبیرستانم با یه اقا پسری دوست بودم . خیلی همدیگرو قبول داشتیم و همدیگرو دوست داشتیم خواستگاری من هم اومدن .
اما از لحاظ تحصیلی خانواده هامون بهم نمیخوردن و مادرم چون اقا پسر دیپلمشون رو هم نگرفته بودن مخالف بودن ولی سر زبون نسبتا خوبی داشتن. و اینکه اقا پسر با درس خوندن منم مخالف بودن و دوست داشتن کارای دیگه ای بکنم و چون مشکل مالی نداشتن نیازی نمیدیدن که من یا خودشون درس بخونیم.
با دانشگاه های امروزی مخالف بودن و میگفتن وقت تلف کردنه و تو دانشگاه چیزی یاد ما نمیدن. مشکل من برای جواب مثبت دادن به ایشون این بود که ایشون با درس خوندن من مخالف بودن و تو کت منم نمیرفت.
خانوادم میخوان با یه ادم تحصیلکرده ازدواج کنم. اینا باعث شد که بعد 4 سال دوستی جواب منفی یهشون بدم.. یه ادم پرتلاش و قوی و با اعتماد به نفس کامل و البته کمی خجالتی به یه ادم کسل و بی حوصله و پر اضطراب و استرس تبدیل شم .
حتی گاهی تو شرایط سخت که قرار میگیرم تپش قلب پیدا میکنم و همش به ایشون فکر میکنم و اعصابم خورد میشه که چرا نتونستم اونو یا خانودمو قانع کنم. نمیدونم الان با این اضطراب و ناامیدی همیشگی باید چیکار منم.
اهل درد و دل کردنم نیستم و ممنونم از هر کسی که داستان زندگی منو خوند و اگه حالش خوبه و میتونه کمکی کنه برام یه چیزی بنویسه که حال منم بهتر شه؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)