سلام
دختری هستم ۱۸ ساله هستم، مشکلی دارم که خیلی منو اذیت می کنه ... مسخره م نکنید لطفاً
من اهل رل زدن و رابطه های بی هدف نیستم امّا وقتی می بینم پسری یه جا ایستاده به هر بهونه ای دوست دارم از کنارش رد بشم تا به من توجه کنه.
کارهایی می کنم که جلب توجه کنم، مثلا صدام رو نازک کنم و یا چیزهای خنده دار بگم، خیلی مسخره ست ولی انگار اون لحظه ها مغزم برای خودم نیست.
چطوری جلوی جنس مخالف سر سنگین رفتار کنم؟
سلام
دختری نوجوان هستم، حدود یک سال گذشته اتفاقات غیرمنتظره ای در خانواده ما رخ داد که دیدگاه و شناخت من رو نسبت به خانواده زیر سوال برد و در حال حاضر واکنش ها و حرف های اعضا خانواده حقیقتا حالم رو به هم میزنه.
متأسفانه سرکوب کردن از ویژگی های نامناسب من هست. چه خشم و چه شادی، یا سرکوب میشه یا درون ریزی، بنابراین کسی هم متوجه نمی شه. مانند همین احساس تنفری که نسبت به خانواده ام پیدا کردم سرم رو با کتاب و موبایل گرم کردم، ولی هر شب تصور شکنجه کردن پدرم و تحقیر کردن مادرم رو می کنم.
مدتی هست خودم رو در اتاق حبس کردم ولی زمانی که میرم بیرون صداشون، چهره شون و حرف هاشون بیشتر عصبانیم می کنه و من دوباره به اتاق بر می گردم، منشأ همه اینها تلاش پدر و مادرم برای محدود کردن من بود (قبل از این هرگز یادم نمیاد این کار رو کرده باشن).
عملا احساس می کنم در آستانه افسردگی هستم، خوشحال میشم از راهنمایی تون استفاده کنم.
سلام
در مقابل افرادی که با رفتارهاشون دارند نشون میدن که از شما بدشون میاد چیکار باید کرد ؟
لزوما هم بدی در حق شون نکردی و اینو 100% مطمئنی، ولی اونا حالا یا از خودت و یا از رفتارت و یا از هر دو بدشون میاد و اینو تا میتونند بهتون نشون میدند.
مثلا توی خیابون که از کنارتون رد میشن، رو شون رو میکنند یه طرف دیگه (به عمد) و یا قیافه هاشون رو واسه ت میگیرن و یا اخم میکنند. اگه لازم هم ببیننند، به زبون هم میارند. یا تو مجلسی به تو یا سلام نمیکنند و خلاصه انواع کرم ریزی ها رو دارند. جالب اینه که تا حالا نه توهینی بهشون کردی و نه حق شون رو خوردی.
بهترین عکس العمل در مقابل این افراد چیه ؟
سلام
من یه دختری هستم که توو زندگیم کسی رو ندارم که باهاش درد دل کنم همیشه برای خواهرم برای همه سنگ صبورم همه راحت حرف های دل شون رو بهم میگن خودشون رو خالی می کنن.
ولی من نمی تونم حرف های دلم رو به کسی بگم، آره من سعی کردم که حرف های دلم رو بگم ولی پشیمونم کردن از گفتن، مثلا گفتن تو رو چه به فلان کار و... من هجده نوزده سالمه همه ی حرف هام موندن تووی دلم نمی دونم به کی دردامو بگم نمی دونم چه جوری قفسه سینمو از حرف های نگفته خالی کنم،، جالبش اینجاست که همه فکر می کنن من هیچ فکرو مشغله ذهنی ندارم، تا یه کم اخمام میره توو هم میگن چرا نمیگی نمی خندی؟
بابا به خدا منم غصه های خودم رو دارم چرا یکی نیست چرا کسی نمی فهمه منو. دوستان شما چه پیشنهادی دارید برای کسی که هیچ همدمی نداره؟ چه جوری خودم رو خالی کنم از حرف های ناگفته ..به هیچ وجه نگین برو پیش مشاور چون اصلاً شرایطش رو ندارم، تازه هم مشاور چه گلی به سرم میزنه. درد من فقط اینه که چطور بدون اینکه به کسی حرف هام رو بگم خالی شم، لطفاً از تجربه های مشابه تون رو هم بگین ممنون.
با سلام
من یه دختر 21 سالم که خیلی زودرنجم. من دوست دارم بقیه وقتی اشتباه می کنن بعدش بیان عذرخواهی کنن و اگه نکنن من کینه به دل می گیرم. یه مشکل دیگه هم اینکه من کم حرفم و زود قهر می کنم مثلا ممکنه موقع چت کردن طرف یه حرف ناراحت کننده بهم بزنه منم در جوابش فقط استیکر غمگین می ذارم (که بفهمه ناراحت شدم و نباید اون حرف و می زد) اگه گفت ببخشید که هیچ و الا دیگه از لجم پیام ها رو سین نمی زنم تا بدونه قهرم.
ولی متأسفانه بیشتر سرزنشم می کنن یا میگن خدا به داد همسر آینده ت برسه . یعنی واقعاً درک نمی کنن که من ناراحت شدم؟ حتما باید دعوا راه بندازم که این چه حرفی بود زدی من بهم برخورده و ...
حتی بعضی اوقات هم که میگم ناراحت شدم، میگن وا! مگه ما چی گفتیم؟! نمی خوام دقیق بگم چه مواردی میگن ولی بعضی اوقات حس می کنم زیادی تو زندگیم و حریم شخصیم دخالت می کنن و نظر میدن منم مثل بقیه رک نیستم که بگم به شما چه و قهر می کنم، همین باعث میشه که منو مقصر کنن. بهم میگن سعی کن این اخلاق قهر کردنت رو اصلاح کنی، تا یه چیزی میگیم دماغت اندازه خرطوم فیل میشه! به نظر شما واقعاً مشکل از منه؟ چه کار کنم همه چی رو زود به دل نگیرم؟
سلام
من یه سوال از شما دارم و فکر می کنم برای همه تون پیش اومده. چرا ما بعضی روزها خوشگلیم بعضی روزها هم زشت؟
واقعاً برام سوال شده مگه همون آدم نیستیم، چرا قیافه مون عوض میشه؟ از هر کی هم پرسیدم که آیا این جوری هستند،گفتن آره. بعضی روزها آدم دوست داره برای خودش اسپند دود کنه، بعضی روزها هم دلم می خواد برم غارنشین شم کسی منو نبینه.
واقعاً چیزه جالبیه اگه تجربه ش رو دارید و می دونید علتش رو بگین لطفاً.
سلام
می خواستم مشکل آزار دهنده‌ای که فکرم رو مشغول کرده بگم؛ درگیری دائمی من با ذهنم!
داستان از این قراره که به نظر میاد به جای این که من کنترل ذهنم رو داشته باشم، کاملا در اختیار و تحت سلطه ذهنم هستم و اون کل زندگی منو گرفته دستش و داره بدبختم می کنه.
مثال می زنم؛
اگر من یه سوالی تو ذهنم پیش بیاد و این سوال برام نسبتا مهم باشه (هر چند به نظر اکثر افراد بی اهمیته چون تاثیری تو زندگیم نداره) در هر شرایطی باشم تا جوابش رو نگیرم آروم نمی شم و نمی تونم به زندگیم برسم.
مثلا سال کنکور وقتی یکی دو هفته به روز کنکور مونده بود و همه اون زمان رو حسابی می خونن من یه سوال روانشناسی (رشته‌م ربطی به روانشناسی نداره ریاضیم) برام پیش اومد و ۳،۴ روز بی وقفه روش فکر و تحقیق می کردم در حدی که تا یکی دو شب به زور می خوابیدم، تازه وقتی به جواب قابل قبولی می رسم باز شک به جونم میفته. دینی رو که به شدت سختم بود بخونم.
کلا این مدل سوالات اگه برام پیش بیان اولش میرم تو یه حالت دیوانه وار بعدم اگر چند ماه و سال هم روش تحقیق کنم باز شک دارم؛ یه جور رفتار وسواسی.
سلام
یه پستی رو دیدم که چنین مضمونی داشت : چطور احساساتم رو خفه کنم ، احساس کردم همه آدم ها با احساسات سر و کار دارند و ممکنه چه قدر براشون اذیت کننده باشه ، پس تصمیم گرفتم که سرگذشت تقریبا مفصلی از خودم رو به اشتراک بذارم.
توی سن 17 سالگی بود که متوجه شدم دانشگاه قرار نیست شغل آینده من رو بسازه و انتظارات زیادی که از دانشگاه داشتم رو دور ریختم ، به طور حرفه ای ورزش می کردم ، در طول زندگیم هزاران علاقه متفاوت داشتم و توی همه شون هم خوب بودم ، ولی خدا کمک کرد و تونستم بفهمم که بیشترین علاقه و استعداد من و هدف زندگی من در چه رشته آیه ، و به لطف خدا دانشگاه خوبی قبول شدم که تاثیرهای اساسی روی من داشت و بابتش تا آخر عمر از خدا ممنونم.
در واقع قبل از رفتن به دانشگاه اولین درآمدم رو کسب کردم و هنوزم سال خمسی من همون روزه ، سال اول دانشگاه خیلی خوب درس می خوندم و توی کل دانشجوهای رشته نفر اول بودم ، آدم خیلی معنوی بودم که ممکن بود تا روزها و هفته ها گناهی ازم سر نزنه ، هنوز ورزش رو به طور حرفه ای ادامه می دادم ، روی مهارت های متفرقه ام کار می کردم ، مسیر و آینده شغلیم رو امتحان و انتخاب و ترسیم می کردم ، و مهم تر از این ها این بود که کار می کردم و سعی می کردم دائم با یاد گرفتن بهتر باشم.
سلام دوستان وقت تون بخیر
امکان داره خیلی هاتون این مشکل رو داشته باشید که مردم زندگی تون رو قضاوت می کنن در صورتی که نه در جریان ماجرا هستن نه می دونن چه اتفاقی افتاده. خیلی راحت پشت سرتون حرف میزنن یا این حرف هارو یک کلاغ چهل کلاغ می کنن.
می خوام بهتون یه راه کار ساده یاد بدم که از حجم عظیمی از این قضیه خلاص بشید! راه حل سادست اطلاعات زندگی تون رو بروز ندید. لازم نیست مردم بدونن شما به چی علاقه دارید لازم نیست دوستاتون بدونن برای آینده می خواید چه کار کنید یا اینکه چه کسی رو انتخاب کردید که همسر آیندتون بشه هر چقدر که آدم ها نسبت به زندگی شما اطلاعات داشته باشن بیشتر می تونن در موردش حرف بزنن و خب بخشی از این اطلاعات توسط خود ما بروز پیدا می کنه پس هر چقدر کمتر ازت بدونن بهتره
قدیمی ها به این کار ((حفظ آبرو)) می گفتند کار به اسمش ندارم ولی ماهیتش چی بود؟ راز های زندگی شون رو به کسی نمیگفتن خیلی چیزها رو برای مردم مطرح نمیکردن چیزی که مربوط به خودشون بود و مربوط به خونه بود رو توی خونه نگه میداشتن و بیرون نمی بردن حتی شما معماری زمان گذشته رو که نگاه کنید متوجه همین مقوله میشید برای توی خونه های قدیمی مثل در ورودی خونه مستقیم به خود حیاط وصل نمی شد از یک راه رو می گذشت و بعد به حیاط می رسید.
تو ازدواج، طلاق ممکنه پیش بیاد. چون ممکنه دو طرف به اشتباه هم دیگه رو انتخاب کرده باشن. امّا چرا تو چیزی که دست خودمون نیست و جبر روزگار بوده، جدا شدن زشته؟
منظورم خانواده در دوران تجرد هست. این انتخاب من نبوده که فرزند این پدر و مادر باشم. این انتخاب من نبوده که توسط این دو به دنیا بیام.
خانواده ای دارم که درکم نمی کنن. از لحاظ اقتصادی تأمینم نمی کنن. هر چی میشه به من سرکوفت می زنن و... . در یک کلام بد سرپرست هستن و تنها تفاوت شون با بد سرپرست واقعی اینه که کتکم نمی زنن.
همون طور که یه زوج وقتی از وضع موجود به ستوه میان تصمیم به جدایی می گیرن، منم از این وضع به ستوه اومدم. احترام پدر و مادر و خواهر و برادر واجبه. امّا آدم باید حالشم خوب باشه. از قدیم هم گفتن دوری و دوستی.
سلام
راستش الآن داشتم یه مطلبی رو می خوندم راجع به فرق بین اعتماد به نفس و عزت نفس... و واقعاً نفهمیدم من الآن چجویم؟! کدومش رو دارم و کدومش رو نه.
یه کم در مورد خودم میگم واقعاً ممنون میشم راهنماییم کنید خودم رو بشناسم تا بتونم بدی هام و از بین ببرم...
18 سالمه و تیب شخصیتیم entp ، مطمئنم یه جورایی از پس تموم کارهای دنیا بر میام، و اگه خدا بخواد یکی از چهار نفری هستم که قراره دنیا رو تکون بده، و یه جورایی نسبت به آینده ام واقعاً خوش بینم و می دونم قراره به بهترین شک بسازمش، ولی مشکل اینجاست!
نسبت به الآن خودم حس خیلی بدی دارم... فقط می خوام خودم رو عوض کنم، هی رفتار های بقیه رو مقایسه می کنم با خودم ...، روبروی بقیه آدم شجاعم، حرفم رو راحت می زنم ولی از درون نه ...، همه ش تو فکر این هم وای! الآن از این حرفی که من زدم بقیه چه برداشتی دارن؟
با اینک می دونم حقیقت از همه چی مهم تره و باید حرف درست رو زد (البته آدمی هستم که براحتی اشتباهات خودش رو قبول می کنه و می پذیره نه این که یه دنده باشه و حرف حرف خودش باشه ها) ولی همه ش فکر می کنم بقیه از من متنفرن...
خدمت تون عارض بشم می خواستم نظر و راهنمایی تون در مورد رفتار آدم هایی بدونم که فقط روی نکات منفی زندگی و وجودشون تمرکز دارن. این آدم ها که روز به روز داره بر تعدادشون در جامعه افزوده میشه و تمام تلاش شون صرف پیدا کردن ضعف ها و عیب ها ی مختلف خودشونه.
با خود خوری و تکرار این ضعف ها بزرگش می کنن جوری که خودشون هم نمی تونن در مقابلش مقاومت کنن. اگر راهی برای درمانش پیدا می کردن خوب بود نه تنها حلش نمی کنن حتی حاضر نیستند ولش کنن به بقیه زندگی شون برسن. سال های سال اون عیب (حتی ظاهری) با خودشون یدک میکشن غصه می خورن و خودشون باهاش آزار میدن به خودشون سرکوفت میزنن. گاهی لازمه برای حل اون ها فقط ولش کنید
چرا این آدم ها نمی خوان خودشون ببخشن و با خودشون آشتی کنن و با خودشون مهربون تر باشن، چرا مدام دنبال آزار خویشن با چیزهایی که اگه بهش واقعاً فکر کنن ممکنه این قدر مهم نباشه.
سلام
من یک دختر ۲۰ ساله ام که این اواخر از لحاظ روحی خیلی به هم ریختم. عزت نفسم صفر شده اون هم به خاطر حرف یک عده از اطرافیان . سوالم اینه اگه شما جای من بودید موضوع این قدر رنج آور بود و اذیت تون می کرد یا من خیلی حساسم؟ ۱۵ ساله که بودم دیدم یکی از فامیل ها به مامانم گفت که خواهرم خیلی از من قشنگ تره و شب خواستگاری من اون داخل اتاق باشه نیاد بیرون بهتره، با حالت خنده و تحقیر گفت این ها رو و مامانمم خندید.
متأسفانه و کوچکترین دفاعی ازم نکرد که دلم خوش باشه من هر چی که باشم (هر چند از نظر خیلی ها زیبام و دوست داشتنی که متأسفانه اصلا قبول ندارم ) باید چنین حرفی گفته بشه؟ چرا اون آدم فقط یک ذره به احساسات من فکر نکرد؟ نگفت با دل این دختر دارم چه کار می کنم ؟ من خیلی شب ها به خاطر حرف اون آدم و واکنش مامانم گریه کردم و اشک ریختم .
مگه ازدواج مثل رفتن به مغازه ست که ببینی کدوم جنس بهتره همون رو بخری اگه ازدواج این قدر پوچه من هیچ وقت نمی خوام ازدواج کنم. و متأسفانه در حال حاضر خودم رو لایق هیچ آدم خوبی نمی دونم به خاطر همین موضوع. البته امیدم به خداست و می دونم خدا جای حق نشسته و مواظب دلم هست (قربونش برم) لطفا بهم بگید شما جای من بودید چطور خودتون رو آروم می کردید و سعی می کردید اون آدم رو ببخشید
سلام
من عاشق یه پسری بودم بهش پیام دادم اون هم گفت منو دوست داره و خواست که با هم دوست بشیم و گفت که شرایط ازدواج رو نداره ، من قبول نکردم به خاطر دلایل مذهبی ولی همین جوری قضیه کش پیدا کرد و دو سال تموم با هم چت می کردیم اون هم می گفت واقعاً منو دوست داره و هر بار که من بهش پیام می دادم خیلی خوب باهام برخورد می کرد و اصلا ناراحتم نمی کرد من تو زمینه های مختلف بهش کمک می کردم و دیگه یواش یواش دیدم وابسته اش شدم و ازش خواستم که با هم دوست بشیم حالا ورق روزگاره برگشته بود و این بار اون مخالفت می کرد و نقش مشاور رو برام بازی می کرد می گفت نه و نمی خوام لطمه ببینی و این ها،
ولی وقتی هم من تصمیم می گرفتم دیگه تمومش کنم و سراغش رو نمی گرفتم خودش پیام می داد و می گفت دلش برام تنگ شده
خلاصه کار به جایی رسید که ما همدیگر رو دیدیم و بعدش من ازش خواستم قول ازدواج بهم بده گفتم من این مدل دوستی رو نمی خوام اون هم گفت شرایطش رو نداره (البته راست می گفت هنوز دانشجوعه سربازی نرفته ، شغل ماشین خونه هیچی نداره )و بیشتر که حرف زدم تهش گفت که آخرش هم اگه شرایطش رو داشته باشه با یه دختر دیگه ازدواج می کنه من رابطه رو باهاش تموم کردم و بهش گفتم دیگه همه چی تمومه و گفتم وقتی کسی رو نمی خوای الکی نگو دوستت دارم.