روزی که تونستم مثل یک سنگ بی احساس باشم

سلام

یه پستی رو دیدم که چنین مضمونی داشت : چطور احساساتم رو خفه کنم ، احساس کردم همه آدم ها با احساسات سر و کار دارند و ممکنه چه قدر براشون اذیت کننده باشه ، پس تصمیم گرفتم که سرگذشت تقریبا مفصلی از خودم رو به اشتراک بذارم.

توی سن 17 سالگی بود که متوجه شدم دانشگاه قرار نیست شغل آینده من رو بسازه و انتظارات زیادی که از دانشگاه داشتم رو دور ریختم ، به طور حرفه ای ورزش می کردم ، در طول زندگیم هزاران علاقه متفاوت داشتم و توی همه شون هم خوب بودم ، ولی خدا کمک کرد و تونستم بفهمم که بیشترین علاقه و استعداد من و هدف زندگی من در چه رشته آیه ، و به لطف خدا دانشگاه خوبی قبول شدم که تاثیرهای اساسی روی من داشت و بابتش تا آخر عمر از خدا ممنونم.

در واقع قبل از رفتن به دانشگاه اولین درآمدم رو کسب کردم و هنوزم سال خمسی من همون روزه ، سال اول دانشگاه خیلی خوب درس می خوندم و توی کل دانشجوهای رشته نفر اول بودم ، آدم خیلی معنوی بودم که ممکن بود تا روزها و هفته ها گناهی ازم سر نزنه ، هنوز ورزش رو به طور حرفه ای ادامه می دادم ، روی مهارت های متفرقه ام کار می کردم ، مسیر و آینده شغلیم رو امتحان و انتخاب و ترسیم می کردم ، و مهم تر از این ها این بود که کار می کردم و سعی می کردم دائم با یاد گرفتن بهتر باشم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۰۷ مطلب مشابه)

از قضاوت مردم خسته شدی؟

سلام دوستان وقت تون بخیر 

امکان داره خیلی هاتون این مشکل رو داشته باشید که مردم زندگی تون رو قضاوت می کنن در صورتی که نه در جریان ماجرا هستن نه می دونن چه اتفاقی افتاده. خیلی راحت پشت سرتون حرف میزنن یا این حرف هارو یک کلاغ چهل کلاغ می کنن.

می خوام بهتون یه راه کار ساده یاد بدم که از حجم عظیمی از این قضیه خلاص بشید! راه حل سادست اطلاعات زندگی تون رو بروز ندید. لازم نیست مردم بدونن شما به چی علاقه دارید لازم نیست دوستاتون بدونن برای آینده می خواید چه کار کنید یا اینکه چه کسی رو انتخاب کردید که همسر آیندتون بشه هر چقدر که آدم ها نسبت به زندگی شما اطلاعات داشته باشن بیشتر می تونن در موردش حرف بزنن و خب بخشی از این اطلاعات توسط خود ما بروز پیدا می کنه پس هر چقدر کمتر ازت بدونن بهتره

قدیمی ها به این کار ((حفظ آبرو)) می گفتند کار به اسمش ندارم ولی ماهیتش چی بود؟ راز های زندگی شون رو به کسی نمیگفتن خیلی چیزها رو برای مردم مطرح نمیکردن چیزی که مربوط به خودشون بود و مربوط به خونه بود رو توی خونه نگه میداشتن و بیرون نمی بردن حتی شما معماری زمان گذشته رو که نگاه کنید متوجه همین مقوله میشید برای توی خونه های قدیمی مثل در ورودی خونه مستقیم به خود حیاط وصل نمی شد از یک راه رو می گذشت و بعد به حیاط می رسید.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۰۷ مطلب مشابه)

آیا حق انتخاب بین ماندن و رفتن، فقط مربوط به چیزایی هست که خودمون انتخاب کردیم؟

تو ازدواج، طلاق ممکنه پیش بیاد. چون ممکنه دو طرف به اشتباه هم دیگه رو انتخاب کرده باشن. امّا چرا تو چیزی که دست خودمون نیست و جبر روزگار بوده، جدا شدن زشته؟

منظورم خانواده در دوران تجرد هست. این انتخاب من نبوده که فرزند این پدر و مادر باشم. این انتخاب من نبوده که توسط این دو به دنیا بیام.

خانواده ای دارم که درکم نمی کنن. از لحاظ اقتصادی تأمینم نمی کنن. هر چی میشه به من سرکوفت می زنن و... . در یک کلام بد سرپرست هستن و تنها تفاوت شون با بد سرپرست واقعی اینه که کتکم نمی زنن.

همون طور که یه زوج وقتی از وضع موجود به ستوه میان تصمیم به جدایی  می گیرن، منم از این وضع به ستوه اومدم. احترام پدر و مادر و خواهر و برادر واجبه. امّا آدم باید حالشم خوب باشه. از قدیم هم گفتن دوری و دوستی.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۰۷ مطلب مشابه)

احساس میکنم ی آدم تهی ام

سلام

راستش الآن داشتم یه مطلبی رو می خوندم راجع به فرق بین اعتماد به نفس و عزت نفس... و واقعاً نفهمیدم من الآن چجویم؟! کدومش رو دارم و کدومش رو نه.

یه کم در مورد خودم میگم واقعاً ممنون میشم راهنماییم کنید خودم رو بشناسم تا بتونم بدی هام و از بین ببرم...

18 سالمه و تیب شخصیتیم entp ، مطمئنم یه جورایی از پس تموم کارهای دنیا بر میام، و اگه خدا بخواد یکی از چهار نفری هستم که قراره دنیا رو تکون بده، و یه جورایی نسبت به آینده ام واقعاً خوش بینم و می دونم قراره به بهترین شک بسازمش، ولی مشکل اینجاست!

نسبت به الآن خودم حس خیلی بدی دارم... فقط می خوام خودم رو عوض کنم، هی رفتار های بقیه رو مقایسه می کنم با خودم ...، روبروی بقیه آدم شجاعم، حرفم رو راحت می زنم ولی از درون نه ...، همه ش تو فکر این هم وای! الآن از این حرفی که من زدم بقیه چه برداشتی دارن؟

با اینک می دونم حقیقت از همه چی مهم تره و باید حرف درست رو زد (البته آدمی هستم که براحتی اشتباهات خودش رو قبول می کنه و می پذیره نه این که یه دنده باشه و حرف حرف خودش باشه ها) ولی همه ش فکر می کنم بقیه از من متنفرن... 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۰۷ مطلب مشابه)

چرا آدم ها نمی خوان با خودشون مهربون تر باشن؟

خدمت تون عارض بشم می خواستم نظر و راهنمایی تون در مورد رفتار آدم هایی بدونم که فقط روی نکات منفی زندگی و وجودشون تمرکز دارن. این آدم ها که روز به روز داره بر تعدادشون در جامعه افزوده میشه و تمام تلاش شون صرف پیدا کردن ضعف ها و عیب ها ی مختلف خودشونه. 

با خود خوری و تکرار این ضعف ها بزرگش می کنن جوری که خودشون هم نمی تونن در مقابلش مقاومت کنن. اگر راهی برای درمانش پیدا می کردن خوب بود نه تنها حلش نمی کنن حتی حاضر نیستند ولش کنن به بقیه زندگی شون برسن. سال های سال اون عیب (حتی ظاهری) با خودشون یدک میکشن غصه می خورن و خودشون باهاش آزار میدن به خودشون سرکوفت میزنن. گاهی لازمه برای حل اون ها فقط ولش کنید

چرا این آدم ها نمی خوان خودشون ببخشن و با خودشون آشتی کنن و با خودشون مهربون تر باشن، چرا مدام دنبال آزار خویشن با چیزهایی که اگه بهش واقعاً فکر کنن ممکنه این قدر مهم نباشه.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۰۷ مطلب مشابه)

وقتی از حرف دیگران ناراحتید چطور خودتون رو آروم می کنید؟

سلام 

من یک‌ دختر ۲۰ ساله ام که این اواخر از لحاظ روحی خیلی به هم ریختم. عزت نفسم صفر شده اون هم به خاطر حرف یک عده از اطرافیان . سوالم اینه اگه شما جای من بودید موضوع این قدر رنج آور بود و اذیت تون می کرد یا من خیلی حساسم؟ ۱۵ ساله که بودم دیدم یکی از فامیل ها به مامانم گفت که خواهرم خیلی از من قشنگ تره و شب خواستگاری من اون داخل اتاق باشه نیاد بیرون بهتره،  با حالت خنده و تحقیر گفت این ها رو و مامانمم خندید.

متأسفانه و کوچکترین دفاعی ازم نکرد که دلم خوش باشه من هر چی که باشم (هر چند از نظر خیلی ها زیبام و دوست داشتنی که متأسفانه اصلا قبول ندارم ) باید چنین حرفی گفته بشه؟ چرا اون  آدم فقط یک ذره به احساسات من فکر نکرد؟ نگفت با دل این دختر دارم چه کار می کنم ؟ من خیلی شب ها به خاطر حرف اون آدم و واکنش مامانم گریه کردم و اشک ریختم .

مگه ازدواج مثل رفتن به مغازه ست که ببینی کدوم جنس بهتره همون رو بخری اگه ازدواج این قدر پوچه من هیچ وقت نمی خوام ازدواج کنم. و متأسفانه در حال حاضر خودم رو لایق هیچ آدم خوبی نمی دونم به خاطر همین موضوع. البته امیدم به خداست و می دونم خدا جای حق نشسته و مواظب دلم هست (قربونش برم) لطفا بهم بگید شما جای من بودید چطور خودتون رو آروم می کردید و سعی می کردید اون آدم رو ببخشید

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

مقصر احساسات به بازی گرفته شده من چه کسی هستش؟

سلام

من عاشق یه پسری بودم بهش پیام دادم اون هم گفت منو دوست داره و خواست که با هم دوست بشیم و گفت که شرایط ازدواج رو نداره ، من قبول نکردم به خاطر دلایل مذهبی ولی همین جوری قضیه کش پیدا کرد و دو سال تموم با هم چت می کردیم اون هم می گفت واقعاً منو دوست داره و هر بار که من بهش پیام می دادم خیلی خوب باهام برخورد می کرد و اصلا ناراحتم نمی کرد من تو زمینه های مختلف بهش کمک می کردم و دیگه یواش یواش دیدم وابسته اش شدم و ازش خواستم که با هم  دوست بشیم حالا ورق روزگاره برگشته بود و این بار اون مخالفت می کرد و نقش مشاور رو برام بازی می کرد می گفت نه و نمی خوام لطمه ببینی و این ها، 

ولی وقتی هم من تصمیم می گرفتم دیگه تمومش کنم و سراغش رو نمی گرفتم خودش پیام می داد و می گفت دلش برام تنگ شده

خلاصه کار به جایی رسید که ما همدیگر رو دیدیم و بعدش من ازش خواستم قول ازدواج بهم بده گفتم من این مدل دوستی رو نمی خوام اون هم گفت شرایطش رو نداره (البته راست می گفت هنوز دانشجوعه سربازی نرفته ، شغل ماشین خونه هیچی نداره )و بیشتر که حرف زدم تهش گفت که آخرش هم اگه شرایطش رو داشته باشه با یه دختر دیگه ازدواج می کنه من رابطه رو باهاش تموم کردم و بهش گفتم دیگه همه چی تمومه و گفتم وقتی کسی رو نمی خوای الکی نگو دوستت دارم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

ترس از آینده یک ساله به جونم افتاده و دست از سر زندگیم بر نمی داره

سلام می خواستم از حسی بگم که یک ساله به جونم افتاده و دست از سر زندگیم بر نمی داره.

یک سال پیش یه استرس رو حس کردم که همه ش می گفت آینده م خوب پیش نمی ره من و به خصوص خانواده م کم سختی نکشیده بودیم . شاید چیزی که اون قدر دردناک باشه که ماه عسل علیخانی هم بشه دعوتش کرد ، بی کس و با کلی سختی تو زندگی !

وقتی اون استرس رو گرفتم هر روز زندگی بهم نشون داد که واقعاً از روی منطق بوده نه فقط یک حس چند ماه بعدش ی بیماری بد برای پدرم .

دفعه اول گذشت ولی این استرس لعنتی هنوز تو جونم بود نمی ذاشت به آینده فکر کنم و می ترسیدم ، بار دوم دوباره بیماری عود پیدا کرد و اون هم گذشت ، ادامه ش دیگه دردهای همیشگی بود این قدر تکراری شده بودن که برام دیگه درد محسوب نمی شدن ( استرس داشت کمتر می شد و راحت تر به آینده فکر می کردم) ولی باز هم همون قبلی ها بود با تفاوت اینکه بدتر ازشم اتفاق افتاده و نسبت به اسن دردا حساسیتم کمتر شد!

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

یه مدت سعی می کردم ادای آدم های شوخ و باحال رو در بیارم، اما ...

شده تا حالا خواسته باشید شخصیت و رفتار خودتون رو تغییر بدید؟ یعنی مثلا یه جوری رفتار کنید که از قالب شخصیتی خودتون دربیاید بعد پشیمون بشید؟ 

من یه مدت همه ش سعی می کردم ادای آدم های شوخ و باحال رو در بیارم ولی چون در حقیقت اون جوری نیستم نه تنها باحال نمی شدم بلکه شوخی هام همه مصنوعی یا بعضا جلف و سبک می شد و شخصیت رو مخی از خودم به نمایش می ذاشتم.

الآن که به اون روزها فکر می کنم دوست دارم زمین دهن باز کنه من برم توش از بس که خودم رو سبک کردم و چند بار هم بعضی ها بهم گفتن بهت نمیاد این جوری رفتار کردن یا گفتن این قدر ادا در نیار خودت باش.

برای همین احساس می کنم آبروم رفته و کوچک شدم می خواستم ببینم برای شما تا حالا پیش اومده بخواین تقلید شخصیتی که نیستید رو بکنید، آیا پشیمونید یا راضی؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۰۷ مطلب مشابه)

دخترم، مشکل من اینه که زود ناراحت میشم

سلام 

من یه دختر ۱۶ ساله م که در ظاهر اصلا لوس نیستم و خیلی هم محکمم یعنی بدترین اتفاقات زندگیم که افتادن حتی من دیدم مادرم هم گریه کرد ولی جلو هیچ کس حتی مادرم خم به ابرو نیاوردم.

امّا از اولش برای کوچکترین چیزها دلم میشکسته و الآن اینطورم امّا یکی دوبارم نبوده زیاد دلم شکسته از خیلی ها ولی هنوزم ته دلم نازکه و به ظاهر خیلی سفتم یعنی همه من و میشکنن و نمی ذارم بفهمن که من ناراحتم. همین باعث میشه که اطرافیانم نادانسته کارهایی می کنن و فکر می کنن من ناراحت نمی شم.

مشکل من اینه که زود ناراحت میشم و از اون جایی که حق دارم ناراحتیم و ابراز کنم به شکل عصبانیت این کار رو می کنم  مثلا یه بار دو پست دادم ماه آذر، آقای نجفی تایید نکرد یه کم از دستش گریه کردم ولی هیچی نگفتم، اینجا بجاش مثلا وقتی خانواده م باهام حرف میزدن پرخاشگری می کردم.و کلا از این سایت بدم اومد و دوباره خودم برگشتم بعد چهار ماه.

حالا چند تا سوال دارم:

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

چطور باید روزمرگی رو شکست داد، چطور میشه پرانرژی و سرحال باشم؟

سلام

اول بگم که من دخترم و مشکلم اینه که خیلی وقته دچار روزمرگی شدم، شاید هم افسردگی! بی اراده شدم همیشه احساس خستگی می کنم بی ذوقم حتی تو کارهایی که بهشون علاقه دارم، کلا دل به کار نمی دم، سرحال نیستم، انگار چیزی نمی تونه خوشحالم کنه.

زندگیم بی هیجان شده، اصلا انرژی ندارم و خیلی وقته این جوری شدم، از وقتی که عمل جراحی کردم این طوری شدم نمی دونم ربطی بهش داره یا نه،  نمی دونم مشکلم جسمی پزشکیِ یا روحی، شاید ۵ ساله که دچار روزمرگی شدیدی شدم ولی چیزی که ازش مطمئنم اینه که می دونم ٩٠% این مسئله با یه ورزش هیجانی و مداوم حل میشه.

مطمئنم هیجان و انرژی ورزش و رقابت حالم رو خوب می کنه ولی تا حالا شرایط سالن ورزشی رفتن رو نداشتم الآن هم که کرونا و ... خیلی خسته ام از این وضعیت واقعاً می خوام زندگیم درست بشه،  نمی خوام جوونیم تلف بشه.

کسی راه حلی برام سراغ داره واقعاً ممنون میشم اگه راهی بلدین کمکم کنید، این رو هم بگم که ورزش خونگی رو هم امتحان کردم فایده‌ای نداشت اصلا هیجانی نداشت کسی رو هم ندارم که بخوام باهاش سرگرمی و بازی انجام بدم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

با وجود داشتن امکانات معقول، خودم رو با پولدارها مقایسه می کنم.

سلام

دختر هستم، واقعیتش هیچ مشکل خاصی در زندگیم ندارم. پدر و مادر مهربون و رفیق و زحمت کش و واقعاً دلسوز،وضع مالی نسبتا خوبی هم داریم و پدر و مادرم خیلی برای رفاه و خوشحالی مون زحمت میکشن من درسته توی ذهنم آدم زیاده خواهی هستم امّا به خدا هیچ وقت به زبون نیاوردم و از خانواده م چیزی نخواستم که توان فراهم کردنش رو نداشته باشن و خودشون هم تقریبا هر چیزی که بقیه دارن رو سعی کردن برام تهیه کنن یا هر چیزی هم که توان خریدش رو تو اون دوران نداشتن بدون اینکه حتی من به زبون بیارم و ازشون درخواستی داشته باشم.

پس انداز کردن و وام گرفتن و برام خریدن مثلا همین چند وقت پیش یه ماشین خوب برام خریدن، امّا نمی دونم چه مرضی هست که همیشه در ذهن خودم در حال مقایسه ی خودم با آدم های خیلی پولداری که زندگی های لاکچری شون رو توی اینستاگرام و یوتیوب به نمایش می ذارن هستم و حسرت می خورم. 

یه طوری شدم که دیگه با اینکه می دونم ناشکریه امّا همه ش شاکی ام از خدا که چرا من جای فلانی نیستم و … . خانواده م  بیشتر از اونچه که در توان شون بوده برای ما زحمت کشیدن. امّا آخه این قسمتش دیگه مربوط به خدا میشه و می شد منم جای یکی از این پولدارهای مرفه و بی درد باشم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

به خاطر گذشته ام مدام با خودم درگیرم

سلام وقت بخیر

من یه دختر 24 ساله و پرستار شاغل در بیمارستان هستم.. از کودکی بسیار باهوش و شاگرد ممتاز بودم و در مسابقات رتبه برتر بودم، سال های کنکور تو قلم چی تراز بالایی داشتم. به همین خاطر اطرافیانم به خصوص مادرم توقع بالایی ازم داشتن و منتظر بودن که حتما رتبه برتر بشم. امّا من از سال سوم دبیرستان کم کم از درس خوندن فاصله گرفتم و شروع به خیالپردازی کردم و متأسفانه درگیر فیلم های پ ورن و خود ارضایی شدم!!! از خودم بدم می اومد و شرمنده خودم و خانواده م بودم، کم کم ترازم پایین اومد و سال کنکور با میانگین روزی 2_3 ساعت درس خوندن تو رشته پرستاری که هیچ گونه علاقه ای بهش نداشتم قبول شدم. از اون موقع به بعد من رنگ آرامش رو به خودم ندیدم، خیلی با خودم درگیرم و از خودم بدم میاد و میگم کاریو باید انجام می دادم و انجام ندادم! من بدهکار خودم هستم. 

عزت نفس و اعتماد به نفسم داغون شده. در طول دانشگاه هم دیگه درس نخوندم ولی چون سرکلاس خوب گوش می دادم و شب امتحان می خوندم تقریبا با نمرات متوسطی فارغ التحصیل شدم و حالام که سر کار میرم. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

چطور گذشته را جبران کنم؟

سلام

من یه دختر ۲۴ ساله ام. تا الآن عمرم را هدر دادم، هیچ کار مفیدی حتی آشپزی بلد نیستم و انگیزه زندگی ندارم جرأت خودکشی هم ندارم ۱۸ ساله که بودم از یه پسر خوشم اومد که منو نخواست و از مردان زده شدم

از کودکی در فقر بزرگ شدم از این زندگی متنفرم دلم می خواد یه خونه و ماشین داشته باشم مستقل بشم. آهای آدم های پولدار تو رو خدا بگین چه کنم منم بتونم یه خونه بخرم، مغزم هنگ کرده 

الآن منشی ام با ماهی یه تومن حقوق. چه کار کنم درس هم نمی‌خوام بخونم. خیلی ترسوام، نتونستم آرایشگری بیاموزم. چه کنم؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)

کمک کنید از این حال بد بیرون بیام

با سلام...

من یه دختر حدودا ۲۲ ساله هستم فرزند طلاق عاطفی بین پدر و مادر که شاید به سبب همین موضوع مشکلات روحی فراوانی دارم... افسردگی، یاس و ناامیدی، عدم تمرکز، و جدیدا حتی لکنت زبان...! 

از بچگی شاهد بدترین نزاع ها بین خانواده بودم که باعث شد از همون سن کم سرخوردگی و سرکوفت و سرزنش اطرافیان به خاطر خانواده ای که به انتخاب خودم نبود هر روز در خودم فرو برم تا جایی که دیگه دلم نمی خواست از خونه بیرون برم ...

هر روز حالم بدتر و بدتر میشه توی کنکور موفق به دانشگاه رفتن نشدم ... تو شهر کوچک هم هیچ گونه جای پیشرفت ندارم حتی هر کس هم میاد برای خواستگاری با اطلاع از وضعیت خانوادگی پا پس میکشه...

پدر و مادرم من رو مسبب بدبختی خودشون و این که من اون ها رو محدود کردم می دونن ... نه استقلال مالی، نه استقلال توی تصمیم گیری و ...، خلاصه شرایط مناسبی ندارم ... با اینکه استعداد داشتم و تا اوایل دبیرستان جز شاگردهای خوب بودم همیشه حسرت می خورم و گاهی این قدر گریه می کنم که تا چند روز توان ندارم...

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۸۶ مطلب مشابه)