برادر بزرگترم سیگار میکشه، من چکار کنم؟

سلام و خدا قوت به همه تون

خیلی سریع برم سره اصل مطلب؛

جدیداً متوجه شدم برادر بزرگترم که حدوده بیست و دو سه سال داره سیگار میکشه. با توجه به اخلاقیات خانوادگی مون می دونم اگه پدر و مادرم متوجه بشن خیلی ناراحت میشن و حتی ممکنه باهاش قهر کنن. حالا به نظرتون من چه کار کنم؟ 

خودم که ازش کوچیک ترم و حرفم رو اهمیت نمی ده. اگه به پدر و مادرم هم بگم که با توجه به فشار های روحی و روانی قبلی که دارن، خیلی اذیت میشن شاید نتیجه عکس داشته باشه. هر چقدر هم که صبر کنم می‌ترسم به سیگار کشیدن عادت کنه؛ ممنون می شم نظرات برادرانه و خواهرانه تون رو بخونم.

مرتبط با گله از برادر:

هدیه تولد یه برادر خودخواه، مغرور و پرتوقع چی باشه بهتره؟

دوست دارم برادرم یه حامی باشه برام اما ...

موضع ام در مقابل برادرم چی باید باشه؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

معرفی کتاب درباره آداب معاشرت با دیگران

سلام خدمت کاربران گرامی؛ می‌خواستم منو راهنمایی کنید در رابطه با معرفی کتاب در مورد نحوه آداب معاشرت با دیگران.

من بدبختانه آداب حرف زدن با دیگران رو اصلاً بلد نیستم؛ نمی دونم چه حرفی رو باید دقیقاً تو چه مکانی بگم؛ این مسئله داره برام تبدیل به یه مشکل خیلی بزرگ می شه همه ش دارم گند می زنم،  خسته شدم. اصلاً مثل بقیه آدم‌ها زرنگ نیستم مثلاً یه کم زود باورم.

واقعاً دیگه کلافه هستم؛ دوست دارم روند زندگیم و عوض کنم تو از پیش افتاده‌ترین مسائل زندگی من خیلی عقب هستم؛ اگه کتابی می شناسید بگید که لینک پی دی اف ش رو دانلود کنم و بخونم؛ همه ش بابام منو تحقیر می کنه که این کارهای ساده و از پیش افتاده رو بلد نیستم. روحیه م رو از دست دادم؛ چه کار کنم روحیه م رو از دست ندم؟

آخه ما اکثر اوقات خونه هستیم و می دونم خونه موندن باعث می شه آدم از اصول زندگی هیچی یاد نمی گیره؛ کلاً نمی تونم از خونه خارج بشم تا با اطرافیان در ارتباط باشم؛ چون بابام نمی ذاره میگه محله خطرناکه؛ خودش هم منو نمی بره، خوابه اکثراً، وقتی هم بیدار می شه بی حاله حوصله خودش هم نداره.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

پدرم از اول ازدواجش بی مسئولیت و بی توجه به خانواده بود

سلام

من یه دخترم، پدر و مادرم ۱۰ ساله از هم جدا شدن، هر دو شاغل هستن. پدرم از اول ازدواجش بی مسئولیت و بی توجه به خانواده بود.

از همون اول می‌دیدم و متوجه شدم به زندگیش متعهد نیست و ... اما مادرم به خاطر بچه هاش تحمل کرد و طلاق نگرفت، ولی وقتی بزرگ‌تر شدم حدود ۱۵ ساله بودم بهش گفتم تمومش کن و ازش جدا شو ...، ما رو از خونه بیرون کرد تو سرمای زمستون و ...

۱۰ سال پیش جدا شدن و ما پیش مادرم زندگی می‌کنیم... ، تو این مدت هر چند سال یه بار می اومد دم مدرسه، که بیا باهام رفت و آمد داشته باش و بیا خونه م (همون سال که از مادرم جدا شدن دوباره زن گرفت) منم بهش توجه نمی کردم و گفتم نمی خوام اون رو ببینم هرگز.

من همیشه شاگرد اول بودم و نمونه تو فامیل و مدرسه و هر جا ک می‌رفتم حتی تو دانشگاه و الان هم که سرکارم... واسه یه دقیقه نمی خوام همچین آدمی بچسبه بهم و بیاد تو زندگیم، ترجیح میدم فقط بگم جدا شدن و ازش خبر ندارم تا اینکه باهاش رفت و آمد داشته باشم ...

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

والدینم با تربیت نادرست، منو بی جرات و تو سری خور بار آوردند

سلام اعضای گل خانواده برتر

مشکل اصلی من اینه که من توی خونه خوبم ولی وقتی بیرون میرم انگار دست و پام رو گم می‌کنم. وقتی با یه نفر که زیاد صمیمی نیستم حرف میزنم بدنم شروع می کنه به وا رفتن و شل شدن، حتی انگار عضلات زبون و اطراف لبم هم شل میشن و در نهایت کلمات رو نمی تونم حتی در حد معمولی هم محکم و رسا بیان کنم. همچنین وقتی با یکی حرف میزنم نمی تونم تمرکزم رو روی حرف هاش بذارم. همه ش فکرم منحرف می شه و حواسم پرت. با موقعیت‌های جدید خیلی زیاد استرس می‌گیرم. 

فرض کنید شما توی اتاق دارید درس می خونید و یهو مادرتون میگه امروز ظهر مهمون داریم (خصوصاً اگه غریبه‌تر باشه). شما چه کار می‌کنید؟ هیچی میرید کمک مادرتون یا هم اینکه کار خاصی نمی‌کنید. مهمونه دیگه. 

اما من اون قدر استرس می‌گیرم اون قدر استرس می‌گیرم که حد نداره. یعنی کلاً موقعیت‌های جدید  باید حداقلِ حداقل از یک روز پیش بهم اطلاع داده بشه تا بتونم خودم رو تطبیق بدم و از موقعیت‌های سر زده و یهویی اصلاً خوشم نمیاد، حتی تفریح و کوه رفتن. 

البته بگم پدر و مادرم هم در مواجهه با مهمان چه سر زده و چه از قبل دعوت شده جوری برخورد می کنن و استرس می‌گیرند  انگار اعلیحضرت امپراطور می خوان تشریف بیارن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)

چطوری دینداری می‌کنید که کسی بهتون ظلم نکنه؟

سلام دوستان

دختری بیست و ... ساله ام. چند مدت اخیر سوالی ذهنم رو درگیر کرده که دوست دارم ببینم فقط مشکل من هست یا بقیه هم این دغدغه رو دارن و می شه برام روشن کنید چون می دونم این مشکل از کج فهمی من تو بعضی مسائله.

یک مدت تقریباً کوتاهی هست که از نظر اعتقادی خیلی بیشتر از قبل معتقد شدم و نهایت سعیم رو می‌کنم که همون اصل همیشگی که علما می‌فرمایند ... ترک محرمات و انجام واجبات ... رو مراقبت کنم توی طول روز! 

اما جدیداً متوجه این شدم که این مراقبت از گناه نکردن، من رو ضعیف و دست پا چلفتی کرده! مثلاً خیلی مراقبم که دل کسی رو نشکنم، و ناراحت نکنم، قبلاً هم بودم اما نه به اندازه الان، این موضوع باعث شده کسی که حرف بدی بهم می زنه یا یه جورایی ناراحتم می کنه از خودم دفاع نکنم و کوتاه بیام، نکنه تا با حرفم مگر یک درصد کسی رو ناراحت کنم و یا به خاطر مشکلات خانوادگی که داریم پدر حق و حقوق ما رو نمی ده حتی در حد خوردن خوراک و ...، خب دین میگه تو هر شرایطی باید به پدر و مادرت احترام بذاری.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) روابط اجتماعی دختران (۲۶۴ مطلب مشابه)

دخترم، پدر و مادرم دیگه دارن منو دق میدن

با سلام به همه ی دوستان

من یه دختر بیست و ... ساله و دانشجو هستم، که اگه بخوام رک بگم مشکلم رو، پدر و مادر م دیگه دارن منو دق میدن.  

ما ... تا خواهر / برادریم با اختلاف سنی های زیاد، خدا رو شکر باهاشون مشکل خاصی نداشتم.

مشکل اصلی من پدر و مادرم هستن که فکر می کنن منم باید مثل خواهر و برادرانم رفتار کنم، اون ها اصلاً نیازهای منو نمیدونن، سن و سال شون بالاست (فکر نکنید بدجنسم بخونید لطفاً) هر وقت با پدر و مادرم حرف میزنم آخرش جنگ و دعواست، آخرش خودم میرم میگم غلط کردم، حس خفقان دارم به خدا سخته، نتونی تو خونه تون حرف بزنی سخته ... 

درک تفاوت نسل‌ها رو اصلاً ندارن، من یه چیزی میگم فوری ناراحت میشن و میگن این چه نونی بود به تو دادیم. جرات ندارم حرفی بزنم، تا خرخره حرف برای گفتن دارم، مشکل دارم، درد و دل دارم، به خدا چند وقته دعا می‌کنم بمیرم به خودشون هم گفتم ان شاء الله سیاهم رو تن کنید که این قدر منو اذیت می‌کنید. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

برادرم انگار اصلا بهم اعتماد نداره

سلام

من یه دختر نوزده ساله م و برادرم بیست و یک سالشه. ما از بچگی خب با اینکه با هم بازی می‌کردیم ولی دعوا هم زیاد می‌کردیم، الان که بزرگ شدیم مثلاً تو خیابون که راه میریم حس می‌کنم منو زیر نظر می گیره، همه ش باید حواسم به رفتارم باشه، اگه ناخودآگاه نگاهم به یه پسر بیفته، سریع اخم می کنه و مثل یه بچه با من رفتار می کنه، هی می کشم این طرف اونور! 

نمی ذاره تنها بیرون برم وقتی تعطیلم، مگر اینکه با کسی باشم. تازه یه بار هیچ وقت یادم نمیره چهارده سالم بود تازه گوشی خریده بودم داشت گوشیم رو چک می‌کرد، خودم رو زدم به خواب! خودش همیشه میگه بهت افتخار می‌کنم اما انگار بهم اعتماد نداره اصلاً! یه دوست خانوادگی داریم پسرشون هم سن منه، از بچگی با هم بازی می‌کردیم ولی بزرگ‌تر که شدیم رفت و آمد ها کمتر شد، یه بار اومده بودن خونه مون، خودش کار داشت می‌خواست بره به خواهر بزرگترم گفت حواسش باشه ما با هم تنها نشیم! خیلی ناراحت شدم. 

نمی‌فهمم دلیل این کارهاش رو، دوست دارم کم کم جلوی کارهاش وایسم من دیگه بزرگ شدم دوست دارم مثل دوستام خودم برم بیرون. باور کنید حتی بلد نیستم از خیابون رد بشم باورتون می شه؟! اکثر دوستام دوست پسر دارن، من خودم نخواستم وگرنه بودن که پیشنهاد می‌دادن. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

با تکیه بر سوابق اشتباه قبلی، بهم تهمت دزدی زده شده

سلام

امیدوارم حال دل تک تون و حال خودتون عاالی باشه 

عزیزان ازتون خواهش می‌کنم پستم رو تا آخر بخونید و از هیچ راهنمایی دریغ نکنید لطفاً چون خیلی به کمک تون نیاز دارم

بچه‌ها من بابام همیشه کمی پول تو کمدش برای روز مبادا نگه میداره، چند سال پیش هم بابام که هر ماه بهم پول می‌داد، چون دستش خالی بود به من بابت همون پول تو جیبی‌ها بدهکار بود و هر چی هم بهش می‌گفتم پول بده بهم می‌گفت بعد دادن اقساط بدهیم رو میده، من هم صبرم تموم شد، می‌خواستم خرید کنم، مجبور شدم از همون پول‌های تو کشو مقدار خیلی کمی بدون اطلاع بابام بردارم که پیش خودمم گفتم:بابام که بهم بدهکاره اشکالی نداره که طلبم رو از پس اندازش ور دارم و به جاش  دیگه ازش پول تو جیبی این ماه رو نگیرم.

فکر کردم کارم درست و حلاله، ولی یه مدت بعد پدر مادرم متوجه شدن ولی به روم نیاوردن، البته بعداً مامانم بهم گفت که کار بدی کردم و منم متوجه شدم که کارم بد بوده و دیگه اصلاً بی اطلاع شون به اون کشوی پول دست هم نزدم ولی شب نوزدهم که اولین شب قدر بود مامانم منو برد آشپزخونه و بهم گفت: «برو اون صد هزار تومن رو بیار.» 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

دختری آرووم هستم، با یه جاری سر زبون دار جلف به مشکل می خورم؟

سلام خدمت همگی

سوال من اینه آیا وجود یه جاری سر زبون دار جلف که خیلی پر روعه و جایگاه اجتماعی خوبی داره برای منی که آرومم و گاهی نمی تونم از خودم دفاع کنم چقدر میتونه خطرناک باشه؟

من با خواستگارم هم کفو هستم، اما برادرش شغل خوبی داره و همین طور همسرش، خواستگار من مذهبیه اما برادرش و همسرش خیلی آزاد، من نمی تونم این رو تحمل کنم و می‌ترسم برام دردسر بشه.

مرتبط:

اقوام منو با جاری شاغلم مقایسه می کنن

از جاریم خوشم نمیاد، چه جوری تحمل کنم؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

راهکار برای پیدا کردن دوست و رفع تنهایی در محل سکونت جدید

سلام

پسری هستم 17 ساله که تازگی ها به شدت تنها شدم، خانواده م از یه منطقه تو تهران به یه منطقه بهتر و بالاتر اومدن و من تمام دوست و رفقای چند ساله م رو از دست دادم و الان فقط ارتباط مون تو تلگرام در حد یه سلام هست و دیگه نمی بینم شون.

منی که تا چند وقت پیش دورم پر آدم و شلوغ بود و تفریح میکردیم و برنامه میریختیم تا 10 و 11 شب سرگرم بودم، الان انقدر تنها شدم تو خونه که صبح تا شب تو خونه هستم و کارم هم شده خواب و درس خوندن.

درسم هم با اینکه تابستونه ولی میخونم و هدفم یه رشته خوب توی تجربی هست ولی بعضی وقت ها انقدر تنها میشم که دیگه رغبت و انگیزه ای برام نمیمونه.

پدرم به بهانه جهاز آبجیم و خونه گرفتن منو نه کلاس زبان و نه باشگاه میفرسته و میگه به قدر کافی برای مدرسه و ماهیانه ت خرج میکنم، در نتیجه مکانی هم برای دوست پیدا کردن ندارم، مدرسه اینجا هم که میرم اصلا باهاشون نمی جوشم و خودشون به صورت اکیپ هستن و منو میون خودشون راه نمیدن گرچه اصلا همخونی هم نداریم با هم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه) تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

چطور با تحقیر کردن های برادرم برخورد کنم؟

سلام

من یه دختر 25 ساله ام و یه برادر دارم که 5 سال ازم بزرگتره. تو خانواده مشاجره و دعوا زیاد داشتیم که مسلما رو رفتار و اعصاب و آستانه تحمل همه افراد خانواده تاثیر گذاشته ،ولی مادر و برادرم بیشتر تحت فشار بودن، چون خیلی از بحث ها درخصوص اون ها و با شرکت اون ها بوده. یعنی بابام خیلی زیاد مامان و داداشم رو اذیت میکرد و خب این اثر گذاشته روشون دیگه. ولی خب بابام خیلی منو لوس میکرد. من واقعا از دعواها اذیت میشدم و از زجر کشیدن بقیه زجر میکشیدم. الان چند سالی میشه دیگه دعوا به اون صورت نداریم.

این مقدمات رو گفتم تا مشکلم رو مطرح کنم. مشکلم اینه که داداشم از بچگی خیلی رو اعصاب من میرفت (احتمالا به تلافی از رفتارها و تبعیض های والدین)، خیلی تحقیرم میکرد، از هر کاری هم عیب جویی میکرد و مسخرهم میکرد. جلو بقیه مسخره م میکرد و بهم توهین میکرد و اگه چیزی رو دوست داشتم انقدر مسخره م میکرد که دیگه جلوش هیچ کاری نمیکردم. انقدر که مسخره م میکرد میترسیدم جلوش کاری بکنم. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)

چند تا خاطره از بچگی هام ذهنم مونده که منو از مادرم متنفر میکنه

از مامانم خوشم نمیاد. حس خوبی ندارم که این حرف رو میزنم ولی خوشم نمیاد از رابطه با مامانم. مامانم یه خانم متشخص هست که همه قبولش دارن از هر جهت خوبه، بماند که اصلا بلد نیست اون جوری که به بچه های فامیل محبت زبانی میکنه به ما محبت بکنه. 

تو عمل کم نمیذاره، واقعا کمبودی ندارم خدا رو شکر، ولی زبانی فقط ایرادی باشه میگه. با این کار ندارم اخلاقشه، چند تا خاطره از بچگی هام ذهنم مونده و باعث شده الان مامانم کوچک ترین ایرادی هم که میگیره اون خاطرات تو ذهنم باز پخش بشن و من از مامانم اون لحظه متنفر بشم! بچه که بودم از خونه خاله م که برمیگشتیم مامانم خودش رو میزد، داد میزد، میگفت خدا منو از دست این بکش راحت بشم، چرا اون جا اون حرف رو زدی! 

چرا فلان کار رو کردی و خودش رو میزد، من سوم دبستان بودم اون موقع، تصویرش در ذهنم مونده و همه ش میگم چرا خودش رو می زد، چرا اون جوری میگفت. دو سه بار تکرار شد. یا یه بار حوصله م سر رفته بود، بهش میگفتم بریم پارک گفت امروز حوصله ندارم، ۵ دقیقه بعدش خاله م زنگ زد، گفت راحله (دختر خاله م) حوصلش سر رفته، بیاین بریم پارک، مامانم هم گفت پاشید بریم در حالی که من قبلش بهش گفتم حوصلم سر رفته گفت امروز نه! 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

دلم میخواد شادی برگرده به خونه مون و غم دور بشه

سلام

من یه دختر ۲۱ ساله ام. از ۱۵ سالگی توی فضای مجازی با چند تا پسر حرف میزدم و با دو نفر هم دوست بودم (فقط یکی شون رو دو بار از نزدیک دیدم و اون یکی کاملا مجازی بوده). دو سال پیش وقتی فهمیدم دارم اشتباه میرم راهم رو، خیلی عذاب وجدان گرفتم و همه چی رو تموم کردم.

زیاد کسی از همشهری ها مون نفهمیدن که با کسی حرف میزدم، چون خواستگار زیاد دارم. خطم رو هم عوض کردم و دیگه پام رو کج نذاشتم. پدر و مادر خوب و زحمت کشی دارم که هیچی واسه م کم نذاشتن.

یه برادر دارم که تا چند سال پیش دعوا زیاد میکردیم، ولی چند ساله با هم بد نبودیم و همه چی خوب بود. یه سال پیش داداشم فهمید که من با کسی دوست بودم و کلی دعوا و ازم قول گرفت دیگه تکرار نشه.

توی این یک سال خیلی وقت ها به روم آورده ولی خب پشتم هم بوده، حالا امسال دوباره فهمید که با یکی حرف میزدم (سه سال پیش) و عصبانی شد که چرا همون پارسال نگفتم این قضیه رو بهش.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

جز آرامش و کمی درک کردن از خانواده م چیزی نمی خوام

سلام

پسری هستم ۲۴ ساله ، اهل روستا، از یک خانواده متوسط به پایین جامعه، اخلاق پدرم خیلی خیلی بده ، ایشون مشکل اعصاب دارن و واقعا زندگی رو برای ما جهنم کردن، اما خودم کارشناسی یکی از  رشته های مهندسی تو یکی از دانشگاه های خوب تهران خوندم ، ولی با توجه به نبود امنیت شغلی میخواستم برم رشته تجربی ولی قبلش باید میرفتم سربازی ، نزدیک دو سال یکی از بدترین جاهای ممکن سرباز بودم، ولی در کنارش برای تجربی هم می‌خوندم که به لطف خدا پزشکی شهرمون قبول شدم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران و پسران (۲۰۹ مطلب مشابه) تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)

چه طور می تونم با خشونت کلامی پدرم کنار بیایم؟

یه دختر ۲۲ ساله هستم که پدرم زبون تند و تیزی داره و این عادت رو از پدربزرگم به ارث بردن، پدر بزرگم که سن شون زیاده خیلی آدم مهربونی هستن و حتی من گاهی دیدم برای یه گنجیشک که بالش شکسته گریه کردن، ولی زبون شون تیزه، عمو هام هم اینجورین و واقعا من فکر نمی کنم یه همچین عادتی رو بشه تو سن ۵۰ سالگی که ارثی هم هست تغییر داد.

برای همین تصمیم گرفتم فقط بتونم آسون تر کنار بیام با این مسئله، خواهرم هم ناراحت میشه ولی کمتر از من و دیر تر اشکش در میاد.

مثلا چند روز پیش من سه ساعت تموم داشتم ناهار می پختم و خونه تنها بودم که یهو پدرم اومدن با نیش و کنایه که تنبلی یه سالاد درست نکردی واقعا که، یدونه گوجه خورد کردی  فکر کردی دیگه چی کار کردی، این همه ظرف کثیف کردی خوبه خجالتم نمی کشی با این سنت، این همه کند هستی  ...، اصلا اون لحظه من واقعا حالم خیلی گرفته شد چون خیلی زحمت کشیده بودم و اومدن منو دعوا کردن و دلم شکست، و بعدا میگن منظوری نداشتم. 

یا مثلا گاهی بهم میگه چرا ازدواج نمی کنی تا ۵۰ سالگی می تونی با من بمونی؟، واقعا این حرف دلم رو خیلی میشکونه و اشکم در میاد انگار که من اضافی هستم، و بعدا میگن منظوری نداشتن شوخی بوده. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)