سلام
بعضی بچه‌ها میگن که پدر و مادر سن شون زیاده و ما رو درک نمی‌کنند. خدا شما رو از طریق پدر و مادر امتحان می کنه، اگه پدر و مادر بد اخلاق نباشن باید از یه جای دیگه یه بد اخلاق پیدا کنه و شما رو امتحان کنه.
سلام خدمت دوستان دختری ۱۷ ساله هستم
من سال گذشته پدرم رو از دست دادم.
پدربزرگ و برادر بزرگ و دایی و عمو و خلاصه هیچ کسی ندارم! واقعاً هیچ کدوم شون و ندارم ؛ قبل تصادف پدرم مامانم خوب بود ولی از وقتی فوت شده من و اذیت می کنه با اینکه بچه واقعیشم
و با مادرم رابطه م بده همیشه می خواد من و از خونه بیرون کنه (خونه قبل فوت بابام به اسم مامانم بوده) یه بارم واقعاً برای رفتن آماده شدم که دیگه تموم شد چند بار کارمون به دعوای فیزیکی رسیده که هنوز جای چنگای مامانم رو بدنم هست همه ش دعواست.
من اصلاً براش مهم نیستم فقط داداشم و می کوبه تو سرم اصلاً برام چیزی نمی خره روز دختر و این چیزها نمی دونم چی هست دیگه
همه ش در حال نفرین و داد زدنه من از دعوا و صدای بلند بدم میاد و می‌ترسم دیگه ازش خوشم نمیاد
ببخشید من حالم بده اصلاً حوصله مقدمه نوشتن رو ندارم و مستقیم میگم
داشتم صبح‌ها مدرسه می‌رفتم و عصرها می‌رفتم سر کار که پول جمع کنم موبایل بخرم مادرم یک بیماری ارتوپدی سخت شانه گرفت و رفت بیمارستان و منم تقریباً از اون موقع با اینکه پول‌هایی که جمع کرده بودم زیاد شده بود دیگه نرفتم سر کار می‌رفتم بیمارستان پیش مادرم.
چون دیدیم هزینه بیمارستان زیاد میشه با میل شخصی از بیمارستان مرخص کردیم. اومد خونه منم بعد مدرسه مستقیم میام خونه آنقدر بعد مریضه که خودش نمی تونه غدا بخوره یا لباس بپوشه حدود یکی دو هفته هست که از درد نتونست بخوابه کارهای خونه رو من می‌کنم و اینکه اگر هم وقت بشه درس می خونم نمرات درسم تقریباً حدود ۱۰ هست دلم می خواد ترک تحصیل کنم امّا بابام گفته باید دیپلمت رو بگیری اگر من یه روز خونه نباشم مادرم گرسنه می مونه قندش می افته و اینکه هم یه بیماری سرطان داره.
دکتر گفته اگر تا یه سال عمل نکنی کارت سخت میشه من از بیماری مادرم ناراحتم امّا بعید می دونم از مردنش آنقدر هم نارحت بشم آدمی که قتل دیده خودش رو برای مرگ عزیزانش آماده می کنه بابا هم مشکل ارتوپدی داره امّا وضعش نسبت بهتره هنوز سر پاست و خودش می تونه بره دستشویی.
بنده یه خواهر دارم که چند سال ازم کوچک تره (اختلاف سنی مون زیاد نیست) یه کم پرخاشگر شده و یه کم بد دهن، منم باهاش رابطه خوبی تا به حال نداشته و ندارم الآن که به عقب نگاه می‌کنم می بینم چقدر اشتباه کردم این بچه از همون اول ام خودش کارها خودش انجام می‌داد و هیچ کدوم مون اون طور که باید بهش توجه نکردیم، کمکش نکردیم هواش رو نداشتیم در حالی که من وظیفه داشتم به عنوان خواهر بزرگترش هواش رو داشته باشم.
سلام
من ۱۹ ساله هستم رشته م تجربیه پارسال کنکور دادم و رتبه ام شد ۱۹ هزار، و به خاطر همین امسال پشت کنکور موندم و هدفم پزشکیه، متأسفانه اصلاً نمی تونم خانواده رو تحمل کنم.
رفتارها و طعنه و کنایه‌ها و اذیت‌هایی می بینم که گاهی فکر می‌کنم عمدی در کار هست، گرچه که شخصیت مهربون و آرومی داشتم امّا الآن به شدت عصبی و بدخلق شدم و با کوچیکترین حرفی بهم می ریزم و تمرکزم برای درس کم میشه
نمی دونم چه جوری خودم رو کنترل کنم، باهاشون صحبت هم که می‌کنم اصلاً آب تو هاون کوبیدنه
سلام
وقت همگی به خیر باشه، خانواده همسرم خیلی خودخواه و مغرور هستند.
توی این چند سالی که عروس شون بودم هر وقت نفعی براشون داشت حرف می‌زدند و کاری می‌کردند و حرفی جز تعریف از خودشون گوش نمیدن و نمی‌پذیرند و انکار می‌کنند.
مسئله اصلی ام باهاشون اینکه خیلی زورگو هستند و من و فرزندانم رو مجبور می‌کنند کاری که مطابق میل شون هست انجام بدیم.
مثلاً
متخصص اطفال بیمارستان گفت اجازه نده کسی نوزادت ببوسه و خانواده شوهرم با وجود تذکر من لج می‌کنند و از عمد جلوی من لب و شکمش رو چند بار می‌بوسند، یا چند ساعت نوزادم رو بیدار نگه می‌دارند و بچه م از بی خوابی همه ش گریه می‌کرد، یا به زور به بچه م میگن به ما باید بگی بابا جون، مامان جون
یا به زور و اصرار زیاد و توهین، من و بچه هایم رو می کشونند بازارچه و خونه فامیل هاشون (البته برای ما خرجی نمی کنند)، هر وقت هم می خوام از خودم دفاع کنم، خیلی بی ادبانه برخورد می‌کنند.
مثلاً پدرشوهرم ی دفعه بهم گفت گم شو بعد شوهرت اختیار بچه ت با منه، هر کار بخوام می کنم.
شوهرم از خانواده ش می ترسه و طرف اون هاست. چه کار کنم؟!!!
سلام درباره پوشش دخترها در خونه پدری قبل ازدواج حرف‌هایی زیادی زده شده امّا اکثراً کلی گویی بوده و من جواب سوالاتم رو نگرفتم، از طرفی آدم اگه نخواد در چارچوب مشخصی زندگی کنه اصلاً این سوالات براش پیش نمیاد پس خواهش می‌کنم اگه سؤالم مسخره هم هست منو مسخره نکنید.
من ۱۶ ساله هستم و دخترم تا قبل از اینکه این سوالات برام پیش بیاد تو خونه خیلی لباس باز می‌پوشیدم و راحت بودم و خدا رو شکر پدرم هیچ مشکلی نداشته و کلاً به نظرم انسان عاقل و فهمیده ای هست ولی خب الآن عذاب وجدان پیدا کردم میگم نکنه گناه باشه یا هر چی مثلاً تاپ و دامن کوتاه یا ساپورت پوشیدم امّا نظرات رو می خوندم یکی گفته من جلوی پدرم روسری دارم از طرفی یکی هم گفته من با لباس زیر هم گشتم.
من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که بعضی پدر و مادرها لیاقت احترام گذاشتن ندارن
یکی مثل پدر من؛ نه پسر سیگاری هستم نه اهل هیچی، هر وقت می خوام برم بیرون همه ش گیر میده دائم تلفن می کنه. اصلاً هیچ وقت ازش اجازه نگرفتم که با دوستانم برم مسافرت شهر دیگه. دوستانم همه شون ماشین خودشون رو دارن.
پدر محترم من ماشین خرید گذاشت وسط حیاط ما شدیم نگهبانش. ماشین مثلاً اسمی مال منه ولی حق نداری بهش دست بزنی. تو زندگیش هیچی یاد نگرفته. هیچی مثلاً دلش خوشه کارمند بازنشسته ست، بیشتر شبیه گدای بازنشسته اش یادتون وضع زندگی.
این قدر بد زندگی کرد. شلخته و کثیف هیچکس نیومد خواستگاری خواهرام. به همه چیز شک داره بدبین بد دل شکاک. برای هیچکس تره هم خورد نمی کنه تو کل عمرش تا حالا ضامن هیج احدی نشده و از افتخارات ش هست. دوست داره بچه هاش پخمه و بی دست پا باشن که خودش زور بگه. هیچکس رو به بدی پدرم ندیدم. به بدی و بی معرفتی اصلاً ندیدم. همه ش گیر گیر میخواستم بیام تهران برای یه استخدامی میگفت خوب نیست باهاش بحث کردم گفتم تو شرکت داری یا کارخانه که این جوری به من زور میگی مادرم از خودش بدبخت‌تر خودشه تا حالا ندیدم هیچ مردی این قدر به زن و بچه اش زور بگه.
سلام
من یک نوجوان هستم که در یک خانواده‌ی تقریباً پر جمعیّت زندگی می‌کنم. مشکل اساسی من اینه که من در اکثر اوقات با تمام اعضای خانواده در قهر به سر می برم. یکی از آرزوهام یک ارتباط خوب و صمیمانه با تک تک اون هاست. ولی می دونید هر بار که برای این ارتباط تلاش کردم پشیمون شدم.
من روحیه ی خیلی حساسی دارم و با محرک‌های کوچک، حال خوبی که براش تلاش کردم از بین می ره و برگشتش سخت می شه، در نتیجه تا حد توان از هر منبع انرژی منفی، دوری می‌کنم.
ببینید دقیقاً وقتی که دوباره احساسم رو می خوام نسبت به اعضای خانواده م بهتر کنم و تصمیم می‌گیرم که رفتارم رو عوض کنم..اون ها باعث می شن حالم به طرز بدی دگرگون بشه و احساس افسردگی کنم. اگه صادقانه بخوام بگم وقتی باهاشون حرف نمی زنم حال روحیم در امانه. امّا این احساسی که بعد مدتی می گه برگرد و صلح برقرار کن اذیتم می کنه... با اینکه مدتیه بهش گوش نمی دم دیگه.
سلام
حقیقتش یه راست می خوام برم سر اصل مطلب.
لطفاً اگه میشه تا آخر بخونید. می دونم طولانیه امّا من واقعاً هیچ کسی رو ندارم و فقط شما رو دارم و بحث زندگی من هست.
دو تا مطلب خیلی مهم در زندگیم هست، پس لطفاً تا آخر بخونید. ممنون. دختر بیست و ... ساله ای هستم که یک خواهر سی و ... ساله و یک برادر نوجوان دارم. میانه م با برادرم خیلی خوبه و اون هم فقط منو دوست داره.
حقیقتش این هست که من بین این خانواده دارم نابود میشم. یک کلمه بگم که از خواهر و مادرم کاملاً متنفرم. از مادرم بیشتر متنفرم چون هیچ وقت نه منو درک کرده نه پشت منو گرفته نه منو دوست داشته نه ناراحتی من براش مهم بوده.
با برادرم هم دقیقاً همینه. شما فکر کنید مادر من با بچه ۱۰ ساله مثل هم سن خودش لج می کنه. فقط سمت خواهرمه. فکر نکنید خواهرم باهاش خوب رفتار می کنه. خواهرم اصلاً با مادرم حرف نمی زنه. نه کمکش می کنه. نه محل بهش می ذاره. نه تا حالا شده یک بار با این سنش تو کارهای خونه کمک کنه. ولی با این اوصاف فقط سمت خواهرم رو می گیره.
اعتماد به نفس منو برادرم رو به صفر رسونده. خواهرم خیلی با برادرم بد صحبت می کنه. از بچگی باهاش لج می‌کرد با ۲۰ سال اختلاف سنی. دقیقاً همون طوری که از بچگی میانه ش با من افتضاح بود.
سلام به تموم اعضای خانواده برتر
امیدوارم که حال تون خوب باشه
من دختری ۲۲ ساله هستم. آدمی هستم که از لحاظ روانی، تصمیم گرفتن و... مستقلم به جز استقلال مالی. مشکلم اینه که خانواده‌ی سخت گیر‌ی دارم. مثلاً مامانم اجازه نمی ده به راحتی با دوستم برم بیرون. قبلاً که میخواستم برم سر کار، به خاطر کرونا کلی بهونه در میاورد که نمی ذارم بری و اگه رفتی سر کار و سرما خوردی و فلان و بهمان، کار بی کار.
کلی باهاش با زبون خوش حرف زدم ولی فایده نداشته. گاهی اوقات عصبانیم می کنه. شاید باورتون نشه ولی از وقتی کرونا اومده یه تفریح درست حسابی با خانواده م نرفتم (منظورم تفریحاتی هستش قبل کرونا می‌رفتیم)! یه بارش خوب بود که اون هم با دوستم رفتم بیرون و خوش گذروندم.
خیلی گیر میده. تو بعضی چیزها سختگیر نیست ولی تو بعضی چیزهای دیگه سخت گیره. نمی ذاره برای رشد و پیشرفتم خرج کنم. اگه بخوام یه دوره آموزشی رو شرکت کنم کلی بحث و جدل باهام می کنه (بیشتر اوقات هم خرج می کنه ولی اولش با خشم و...) البته این هم بگم که اصلاً وضع مالی مون خوب نیست.
سلام
من داغونم، خیلیم داغونم، واقعاً به بن بست رسیدم، مشکل از خانوادمه
خانواده م درکم نمی کنن بیشتر از ۲۰ ساله دارم تو خودم زندگی می‌کنم، هیچ وقت نظر مشترکی باهاشون نداشتم همبشه به این خاطر اذیت شدم....
دقیقاً مثل بچه‌ای هستم که از پرورشگاه آوردن و هیچ شباهتی به بقیه اعضای خانواده ش توی روحیات و سلیقه و ... شون نداره
کاش مثلاً می‌گفتن این دیگه بزرگ شده عقل داره اگر با ما نظر و سلیقه ش یکی نیست حداقل بهش احترام بذاریم غرورشو نشکنیم مسخره ش نکنیم ...
هر بار مشکلی پیش میاد مثلاً می خوایم خونه رو بفروشیم یا اصلاً هر چی! بابام میاد نظر می پرسه از همه منم نظرم رو میگم مثلاً میگم آگهی کنیم تو اینترنت خوبه یا مثلاً پولی چیزی بابام پیدا کرده بود می‌گفتم آگهی بزن رو دیوارمون بیرون می بینه میاد تو کوچمون سراغش خب نشونه میده میاد می بره مسخرم می‌کردن می‌خندیدن می‌گفتن چقدر ساده ای خب هر کی میاد میگه مال منه می‌گفتم خب نشونی میده کجا گم کرده و... انگار نه انگار فقط میگن تو این قدر ساده و احمقی سرت رو آخر به باد میدی با این کارات!!! شما بگین!!!! من اشتباه می‌کنم یا اون ها؟
سلام
من دختری هستم که به تازگی وارد ۲۶ سال شدم و ارشدم تموم شده، به صورت پاره وقت مشغول به کارم، مشکلی که دارم در حال حاضر با خانواده م و برای تصمیم گیر‌ی درست.
من دوست دارم به صورت آزاد کار کنم مثل همین کاری که الآن دارم و یه سری کار اینترنتی امّا خانواده م اصرار دارن که استخدامی شرکت کنم می‌دونم دلیلی نداره حتماً قبول بشم ولی کلاً علاقه‌ای به این طور کار ندارم و خب رتبه م خوب بوده توی ارشد یعنی زیر صد بودم و دو تا دوستانم دفعه اول قبول شدن یعنی احتمال پذیرش هم هست.
من خودم دوست دارم همین طوری کار کنم و زبان بخونم تا اپلای کنم برای دکتری، مادرم میگفت استخاره کن دو بار گرفتم برای کار خودم گفت خوبه برای کار دولتی گفت بده، مادرم گرفته یک بار برعکس این اومد.
به نظرتون چه کار کنم این قدر که هر روز میگن دیگه اصلاً نمی تونم درست فکر کنم.
سلام
من دختری هستم ۲۳ ساله دانشگاهم رو تموم کردم و یه خواهر دارم عقد کرده و یه برادر دارم نزدیک به چهل سالشه و بیکاره، پدرم قبل از مرگ برای برادرم خونه و ماشین گرفت و حالا که مرده ازش یه خونه که توش هستیم و حقوق ماهانه مونده که برادرم چون از این خونه ارث می بره نشسته تو این خونه و از حقوقی که به من و برادرم می رسه استفاده می کنه.
بارها با مادرم بحث کردم که این حقوق به منو و تو می رسه نباید به برادرم بدی، ولی برای برادرم خرج می کنه و جدیداً که وام ازدواج برای خواهرم گرفته. به نظرتون چه کار کنم دارم دیوونه میشم سهم من با اون هایی که حق ندارن برابره.
می خوام به مادرم بگم وکالت رو پس بده و سهم خونه م رو بده جدا بشم حرف و نفرین بذارم پشت خودم یا به زندگی احمقانه خودم ادامه بدم، دیگه خسته و افسرده شدم از کار هاش.
سلام
دختری هستم حدوداً ۲۴ ساله. حقیقتاً راجع به یک موضوعی از شما راهنمایی می خوام. مشکل اصلی و بسیار بزرگ من و تقریباً می تونم بگم همه ی اعضای خانواده م خواهر بزرگمه. رک بگم از خواهرم متنفرم. نه تنفر یک روز دو روزه. بلکه تنفر واقعی و ابدی. دیگه نمی خوام حتی زنده باشه. حتی چند بار آرزوی مرگش رو کردم.
شاید فکر کنید آدم بدی ام و من مقصرم ولی این طور نیست. الآن سال هاست با خواهرم حتی یک کلمه صحبت نمی‌کنم. اون مجرد و ۲۸ ساله هست. ریشه‌ی این تنفر از بچگی شروع شده که مادرم بین مون فرق می ذاشت. وقتی هم اعتراض می‌کردم فقط یک کلمه یاد گرفته بود چون اون مظلوم و ساکته بیشتر سمت اونم.
در صورتی که الآن که بزرگ شده خیلی ببخشید یک تنه پدر همه مون رو داره در میاره. رفتارهایی می کنه که واقعاً آدم رو اتیش می زنه. خودش شاغله و مثلاً نزدیک سی سال سن داره ولی اصلاً چیزی به اسم شعور نداره. من بزرگترین مشکلم این هست که تو خونه اصلاً و ابداً راحت نیستم به خاطر وجود اون.