احساس میکنم ی آدم تهی ام

سلام

راستش الآن داشتم یه مطلبی رو می خوندم راجع به فرق بین اعتماد به نفس و عزت نفس... و واقعاً نفهمیدم من الآن چجویم؟! کدومش رو دارم و کدومش رو نه.

یه کم در مورد خودم میگم واقعاً ممنون میشم راهنماییم کنید خودم رو بشناسم تا بتونم بدی هام و از بین ببرم...

18 سالمه و تیب شخصیتیم entp ، مطمئنم یه جورایی از پس تموم کارهای دنیا بر میام، و اگه خدا بخواد یکی از چهار نفری هستم که قراره دنیا رو تکون بده، و یه جورایی نسبت به آینده ام واقعاً خوش بینم و می دونم قراره به بهترین شک بسازمش، ولی مشکل اینجاست!

نسبت به الآن خودم حس خیلی بدی دارم... فقط می خوام خودم رو عوض کنم، هی رفتار های بقیه رو مقایسه می کنم با خودم ...، روبروی بقیه آدم شجاعم، حرفم رو راحت می زنم ولی از درون نه ...، همه ش تو فکر این هم وای! الآن از این حرفی که من زدم بقیه چه برداشتی دارن؟

با اینک می دونم حقیقت از همه چی مهم تره و باید حرف درست رو زد (البته آدمی هستم که براحتی اشتباهات خودش رو قبول می کنه و می پذیره نه این که یه دنده باشه و حرف حرف خودش باشه ها) ولی همه ش فکر می کنم بقیه از من متنفرن... 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۳۱ مطلب مشابه)

برای رفع تنهایی یک دختر 30+ سال در این روزها چه پیشنهاداتی دارید؟

سلام به همه

برای رفع تنهایی و حس پوچی یک دختر بین ۳۰ تا ۳۵ در این روزها چه روش‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟ 

با این اوضاع بیماری کرونا سفر نمی تونم برم چون صمیمی ترین دوستانم که پایه هستن از شهرهای دیگه هستن، در فامیل و آشنا هم دوست پایه ندارم، اون هایی هم که بودن متاهلن و درگیر. ازدواج هم کلاً کاهش پیدا کرده، یا اصلاً کیس نیست یا اگر هست شرایط ازدواج نداره یا اگر داره  من جزء ملاک هاش نیستم.

اصلاً حس می‌کنم قدرت جذب جنس مخالف رو ندارم یا حوصله اینکه برم دنبالش رو ندارم، دچار دوگانگی هستم، هم می خوام تنها باشم و حوصله کسی رو ندارم و هم از تنهایی رنج می برم.

نمی دونم اصلاً برای چی زنده هستم و زندگی می‌کنم، حس پوچی دارم، معنویات هم زیاد کمک کننده نبود، دلخوشیم سرکار رفتن بود که اون هم به علت کرونا نیمه تعطیل شده یا دور کاری، باشگاه هم به علت کرونا نمی شه رفت اوضاع شهرمون قرمزه.

یک فرد پایه برای پیاده روی هم نیست، خانواده کم جمعیتی هستیم، خواهر و برادرم دور از ما زندگی می کنن فقط منم تو خونه، نمی دونم واقعاً چه کار کنم؟، آیا پسران  و دختران دیگه در این محدوده سنی مثل من هستند؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه) مسائل دختران دهه شصتی (۴۸ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۶ مطلب مشابه)

بعد از شکست عشقی تبدیل به یه دختر بی احساس و سرد شدم

سلام به خانواده برتری ها

من دختری ۲۰ ساله م، از وقتی ۱۷ سالم بود عاشق یه شخصی شدم. یعنی ۳ سال. من با اون آقا رابطه ای حتی در حد ی دوست نداشتم فقط آشنا بودیم و میشناختمش، خودش و خانواده ش رو.

بخوام خلاصه ش کنم نشد!، نه اون چیزی فهمید نه من مستقیم و غیر مستقیم ابراز علاقه کردم با این حال عاشقش بودم تا وقتی فهمیدم اون آقا شخصی رو در نظر و قلبش داره ...، نمیدونم حسی که اون لحظه داشتم رو درک میکنید یا نه ولی یه جورایی شبیه حس پوچی بود ...، شکست عشقی شاید بهش گفت.

از اون زمان تا الان حتی نسبت به اون آقا هم خنثی شدم فقط بیاد میارم که هیچ وقت جایی تو قلب اون یا زندگیش نداشتم و ندارم! یه جورایی انگار یه تیر شلیک شد به عواطف من اون شب. الان سوال من اینه از اون موقع احساس میکنم انسان بی احساسی شدم، خنثی و سرد! در مورد خانواده و اقوام نه خب. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) شکست عشقی (۲۹ مطلب مشابه)

نمیدونم خدا با چه هدفی منو آفریده؟

سلام

پسری 30 ساله هستم، بد جور زندگیم رو باختم، 10 ساله افسردگی دارم، بخاطر افسردگی شدید نتوستم برای زندگیم و آینده م برنامه ریزی کنم، افسردگیم باعت شد، نه بتونم درس بخونم نه بتونم کاری یاد بگیرم چون واقعا افسردگی خیلی شدید داشتم و دارم.

حتی کارهای عادیم رو هم خیلی سخت می‌تونستم انجام بدم، روانشناس و روانپزشک و مشاور خوب هم زیاد رفتم اما هیچ فایده ی نداشت، الان که 30 سالمه هیچی ندارم، نه مدرک نه کار نه حرفه ای بلدم، خیلی احساس پوچی دارم، از زندگیم خسته شدم، هیچ نوری تو زندگیم نیست که زندگیم روشن بشه.

تنهایی خیلی خیلی اذیتم میکنه همه ش با خودم و عشق خیالیم حرف میزنم، آخه با چه امیدی به ازدواج فکر کنم، نه کار دارم، نه مدرک و نه حرفه ای بلدم و نه سلامتی دارم، نمیدونم خدا با چه هدفی منو آفریده، سهمم از زندگی فقط تنهایی، بی پولی ،غصه خوردن ،افسردگی و کنج خونه افتادن بود.

تا حالا شده دل تون به حال خودتون بسوزه؟

سلام

میخواستم از دوستان یه سوال که جدیدا دیگه خیلی درگیرش شدم بپرسم، آیا شما هم براتون اتفاق افتاده که دل تون برای خودتون بسوزه؟، من که کلاً اینجوری شدم.

یعنی این جوری بهتون بگم، وقتی دغدغه های خودم رو با اطرافیانم مقایسه میکنم که چقدر پیش پا افتاده هستند، دلم به حال خودم میسوزه. وقتی میرم بیرون میبینم که همه (اکثرا) یکی رو دارن که باهاش خوشن، وقتی میبینم که تو جمع خیلی یا بهتره بگم اصلا بهم توجه نمیشه، وقتی میبینم برای کسی مهم نیستم، وقتی میبینم اگه بمیرم هم هیچ کس هیچ احساسی نخواهد داشت، و ... ، دلم به حال خودم میسوزه.

جدیدا تنهایی میرم تو پارک مردم رو نگاه میکنم و حسرت میخورم. اخیرا سیگاری هم شدم. نمیدونم این دیگه چه نوع افسردگیه، حس میکنم به دنیا اومدم که سکوها خالی نباشه. جوری شدم که همه ازم فراری هستند. میگن حرف هام همش بوی غم میده. البته حق دارن چون اصلا شرایط منو نمیفهمن.

نمیدونم تا حالا حس تنهایی تو جمع رو تجربه کردین؟، این که هیچ کس نیست کمک تون کنه یا اقلاً درک تون کنه رو درکش کردین؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران و پسران (۲۰۹ مطلب مشابه) درد دل های پسران (۹۷ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۶ مطلب مشابه)

اصلا نمیدونم چی میخوام و هدفم چیه؟

سلام

اجازه بدید از زندگیم بگم براتون، دخترم، دانشجو در یکی از رشته های پیرا پزشکی، در یک خانواده معمولی از نظر مالی، و خوب از نظر تحصیلی و فرهنگی، تک دختر هستم .

از وقتی یادم میاد از همون بچگی احساس ضعف میکنم، حس میکنم یه کمبودی دارم، از ۷-۸ سالگی این حس رو دارم، هیچ وقت اعتماد به نفس نداشتم، همیشه خودم رو کمتر از بقیه میگرفتم و میگیرم، ۱۶ سالم بود پسر عمه م بهم گفت دوستم داره تا اون موقع برام پیش نیومده بود، راستش هیجان زده شدم، ضمن اینکه از قبل هم خودم به ایشون حس خوبی داشتم (نمیدونم چه حسی دوست داشتن، عشق یا چی) قصد جفت مون اون زمان ازدواج بود.

یه مدت با هم ارتباط تلفنی داشتیم، فکر کنم حدود هشت ماه، بعد از این مدت یهو من فکر کردم که اصلا چرا با ایشون باشم،چرا با ایشون ازدواج کنم مگه چی داره! باورش سخته ولی من تو یه روز به این نتیجه رسیدم و به ایشون هم گفتم نمیخوام دیگه ارتباطی داشته باشیم، دیگه باهاش ارتباط نداشتم ولی هر روز عذاب وجدان داشتم که چرا سرکارش گذاشتم، چرا اذیتش کردم و ... ،خیلی گریه میکردم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

تقریبا به هیچ کدوم از چیزهایی که خواستم نرسیدم

از وقتی یادمه بر خلاف تلاش های خیلی زیادی که کردم و مقاومت زیادی که در برابر مشکلات زندگیم داشتم ولی تقریبا به هیچ کدوم از چیزهایی که خواستم نرسیدم.

زندگی خیلی سختی داشتم ولی باز سعی کردم خم به ابرو نیارم و ادامه بدم، تقریبا به پیش دانشگاهی که رسیدم حس کردم افسردگی گرفتم و با ورودم به دانشگاه اونم رشته ای که بهش علاقه نداشتم (سه سال کنکور دادم ولی نشد رشته ای که میخوام قبول بشم)، افسردگیم خیلی زیاد شد، زندگیم اصلا تحت کنترلم نیست.

دلیل افسردگیم علت خاصی نداره یعنی بهتره بگم اینقدر دلیل داره که نمیدونم اصلا چی به چیه، حالا که به سن 22 رسیدم احساس میکنم واقعا دیگه نمیخوام زنده بمونم، به هر کسی که میمیره عمیقا حسودی میکنم، مثلا مادربزرگم در آستانه مرگه ولی براش خوشحالم، در حالی که همه دارند گریه میکنن.

میدونم خیلی عجیبه، میدونم حالم بده ولی باور کنید خودم کلی سعی کردم حالم رو خوب کنم، خیلی حتی بیشتر از اون چیزی که فکرش رو بکنید، ولی کاری از پیش نبردم حتی همون موقع کلی تلاش کردم پیش یه روانشناس یا روانپزشک برم ولی از لحاظ مالی برام ممکن نبود حتی حالا هم ممکن نیست.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) نیاز عاطفی دختران (۲۲ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

احساس پوچی میکنم که چرا سمت رشته مورد علاقم نرفتم

سلام دوستان

هدفم از نوشتن این مطلب صرفا درد دل کردن با شماست . وقتی کنکور دادم نتیجه دلخواهم رو نگرفتم اما از نظر اطرفیان رتبه خیلی خوبی آورده بودم ، اما نظر خودم این نبود ولی به هر حال هر رشته ای که دلم میخواست رو میتونستم برم . 

از اول هدفم رشته حقوق بود و سر انتخاب رشته خیلی فکر کردم و میخواستم حقوق رو بزنم ولی خانواده نظر دیگه ای داشت رو هر رشته ای که دستم رو میذاشتم خانواده نظر دیگه ای داشت و تنها علت مخالفت شون "اشباع" بودن اون رشته ها بود و برای اثبات ادعاشون نمونه هایی از آشنایان رو مثال میزدن که بله فلان آدم این رشته رو خونده و الان بیکاره!

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران و پسران (۲۰۹ مطلب مشابه) ادامه تحصیل (۴۸۰ مطلب مشابه)

احساس پوچی داره دیوونه ام میکنه

سلام
نمیدونم کی هستم نمیدونم از زندگی ام چی میخوام انگار توی یه برزخ گیر افتادم ، روزا همش برام تکراری شده چشام هر روز ضعیف تر میشه هر روز بیشتر از روز قبل احساس نا امیدی میکنم انگار دارم تباه میشم کمکم کنین .
انگار این عمر 24 ساله ای که خدا بهم داده هیچ سودی برام نداشته همش خاطرات تلخ جلوی چشامه هیچ کار مفیدی نکردم فقط هر روز دارم به برزخی که برای خودم ساختم نزدیک تر میشم این احساس پوچی داره دیوونه ام میکنه هیچ برنامه ای برای زندگیم ندارم هیچ هدفی ندارم هیچ چیزی رو خودم بدست نیاوردم که بهش افتخار کنم .
هیچ موفقیتی کسب نکردم کاش همه چیز طور دیگه بود میدونم دارم ناشکری میکنم اما منم مشکلات خودم رو دارم همه چیز که پول نیست پس عزت و غرور چی میشه انگیزه و امید چی میشه من الان نه هدفی دارم نه امیدی به آینده میدونم براتون مسخره اس ولی اینو فردی به شما میگه که همه چیزشو پدرش براش محیا کرده از خونه و ماشین گرفته تا پول تو جیبی اش من توی جوونی احساس پیری میکنم حس بازنده بودن .

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه)

از وقتی ترک تحصیل کردم زندگیم به پوچی میگذره

سلام
۱۹ سالمه متاهل ، خانه دار ، ترک تحصیل کردم از مقطع راهنمایی .  بیشتر اوقات بیکار و تنها مشکلم سقط مکرر . با این حال زندگی آرومی دارم . همه اینارو گفتم که بهتر راهنمایی کنید .
مشکلی که دارم در واقع بیکاریمه که باعث شده دچار وسواس شدید فکری بشم . دقیقا از وقتی ترک تحصیل کردم زندگیم به پوچی میگذره ( به خصوص که به خاطر نبود همسرم به دلیل کارش بیشتر اوقات نیست شاید در هفته دو روز باشه ) . حالا شدیدا به فکر اینم که یه فعالیتی داشته باشم .
(دلیل اینکه گفتم سابقه سقط مکرر این بود که یه عده عزیزان نگن بهترین کار برای زن تربیت بچه ست) به دلیل محدودیت های محیطم دستم باز نیست . به خیاطی فکر کردم و براش هزینه کنار گذاشتم ولی صرف علاقه که پیشرفت نمیکنم . هر چی دو دو تا کردم دیدم در واقع من حفظیاتم خوبه و کارای هنری رو با اینکه میتونم از پسش بربیام ولی زیاد جالب نیست برام . در واقع من به روانشناسی و اجتماع خیلی علاقمندم . به نظرتون ادامه تحصیل از راه دور خوبه برام ؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل زنان (۱۸۵ مطلب مشابه)

حالم خیلی بده، به پوچی رسیدم

سلام
من ۲۴ سالمه، دخترم،دانشجوی ارشد
حالم خیلی بده، به پوچی رسیدم، هیچ انگیزه ای واسه زندگی ندارم، همیشه تو دانشگاه بهترین بودم ولی الان حتی حوصله ی دانشگاه رفتن رو هم ندارم، حتی دلم میخواد انصراف بدم و همه چیز رو بذارم کنار . با وجود این که کلی برای ارشدم زحمت کشیدم، حتی رتبه ی کنکورم تک رقمی بود .

میلی به زندگی کردن ندارم، همه چیز زندگیم رو براهه،خانواده ی خوبی دارم، روابطم با مامان بابام خوبه،دوستای خوبی دارم، مشکل مالی نداریم، به شدت هم مقید و مذهبی هستم، تنها چیزی که منو سرپا نگه داشته "خدا" ست ،ولی دیگه نمی تونم.

کمکم کنید.

مرتبط:

آیا حس پوچ گرایی بعد از چندین جلسه قابل درمانه ؟

از وقتی ترک تحصیل کردم زندگیم به پوچی میگذره

احساس پوچی داره دیوونه ام میکنه

احساس پوچی میکنم که چرا سمت رشته مورد علاقم نرفتم

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه)