سلام
دوست دارم تو بحث برنامه ریزی راهنمایی‌های خوب تون رو بدونم. شما چه طور برنامه ریزی برای خودتون میکنید و چه نکاتی رو مهم می دونید تو برنامه ریزی؟، حتماً برنامه هاتون رو روی کاغذ میارید؟
چکار میکنید که برنامه هاتون حتماً عملی بشه؟، برای تک ساعات برنامه دارید یا بعضی از ساعات؟
ممنون
سلام به همه شما عزیزان
ببخشید می خواستم بدونم؛
1) منظور از اینکه (خودت رو بشناس تا خدا رو بشناسی) یعنی چی؟
2) واقعاً آدم چطوری باید به شناخت از خودش برسه؟ چه جوری از چه راهی؟
3) چطور می شه از شناختن خود به خداشناسی رسید؟
4) اصلاً کدوم جنبه از وجودم رو باید بشناسم و اینکه شناخت خود و خدا چه ربطی بهم دارن؟
خواهش می‌کنم هر چی میدونین موشکافانه راهنماییم کنین و اگه سخنرانی کلیپ یا کتابی می شناسید که می تونه توی این زمینه کمکم کنه خواهشا راهنمایی کنین لطف تون رو ازم دریغ نکنین سر میزنم و جواب ها رو می خونم.
ممنونم از شما
نمی تونم گواهینامه بگیرم...
سلام. لازمه پیشاپیش از همه کسانی که کمکم می کنند تشکر کنم. واقعاً دیگه نمی دونم چه کار کنم.
دختر ۲۲ سالهای هستم که یکی دو ساله درگیر گرفتن گواهی نامه ام. شاید بپرسین چرا انقدر طول کشیده، خب کلاس های آیین نامه و امتحان آیین نامه و آموزش رانندگی خودش مشکلی نبود، چالش اصلی من آزمون شهره. البته نه اینکه تو این یکی دو سال صد بار امتحان داده باشم، نه. به دلایل دیگه ای مرتب امتحان شهرم به تعویق می‌افتاد که نیازی به گفتن نیست که همه شون رو رد شدم.
تا حالا ۷ بار امتحان دادم. با افسرهای مختلف و به دلایل مختلفی رد شدم. بعضی هاش رو اصلاً یادم نمیاد. بار اول ماشین خاموش شد ردم کرد. بار دوم نفر قبلی ماشین رو خاموش کرده بود ولی خلاص نکرده بود. من حواسم نبود ماشین رو روشن کردم پرید جلو ردم کرد. یه بار پارک دوبل نتونستم بگیرم، یه بار روی پل خاموش کردم یه بار بهم گفت خوب اطرافت رو نگاه نمی‌کنی یا سرعت پیچیدنت تو کوچه زیاد بود. این بار آخر هم بذارید کامل بگم چی شد.
سلام دوستان خوبم
مخاطب این پستم کسانی هستش که پدرشون رو دوست ندارن و دلایل کافی برای این مساله دارن، بارها دیدم تو همین سایت گله و شکوه شده از پدرها، چند تا نکته به نظرم میرسه که خودم بعد از مدت‌ها کنکاش بهشون رسیدم چون من هم دقیقاً مثه شما رنج دیدم.
# میگن قیامت یوم الحسره هستش، یعنی روز حسرت، حسرت برای اینکه نه می شه گناه‌ها رو جبران کرد و نه می شه خوبی بیشتری کرد تا به درجه بالاتری رسید. بهشت درجات و طبقات متفاوتی داره، من و شما که به خواست خداوند از نعمت پدری مهربان و دلسوز محروم بودیم قطعاً مساوی نیستیم با کسانی که این نعمت رو داشتن، بنابراین طبق قول خداوند جایگاه متفاوتی خواهیم داشت، همون طور که به گذشته نگاه میکنید و گذشت، باز هم میگذره و بالاخره از دنیا میریم و به جایگاه لایق خودمون می رسیم ان شاءلله.
#زمانی که بچه بودیم درگیری هامون توی خوراک پوشاک و گریه‌های شبانه مادرهامون خلاصه میشد اما الآن که به سن ازدواج رسیدیم نگرانی هامون چند برابر شده، نگران ازدواج و مراسمات و خونواده طرف مقابل و حرف مردم و یا حتی ترس از ازدواج نکردن هم آزارمون میده.
سلام
دیگه داره اعصابم خورد میشه از دست خودم. من دختر به شدت احساساتی و لوسی هستم و همین جلوی پیشرفتم رو گرفته. انقدر لوس هستم با کوچک ترین سختی نمیتونم کنار بیام، مامان بابام همیشه هر چی خواستم برام محیا کردن و این باعث شده من خیلی ضعیف باشم و زود تو سختی‌ها و حتی مسخره ترین مشکلات و مسائل گریه کنم.
متاسفانه انقدر احساساتی هستم که همه از دستم کلافه شدن. تا یه اتفاق کوچولو میفته خودم رو گم می‌کنم و اشکم در میاد. همه هم بهم میگن خیلی لوس و ضعیفی... لطفاً بگین چه جوری لوس و احساساتی و ضعیف نباشم؟ دوست ندارم انقدر لوس باشم و ضعیف؛ این شکننده بودن من خیلی باعث شده فرصت های زندگیم رو از دست بدم و با ترس هام رو به رو نشم...
سلام
دختری ۲۲ ساله هستم. از دوران دبیرستان که دوستم بهم اینستاگرام رو معرفی کرد بهش معتاد شدم. گاهی بمدت سه ماه یا چند هفته ترکش می‌کردم و گاهی هم بر می‌گشتم. استفاده من مثل بقیه اینطوریه که الکی توی صفحه سرچ می‌گردم. و گاهی کامنت ها رو می خونم.
اما از اوایل نصب اینستاگرام روی یکی از پسرهای اقوام کراش زدم (!!) اوایل خیلی با ذوق و شوق استوری ها و پست هاشون رو می‌دیدم. اگه ایشون استوری منو می‌دید یا پست منو لایک می‌کرد خیلی ذوق می‌کردم. من از اون به بعد به طور وسواس گونه‌ای شبکه اجتماعی شون رو چک می‌کنم. چند وقت پیش فهمیدم که با دختری رابطه دارن و اون دختر هم، اون استایلی که من هستم نبود، منم دیگه از اون آقا پسر سرد شدم. خیلی سرد. الآن فقط این وسواس چک کردن صفحه شون مثل یه اعتیاد برام مونده. می تونم بقیه قسمت‌های اینستاگرام رو ندید بگیرم ولی این یه صفحه رو نمی تونم. با اینکه علاقه‌ای دیگه برام نمونده ولی نمی تونم دست از چک کردن هم اون پسر و دختر بردارم!!
درود
با داشتن دیپلم تجربی و دادن کنکور ریاضی مشکلی برای مهاجرت تحصیلی ایجاد می شه؟
اگه واقعاً اطلاعاتی در این زمینه دارید جواب بدید چون همینطوری هم تو سر در گمی هستم و واقعاً اطلاعات غلط می تونه آینده م رو نابود کنه.
من الآن رشته تجربی هستم و به شدت پشیمونم چون کوچک‌ترین علاقه‌ای به تجربی ندارم و حتی اگه بهم بگن رتبه یک میشی حاضر نیستم برم توی هیچ رشته‌ای از تجربی چون نه از پزشکی نه دارو نه دندون هیچ کدوم خوشم نمیاد و حدود دو سال پیش به خاطره خانواده اومدم چون اون ها از من انتظار داشتن... اما دیگه نمی خوام طوری که دیگران ازم انتظار دارن زندگی کنم، می خوام رشته م رو به ریاضی تغییر بدم و به انگلیس مهاجرت کنم. چون من دنبال کاری هستم که نه اینکه تو ایران فقط بیکار باشه، کاری که من می خوام هنوز اصلاً تو ایران وجود نداره! شاید ۲۰ سال بعد تازه بخواد جا بیفته اما تو کشورهای اروپایی فرد موفقی می تونه باشه و مهمتر از همه کاره رویاهای من هست که با تمام وجودم می تونم انجامش بدم حتی اگه خیلی توش پولدار یا هر چیزه دیگه ای نشم توش خوشحالم و با تمام وجود کار می کنم.
میخواستم بدونم که اگه نشد تغییر رشته بدم و همین رشته تجربی دیپلم بگیرم اما دانشگاه خوبی مثل شریف قبول بشم می تونم همین ۱۸ سالگی مهاجرت کنم؟ دیپلم تجربی مانع مهاجرت من نمی شه؟ یا باید حتماً دیپلم ریاضی داشته باشم؟ صادقانه جواب بدید که می شه یا نه چون من باید بدونم که چه کار کنم، ضمناً دقت کنید که من حتماً باید همین ۱۸ برم یعنی اصلاً نمی خوام برم سره دانشگاه ایرانی و مستقیم می خوام برم جایی که تحصیلاته دانشگاهی بدرد بخوره و دیگه درگیر معادلسازی مدرک و... نشم و زود هم توی اون کشور جا بیفتم.
بسم الله الرحمن الرحیم
ماه محرم امسال همانند مسائل دیگه، دستخوش ویروس کرونا شده، مثل ماه رمضان، مثل امتحانات دانشگاه و مثل ساده ترین امور زندگی، اخیراً، به خصوص در اینستاگرام خیلی درباره ماه محرم و برگزاری مراسم عزاداری بحث شده، خوشبختانه دیشب مقام معظم رهبری تکلیف رو معلوم کردند.
ایشون فرمودن باید تابع دستور ستاد کرونا باشیم، یعنی غیر مستقیم، برگزاری ماه محرم به شیوه‌ای کاملاً متفاوت با سالهای قبل رو توصیه کردند و حقیقتاً شخص بنده از شنیدن نظر ایشون، خوشحال شدم و بار دیگه نقش مهم رهبری رو به جا آوردند.
متاسفانه یه عده هم هستن که الحق افراطی بوده و جلوتر از رهبر جامعه اسلامی حرکت می‌کنند، یعنی میگن بگذارید فقط ماه محرم برسد یا دیوانگی ما به کسی ربط ندارد و از این جور شعار های تُند و بی منطق، هدف از برگزاری ماه محرم، زنده کردن یاد امام حسین - سلام الله علیه - و هدف ایشون از قیام یعنی زیر بار ظلم نرفتن هست و بس.
اما اگه بدون تعارف بخواهیم حرف بزنیم؛ متاسفانه در سالهای اخیر 'بعضی' از هیئت‌ها برای تفاخر و کسب درآمد و خودنمایی به برپایی مراسم ماه محرم پرداخته و در پوشش دین کارشون رو توجیه می‌کنند.
سلام
یک پسر سی ساله هستم و به چند دلیل افسرده ام مثل خیلی از جوون های دیگه که این‌جوری هستن و نیاز به کمک تون دارم؛
افسردگی از جنس ناراحتیه، نه اون نوعی که نیاز به دکتر باشه، البته پیش دکتر هم رفتم که فایده‌ای نداشت، یه روز دکتر بهم گفت حق داری چیزهایی که میگی ولی فقط باید زمان بگذره! فکر می‌کنم این هم چون جواب نداشت گفت یه جوری رد گم کنی بود.
توی زندگی دوست داشتم آدم مهمی بشم و تاثیری روی دنیا بذارم اما هر چه تلاش کردم نشد من توی یک خانواده معمولی و پر از مشکل و طلاق و اینها بزرگ شدم هر چند هیچ وقت نپذیرفتم که شرایط بدی داشتم و تمام تلاشم رو انجام دادم ولی نشد.
این روزها دردی به دردهام اضافه می شه وقتی می بینم افرادی که می‌شناسم که نزول خور هستن یا مشکلات اخلاقی افتضاح و بدی دارن که من از اونها باخبرم اما پیش مردم بهترین احترام رو دارن، کافیه پول یا کسب و کار یا شغل خوبی داشته باشی تا مورد احترام قرار بگیری هیچ کی عمق ماجرا رو نمی دونه، ببینه همه در سطح هم رو قضاوت می‌کنند.
از طرفی توی کارهام شکست خوردم و از طرفی هر بار از خانمی خوشم اومد یا فهمیدم متاهله و راهم رو با خجالت کج کردم و رفتم یا مجرد بود و من رو نپذیرفت در صورتی که پسر بدی نیستم و ضایع نیستم در نتیجه شریک زندگی هم پیدا نکردم شاید چون پولدار نبودم.گاهی اوقات میگم تنها چیزی که دارم این بوده که سالم زندگی کنم.
سلام
اگه آقا و خانمی بخوان از روز اولی که بچه اهل تشخیص می شه به جدا خوابیدن از پدر و مادر عادتش بدن باید چه کار کنن؟ چه کار می شه کرد که بچه چه دختر چه پسر بهونه خوابیدن کنار پدر و مادر و توی اتاق شون رو نگیره و از طرفی بی عاطفه یا خدایی نکرده عقده‌ای بار نیاد؟
اصلاً از لحظه‌ای که بچه به دنیا میاد یا از زمانی که بچه‌ای رو به سرپرستی می‌گیرید و به هر حال به یکی از این دو نحو خانواده تون سه نفره می شه تا چند وقت بچه رو پیش خودتون می خوابونید؟ یا اینکه نظرتون اینه که اصلاً از روز اول به جدا خوابیدن و تنها خوابیدن باید عادتش داد؟
من بچه ندارم، اما از الآن دنبال این موضوع هستم که درباره این مطلب اطلاعات کسب کنم. کتابم می خونم در این مورد اما دوست دارم نظرات آقایون و خانم‌های این وبلاگ رو هم بخونم. فکر می‌کنم تجربیات شما برای من و امثال من مفید باشه.
سلام
امیدوارم حالِ همگی خوب باشه، همون طور که شما هم میدونین، یکی از مهمترین ملزوماتِ زندگیِ اجتماعیِ ما انسان ها "مسئولیت پذیری" است، تو محیطِ کسب و کار، دانشگاه، رانندگی و تقریباً در همه ی جوانبِ زندگی مون.
یکی از این محیط ها هم خانواده ست، به نظرِ شما مسئولیت های یک فرد در محیطِ خانواده و به ویژه در مواجهه با همسرِ خودش شامل چه مواردی می شه؟!
چطور می شه ویژگیِ پسندیده ی مسئولیت پذیری رو در خودمون تقویت کنیم؟!، یک انسانِ متعهد و مسئول، چه خصایص و ویژگی‌هایی رو در ظاهر و باطنِ خودش داره؟، چه اتفاقاتی و همین طور چه عواملی رخ میده که باعثِ آسیب رسیدن به مسئولیت پذیری در یک انسان می شه؟!
ممنون، مچکرم
سلام وقت تون بخیر
بنده فارغ التحصیل رشته مهندسی مکانیک هستم و تو این دو سالی که دنبال کار می‌گردم، یا اصلاً کار پیدا نمی شه یا اگه هم پیدا بشه با درآمد خیلی کم و عموماً هم غیر مرتبط با رشته تحصیلیم هستش، به همین دلیل تصمیم گرفتم مهاجرت کنم.
ولی خب یکی از دغدغه‌های اصلیم راجع به مذهبمه و مشکلاتی که می‌ترسم در صورت مهاجرت باعث عدم تطبیق پذیریم با محیط جدید بشه. راستش خب من آدم معتقدی هستم و واجبات دینیم مثل نماز و روزه و... رو به جا میارم.
حالا سوالم از کسانی که در کشورهایی مثل کانادا و استرلیا زندگی کردن یا اگه اطلاعی در مورد اون کشورها دارن اینه که اصولاً یه آدم مذهبی می تونه اون جا دووم بیاره و فرهنگ شون آدم‌هایی با مذاهب مختلف رو قبول می کنه؟
سلام دوستان
امیدوارم حال همگی خوب باشه
من یه پسرم، بین ۲۳ تا ۲۵ سال سنم هست... و دانشجو هستم. یک سری مشکلات مربوط به چشم دارم، بدبختانه هیچ راه حل پزشکی ای هم برای این مشکل پیدا نشده، نگم براتون که از بچگی برای دیدن تخته کلاس مجبور بودم جلو بنشینم، و کلی دردسرهای دیگه که کشیدم و با حل اون ها راه خودم رو باز کردم.
پسر آرومی هستم، سرم تو کار خودمه، یکی از فعال‌های دانشگاه هستم و هیچ چیز خاصی هم نمی خوام از این دنیا به جز یکم آرامش، ولی چندین ساله که این مسئله ازدواج ذهن منو درگیر کرده.
گاهی اوقات به خدا میگم، خدایا گردن باریک تر از من پیدا نکردی؟!، بعدش می بینم غیر از خدا کس دیگه ای رو ندارم که...، خلاصه که اصلاً آرامش ذهنی ندارم و نمی دونم چه کار کنم، اومدم برای اولین بار اینجا یه کم بنویسم تا شاید خالی بشم...
ببخشید، شاید مطالبی که نوشتم منسجم نبود، به بزرگی خودتون ببخشید.