بذار بگم با زبون ساده، همین حسین حسینم از سر زیاده
اجازه شو به هر ی نداده ...
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل اعتقادی (۱۰۹۰ مطلب مشابه) ماه محرم (۵ مطلب مشابه)
بذار بگم با زبون ساده، همین حسین حسینم از سر زیاده
اجازه شو به هر ی نداده ...
سلام
من سر یه اتفاقی که به شدت توی زندگی و روحیه م تاثیر گذاشت، یه جورایی از خدا چیزی رو خواستم که اگه قراره اتفاق بیافته برام مقدماتش رو فراهم کنه. و مقدماتش نسبتا فراهم شد، اما گذشت و این اتفاق نیفتاد. (یه مقداری مبهم میگم. دوست ندارم قضیه زیاد بازتر بشه)، تلاش هایی که من چند سال کردم هم بماند. من از خدا خواستم و امام حسین علیه السلام رو هم حتی با تمام وجود واسطه قرار دادم. نتیجه ش رو هم تا حدودی متوجه شدم.
با خودم فکر کردم، با این که خواستم، اما ...، باز هم اون رو گردن خدا و امام حسین (ع) نندارم. ولی چیکار کنم؟
بازم دلم با امام حسین علیه السلام هنوز نتونسته صاف بشه. چطوری صاف بشه؟، خوب می تونست کاری کنه که این اتفاق نیافته. کمتر رنج بکشم. اما تحمل این رنج لازمه ی قدرتمندتر شدن من بود. به شدت توی این تناقض های ذهنی دارم غرق میشم...، چیکار کنم تا سر دلخوری ای که یه بخش مهم از زندگیمه، با امام حسین آشتی کنم؟...
سلام
« لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ ! » ﴿۹۲﴾ آل عمران
« هرگز به مقام "نیکوکاران" و خاصانِ خداوند نخواهید رسید مگر از آنچه که دوست می دارید و محبوبِ شماست در راه خدا انفاق کنید ! »
مهمترین مساله ی آفرینش بعد از ولایت، موضوعِ وراثت هست، این که سرپرستی و اداره ی امور بعد از درگذشتِ مهمترین فرد، به چه کسی میراث خواهد رسید!
این موضوع هم در قضیه ی قربانی کردن حضرت اسماعیل علیه السلام مشهود بوده و هم در مورد میدان رفتنِ حضرت علی اکبر.
درسته که در ماجرای کربلا همه ی افراد جایگاه خاص و زیبای خودشون رو دارن ولی، به نظر من شخصیتِ دوم داستان (البته بعد از شخصِ امام حسین (ع) که محور همه چیست) ؛ حضرت علی اکبر هست.
فردی که بیشترین نگاه ها و مرکز توجه همگان بوده، اَشبَه الناس، خَلقاً، خُلقاً و منطقاً بِرسول الله ... . همون طور که میدونید در اکثر موارد، عزیزترین و مهمترین داراییِ یک پدر فرزندش هست (خصوصا فرزند پسر ارشد) که فدا کردنِ این ارزشمندترین دارایی در راه یک هدفی والا، اوجِ اخلاص و یکتاپرستیِ مالک ِاون رو نشون میده؛
میباره بارون روی سر مجنون توی خیابون رویایی
میلرزه پاهاش بارونیه چشماش میگه خدایی تو آقایی
من مانوسم با حرمت آقا حرم تو والله برام بهشته
انگار دستی اومده و از غیب روی دلم اینجور برات نوشته
کربلا کربلا کربلا اللهم ارزقنا کربلا کربلا کربلا اللهم ارزقنا
صفا و مروه دیده‌ام گرد حرم دویده ام صفا و مروه دیده ام گرد حرم دویده‌ام
هیچ کجا برای من کرب و بلا نمیشود
کربلا کربلا کربلا اللهم ارزقنا کربلا کربلا کربلا اللهم ارزقنا
میدونم آخر میرسه یه روزه کنار تو آروم بگیرم
با چشمای تر یا که توی هیئت یا وسط روضه بمیرم
با چشمای تر یا که توی هیئت یا وسط روضه بمیرم
یادم میاد که مادرم هر شب منو میاوردش میون هیئت
یادم میاد مادر من با اشک می گفت تو رو کشتن تو اوج غربت
