چرا پدر و مادر تقدس دارند حتی اگه قاتل باشن؟

کسانی که پدر و مادر ظالم دارن رو درک کنید با نصیحت کردن و با قضاوت کردن آزارشان ندهید به این فکر کنید یه درصد حرف هاشون راست باشه این قدر که ما رو قضاوت کردن خسته شدیم. کسانی بچه خودشون به پدر و مادر احترام نمی ذاشت ما رو نصیحت می کردن. 

یه آقایی بود نوه هم داشت زنش رو طلاق داده بود مامانم که می خواست طلاق بگیره برادرم رو نصیحت می کرد زشته پدر و مادرت تو این سن طلاق بگیرن.

چرا پدر و مادر شدن این قدر تقدس داره چرا هر کی پدر و مادر میشه، میشه معصوم و بی گناه؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۸۳ مطلب مشابه) روابط با پدر (۲۳ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۱ مطلب مشابه)

دعا می‌کنم زود عروسی کنم تا راحت بشم از دست والدینم

سلام

موضوع سوالم در مورد بی فکری پدر و مادرم برای خرید جهیزیه و تدارکات عروسی است، البته من این جور فکر می‌کنم نمی‌دونم اسمش رو چی بگذارم، اصلاً خود من هم برام که پدر و مادرم این‌جوری هستند و فکر می‌کنم هیچ پدر و مادری در دنیا این‌جوری نباشن! 

من عقد هستم و در حال خرید جهیزیه، ولی حس می‌کنم تنهاترین دختری هستم که پدر و مادرش زنده آن ولی این‌جوری میرم خرید جهیزیه! 

پدرم درآمد آن چنانی ندارد که انتظار داشته باشم، هر چند همین الآن می بینم مثلاً یه تومن برای فلان خرج میده ولی تا حالا هزار تومان برای جهیزیه من خرج نکرده که با این حال با این قضیه کنار میام.

مشکلی که دارم اینه که این چند وقتی که عقد بودم، هیچ وقت نگفتن چه جوری وام می گیری برای جهیزیه یا مثلاً بیا بریم بازار خرید و...، اصلاً انگار نه انگار که یه دختر عقد کرده دارن. حالا توی این اوضاع گرونی های روزانه و کرونا، خسته از سر کار میام و ازشون می‌خوام بریم بازار، فکر می‌کنید چی میگن، مامانم بلااستثناء میگه امروز خسته م یه روز دیگه بریم، کلی باید باهاش حرف بزنم که راضیش کنم که من امروز می‌رسم و توی این هفته دیگه وقت نمی‌کنم تا راضی بشه. بعد که نوبت بابام میرسه، حاضر نیست ما رو با ماشین ببره، ماشین هم به ما نمی ده، میگه با اتوبوس برین، آخه چه جوری دلش میاد من که از سر کار اومدم و خسته هستم با اتوبوس برم توی بازار؟ خیلی وقت‌ها با اسنپ میریم و میایم ولی خب پولش زیاد می بشه، هر وقت بابام اومده همه ش غر میزده که بسه دیگه چقدر خرید می‌کنی یا خسته شدیم بریم!!! 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۸۳ مطلب مشابه)

والدینم با تربیت نادرست، منو بی جرات و تو سری خور بار آوردند

سلام اعضای گل خانواده برتر

مشکل اصلی من اینه که من توی خونه خوبم ولی وقتی بیرون میرم انگار دست و پام رو گم می‌کنم. وقتی با یه نفر که زیاد صمیمی نیستم حرف میزنم بدنم شروع می کنه به وا رفتن و شل شدن، حتی انگار عضلات زبون و اطراف لبم هم شل میشن و در نهایت کلمات رو نمی تونم حتی در حد معمولی هم محکم و رسا بیان کنم. همچنین وقتی با یکی حرف میزنم نمی تونم تمرکزم رو روی حرف هاش بذارم. همه ش فکرم منحرف می شه و حواسم پرت. با موقعیت‌های جدید خیلی زیاد استرس می‌گیرم. 

فرض کنید شما توی اتاق دارید درس می خونید و یهو مادرتون میگه امروز ظهر مهمون داریم (خصوصاً اگه غریبه‌تر باشه). شما چه کار می‌کنید؟ هیچی میرید کمک مادرتون یا هم اینکه کار خاصی نمی‌کنید. مهمونه دیگه. 

اما من اون قدر استرس می‌گیرم اون قدر استرس می‌گیرم که حد نداره. یعنی کلاً موقعیت‌های جدید  باید حداقلِ حداقل از یک روز پیش بهم اطلاع داده بشه تا بتونم خودم رو تطبیق بدم و از موقعیت‌های سر زده و یهویی اصلاً خوشم نمیاد، حتی تفریح و کوه رفتن. 

البته بگم پدر و مادرم هم در مواجهه با مهمان چه سر زده و چه از قبل دعوت شده جوری برخورد می کنن و استرس می‌گیرند  انگار اعلیحضرت امپراطور می خوان تشریف بیارن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۸۳ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه)

چه طور می تونم با خشونت کلامی پدرم کنار بیایم؟

یه دختر ۲۲ ساله هستم که پدرم زبون تند و تیزی داره و این عادت رو از پدربزرگم به ارث بردن، پدر بزرگم که سن شون زیاده خیلی آدم مهربونی هستن و حتی من گاهی دیدم برای یه گنجیشک که بالش شکسته گریه کردن، ولی زبون شون تیزه، عمو هام هم اینجورین و واقعا من فکر نمی کنم یه همچین عادتی رو بشه تو سن ۵۰ سالگی که ارثی هم هست تغییر داد.

برای همین تصمیم گرفتم فقط بتونم آسون تر کنار بیام با این مسئله، خواهرم هم ناراحت میشه ولی کمتر از من و دیر تر اشکش در میاد.

مثلا چند روز پیش من سه ساعت تموم داشتم ناهار می پختم و خونه تنها بودم که یهو پدرم اومدن با نیش و کنایه که تنبلی یه سالاد درست نکردی واقعا که، یدونه گوجه خورد کردی  فکر کردی دیگه چی کار کردی، این همه ظرف کثیف کردی خوبه خجالتم نمی کشی با این سنت، این همه کند هستی  ...، اصلا اون لحظه من واقعا حالم خیلی گرفته شد چون خیلی زحمت کشیده بودم و اومدن منو دعوا کردن و دلم شکست، و بعدا میگن منظوری نداشتم. 

یا مثلا گاهی بهم میگه چرا ازدواج نمی کنی تا ۵۰ سالگی می تونی با من بمونی؟، واقعا این حرف دلم رو خیلی میشکونه و اشکم در میاد انگار که من اضافی هستم، و بعدا میگن منظوری نداشتن شوخی بوده. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۸۳ مطلب مشابه)

از موقعی که یادم میاد پدرم نسبت به لوازم آرایشی حساس بود

با سلام خدمت همه دوستان

پدرم از موقعی که به یاد دارم نسبت به لوازم آرایشی حساس بودن. اگه ببینن خانمی لاک زده یا آرایش داره از غذاش نمی خورن. اجازه استفاده از هر گونه لوازم آرایش رو حتی به مادرم نمیدادن و نمیدن و در صورت دیدن هر وسیله (حتی مژه فر کن) پرتش میدن.

من از موقعی که بچه بودم این رفتار پدرم واسم عجییب و غیرقابل تحمل بود حتی وقتی که از مادربزرگم علت میخواستم میگفت از بچگی همین شکلی بوده!!! و این واسه من قانع کننده نبود. وقتی از خودش میپرسیدم مثلا چرا لاک بده؟، میگفت چون از خون الاغ درست شده! اون موقع مدام ناخن های من رو از ته میگرفت و اجازه نمیداد که یه ذره بلند بشه. 

بزرگتر که شدم دیگه با اون دلیل های مسخره دوران کودکیم قانع نمیشدم. مثلا نمیفهمیدم که چرا وقتی لبم خشک میشه ترک میخوره و خون میاد نباید از نرم کننده لب استفاده کنم. پدرم حتی اجازه نمیداد که برای پوستم که تو نوجوونی جوش میزد از ماسک های طبیعی استفاده کنم. در این شرایط اعتراض میکردم و همیشه با برخورد بدی مواجه میشدم . امثال مامانم و عمه هام هم مدام به اینکه باباته باید کنار بیای وادار به سکوتم میکردن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۸۳ مطلب مشابه)

چطوری اعتماد پدرم رو بعد از اشتباهاتم دوباره به دست بیارم؟

با سلام

من دختر جوانی هستم که نشد دانشگاه برم، مشکل من چند تا مورد هست که هنوز هم نمیدونم مقصر این مشکلات چه کسیه.

داستان زندگیم این طوریه که تا چند سال پیش وقتی نوجوان بودم پدر مادرم منو دوست داشتن و خیلی به خواسته هام اهمیت میدادن، برام عزیز بودن و براشون عزیز بودم البته سالی چند بار باهاشون سر چیزهای الکی دعوامون میشد ولی در کل بهم اعتماد داشتن و دوستم داشتن تا اینکه من به خاطر جهالت خودم چند تا از بزرگترین اشتباهات زندگیم رو مرتکب شدم که هنوز هم وقتی یادم میاد خودم رو لعنت میکنم.

اولیش وقتی بود که اول دبیرستان بودم، راستش من تا این سن هر جا رفتم با خانوادم رفتم اونا خیلی مقید و مذهبین و مهم ترین خط قرمزشون اینه که؛

1-حتی یک تار مو -توجه کنید حتی یک تار مو- هم نباید بیرون باشه

2- تا این سن حتی یک بار هم پدرم منو با آرایش ندیده و حق ندارم واسه بیرون یه رژ لب، ریمل بزنم چون پدرم آرایش کردن رو قبول نداره 

3- تنهایی نمیذاره بیرون برم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۸۳ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۹۶ مطلب مشابه)

یه دختر وابسته بار اومدم که اعتماد به نفس انجام کاری رو ندارم

سلام

مشکل من مادرمه، نمیدونم چطور رفتار کنم احترامش حفظ بشه.

وقتی بچه بودم خیلی ذوق داشتم، میدیدم دختر خاله م ظرف میشوره، خونه جارو میکنه، میگفتم منم میخوام ظرف بشورم، میگفت نمیتونی خودم باید بشورم، (البته یکم وسواس داره) اگه می شستم ذوق میکردم می بردم نشونش بدم دعوام میکرد که چرا دست زدی انگار جنایت کرده بودم، منم زده میشدم.

یه کم بزرگتر شدم دختر خاله م مستقل تر شد من وابسته، خاله م همه ش از دخترش تعریف میکرد مادر منم همه ش منو با اون مقایسه میکرد و می گفت ببین اون رو، از هر انگشتش یه هنر می باره ولی تو هیچی بلد نیستی. در حالی که هیچ وقت بهم هیچی یاد نداده بود، وقتی اعتراض میکردم میگفت خودت باید یاد می گرفتی. وقتی کسی میاد خونه مون تمام نقاط ضعف مو میریزه رو دایره و تحقیرم میکنه، اگه چیزی هم بگم میگه خفه شو .

الان هم گیر داده با پسر یکی از فامیل هامون ازدواج کنم، میگم اون برام مناسب نیست ولی هیچی سرش نمیشه، به گذشته خودم که نگاه میکنم 180 درجه تغییر کردم، درسم خیلی خوب بود، اونم به شدت افت کرد، الان میخوام برم آب هم بخورم یه چیز تو مغزم تکرار میشه نمیتونی نمیتونی بعد منصرف میشم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل دختران جوان (۲۳۱۳ مطلب مشابه) تعامل با خانواده (۴۸۳ مطلب مشابه) افزایش اعتماد به نفس (۳۵ مطلب مشابه)

زندگی هیچ وقت روی خوشش رو به من نشون نداده

درود و عرض ادب...

دلم میخواست با چند نفر که نمیدونن من کی هستم درد و دل کنم... 

زندگی هیچ وقت روی خوشش رو به من نشون نداده... از وقتی یادم هست توی خونه مون دعوا و گریه و غم بوده... پدرم یه فرد بسیار عصبی، دیکتاتور، ریاکار، خشن و بدون ذره ای محبت... مادرم هم یه زن ساده که بویی از برخورد اجتماعی و سیاست نبرده و نمیتونه توی جمع چهار کلام صحبت درست بکنه و فقط بلده غذا بپزه...

من و برادرم هیچ وقت نه محبتی دیدم نه نوازشی...، هر چی بوده دعوا، آبرو ریزی، خجالت زده شدن بین فامیل و همیسایه و بس، پدرم فقط بلده ما رو تحقیر و خورد و ذلیل کنه...

پدرم اصلا به فکر ما نیست و به خاطر ریاکاری بیشتر درآمدش رو به دیگران میده و همه ازش سوء استفاده میکنن و وقتی ما ازش پولی میخوایم چنان داد و هوار میکنه که از کار خودمون پشیمون میشیم...

برادرم به خاطر همه این ماجراها ناراحتی روحی روانی بدی گرفت، که مشت مشت قرص اعصاب میخورد و پدرم و مادرم اصلا نگرانش نبودن و به خاطر شرایط بدی که داشت یه غروب غم انگیز مرگ و به این زندگی نکبت بار ترجیح داد و من درمانده تر از همیشه شدم...

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران و پسران (۲۰۴ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۴۸۷ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۱ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۹۶ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۴ مطلب مشابه)

حس می کنم هیچکی شبیه من نیست

سلام
تا حالا براتون پیش اومده که قلبا احساس کنید تنهایید؟ همه هم جنس هاتون رو یه طرف ببینید و خودتون رو یه طرف  ؟
وقتی بچه بودم فکر می کردم تا 18 سالگی زنده نمیمونم حتی وقتی 18 سالم شد فکر میکردم  تا چند ماه آینده این اتفاق  می افته البته به خاطر این حس خودمو اذیت نمیکردم و سعی میکردم بی خیالش باشم .
و حالا که 22 سالمه دیگه به فکر مرگ نیستم اما یه چیز منو عذاب می ده و اونم اینه که حس می کنم هیچکی شبیه من نیس  .
در ظاهر زندگی خوبی دارم .شاغلم و خانوادم معمولی ان و اجازه میدن خیلی کارا کنم مثلا  برم شهر دیگه تنها زندگی کنم ( مثلا دانشگاه برم و یا کار کنم ) و از همه مهمتر اینکه یه خانواده با ثبات و آروم دارم گرچه تا 3 سال پیش وضع اینطور نبود .
 چیزی که میخوام بگم اینه که با وجود اینکه مثل خیلیا زندگی معمولی ای دارم اما قلبا احساس خوشحالی نمیکنم و همیشه منتظر یه اتفاق بدم .

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل دختران جوان (۲۳۱۳ مطلب مشابه) درد دل های دختران و پسران (۲۰۴ مطلب مشابه)