مشکلی که زندگی یه جوون رو از بین برده

سلام 

راستش نمی دونم از کجا شروع کنم.

مشکل من مشکل خاصیه نمی دونم تجربه کردین یا اینکه براتون عجیبه. مشکلی که در عین حال که خیلی مسخره ست، ولی نابود کننده ست. مشکلی که ممکنه راه حل ساده ای داشته باشه امّا زیاد کارساز نیست. لطفاً تا آخر بخونین

اگر بخوام صریح و ساده بگم مشکل من دو رو بودنه، من دو رو دارم یک رو در خلوت و تنهایی خودم و یک رو در بیرون.

در خلوت و تنهایی خودم میشم یک آدم ایده آل که کلی حساب کشی می کنه از خودش که چرا فلان کار رو کردی یا فلان کار رو نکردی، کلی فکر می کنه و سنجیده تصمیم می گیره، سنجیده رفتار می کنه و برای اوقاتی که قراره در جمعی قرار بگیره برنامه ریزی می کنه که این جور رفتار کنه، فلان حرف رو نزنه یا خودش رو کنترل کنه.

امّا امان از وقتی که اون شب تنهایی، روز میشه و از خلوت میاد بیرون، تمام اون توصیه‌ها یادش میره، تصمیم‌های یهویی، عجولانه رفتار کردن، نسنجیده حرف زدن، رنجوندن بقیه و بی خیال درس و ... میاد سراغش. انگار یه آدم دیگه میشه که یکی که صد و هشتاد درجه مخالف عقاید خلوتشه، کنترلش می کنه

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در پسران (۲۱۶ مطلب مشابه)

چند نکته ی ساده برای موفقیت در زندگی

سلام امیدوارم حال همتون خوب باشه

یه چند تا مطلب ساده که رعایتشون میتونه باعث موفقیت در زندگی بشه ؛
* زندگی مشترک مثل یه نهاله سعی کنید با رسیدگی به موقع اون رو رشد بدین ، هر لحظه احتیاج به یه چیزی داره ، باید سم پاشی بشه ، یه موقع هایی هرس می خواد. باید تموم عمر حواست بهش باشه تا کم کم قوی تر و ریشش محکم بشه تنش اینقدری گردن کلفت بشه با تبر نشه قطعش کرد .

* به هم دیگه دروغ نگید
* عیب های هم دیگه رو جلو دیگران بپوشونید سعی کنید از راه های مختلف حلش کنید
* به هم دیگه احترام بذارید
* هیچوقت تو روی هم دیگه نه ایستید اگه دعوا میشه توهین نکنید
* از خط قرمزهای هم دیگه رد نشید
* به علاقه های هم دیگه احترام بذارید و علاقه نشون بدید حتی شده به ظاهر
* از هم دیگه تعریف کنید

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مطالب کاربران (۸۳۵ مطلب مشابه) موفقیت در زندگی (۱۲۰ مطلب مشابه)

اسیر تربیت اشتباه خانواده شدم

سلام 

من ۲۶ سال سن دارم.

که مثل خیلی های دیگه تو ایران اسیر تربیت اشتباه خانواده شدم. صدای جنگ و دعواهای خانواده تو بچگی هنوز تو گوشم هست. وقتی ۱۳ سالم بود داداشمم فوت کرد قبل اون هم چند سال تو بستر بیماری بود. که اون هم تو روحیم خیلی تاثیر گذاشت. بگذریم.

انواع ترس ها رو دارم، ترس از دست دادن نزدیکان، ترس از ارتفاع، ترس از حشرات، ترس از نادیده گرفته شدن، ترس از ابراز وجود توی جمع ها، ترس از سرعت (می دونم شاید طبیعی باشه ولی خب داره اذیتم می کنه این ها. این ها ترسایی بود که خانواده از بچگی تو جون من انداختن)

چون با یه سری خصوصیت ها بزرگ شدم خودتون شاید بدونید چه جور آدمی ام، تقریبا از جمع فاصله می گیرم دوستان خیلی کمی دارم در حد یکی دو تا، جلو آدم های جدیدی که می بینم به شدت کم حرف. اعتماد به نفسم به شدت پایینه خجالتی ام. اضطراب و استرس که ول کنم نیست همه ش به فکر آینده ام. از دید بقیه به خودم نگاه می کنم آدم حوصله سر بر و نچسب و یبسی و بی عرضه ای ام.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۸۵ مطلب مشابه)

چه شد که به آرزوی های دوران دبیرستان تون نرسیدید؟

چه شد که به آرزوی های دوران دبیرستان مون نرسیدیم؟ آیا راه جبرانی هم هست؟

از شما می خوام بگید که چه طور شد که به آرزو های دوران دبیرستان نرسیدید و اگر به گذشته یا همون دوران دبیرستان برگردید چکار می کنید که به آنچه که میخواهید برسید؟

خودم نرسیدم چون با خودم می گفتم تهش که چی ؟ یعنی در واقع هدف داشتم امّا انگیزه نداشتم. و لطفاً حدود سن خودتون رو بگید خودم حدود بیست سالمه.

مثلا یکی می خواست خیاط بشه نشد یکی می خواست پزشک بشه نشد یکی می خواست کاسب بشه نشد.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
موفقیت در زندگی (۱۲۰ مطلب مشابه)

چه دستاوردهای مادی و معنوی در زندگی تون داشتید؟

من یه آقای مجرد هستم که بین ۳۵ تا ۴۰ سال سنمه. والدینم دائما به من سرکوفت می زنن و میگن که دستاوردهام در زندگی خیلی کم بودن و کافی نیستن. بهم میگن از نظر تحصیلی و شغلی و پولی و موقعیت اجتماعیم پیشرفت قابل توجهی نداشتم. همسن و سالانم رو میکوبن توی سرم. میگن آینده‌ ندارم. میگن بی عرضه هستم.

احساس حقارت می کنم.می خوام از پسرها و دخترهای مجرد همسن و سال که در این وبلاگ هستن سوال کنم که در زندگی تون چه دستاوردهایی داشتین؟ چه مادی و چه معنوی. از نظر تحصیلی و شغلی و پولی و اجتماعی. چه چیز هایی توی زندگی به دست آوردید؟ هدفم از این سوال اینه که خودم رو با بقیه مقایسه کنم که ببینم آیا من واقعاً در زندگیم کم کاری کردم و باید بیشتر از این کوشش کنم ؟یا والدینم بیش از حد ازم توقع دارن؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران دهه شصتی (۴۱ مطلب مشابه) مسائل دختران دهه شصتی (۴۶ مطلب مشابه)

دلم می خواد کارگردان موفقی بشم

سلام 

دختری ۲۱ ساله هستم و علاقه مند به رشته کارگردانی هستم. آرزوم این هست سریال های خاص برای مردم بسازم و بتونم تو رشته خودم آدم موفقی بشم.

ولی سوالات زیادی دارم که ممنون میشم اگه اطلاع دارید بهم کمک کنید؛ 

سرمایه لازم برای ساخت سریال مثلا ۱۶ قسمتی و با بازیگران نسبتا مشهور به چه صورته؟ حدودی میگم. 

آیا درسته که اسپانسر مالی میشه پیدا کرد؟، بعد اون وقت چطور سود کار بر می گرده؟، منظورم اینه سریال می خوام بسازم نه سینمایی که مردم پول بدن و این ها ..

در آخر خواهش می کنم بهم نگید حالا برو دانشگاه تا بعد ...، من خیلی هیجان دارم و ایده های زیادی تو سرمه ...، تنها مشکل اینه که نمی دونم سرمایه چطور جور میشه و بعدا چطور سود به دست میاد.  

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
فیلم و سریال (۲۲ مطلب مشابه)

کمک کنید از این حال بد بیرون بیام

با سلام...

من یه دختر حدودا ۲۲ ساله هستم فرزند طلاق عاطفی بین پدر و مادر که شاید به سبب همین موضوع مشکلات روحی فراوانی دارم... افسردگی، یاس و ناامیدی، عدم تمرکز، و جدیدا حتی لکنت زبان...! 

از بچگی شاهد بدترین نزاع ها بین خانواده بودم که باعث شد از همون سن کم سرخوردگی و سرکوفت و سرزنش اطرافیان به خاطر خانواده ای که به انتخاب خودم نبود هر روز در خودم فرو برم تا جایی که دیگه دلم نمی خواست از خونه بیرون برم ...

هر روز حالم بدتر و بدتر میشه توی کنکور موفق به دانشگاه رفتن نشدم ... تو شهر کوچک هم هیچ گونه جای پیشرفت ندارم حتی هر کس هم میاد برای خواستگاری با اطلاع از وضعیت خانوادگی پا پس میکشه...

پدر و مادرم من رو مسبب بدبختی خودشون و این که من اون ها رو محدود کردم می دونن ... نه استقلال مالی، نه استقلال توی تصمیم گیری و ...، خلاصه شرایط مناسبی ندارم ... با اینکه استعداد داشتم و تا اوایل دبیرستان جز شاگردهای خوب بودم همیشه حسرت می خورم و گاهی این قدر گریه می کنم که تا چند روز توان ندارم...

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۴۹۶ مطلب مشابه)

گاهی به اهدافی که ازشون کاملاً اطمینان دارم شک می‌کنم!

سلام، یه مشکلی دارم

گاهی به هدف‌های زندگیم در حوزه‌های متفاوت که با کلی بررسی و تلاش و فکر و امتحان کردن چیزهای گوناگون برای خودم انتخاب کردم شک می‌کنم.

علاقه یه واقعیم رو بعد از کلی تلاش و گذشتن مدت طولانی و امتحان کردن چیزهای مختلف پیدا کردم، و ۴ ساله که واردش شدم، حتی بهترین رشته تحصیلی برای این هدف رو در بهترین دانشگاه با کلی تحقیق و تفکر انتخاب کردم و توش درس می خونم. تمام ابعاد شخصیتم رو به طور دقیق می دونم و کاملاً به خودشناسی رسیدم (بعد از هزاران روز و ساعت تلاش برای شناخت خودم) برای زندگیم برنامه کامل و جامع و دقیق دارم، برنامه ای که خیلی حساب شده و درسته. حتی برای ساعات روز هم تا حدی برنامه دارم.

امّا مشکل اینجاست که هر از چندگاهی به مسیرم شک می‌کنم و میگم نکنه راه بهتری هم وجود داشته باشه برای صرف کردن زندگیم؟ و میام و دوباره درباره یه سری چیزها فکر می‌کنم و بعد دوباره می بینم نه همون راهی که می‌رفتم درسته.

مثلاً یک دفعه هوس تغییر رشته به سرم میزنه و چند روز به خودم میگم مثلاً من باید ول کنم رشته م رو و برم روانشناسی، حقوق، فلسفه یا... بخونم چون بهشون علاقه دارم و توشون هم استعداد دارم، امّا بعد می بینم رشته یه خودم رو خیلی دوست دارم، درسته که اون ها رو هم دوست دارم ولی علاقه ام به رشته یه خودم بیشتره.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
موفقیت در زندگی (۱۲۰ مطلب مشابه)

چه کار می کنید که خدا بهترین‌ها رو نصیب تون می کنه؟

سلام سروران عزیز

من یه دختر ۱۸ ساله هستم که به شدت به کمک همه تون نیاز دارم. خواهش می‌کنم ازم دریغ نکنید.

من پارسال کنکور دادم و رشته مورد علاقه م قبول نشدم. موندم پشت کنکور و امسال برای بار دوم دارم تلاش می‌کنم. ولی حیف که احساس می‌کنم خدا کمکم نمی کنه و نمی تونم اون طور که لازمه جلو برم. خلاصه کلام اصلاً از خودم راصی نیستم و کار هر روز هم شده غصه خوردن و حرص و جوش و گریه. باورتون میشه هر روز چند تا سیلی خودم رو مهمون می‌کنم؟ 

می دونم که تو این سایت آدم‌های به شدت موفق و سطح بالایی رفت و آمد دارن. کسانی که دارن آرزوی من (پزشکی تهران) رو زندگی می کنن. کسانی که مستقل هستند و علاوه بر زندگی خودشون باعث خیر زندگی بقیه هم هستن. کسانی که لطف و کمک خدا تو زندگی شون جاریه.

حالا از شما می پرسم

1_ چه کار کنم که خدا (همون طور که به شما کمک کرد) به منم کمک کنه؟ 

2_ چه کار کردین که خدا این قدر دوست تون داره و بهترین‌ها رو نصیب تون می کنه؟ 

3_خودتون چه کار کردین که این قدر موفق شدین؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
موفقیت در زندگی (۱۲۰ مطلب مشابه) ارتباط با خدا (۱۹ مطلب مشابه)

30 سالم شده ولی نمی تونم کاری رو انجام بدم یا شروعش کنم

سلام

مشکلی دارم شاید عجیب باشه و نمی دونم چه جوری درمان کنم، من زیاد فکر می‌کنم و خیلی کم حرفم، نمی تونم کاری رو شروع کنم و همیشه دنبال شرایط ایده آلم. 

نمی دونم شاید همه همین جوری هستند، توی سرم کلی ایده و فکر و برنامه ریزی می‌کنم و می خوام همه چی خوب و منظم پیش بره تا الآن که سی سالم شده نتونستم دیپلم بگیرم، نتوستم کاری یاد بگیرم (پسر هستم) و فقط روز هام با برنامه ریزی و فکر می گذره، درباره همه کس و همه چی فکر می‌کنم نگران خانواده م هستم، نمی تونم کاری رو انجام بدم یا شروعش کنم و از طرفی سنم بالا رفته و وقتی هم سن و سال های خودم رو می بینم کلاً بی انگیزه میشم.

با خودم میگم خب تو چهل سالگی مثلاً دیپلم گرفتم یا تخصصی خب بعدش؟ دیگه تو چهل سالگی ارزشی نداره پیر شدم، موقعی که باید پول و تخصص و سواد رو داشتم، نداشتم و...

کلاً بی انگیزه شدم احساس می‌کنم روح و روانم مشکل داشته و داره که نتونستم مثل بقیه باشم، نمی دونم چه کار کنم از همه عقب موندم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
موفقیت در زندگی (۱۲۰ مطلب مشابه) درد دل های پسران (۸۵ مطلب مشابه)

آیا آدم موفقی میشم؟

پسری هستم ۱۷ ساله برق خوندم و می‌خواهم کنارش پی ال سی هم بخونم از دوازده سالگی خودم تنها شروع کردم گار کردن با پاورپوینت ورد اکسل کپتیویت و نرم افزارهای مبکس و مونتاژ ویدیو بدون هیچ آموزشی و الآن تو این سنم مهارت خاصی تو این نرم افزارها دارم که تو این چند سالم نرم افزار فتوشاپ هم اضافه شد چون چند وقتی تو تلگرام برای سرگرمی برای افراد لوگو و پوستر می زدم و درآمد کمی داشتم و فقط برای سرگرمی بود الآن موندم من در آینده برق رو ادامه بدم پی ال سی هم بخونم آدم موفقی میشم.

می دونم بستگی به علاقه داره ولی خوب تو این وضعیت یکم از آینده خودم ترس دارم، پدرم واقعاً تو برق اسطوره‌ای می تونه پشتوانه خوبی باشه برام ولی کسانی که تجربه دارن بهم بگن من برای پیشرفتم چه کارهایی انجام بدم برق رو بخونم؟،  و اینکه plc کلاس های جداگونه داره که لازم نباشه رشته تخصصیم باشه حتماً برم دانشگاه.

ممنون میشم راهنماییم کنید.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
موفقیت در زندگی (۱۲۰ مطلب مشابه)

دختر بلند پروازی هستم، می ترسم افراد دیگه رو به زندگیم راه بدم

سلام

دختری ۲۰ ساله و در حال حاضر دانشجو هستم. اخیراً با یکی از هم دانشگاهی هام به قصد آشنایی بیشتر صحبت می‌کنم. اوایل همه چیز خوب بود اما هر چقدر که حس می‌کنم که موضوع داره جدی تر می شه و علاقه شون رو  غیر مستقیم نشون میدن؛ من بیشتر می‌ترسم. در حدی که می خوام ارتباط رو به طور کلی و بی دلیل قطع کنم. 

مشکل اصلی اینه که دقیقاً نمی دونم از چی می‌ترسم. توضیحش سخته شاید چون من به شدت آدم بلند پروازی هستم؛ ناخودآگاه باعث می شه از ورود افراد دیگه به زندگیم جلوگیری کنم تا بتونم اهدافم رو بدون اینکه وابستگی به کسی محدودم کنه دنبال کنم. البته این فقط احتماله من دلیل اصلیش رو خودم تشخیص ندادم. 

از طرفی ایشون حسن نیت شون رو نشون دادن و در طی این مدت منم  می شه گفت تا حدودی علاقه مند شدم بهشون البته کنترل شده.  کسی تا حالا همچین حس و تجربه‌ای داشته؟ عادی هست؟ 

آیا اصلاً چیزی هست که بخوام بابتش نگران باشم و آینده م رو تحت تاثیر قرار بده؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل دختران جوان (۲۳۲۸ مطلب مشابه)

پسرم، احساس می‌کنم پست ترین و به درد نخور ترین آدم روی زمین هستم

سلام

من یه پسرم که آدم خیلی موفقی تو زندگیم هستم در هر زمینه‌ای، بیش از حد تصور، شاید دلیلش اینه که خودم رو شناختم و دنبال چیزهایی رفتم که عاشق شون بودم، تمام زندگی من صرف فعالیت‌های مفید می شه، مثلاً کتاب خوندن برای من خیلی لذت بخش تر از دیدن یک فیلم بوده، یا ورزش کردن خیلی لذت بالاتری نسبت به کشیدن سیگار داره، در کل این هارو گفتم که بدونید درسته که زندگی من همواره هیچ خلاف یا هیچ فعالیت مضر یا حتی کم فایده ای توش نبوده اما کسل کننده و سخت نبوده بلکه بسیار هم لذت بخش بوده و هست.

اما از طرفی احساس حقارت و پست بودن می‌کنم، احساس می‌کنم پست ترین و به درد نخور ترین آدم روی زمین هستم، احساس می‌کنم لایق بدترین توهین‌ها و تحقیرها هستم و هر ظلمی هم که در حق من بشه حقمه، احساس می‌کنم من از سایر انسان‌ها و موجودات ارزش به مراتب کمتری دارم، من از حیوانات و گیاهان و حتی اشیاء هم پست تر هستم، اگه همه بهم توهین کنن ناراحت نمی بشم چون احساس می‌کنم خیلی بیشتر از اینها حقمه اما اگه یک نفر فقط با یک کلمه از من تشکر کنه تا چند ماه هروقت یادش بیفتم از شدت خوش حالی بالا و پایین میپرم چون احساس می‌کنم این خیلی بیشتر حق طبیعی منه، یا اگه هربلایی سرم بیاد ناراحت نمی بشم چون احساس می‌کنم من لایق بیشتر از این همه بلا و سختی هستم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در پسران (۲۱۶ مطلب مشابه) درد دل های پسران (۸۵ مطلب مشابه)

در کنار کارهای ضروری روزانه، زمان و انرژی کمی برای درس خوندن دارم

سلام دوستان

۱۹ سالمه و ترم دوم هستم، مشکلی دارم و اون هم اینه که وقت برای خوندن درس ندارم، یعنی وقتی که دو تا چهار تا کردم دیدم که باید به هر کاری به اندازه‌ای که برای من مفیده بها بدم و به همین ترتیب کار، ورزش، سلامتی، یاد گرفتن مهارت‌های مورد نیاز و ... رو تو اولویت زندگیم قرار دادم و در نهایت زمان و انرژی کمی برای درس خوندنم باقی موند.

که البته راضی هستم شاید 15 یا 10 درصد از مطالب دانشگاه به دردم بخوره ، اما خب همنشینی با استاد ها و طرز تفکرشون و این که بودن توی چنین محیطی باعث انگیزه برای تلاش بییشتر میشه برام مفیده و حالا همین محیط رو با محیط دوران خدمت مقایسه کنید!

سوالم اینه که چطور می تونم با همین انرژی و فرصت کمی که دارم، درس بخونم و بعد چند سال درسم رو تموم کنم؟؛ یعنی با گذاشتن کمترین زمان و انرژی بتونم مدرک بگیرم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
چگونه درس بخوانم (۷۵ مطلب مشابه)

چه کار کنم دوباره پر انرژی و سرزنده بشم؟

دیگه امید و انگیزه ندارم، نزدیک سی سالمه و هیچ چی ندارم نه پول نه امید نه انگیزه برای ادامه ...

تا همین چند سال پیش بمب انرژی بودم و با اطمینان و انگیزه داشتم اهدافم رو دنبال می‌کردم بدون نگرانی و بدون هیچ حس بدی و واقعاً پر انرژی بودم، واقعاً زیاد، خیلی زیاد، همه می‌گفتند این همه انرژی و انگیزه از کجا میاد؟

ولی یک سالیه که دیگه حال ندارم، دیگه انگیزه ندارم، انقدر ضعیف شدم که حتی نمی تونم یه غذا درست کنم، از نظر فکری بهم ریختم و ورزشم رو هم کم کردم و انگار دیگه پنچر و کم انرژی شدم، یهو انگار صد سال پیر شدم و امیدی ندارم.

هیچ چشم انداز مثبتی نیست شرایط و گرونی هم بر این دامن زده، میگم هر چی کار کنم نهایتش خرج خودم رو به زور بخوام بدم، از الان یک سال کار کنم پس انداز کنم، سر سال تازه با پول کل پس اندازم دو تا دندونم رو می تونم فقط درست کنم، از تنهایی دارم دیوانه می شم و دیگه واقعاً خسته شدم، من نمونه خیلی از پسرهای ایرانم، نمی گم دختران حق ندارن، حق دارن، دختران فمینیست که کاری بهشون ندارم، اون ها باید خودشون هم کار و تلاش کنند و ...

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل درک نشدگان (۱۰۲ مطلب مشابه) ازدواج و مسائل پسران حدود ۳۰ سال (۴۰ مطلب مشابه)