دوستان راهنمایی ام کنید
ولی لطفاً قضاوتم نکنید امّا تفکرم را اگه ایراد داره نقدش کنید من آماده تغییرم چون میدونم همین سوالم نشانه همینه.
من پسری ۲۵ ساله هستم واقعاً اهل هیچ دوستی با جنس مخالف نبودم و نیستم نه اینکه نتوانم واقعاً همه جوره میتونستم امّا این جور خواستم زندگی کنم، دوستان مشکل من اینه؛
من دچار تفکری هستم میگم هر وقت قصد ازدواج داشتم می خوام با دختری ازدواج کنم که تا حالا اجازه نداده باشه هیچکس بهش حرف عاشقانه زده باشه!، حتی از اینکه خواستگارانی داشته باشه و اون مردها تو جلسات خصوصی حرفهای احساسی و ابراز علاقه هایی بهش کرده باشنن برام منزجر کننده است.
پیش خودم میگم وقتی دختری تو خواستگاری به هر شکلش که باشه در برابر ابراز احساسات عاشقانه آقا سکوت کنه یعنی یه جورایی چراغ سبز به اون آقاست، شاید هم این جور نباشه، من دارم اشتباه فکر میکنم؟ البته اگه ابراز عواطف آقا یک طرفه باشه اشکال نداره ولی نمی دونم چرا فکر میکنم همین سکوت خانم در برابر این ابراز علاقه ها خوبیت ندارد باید واکنش نشون بده یا نه خانمها تو این شرایط کاری از دست شون ساخته نیست؟
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
بررسی معیارهای ازدواج پسران (۷۱ مطلب مشابه)