سلام
الان که دارم مینویسم ساعت یک شب هست، راستش یه دنیا ناراحتم، حتی الان هم دارم اشک میریزم، کسی نبود حرف هام رو بهش بگم اومدم اینجا، دختری م ۲۱ ساله و دانشجو، مشکلی که دارم اینه ترشح هورمون های مردانه م بیشتر از هورمون زنانه ست.
همین حالم رو بد میکنه، اوایل بهتر بودم ولی الان دارم داغون میشم در حدی که فکر خودکشی هم به سرم زده و میخوام سال ۹۹ اصلا زنده نباشم، یه کم از علائم بیماری خوندم زیاد شدن مو و کلفت شدن صدا و کچل شدن بود.
من الان تو مرحله زیاد شدن مو هستم، حتی رو سینه هامم مو در میاد کار هر روز و شبم گریه ست، داغونم، حالا فقط مو باشه یه چی، میترسم از لحاظ هیکل مثلا چهارشونگی یا صدام کلفت بشه، من دیگه میخوام بمیرم، اصلا خانواده م هم این بیماری رو جدی نمیگیرن، میگن ول کن مامان میگه زندگی اونقدر مشکلات داره که چند تا موی اضافی به چشم نمیاد، ولی من حالم بده، بد که چی بگم داغووون.
یه بار هم دکتر رفتم برای سه ماه، دارو نوشت، موهای بدنم کمتر شده بود، بعدش مامان گف بیخیال و فلان، اصلا قضیه رو سرسری گرفته، نمیدونم شایدم جدی نیست و من سخت میگیرم.
اصلا کسی هست تجربه این بیماری رو داشته باشه؟، راه حلی، پیشنهادی، حرفی، نظری ...، ممنون میشم
بیشتر بخوانید ...
کمکم کنید تا احساس بی ارزش بودن نکنم
دیگه نمیکشم، دیگه نمیخوام این زندگی رو ...
همه چیزمون رو الکی و برای هیچ باختیم
سهم من از این زندگی فقط کلفتی پدر و مادرم هست
نمیدونم سرنوشتم چرا اینجوری شد ؟
سر طبیعی ترین مسائل زندگی جیگرم خونه
این که یه دختر مجرد خونه بگیره و مستقل بشه بده ؟
چطور خانوادم رو قانع کنم که سر کار برم ؟
صبح تا شب توی خونه حسرت زندگی دوستانم رو می خورم
چرا منو کسی نمیخواد؟ ، این سوال شده عقده
تنها چیزی که تا آخر عمر با منه حسرته
یک دخترم که در آستانه 30 سالگی دچار بحران شدم
دختر 28 ساله ای هستم که دیگه هیچ هدفی ندارم
← درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)
- ۴۳۵۰ بازدید توسط ۲۷۳۳ نفر
- چهارشنبه ۲۸ اسفند ۹۸ - ۲۰:۲۴
