سلام
مشکل من بدبختی و بیچارگی هست مشکل من اینه که افسردگی گرفتم تا حد زیادی دیوونه شدم اون قدر که با خودم حرف می زنم. من مثلا وقتی با گوشی که کار می کنم توی همین تایپ و چت کردن ساده با کسی وقتی می خوام یه جمله سلام چطوری؟ رو بنویسم پنج شش بار یا حتی بیشتر پاک می کنم و دوباره تایپ می کنم حتی اگه این جمله رو برای طرف مقابلم ارسال کرده باشم و حتی اون سین زده باشه دو طرفه پاک می کنم و دوباره می فرستم.
دوستان افسردگی داریم بنام افسردگی شدید سایکوتیک یا روانپریشانه.
در بعضی‌ها وقتی افسردگی شان شدید میشه دچار توهمات و خیالات عجیبی میشن. سناریوهای عجیب میسازن و تعریف می کنن. سؤالم اینه آیا واقعاً اینها هر چی رو میگن یا تو دفاترشون می نویسن انجام دادنه یا خیال می کنن انجام دادن.
یعنی واقعاً تو اون لحظات متوجه نمیشن حرف هاشون خیالاته؟ واقعاً چه اتفاقی میفته. اگر کسی خودش یا اطرافیانش یا کسانی رو دیده چنین تجربیاتی داشتن ممنون میشم اینجا به اشتراک بذاره تا راهنمایی بشه.
سلام
چند وقتیه افسردگی گرفتم که قبلاً با توجه به شرایطم مقطعی بود ولی الآن بیشتر از هر زمان دیگه ای شده، دکترم رفتم دارو داد بهش حساسیت داشتم استفاده شو قطع کردم، ولی حالم از قبل بدتر شده، دوباره رفتم دارو داد ولی دیگه نمی خوام دارو استفاده کنم، عوارض شون زیاده یا همیشه خواب آلودم یا اشتهام رو زیاد می کنن.
داروها فقط ترشح سروتونین تو بدنم رو زیاد می کنن ولی حتی با اون حس سرخوشی از داروها احساس پوچی هنوزم باهامه، اهداف زیادی رو تو زندگیم دنبال میکنم، ولی تا رسیدن بهشون افسردم وقتی بهشون میرسم خوشحالم بعد از یه مدت دوباره برام عادی میشه و حالم بد میشه.
احساس میکنم دارو و طب سنتی و این چیزها دوای درد من نیست، کسی هست تجربه این چنینی داشته قبلاً یا کسی رو بشناسه؟، افسردگی درمان قطعی داره؟
سلام
دوستان یه سوال داشتم که بعضی‌ها چطور به افسردگی مقاوم هستند و تاب آوری بالایی دارن.
من خودم از بچگی یادمه زنگ ورزش که میشد من اضطراب میگرفتم به خاطر نمیدونم چی بود اضطراب اجتماعی یا ... نمی تونستم جلوی دوستانم فوتبال بازی کنم از همون بچگی منو باید درمان می کردن.
الآن میخوام برم فوتبال یاد بگیرم که از این طریق خودم رو بالا بکشم ولی مجدداً اون اضطراب اومده یه دلهره دیگه ای هم که دارم اینه که حالا به این ترس غلبه کردم اگه یک دفعه جا زدم چی (چون من این کار رو زیاد کردم تو کنکور و سر کار رفتنم چند سالی هست که با اینکه کار خاصی نمیکنم ولی نمی تونم صبح ها از خواب بیدارم شم) به خودم میگم تو داری فقط زمانت رو از دست میدی.
سلام دوستان وقت تون به خیر
دختری ۲۳ ساله هستم که بعد از گرفتن دیپلم به دلیل اشتباهم مبتلا به افسردگی شدم. یک بار از دانشگاه انصراف دادم و الآن آخرین مدرک تحصیلیم دیپلم، مداوم احساس ناکافی بودن میکنم و حس میکنم خیلی از همسن هام عقب موندم نه تحصیل کردم نه شغلی دارم و نه حتی ازدواج کردم.
امسال برای کنکور شرکت کردم ولی تا الآن نخوندم، استرس و اهمال کاری دست از سرم بر نمی داره از یک طرف احساس نیاز عاطفی یک شخص رو تو زندگیم حس میکنم امّا شخصی با خصوصیاتی که می خوام هنوز پیدا نکردم.
نا امید و سرخورده ام به خاطر افسردگی مهارت ارتباط اجتماعیم رو از دست دادم، دوستی نزدیکی ندارم. نمی دونم چطوری خودم رو نجات بدم، کلافه ام، چطوری به زندگی برگردم؟
قبلا خیلی شاد و شیطون بودم، شاید افسردگی گرفتم
حس می کنم افسرده ام در حالی که قبلا خیلی شاد بودم
من چه بلایی سرم اومده ؟ واقع بین شدم یا افسرده ؟
می خوام خودم رو از افسرده شدن نجات بدم
برای حل مشکل افسردگی دقیقا باید چه کرد؟
چند نفر بهم گفتند که افسردگی دارم
بچه های گلم سلام
نیاز به راهنمایی شما دارم. آیا در افسردگی شدید خانم ها دچار حالت های هذیانی و توهمی چه رفتارهایی بروز میدن؟
اینها چرا این جور میشن واقعاً؟ یعنی اون لحظه ای که این نوع تفکرات و دارن اصلا متوجه واقعیت نیستن ؟ مثلا دخترم 30 سالشه متاهل هستن افسردگی بسیار شدید داشتن، پدرشون که فوت شدن بدتر شدن، بعد چند سال قبول کردن برن مشاوره و روانشناس گفته برو تمام دوران زندگیت و روی برگه بنویس.
ایشون رفته در قسمتی از اون برگه ها از یکی از خواستگارهاشون نوشتن که چه داستان های عاشقانه ای با هم داشتن در صورتی که اصلا ایشون اجازه ندادن اون آقا خواستگاری کنه حتی متنفرم بودن ازش، اصلا تو واقعیت کوچکترین داستانی با اون خواستگار نداشتن کاملا در کنارش بودم و خودش هم بسیار عاقل بودن.
سوال اینجاست این داستان ها رو از کجا در آورده در صورتی که وجود نداشته. دخترم بسیار زن با شخصیت و پاکیه و شدیدا شیفته شوهرش و زندگیشه، خودش عاشق شوهرش شد با اینکه کلی خواستگار داشته الآن عاشقشه.
سلام
من ۲۳ سالمه و پسرم، الان دارم با گریه این مطالبو می‌نویسم و اصلاً حالم خوب نیست، یه مشکلی دارم که واقعاً اذیتم می کنه من متنفرم از اینکه کسی از من ناراحت بشه به خصوص وقتی جواب سوالم رو نمیدن و یا با من صحبت نمی کنن.
در هیچ حالتی حتی اگر حق با من باشه دوست ندارم کسی از من دلخور بشه حتی شده که کسانی با من قهر کردن که اصلاً دلیلش رو حتی نمی دونستم که چرا با من حرف نمی زنن یا جواب سوالم رو نمیدن, اولین نفری که میره و عذر خواهی می کنه من هستم, اولین نفری که میره منت کشی می کنه من هستم, اولین نفری که میره غرورش رو خورد می کنه من هستم، واقعاً من چرا این جوری هستم؟
وای به حال اون روزی که اگر کسی با من داد و بیداد کنه یا با من قهر باشه به خصوص که اگر آشنا یا همسایه و یا توی محله کارم باشه؛ اون روز اصلاً خواب ندارم؛ همه ش خودم رو سرزنش میکنم میگم ای کاش اون کار رو نکرده بودم؛ ای کاش اون حروف ذو نمی‌زدم که ناراحت بشه؛ حتی حاضرم برای اینکه کسی رو از خودم راضی نگه دارم هر کاری که بگن انجام بدم خیلی از درون داغونم.
سلام خسته نباشید
من یه پسر ۱۹ ساله اهل ارومیه ام، از بچگی لکنت داشتم و این همیشه باعث میشد زیاد با بقیه گرم نگیرم و یه منزوی باشم، از بچگی هم مودب بودم و همه به من به چشم یه آقا نگاه می‌کردند من با این لکنتم مدرسه تیز هوشان خوندم در حتی دوران مدرسه هم چون به خاطر لکنتم منزوی بودم دوست‌هایی که دور و برم بودند خودشون واسه دوستی پیش قدم شده بودند و بیشترشون هم به این خاطر بود که درسم خوب بود.
حتی لکنت باعث شده بود من درس‌های حفظی که بعداً نیاز به حرف زدن داشتن رو خوب یاد نگیرم. بالأخره من پزشکی شیراز قبول شدم و کم لکنتم داشت بهتر میشد چون به زبان فارسی مسلط‌تر از زبان ترکی بودم ولی فهمیدم این منزوی بودن جز شخصیتم شده و زیاد نمی تونستم با بقیه گرم بگیرم و این باعث شده بود که بخوام انتقالی بگیرم برم تبریز، جایی که دوستام هستند ولی نرفتم.
من الآن به شدت احساس افسردگی میکنم هیچ چیز برام جذابیت نداره در حالی که یه زمانی به شدت میخواستم شون. الان همه چیز واسه م بی معنیه و همه چیز با یه جمله که چی؟ برام تموم میشن باعث عدم اعتماد به نفس شده. البته محیط خونه مون هم خوب نیست چون مادرم یه کم اخلاقش بده و زود عصبی می شه
سلام دوستان نماز و روزه ها و عبادات تون قبول درگاه حق ...
سوالی در مورد خودم و شاید خیلی ها داشتم و اون اینکه؛
هر چقدر سن مون بالاتر میره به جا اینکه اجتماعی تر بشیم بیشتر تو خودمون فرو میریم، افسرده تر میشیم و بی حوصله تر ... چرا واقعا؟!
انگار اون شوق و شور کمتر میشه، افتاده تر میشیم، هیجانات نوجوانی و جوانی کمتر میشه، مخصوصا اگه بدی های روزگار نصیب مون بشه که دیگه یه آدم دیگه میشیم، یا چون بخاطر بی مهری هایی که به ما میشه و ما رو از درون خورد میکنه؟
یا چون فهمیدیم که دوستی ها واقعی نیستن و آدم ها به جای حقیقت دنبال توهمات و قضاوت های خودشونن، برای بدست آوردن دل یکی، دل آدم دیگه ای رو میشکونن، و یا شاید دیگران نمیتونن زیبایی های ذهن و زندگی ما رو بفهمن؟
و یا بخاطر اینه که دیگه مثل بچگی ها نمیتونیم اون جوری که واقعا هستیم رفتار کنیم و دیگه نمیتونیم خودمون باشیم و وقتی چاره ای نداریم جز اینکه خودمون نباشیم و ادا در بیاریم برای همین منزوی میشیم؟
یا اصلا بخاطر حال و هوای وضعیت اجتماعی و اقتصادی مملکته؟
سوال کننده: سمیرا🖤
قبلا خیلی شاد و شیطون بودم، شاید افسردگی گرفتم
حس می کنم افسرده ام در حالی که قبلا خیلی شاد بودم
من چه بلایی سرم اومده ؟ واقع بین شدم یا افسرده ؟
می خوام خودم رو از افسرده شدن نجات بدم
برای حل مشکل افسردگی دقیقا باید چه کرد؟
چند نفر بهم گفتند که افسردگی دارم
دچار افسردگی شدم ، هیچ چیزی برام مفهومی نداره
احساس افسردگی میکنم وقتی سرعت گذر عمر رو میبینم
افسردگی به خاطر تنهایی و رفت و آمد نکردن با دیگران
من یه مشکلی دارم، دوست ندارم اصلاً کار کنم، هیچ انگیزه ای برای آینده ندارم، یعنی اصلاً اهمیتی نداره چه اتفاقی میخواد بیافته، فقط دوست دارم یه گوشه ای بگیرم بخوابم، همه به من میگن چرا اینقدر بی حالی، ولی من واقعاً نمیفهمم چرا اینو میگن؟
پیش روانشناس رفتم میگه هرمون های مردانه ضعیف کار میکنه، ولی به نظرم حرفش بی ربطه، راستش یه حسی هم همیشه دارم، میگم من که لیاقت بهترین ها رو ندارم هر چقدر هم تلاش کنم موقعیت خوب برای دیگرانه، اصلاً دوست ندارم با کسی حرف بزنم چون یا حرف زدن عصبی می کنه منو یا سبک حرف زدن منو مسخره می کنند (میگن خیلی شل حرف میزنم).
وقتی منو نگاه می کنند حس می کنم تو ذهن شون دارند منو مسخره می کنند، خیلی مضطرب هستم با اینکه باید پایان نامه بنویسیم هر روز دارم با فکر کردن به اینکه نمی تونم انجامش بدم وقت میکشم، باور کنید هیچ انگیزه ای برای دیدن روز بعد ندارم.
منم یکه و تنها، منم که چون اشکی به خاک افتاده ام، منم اون پیرمرد تنهایی که یاد خاطرات مادرش افتاده، منم اون بازمانده از کاروان، منم اون بچه ای که بعد از فهمیدن یتیم شدنش بغض گلوش رو فشار میده، آره منم یکه و تنها، منم اون که هیچ کس رو نداره حتی خودش رو، منم اون که همه دردهای عالم تو چشماشه، منم که به خاک افتادم، اشک، اشکی ام که به خاکی سرد و آفتاب ندیده افتاده.
سلام، من یه پسرم 21، 22 ساله ام، آدم خیلی بیخیال، پر هیجان، ماجراجو و سرزنده بودم، آدمی بودم که همیشه مشغول کاری بود که ازش لذت میبرد، قوی و محکم، طوری که از رو به رو شدن با مرگ نمیترسیدم، نه از روی خسته بودن از زندگی، این حس از اعتماد به نفس و سر زندگی من می اومد.
همه کار میکردم، ساز میزدم، میخوندم، ترانه مینوشتم، آهنگ سازی میکردم، هر چی که دلم میخواست رو یاد میگرفتم. اما این روزهای قدرت درونی من با همه شادی و غم هاش زیاد دووم نیاورد.
سلام
راستش نمیدونم از کجا شروع کنم و یادم نیست که واقعا از کی شروع شد ولی حقیقتا همین چند روز پیش بود که حس عجیب در من به وجود اومد، نسبت به همه ی آدم های دور برم سرد شدم به طوری که در طول روز تنها چند کلمه باهاشون هم کلام میشم، بیشتر دوست دارم تنها باشم و بشینم یه گوشه، حسابی گوشه گیر شدم.
احساس دلتنگی دارم، اونم به صورت غیر ارادی و بی دلیل، احساس تنهایی می کنم، نمیدونم واقعا مشکل از کجاست ولی هر چی که هست مثل یه بغض تو گلوم گیر کرده، حس بدیه اصلا قضیه بحث داشتن دوست و دوستی با جنس مخالف نیست، یه سری علائم داشتم که تو اینترنت که دیدم شبیه افسردگی بود هر چند خودم فکر نمیکنم که افسردگی باشه، آخرین باری که از خونه بیرون رفتم دو هفته پیش بود.
از نظر روحی و روانی تو یه فشارم که واقعا کسی نمیتونه منو درک کنه یا اینکه آروم کنه، راهای زیادی رو امتحان کردم مثل ورزش، ولی جواب عکس دادن واسه م، الان حتی خودم هم نمیدونم دقیقا مشکل چیه، فقط اگه افسردگی باشه راه درمان داره؟، علائم افسردگی چیه؟
سلام دوستان
کسی کتابی که صد درصد تضمینی باشه برای درمان افسردگی میشناسه. پست قبلیم برای ۱۹ دی ماه هست تحت عنوان همه چیز دارم ولی آرامش ندارم. ممنون میشم کمکم کنید خودم شاد نشون میدم بعدش یادم میاد اذیت هایی که شدم میزنم زیر گریه.
پدر مادرم عذاب میکشن، خیلی دوسشون دارم، یه کتابی که راه حل نشون بده. یا خودتون اگه میدونید بگید من یه شیفتم سر کار میرم. ورزشم دوست ندارم .