سلام
سوالم اینکه بعد از ازدواج به نظرتون فرد توی موارد مختلف تا چه حدی می تونه حریم شخصی داشته باشه؟
یعنی مثلاً در موردی مثل تلفن همراه، به نظرتون تا چه حد طرف مقابل تون اجازه دسترسی به گوشی شما رو می تونه داشته باشه؟ و چرا؟
مثلاً در مورد گوشی همراه یکی میگه در این حد اینکه رمز گوشیم رو بدونه و یا از گوگل و برنامه‌های عمومی حق داره استفاده کنه.
سلام
دختری ۲۴ ساله هستم، قصد ازدواج با پسری ۲۸ ساله رو دارم که کار و شرایط مناسبی دارن و از نظر فرهنگی و فکری دارای تناسب هستیم، پدرم راضی نمیشن، پدرم معتاد هستن و اصلاً به فکر خونه زندگی نیست.
سلام
من یک دختر نوجوانم که بر خلاف خانواده ام اجتماعی و فعالم. متاسفانه خیلی کامل گرا هستم. از نظر تحصیلی وضعیت مناسبی دارم. افسردگی هم ندارم امّا به خاطر نداشتن مهارت حل مسئله، ناکامی‌های زیادی رو تجربه میکنم که سلامت روانم رو تحت تاثیر قراره می ده. پدر و مادرم از هم طلاق گرفتند و با پدرم ارتباطی ندارم.
از بچگی خیال پردازی می‌کردم. یه سری هاشون خوب هستن و یه سری هاشون ناشی از کمبود های شخصیتی هستند.
چرا خدا آدم‌هایی رو خلق می کنه که نمی خواد بهشون زندگی خوبی بده؟ من قدر چیزهایی که دارم رو می دونم امّا خب نمی شه منکر شد گاهی فقدان بعضی چیزها شدیداً احساس می شه!
من خیلی خیلی معمولیم و این آزارم میده، چهره‌ی زیبایی ندارم به خاطر همین هم اعتماد به نفس اظهار نظر و حضور تو جامعه رو ندارم (البته منظورم نظر جنس مخالف نیست) بین هم جنسانم، فکر میکنم اگه زیبایی خدادادی و فوق العاده داشتم الآن راحت تر با بقیه ارتباط برقرار می‌کردم و اجتماعی‌تر بودم، وقتی می بینم همسنام از دو سه سالگی کلاس زبان رفتن و الآن عین آمریکایی ها حرف می زنن و من باید کلی تلاش کنم شاید یه روزی بتونم با لهجه فارسی انگلیسی رو روان حرف بزنم.
من به یه خانم باججاب علاقمند شدم و ایشون اینقدر از لحاظ معنوی غنی هستند، مجذوب شون شدم. مادرم راضی به ازدواج نیست حتی با اینکه با ملاک‌های مادرم همخوانی داره ولی میگه خیلی زوده برای ازدواج.
سلام
خواهر من ۸ سالشه و یکی از بچه‌های فامیل مدام به خواهرم و بچه‌های دیگه فامیل بی ادبی می کنه... یعنی ۵ دقیقه با هم بازی می کنن و ۴۰ دقیقه با هم قهرن و داد و فغان می کنن.
اونی که قلدری می کنه نزدیک ۱۱ سالش می شه و از نظر تربیتی بچه‌های دیگه رو تحت تاثیر قرار میده... مثلاً بهشون فحش یاد میده یا قشنگ متوجه می شم زبان بدن بچه‌ها مثل اون می شه...
مثلاً بهشون دستور میده که به منی که بزرگتر هستم این رو بگید... من یک بار سرش داد زدم و حسابی کنف شد چون واقعاً روی اعصابم بود... نه تنها به بچه‌ها بلکه اون موقع داشت با طلبکاری و تن صدای تحقیر آمیز با مادر بزرگم صحبت می‌کرد...
سلام.
من مدتیه که توی این وبلاگ هستم و مطالب رو می خونم و گاهی وقت‌ها نظر می ذارم، مشکلی رو یکی دو ساله دارم، ولی نمی‌خواستم به صورت رک، جایی مطرح کنم، الآن دیگه واقعاً کم آوردم.
داستان از این قراره که من حدود دو سال پیش با دختر خانمی آشنا شدم از طریق فضای مجازی، بحث کاری بود که گفتم نمونه کار بفرستید و ایشون فرستادن، امّا همکاری شکل نگرفت؛ روزهای بعد صحبت‌ها ادامه پیدا کرد و علاقه شکل گرفت.
مدتی این صحبت‌ها ادامه داشت تا من ابراز علاقه کردم و ایشون هم غیر مستقیم به من رسوندن که یک طرفه نیست و ایشون هم علاقه مند هستند.
سلام
قبلاً یه سوالی پرسیدم و خیلی خوب منو راهنمایی کردین حقیقتش پستم رو پیدا نکردم تا همون جا بپرسم.
قضیه از این قرار بود که من دختری هستم که از یکی از همکارانم خوشم اومده بود امّا بعدش فهمیدم ایشون متاهله و از این احساسم خیلی شرمنده شدم امّا چه قبل از اینکه بدونم متاهل چه بعد از اون هیچ وقت رفتاری نکردم که جلب توجه کنم.
بعد از مدتی در کمال ناباوری ایشون خیلی صمیمی باهام صحبت کردن و من خیلی ناراحت شدم و از همه جا بلاکش کردم و حتی همکاریم رو باهاش قطع کردم و بعدش حتی شماره ش رو پاک کردم و این قضیه تمام شد البته اون موقع خیلی بهشون فکر می‌کردم و این فکر کردن آزارم می‌داد که ازتون راهنمایی خواستم.
راستش من کوتاه و مختصر می گم ان شاء الله پیامم زیاد طولانی نشه!
من حدود یه سال و هشت روزه که چادری شدم ۱۸ سالمه. یه سوالاتی برای بنده پیش اومده، من قبل چادری شدن فکر می‌کردم مردم به دختر چادری‌ها زیاد نگاه نمی کنن! چون ساده هستن و خب همیشه با وقار رفتار می کنن، حس می‌کردم توجهی بهشون نمی شه.
خب ما هم گفتیم چادری می شیم، البته هزار تا دلیل دارم برای کارم! بعدش دیگه شروع شد مخصوصاً پسرهای جوون دیگه قشنگ زوم می‌شدن رو بنده، من نگاه شون نمی‌کردم و نمیکنم امّا همیشه سنگینیِ نگاه شون رو حس میکنم.
سلام
من یه دختر ۲۱ ساله هستم دو سال هست که متوجه نگاه‌های زیاد یکی از همکلاسی هام هستم، نگاهش به نظرم معصومانه و با ترس و احترام میاد. ولی هیچ وقت توی این مدت تلاشی نکرده که بهم نزدیک بشه و صحبت کنه حتی درسی...
این نگاه برای من که تا به حال با پسری رابطه نداشتم با پسری صحبت معمولی هم نکردم سنگینه و وقتی می بینمش معذب می شم و دلم می خواد دوری کنم.
من می تونستم صبر کنم تا زمان خودش حل کنه ولی مشکلی که هست اینه که به دلایل شخصی و خانوادگی تصمیم گرفتم به دانشگاه شهر محل زندگیم انتقالی بگیرم و درخواست مهمانی رو برای ترم بعد دادم.
سلام به همگی
امیدوارم حال همگی خوب باشه
پسرم، مشکل من از این قراره که من بعد از ۳ سال درس خوندن مجازی و بیرون نرفتن کنکور قبول شدم و وارد دانشگاه شدم و محیط جدیدی رو تجربه کردم و اولین بار بود که با دختر خانم‌ها ارتباط می‌گرفتم.
منظورم همون ارتباطات اجتماعی و درسی هست نه خارج از چهار چوب و خب من هفته اول عاشق همکلاسیم شدم و این احساس حدود ۱۰ ماه هست که ادامه داره و اون دختر خانم خیلی خوبی هستن و اینکه چند باری با هم هم مسیر شدیم تو مترو و تاکسی.
من متوجه شدم تو یک محله زندگی می‌کنیم اما مشکل من اینه که علاقه من به ایشون شده فکر و ذکر من و داره تمام وقت منو عملاً می گیره و شدت اون داره زیاد می شه.
الحمد الله الذی خلق الحسین
نور ازل حسین و سلام علی الحسین
از آسمان آید ندا اهلا و سهلا
حسین رسید به کربلا اهلا و سهلا
با دختر شیر خدا اهلا و سهلا
با ماه آل مصطفی اهلا و سهلا
همه یلا صف به صف
آماده و جون به کف
مدافعان حرم از پادگان نجف
بنده دختری ۲۵ ساله در خانواده ای متوسط رو به پایین هستم از لحاظ مالی. تحصیلاتم کاردانی کامپیوتر هست.
روانپزشک‌ها پارسال برای بنده تشخیص دو قطبی دادن. علائم دو قطبی رو از سال آخر دبیرستان داشتم. نیمسال دوم پیش دانشگاهی هم به زور پاس شدم با وجود اینکه نیمسال اول جزو شاگردان برتر بودم (کل ۱۲ سال تحصیلم جزو شاگردان برتر و باهوش بودم).
بگذریم، بنده یک سال پشت کنکور موندم و دو سال در یک رشته تحصیل کردم و یک سال در خانه مشغول یادگیری مهارتی بودم و باز هم دو سال در رشته دیگری مشعول به تحصیل شدم. در طول سال های زندگیم هر کاری که شروع کرده بودم رو نصفه رها کردم.
سلام
یه سوالی چند وقته ذهنم رو به خودش مشغول کرده. گفتم اینجا مطرح کنم بلکه دوستان راهنمایی کنند
می خواستم بدونم از نظر دوستان بهتره آدم علایق خودشو دنبال کنه یا به چیزی که تو جامعه رایجه توجه کنه؟
ببینید یه مثال میزنم .مثلا من به شخصه از اندام لاغر خیلی خوشم میاد. یعنی یه شخص لاغر رو که می بینم ناخوداگاه خوشم میاد. ولی عرف جامعه ای که توش زندگی میکنم جوریه که ادم تپل رو بیشتر میپسندن. حالا من بیام به دل خودم توجه کنم و لاغر بمونم یا به عرف توجه کنم و چاق بشم. یا مثلا ممکنه یه چیز مد بشه ولی من دوسش نداشته باشم.
سلام وقت بخیر
در پست چادری هستم، فکر می‌کردم مورد احترام جامعه باشم نظر زیر توسط یکی از کاربران ارسال شد، اما به دلیل این که باعث انحراف بحث می شد، با حذف برخی موارد و کمی اضافات اون رو این جا ارسال می کنم تا در راستای پست های جهاد تبیین، در مورد محتوای اون بحث کنیم.
ایشون نوشتند که؛
"تفاوت دولت های سکولار با حکومت های دینی می دونی چیه؟ اینه که تو دولت سکولار یا دموکراتیک هر اتفاقی بیفته مقصر اون مسئول یا اون حزب هست اما تو حکومت دینی هر اتفاقی بیفته مقصر دین هست. الان (بعضی) مردم فقیر هستن و هیچ امیدی هم ندارن که شرایط بهتر بشه. (بعضی) جوون ها هیچ انگیزه ای ندارن دانشگاه برن.